Σύντομες απαντήσεις σε επιστολές

Παρατήρηση επιστολογράφου: θεωρώ ότι η απόπειρα της Ρεπούση εντάσσεται στην αναθεωρητική Ιστοριογραφία και όχι στον «ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένο αναρχισμό και διεθνοαναρχισμό». Δηλαδή εντάσσεται στη τάση για αναθεώρηση της Ιστορίας μέσω της άρνησης των ιστορικών γεγονότων, που αυτή τη στιγμή εκφράζουν οι αντισημίτες και οι αντι-αρμένιοι. Η άρνηση της Γενοκτονίας των ελληνικών (και ευρύτερα των χριστιανικών) πληθυσμών στην Ανατολή από τον τουρκικό εθνικισμό (νεότουρκους και κεμαλικούς), μέσω της πλήρους αποσιώπησης, συνιστά αναθεώρηση των κατακτήσεων της σύγχρονης Ιστορίας αλλά και της κοινωνίας των πολιτών που οδήγησαν στη καθιέρωση δύο επίσημων εθνικών επετείων: 19 Μαϊου (γενοκτονία στον Πόντο) και 14 Σεπτεμβρίου (γενοκτονία στο σύνολο της Μικράς Ασίας). Επίσης, η ομάδα Λιάκου, βρέθηκε στο απόγειο της δύναμής της στη εποχή Σημίτη και συνδέθηκε με το νεοφιλευθερισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος είναι σήμερα πρόεδρος το ΟΠΕΚ και στηρίζει, όπως και σημαντικά στελέχη της ομάδας του, την πολιτική μερικών τάσεων της ΝΔ. Άρα, το μοντέλο που εκφράζουν δεν μπαίνει στην κατηγορία «αναρχισμός και διεθνοαναρχισμός», αλλά «νεοφιλελεύθερος κοσμοπολιτισμός»
Απάντηση: Ίσως λέμε το ίδιο πράγμα με διαφορετικά λόγια. Οι κριτικοί κονστρουκτιβιστές στην διεθνολογική τουλάχιστον εκδοχή τους είναι «εξαρτήματα» των νεοφιλελεύθερων και η πιο ακραία εκδοχή. Ο νεοφιλελευθερισμός (και πάλιν στην διεθνολογική εκδοχή του) ρητά όχι μόνο δεν είναι κοσμοπολίτικος αλλά επιπλέον κρατοκεντρικός κηρύττοντας ανοικτά την ηγεμονική υπερίσχυση των ΗΠΑ στο διεθνές σύστημα διαμέσου των διεθνών θεσμών. Για να αποδυναμώσουν τους τρίτους δρώντες, όμως, χρησιμοποιούν τους κοσμοπολίτες ως εργαλείο αποδόμησης των κρατών-στόχων. Οι κριτικοί, οι οποίοι είναι ένα μίγμα μεταφυσικά προσδιορισμένων παραδοχών υπέρ της διάλυσης των κρατών και επιστροφής στον Μεσαίωνα έχουν την δική τους ατζέντα και διόλου δεν τους ενοχλεί για το γεγονός ότι είναι εργαλείο των νεοφιλελεύθερων. Για περισσότερη ανάλυσή μου βλ. Υπόθεση Σόρος το Νο 3 δοκίμιο, αλλά και σε διάφορα βιβλία μου βλ εκτενέστερη ανάλυση. ΣΤην διεθνολογική ανάλυση επικράτησε οι μεν ηγεμονικές αξιώσεις να ονομάζονται διεθνοφασιστικές ή διεθνοεθνικιστικές οι δε κριτικοί διεθνοαναρχικοί με την έννοια ότι δεν θέλουν ούτε διεθνείς κανονιστικές δομές, ούτε παγκόσμιο κράτος ούτε και εθνικό κράτος. Τελικά, βεβαίως, οι τελευταίοι ιεραρχούν τους σκοπούς και τα μέσα που διαθέτουν, συμμαχούν με όσους εξυπηρετούν τους σκοπούς τους (συγκεκριμένα με τους νεοφιλελεύθερους αλλά εγώ θα έλεγα και με τον διάβολο – βλ. συγκεκριμένο «κριτικό» που υπερασπίζεται ακόμη και τους αποικιοκράτες προκειμένου να διαλυθεί Κυπριακή Δημοκρατία) και κτυπούν όποιο στόχο είναι εύκολος: τα ασθενή και παραπαίοντα κράτη …. Με χαιρετισμούς