http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/88665

Το βούλωμα της κυπριακής παττίχας και τα αντι-ΝΑΤΟϊκά σύνδρομα

23/11/2008 | ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ας δείξουν κατανόηση για τον πιο πάνω τίτλο. Ίσως η ανάλυσή μας θα έπρεπε να τιτλοφορηθεί: «Η διαχρονική ανεπάρκεια της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας για τη χάραξη συγκροτημένης στρατηγικής στο Κυπριακό». Προτιμήσαμε τον πιο πάνω τίτλο, επειδή αποτελεί επίσημη και δημόσια ατυχή δήλωση του Προέδρου Χριστόφια αλλά και γιατί διαζωγραφίζει, όντως, τη ρηχότητα και την επιπολαιότητα, με τις οποίες και ο σημερινός Πρόεδρος αντιμετωπίζει κρίσιμα γεγονότα. Μιλώντας (13.11.2008) σε εκδήλωση του «Άστρα», σε παρουσίαση βιβλίου με τίτλο «Το άλλο μισό», ο Πρόεδρος Χριστόφιας είπε τα εξής πολύ χαρακτηριστικά: «Την παττίχα μας την εβούλωσαν οι ξένοι το 1960. Αντί να προσπαθήσουμε από κοινού να κλείσουμε τη ρωγμή της βούλας, πέσαμε μέσα στο βάραθρο και την μοιράσαμε στα δυο στο τέλος». Να σημειωθεί πως το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμούσε μισή ολοκόκκινη… παττίχα!
Η συνεχής αντιπαράθεση, πρόσθεσε ο Δ. Χριστόφιας, φέρνει συνεχώς νερό στο μύλο εκείνων, που δεν θέλουν αυτό το λουλούδι της Μεσογείου να ανθίσει. «Η ουσία του προβλήματος», είπε, «βρίσκεται στις ξένες επεμβάσεις, στην εισβολή και κατοχή από την Τουρκία». Ο Δ. Χριστόφιας αναπαράγει έναν γνωστό και βολικό μύθο, που συντηρείται και αξιοποιείται συχνά από την κυπριακή πολιτική ηγεσία, όταν θέλει ν’ αποφύγει να δώσει εξηγήσεις για τα θαλασσώματα και τα μύρια αμαρτήματά της. Πρόκειται για τις επεμβάσεις των ξένων. Προφανώς, ο Πρόεδρος εννοεί πως γνωστοί, κακοί ξένοι, οι Βρετανοί κατά κύριο λόγο, οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές όπως και άλλοι, κατά καιρούς επενέβησαν σε αυτό το… λουλούδι της Μεσογείου και το πετσόκοψαν. Ενώ οι καημένοι Κύπριοι είναι άμοιροι και αμέτοχοι των δεινών που τους βρήκαν.
Πρόκειται για μια υπεραπλουστευμένη και απλοϊκή μέχρι και κωμική αναφορά στη δυναμική των διεθνών και περιφερειακών σχέσεων τη συγκεκριμένη περίοδο, που οι ξένοι… εβούλωσαν την παττίχα μας, δηλ. την Κύπρο. Αναφερόμαστε στο 1960 και στην ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ποιος υπέγραψε τις δοτές Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου; Ο Μακάριος, τον οποίο το ΑΚΕΛ στιγμάτισε αρχικά ως προδότη, επειδή απεμπόλησε τον προαιώνιο πόθο της Ένωσης, για να τον εναγκαλισθεί σφικτά, άμα τη εκλογή του και να παραμείνει ο στενότερος υποστηρικτής του μέχρι το 1977. Για 17 χρόνια, το ΑΚΕΛ και η ηγεσία του στήριζαν και επικροτούσαν την πολιτική Μακαρίου και τον θωράκιζαν έναντι των «ξένων επεμβάσεων». Οι ξένες επεμβάσεις τι είναι; Είναι η άσκηση εξωτερικής πολιτικής από ξένες δυνάμεις, στη λογική της υπεράσπισης των εθνικών τους συμφερόντων. Από την εποχή του Θουκυδίδη ισχύει η ρεαλιστική αρχή ότι οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι ό,τι τους επιβάλλει η αδυναμία τους. Εκτός και αν είναι αρκετά ευφυείς ώστε να επιτύχουν να είναι ομοτράπεζοι των ισχυρών.
Με απλά λόγια: Ο Μακάριος έδωσε την εντύπωση ότι η μικρή και ασήμαντη Κύπρος μπορούσε να μετατραπεί σε μια νέα Κούβα της Μεσογείου και να προκαλεί ή να αντιπαρατίθεται στους ισχυρούς της εποχής. Και πότε; Στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου και της σκληρής αναμέτρησης ΗΠΑ-ΕΣΣΔ. Η Κύπρος, ανέκαθεν, ανήκει στη σφαίρα επιρροής, είτε αρέσει είτε όχι, της Δύσης. Ο Μακάριος επιχείρησε να παίξει παιγνίδια ασκώντας κουτοπόνηρη βυζαντινή πολιτική και έναντι των Αγγλοαμερικανών και έναντι της Ελλάδας και της Τουρκίας. Το ΑΚΕΛ τον στήριξε στην επικίνδυνη προσπάθειά του να τροποποιήσει διά μιας το Σύνταγμα, παρά τις πανταχόθεν προειδοποιήσεις, ενώ οι Βρετανοί τον ενθάρρυναν. Από την άλλη, ο Μακάριος συγκρούστηκε και παινευόταν ότι επιβίωσε 13 ελληνικών κυβερνήσεων. Ήταν κατόρθωμα ή θλιβερό κατάντημα; Το Κυπριακό και οι παράμετροί του δεν είναι θέμα μόνο ξένων πολιτικών παρεμβάσεων αλλά και κυπριακών αβελτηριών και εγκληματικών ανεπαρκειών. Και μόνο να σκεφτεί κανείς τις καθημερινές σχεδόν μεταλλάξεις της πολιτικής της Λευκωσίας, από το 1960 μέχρι σήμερα, ζαλίζεται. Και οργίζεται. Όταν οι Τούρκοι οριοθετούσαν, διά των εκθέσεων Νιχάτ Ερίμ (1956), την εθνική πολιτική τους στο Κυπριακό, η Λευκωσία δεν γνώριζε καν τον εχθρό της, Τούρκο. Όπως δεν τον γνωρίζει ούτε και σήμερα.
Το… βούλωμα της κυπριακής παττίχας έγινε ξέναις αλλά και κυπριακαίς χερσίν. Οι ξένοι στοχεύουν στην εξυπηρέτηση των εθνικών τους συμφερόντων αναλώμασι των Κυπρίων. Η πολιτική ηγεσία πώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Κύπρου; Το ερώτημα τίθεται ξανά και με αφορμή την υπερήφανη δήλωση, την περ. Πέμπτη, του Προέδρου Χριστόφια πως, όσο θα είναι εκείνος στην εξουσία, η Κύπρος δεν πρόκειται να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Γιατί έκαμε αυτήν την αστόχαστη δήλωση και γιατί πήρε αυτήν την επιπόλαια θέση; Υποκινήθηκε; Ήταν το αντάλλαγμα για τη ρωσική στήριξη; Το 1960, η Συμφωνία Κυρίων προέβλεπε την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Σήμερα, η Κύπρος, μόνη από όλους τους εταίρους μας και μόνη από όλους τους άλλους Ευρωπαίους, αρνείται υπερήφανα να ενταχθεί στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη (με παλαιό μέλος τη Ρωσία!), επειδή τάχα, είναι, κατά τα ΑΚΕΛικά σύνδρομα, ο προθάλαμος του ΝΑΤΟ. Όπως δεν συμμετέχει ισότιμα στα θεσμικά όργανα της ΚΕΠΠΑ.
Όλοι όσοι ενδιαφέρονται για τη διασφάλιση των συμφερόντων και της ασφάλειάς τους, περιλαμβανομένης και της Ρωσίας, είναι περιώνυμοι… βλάκες, πλην των… πανέξυπνων Κυπρίων, που δεν έχουν κανέναν ανάγκη, με έναν Χριστόφια, που το παίζει άνετα «κόκκινο πρόβατο της Ε.Ε.». Κατά τα άλλα, οι εγγυήτριες δυνάμεις της Κύπρου είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Οι βρετανικές βάσεις είναι ΝΑΤΟϊκές. Το αεροδρόμιο του Λευκονοίκου είναι ΝΑΤΟϊκό. Η Κύπρος ανήκει στη σφαίρα επιρροής και συμφερόντων και δράσεως του ΝΑΤΟ, αλλ’ ο υπερήφανος Χριστόφιας δεν πρόκειται να μας… εντάξει στο ΝΑΤΟ, όμως την ίδια στιγμή παρακαλεί τους άθλιους ΝΑΤΟϊκούς Βρετανούς, Αμερικανούς και Ευρωπαίους να πιέσουν τη ΝΑΤΟϊκή Τουρκία να συναινέσει σε λύση. Η κυπριακή πατίχα δεν είναι πια… βουλωμένη. Είναι κούφια και ως τέτοια εκβάλλει εκείνον τον υπόκωφο ήχο της τραγικής αστειότητας ή της κωμικής τραγικότητας.