Σχόλιο-συνεισφορά υπογράφοντος στην συζήτηση για την νομοθετική ρύθμιση των ΜΚΟ (αντίδραση στην επιστολή του κ Λιοναράκη ό.π.)

Αγαπητέ κ Λιοναράκη,

Ευχαριστώ για την επιστολή και τα συνημμένα που πυροδοτούν τα πιο κάτω σχόλια.

Συνέχεια προηγούμενης αλληλογραφίας μας θα ήθελα να επαναλάβω πως αν και βρίσκω ότι κάθε νόμιμη, νομιμοποιημένη και θεμιτή δράση συσπειρωμένων πολιτών εντός των κρατών ή διεθνικά προάγει την δημοκρατία και τον κοινωνικοπολιτικό ορθολογισμό θα πρέπει να διασφαλίζονται συγκεκριμένες προϋποθέσεις διακρατικού και ενδοκρατικού κοινωνικοπολιτικού ορθολογισμού. Τα συνοψίζω ελπίζοντας ότι θα συνεισφέρω θετικά στην συζήτηση που αντιλαμβάνομαι μόλις τώρα αρχίζει για τον ρόλο των ΜΚΟ. Οι απόψεις μου είναι πάντοτε δημόσιες, ακαδημαϊκές, αξιολογικά ελεύθερες, μπορούν να κοινοποιηθούν όπου χρειάζεται και κάποιος μπορεί να τις βρει στην ηλεκτρονική διεύθυνση Επίκαιρα επιστημονικά ζητήματα: ΜΚΟ) όπου αναλύονται και πολλά άλλα συναφή ζητήματα. Βασικά, πιο κάτω, θα υποστηρίξω ότι η διασφάλιση της κοινωνικής δράσης των ΜΚΟ ως συσπειρώσεων κοινωνικά ενταγμένων πολιτικών δρώντων που δραστηριοποιούνται στο ενδοκρατικό και διακρατικό επίπεδο απαιτείται να είναι αμφίδρομη: Να διασφαλίζει τόσο την δική τους θεμιτή και νομιμοποιημένη δράση και ταυτόχρονα να διασφαλίζει την κοινωνία ή τις κοινωνίες από δικές τους πιθανές καταχρηστικές, άνομες, παράνομες και αθέμιτες δράσεις. Απαιτείται επίσης, να διασφαλίζεται ο ενδοκρατικός και διακρατικός ορθολογισμός και αυτό σημαίνει πρωτίστως δημοκρατία-λαϊκή κυριαρχία και άμεσους κοινωνικούς και κανονιστικούς ελέγχους.
Πρώτον, κύρια αποστολή κάθε κοινωνικοπολιτικής δομής είναι η δημιουργία και διαιώνιση ενός βιώσιμου και μη κατεξουσιαστικού συστήματος διανεμητικής δικαιοσύνης που εκπληρώνει τον συλλογικό κατ’ αληθειαν βίο μιας κυρίαρχης κοινωνικής ένωσης. Διασφαλίζονται έτσι υγιείς και σταθερές κοινωνικές ισορροπίες όπως επίσης κοινωνική δικαιοσύνη, κράτος πρόνοιας, κράτος δικαίου, ορθολογιστική λειτουργία των θεσμών, προφύλαξη των πολιτών από άνομες και καταχρηστικές εξωτερικές εισροές κτλ. Σε ένα δημοκρατικό κράτος υπάρχουν όχι μόνο οι θεμελιώδεις νόμοι αλλά επίσης κοινωνικοπολιτικοί έλεγχοι και εξισορροπήσεις, άλλοι θεσμοθετημένοι και άλλοι εθιμικοί, ενώ πάντοτε ομάδες πολιτών (ΜΚΟ) συνηθίζεται να συσπειρώνονται για να διεκδικήσουν νόμιμα και νομιμοποιημένα συμφέροντά ή να διασφαλίσουν δημόσια αγαθά όπως το περιβάλλον.
Δεύτερον, επειδή οι ΜΚΟ προκαλούν διανεμητικά αποτελέσματα στο διεθνές πεδίο είναι αναγκαίο οι κανονιστικές ρυθμίσεις στο ενδοκρατικό επίπεδο να διασφαλίζουν ότι δεν βλάπτονται άλλες κυρίαρχες κοινωνίες λόγω διεθνικών δράσεων των δικών μας ΜΚΟ. Να διασφαλίζεται, πέραν των κανονιστικών ρυθμίσεων, ότι οι δικοί μας ΜΚΟ δεν παραβιάζουν έμμεσα ή άμεσα το διεθνές δίκαιο, οι διεθνείς συμβάσεις, το δικαιακό σύστημα άλλων κρατών και τα νόμιμα συμφέροντα των πολιτών τους. Θα έπρεπε, για παράδειγμα, οι ΗΠΑ όταν ορίζουν τις δικές τους κανονιστικές ρυθμίσεις για τους ΜΚΟ, να διασφαλίζουν τρίτα κράτη απαγορεύοντας στους θεσμούς τους ή σε μαϊμούδες ΜΚΟ Ινστιτούτα Αμυντικών Ερευνών κτλ σε άλλα κράτη να αναπτύσσουν διεθνική δράση που παραβιάζει την κυριαρχία δημοκρατικών και φιλειρηνικών κοινωνιών [μέμνησον τις χρηματοδοτήσεις του USAID για το σχέδιο Αναν, όταν «αθώοι» ΜΚΟ επηρεάζονταν από υπαλλήλους των αμερικανικών υπηρεσιών – βλ. έκθεση αξιολογητών Nathan – βλ. επίσης το τερατώδες σύστημα κεντρικών και εξαρτημένων διεθνικών οργανισμών της πολιτικά φρικώδους προσωπικότητας που ακούει στο όνομα Σόρος. Βλ. ιδ. το τεύχος 58 Μαρτίου-Απριλίου 2006 του περιοδικού Αρδην το οποίο απαιτείται να μελετηθεί από κάθε καλοπροαίρετο άτομο που αναμιγνύεται με ΜΚΟ ). Ούτε πρέπει οι κρατικές υπηρεσίες της Ελλάδας ή ανέντακτοι δρώντες όπως ο Σόρος ή κάποιος βιομήχανος ή τράπεζα ή βιομηχανία αναψυκτικών ή τσιμέντου να επηρεάζουν τα συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης άλλων γειτονικών κρατών συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας.[Στο σημείο αυτό παρεμβάλλω χαρακτηριστική παραδοχή κορυφαίου κρατικού δρώντα περί τα ΜΚΟ του ελληνικού δημοσίου στο παρελθόν: «Επειδή τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, (δημιουργήθηκαν δύο τμήματακαι όχι ένα) για τις σχέσεις με τις ΜΚΟ. – Το ένα ήταν …συνεργαζόταν, πανομοιοτύπως, με ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΚΟ (όσες είναι γραμμένες σε ειδικό Μητρώο, με προδιαγραφές κ.λπ.) και υλοποιούν προγράμματα αναπτυξιακής και ανθρωπιστικής βοήθειας. Θα το εκχυδαιοποιήσω, απλώς για να είμαι σύντομος. Συνεργάζονται με κάποιες που επιλέγονται, για να εφαρμόσουν τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής, όπως αυτή σχεδιάζεται στο Υπ. Εξ και προτείνονται από αυτές τις ΜΚΟ (έμφαση δική μου). … Ως προς το ποια είναι η έννοια της πολιτικής σε επίπεδο συνεργασίας κράτους-ΜΚ υποκειμένων, σε διαβεβαιώνω πως ολοκληρωμένη απάντηση δεν έχω. Τουλάχιστον αδυνατώ να μιλήσω με βεβαιότητα. Συζητώ κάθε ιδέα, αποδέχομαι κάθε κριτική – (Υπογραφή …)». Η πιθανή κριτική λοιπόν είναι ότι είναι καλό για την ελληνική εξωτερική πολιτική και ότι είναι καλό για την τουρκική εξωτερική πολιτική δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ισχύει εκατέρωθεν ούτε πάντοτε οι εκατέρωθεν κυβερνήσεις εξασφαλίζουν τις εκατέρωθεν κοινωνίες από εκατέρωθεν υποκινούμενες επιβλαβείς δράσεις των εκατέρωθεν ελάχιστα ή διόλου διαφανών κρατικών διπλωματικών ή άλλων υπηρεσιών ή ιδιωτών στιλ Σόρος. Και ενώ εκατέρωθεν το κοινωνικό σώμα αγωνίζεται αενάως να κατοχυρώσει και διασφαλίσει τους πολίτες από επιβλαβείς δράσεις κανένα τέτοιο κοινωνικό ελεγκτικό σώμα δεν υπάρχει μεταξύ των δύο κρατών] Θα πρέπει κατά συνέπεια η όντως κοινωφελής δράση πολλών ΜΚΟ να διασφαλίζεται με ενδοκρατικές και διακρατικές ρυθμίσεις και η άνομη, καταχρηστική και αθέμιτη δράση κάποιων άλλων (ίσως πολύ περισσότερων από τις δεκάδες χιλιάδες που υπάρχουν) να ελέγχεται τόσο ενδοκρατικά όσο και διακρατικά.
Οι ΜΚΟ, σε τελευταία ανάλυση, όπως έγραψε πρόσφατα ο επικεφαλής της Green Peace Ελλάδας, υπάρχουν επειδή υπάρχει έλλειμμα κρατικών και διακρατικών ρυθμίσεων (και προφανώς έλλειμμα αντίστοιχης κοινωνικής δράσης που τις διαμορφώνει). Η κάλυψη αυτού του ελλείμματος με κοινωνική δράση –και κοινωνική είναι η δράση των ΜΚΟ είτε εντός της κοινωνίας που ανήκουν είτε εντός του διακρατικού συστήματος όπου αναδύεται ένα σύστημα κρατών ή κατά άλλους ένα διακρατικό σύστημα ή για κάποιους άλλους μια αναδυόμενη «κοινότητα ή κοινωνία κρατών» όπου θα επικρατεί διακρατική ευνομία και ευρυθμία– δεν είναι κατ’ ανάγκη παράνομη, επιβλαβής, εγκληματική, αθέμιτη και άνομη. Θα μπορούσε εν τούτοις να χαρακτηρίζεται από όλα αυτά τα θανάσιμα ελαττώματα χωρίς καμιά κοινωνία να μπορεί να ασκήσει έλεγχο (ακόμη και η κοινωνία-μητρόπολη του ΜΚΟ που δεν είναι δεδομένο ότι πάντοτε ελέγχει ή γνωρίζει επακριβώς τις δραστηριότητες των υπηρεσιών της στο εξωτερικό). Θα πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη το γεγονός ότι ενδέχεται εν τη απουσία αποτελεσματικού «Διεθνούς Πολιτικού γεγονότος» να υποβόσκουν αθέμιτα ιδιωτικά η κρατικά συμφέροντα, να σχεδιάζονται και εφαρμόζονται εγκληματικά κρατικά συμφέροντα άνομων κρατών, να δραστηριοποιούνται ανώμαλα και αντικοινωνικά άτομα και να διακινούνται διεθνικά άτομα με ιδιοτελή συμφέροντα που δεν βρίσκονται κατ’ ανάγκη σε αρμονία με τις υποκείμενες κοινωνίες. Στις τελευταίες και μερικές άλλες περιπτώσεις ροκανίζεται η ελευθερία, τα δικαιώματα και η ετερότητα όσων θίγονται από τις δράσεις ΜΚΟ πίσω από τους οποίους κρύβονται δρώντες χωρίς σταθερή κοινωνική ή Πολιτειακή αναφορά και που γι’ αυτό στερούνται κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένων σκοπών.
Θα μπορούσα να φέρω ξανά ως παράδειγμα τον διεθνικό χρηματιστή Σόρος. Τον αναφέρω ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αλλά υπάρχουν πολλοί ιδιωτικοί «Σόρος» ή «Σόρος»-όργανα των υπογείων της διακρατικής διαμάχης. Κανείς μας δεν γνωρίζει τον οποιονδήποτε Σόρος, τους σκοπούς του, τα συμφέροντά του, τα μέσα που χρησιμοποιεί, τα άτομα που επιστρατεύει στην «ανοικτή (διεθνή) κοινωνία» των φαντασιώσεών του και των άνομων δραστηριοτήτων του, το πως επιστρατεύει αυτά τα άτομα ή ακόμη, αν τα τελευταία το γνωρίζουν ότι είναι επιστρατευμένα όταν συμμετέχουν σε διεθνικές έρευνες, σε διεθνικά ινστιτούτα-ΜΚΟ και αν τελικά ο οποιοδήποτε Σόρος εξελίσσεται ως είδος κατεξουσιαστικού δρώντα του διεθνούς συστήματος τον οποίο καμιά κοινωνία δεν μπορεί να ελέγξει. Το ζήτημα, επιπλέον, δεν είναι το κατά πόσον ο κ Σόρος είναι καλός ή κακός, ορθός ή λανθασμένος κτλ, με βάση κάποια υποκειμενικά ή μεταφυσικά προσδιορισμένα κριτήρια. Οι κοινωνίες αγωνίστηκαν για την ελευθερία τους και κατέκτησαν την κυριαρχία τους, μεταξύ άλλων, για να υπάρξει εντός του δικού τους κράτους αυτονομία-αυτοδιάθεση επί όλων των ζητημάτων, τουτέστιν συλλογική ελευθερία-ανεξαρτησία και ισοτιμία και ισορροπία σχέσεων-συμφερόντων μεταξύ των κρατών. Το καλό, το κακό και το συμφέρον μπορεί να είναι κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένο μόνο αν εντάσσεται στο οντολογικά θεμελιωμένο καθεστώς κρατικής κυριαρχίας και των συμπαρομαρτούντων ενδοκρατικών και διακρατικών θεσμών.
Όσοι είναι «πολιτικά ζώα» το οφείλουν στο πολιτικό γεγονός του ανήκειν σε κάποια κοινωνική ένωση. Για να προεκτείνω τις αριστοτελικές θεωρήσεις στο σύγχρονο διεθνές σύστημα, «διεθνές πολιτικό ζώο» είναι αυτό που λειτουργεί πολιτικά τόσο εντός της δικής του κοινωνικής ένωσης όσο και –νόμιμα και ελεγχόμενα ως προς τυχόν άνομες ή καταχρηστικές δράσεις– εντός της «κοινότητας των κρατών» που απαρτίζουν το σύγχρονο διεθνές σύστημα. Η παγκοσμιοποίηση λόγω τεχνολογίας ή επικοινωνιών ενέχει πολιτικές συνέπειες, ενίοτε μάλιστα βαθύτατων διανεμητικών προεκτάσεων και μέρος αυτού του φαινομένου είναι η κάθε διεθνική δράση των ΜΚΟ. Δεν μπορεί όμως η «παγκοσμιοποίηση» να υπονομεύει –και αυτό να γίνεται πολιτικά αποδεκτό– την συλλογική ελευθερία-ανεξαρτησία των κυρίαρχων κοινωνιών ή, εν μέσω αταξίας-απουσίας κοινωνικών ρυθμίσεων, να διευκολύνει το ροκάνισμα του κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένου συστήματος διανεμητικής δικαιοσύνης οποιουδήποτε κράτους.
Κάθε διακρατική ή ενδοκρατική ρύθμιση, λοιπόν, ενέχει τόσο το στοιχείο της διασφάλισης της ελευθερίας κοινωνικής δράσης όσο και την διασφάλιση κατά καταχρηστικών και άνομων δράσεων κοινωνικοπολιτικά ανέντακτων ατόμων ή ομάδων. Μόνο αφελείς και/ή ανόητοι και/ή εγκληματίες και/ή φασιστές θα ήθελαν να μην υπάρχουν κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένοι σκοποί, να μην υπάρχουν κοινωνικοπολιτικοί έλεγχοι και να μην υπάρχουν ρυθμιστικοί κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένοι θεσμοί. «Καλοί» και «κακοί», «ορθοί» και «λανθασμένοι» ή «εγκληματίες» και «μη εγκληματίες» ως πολιτικά φαινόμενα ούτε βρίσκονται στο διάστημα ούτε είναι εξαερωμένα ατμοσφαιρικά υλικά. Είναι όλοι μέλη κάποιας πολιτικής κοινωνίας. Στην τελευταία μου μονογραφία, σημείωσα, μεταξύ άλλων: «Πολλοί εύλογα θεωρούν τον τερματισμό του πολέμου, την ύπαρξη βιώσιμων κανονιστικών δομών και την ειρήνη-σταθερότητα δεδομένες καταστάσεις στο εσωτερικό κάθε βιώσιμου κυρίαρχου κράτους αν και ποτέ δεν θα στοιχημάτιζαν ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό στο διεθνές σύστημα. Όμως, πολλοί αναλυτές αντιμετωπίζουν αυτό το καίριο ζήτημα με απέραντη επιπολαιότητα ή με εξομοιωτικές παρωπίδες που τους εμποδίζουν να κατανοήσουν πως η ανθρώπινη ετερότητα (σ’ αυτό ουσιαστικά αναφερόμαστε, επαναλαμβάνουμε, όταν ομιλούμε για «ανθρώπινη φύση») για να προσαρμοστεί σύμφωνα με τις ανάγκες του συλλογικού βίου –είναι αδιάφορο κατά πόσο ο συλλογικός βίος αναφέρεται σ’ εθνικό-κρατικό επίπεδο ή στο παγκόσμιο επίπεδο– απαιτούνται νομιμοποιημένες και βιώσιμες κοσμοθεωρητικές-ηθικοκανονιστικές δομές που θα καθιστούν βιώσιμο, λειτουργικό και νομιμοποιημένο τον συλλογικό τρόπο ζωής. Επομένως, συνιστά ανοησία ή αγοραία επιστημονική συμπεριφορά όταν κάποιος αρνείται το γεγονός της ατομικής και συλλογικής ετερότητας που απαιτεί συλλογικές (Πολιτειακές)-ηθικοκανονιστικές δομές που ιστορικά διαμορφώθηκαν σ’ εθνικό-κρατικό επίπεδο (για να καταστήσουν τον άνθρωπο πολιτικό ον και για να τον απαλλάξουν από αλλότριους κατεξουσιασμούς). Αν υπήρχαν οι ίδιες κοσμοθεωρητικές, ηθικοκανονιστικές και ανθρωπολογικές προϋποθέσεις σε παγκόσμια κλίμακα θα ίσχυε ακριβώς το ίδιο οικουμενικά: η φύση της ανθρώπινης ετερότητας θα εντασσόταν σε μια παγκόσμια ηθικοκανονιστική δομή, σε μια παγκόσμια Πολιτεία» (Π. Ήφαιστος, Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, Διαδρομή, αντικείμενο και γνωσιολογικό υπόβαθρο σελ. 365.
Όσον αφορά την διεθνή ζωή, λοιπόν, το κράτος είναι αντι-κατεξουσιαστικός θεσμός ή όπως έγραψα ό.π. «θεσμός συλλογικής ελευθερίας». Η διεθνής και διεθνική δράση θα πρέπει, όπως εξάλλου ρητά ορίζει το διεθνές δίκαιο, να εξυπηρετεί αυτή την ελευθερία-ανεξαρτησία διαιωνίζοντας το οντολογικά θεμελιωμένο σύγχρονο διεθνές σύστημα και όχι υπονομεύοντάς το. Για τους διεθνικούς ΜΚΟ, υπό αυτό το πρίσμα, είναι αυτονόητο ότι αφενός πρέπει διασφαλίζεται η κοινωνική τους δράση και αφετέρου να διασφαλίζονται οι κοινωνίες από ΜΚΟ που ενδεχομένως θα εκτρέπονταν σε άνομες, αθέμιτες, καταχρηστικές και εγκληματικές ενέργειες. Η εκπλήρωση αυτών των προϋποθέσεων, ελπίζω να συμφωνούν όλοι, δεν είναι εύκολη απόφαση, ιδιαίτερα όταν κάποιος βλέπει αυτό το θέμα με εξομοιωτικούς φακούς ή ακόμη χειρότερα με διεθνοφασιστικούς φακούς των συγχρόνων ηγεμονικών αξιώσεων. Κοντολογίς, αν ένας από τους σκοπούς της ενδοκρατικής ζωής είναι η συλλογική ελευθερία-αυτοδιάθεση ένας εξίσου σημαντικός σκοπός της διεθνούς (και διεθνικής) ζωής είναι να διασφαλιστούν όλοι από ηγεμονικές-κατεξουσιαστικές αξιώσεις ή άλλες (ιδιωτικού χαρακτήρα) ανωμαλίες μεταμφιεσμένες ως ΜΚΟ.
Τονίζω: Όταν αναφέρθηκα πιο πάνω σε ενδοκρατικές και διακρατικές ρυθμίσεις που θα διέπουν την διεθνική δράση των ΜΚΟ, δεν εννοώ την οποιαδήποτε κατεξουσιαστική-κρατικίστικη επιβολή κατά οποιουδήποτε υπάρχοντος δικαιώματος πολιτικής δράσης. Ακριβώς το αντίθετο εννοώ. Αναφέρομαι σ’ αυτό που διασφαλίζει κάθε Πολιτεία προικισμένη με τις κατακτήσεις του πολιτικού μας πολιτισμού, δηλαδή την ύπαρξη ενός κοινωνικοπολιτικού πλαισίου ελεύθερης ατομικής ή συλλογικής δράσης υπό συνθήκες ελευθερίας, την διασφάλιση δημοκρατικού περιβάλλοντος και πρωτίστως μηχανισμούς άσκησης κοινωνικών ελέγχων, την διασφάλιση πλήρους διαφάνειας, την διασφάλιση θεμιτού ανταγωνισμού και ίσων ευκαιριών, την διασφάλιση ισότητας απέναντι στους νόμους και την ύπαρξη συστήματος διαρκών κοινωνικοπολιτικών ελέγχων και εξισορροπήσεων. Τέτοια αγαθά του πολιτικού μας πολιτισμού πρέπει να διασφαλίζονται πολύ περισσότερο για την πολιτική δράση ατόμων ή ομάδων στην διεθνή ζωή επειδή ο διεθνής χώρος είναι ακυβέρνητος και επειδή παραμονεύουν η ανομία, η στράτευση σε εγκληματικούς σκοπούς και κυρίως η στράτευση στις ηγεμονικές αξιώσεις που κανείς μα κανείς δεν ελέγχει ή εξισορροπεί (συχνά ούτε οι επίσημες υπηρεσίες ενός ηγεμονικού κράτους).
Τρίτον, οι ΜΚΟ, κατ’ ουσία, είναι ένα ακόμη στοιχείο δημοκρατίας, όμως μόνο εάν και όταν πληρούνται συγκεκριμένες και μη εξαιρετέες «προϋποθέσεις» κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης και κοινωνικοπολιτικού ορθολογισμού, κυρίως όσον αφορά την λαϊκή κυριαρχία-δημοκρατία:
1) Δεν παρακάμπτεται το σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης οποιασδήποτε κυρίαρχης κοινωνίας.
2) Δεν εξυπηρετούνται άνομα, καταχρηστικά, αδιαφανή, παράνομα συμφέροντα, ιδιαίτερα ηγεμονικών ή εγκληματικών δρώντων του αχανούς και ακυβέρνητου διεθνούς χώρου: Κατάσκοποι, υπηρέτες ηγεμονικών συμφερόντων, εγκληματικά στοιχεία, αυτονομημένοι υπάλληλοι κρατών με ηγεμονικές αξιώσεις, αυτονομημένοι και παρανομούντες υπάλληλοι διεθνών θεσμών, διεθνοαναρχικοί διεθνοχρηματιστές του διεθνούς χώρου. Κτλ…
3) Σε μια δημοκρατική Πολιτεία δεν μπορούν να υπάρχουν κοινωνικοπολιτικά ανέντακτοι δρώντες ή έμμεσες ή άμεσες άνομες, αδιαφανείς, κοινωνικά ανέντακτες χρηματοδοτήσεις. Πλήττεται βαθύτατα η δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία, για παράδειγμα, αν ένας κοινωνικά ανέντακτος διεθνικός δρώντας της διεθνούς χρηματιστηριακής (και πολιτικής) κερδοσκοπίας όπως ο Σόρος (βασικά «διεθνικός αναρχικός» του χείριστου είδους του οποίου οι δράσεις δεν υπόκεινται σε επαρκή ή και σε διόλου κοινωνικό έλεγχο) χρηματοδοτεί διανοούμενους ή πολιτικούς που εντάσσονται σ’ ένα ευρύ και εν πολλοίς άγνωστο σχέδιο δράσεων που εξυπηρετεί άνομες ανακατανομές συμφερόντων του ηγεμονικού ανταγωνισμού. Πόσοι καλοπροαίρετα άτομα του χώρου των ΜΚΟ, για παράδειγμα, έχουν ακούσει για την στρατηγική «μαλακής ισχύος» των ΗΠΑ, η οποία, επιτρέψτε μου να ισχυριστώ, αποτελεί την πιο εξεζητημένη μορφή παραβίασης του διεθνούς δικαίου και της λαϊκής κυριαρχίας άλλων κυρίαρχων κοινωνιών. Διαβάστε για παράδειγμα σχετικές πληροφορίες, αναφορές σε βιβλία, λινκς, κτλ που δίνονται σ’ ένα διαφωτιστικό δοκίμιο όπου περιγράφεται με αξιοπιστία και καθαρότητα το σύστημα υπόγειων, ύπουλων και καταχρηστικών μεθοδεύσεων υπονόμευσης της κυριαρχίας πολλών κοινωνιών της περιφέρειάς μας και όπου γίνονται συγκεκριμένες αναφορές στον ρόλο αυτού του τεράστιου διεθνικού ΜΚΟ που ακούει στο όνομα Σόρος. Διαβάστε επίσης την προαναφερθείσα εξόχως διαφωτιστική, αξιόπιστη και σοβαρή έρευνα του περιοδικού «Αρδην» στο τελευταίο του τεύχος Μάρτιος-Απρίλιος 2006). Είμαι σίγουρος ότι κάθε δημοκράτης έλληνας, βαλκάνιος ή και ευρωπαίος διαβάσει τον τρόπο που διεθνικοί δρώντες (και ποιοι) παρακάμπτουν τους κοινωνικούς ελέγχους πολλών κοινωνιών θα αισθανθούν θλίψη και ασφαλώς θα ανησυχήσουν βαθύτατα για τα δικαιώματά τους, τις ταυτότητές τους, τον πολιτισμό τους και γενικότερα όλες τις εκδηλώσεις της ατομικής και συλλογικής ετερότητάς τους. [Όπως θεμελιωμένα αναλύεται στην έξοχη αυτή έκδοση δεν είναι τυχαία όλα αυτά με την εξέλιξη των διακρατικών διενέξεων της περιφέρειάς μας και με την στρατηγική της διαπαντός υποδούλωσης της κυπριακής κοινωνίας. Το θλιβερό είναι ότι διάβασα πολλά ονόματα ενεργών ή συνοδοιπόρων αυτών των διεθνικών δράσεων που ανεξαρτήτως του κατά πόσον είναι συνειδητοί και πληροφορημένοι για το τι ακριβώς διακυβεύεται (ή κατά πόσον είναι απλά παρακολουθήματα ενός εν πολλοίς κοινωνικοπολιτικά ανέντακτου σχεδίου διεθνών διανεμητικών αποτελεσμάτων συμπεριλαμβανομένης της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας) γίνονται συνεργοί διανεμητικών δράσεων βαθύτατων προεκτάσεων για τις ενδιαφερόμενες κοινωνίες].
Απαραίτητη προϋπόθεση κάθε Συνταγματικής ρύθμισης που αφορά τους ΜΚΟ, κατά συνέπεια, είναι να κατοχυρωθεί κανονιστικά η διαφάνεια και οι κοινωνικοί έλεγχοι της ύπαρξης και λειτουργίας τους. Ακόμη, να κατοχυρωθεί κανονιστικά η διαφάνεια και οι διακρατικοί έλεγχοι των ΜΚΟ με διεθνική δράση. Ποιος τους πληρώνει, γιατί τους πληρώνει, τις σκοπούς έχει ο χρηματοδοτών, ποια κοινωνία παράγει και ελέγχει τους σκοπούς του και πως διασφαλίζονται οι κοινωνίες κατά παράνομων και καταχρηστικών ή άνομων δράσεων.
Στα αρχεία που επισυνάψατε αναφέρεστε σε συνταγματολόγους μερικοί από τους οποίους είναι επιστημονικά έκθετοι (και πολιτικά είναι έκθετοι, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση) εκ του γεγονότος ότι υποστήριξαν ενθουσιωδώς και κατ’ εξακολούθηση το αντιδημοκρατικό, ανελεύθερο και διεθνοφασιστικό σχέδιο Αναν το οποίο με την βοήθεια κάποιων επιστρατευμένων ΜΚΟ παρήγαγαν, δρομολόγησαν, πρότειναν δια στόματος του Κόφι Αναν και παρ’ ολίγο να κατορθώσουν να εφαρμόσουν οι δράστες ηγεμονικών αξιώσεων Χάνευ και ΝτεΣότο. Ο ένας εκ των δύο συνταγματολόγων καταγράφηκε να λέει στην αρχή ότι το σχέδιο Αναν είναι προϊόν διεστραμμένων εγκεφάλων ενώ στην συνέχεια το υποστήριξε. Όσον αφορά τουλάχιστον εκείνους τους συνταγματολόγους που εκτέθηκαν δημόσια σ’ ένα τόσο καίριο ζήτημα, ειλικρινά διερωτώμαι κατά πόσον θα μπορούσαν να στηρίξουν μια τόσο σοβαρή υπόθεση όπως οι ΜΚΟ. Ειλικρινά θα ήθελα πολύ τις γνωματεύσεις αυτών των συναδέλφων ακαδημαϊκών και άλλες πληροφορίες για το αντιληφθώ πώς βλέπουν την δημοκρατία, την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ασφάλεια μιας κυρίαρχης κοινωνίας κατά άνομων και καταχρηστικών εξωγενών αξιώσεων όπως οι ηγεμονικές αξιώσεις. Να δούμε αν άλλαξαν κατά την διάρκεια της περιόδου που διέρρευσε μετά την συνοδοιπορία τους με ανελεύθερες αξιώσεις κατά της φιλειρηνικής κυπριακής κοινωνίας. Να αντιληφτούμε, αν όντως έχουν μετανοήσει και κατά πόσο θα ενσωματώσουν στις «γνωματεύσεις» τους σήμερα για τους ΜΚΟ την τραυματική εμπειρία του σχεδίου Αναν. Του τρόπου δηλαδή που τα κατάλοιπα των διεθνοφασιστικών αξιώσεων επιστράτευσαν διεθνικούς δρώντες και κυρίως ΜΚΟ για να καταστείλουν την ανθρώπινη ελευθερία και να κατεξουσιάσουν παντοτινά εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Ελπίζω να διαψευστώ ευχάριστα, αλλά ειλικρινά εκπλήττομαι για την όψιμη ευαισθησία μερικών νομικών της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας. Πάντως, οι παρελθούσες θέσεις τους και οι απόψεις τους για το φασιστοειδές, ανελεύθερο, αντιδημοκρατικό και ρυπαντικό της ανθρώπινης νοημοσύνης σχέδιο Αναν, καθώς και η απουσία οποιασδήποτε παραδοχής λάθους έκτοτε, με κάνουν να αισθάνομαι πολύ απαισιόδοξος για αν τελικά θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στην πρωτοβουλία σας για κανονιστικές ρυθμίσεις των ελληνικών ΜΚΟ. Διότι υποθέτω όπως και ο υποφαινόμενος κανείς δεν θέλει οι ΜΚΟ να επιστρατεύονται στις πιο σκοτεινές και κατεξουσιαστικές δυνάμεις του διεθνούς παρασκηνίου.
Επιμένω σ’ αυτό το ζήτημα και θα επανέλθω ξανά και ξανά όπως πολλοί άλλοι εξάλλου, επειδή η υπόθεση του σχεδίου Αναν δεν είναι ούτε μόνο ελληνικού ενδιαφέροντος ούτε στιγμιαίο επιστημονικό και πολιτικό έγκλημα που θα μπορούσαμε να προσπεράσουμε με επιπολαιότητα και ευκολία. Όποιος βεβαίως έχει αμφιβολίες για το πόσο μεγάλο ήταν το ατόπημα να υποστηριχθεί ένα τέτοιο φασιστοειδές σχέδιο μπορεί να διαβάσει μια συλλογική επιστημονική εργασία, την «έκθεση των εμπειρογνωμόνων για μια ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού». Σας πληροφορώ λοιπόν ότι στην υπόθεση αυτή τέθηκε σε κίνδυνο η ανθρώπινη ελευθερία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και ότι ένα από τα κύρια εργαλεία της μακρόχρονης στρατηγικής των δυνάμεων του σκότους που διαιωνίζουν τις κατεξουσιαστικές ηγεμονικές αξιώσεις ήταν ΜΚΟ. Παρέσυραν έτσι εκατοντάδες άτομα –υποθέτω οι περισσότεροι ανυποψίαστοι και καλών προθέσεων– σε δραστηριότητες που είμαι σίγουρος σήμερα κάνουν μερικούς τουλάχιστον να ντρέπονται. Οι τελευταίοι, πολύ θα ήθελαν, υποθέτω, να είχαν προστατευτεί από την ύπαρξη ελλείμματος κανονιστικών ρυθμίσεων που διευκόλυναν την μετατροπή τους, κυρίως διαμέσου μεταμφιεσμένων ΜΚΟ, σε μαλακή ισχύ των εκατέρωθεν ηγεμονικών ανταγωνισμών.
Επιμένω λοιπόν στο θέμα αυτό για να φέρω ως παράδειγμα το ΜΚΟ στο οποίο και εγώ συμμετέχω, την «Ευρωπαϊκή Επιτροπή για μια Ευρωπαϊκή Λύση του Κυπριακού» και η οποία συνάθροισε επιστήμονες από όλο τον κόσμο για να συντάξουν την προαναφερθείσα «έκθεση εμπειρογνωμόνων για μια ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού». Η έκθεση, δηλαδή, γράφτηκε από μια διεθνική ομάδα ακαδημαϊκών με τρόπο που είναι παραδειγματικός όσον αφορά την διαφάνεια, τις προσεγγίσεις, τα κριτήρια επιστημονικής ηθικής, τις συναναστροφές και τους σκοπούς. 1) Υπήρχε ένα διαφανές και νόμιμο σωματείο με διαφανείς πόρους (ελάχιστους είναι αλήθεια αλλά επαρκείς για να καλύψουν τις μετακινήσεις στους τόπους συνεδριάσεων που παρήγαγαν την έκθεση). 2) Αποφεύχθηκαν συναναστροφές με κοινωνικά ανέντακτους διεθνικούς χρηματιστές ή υπηρεσιακούς «αλήτες» (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου) άνομων ηγεμονικών αξιώσεων. Προστατεύθηκε έτσι η ακαδημαϊκή τιμή, η επιστημονική ηθική, η κοινωνική ηθική: Ούτε σκοπιμότητες που θολώνουν την επιστημονική σκέψη, ούτε ιδεολογικές σκοπιμότητες που θέτουν παρωπίδες, ούτε άνομες εθνικές σκοπιμότητες, ούτε συμφέροντα διεθνοαναρχικών του διεθνοχρηματιστηριακού κόσμου, ούτε μυστικά συνέδρια στην Ύδρα ή σε κοσμοπολίτικες πρωτεύουσες, ούτε εκατομμύρια ευρώ για να αλλαχθούν- διαβρωθούν ταυτότητες επιστρατεύοντας θεωρήματα και ιδεολογήματα, κτλ. Απλά υπηρέτησαν το λειτούργημά τους αυστηρά οροθετημένο: προχώρησαν σε μια αυστηρή περιγραφή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας, την οποία για κάποιους περίεργους λόγους μεγαλόστομοι κοσμοπολίτες του ακαδημαϊκού χώρου δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να περιγράψουν. 3) Όλες οι εκδηλώσεις αυτής της «ΜΚ προσπάθειας», ακριβώς σκοπό είχαν όχι να αντικαταστήσουν, υπονομεύσουν ή παρακάμψουν τις ενδιαφερόμενες κοινωνίες και τους θεσμούς τους αλλά να συμπληρώσουν ένα έλλειμμα επιστημονικής ανάλυσης που δημιουργήθηκε στον ελληνικό και υπόλοιπο ευρωπαϊκό ακαδημαϊκό χώρο. Η εν λόγω ΜΚ προσπάθεια θα ήταν περιττή αν υπήρχαν αμφίπλευρες δικλείδες: α) Οι ΗΠΑ να είχαν κανονιστικές ρυθμίσεις που εμπόδιζαν την USAID να επέμβει άνομα στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κυρίαρχου κράτους … α) Η κυβέρνηση των ΗΠΑ να μην επέτρεπε στις υπηρεσίες της να χρησιμοποιεί ΜΚΟ μεταμφιεσμένα σε «ιδρύματα» στις ΗΠΑ και στα κράτη-στόχους που έμμεσα παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο … γ) Η Ελλάδα, η Τουρκία, η Κύπρος και τα μέλη της ΕΕ να είχαν προστατέψει τους θεσμούς τους από μυστηριώδη μίγματα διεθνικών χρηματοδοτών που ήθελαν να παραβιάσουν την κοινωνική ετερότητα ενός κράτους που ήταν ήδη μέλος της Κοινότητας ….δ) Να υπήρχαν κανονιστικές πρόνοιες που να διασφάλιζαν ότι είναι ένα πράγμα η διαφανής κοινωνική δράση ΜΚΟ υπέρ δημόσιων αγαθών –του δημόσιου ενδοκρατικού χώρου και του δημόσιου διακρατικού χώρου– και άλλο οι σκοποί του οποιουδήποτε Σόρος ή των αυτονομημένων υπαλλήλων των υπηρεσιών ηγεμονικών κρατών …. ε) Ειδικά για ακαδημαϊκούς να διαφυλαχθεί ότι είναι ασκητικοί υπηρέτες μιας μόνο θέσεως των επιστημονικών εργαστηρίων και όχι θλιβερά κοσμοπολίτικα παρακολουθήματα άγνωστων σκοπών την εκπλήρωση των οποίων μεθόδευαν κρατικές υπηρεσίες, χρηματιστές του διεθνούς περίγυρου, εταιρείες αναψυκτικών με βεβαρημένο μητρώο … ζ) Οι κρατικοί θεσμοί των ενδιαφερομένων κρατών να διαφυλαχθούν από συμμετοχές τερατωδών μιγμάτων πολυθεσιτών που δύσκολα αναγνωρίζει κάποιος κατά πόσο στις δημόσιες εκδηλώσεις τους φορούν το ακαδημαϊκό καπέλο, κατά πόσο είναι σύμβουλοι της ανοικτής κοινωνίας του
Σόρος (ή vice versa ο Σόρος σύμβουλός τους), κατά πόσο είναι συνεταίροι των κρατικών υπηρεσιών άνομων κρατών, κατά πόσον είναι ιεραπόστολοι μελέτης αλλαγής των ταυτοτήτων και υπονόμευσης της συλλογικής συνείδησης λιγότερο ισχυρών κρατών-στόχων και κατά πόσον είναι υπονομευτές της κρατικής κυριαρχίας της Σερβίας στο Κόσσοβο που επεξεργάζονται «επιστημονικές συζητήσεις» οργανωμένες από τον Σόρος ή … υποκριτικοί υπερασπιστές των μοναστηριών της.
Τελειώνοντας θα ήθελα να επιμείνω σ’ αυτό που υποστήριξα πιο πάνω, ότι δηλαδή κάθε επερχόμενη κανονιστική ρύθμιση που αφορά τους διεθνικούς τουλάχιστον ΜΚΟ, πρέπει να διασφαλίζει απόλυτη διαφάνεια (πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι άλλων φορέων της ενδοκρατικής ζωής). Ποιος τους πληρώνει, γιατί τους πληρώνει, τις σκοπούς έχει ο χρηματοδοτών, ποια κοινωνία παράγει και ελέγχει τους σκοπούς του και πως διασφαλίζονται οι κοινωνίες κατά παράνομων και καταχρηστικών ή άνομων δράσεων. Να διασφαλίζει την δική τους θεμιτή, νομιμοποιημένη και κοινωνικοπολιτικά ωφέλιμη δράση και ταυτόχρονα να διασφαλίζει την κοινωνία ή τις κοινωνίες από δικές τους πιθανές καταχρηστικές, άνομες, παράνομες και αθέμιτες δράσεις. Απαιτείται επίσης, να διασφαλίζεται ο ενδοκρατικός και διακρατικός ορθολογισμός και αυτό σημαίνει πρωτίστως δημοκρατία-λαϊκή κυριαρχία και όσον αφορά τους ακαδημαϊκούς διακριτούς ρόλους μεταξύ προπαγανδιστή των σκοτεινών παρασκηνίων και ακαδημαϊκού λειτουργού που υπηρετεί ασκητικά την επιστήμη και εκφράζεται μόνο ως επιστήμονας, σπάνια και εκλεκτικά και υπό το πρίσμα αξιολογικής ελευθερίας.
Όπως είναι φυσικό το ενδιαφέρον μου εστιάστηκε στους ΜΚΟ με διεθνική δράση που βρίσκονται εγγύτερα των επιστημονικών μου ενδιαφερόντων. Ελπίζω ότι οι σκέψεις γύρω από αυτό το σημαντικό ζήτημα να συνεισφέρουν εποικοδομητικά στην κίνησή σας για κανονιστικές ρυθμίσεις.

Με εκτίμηση και χαιρετισμούς

Παναγιώτης Ήφαιστος
4/4/2006