‘Ο Φιλελεύθερος online

ΕΤΟΣ 51ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 16790 Τετάρτη, 12 Ιουλίου 2006

Μήπως στήνεται σκηνικό αποενοχοποίησης της Τουρκίας;
Του Δρα Ευστάθιου Αβρααμίδη
ΕΙΝΑΙ γνωστό ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, συναντά δυσκολίες που θα κορυφωθούν στο τέλος του χρόνου. Οι Αγγλοαμερικανοί, θα ήθελαν να την αποενοχοποιήσουν, όπως έκαναν και το 2004 με το σχέδιο Ανάν, ώστε να περάσει αλώβητη και χωρίς να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στην ΕΕ, τον σκόπελο του 2006. Η προσπάθεια Γκαμπάρι λοιπόν, αν και είναι θετική εξέλιξη, πρέπει να αντιμετωπιστεί με προσοχή, λόγω του βεβαρημένου παρελθόντος του ΟΗΕ. Είναι δυνατόν, υπό ορισμένες συνθήκες, αυτή η πρωτοβουλία, να δημιουργήσει γύρω από την πλευρά μας και γύρω από το λαιμό του Προέδρου προσωπικά, μια θηλιά, που όσο προχωρούν τα πράγματα θα σφίγγει περισσότερο. Συνθήκες, δηλαδή, όπου θα είναι δύσκολο να πούμε «όχι», χωρίς κόστος, όπως έγινε τον Δεκέμβριο του 2004 ή ακόμα (όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό) συνθήκες Νέας Υόρκης. Ας είμαστε έτοιμοι λοιπόν, να πούμε τα σωστά «ναι» για μια σωστή λύση του κυπριακού, αλλά και τα οφειλόμενα «όχι» σε εκτροπές. Από τώρα οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων, θα πρέπει να θωρακίσουν τον Πρόεδρο, ώστε να ξέρει ότι δεν θα είναι μόνος, αν χρειαστούν αυτονόητες αποφάσεις, που καθίστανται επώδυνες λόγω της ανηθικότητας των ισχυρών. Οι μικροί λαοί, πρέπει να προλαβαίνουν τις εκτροπές, επειδή δύσκολα μπορούν να αντιμετωπίσουν τα αποτελέσματα τους.
Ο Γκαμπάρι κάλεσε τον Πρόεδρο να συναντηθεί με τον Ταλάτ. Ο Πρόεδρος ορθά δέχτηκε, αφού γίνεται σεβαστή η συμφωνία του Παρισιού. Είναι όμως πιθανή, μια προσπάθεια να συνεχιστούν αυτές οι συναντήσεις, ακόμα κι αν δεν ικανοποιηθούν οι αυτονόητες προϋποθέσεις που έθεσε η Κυπριακή Δημοκρατία, ελπίζοντας ότι η πλευρά μας δεν θα επιμείνει σ’αυτές, από φόβο μήπως της επιρριφθούν ευθύνες. Το ερώτημα είναι αν ο ΟΗΕ, ένας οργανισμός με αναξιόπιστο Γενικό Γραμματέα και αναξιόπιστους ως τώρα μεσολαβητές(ομάδα Ντε Σότο) και ο οποίος ελέγχεται, όπως φάνηκε, από τις ΗΠΑ, θα μείνει πιστός στη συμφωνία του Παρισιού (επιτροπές να ασχοληθούν με την ουσία του κυπριακού για να προετοιμάσουν σοβαρές συνομιλίες) ή αν σιγά-σιγά, θα διολισθήσει προς τις τουρκικές θέσεις. Και επειδή το θράσος περισσεύει στην πολιτική ζωή του πλανήτη, είναι άξιοι ακόμα και να καλέσουν τον Πρόεδρο σε απ’ευθείας συνομιλίες, χωρίς προετοιμασία, έτσι ώστε να τεθεί μπροστά στο δίλημμα ή να λάβει μέρος σ’αυτές ή να κατηγορηθεί ότι δεν θέλει λύση (όπως λέει η ανεύθυνη κυπριακή αντιπολίτευση) και μάλιστα στην περίοδο κατά την οποία θα κρίνεται η Τουρκία στην ΕΕ. Ας μη θεωρήσουμε άσχετη με αυτό το σκηνικό την επαναδραστηριοποίηση του πολιτικοδημοσιογραφικού αντικυπριακού λόμπι των Αθηνών. Το θρασύτατο αυτό λόμπι, άρχισε από τώρα να παρουσιάζει το κυπριακό σαν μπελά, και τον Τάσσο, ως ένα πονηρό πολιτικάντη που προσπαθεί τάχα να σύρει την Ελλάδα σε περιπέτειες. Έτσι, όταν ο Τάσσος αρνηθεί να αποδεχτεί εκβιαστικά διλήμματα από τον ΟΗΕ ή την ΕΕ, θα ξεσπάσουν εναντίον του, λέγοντας «ιδού, εμείς σας το λέγαμε ότι είναι αδιάλλαχτος, ότι δεν θέλει λύση κλπ». Σ’αυτό θα έχουν την υποστήριξη της μητσοτακικής πτέρυγας της ΝΔ, του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ και της φαρισαϊκής ηγεσίας του ΔΗΣΥ. Καχύποπτους θα πρέπει να μας καθιστά επίσης, το γεγονός ότι κατά την επίσκεψη του, ο Γκαμπάρι συνάντησε τους τέως Προέδρους Γ. Κληρίδη και τον Γ. Βασιλείου, που είναι γνωστοί λάτρεις του σχεδίου Ανάν και οι οποίοι εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους. Οι Αμερικανοβρετανοί και ο ελεγχόμενος ΟΗΕ, θέλουν, ίσως, να χρησιμοποιήσουν τις απόψεις των δύο, καθώς και τις απόψεις της αναξιόπιστης ηγεσίας του ΔΗΣΥ, ως αντίβαρο, στις απόψεις του Τάσσου Παπαδόπουλου, που έχουν τη στήριξη των πολιτών. Θεωρώ την κίνηση αυτή του Γκαμπάρι πονηρή, ατυχή και προσβλητική προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Για όλους αυτούς τους λόγους χρειάζεται προκαταβολικά να σταλούν τα σωστά μηνύματα από τα κόμματα – δεν αναφέρομαι στον ΔΗΣΥ και στη «στήριξη» που δήλωσε ότι τάχα παρέχει στον Πρόεδρο. Ο ΔΗΣΥ δήλωνε ότι τον στήριζε και για τη Νέα Υόρκη και για το Μπούργκενστοκ και για τον Δεκέμβριο του 2004 στη σύνοδο της ΕΕ, σε μια προσπάθεια να τον χειραγωγήσει – για όλα αυτά, για τα οποία δήθεν τον στήριζε, τον κατηγόρησε στην συνέχεια, επιβεβαιώνοντας τις υποκριτικές ικανότητές του.