Νεοφιλελεύθεροι, κριτικοί και μαλακή ισχύς

“More powerful states may be in position to alter the conceptions that the weaker actors have of their own self interests, especially when economic and military power has delegitimated ideological convictions in weaker or defeated societies. The United States, for instance, pressed for a particular vision of the international society should be ordered after World War II and renewed and reinvigorated this project after the en of the Cold War. The goal was not simply to promote a particular set of objectives, but to alter how other societies conceived of their own goals. The emphasis on what Nye has called soft power engages both realist concerns about relative capabilities and constructivism’s focus on beliefs and identity”. [Katzenstein/Keohane/Krasner , International Organization, vol. 52. 4 1998 p. 673] Μετάφραση: ««Iσχυρότερα κράτη είναι δυνατό να κατορθώσουν να αλλάξουν τις παραστάσεις με βάση τις οποίες οριοθετούνται οι ιδεολογικές πεποιθήσεις σε λιγότερο ισχυρά κράτη ή ηττημένες πολιτείες. Oι Hνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, πίεσαν συστηματικά και επίμονα για τη διάδοση συγκεκριμένων πεποιθήσεων ως προς το πώς πρέπει να είναι το όραμα της διεθνούς κοινωνίας [που τις συνέφερε] μετά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ανανέωσαν και το αναζωογόνησαν την μεταψυχροπολεμική εποχή. O σκοπός δεν ήταν απλώς να προωθήσουν συγκεκριμένους στόχους, αλλά να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο οι συγκεκριμένες κοινωνίες βλέπουν τα οικεία συμφέροντα. H έμφαση αυτού που ο Nye ονομάζει “μαλακή ισχύς” σχετίζεται τόσο με ρεαλιστικούς φόβους [κατανομής ισχύος] για τη σχετική ισχύ όσο και με την [“κριτική”] κονστρουκτιβιστική ανάλυση για συλλογικά πιστεύω, πεποιθήσεις και ταυτότητες» (έμφαση δική μου). Σημείωση: Βασικά, οι διακεκριμένοι συνάδελφοι επισημαίνουν το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της μεταπολεμικής εποχής, κυρίως λόγω της επιρροής «κριτικών» κονστρουκτιβιστών και αναλυτών νεοφιλελεύθερων παραδοχών η φιλελεύθερη θεωρία και κάποιοι στοχαστές (οι οποίοι ταυτόχρονα υπήρξαν ανώτατα στελέχη της αμερικανικής διπλωματίας μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, (όπως οι Nye, Lake και Ikenberry) αναζητούν μεθόδους και ιδέες οι οποίες εργαλειακά χρησιμοποιούμενες θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα με το να αλλάξουν τις ιδεολογικές πεποιθήσεις σε λιγότερο ισχυρά ή «ηττημένα» κράτη. Ο Nye, σε άλλη περίπτωση είπε: «Εάν καταφέρω να σε κάνω να θέλεις αυτό που θέλω, τότε δεν χρειάζεται να σε αναγκάσω να κάνεις αυτό που δεν επιθυμείς» (Nye) Καθημερινή, «Κ», τεύχος 127 6.11.2005. Το εξαιρετικά θεμελιωμένο δοκίμιο του Jonathan Mowat που παραθέτω στην αγγλική γλώσσα σε άλλη σελίδα θεμελιώνει το γεγονός ότι οι νεοφιλελεύθεροι αναλυτές είναι περίπου αμέριμνοι στοχαστές μπροστά στην δομημένη και κάθετα-εγκάρσια εκτεινόμενη ομάδα αναλυτών που στελεχώνουν το αμερικανικό σύστημα αποφάσεων. Οι μίζερες ιθαγενείς υπάρξεις που συσπειρώνονται σε διεθνικά «ιδρύματα» για να προσπορίζονται ψίχουλα του μεγάλου φαγοποτιού είναι είτε οι κατά Λένιν «χρήσιμοι ηλιθιοι» είτε όπως πολλοί άλλοι στην ιστορία των λαών, απλά δοσίλογοι.