Προλεγόμενα 9.4.2006
Τα κείμενα που ακολουθούν γράφτηκαν διορθώθηκαν ή συμπληρώθηκαν πριν την κυκλοφορία του περιοδικού Άρδην τεύχος 58, Μάρτιος-Απρίλιος 2006. Στο τεύχος αυτό οι συντάκτες του Αρδην με δική τους έρευνα και με αναδημοσιεύσεις μεταφρασμένων αναλύσεων ένωσαν πολλά νήματα ενός πολυδαίδαλου συστήματος διεθνοαναρχικού χαρακτήρα η διερεύνηση του οποίου βρίσκεται ακόμη στην αρχή. Σίγουρα, ενόσω θα αυξάνεται και θα διευρύνεται η πληροφόρηση για τα διεθνικά και διεθνοπολιγικά αυγά του φιδιού που υπονομεύουν θανατηφόρα την δημοκρατία, την λαϊκή κυριαρχία, τον ορθολογισμό του κοινωνικοπολιτικού συστήματος και το ακαδημαϊκό λειτούργημα, θα έχουμε ολοένα και περισσότερους κοινωνικοπολιτικούς και ακαδημαϊκούς ελέγχους. Αναμφίβολα, πρόκειται για την αρχή ενός τεράστιου ζητήματος που αργά ή γρήγορα θα ελεγχθεί κοινωνικά και επιστημονικά. Το ότι θα ελεγχθεί κοινωνικά δεν υπάρχει αμφιβολία. Οι βιώσιμες τουλάχιστον κοινωνίες πάντοτε αναπτύσσουν αντισώματα που εξουδετερώνουν αντικοινωνικά μιάσματα που υπονομεύουν την κυριαρχία τους. Το ερώτημα που τίθεται είναι πόσες και ποιες θα είναι οι ζημιές μέχρι να ελεγχθεί και να διορθωθεί πλήρως η ανωμαλία που προκάλεσε η δημιουργία κοινωνικά ανέντακτων δρώντων που διαπερνά τα σύνορα και επηρεάζει διανεμητικά πολλές κοινωνίες. Το ερώτημα επίσης είναι κατά πόσο τυχόν επηρεασμός των ακαδημαϊκών δρώμενων θα οδηγήσει κάποιες πανεπιστημιακές ομάδες που είναι οχυρωμένες μέσα στο ακαδημαϊκό άσυλο σε παρακμή χωρίς επιστροφή. Κύριο υποψήφιο ακαδημαϊκό θύμα είναι οι διεθνείς σπουδές αλλά και άλλοι τομείς των πολύπαθων κοινωνικών σπουδών.
Λαμβάνοντας υπόψη τις αναλύσεις του προαναφερθέντος τεύχους του Άρδην και τις πληροφορίες που σίγουρα σιγά – σιγά θα σωρεύονται, οι αναλύσεις που ακολουθούν και που άρχισαν σ’ ένα διαφορετικό πλαίσιο αποκτούν μια διαφορετική διάσταση. Δεν νομίζω να υπάρχουν ορθολογιστικά σκεπτόμενα άτομα που να αποδέχονται (και πολύ περισσότερο να παραδέχονται) ότι είναι δυνατό να μην υπάρξει κοινωνική και πολιτική αντίσταση στο ροκάνισμα της λαϊκής κυριαρχίας από κοινωνικά ανέντακτους διεθνικούς και διεθνοπολιτικούς δρώντες. Ακόμη πιο σημαντικό, δεν νομίζω να υπάρχουν ορθολογιστικά σκεπτόμενοι ακαδημαϊκοί λειτουργοί που να μην ευαισθητοποιηθούν για το γεγονός ότι η επιστημονική ιδιότητα δυνατό να νομιμοποιεί κοινωνικά ανέντακτες, ελάχιστα ή διόλου διαφανείς και συχνά καταστρεπτικές για την συλλογική ανθρώπινη ελευθερία δραστηριότητες ενός τερατώδους και καλά οργανωμένου διεθνικού και διεθνοπολιτικού μείγματος. Όντως είναι κυριολεκτικά τερατώδες ένα κοινωνικά ανεξέλεγκτο διεθνικά οργανωμένο μείγμα που διαθέτει μυθικά ποσά και συναθροίζει διεθνοαρχικούς χρηματιστές, πρώην ή νυν αξιωματούχους κυβερνήσεων με άνομες ηγεμονικές αξιώσεις, «ανιστόρητους ιστορικούς» ειδικούς σε μεταμοντέρνες μεθόδους αποσυναρμολόγησης των ταυτοτήτων και των συνειδήσεων ελεύθερων κοινωνιών, ανυποψίαστους ή πιο υποψιασμένους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειλικρινείς και καλοπροαίρετους περιβαλλοντολόγους, τραπεζίτες, εφοπλιστές, άλλους «επιχειρηματίες χωρίς πατρίδα», περιφερόμενα και ενδεχομένως ανυποψίαστα πολιτικά πρόσωπα, εκτροχιασμένους υπαλλήλους διεθνών θεσμών, τυχοδιώκτες ή απατεώνες του αχανούς και κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτου διεθνικού περίγυρου και πολύ πιθανό πλήθος αθώων και ανυποψίαστων ακτιβιστικών ιεραποστολικής νοοτροπίας η καλοπιστία των οποίων τυγχάνει έτσι εκμετάλλευσης.
Θα περίμενα να ευαισθητοποιηθούν πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο οι ακτιβιστές των ΜΚΟ, οι οποίοι ορθότατα επιζητούν νομοθετική κατοχύρωση της κοινωνικής τους δράσης. Πιο κάτω παραπέμπω στις απόψεις του διευθυντή της Greenpeace Ελλάδας που πρόσφατα έγραψε ότι ουσιαστικά η ύπαρξη των ΜΚΟ οφείλεται στην αναποτελεσματικότητα των κυβερνήσεων. Υπό αυτό το πνεύμα, της κοινωνικής δηλαδή δράσης των ΜΚΟ για να αντιμετωπιστεί το έλλειμμα ή η αναποτελεσματικότητα των κρατικών και διακρατικών ρυθμίσεων, οι ΜΚΟ είναι σημαντικοί και αναγκαίοι τόσο στην ενδοκρατική όσο και στην διακρατική ζωή. Υπό αυτό το πρίσμα, εκτιμώ ότι το ζήτημα των ΜΚΟ αφορά όλους αλλά πρωτίστως δύο ομάδες της κοινωνίας. Πρώτον τους ακτιβιστές των ΜΚΟ οι οποίοι υποθέτω ότι δεν θα ήθελαν να γίνουν όργανα διεθνοαναρχικών χρηματιστών ή υποχείρια διανεμητικών μεθοδεύσεων των μυστικών υπηρεσιών κάποιας ηγεμονικής δύναμης που θα τους καθιστούσε «μαλακή ισχύ» των άνομων ηγεμονικών αξιώσεών της. Δεύτερον, τους ακαδημαϊκούς οι οποίοι σίγουρα θέλουν τα πανεπιστήμια χώρο ασκητικής και αξιολογικά ελεύθερης πνευματικής δραστηριότητας και όχι εφαλτήρια νομιμοποίησης εξωπανεπιστημιακής δράσης στο ολισθηρό πολικό πεδίο των προκατειλημμένων «προτάσεων πολιτικής» που εξυπηρετούν διανεμητικούς σκοπούς της μιας ή της άλλης τερατόμορφης και εξ αντικειμένου κοινωνικοπολιτικά ανέντακτης –δηλαδή διεθνοαναρχικής– διεθνοπολιτικής συνομάδωσης. Για κάθε πανεπιστημιακό στον χώρο των κοινωνικών επιστημών, το τελευταίο σκαλοπάτι του κατήφορου προς το τέλμα είναι, εκτιμώ, η εργολαβική ενασχόληση με τις εξ αντικειμένου προπαγανδιστικού χαρακτήρα προτάσεις πολιτικής, οι οποίες μεταμφιέζονται ακαδημαϊκά και στην συνέχεια σερβίρονται στο ανυποψίαστο αναγνώστη ή ακροατή ως δήθεν έγκυρες και αξιόπιστες επιστημονικές αναλύσεις.