28.1.2010. Ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους

Παραθέτω πιο κάτω κείμενο το Δασκάλου Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου, της «παλιάς σχολής», όταν ακόμη κάποιοι είχαν γνωστικό υπόβαθρο, δηλαδή πριν η ελληνική πολιτική σκέψη κατακυριευτεί από κριτικούς κατηγορίας φελλού (με την έννοια πως πολλοί κριτικοί στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ έχουν επίγνωση των λόγων τους ενώ εδώ εν πολλοίς δεν γνωρίζουν καν αυτό στο οποίο θέλουν να καταταχθούν). Προτάσσω μερικές επισημάνσεις.
Πρώτον, είναι θλιβερό το γεγονός ότι ένας στοχαστής τους διαμετρήματος του Δεσποτόπουλου αναγκάζεται να υπερασπιστεί την οντολογία και τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις των Ελλήνων. Μια κοινωνία φτάνει στο τέλος της όταν δεν λέγονται επιχειρήματα γιατί δεν το επιτρέπει το πνευματικό επίπεδο της δημόσιας και επιστημονικής συζήτησης. Από την μια πλευρά κάποιοι παραμιλούν οργανωμένα προσανατολισμένοι στην πνευματική αποδόμηση των πολιτών και από την άλλη κάποιοι αναγκάζονται να λένε το αυτονόητο, ότι δηλαδή η αποδόμηση οδηγεί στην ανθρωπολογική, πολιτική και ενδεχομένως κυριαρχική εκμηδένισή μας.
Δεύτερον, είναι ακόμη πιο θλιβερό το γεγονός ότι και αυτό ακόμη το αυτονόητο διώκεται από μια ετοιμοπόλεμη ομάδα δολοφονίας χαρακτήρων στα χείλη της οποίας ακαριαία έρχονται δολοφονικά λόγια κατά όποιου αμφισβητεί την περιρρέουσα συμβατική ιδεολογική αντίληψη. Ακροδεξιός, δήθεν, αντί-προοδευτικός, και πάει λέγοντας. Ακραίοι και κατεξουσιαστές όμως δεν μπορεί να είναι οι «εθνικοί», γιατί έθνος, δημοκρατία και ελευθερία είναι λέξεις συνώνυμες. Εδώ έχουμε μαρτυρίες, άμεσες και πασίγνωστες: Ας δει όποιος ενδιαφέρεται πόσοι και ποιοι συγκλίνουν υπέρ του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν. Ποιοι συνέκλιναν πριν μερικά χρόνια και ποιοι συνέκλιναν πολύ πρόσφατα προσφέροντας απλόχερα υποστήριξη στην ολική επαναφορά αυτών των πολιτικά βέβηλων ιδεών αυτές εδώ τις μέρες.
Το είχαμε διαπιστώσει από καιρό: Η πληροφόρηση και ο λεγόμενος επιστημονικός διάλογος στερείται πλέον κάθε αξίωσης στοιχειώδους σοβαρότητας. Βάλτε μερικά λήμματα στο Google για να τους βρείτε. Όποιος υπερασπιστεί τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις των ελλήνων εξυβρίζεται, συνοπτικά κατατάσσεται στους ακροδεξιούς ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να ηχεί κακόηχο. Η αγάπη για την πατρίδα βαφτίζεται από χυδαιολογούντες δολοφόνους χαρακτήρων ως ακροδεξιοί (και γιατί όχι και και φασίστες) ενώ οι παραπαίοντες σύμμαχοι του εκάστοτε ηγεμονισμού και των αδιέξοδων επαναστατικών ιδεολογιών βαφτίζονται με αυτό τον περίεργο όρο: «προοδευτικοί». Ασφαλώς, όποιος διάβασε το κείμενο του Κονδύλη περί «προοδευτισμού» και αν σέβεται τον εαυτό του θα κάνει μήνυση κατά όποιου τον εξυβρίσει κατατάσσοντάς τον στην περίεργη αυτή κατηγορία των «προοδευτικών». Και εγώ ως μελετητής της μοντερνιστικής εποχής χαρίζω σε όσους θέλουν τον τίτλο του οπαδού των γενοκτονιών, των εθνοκαθάρσεων, των ηγεμονισμών, της αποικιοκρατίας, της αποικιοκρατικής καταλήστευσης του πλανήτη από τα προοδευτικά και εκπολιτιστικά υποκεινούμενα ηγεμονικά κράτη, της καταστροφικής ηγεμονομαχίας του 20ου αιώνα και των φασιστοειδών «ανθρωπιστικών» επεμβάσεων της μεταψυχροπολεμικής εποχής. Εμείς τραβούμε μια κόκκινη επιστημονική και πολιτική γραμμή μεταξύ έθνους και επαναστατισμού και ταπεινά στεκόμαστε σε λέξεις απλές και κατανοητές όπως διεθνές δίκαιο, διακρατική ισοτιμία, μη επέμβαση, εθνική ανεξαρτησία, εθνικές κοσμοθεωρίες, δημοκρατία, κοινωνική ελευθερία και πολιτική ελευθερία.
Παραμένει το γεγονός ότι μια στρατιά πλέον υπηρετών των εκάστοτε ηγεμονικών αξιώσεων επιστρατεύεται κατά της ελευθερίας των ελλήνων, δηλαδή της αξίωσής τους για αυτοσυγκρότηση, αυτοθέσμιση και απόλαυση της ανθρωπολογικής τους ετερότητας, σύμφωνα με τις δικές τους κοσμοθεωρίες, σε αρμονία με τις ιστορικές τους ανθρωπολογικές προϋποθέσεις και συμβατά με τα πνευματικά τους κτίσματα και τον πολιτικό τους πολιτισμό. Διεθνικά οργανωμένοι και πανελλαδικά δικτυωμένοι, πλέον, όλα τα ορφανά των διεθνισμών του παρελθόντος -κομμουνισμού, διεθνιστικού φιλελευθερισμού και φασισμού-, ή αυτού που στις διεθνείς σχέσεις ονομάζουμε διεθνοφασισμό, ενώνουν τα νήματά τους και τις δυνάμεις τους για να κτυπήσουν τον ίδιο στόχο, τους έλληνες, τις ανθρωπολογικές τους προϋποθέσεις και την πολιτική τους ελευθερία.
Βέβαια, το πρόβλημα είναι βαθύτερο: Όπως και πολλοί άλλοι (σε άλλα κράτη ολοένα και λιγότεροι) μεγάλος αριθμός ελλήνων είναι εγκλωβισμένοι μέσα στο παρωχημένο ιδεολογικό φαινόμενο (κομμουνισμός, φασισμός, φιλελευθερισμός), μέσα στις παρωχημένες παρατάξεις τους (δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, προοδευτικοί, συντηρητικοί) και μέσα στο συνεπακόλουθο πνευματικό σκοτάδι που συνοδεύει όλα αυτά.
Όσοι είναι πλακωμένοι από το στρεβλό και ενίοτε διεστραμμένο ιδεολογικό φαινόμενο, αδυνατούν να δούν ότι η Πολιτική είναι συμβατή με ένα και μόνο πολιτικό σύστημα, την άμεση δημοκρατία. «Αύριο» βέβαια, αποκλείεται να έχουμε άμεση δημοκρατία. Τέσσερεις αιώνες ιδεολογικής διαστροφής ξεστράτισε πολλούς ανθρώπους. Όμως, πρώτον, σημασία έχει η φορά κίνησης των υφισταμένων καθεστώτων προς τα εκεί. Δεύτερον, σημασία έχει επίσης το κατά πόσο οι άνθρωποι μαθαίνουν στο επίπεδο των δικών τους ομάδων (οικογένεια, κοινότητες, κτλ) μαθαίνουν να αυτοσυγκροτούνται και να αυτοθεσμίζονται. Τρίτον, το κατά πόσο ολοένα και περισσότερο αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχουν ιδεολογικές συνταγές για την κοινωνική δικαιοσύνη.
Το σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης μιας κοινωνίας απαιτείται να είναι συμβατό με τις εκάστοτε ανθρωπολογικές προϋποθέσεις, να αλλάζει όπως αυτές αλλάζουν, να εντάσσεται σε ένα περιβάλλον άμεσης δημοκρατίας και να έχει ως στόχο την πολιτική ελευθερία. Σε αντίθεση με την θεμελιώδη παραδοχή όλων των μοντερνιστικών ιδεολογιών απαιτείται ο πνευματικός κόσμος των πολιτών να είναι η κινητήριος διαμορφωτική δύναμη της δημόσιας σφαίρας.
Για τους μη υποψιασμένους τονίζω ότι κύριο χαρακτηριστικό του δύο ιδεολογιών (φιλελευθερισμού, κομμουνισμού και όλων των ενδιάμεσων αποχρώσεών τους που καταμαρτυρούμενα συμπεριλαμβάνουν και τον φασισμό ως την λογική τους απόληξη) είναι οι υλιστικές παραδοχές του δημόσιου βίου. Και ενώ στο παρελθόν κανένας και ποτέ (ακόμη και στην ΕΣΣΔ) δεν κατόρθωσε να αφαιρέσει τον πνευματικό κόσμο των ανθρώπων από την δημόσια σφαίρα, οι μεταμοντέρνοι αποδομηστές, δηλαδή οι σύγχρονοι απόγονοι των μοντερνιστών, με ιεραποστολικό φανατισμό σκέφτηκαν κάτι πολύ πιο τερατώδες: Να εκμηδενίσουν ανθρωπολογικά την ιδιωτική σφαίρα. Δεν πρόκειται για νέα ιδεολογία αλλά για τερατολογία με την οποία καμιά επιστημονική ή πολιτική δεοντολογία δεν μπορεί να είναι συμβατή.
Συγκεφαλαιώνει όλες τις τερατώδεις διαστροφές των παρωχημένων πλέον ιδεολογιών. Γιατί τερατολογία είναι τα θεωρήματα και ιδεολογήματα της πνευματικής εκμηδένισης και ανθρωπολογικής εξομοίωσης μέσα στο απόλυτο πνευματικό μηδέν (τόσο της ιδιωτικής και της δημόσιας σφαίρας τις οποίες τα πνευματικά δισέγγονα του Μαρκήσιου de Sade θέλουν να εκμηδενίσουν καθολικά).

Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου – Ακαδημαϊκού – πρώην υπουργού Παιδείας

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_28/01/2010_388518

Κύριε διευθυντά

Παλλάδιο ηθικό των Ελλήνων της γενεάς μου, η επί αιώνες πολλούς παρουσία του ελληνικού έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τους προ Χριστού χρόνους έως την εποχή μας και με συμβολή μεγαλουργό κάποτε, αμφισβητείται και πάλι, από Ελληνες τώρα μάλιστα, και χαρακτηρίζεται έωλο θεώρημα, γέννημα του ελληνικού ρομαντισμού του ΙΘ΄ αιώνα είτε κατασκεύασμα ιδεολογικό της εκπαιδευτικής πολιτικής του νεοσύστατου κράτους.

Δεν κατονομάζω πρόσωπα, εφόσον αδυνατώ να τα επαινέσω. Δεν ανέχομαι όμως την οικτρή αυτή απάρνηση της ιστορικής αλήθειας, συνοδευμένη, άλλωστε, και από την αξίωση να εισαχθεί στα διδακτικά βιβλία της Ιστορίας.

Επικαλούμαι, λοιπόν, τα εξής προς τους διδασκάλους της Ιστορίας ή και προς το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο:

1. Ο φιλόσοφος Πλήθων, στον 15ο αιώνα, είχε ζητήσει, πριν από την Αλωση, ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, να ανακηρυχθεί Βασιλεύς των Ελλήνων, ώστε και να συμμορφωθεί προς την ιστορική τότε πραγματικότητα.

2. Ο πρώτος μετά την Αλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, απευθυνόμενος στους μοναχούς της Πάτμου, τονίζει προς αυτούς ότι με την περίσωση των ευρισκομένων στη Μονή χειρογράφων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας συμβάλλουν στην επιβίωση του υπόδουλου Γένους.

3. Ο Ιανός Λάσκαρις και άλλοι Ελληνες λόγιοι στην Ιταλία, πολύ πριν από τον 19ο αιώνα, όχι μόνο διδάσκουν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και με αμείωτο ζήλο επιδιώκουν να προκαλέσουν πολεμική επιχείρηση των Δυτικοευρωπαίων για την απελευθέρωση των συγχρόνων τους Ελλήνων.

4. Στον 17ο αιώνα, ο Ελληνας Επίσκοπος Βελιγραδίου έγραφε για τον σύγχρονό του φιλόσοφο Θεόφιλον Κορυδαλλέα ότι δεν υστερεί όχι μόνο των διάσημων τότε φιλοσόφων της Ιταλίας, αλλά και των ημετέρων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής.

5. Ο μέγας ζωγράφος Θεοτοκόπουλος, στον 17ο αιώνα, ονομάζεται για τους Ευρωπαίους «Ελ Γκρέκο», ο Ελληνας με όσα ένδοξα υποβάλλει τότε η λέξη αυτή, ενώ και υπενθύμιζε την ύπαρξη του Γένους των Ελλήνων, μεγαλουργού άλλοτε και υπόδουλου τότε.

6. Αλλά και στον 18ο αιώνα, Ελληνες έμποροι και λόγιοι, που ζούσαν και δρούσαν στις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα στη σημερινή Ρουμανία, διατηρούσαν ακμαίο το ελληνικό φρόνημά τους, μάλιστα ήκμαζαν τότε οι «Αδελφότητες» Ελλήνων στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

7. Ο Διονύσιος Σολωμός, στον Υμνον εις την Ελευθερίαν, γραμμένον πριν να υπάρξει ακόμη ελληνικό ανεξάρτητο κράτος, όχι λοιπόν ως φερέφωνο της εκπαιδευτικής πολιτικής του, αναφέρεται σε «περασμένα μεγαλεία» και χαρακτηρίζει «σαν πρώτα αντρειωμένη» την ελευθερία, δηλαδή εμπνέεται από την ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους.

8. Ο φιλελληνισμός, το υπέροχο αυτό κίνημα των ηθικά αισθαντικών Ευρωπαίων και Αμερικανών, εξηγείται μόνο από την πεποίθησή των ότι ένα μεγαλουργό στους αρχαίους χρόνους έθνος έχει εξεγερθεί για την απόσειση της επί αιώνες δουλείας του.

9. Εκφραστικότατο είναι και ό,τι διακήρυξε ο ραδιοσταθμός της Μόσχας τον Νοέμβριο του 1940: Οι Ελληνες στην Πίνδο έγραψαν νέον Μαραθώνα. Και ο ρωσικός φιλελληνισμός υπάρχει έντονος ήδη από τον δέκατο όγδοο αιώνα.

10. Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η συγκινητική αντοχή του ελληνικού φρονήματος συμπαγών ελληνικών πληθυσμών υπό εξουσία τουρκική επί αιώνες σε περιοχές των εσχατιών της Μικράς Ασίας και ιδιαίτερα του Πόντου, όπου η τοπική ελληνική γλώσσα διατήρησε χαρακτηριστικά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής πολύ έκδηλα.

Η διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους, λοιπόν, είναι διάτορα μαρτυρημένη από την ιστορική πραγματικότητα και δεν είναι απλώς εφεύρημα του «ελληνικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα», προς ιδεολογική στήριξη «εθνικών επεκτατισμών», όπως επιπόλαια γράφεται σε πρόσφατο δημοσίευμα. Στον 19ο αιώνα συζητήθηκε απλώς η «διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους» με αφορμή την αμφισβήτησή της από μη Ελληνες. Πριν δεν συζητούσαν γι’ αυτήν, καθώς δεν συζητεί κανείς για τα δεδομένα και αυτονόητα.

Οι πολέμιοι της ιστορικής αλήθειας για την αδιάκοπη επί αιώνες πολλούς ύπαρξη του ελληνικού έθνους δεν επιτρέπεται να συγχέουν τη λεγόμενη συχνά «προγονοπληξία» με τη νηφάλια επίγνωση από τους σημερινούς Ελληνες των αρχαιότατων εθνικών τίτλων τους, εμπνευστική μάλλον προς εθνική αξιοπρέπεια ή και υποκινητική σε προσπάθεια για ιστορική μεγαλουργία. Στους αρχαίους Ελληνες διάχυτη κατά Ηρόδοτον ήταν η πίστη ότι «απεκρίθη εκ παλαιτέρου του βαρβάρου έθνεος το ελληνικόν, εόν και δεξιώτερον και ηλιθίου ευηθείης απηλλαγμένον μάλλον». Η πίστη αυτή όμως δεν τους εμπόδισε να μεγαλουργήσουν.