Ο ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένος αναρχισμός και διεθνοαναρχισμός προ των (μαθητικών και άλλων) πυλών –27.2.2007 

Περιεχόμενα: 1. Εργολαβική υπογραφή ανακοινώσεων. 2. «Πανεπιστήμιο πάρεργο». 3. «Να κατεδαφιστεί ο κόσμος». 4. Στην υπηρεσία των διεθνοφασιστικών αξιώσεων. 5. Συνοδοιπορία λόγω αμάθειας και άγνοιας; 6. Η διαγραφόμενη νέα διαίρεση και παρακμή. 7. Σχέσεις ισχύος και «κριτική» ανάλυση. 8. «Η «δική μας» επιστημολογία». 9. Ιστοριογραφία/διεθνολογία: «ήμερα και άγρια». 10. Τα σαπιοκάραβα της παρακμής και η πλάστιγγα των ποιοτικών βαθμίδων
________________
1. Εργολαβική υπογραφή ανακοινώσεων: Η δημοσίευση εκτενούς δοκιμίου για το επίμαχο ζήτημα της «κριτικής» βιβλιογραφίας θα περιμένει λίγο. Προς το παρόν περιορίζομαι στις συμπληρωματικές συντομογραφικές επισημάνσεις που ακολουθούν. Εκτενέστερα κείμενα θα συνεκτιμήσουν νέα δεδομένα, και πιο συγκεκριμένα την κυκλοφορία καταλόγου υπογραφών υπέρ της «κριτικής βιβλιογραφίας». Ο κατάλογος αυτός συμπεριλαμβάνει, όπως πρόσεξα, και πολλά ονόματα νεότερων συναδέλφων σε ιστορικά τμήματα και νεοεισερχομένων στον ακαδημαϊκό χώρο. Αυτό προκαλεί μεγάλη ανησυχία. Έχω πολυετή εμπειρία αυτού του φαινομένου, όταν δηλαδή νεότερα στελέχη της πανεπιστημιακής αισθάνονται υποχρεωμένοι να υπογράψουν λίστες που καλά-καλά δεν γνωρίζουν. Συχνά, στα περιθώρια των Γενικών Συνελεύσεων και στους διαδρόμους των πανεπιστημίων αρχαιότερα ΔΕΠ προτάσσουν κείμενα με θέσεις βαθύτατα ιδεολογικοπολιτικά επηρεασμένες και ζητούν από άλλους συναδέλφους τους να τα συνυπογράψουν. Οι καταναγκασμοί και εξαναγκασμοί της περιρρέουσας ατμόσφαιρας στο εσωτερικό του ακαδημαϊκού ασύλου μόνο όποιος το ζήσει μπορεί να το περιγράψει (και εγώ το έχω ήδη κάνει και θα επανέλθω). Το εκπληκτικό, όμως, είναι η κατάντια των πανεπιστημιακών όταν εμφανίζονται να υπογράφουν κείμενα –θα έλεγα «ανακοινώσεις»– που μόνο αμυδρά γνωρίζουν ή που δεν κατανοούν. Έτσι, πολλοί εκτέθηκαν όταν έβαλαν την υπογραφή τους υπέρ του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν (μερικοί βεβαίως ίσως να συμφωνούσαν με την αξίωση κατάργησης της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Εντυπωσιακό είναι ότι σε όλες τις ανάλογες και παρόμοιες λίστες φιγουράρουν κάποια συγκεκριμένα ονόματα τα οποία εργολαβικά προπαγανδίζουν ιδεολογήματα και θεωρήματα αντι-επιστημονικών και αντι-κοινωνικών προεκτάσεων. Είναι όσοι συνήθως κατανοούν τον ρόλο του ακαδημαϊκού ως ρόλο ακτιβιστή και ιεραπόστολου με στέκεται απέναντι στην οντολογικά θεμελιωμένη δομή του κόσμου.
2. «Πανεπιστήμιο πάρεργο»: Το πανεπιστήμιο είναι γι’ αυτούς πάρεργο ιδεολογικοπολιτικής εκτόνωσης και πάρεργο πολιτικών δραστηριοτήτων. Αυτές οι τάσεις ενσαρκώνουν αντιλήψεις όπως αυτές που διάβασα σε αίτηση πρόσληψης σε πανεπιστήμιο (που τελικά πέτυχε!) όπου ο υποψήφιος έγραφε: «(σκοπός του είναι)… μια νέα αντίληψη, μια νέα τάση που θα στραφεί μακριά από τα εθνοκεντρικά πρότυπα …το επάγγελμα (του ακαδημαϊκού) δεν είναι αυτό που καθορίζει τα ενδιαφέροντά μου, αλλά μάλλον είναι η κοντινότερη απασχόληση που είναι συμβατή με τα φαινόμενα διάσπασης και κατακερματισμού της παγκόσμιας κοινωνίας» (Σημείωση: «παγκόσμια κοινωνία» την οποία, όπως αντιλαμβάνεστε ως ακαδημαϊκός θα αφοσιωθεί να δημιουργήσει και να επιβάλει, μιας και δυστυχώς γι’ αυτόν οι κοινωνίες έκαναν αγώνες ελευθερίας και κατέκτησαν την ανεξαρτησία τους). Όντας άπειρος ο νέος αυτός, εκτέθηκε, με τρόπο μάλιστα χοντροκομμένο (αυτό στην Ελλάδα, βεβαίως, αρχίζει να θεωρείται προσόν). Πιο έμπειροι «κριτικοί» δουλεύουν πιο προσεκτικά και εξεζητημένα για την εκπλήρωση του «σκοπού». Έτσι γράφουν: «… Στο επίπεδο των διεθνών δομών η αναρχία ως η κανονιστική αρχή οργάνωσης του διεθνούς συστήματος [δηλαδή το σύστημα που στηρίζεται στην εθνική-κρατική κυριαρχία, στο διεθνές δίκαιο και στους διεθνείς θεσμούς] εξανεμίζεται (…) και γίνεται ολοένα πιο αποδεκτός ο φιλελευθερισμός ως το παγκόσμιο “λειτουργικό σύστημα”. (…) με το άτομο στον πυρήνα του … η φροντίδα εκ μέρους των κρατών έγινε προβληματική. Αυτό … προσφέρει τον πολιτικό χώρο σε μη κρατικούς δρώντες να αναπτύξουν συμμαχίες και διασυνδέσεις διαμέσου των συνόρων και σε όλη την υδρόγειο, οι οποίες, μακροπρόθεσμα, θα υπηρετήσουν τον σκοπό υπονόμευσης των “ιστορικών δομών” [δηλαδή των εθνών-κρατών] και θα επιφέρουν ορατές αλλαγές στην παγκόσμια πολιτική». Αλλού, του αντιπροσωπευτικότερου κριτικού, χαρακτηριστικότερα: «η κριτική αντίληψη εστιάζεται στη διαδικασία της αλλαγής ανεξάρτητα από τον τελικό σκοπό. Εστιάζεται περισσότερο στις δυνατότητες συγκρότησης κοινωνικών κινημάτων [συλλογικής δράσης] παρά στο τι θα μπορούσαν να επιτύχουν αυτά τα κινήματα. Ουτοπικές προσδοκίες-προσμονές πιθανών να είναι ένα στοιχείο κινητοποίησης των πολιτών, αλλά τέτοιες προσδοκίες σχεδόν ποτέ δεν εκπληρώνονται. Οι συνέπειες της δράσης που αποσκοπούν στην αλλαγή είναι απρόβλεπτες». Η πίστη-νομιμοφροσύνη στις ιστορικές παραδόσεις, στις σύγχρονες εθνικές κουλτούρες, στις εθνικές πολιτικές άμυνας-ασφάλειας και εν γένει στην ιδέα του ανεξάρτητου έθνους-κράτους είναι εμπόδιο στην επίτευξη παγκόσμιας ειρήνης. Ως εκ τούτου, κατά προτεραιότητα, οραματίζονται και στοχεύουν στην κατά προτεραιότητα αποδυνάμωση και κατάργησή των υπουργείων Άμυνας και οποιουδήποτε θεσμού σχετίζεται με την διπλωματία, την άμυνα και την ασφάλεια του κράτους.
3. «Να κατεδαφιστεί ο κόσμος». Για να το θέσουμε επιγραμματικά: Αυτές επιστημολογικές και επιστημονικές αταξίες που ρυπαίνουν την δύσκολη προσπάθεια ανάπτυξης των κοινωνικών επιστημών, στην βάση προγραμματικών ιδεολογικοπολιτικών προτιμήσεων που αντλούνται από την άβυσσο του υποκειμενισμού των συγγραφέων. Προτάσσουν κάποιο ωραιοποιημένο επαναστατικό σκοπό («πρέπει να τερματιστεί ο εθνοκεντρικός κόσμος»), επιλέγουν μεθοδικά και επιλεκτικά τις πηγές για να εξυπηρετηθεί αυτός ο σκοπός (να λογοκριθούν οι επαναστάσεις ελευθερίας «γιατί ρέουν αίμα»), ιεραρχούν την σημασία των ιστορικών γεγονότων κατά βούληση («είναι πιο σημαντική η πολυπολιτισμική καθημερινότητα από τα επικά γεγονότα») και μεταμφιέζουν όλες αυτές τις τσαρλατανιές με επιστημονικούς τίτλους των οποίων την αξία γνωρίζουν πολύ καλά μόνο όσοι παροικούν την πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ. [παραπομπές και εκτενείς αναλύσεις στο βιβλίο μου Ιστορία, θεωρία και πολιτική φιλοσοφία των διεθνών σχέσεων (Εκδόσεις Ποιότητα), ιδ. Κεφ. 1 και Θεωρία διεθνούς και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, (Εκδόσεις Ποιότητα) ιδ. Παράρτημα 2.
Μια πιο προσεκτική μελέτη αυτών και άλλων απόψεων των «κριτικών», καθώς επίσης και των επιστημολογικών επιλογών και της μεθοδολογίας της επίμαχης ιθαγενούς «κριτικής» τάσης, όπως ήδη ανέφερα σε πολλά κεφάλαια πολλών βιβλίων μου, είναι η συνειδητή ή μη συνειδητή συνοδοιπορία τους με την προαναφερθείσα νέα μάστιγα των κοινωνικών επιστημών, τον «κριτικό κονστρουκτιβισμό». Συντομογραφικά, είναι χρήσιμο να τονιστεί ότι πρόκειται για το απόγειο του «μεταμοντέρνου επιστημονικού χυλού», δηλαδή η πιο ιδεοληπτικά φανατισμένη τάση στις κοινωνικές επιστήμες που είτε το διακηρύττουν –όπως πολλοί κάνουν ανενδοίαστα– είτε αυτό αποτελεί αυτονόητο αποτέλεσμα των επιστημολογικών τους επιλογών, σκοπός είναι η πρόκληση πολιτικών αποτελεσμάτων και οι κοινωνικοπολιτικές μεταλλαγές εις βάρος της οντολογικά θεμελιωμένης εθνικής-κρατικής δομής του κόσμου. Όπως μόλις αναφέραμε παραπέμποντας σε μερικά δικά τους λόγια, θέλουν την εθνοκεντρική αντίληψη και το σύγχρονο έθνος-κράτος αποδυναμωμένο και κατεδαφισμένο. Επηρεασμένοι από τα «νεανικά-αναρχικά» κείμενα του Μαρξ που ήθελε να κατεδαφίσει τον κόσμο χωρίς να τον ενδιαφέρει τι θα προκύψει μετά, οι κριτικοί κονστρουκτιβιστές ελάχιστα ενδιαφέρονται για τις συνέπειες των ιεραποστολικών τους επιδιώξεων. Φτάνει να αποδυναμώσουν και ει δυνατό κατεδαφίσουν την εθνική-κρατική δομή.
4. Στην υπηρεσία των διεθνοφασιστικών αξιώσεων: Επειδή και νήπια γνωρίζουν ότι αν αποδυναμωθούν η Ελλάδα, η Τουρκία, η Σερβία ή η Βουλγαρία δεν θα προκύψει κάποιο νέο παγκόσμιο σύστημα αλλά μόνο θα ωφεληθούν τα εκάστοτε ηγεμονικά αρπακτικά της διεθνούς πολιτικής, δεν είναι τυχαίο ότι όπως αναφέρω και αλλού οι αμερικανοί εδώ και δεκαετίες θεωρούν τις αφέλειες των κριτικών κονστρουκτιβστών ως κύριο εργαλείο μαλακής ισχύος. Η ιεραποστολική μανία των ιθαγενών κριτικών, όμως, φαίνεται να παρακάμπτει τέτοιες λεπτομέρειες. Αυτά είναι γνωστά ιστορικά φαινόμενα και αφορούν την σχέση γενοκτονίας και ηθικών αυτουργών της. Οι επιστημονικά μεταμφιεσμένοι ηθικοί αυτουργοί αυτών των ακροτήτων, τελικά καταλήγουν να λειτουργούν στην βάση της γνωστής ρήσης ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Γι’ αυτό, δεν είναι τυχαίο ότι τα ίδια περίπου ονόματα που ευνόησαν τους αντι-σερβικούς βομβαρδισμούς των Βαλκανίων, τα ίδια πρόσθεσαν τα ονόματά τους υπέρ του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν, τα ίδια τώρα τάσσονται υπέρ της «κριτικής» ιστοριογραφίας που θέλει διατακτικά να λογοκρίνει την ιστορία (για να εξαφανίσει τα επικά γεγονότα που αν και καταστατικά για την ελευθερία βάλλονται γιατί .. «ρέουν αίμα»). Μέχρι να επέλθει ο επίγειος παράδεισος των «κριτικών», οι ιθαγενείς κοινωνίες κρατών που εμμένουν στην εθνική ανεξαρτησία θα πρέπει να αποδυναμωθούν ηθικά και συνειδησιακά και να υποταχθούν στα εφήμερα ή λιγότερο εφήμερα συμφέροντα του αγαθοεργού (νεοφιλελεύθερου) υπερατλαντικού οδοστρωτήρα. Αυτά ακριβώς!! θέλει –είτε το κατανοεί είτε όχι, αυτό είναι επιστημονικά αδιάφορο αλλά πολιτικά πολύ ενδιαφέρον– η ημέτερη αριστεροδεξιοαναρχικονεοφιλελεύθερη επιστημονικά μεταμφιεσμένη διανόηση. Οι υψιτενείς επιστημολογίες είναι μια καλή μεταμφίεση, ιδιαίτερα για κοινωνίες που συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ο πανεπιστημιακός τίτλος στις λεγόμενες κοινωνικές επιστήμες αξίζει πολλά πράγματα.
Οι «κριτικοί» όλων των τομέων των λεγόμενων κοινωνικών επιστημών είναι η ύστερη, η πιο εξεζητημένη και έξυπνα ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένη μορφή αναρχισμού. Η διαφορά με προγενέστερες εποχές έγκειται σε δύο κυρίως στοιχεία: Πρώτον, λόγω της μορφής του συγχρόνου διεθνούς συστήματος είναι πολύ μεγαλύτερων διανεμητικών προεκτάσεων. Δεύτερον, λόγω της έντασης και πυκνότητας των κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτων διεθνικών φαινομένων –για παράδειγμα: ο χρημαδοτών τους ιθαγενείς «κριτικούς» των Βαλκανίων κερδοσκόπος Σόρος– με συνέπεια τα αποσταθεροποιητικά και αναδιανεμητικά αποτελέσματα να είναι πολύ δραστικά (αναλογιστείτε τις συνέπειες κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατάργησης της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας και εξ αντικειμένου συγκρουσιακή εμπλοκή της Ελλάδας, της Τουρκίας και άλλων κρατών της περιοχής ή εξωτερικών δυνάμεων).
Οι «κριτικοί», αμφισβητούν και ιεραποστολικά κατάπολεμούν το οντολογικά θεμελιωμένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα των Νέων Χρόνων στην βάση του οποίου οι κοινωνίες απέταξαν τα δυναστικά καθεστώτα. Θέλουν την κατεδάφιση των κρατών, την κατάτμησή τους σε χιλιάδες κοινότητες και την επιστροφή του κόσμου σε κάποιου είδους μεσαιωνική κατάσταση. Ο ιδεοληπτικός τους οίστρος επισκιάζει τις διανεμητικές συνέπειες, οι οποίες για κάθε νοήμονα είναι ορατές αν όχι άμεσες και απτές: Θα βλάψουν τις λιγότερο ισχυρές κοινωνίες, θα αποσταθεροποιήσουν περαιτέρω το διεθνές σύστημα και τελικά θα βλαφτούν όλοι.
5. Συνοδοιπορία λόγω αμάθειας και άγνοιας; Είμαι απολύτως σίγουρος ότι αμάθεια, ημιμάθεια και κυρίως άγνοια για τις διεθνολογικές προεκτάσεις των αντι-επιστημονικών «κριτικών» μεθοδεύσεων εμποδίζουν πολλούς να κατανοήσουν το φαινόμενο και τους παρασύρουν σε συνοδοιπορία με ακτιβιστές του πανεπιστημιακού χώρου που ήδη άλωσαν «θέσεις ακαδημαϊκής εξουσίας». Μερικοί από τους τελευταίους –αφού κατόρθωσαν να φορέσουν ποικίλους τίτλους– πρωτοστατούν τώρα σέρνοντας πίσω άμαξες φορτωμένες με νεόφερτους ή άσχετους που έτσι αυτοκτονούν επιστημονικά. Πρόκειται για μια βαθύτατων προεκτάσεων εξέλιξη που αγγίζει όχι μόνο τα πανεπιστημιακά δρώμενα αλλά και τον πυρήνα του κοινωνικού γίγνεσθαι. Σίγουρα, πάντως, θα διχάσει τον πολύπαθο χώρο των κοινωνικών επιστημών σε βαθμό που δεν είναι εύκολο να προβλεφτεί στο παρόν στάδιο. Έλληνες και άλλοι βαλκάνιοι φορείς επιστημονικών τίτλων αντί ως οφείλουν να αφοσιωθούν αενάως στο άθλημα της αξιολογικά ελεύθερης και υψηλών ποιοτικών βαθμίδων αναζήτησης της επιστημονικής αλήθειας, είτε προκαλούν ένα πόλεμο όλων εναντίον όλων είτε οδηγούν πανεπιστήμια, φοιτητές και μαθητές σε σύγχυση και παρακμή. Σε μια ιστορική στιγμή που οι κοινωνίες της περιφέρειάς μας αγωνίζονται κατά των ξένων επεμβάσεων και παρεμβάσεων αγωνιώντας να σταθεροποιήσουν τα καθεστώτα τους και τις σχέσεις τους με τα γειτονικά τους κράτη, άτομα που πληρώνονται από τις κοινωνίες για να μελετούν τα κοινωνικά φαινόμενα τελικά αναπτύσσουν ελάχιστα επιστημονικές δραστηριότητες που σκοπό έχουν ή κατάληξη την κατεδάφιση των κοινωνικοπολιτικών συστημάτων.
6. Η διαγραφόμενη νέα διαίρεση και παρακμή: Αν βεβαίως κάποιοι θέλουν επιστημολογικές και μεθοδολογικές συγκρούσεις –δυστυχώς αναπόδραστα με προεκτάσεις ιδεολογικές και πολιτικές– οι δράστες θα τις έχουν (ούτως ή άλλως φαίνεται να είναι αναπόδραστες). Η γραφίδα μας δεν θα σιγήσει μπροστά στην τάση επιστημολογικής και μεθοδολογικής διαφθοράς της επιστήμης που υπηρετούμε. Πολλοί επιτήδειοι ουδέτεροι που επιβιώνουν σε εποχές μιας «μακάβριας ηπιότητας» και κοινωνικοπολιτικά φθοροποιών «μακάριων εφησυχασμών», θα αναγκαστούν να επιλέξουν: επιστήμη ή τσαρλατανιές που την διαφθείρουν! Στο ίδιο πλαίσιο, ας μην επικαλεστούν μερικοί την «διεθνή βιβλιογραφία». Ο έλληνας, ή τούρκος ή οποιοσδήποτε άλλος ακαδημαϊκός που αναλώνει σπάνιους πόρους δεν έχει ως αποστολή να μηρυκάζει ανούσιες και συχνά επιστημολογικά διεφθαρμένες ξενόγλωσσες αναλύσεις τρίτης, τέταρτης ή και εκατοστής κατηγορίας. Οι σπάνιοι πόροι που δεσμεύονται αξίζει να αξιοποιούνται στην πρωτογενή, βάσιμη και συμβατή με την οντολογικά θεμελιωμένη και γι’ αυτό ηθικά αμάχητη ανθρώπινη ελευθερία. Καλή ξένη βιβλιογραφία υπάρχει σε μεγάλους αριθμούς κα αυτή είναι που πρέπει να χρησιμοποιείται ως επικουρική δευτερογενής τεκμηρίωση πρωτογενών θεμελιώσεων.
7. Σχέσεις ισχύος και «κριτική» ανάλυση: Εμείς είμαστε σίγουροι για αυτό που λέμε και αυτά που κάνουμε: η «δική μας» επιστημολογία έχει στέρεα και ακλόνητα θεμέλια. Είναι η θουκυδίδεια παράδοση που ενσαρκώνεται σε όλα τα αξιοπρεπή ιστορικά και διεθνολογικά κείμενα της ύστερης εποχής. Αυτή η παράδοση θέλει την ιστοριογραφία όχι ιδεολογικά επηρεασμένη αλλά αυστηρά περιγραφική και αξιολογικά ελεύθερη. Αυτή η επιστημονική πειθαρχία, «τσακίζει κόκαλα», το ξέρουμε. Γι’ αυτό τρομάζει τις ασθενείς ψυχές που δεν ξέρουν να μεταχειρίζονται τέτοια εργαλεία και τρομοκρατεί οδηγώντας σε απρέπειες τους κάθε είδους περιφερόμενους «κριτικούς». Η θουκυδίδεια παράδοση είναι βράχος πάνω στον οποίο κατά καιρούς σπάνε, θρυμματίζονται και εξαφανίζονται όλες οι τσαρλατανιές της διεθνούς βιβλιογραφίας. Όποιος παρακολουθεί την θεωρία διεθνών σχέσεων γνωρίζει την θέση απόλυτης κυριαρχίας της παραδοσιακής-θουκυδίδειας παράδοσης. Δυστυχώς, εν τούτοις, στον ημέτερο βαλκανικό περίγυρο κάποιοι διεθνοαναρχικοί χρηματοδότες στιλ Σόρος, κάποια υπερατλαντικά ιδρύματα και κάποιες εταιρείες ή ακόμη και … καζίνα, θέλουν άλλα πράγματα. Και τα ενθαρρύνουν με πλουσιοπάροχες χρηματοδοτήσεις. Θέλουν την ιθαγενή επιστήμη να πιθηκίζει τα θεωρήματα και τα ιδεολογήματα που οι υπερατλαντικοί σχεδιαστές της στρατηγικής του Πενταγώνου θεωρούν χρήσιμα για την εξυπηρέτηση ηγεμονικών, άνομων και καταχρηστικών συμφερόντων. Ασφαλώς, στις ηγεμονικές μητροπόλεις θέλουν καλή επιστήμη και την ενθαρρύνουν. Για τους άλλους επιφυλάσσουν επιστήμη που πιθηκίζει και αναμασά παρακμασμένα και παρωχημένα ιδεολογήματα και θεωρήματα, τα δικά τους δηλαδή πνευματικά σκουπίδια. Εν τέλει, η υπόθεση της «κριτικής» κοινωνικής επιστήμης, τουλάχιστον όσον αφορά την ιστοριογραφία και την διεθνολογία, είναι συναρτημένη με τις σχέσεις ισχύος, ζήτημα για το οποίο ήδη γράψαμε και για στο οποίο θα επανακάμψουμε.
8. «Η «δική μας» επιστημολογία»: Η «δική μας» επιστημολογία, λοιπόν, μεταξύ άλλων:
1) Στέκεται με δέος μπροστά στην οντολογική διαμόρφωση των κοινωνιών και στην κοινωνική ετερότητα κάθε διαμορφωμένης κοινωνικής ένωσης.
2) Περιγράφει αντικειμενικά την διάκρισή τους μεταξύ αναθεωρητικών-ηγεμονικών και φιλειρηνικών.
3) Εξετάζει το πλήθος αιτιών πολέμου που παρεμβάλλεται μεταξύ του διεθνούς δικαίου και των ειρηνικών συναλλαγών,
4) Μελετά με σοβαρότητα και ερμηνευτική αξιοπιστία το φαινόμενο του πολέμου.
5) Ιεραρχεί τα ιστορικά φαινόμενα στην βάση των σημασιών και όχι στην βάση ιδεοληπτικών αποφάσεων προγραμματικά διακηρυγμένων.
6) Όντας κρατοκεντρική, μιας και οι κοινωνίες έτσι θεμελίωσαν το σύστημα, εξετάζει κριτικά τα επιστημονικά σφάλματα όσων αυθαίρετα και ετσιθελικά θέλουν να εξομοιώσουν το παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον.
7) Ως θεώρηση εξ αντικειμένου κρατοκεντρική θέτει στον πυρήνα των διερευνήσεων τους διεθνείς θεσμούς, εξετάζοντας κυρίως τον εξ αντικειμένου εξαρτημένο ρόλο και αποστολή τόσο των διεθνών θεσμών όσο και του διεθνούς δικαίου.
8) Αν και υποχρεωτικά και εξ αντικειμένου πρωτίστως κρατοκεντρική (αυτή δεν είναι μια ιδεολογική επιλογή αλλά επιστημολογική παραδοχή) εξετάζει όλα τα άλλα διεθνικά φαινόμενα και κυρίως τις διανεμητικές τους λειτουργίες.
9) Είναι, χωρίς καν να το επιδιώκει επιστημολογικά-μεθοδολογικά, εξ ορισμού αντι-ηγεμονική και αντι-διεθνοφασιστική, μιας και κύρια αναζήτηση είναι τα αίτια που αποδυναμώνουν τον ορθολογισμό (και vice versa) των οντολογικά θεμελιωμένων κοινωνικοπολιτικών οντοτήτων.
10) εξετάζει τις κοινωνιολογικές διαμορφώσεις αλλά δεν αξιώνει να τις επηρεάσει μιας και αυτό αποτελεί υπόθεση των ίδιων των κοινωνιών.
11) επιδιώκει όχι την ιδεολογική κατήχηση αλλά την ακριβή περιγραφή που θα αναδείξει την πραγματικότητα, που θα επιτρέψει στον κάθε αναγνώστη την ανεπηρέαστη κριτική ιεράρχηση των σημασιών στην βάση των δικών του συμφερόντων και που θα είναι κοινωνικοπρακτική χρήσιμη επειδή θα αναδεικνύει τα διλήμματα και προβλήματα του υπαρκτού κόσμου.
9. Ιστοριογραφία/διεθνολογία: «ήμερα και άγρια»: Στην βάση της πιο πάνω επιστημονικής ηθικής και επιστημολογικής δεοντολογίας που θέλει τον επιστημονικό στοχασμό ανεπηρέαστο ιδιοτελών, ιδεολογικών και εν γένει υποκειμενικών κριτηρίων η «δική μας» επιστημολογία σέβεται την Ύπαρξη και την ιστορική διαμόρφωση των κοινωνιών. Ούτε καν διανοείται «να τις αποδομήσει και κατεδαφίσει». Ο υποφαινόμενος μάλιστα πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα διαπίστωσε ότι ιστορικοπολιτικά παρατηρείται πως οι θεσμοί αυτοί που οι «κριτικοί» θέλουν να κατεδαφίσουν αποτελούν θεσμούς συλλογικής ελευθερίας των κυρίαρχων κοινωνιών. Γι’ αυτό, υποστηρίξαμε δοκιμαστικά, όχι μόνο νομικοπολιτικά αποτελεί «έγκλημα» η παραβίαση (λόγω ηγεμονικών συμπεριφορών) της εθνικής-κρατικής κυριαρχίας, αλλά επιπλέον η εθνική ανεξαρτησία –όπως εξάλλου προβλέπει και το διεθνές δίκαιο με το καθεστώς της εσωτερικής-εξωτερικής κυριαρχίας) είναι θεσμός συλλογικής ελευθερίας ηθικά αμάχητος και ο μόνος μη ηγεμονικός και μη δυναστικός διεθνής τρόπος ζωής (εκτός βεβαίας και αν κανείς ανακαλύψει μεθόδους μη γενοκτονικής εξομοίωσης, οπότε είναι ελεύθερος να τις εφαρμόσει, αρχίζοντας όμως από τις μεγάλες δυνάμεις).
Κατά αυτής της θεωρίας, ακριβώς! βάλλουν τα πυρά της ιθαγενούς «κριτικής» ιστοριογραφίας που συνυπέγραψαν 450 έλληνες (πολλοί από αυτούς, εκτιμώ απερίσκεπτα). Εμείς πάντως δεν έχουμε αμφιβολίες και δεν αμφιταλαντευόμαστε. Ούτε βεβαίως «φοβόμαστε» ότι άλλοι θα υπερισχύσουν επιστημονικά. Γνωρίζουμε ότι η «δική μας» επιστημολογία είναι συμβατή με την ανθρώπινη οντολογία, είναι επιστημολογικά βάσιμη, στερείται επιστημονικών και λογικών σφαλμάτων και πάντοτε επικρατεί (στον επιστημονικό τουλάχιστον στίβο). Επικρατεί, τονίζουμε, κυρίως γιατί είναι συμβατή με το οντολογικά θεμελιωμένο κοινωνικό και κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον. Αν κάτι διαγράφεται και «λογοκρίνεται» προγραμματικά είναι η μεροληψία, η ιδιοτέλεια, η ιδεοληψία και τα κάθε λογής μεταφυσικά προσδιορισμένα κριτήρια. Για τους φανατισμένους ιδεοληπτικούς που θεωρώ θανάσιμους αντίπαλους της επιστήμης που υπηρετώ, πληροφορώ επισήμως, ότι μεταξύ πολλών άλλων με τα οποία θα τους δυσαρεστήσω (λυπάμαι γι’ αυτό αλλά είναι αναπόφευκτο), θα είναι, ανάλυση η οποία πολύ σύντομα θα εστιάσει την προσοχή στα εξής:
1. Στις καταβολές και τους ιδεοληπτικά επηρεασμένους σκοπούς της «κριτικής» ιστοριογραφίας.
2. Στον βαθύτατα αντικοινωνικό χαρακτήρα του «κριτικού κονστρουκτιβισμού».
3. Στις μεθοδολογικές ιστοριογραφικές τσαρλατανιές που περιέχει η μέθοδός τους.
4. Στον εργαλειακό τρόπο με τον οποίο τους χρησιμοποιούν –όπως ξανάγραψα, είτε αυτό το κατανοούν είτε όχι είναι επιστημονικά αδιάφορο– εφήμερες και καταχρηστικές διεθνοφασιστικές αξιώσεις ισχύος.
5. Η αναπόδραστη καταστροφική επίδραση στην κριτική σκέψη αναγνωστών, φοιτητών και μαθητών.
10. Τα σαπιοκάραβα της παρακμής και η πλάστιγγα των ποιοτικών βαθμίδων: Όσοι θέλουν να παραμονεύουν απαθείς μέχρι να δουν προς τα πού θα πάει το ρέμα για να πηδήξουν στα σάπια καραβάκια που κατηφορίζουν προς τους επιστημονικούς (και ηθικούς) κρημνούς και βράχια, μπορούν να συνεχίσουν να απέχουν από μια ρητή τοποθέτηση, προσδοκώντας την Α ή Β αναρρίχηση ή άλλα απτά οφέλη. Εμείς θα επανέλθουμε. Και αν τελικά μέσα στις σάπιες βάρκες της δεδηλωμένα και πασίδηλα ιδεολογικοποιημένης ιστοριογραφίας πηδήξουν πολλά παραπαίοντα στελέχη του παραπαίοντας ελληνικού πεναπιστημιακού χώρου, απλά επισημαίνουμε ότι τα επιστημονικά ζητήματα ποτέ δεν κρίνονταν από αριθμητικές πλειοψηφίες, και πολύ περισσότερο από οχλοκρατικές πρακτικές. Τα βαρκάκια αυτά αργά ή γρήγορα θα βουλιάξουν και ελάχιστοι θα διασωθούν επιστημονικά. Η καλή επιστήμη μένει ενώ οι επιστημονικές κοινότητες πάνε και έρχονται συχνά κατηφορίζοντας στην παρακμή και στον παρασιτισμό. Στην πλάστιγγα των ποιοτικών βαθμίδων, στον δίσκο των υψηλών βαθμίδων χωράνε στοχαστές του διαμετρήματος του Παναγιώτη Κονδύλη. Στον άλλο δίσκο της στοχαστικής παρακμής και του παρασιτισμού, χωρίς εν τούτοις να ανατρέψουν την ισορροπία, χωράνε τουλάχιστον ένα εκατομμύριο (αν υπάρχουν τόσα) κείμενα του ύστερου «μεταμοντέρνου χυλού». Αυτό μετράει, όχι τα παραμιλητά σε παραπαίοντες και παρακμασμένους πανεπιστημιακούς χώρους.
Π. Ήφαιστος
25.2.2007
http://www.ifestos.edu.gr