Η μεγάλη παγίδα για την Κύπρο

ΕΤΟΣ 51ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 17356
Φιλελεύθερος Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου 2008
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

Αριστερός ή δεξιός, εργάτης ή αστός, κομμουνιστής ή ενωτικός, ο ‘Έλληνας της Κύπρου, ο πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας έσωσε το κράτος του ψηφίζοντας «’Οχι» στο δημοψήφισμα του 2004, «βομβαρδίζοντας» κομματικά Επιτελεία, αγνοώντας απειλές και υποσχέσεις, ανατρέποντας αποφάσεις Πολιτικών Γραφείων, αψηφώντας ισχυρές δυνάμεις που, με επικεφαλής τον «Πλανητάρχη», έπεσαν πάνω του να του πάρουν το κράτος. Πρωτοπόρος ο λαός του ΑΚΕΛ, εξεγέρθηκε κι ανέτρεψε την απόφαση της ηγεσίας, γιατί τα λαϊκά στρώματα νοιώθουν πολύ καλύτερα ότι χρειάζονται κράτος όπως τον αέρα που αναπνέουν. Ο ‘Ελληνας της Κύπρου έκανε στο πετσί του, ματωβαμμένα μεταπτυχιακά συνταγματικού και διεθνούς δικαίου, δεν χρειάζεται «ιστορικούς-ανέκδοτα», σαν αυτούς που «συνωστίζονται» στα ελληνικά πανεπιστήμια, να του μιλήσουν για κράτος και έθνος. Ο Αθηναίος δεν σκέφτηκε ποτέ ότι μπορεί να χάσει το σπίτι του ή τη ζωή του από μια εισβολή! Δεν υπάρχει κάτοικος της Λευκωσίας που να μην τόχει σκεφτεί (ή πάθει!). Γνωρίζει άριστα τι θα πει να μην έχεις προστασία σε τούτο το μέρος του κόσμου, το στρατηγικότερο της υφηλίου, απέναντι στο μαχαίρι του εισβολέα, τη ραδιουργία του αποικιοκράτη, την προδοσία της μάνας. Κατάλαβε αμέσως και ενστικτωδώς το Σχέδιο. Επιβεβαίωσε τη φρικτή υποψία του, βλέποντας τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο να ταπεινώνεται μπροστά του. Η τραγωδία των παλιότερων ενώθηκε με την προσδοκία των νεότερων γεννώντας το συντριπτικό 76%. Η ψήφος είχε μεγαλύτερη σημασία γιατί δόθηκε κάτω από την ημισέληνο που χάραξε ο κατακτητής στον Πενταδάχτυλο να θυμίζει, να τρομάζει, να υποτάσσει τον λαό του νησιού. Επέχει θέση ατελούς, αρνητικής μορφής, συντακτικής όμως στην ουσία πράξης, νομιμότητας ισχυρότερης συνθηκών και συντάγματος. Το δημοψήφισμα ήταν η δεύτερη φορά μετά το 1949, που δόθηκε στον κυπριακό λαό δυνατότητα να πει σε τι κράτος (τουλάχιστο δεν) θέλει να ζήσει, ασκώντας το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, μεγάλη κατάκτηση του 20ού αιώνα, που του στέρησε η μετεμφυλιακή Αθήνα των Πιουριφόι. Ο Κύπριος δεν έσωσε μόνο το κυπριακό κράτος, έσωσε και την μητροπολιτική Ελλάδα από τις συνέπειες δεύτερης, χειρότερης «Ζυρίχης-Λονδίνου», συμφωνίας στους νομικούς όρους της οποίας (τη δομή εξουσίας που προέβλεπε και τα επεμβατικά δικαιώματα), κρύψανε τη δυνατότητα εθνοτικής διαμάχης, Βοσνίας ή Κοσόβου. «Υπερβολές», σκεφτόσαστε ίσως. Δεν υπάρχει κορυφαίος συνταγματολόγος σε Ελλάδα, Κύπρο, διεθνώς που ασχολήθηκε με το σχέδιο Ανάν, χωρίς να το περιγράψει με όρους πρωτοφανείς για την παγκόσμια συνταγματική ιστορία! Σύμβουλος του Α. Παπανδρέου, ο Καθηγητής Κασιμάτης, διευθυντής του Ινστιτούτου Συνταγματικών Ερευνών του Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου και ο Πρόεδρος της Ένωσης Συνταγματολόγων Μαυριάς το χαρακτήρισαν «τερατούργημα», «πλήρως αντίθετο στην αξιοπρέπεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία». «Φρανκενστάιν» το αποκάλεσε ο Στέλιος Περράκης, Πρόεδρος του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Θεσμών του Παντείου, ανώτατο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών, «κείμενο παράφρονος» ο συνταγματολόγος και ευρωβουλευτής Δημήτρης Τσάτσος, «τέρας» ο συνταγματολόγος πρώην Υπουργός Βαγγέλης Βενιζέλος. Μια επιτροπή εννέα διεθνώς κορυφαίων νομικών, διεθνολόγων και συνταγματολόγων, υπό τον Peter Burns, Κοσμήτορα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας και τον Καθηγητή de Zayas, μέλος της επιτροπής ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ και Γραμματέα της Σχολής Διπλωματίας της Γενεύης, υποστήριξαν ότι το Σχέδιο οδηγούσε αναπόφευκτα σε «αυξημένες τριβές και αποσταθεροποίηση», απέδιδε «αποφασιστικό έλεγχο βασικών τομέων κυβερνητικής δραστηριότητας» σε μη δημοκρατικά εκλεγμένους μη Κύπριους, καταργούσε τη νόμιμη και αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία, προσέβαλε τη διεθνή και ευρωπαϊκή έννομη τάξη, νομιμοποιούσε την «ΤΔΒΚ». Ήταν πολύ χειρότερο από τις ρυθμίσεις της Δυτικής Όχθης, της Γάζας και του Ανατολικού Τιμόρ, βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με την αρχή της δημοκρατίας, του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση, της διεθνούς σύμβασης για τις φυλετικές διακρίσεις και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Δεν υπήρξε, ποτέ και πουθενά στην ιστορία, νομικό κείμενο για το οποίο να γράφτηκαν τέτοια πράγματα. Τέτοιο κατόρθωμα μπορέσαμε στην Ελλάδα και την Κύπρο! Το πρόβλημα με το Σχέδιο Ανάν δεν ήταν ότι «γύρναγε» η Μόρφου και όχι η Καρπασία, ότι ήταν κακή, αλλά λύση του κυπριακού. Δεν θα υπήρχε το που να γυρίσουν! Το σχέδιο καταργούσε το κυπριακό κράτος, υπήγαγε τους Έλληνες των ελεύθερων περιοχών στην εξουσία Προτεκτοράτου «Τριών Ξένων Δικαστών, Τριών Ξένων Στρατών», ονομάζοντας το «λύση του κυπριακού» και «άρση της διχοτόμησης». Οι συνθήκες του 1959 προβλέποντας βέτο, προκάλεσαν κατάρρευση του κράτους και «προγραμμάτισαν» τις εθνοτικές ταραχές του 1964. Προέβλεψαν επεμβατικό δικαίωμα, «προγραμματίζοντας» την εισβολή του 1974 (όπως η νομική απόφαση αναγνώρισης των γιουγκοσλαβικών δημοκρατιών, το 1991, «προγραμμάτισε» τους πολέμους που ακολούθησαν). Αν οι Ελληνοκύπριοι είχαν ψηφίσει κατά λάθος το Σχέδιο, θα ανακάλυπταν εκ των υστέρων τις ιδιότητές του, αργά ή γρήγορα θα υποχρεωνόντουσαν να επαναστατήσουν, θα οδηγούμαστε αναπόφευκτα σε ένοπλη σύρραξη. Η ρύθμιση Ανάν προσέφερε σε Άγκυρα, Λονδίνο, Ουάσιγκτον μόνιμο μοχλό εκβιασμού Αθήνας και Βρυξελλών, τη δυνατότητα να προκαλέσουν, αν ήθελαν, «Βοσνία», με θύματα ‘Έλληνες, εντός της ΕΕ. Η πίεση για λύση του κυπριακού (που γέννησε και ξαναφέρνει τώρα το Σχέδιο Ανάν) δεν προήλθε από «εξέγερση» των θυμάτων της εισβολής, ούτε από ξαφνική «κρίση πατριωτισμού» των πολιτικών μας. Αντανακλά την ηγεμονική πίεση να φύγουν από τον «ευρωπαϊκό δρόμο» της Τουρκίας τα «εμπόδια» (κυπριακό, ελληνοτουρκικά). Η πίεση δεν συναντά «κανονικά», αλλά προβληματικά κράτη και πολιτικές ελίτ. Αντί η τουρκική ένταξη να γίνει ευκαιρία λύσης, προκαλεί σχέδια παραχώρησης και της υπόλοιπης κυριαρχίας των Ελληνοκυπρίων, που τους απέμεινε μετά το 1974! Για να υπερασπίσει αυτό το αγαθό, ο Ανδρέας Παπανδρέου απείλησε με πόλεμο την Τουρκία το 1987. Δεν φανταζόταν ότι θα σκεφτόμαστε να το δώσουμε μόνοι μας, «λύνοντας» το κυπριακό! Παράγοντας ταυτόχρονα μια ιδεολογία «εθνομαζοχισμού» και «αντιεθνικισμού», απαραίτητη για τέτοιες παραχωρήσεις, που εμφανίζεται «αριστερή», καταλήγει όμως να συμφωνεί στα κρισιμότερα «δια ταύτα» με την πολιτική Μπους, εξισώνοντας θύμα θύτη. Η Κύπρος είναι σήμερα ισχυρότερη από όποια άλλη στιγμή, μέλος της ΕΕ και της ΟΝΕ, προνομιούχος εταίρος της Ρωσίας. Ο νέος κύκλος παγκόσμιας αμερικανικής ηγεμονίας αντιμετωπίζει το πρώτο μεγάλο «ρήγμα». Κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί επαναφορά του σχεδίου Ανάν, με ενωμένη την Κεντροαριστερά. * Το άρθρο γράφτηκε με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, «Η Κύπρος σε παγίδα» από τις εκδόσεις Λιβάνη.
*Ο Δ. Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος. Έγραψε επίσης το βιβλίο «Η αρπαγή της Κύπρου».