ΕΤΟΣ 51ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 17342 Ο Φιλελεύθερος, Κυριακή, 27 Ιανουαρίου 2008, http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=552&id=532697

Οι Τούρκοι ήθελαν εθνοκάθαρση και έλεγχο της μισής Κύπρου

TOY ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ Θα επέστρεφαν την Καρπασία οι Τούρκοι το 2004; Γύρω από το ερώτημα αυτό ξέσπασε μία επουσιώδης και αχρείαστη συζήτηση, η οποία ωστόσο είναι ενδεικτική της ηθελημένης ή μη άγνοιας των ταγών μας ως προς την διαχρονικότητα των τουρκικών βλέψεων κατά της Κύπρου. Το τι έλαβε χώρα στο παγωμένο Μπούργκεντον της Ελβετίας το 2004 δεν το γνωρίζω. Γνωρίζω όμως να σας πω και να διαφωτίσω όσους καλόπιστα ενδιαφέρονται να μάθουν, όχι τι συνέβη το 2004, αλλά με επίκεντρο πάντα την Καρπασία, το τι συνέβη το 1964. Και ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του, κατά πόσο δηλαδή οι Τούρκοι θα επέστρεφαν την Καρπασία στους νόμιμους κατοίκους της το 2004. Εδώ θα πρέπει να υπενθυμιστεί, ότι λόγω του απομακρυσμένου της επαρχίας, οι Καρπασίτες το 1974 βρέθηκαν πίσω από τις γραμμές του Αττίλα. Και για τα δεδομένα της Κύπρου ο αριθμός τους ήταν μεγάλος -περίπου 25,000 άτομα. Ο αριθμός αυτός έχει μείζονα σημασία, διότι στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των πασάδων της εισβολής έπρεπε να γίνει εθνοκάθαρση στο γειτνιάζων μέρος της Κύπρου με την Τουρκία ώστε να μαζευτούν εκεί όλοι οι Τουρκοκύπριοι για τα περαιτέρω. Αν όμως οι Καρπασίτες παρέμεναν στα σπίτια τους θα αποτελούσαν το 25% του πληθυσμού. Δεν θα μπορούσαν δηλαδή να εφαρμοστούν τα επεκτατικά σχέδια της Άγκυρας που ήθελαν το έδαφος χωρίς τον πληθυσμό του (land without the people). Συνεπώς, έπρεπε οι Καρπασίτες να εκδιωχθούν, ώστε να πραγματοποιηθεί μία ετεροχρονισμένη εθνοκάθαρση της περιοχής. Η εθνοκάθαρση έγινε αλλά δυστυχώς βοηθήθηκε και από την αδιαφανή και υπόγεια συμφωνία του Κληρίδη με τον Ντενκτάς το 1975. Η τουρκοποίηση ενός μεγάλου μέρους της Κύπρου με επίκεντρο την Καρπασία, αποτελούσε την καρδιά του διχοτομικού σχεδίου Άτσεσον, τον Αύγουστο του 1964. Το σχέδιο αυτό επεξεργάστηκαν οι τότε κυβερνήσεις ΗΠΑ, Αγγλίας, Τουρκίας και Ελλάδας σε μία άλλη πόλη της Ελβετίας την Γενεύη. Ήταν καλοκαίρι και δεν υπήρχαν πάγοι. Το σχέδιο Άτσεσον πέρασε πολλές φάσεις επεξεργασίας, κάτι δηλαδή σαν το σχέδιο Ανάν, μόνο που η επεξεργασία του (το process όπως αρέσκονται να λένε) αντίθετα με το Ανάν, συμπτύχθηκε σε δύο περίπου εβδομάδες. Ωστόσο, σκοπός και στόχος του ήταν ένας και μοναδικός. Ήταν η κατάλυση του νεόκοπου κυπριακού κράτους και η ενσωμάτωση ενός μέρους του στην Ελλάδα και του υπολοίπου στην Τουρκία. Γι’ αυτό και οι πάντα πιο έξυπνοι από μας Αγγλοσάξωνες, βάφτισαν το σχέδιο όχι διχοτόμηση της Κύπρου αλλά διπλή ένωση (double enosis). Αυτό ήταν το μάρκετινγκ εκείνης της εποχής. Στόχος του μάρκετινγκ δεν ήταν οι Τούρκοι αλλά εμείς οι οποίοι πάντοτε, είτε ηθελημένα είτε χαζοχαρούμενα, είτε αδιάφορα, μπερδεύαμε την ουσία με τα επιφαινόμενα (όπως επιφαινόμενο ήταν η «παρθενογένεση των Hanney- De Soto στο σχέδιο Ανάν που στην πράξη κατέλυε και αυτό την Κυπριακή Δημοκρατία). Εδώ, θα κουράσω με μία ακόμη υπενθύμιση που καταγράφεται για νιοστή φορά σε αυτήν τη στήλη. Η ανεξαρτητοποίηση της Κύπρου, έστω και με τον ελεγχόμενο αντιδημοκρατικό και δοτό τρόπο που έγινε το 1959-1960, θεωρήθηκε στρατηγικό λάθος από τους Αγγλοσάξωνες, πριν καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών. Ο Ψυχρός Πόλεμος, οι αντικομμουνιστικές ιδεοληψίες, οι επαναλαμβανόμενες κρίσεις στη Μέση Ανατολή (ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών Forster Dullas έλεγε το 1958 ότι η Βαγδάτη ήταν το πιο επικίνδυνο σημείο του πλανήτη), αλλά κυρίως η ανάδειξη της Ανατολικής Μεσογείου, (εννοώ τη θάλασσα γύρω και κάτω από την Κύπρο) ως περιοχή μείζωνος στρατηγικής σημασίας για τα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ κατά της Σοβιετικής Ένωσης, επέβαλαν την κατάλυση του κυπριακού κράτους. H δυτική προπαγανδιστική μηχανή της εποχής παρουσίαζε το κυπριακό κράτος ως μια δυνητική Κούβα της Μεσογείου και τον Μακάριο ως «γενειοφόρο Κάστρο» (Cassocked Castro). Κάτι τέτοιο ήταν βέβαια εξωπραγματικό για την συντηρητική κοινωνία της Κύπρου, που προεδρεύετο από έναν ιερωμένο και της οποίας οι κομμουνιστές σταυροκοπιούντο κάθε Κυριακή στις εκκλησίες. Αλλά αφορμή βοήθα με. Έτσι όταν ξέσπασε η κρίση του 1963-64 (για την οποία υπάρχουν ευθύνες και στη δική μας πλευρά και η οποία μπορούσε να τύχει ορθής και αποτελεσματικής διαχείρισης), όλα τα κοράκια έπεσαν πάνω στο νεόκοπο κράτος για να το κατασπαράξουν. Αποκορύφωμα των μεθοδεύσεων αυτών ήταν το κρατοκτονικό σχέδιο Άτσεσον. Η τελευταία φάση του σχεδίου Άτσεσον έλαβε χώρα μεταξύ 22 και 28 Αυγούστου. Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου απάντησε θετικά σε γραπτή πρόταση του Άτσεσον στις 20 Αυγούστου, αποδεχόμενος την πρότασή του για μίσθωση 50χρονης τουρκικής βάσης στην Κύπρο. Οι Τούρκοι κατά τον Άτσεσον, ζητούσαν πολύ περισσότερα (δεν μας λέει τι στην τελευταία αυτή φάση αλλά σε προηγούμενες ζητούσαν κυριαρχία στη μισή Κύπρο συν το Καστελόριζο). Εφόσον ο Παπανδρέου απεδέχετο τη μίσθωση θα προσπαθούσε, γράφει ο Άτσεσον, να πείσει τους Τούρκους να δεχθούν μια περιοχή «της χερσονήσου της Καρπασίας που εκτείνεται από το βορειοανατολικό της άκρο μέχρι μια γραμμή που ξεκινά αμέσως δυτικά της Κώμης Κεπήρ, τρέχοντας από βορρά προς νότο». Πάντοτε κατά τον Άτσεσον η περιοχή αυτή θα επιτρέπει στην Τουρκία «να προασπίζεται τις προσβάσεις στην ηπειρωτική Τουρκία και να μπορεί να αμυνθεί εναντίον μιας αιφνιδιαστικής επίθεσης». Στη θετική του απάντηση ο Παπανδρέου θέτει ως όρο η μισθωμένη βάση να μην υπερβαίνει την έκταση των βρετανικών βάσεων. Να είναι, δηλαδή, όχι μεγαλύτερη των 99 τετραγωνικών μιλίων. Παρά τα περί αντιθέτου που έγραφε ο Άτσεσον προς τον Παπανδρέου, οι Τούρκοι απέρριψαν μετά βδελυγμίας την τελευταία πρόταση του Άτσεσον που οι Έλληνες αποδέχθηκαν. Οι ημερομηνίες κλειδί Γράφει στις 28 Αυγούστου ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών προς τον Άτσεσον: «η τελευταία πρόταση που έχετε καταθέσει εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος είναι τελείως απαράδεκτη για την τουρκική κυβέρνηση. Σας το δήλωσα κατηγορηματικά στη διάρκεια των συνομιλιών μας εχθές (27 Αυγούστου). Θα ήθελα τώρα να επιβεβαιώσω εμφατικά ότι η τελευταία πρότασή σας που είχε ως βάση το επισφαλές καθεστώς της μίσθωσης, είναι απαράδεκτη για την τουρκική κυβέρνηση και η απόφασή μας αυτή είναι μη αναστρέψιμη (irreversible)». Οι ημερομηνίες 27 και 28 είναι κλειδί, διότι καταρρίπτουν το προπαγανδιστικό και ύπουλο επιχείρημα ότι ο Παπανδρέου «υπαναχώρησε». Τα γραπτά λένε άλλα. Και αν «υπαναχώρησε» ο Παπανδρέου, τότε τι διαπραγματεύετο ο Άτσεσον μέχρι τις 27-28 Αυγούστου στην Γενεύη με τους Τούρκους; Με ναυαρχίδα το σχέδιο Ατσεσον Ποιος λοιπόν απέρριψε και ποιος αποδέχτηκε το τελευταίο σχέδιο Άτσεσον; Οι Έλληνες το αποδέχτηκαν και οι Τούρκοι το απέρριψαν. (Ρωτήστε όμως τους περισπούδαστους μελετητές του κυπριακού και ειδικά τους θιασώτες της θεωρίας των χαμένων ευκαιριών και θα σας πουν, με ύφος εκατόνταρχου, ακριβώς το αντίθετο). Γιατί το απέρριψαν οι Τούρκοι; Γιατί δεν τους έδινε αυτό ακριβώς που ήθελαν -κυριαρχία πάνω στη μισή Κύπρο και ολόκληρη την Καρπασία. Αυτά, το 1964. Και λοιπόν, θα επέστρεφαν οι πασάδες την Καρπασία το 2004, όταν τώρα την ελέγχουν απόλυτα και την έχουν εθνοκαθαρίσει; Και κάτι τελευταίο. Αν σε κάποιο πρωθύστερο του Ανάν 5 σχέδιο, υπήρχε χάρτης με την Καρπασία ως περιοχή «υπό επιστροφή» αυτό αποκλείεται να έγινε με τη συναίνεση των Τούρκων. Έγινε, διότι μας είχαν πάρει χαμπάρι οι διαπραγματευτές του ΟΗΕ Hanney και De Sotο και οι πάτρωνές τους σε Λονδίνο και Ουάσιγκτον. Με την Καρπασία να «αιωρείται» και τους Τούρκους να μην δεσμεύονται σε τίποτα, θα μας εγκλώβιζαν για τα καλά σε μια διαδικασία, στόχος της οποίας ήταν και παραμένει είτε η διάλυση του κράτους είτε η μετατροπή του 80% του πληθυσμού από θύματα του Αττίλα σε θύτες του Αττίλα. Και επιπλέον για να συνεχίσουμε να αλληλοτρωγόμαστε. Και με τους Τούρκους και τους πάτρωνές τους «κούππα άπαννι». Αυτά δεν είναι που μας αραδιάζουν οι θιασώτες των «χαμένων ευκαιριών» εδώ και τέσσερις δεκαετίες, με ναυαρχίδα τους το σχέδιο Άτσεσον, που οι Έλληνες αποδέχτηκαν και οι Τούρκοι το απέρριψαν; Έτσι και με την Καρπασία του 2004.