Αρχικό σημείωμα Π. Ήφαιστου 28.12.2005

Εάν και όταν υπάρξουν επιστημονικά γνήσια πανεπιστημιακά τμήματα κοινωνικών επιστημών ενδέχεται να γραφτεί επαρκής αριθμός κειμένων που θα προσφέρουν στους έλληνες που το επιθυμούν ορθές αφηγήσεις και ερμηνείες της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Μέχρι τότε οι περισσότεροι των ενδιαφερομένων θα πρέπει είτε να εμπιστεύονται μόνο το ένστικτό τους, την αυτογνωσία τους και την διυποκειμενική εμπειρία τους είτε να καταφεύγουν σε ξένα κείμενα τα οποία ενίοτε δίνουν μια περιγραφικά ορθότερη εκδοχή των συνθηκών γένεσης και διαμόρφωσης του νεότερου ελληνικού πολιτικού γεγονότος. Ιδιαίτερα όσο αφορά το κυπριακό και την μεταπολεμική ελληνική ιστορία η σημαντικότερη πηγή αυθεντικών πληροφοριών προσφέρονται κάθε χρόνο όταν ανοίγουν τα αρχεία του βρετανικού υπουργείου εξωτερικών. Χαρακτηριστικά, για να κατανοήσουμε την ένδεια, τις αποπροσανατολιστικές διαθέσεις και την προχειρότητα κάποιων κειμένων, θυμίζω ότι ακόμη και στον ελληνικό πανεπιστημιακό χώρο κάποιοι ειδικοί της ιδεολογικοπολιτικής προπαγάνδας και της ιστορικής ανεκδοτολογίας βάλθηκαν να υποσκάψουν τα κοσμοθεωρητικά θεμέλια της ελληνικής επανάστασης του 1821 ενώ στο κυπριακό ακούεται ακόμη και η αθλιότητα ότι για τα αφετηριακά προβλήματα που διαιωνίζονται μέχρι σήμερα διόλου δεν ευθύνεται το βρετανικό διαίρει και βασίλευε αλλά οι ίδιοι οι κύπριοι που αξίωσαν ελευθερία μέσω αυτοδιάθεσης. Σύμφωνα με την ελληνική ιστορική ανεκδοτολογία, επίσης, οι αποικιακές στρατηγικές διαίρει και βασίλευε ήταν … πολιτική προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ακόμη, η ιστορική ανεκδοτολογία και ο διεθνολογικός τσαρλατανισμός διέβρωσαν σε τέτοιο σημείο την ιστορική ανάλυση που καταντήσαμε να ακούνε οι έλληνες μαθητές ότι οι αγωνιστές της ελευθερίας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της περιόδου 1955-59 είναι … «αντιδραστικοί» (η ανάλυση του Βάσου Λυσσαρίδη πιο κάτω αντικρούει αυτές τις ανοησίες απόρροια κυρίαρχων πλέον μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων και θεωρημάτων).

Ένα μεγάλο ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας θα είναι σύντομα η αντιμετώπιση των συνεπειών της κυριαρχίας μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων που ροκανίζουν τα θεμέλια της ελληνικής ανεξαρτησίας. Μερικές εξαιρέσεις ελλήνων συγγραφέων με κορυφαίες επιστημονικές επιδόσεις είτε βρίσκονται στην αφάνεια που δημιουργούν αυθαίρετες «καταδίκες σε σιωπή» που καταστέλλουν ιδέες και αναλύσεις οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελούν στηρίγματα της ελληνικής πολιτικής κυριαρχίας-ανεξαρτησίας. Κείμενά τους είτε κυκλοφορούν σε μερικά μόνο αντίτυπα ή δημοσιεύονται σε εξαίρετα αλλά επικοινωνιακά «περιθωριακά» περιοδικά για τα οποία αν κάποιος αναζητήσει θα ανακαλύψει με δυσκολία.

Εάν επιβιώσει η ελληνική ανεξαρτησία, ενδέχεται μελλοντικά κάποιοι να ενδιαφερθούν για τα αίτια της παρακμής και του ελλείμματος επιστημονικά βάσιμων αναλύσεων που αφορούν την νεότερη ελληνική ιστορία. Υπάρχει πληθώρα κειμένων στα οποία ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορούσε να ανατρέξει για να καταδείξει τα αίτια της παρακμής. Ενδεικτικά, θα μπορούσαν να αναφερθούν οι υπονομεύσεις μεταπρατών και εγκάθετων που ροκάνισαν τα θεμέλια της ελληνικής δημοκρατίας την δεκαετία του 1960 οδηγώντας την χώρα στο σκοτάδι της δικτατορίας, καθώς επίσης και τα αναρίθμητα υποστηρικτικά των δικτατόρων κείμενα της περιόδου 1967-1974. Διαφορετικού μεν περιεχομένου αλλά εξίσου απίστευτης ελαφρότητας είναι και η διεθνιστική-κοσμοπολίτικη λαίλαπα που ενέσκηψε έκτοτε, και η οποία συνεχίζει να ταλανίζει την χώρα. Οδήγησε αυτό που σε άλλο σημείο αναφέρω ως αριστερονεοφιλελευθεροφασιστικοαναρχικό στοχαστικό και πολιτικό σύμπλεγμα. Ένα είναι απολύτως σίγουρο πάντως. Στρατιές μεταεθνικών σκουπιδιών συστηματικά καταπνίγουν την ελεύθερη έκφραση, προκαλούν εισροές ποταμών ανορθολογισμού και ατιμάζουν την ελληνική πολιτική επιστήμη. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση σίγουρα είναι το σχέδιο Αναν και αυτά που λέχθηκαν εκθέτοντας αναρίθμητους αναλυτές.