Εισαγωγή
Κοντά τρις δεκαετίες η είσοδός μου στον λεγόμενο ακαδημαϊκό χώρο δημιουργεί ανάμεικτες σκέψεις, συναισθήματα και αμφίπλευρες παραστάσεις. Από την μια πλευρά είναι η ιδεατή ακαδημαϊκή Ιθάκη. Μεταξύ άλλων, η ακαδημαϊκή ελευθερία, η ασκητική αφοσίωση στο δύσβατο πεδίο της γνώσης, η ακαδημαϊκή-επιστημονική ελευθερία κλασικά νοούμενη, η ευρυμάθεια και πολυμάθεια, η προσκόλληση σε πάγιους κώδικες επιστημονικής ηθικής και δεοντολογίας και η βάσανος για ολοένα υψηλότερες βαθμίδες επιστημονικού στοχασμού. Από την άλλη πλευρά είναι η δημιουργία οχυρών ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας μέσα στα οποία, μεταξύ άλλων, εξωπολιτικά όντα ειδικεύονται στον παρασιτισμό, η επιστημονική μεταμφίεση, η εκπλήρωση προσωπικών και εκδικητικών σκοπών, η κατάχρηση της εμπιστοσύνης της κοινωνίας, η εξειδίκευση στην ορολογικά σπουδαιοφανή μεταμφιεσμένη αρλουμπολογία, η σαδομαζοχιστική άσκηση πνευματικής βίας πάνω σε φοιτητές και αναγνώστες, η πολιτικοπαραταξιακή αναρρίχηση, η διεθνοθεσμικοπολιτική αναρρίχηση, η σχεδόν συνωμοτική συσπείρωση καλοπερασάκηδων που σπαταλώντας σπάνιους κοινωνικούς πόρους αερολογούν σε «κοινωνικοπολιτικά συνέδρια», η γενικευμένη μεταμφιεσμένη πολιτικοστοχαστική προπαγάνδα και εσχάτως αντίστοιχα με τα προαναφερθέντα φαινόμενα που εκκολάπτουν εξωπολιτικά φίδια μέσα σε αφανείς, αδιαφανείς και πνευματικά ροκανισμένες διεθνικές συσπειρώσεις δήθεν επιστημονικές. Εδώ και τρις δεκαετίες αφού εγώ πήρα την απόφαση σε πια πλευρά θα κινούμαι, ταυτόχρονα έστησα ερευνητικό πρόγραμμα που γιγαντώθηκε για μια εμπειρική μελέτη του φαινομένου. Άλλα είναι καταγεγραμμένα ανώνυμα και ιδεοτυπικά και άλλα είναι καταγεγραμμένα και αποκρυσταλλωμένα στο μυαλό μου και ήδη τυπολογικά επεξεργασμένα. Όπως εδώ και δεκαετίες το έκανα σαφές δημόσια και εδώ και πολλά χρόνια σε διάφορες παραπλήσιες σελίδες και σε βιβλία ή άρθρα μου, επεξεργάζομαι μια διόλου αμελητέα συγκριτική μελέτη των δύο πλευρών. Σκοπός είναι να αναδείξω μια όσο το δυνατό ευρεία τυπολογία των εκατέρωθεν ιδεοτύπων. Στην πορεία κατάλαβα ότι θα πρέπει να γίνουν και εξειδικευμένες δημοσιεύσεις και ήδη δρομολογήθηκαν συγγραφικά. Οι εμπειρίες μου στην Ελλάδα επί δύο δεκαετίες ως πανεπιστημιακός αναμενόμενα είναι μεικτές. Η Ελλάδα διαθέτει το ιδεατό περίπου πλαίσιο ακαδημαϊκής και επιστημονικής ελευθερίας συνταγματικά κατοχυρωμένο. Αυτό όμως απαιτεί επιστημονική-ακαδημαϊκή αυτοσυγκρότηση, αυτορρύθμιση, άσκηση ακαδημαϊκών-επιστημονικών και δεοντολογικών ελέγχων μεταξύ των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας και άγρυπνη εγρήγορση αντιστροφής κάθε κατηφορικής πορείας. Είναι μια καθημερινή πάλη. Σίγουρα χρειάζονται διορθωτικές χειρουργικές επεμβάσεις και μάλιστα πολλές. Που πρέπει να γίνουν, όμως, από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Αντί αυτού εδώ και δεκαετίες με ολοένα εντονότερο τρόπο αντί χειρουργικών επεμβάσεων έχουν επεμβάσεις πάνω σε ένα ευαίσθητο σώμα με μαχαίρια χασάπη. Εσχάτως, έχω την εντύπωση ότι πιθηκίζοντας ξένα παρακμασμένα πρότυπα και κλείνοντας τα μάτια μπροστά στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής πανεπιστημιακής κοινότητας, η ελληνική ακαδημαϊκή ζωή δέχεται μεγάλες επιθέσεις. Το κατά πόσο θα επιβιώσει η ακαδημαϊκή ζωή στην Ελλάδα ή κατά πόσο θα αντιγραφούν τα χειρότερα ξένα πρότυπα, δεν είμαι σίγουρος. Κατά κάποιο τρόπο συναρτάται, όπως και με πολλά άλλα πράγματα, με την επιβίωση του νεοελλληνικού κράτους και της εθνικής του ανεξαρτησίας, κάτι που πλέον δεν πρέπει, πλέον, να θεωρείται δεδομένο. Εδώ, και συμπληρωματικά με εκατοντάδες σχόλια σε άλλες σελίδες και άλλες δημοσιεύσεις μου, θα καταγραφούν κάποιες θέσεις για την αναταραχή της περιόδου 2010-11