13.2.2012. Μάλλον τους αδικώ τους πολιτευτές μας και η νηνεμία μέσα στο μάτι του κυκλώνα
Το είχα καταλάβει από καιρό αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Ένα εξαρτημένο κράτος έχει την πολιτική ηγεσία που του αξίζει και η πολιτική είναι παρωδία ή θέατρο του παραλόγου και όχι Πολιτική δημοκρατικών προδιαγραφών. Το «Π» της Πολιτικής στο οποίο εδώ αναφερόμαστε γράφεται με κεφαλαία. Στον μοντερνιστικό κόσμο της δεσποτικής έμμεσης αντιπροσώπευσης του έξωθεν εξαρτημένου νεοελληνικού κράτους δεν υπάρχει πολιτική ούτε με Π κεφαλαίο ούτε με π μικρό.
Κατάλοιπο των διοικητικών πρακτικών της εποχής των δουλοπαροίκων είναι η έμμεση αντιπροσώπευση: Εν τη απουσία διαμορφωμένων πολιτών τα εξουσιαστικά ελίτ της Ευρώπης δημιούργησαν ιδεολογικά δόγματα που πρότασσαν στις κοινωνίες ως αρχές στην βάση της οποίας θα συγκροτείτο πολιτική ανθρωπολογία. Επιφάσεις και Εποικοδομήματα έφτιαναν πάνω από τους δουλοπάροικους για να κατασκευάζουν τον πολίτη. Αυτό που ακολούθησε είναι αυτό που βλέπουμε γύρω μας. Οι πολίτες καταδικάστηκαν στην ψήφιση κομματικών στελεχών που επί χρόνια ανεξέλεγκτοι ασκούν εξουσία και που ανακυκλώνονται στην διακυβέρνηση. Ονομαστικά ασκείται λαϊκή κυριαρχία, όχι στην πράξη. Δεν επεκτείνομαι, όμως, για αυτά τα θέματα, μιας και τα ανέλυσα όλα αυτά εκτενώς και λεπτομερώς στο ύστερο Κοσμοθεωρία των Εθνών.
Ο καθείς επίσης βλέποντας τηλεόραση τους τελευταίους μήνες επαλήθευσε δύο τινά. Πρώτον, εναλλασσόμενοι στην εξουσία «όλοι τα τρώγανε». Δεύτερον, το ανάστημά τους μετρήθηκε όταν κατάντησαν να είναι υπαλληλάκοι των τεχνοκρατών και γραφειοκρατών που τους επιβάλλει το ένα μνημόνιο μετά το άλλο περιορίζοντάς τους στον κατά τα άλλα σημαντικό ρόλο του «κινδυνολόγου» και «πολιτικού τρομοκράτη». Νομίζω ότι εδώ είμαστε και γυρίζουμε σελίδα.
Η έμμεση αντιπροσώπευση στα λιγότερο ισχυρά κράτη όπως το δικό μας κάποια πράγματα ίσως είναι μοιραία. Και να υπάρξει πολιτική ηγεσία των προσδοκιών του μέσου ανθρώπου δεν θα μπορέσει να πάρει το πηδάλιο και αν το πάρει δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει. Γιατί λοιπόν να μέμφομαι τον ένα η άλλο πολιτικό μιας και αυτή είναι η κατάσταση. Οι παλινωδίες στην προχθεσινή όντως ιστορική ψηφοφορία στην Βουλή ήταν αναμενόμενες.
Σα μεγάλα δυτικά κράτη, βέβαια, ισχύει ότι είναι θεσμικά και στρατιωτικά ισχυρά και τα δεσποτικά πολιτικά ελίτ τρέφουν μια στοιχειώδη έστω πίστη και νομιμοφροσύνη στην κρατική λογική την οποία και υπηρετούν με το αζημίωτο. Γι’ αυτό και επιβίωσαν μέχρι τώρα, αν και δεν είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσουν να επιβιώνουν. Τα θεμέλια αυτών των επίπλαστων δομών τρίζουν σε όλα τα δυτικά κράτη, όπως όλοι βλέπουμε καθημερινά. Ο λόγος είναι απλός και το έχω ήδη αναλύσει: Δεν ζούμε πλέον στην εποχή των δουλοπαροίκων, όσοι ξεφεύγουν την εξαθλίωση της μεταμοντέρνας ζωής αξιώνουν ρόλο εντολέα και εν μέσω αντιφάσεων που αναδεικνύονται ολοένα και περισσότερο οι εντάσεις αυξάνουν. Τα πολιτειακά θεμέλια τρίζουν όχι μόνο στα δυτικά κράτη αλλά σχεδόν σε όλο τον πλανήτη. Η αποδέσμευση από τα δεσμά του Ψυχρού Πολέμου και των ιδεολογικών δήθεν συμπληγάδων που έθετε, αποδέσμευσε τις ανθρωπολογίες που διαχρονικά συγκροτούνται και αυτοθεσμίζονται ερήμην των εποικοδομημάτων. Βασικά εξήλθαμε, μετά από μια αυταπάτη δύο δεκαετιών μετά τον Ψυχρό Πόλεμο και ο κόσμος σε κάθε εθνοκράτος άρχισε να ανασυντάσσεται πολιτειακά σύμφωνα με την φύση του. Πρέπει να αναμένουμε πολύ περισσότερες ανακατατάξεις και οι νέες ιεραρχίες ισχύος και συμφερόντων που διαφαίνονται δεν θα μοιάζουν καθόλου με τις παλιές. Στις συμπληγάδες πολλοί θα λιώσουν, εξ ου και οι εκκλήσεις πολλών τις δύο τελευταίες δεκαετίες να δυναμώσουμε και να προφυλάξουμε το εθνοκράτος μας. Τώρα ίσως είναι αργά;
Οι δεσμεύσεις που υπογράφηκαν και ψηφίστηκαν την Κυριακή 12.2.2012 σίγουρα μας υποβίβασαν στις ευρωπαϊκές και διεθνείς ιεραρχίες. Εμφανιζόμαστε πλέον ως και να είμαστε ένα ξεπεσμένο και εξαρτημένο παράρτημα των μετά-αποικιακών δομών.
Αυτό που χρειαζόταν την περασμένη Κυριακή είναι η ανάδυση μέσα από την κρίση ενός «καπετάνιου» (όχι κατά ανάγκη ενός μεγάλου Ντε Γκολ αλλά ενός τίμιου πολιτικού ηγέτη που θα δημιουργούσε ένα ρεύμα και μια ευρεία συμμετοχή της κοινωνίας στην προσπάθεια διάσωσης του τρύπιου ελληνικού καραβιού. Δεν υπήρξε. Τι να πεις ποια! Να τους κατηγορήσεις ότι δεν έχουν μεγάλες ικανότητες και δεν είναι «καπετάνιοι». Εδώ δεν άκουσαν τον … δεκαεξάχρονο, θα ακούσουν εμένα.
Δύσκολα κανείς μπορεί να προβλέψει τι έπεται μιας και όλα είναι ρευστά. Η δυναμική της ζωής θα δείξει και θα αποδείξει ποιοι οργανισμοί είναι ζωντανοί και ποιοι ψόφιοι. Όσον με αφορά επανέρχομαι στην έρευνα και την γραφή. Για μονιμότερα ζητήματα που αφορούν το μακροχρόνιο επίπεδο και τον κάθε «δεκαεξάχρονο». Για τα θέματα που θίγονται στην παρούσα σελίδα θα επανέρχομαι με σχόλια όταν τίθενται ανάλογα και αντίστοιχα ζητήματα. Σε κάθε περίπτωση, μετά από δύο χρόνια θαλασσοπορίας του ελληνικού καραβιού εν μέσω τρικυμίας, κυκλώπων και Σειρήνων, η νηνεμία μετά την ψηφοφορία της 12.12.2012 την ξέρω εγώ. Είναι αυτή μέσα στο μάτι του κυκλώνα. Έχω βρεθεί και ξέρω τι έπεται … (Άγριες θάλασσες, κλικ εδώ για μετάβαση).

Υστερόγραφο. Τώρα τι να υποθέσω. Θα τρίβουν τα χέρια τους όλοι οι αρνητές του εθνοκράτους τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Μιλώ για όσους έκαναν την Ελλάδα στοχαστική παιδική χαρά και φυτώριο ουτοπισμού και αρνησιπατρίας.