28.12.2010, Ποιος έγραψε το πιο κάτω:

Υπάρχουν πολλά κείμενα που θεμελιώνουν αυτή την στράτευση-επιστράτευση (του πολιτικού στοχασμού στις εφήμερες διακρατικές και κυρίως ηγεμονικές διαμάχες). Για μια ιστορικοθεωρητική θεμελίωση βλ. Παναγιώτη Κονδύλη, Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός (Εκδόσεις Θεμέλιο, 1997), ιδ. Τόμος ΙΙ, κεφ. Ι. Δράττομαι της ευκαιρίας για να κάνω την εξής, επισήμανση, εκτιμώ σημαίνουσα και θεμελιακή: Βασικότερο στοιχείο παρακμής της γνώσης τα νεότερα χρόνια και ιδιαίτερα την νεότερη εποχή είναι όχι μόνο ο κατακερματισμός των γνωστικών πεδίων και η ανυπαρξία ολιστικών ερμηνειών –κάτι που καθιστά την υπέρβαση της ημιμάθειας ανθρωπίνως ανέφικτη– αλλά η αύξηση των ανώτατων εκπαιδευτηρίων που προκάλεσε συνθήκες μαζικής παραγωγής θέσεων. Η γνώση όμως δεν συναρτάται με ποσότητες, αριθμούς και πολυπληθείς ομοϊδεαετικές συσπειρώσεις αλλά με θεμελιώσεις, τεκμηριώσεις και κυρίως λογική επιχειρηματολογική συγκρότηση. Ρόλος της θεωρίας είναι να συγκροτεί αυτή την προσπάθεια, να την καθιστά εύτακτη, προσιτή και ερμηνευτικά αξιόλογη. Η καταφυγή σε πολλές άχρηστες ή και παντελώς άσχετες υποσημειώσεις δήθεν είδος τεκμηρίωσης που κανείς δεν είναι εφικτό να ελέγξει υποδηλώνει παρασιτισμό ή και χειρότερα και πάντως όχι επιστημονική προσπάθεια. Οι παραπομπές σε άλλα έργα πρέπει να είναι αυτές μόνο που χρειάζονται, αυτές μόνο που επαρκούν στην τεκμηρίωση, αυτές μόνο που είναι σχετικές με το θέμα που αναλύεται και αυτές που υπόκεινται στην βάσανο του επιστημονικού ελέγχου κα διαπιστωθεί ότι είναι υψηλά στην κλίμακα των θεωρητικών σημασιών και των αληθινών-αντιπροσωπευτικών εμπειρικών αναφορών. Τα εκατομμύρια αν όχι δισεκατομμύρια πλέον κείμενα δημιουργούν μια χαώδη κατάσταση όπου κυριαρχούν πρακτικές οι οποίες εκμηδενίζουν ή και εκχυδαίζουν την πανεπιστημιακή μόρφωση: i) Το επαναδιατυπωμένο αναμάσημα κάποιων θέσεων και το αυγάτισμα των πηγών ή θέσεων άλλων είναι πλέον παγκοσμίως ευρέως διαδεδομένο φαινόμενο αν όχι μια εκτός ελέγχου κατάσταση. ii) Η οχύρωση γύρω από εκφυλισμένες επιστημολογικές θέσεις όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, η αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση κάθε ποιοτικής προσπάθειας για διεξαγωγή επιστημονικών συζητήσεων υψηλών ποιοτικών βαθμίδων υποκαθίσταται από φυγόπονα παρασιτικά ιδιοτελή συμφέροντα που συμβολίζονται με λόγια όπως «να υπάρχει πλουραλισμός γνώσεων» ή ακόμη χειρότερα «να ακούονται όλες οι απόψεις». iii) Η απουσία μιας οικουμενικής επιστημονικής κοινότητας και ο επιμερισμός των πανεπιστημιακών δραστηριοτήτων σε εθνικά στεγανά που επιπλέον κυριαρχούνται από ηγεμονικούς θεσμούς που δημιουργούν ασυμμετρίες και εξαρτήσεις (στοχαστικές και πολιτικές), προκάλεσαν μια μεγάλη πολιτικοστοχαστική καταστροφή η έκταση της οποίας δεν έχει ακόμη γίνει πλήρως αντιληπτή και η οποία είναι αμφίβολο αν μπορεί να αντιστραφεί: Αναρίθμητοι εξωπολιτικοί δρώντες ελάχιστα ή καθόλου ακαδημαϊκοί συγκροτούν εστίες πολυπληθών ομοϊδεατών σε πανεπιστήμια, περιφέρειες, συμμαχίες και διεθνικά. Οι αναγκαίοι και μη εξαιρετέοι επιστημονική και δεοντολογικοί έλεγχοι δυσχεραίνονται ή καθίστανται παντελώς αδύνατοι: α) Αλληλοπαραπέμπονται, αλληλοστηρίζονται ως μεγάλοι επιστήμονες επειδή ακριβώς σε κάποιες λίστες εμφαίνονται ως δήθεν ευρέως επιστημονικά αναγνωρισμένοι, β) ελέγχουν αναρίθμητα ετερόκλητα πανεπιστημιακά τμήματα μέσα στα οποία όπως σε κάθε άλλη ανθρώπινη κατάσταση (εδώ μάλιστα στερούμενη πολιτικών και κοινωνικών ελέγχων που η κοινωνία αναμένει ότι υποκαθίσταται από μια χρηστή συμπεριφορά υπό καθεστώς ακαδημαϊκής ελευθερίας) επιδιώκουν την αναπαραγωγή τους που μπορεί να γίνει, πλέον, μόνο σε πελατειακή βάση, γ) εκδίδουν αναρίθμητα περιοδικά αξιολογητών όπου κανείς δεν μπορεί να ελέγξει αν αποτελούν ή όχι εστίες ομοϊδεατών μέσα στις οποίες «Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει», δ) γεμίζουν τις υποσημειώσεις με αναφορές που κανείς πρακτικά μιλώντας δεν μπορεί να ελέγξει και ε) αφού επεκταθούν αριθμητικά έχουν κάθε συμφέρον να επιτίθενται δολοφονικά και ατεκμηρίωτα κατά όποιου θίγει την ιδεολογική εκτόνωση, τον παρασιτισμό και την επιστημονικά μεταμφιεσμένη βιομηχανική παραγωγή προπαγανδιστικών ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων. Εύκολα ανταλλάξιμες προσβάσεις στα μέσα μαζικής επικοινωνίας διευκολύνουν τέτοια επενδυμένα συμφέροντα και διαπλοκές. iv) Εάν σταθούμε στον χώρο του πολιτικού στοχασμού (στον οποίο συμπεριλαμβάνονται η οικονομία ενδοκρατικά και διεθνώς και θεσμοί της διεθνούς πολιτικής και κανονιστικής οργάνωσης) επισημαίνεται ένας ακόμη κοινός τόπος: Τους δύο τελευταίους αιώνες συμπλέχθηκε κα ροκανίστηκε από την ηγεμονική διαπάλη των τριών κύριων ιδεολογικών πόλων, δηλαδή του διεθνιστικού-ηγεμονικού φιλελευθερισμού, του κομμουνισμού και του φασισμού. Ο νεοεισερχόμενος επιστήμονας είναι προγραμματικά καταπλακωμένος από βουνά ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων που αν δεν είναι αμιγώς προπαγανδιστικά εμπίπτουν στην αμιγή σφαίρα της πολιτικής θεολογίας αν όχι πολιτικής φλυαρίας. Τέλος, η παρακμή του ιδεολογικού φαινομένου τις τελευταίες δεκαετίες πέραν των σπασμωδικών και εφήμερης αξίας νεοφιλελεύθερων θεωρημάτων εκλογίκευσης της εφήμερης μεταψυχροπολεμικής αμερικανικής ηγεμονίας, ο πολιτικός στοχασμός εισήλθε σε μετάβαση. Το αποτέλεσμα είναι δημιουργία εφήμερης σημασίας συνονθυλευματικών ομαδοποιήσεων όπως οι κριτικοί et al, μέσα στις οποίες ετερόκλητοι φορείς τίτλων προσπαθούν να συγχωνεύσουν και να ολοκληρώσουν τις στερούμενες οντολογικής αναφοράς ξεπερασμένες ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις των τριών προαναφερθεισών πεπερασμένων ιδεολογιών και των αποχρώσεών τους. Είναι ευνόητο ότι μέσα σε αυτές τις ομαδοποιήσεις διευκολύνεται ο ακαδημαϊκός παρασιτισμός, η οχύρωση πίσω από το «δικαίωμα» ασυνάρτητητης παραπονιάρικης «κριτικής» και η διευκόλυνση της επιστημονικής αναρρίχησης με την μαζική αναπαραγωγή ακατανόητων και κοινωνικοπρακτικά άσχετων σπουδαιφανών όρων και εννοιών. Καταληκτικά επισημαίνω ότι η επιστημονική φυσιογνωμία ενός επιστημονικού κειμένου και ενός Πανεπιστημιακού Τμήματος ή μιας επιστημονικής κοινότητας δεν κρίνεται από το πλήθος των παραπομπών αλλά α) από την θεμελιωτική τους συνάφεια, β) την υψηλή βαθμίδα στην κλίμακα των θεωρητικών και εμπειρικών σημασιών, γ) την λογική συνάρτηση του ειδικού με το γενικό και το αντίστροφο, και κυρίως: δ) την οντολογική συνάφεια μιας ανάλυσης ή αντίστροφα της ένταξής στο ευρύ παρασιτικό ή στρατευμένο φάσμα της πολιτικής θεολογίας.