Η Εκκλησία της Κύπρου και έσχατες λογικές

Ο Φιλελεύθερος, 20.5.2008

Του Παναγιώτη Ήφαιστου*

Η Εκκλησία της Κύπρου είναι ένας υπερκομματικός θεσμός διαχρονικά αναγνωρισμένος ως ο πνευματικός φορέας των Κυπρίων και η ηθική εκείνη δύναμη που σε δύσκολες εποχές χωρίς πολιτικές δεσμεύσεις ή άλλους περιορισμούς προασπίζεται τις έσχατες λογικές της κυπριακής κοινωνίας. Τις έσχατες αυτές λογικές, εξάλλου, όλοι είναι νομικά και ηθικά υποχρεωμένοι να τις υπερασπίζονται, αν χρειαστεί και με επίδειξη αυτοθυσίας. Υπέρτατη έσχατη λογική είναι η ανεξαρτησία του κράτους το οποίο για όλους τους λαούς είναι ο θεσμός που κατοχυρώνει τη συλλογική τους ελευθερία. Το αγαθό της πολιτικής ελευθερίας στο εσωτερικό του κράτους συναρτάται με ολοένα μεγαλύτερες βαθμίδες δημοκρατίας και όχι με καταστρατήγησή της όπως απεργάζονται οι εχθροί των Κυπρίων. Συνεπικουρούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου, κατακτήσεις με τις οποίες η Κυπριακή Δημοκρατία είναι καταστατικά δεσμευμένη. Τίποτα λιγότερο από αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό ως λύση του Κυπριακού και καμιά κυβέρνηση, πρόεδρος ή άλλο πολιτικό πρόσωπο δεν έχουν νομικό, πολιτικό ή ηθικό δικαίωμα να δηλώνουν ή να πράττουν κάτι διαφορετικό. Η εκάστοτε πολιτική εξουσία εκλέγεται για να διακυβερνά το εσωτερικό πολιτικό σύστημα και για να ρυθμίζει τις συναλλαγές με τους τρίτους. Δεν εκλέγεται και ούτε έχει νομικό, ηθικό ή πολιτικό δικαίωμα να καταργήσει το κράτος, να καταργήσει τη δημοκρατία και να καταστείλει τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου, πολιτικές κατακτήσεις που η Κύπρος ως μέλος της ΕΕ, επαναλαμβάνω, δεν έχει καν δυνατότητα να καταπατήσει εκτός αν αυτο-εξαιρεθεί και απο-ενταχθεί. Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, εν τούτοις, υπάρχει μια καταστροφική πραγματικότητα όσον αφορά τις θέσεις που υιοθετεί μεγάλο μέρος της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας: Επικαλούμενοι μια ήττα για την οποία ο κυπριακός λαός δεν έφταιγε, διαπραγματεύονται την καταστολή της ελευθερίας μας, της δημοκρατίας μας και των ανθρωπίνων μας δικαιωμάτων. Απτή επαλήθευση: μια απλή ανάγνωση του φασιστοειδούς σχεδίου Ανάν. Αυτή την στάση της πολιτικής ηγεσίας ο κυπριακός λαός την απέρριψε όταν του δόθηκε η ευκαιρία τον Απρίλιο του 2004 βροντοφωνάζοντας «ΟΧΙ στην υποδούλωσή μας». Τονίζουμε, όμως, πως ακόμη και αν ένας λαός παρασυρθεί από πολιτικές σκοπιμότητες, άστοχες κομματικές πειθαρχίες, λανθασμένες πολιτικές στάσεις και επικοινωνιακή διάβρωση από ξένους ή εγχώριους εγκάθετούς τους, κανένα δεν δεσμεύει η κατάργηση της ελευθερίας ενός λαού και η καταστολή της δημοκρατίας. Αυτή την απόλυτη αλήθεια να την σκεφτούν καλά όσοι επί δεκαετίες απεξεργάζονται την κατάργησή της επικαλούμενοι κίβδηλα επιχειρήματα «έκτακτης ανάγκης» με το να αναμασούν τις ύπουλες εκλογικεύσεις και τα ψεύδη των εχθρών των Κυπρίων. Μια μόνο «έκτακτη ανάγκη» υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει: Αγώνας μέχρι νεωτέρας για την αποκατάσταση της ελευθερίας και της δημοκρατίας σε όλο το νησί και απόρριψη κάθε ύπουλης θέσης πως επιτυγχάνουμε οτιδήποτε ή αποτρέπουμε κάποιο κακό αν καταργηθεί το κράτος. Σθεναρή παντοτινή απόρριψη, λοιπόν, οποιασδήποτε πρότασης χειροτερεύει τη σημερινή κατάσταση. Επιπλέον, είμαστε νομιμοποιημένοι να μην δεχόμαστε προτάσεις περί του αντιθέτου. Εμείς θα πρέπει να προτείνουμε σθεναρά και δυνατά την ελευθερία του κράτους, το σεβασμό των δημοκρατικών αρχών και την εφαρμογή του κράτους δικαίου. Αυτό δεν το ζητάμε, το απαιτούμε και αγωνιζόμαστε ανένδοτα. Το απαιτούμε τόσο από τους θεσμούς της ΕΕ όσο και από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Το τελευταίο, ένα μόνο δικαίωμα -και ταυτόχρονα υποχρέωση- έχει, να αποκαταστήσει τη διεθνή τάξη με την αποκατάσταση της ανεξαρτησίας της ΚΔ. Αυτό ισχύει εκτός και αν στο πλαίσιο ενός άνευ προηγουμένου πολιτικού σαδομαζοχισμού αποδεχθούμε ότι φταίμε εμείς για την κυπριακή κρίση και όχι οι εισβολείς και πως γι’ αυτό «κινδυνεύει η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια». Έλεος. Ο θύτης ευθύνεται και όχι το θύμα όταν εκτελείται ένα έγκλημα. Επειδή περνάμε τη δυσκολότερη φάση της μακραίωνης παρουσίας μας στο «νησί Κύπρος», η Εκκλησία της Κύπρου όπως και κάθε άλλος έχουν δικαίωμα και χρέος να αντισταθούν στην κατάργηση της ελευθερίας μας που θα επιφέρει η κατάργηση του κράτους μας. Αντίσταση απαιτείται, επίσης, κατά του ύπουλου ροκανίσματος της κυριαρχίας της ΚΔ που και πάλιν οδηγεί στην κατάργησή της. Η ελευθερία, η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι εξοδεύσιμα, δεν διαιρούνται, δεν παραχωρούνται και δεν συμβιβάζονται. Τα υπόλοιπα είναι περιττά και τα περί του αντιθέτου ύπουλα και δηλητηριώδη βέλη αν δεν εξυπηρετούν εχθρικά και θανάσιμα συμφέροντα στρέφονται κατά αυτού που τα εκτοξεύει. Η ιστορία διδάσκει πως εφαρμογή στην πράξη τέτοιων καταστροφικών ιδεών δεν θα φέρνει λύσεις, αλλά γενικευμένες συγκρούσεις όλων των εμπλεκομένων. Η απόφαση οποιουδήποτε να υποδουλωθεί κανένα δεν δεσμεύει παρά μόνο τον (ανεύθυνο) εαυτό του. *Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων. http://www.ifestosedu.gr