2.4.2007. Στάθης, Ελευθεροτυπία για τα ένοχα πηδηκτά βηματάκια των υψιτενών ιστοριογράφων

«…μα τις ανθρώπινες ψυχές τις έβλεπες σαν μετοχές που τις πουλάς»…, Μάνος Ελευθερίου

Μικρός επίλογος σήμερα για μια μεγάλη διαμάχη. Κυριακή (χθες) και το ραδιόφωνο («ΣΚΑΪ») μεταδίδει ότι: «Θα αλλάξουμε τα εισαγωγικά κείμενα των κεφαλαίων στο βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού, δήλωσε η κυρία Ρεπούση».

Τούτο σημαίνει ότι: Ι) Η κυρία Ρεπούση και η περί αυτήν συγγραφική ομάδα παραδέχονται ότι δεν έγραψαν με τη δέουσα επιστημονική επάρκεια.

Σχόλιο: πολλοί θα έλεγαν ότι η κυρία Αναπληρώτρια Καθηγήτρια και η ομάδα της παραδέχονται πως «έγραψαν ανοησίες», οι οποίες επιδέχονται διορθώσεων, εμείς θα λέγαμε (κάτι χειρότερο): πως παραδέχονται ότι άσκησαν ιδεολογική βία στο αντικείμενο της επιστήμης τους. Για πολιτικούς λόγους. Δεν ξέρω ποια απ’ τις δύο παραδοχές (της επιστημονικής ανεπάρκειας ή της ιδεολογικής τρομοκρατίας) είναι πιο μεγάλη ντροπή για επιστήμονες.

***

ΙΙ) Αν η κυρία Ρεπούση πίστευε ότι έχει δίκιο, θα έπρεπε να επιμείνει στις θέσεις της και να παραιτηθεί. Αντί τούτου δέχεται να την «διορθώσουν» κι αναλαμβάνει μάλιστα να πραγματώσει τις διορθώσεις η ίδια! Πρόκειται περί αυτοεξευτελισμού ή μας διαφεύγει κάτι;

Επί της ουσίας: οι διορθώσεις θα γίνουν στη βάση των αιτιάσεων που διατύπωσαν οι «ψυχωσικοί» (κατά τον κ. Λιάκο και άλλους) ή οι «αριστεροδεξιοί εθνικόφρονες»; Οχι βέβαια, θα γίνουν με βάση τις υποδείξεις ιστορικών κύρους, όπως ο κ. Μιχάλης Σακελλαρίου. Εν τοιαύτη περιπτώσει, πού πάει το κύρος όσων, όπως ο «κύκλος» του κ. Λιάκου, χαρακτήριζαν ως ανιστόρητους όλους τους αντιλέγοντες; για βρούβες;

Η παραδοχή της κυρίας Ρεπούση «αδειάζει» τους υποστηρικτές της, μάλιστα με τον πιο θλιβερόν τρόπο, καθ’ ότι «συμμορφούμενη προς τας υποδείξεις» αναλαμβάνει να κάνει τις διορθώσεις η ίδια εναντίον πλέον και των ιδικών τους απόψεων! Αριστούργημα!

Σχόλιο: Ηδη τινές εκ των υποστηρικτών Ρεπούση άρχισαν να ανακρούουν πρύμναν. Η κυρία Κουλούρη, ας πούμε, διατυπώνει… τώρα… ενστάσεις!! -γιατί δεν εκπλήσσομαι;

****
ΙΙΙ) Ποιοι κριτικάρισαν αυτό το βιβλίο: από πλευράς Αριστεράς, το ΑΚΕΛ, ο Μίκης, το ΚΚΕ, το περιοδικό «Αρδην», λίγα στελέχη του ΣΥΝ (αλλά εκ πείρας διαισθάνομαι, αν μου επιτρέπετε μια προσωπική παρατήρηση, πολύ περισσότερα μέλη και ψηφοφόροι του), ο Μανώλης Γλέζος και πολλοί άλλοι. Από πλευράς Δεξιάς, πολλοί βουλευτές της Ν.Δ. αλλά και το πλήθος των ψηφοφόρων της. Από τη σκοπιά του ο καθένας αντέδρασαν πολλοί, όπως ο κ. Παπαθεμελής, το περιοδικό «Αντίβαρο» (που ξεκίνησε μάλιστα αυτήν την αντίσταση), ο κ. Γιανναράς, ο κ. Ηφαιστος, το «ΠΑΡΟΝ», άλλοι σε πολιτικό επίπεδο, άλλοι σε εκπαιδευτικό (Γεωργουσόπουλος), άλλοι σε επιστημονικό -αναγκαστικώς παραλείπω πολλούς, λόγω χώρου. Από εθνικιστικής πλευράς, αντέδρασαν ο κ. Χριστόδουλος, το ΛΑΟΣ και πολλοί ημίτρελλοι που συνομιλούν με τους Ελ..!

Αποτελούν όλοι αυτοί «μέτωπο»; (Μάλιστα «φαιοκόκκινο μέτωπο» όπως σε περιόδους κρίσης στο παρελθόν -βομβαρδισμοί Σερβίας- επιχειρήθηκε να καθιερωθεί ως ορολογία;)

Οχι βέβαια. Τίποτα στην πολιτική τους ιδεολογία και πολιτική πρακτική δεν τους συνδέει. Εκτός και αν δεχθούμε το εξής παράλογο: πως ό,τι λέει ο Χριστόδουλος είναι πάντα λάθος (οπότε αν συμπέσει με κάτι που λέει το ΚΚΕ, κάνει λάθος το ΚΚΕ). Ή το αντίστροφον: πως ό,τι λέει το ΚΚΕ είναι πάντα σωστό (οπότε αν συμπέσει με κάτι που λέει ο Χριστόδουλος, είναι σωστός ο Χριστόδουλος). Παιδαριώδεις συλλογισμοί! Ναι, αλλά τους φάγαμε (και θα τους τρώμε) στη μάπα κατά κόρον.

IV)Ποιοι υποστήριξαν το βιβλίο: οι «εκσυγχρονιστές» του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. (στη Ν.Δ. αυτοαποκαλούνται «μεταρρυθμιστές»), η εφημερίδα «Αυγή» (με πάθος), η ηγεσία του ΣΥΝ, η ομάδα των «νέων» (ή αναθεωρητών) Ιστορικών, το «κλίμα Αλαχιώτη» του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, πλήθος εκσυγχρονιστών δημοσιογράφων στον Τύπο (από Πρετεντέρην έως Πρετεντέρεως), η κυβέρνηση διά της υπουργού κυρίας Γιαννάκου καθώς και του Πρωθυπουργού κ. Καραμανλή και, αν πιστέψουμε τις μετρήσεις, το 2%(!) του Ελληνικού λαού.

Συνιστούν όλοι αυτοί «μέτωπο»; Πλην ΣΥΝ (όχι ολόκληρου) και ολίγων λοιπών Λακεδαιμονίων, ναι!

Σε όλα τα κρίσιμα θέματα, απ’ το σχέδιο Ανάν, έως την εκπαιδευτική (αντι)μεταρρύθμιση, από τη στρατηγική «κατευνασμού» της Τουρκίας έως την κατασυκοφάντηση της εργασίας και την καθαίρεση του καθημερινού πολιτισμού, συγκροτείται μονίμως

ένα μέτωπο εξυπνακισμού (από πλευράς πολιτικών επιχειρημάτων) που μετέρχεται τον μεταμοντερνισμό και την πολιτική ορθότητα κι εκφράζεται μέσα απ’ ό,τι αφυδατώνει τη δημοκρατία (μη-κυβερνητικές οργανώσεις με κυβερνητικά λεφτά, ανεξάρτητες αρχές, λόμπυ και άλλα), για να συναντιέται πάντα σε δύο κοινούς τόπους: την αποδόμηση

της εθνικής ταυτότητας (ως προϋπόθεση μείωσης των απαιτήσεων του λαού για εθνική κυριαρχία) και την περιφρονητική απαξίωση των εργαζομένων (ως προϋπόθεση ταξικής χειραγώγησης, ταξικής καταστολής, πολιτικής αιχμαλωσίας).

***

V) Στη διάρκεια αυτής της διαμάχης (για την Ιστορία) έγιναν φανερά τα όπλα που σχεδόν πάντα η εν λόγω Ιερά Συμμαχία των Προθύμων χρησιμοποιεί: α) Τον σταλινισμό της γενίκευσης (π.χ.: «αριστεροδεξιοί εθνικόφρονες») – το τσουβάλιασμα, τις ετικέτες και τις συκοφαντίες. β) Την αλαζονεία της επίκλησης των επαϊόντων – οι λοιποί δεν «δικαιούνται για να» κρίνουν, είναι «ιστοριολογούντες». γ) Τη βαθειά περιφρόνηση στον λαό, τον οποίον δεν επιχειρούν να διδάξουν (οι διαφωτισταράδες μας), αλλά να μαντρώσουν, περιπαίζοντας τη λαϊκή παράδοση και αποκόπτοντάς τον απ’ τα ίδια του τα γράμματα, λόγια και λαϊκά. δ) Ο γκαιμπελισμός τού λέγε-λέγε-λέγε, καθ’ ότι ουδέποτε απαντούν σε επιχειρήματα αλλά (ωσάν να μην έχουν λεχθεί) επαναλαμβάνουν τα ίδια, κυρίως τις συκοφαντίες.

ε) Η έκπτωση της συζήτησης σε μανιχαϊστικό επίπεδο μαύρου-άσπρου, όπως οι συζητήσεις δωδεκαθεϊστών-ελληνοχριστιανών.

Με δυο λόγια ένα μέτωπο με σύμπλεγμα κατωτερότητος έναντι της Δύσης, που ασκεί ιδεολογική τρομοκρατία στον λαό, και κατεβάζει το επίπεδο του δημόσιου διάλογου «βαθειά μέσα στο χώμα».

Τούτων όλων χείριστο το έσχατο.

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 2.IV.2007 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 02/04/2007