29.11.2010. P. Krugman, φάτε παιδιά αντί αλληλεγγύης

Σημ. Π. Ήφ. Γλαφυρός ο Κρουγκμαν. Η ανάλυσή του εν τούτοις, αληθινή ως προς την ουσία, δείχνει τις συνέπειες της ανεξέλεγκτης διεθνικής δράσης, του ελλείμματος διεθνούς πολιτικής οργάνωσης λόγω ροκανίσματός της από ηγεμονισμούς και διεθνιστικά δόγματα και την ανύπαρκτη ευρωπαϊκή ανθρωπολογία.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4606560&ml=1
[ ΓΝΩΜΗ ] Τρώγοντας τους Ιρλανδούς
THE NEW YORK TIMES , Του Paul Krugman

Αυτό που χρειαζόµαστε τώρα είναι άλλος ένας Τζόναθαν Σουίφτ.Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως τον συγγραφέα του βιβλίου «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ». Οµως,τα πρόσφαταγεγονότα µού θύµισαν το δοκίµιο που έγραψε το1729, µετίτλο µια«Μια σεµνή πρόταση», στην οποία περιέγραφε τη µεγάλη φτώχεια των Ιρλανδών καιπροσέφερε µιαλύση: «Πουλήστε ταπαιδιά ωςτρόφιµα. Κατανοώ ότι αυτή η τροφήθα είναι κάπωςαγαπητή», παραδέχεται,αυτό όµως θα την κάνει «κατάλληλη γιατουςµεγαλοτσιφλικάδες που, καθώς έχουνήδη καταβροχθίσειτο µεγαλύτερο κοµµάτιτων γονέων, δείχνουν έτοιµοι για τα παιδιά». Εντάξει, σήµεραδεν είναιοι γαιοκτήµονες, αλλά οι τραπεζίτες – και αυτό που κάνουν είναι να εξαθλιώνουν τον λαό, όχι να τον τρώνε. Μόνο όµως ένας σατιρικός συγγραφέας – και µάλισταιδιαίτερα καυστικός – θαµπορούσε να περιγράψει µε ακρίβεια τοτι συµβαίνει αυτήν τη στιγµήστην Ιρλανδία,η οποία ξεκίνησε ως οικονοµικό θαύµα, αλλά κατέληξε σεµια φρενίτιδα των κερδοσκόπων που δηµιουργήθηκε από διαλυµένες τράπεζες και την αγορά ακινήτων που βρίσκονταν σε αγαστή συνεργασία µε τους πολιτικούς. Ηφρενίτιδα αυτήχρηµατοδοτήθηκε από τεράστια δάνεια που έπαιρνανοιιρλανδικέςτράπεζες κυρίως από τράπεζες άλλων ευρωπαϊκών κρατών.

Μετά η φούσκαέσπασε και οι τράπεζες αυτές παρουσίασαν τεράστιες ζηµιές. Θα περίµενε κάποιος οι δανειστές να είχαν το µερίδιό τους στις απώλειες – ήταν συναινούντες ενήλικοι που θα έπρεπε να κατανοούν το ρίσκο που έπαιρναν. Οµως όχι, η ιρλανδική κυβέρνησηπαρενέβη για να εγγυηθείτα χρέη των τραπεζών, µετατρέποντας τις ιδιωτικές ζηµιές σε δηµόσιες υποχρεώσεις. Σκεφτείτε το καλά, για µια χώρα µάλιστα που είχε πριν µικρό δηµόσιο χρέος. Αυτά τα νέα χρέη δεν δηµιουργήθηκαν για δηµόσια προγράµµατα ή επενδύσεις, αλλάαπό ντίλερ που αναζητούσαν κέρδος. Κι όµως τώρα καλούνται να τα πληρώσουν οι ιρλανδοί πολίτες.

Στις αρχές του 2009 κυκλοφορούσε ένα ανέκδοτο: Ποια είναι η διαφορά µεταξύ Ισλανδίας και Ιρλανδίας; Απάντηση: Ενα γράµµα και περίπου έξι µήνες. Σήµερα η Ισλανδίαφαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα, διότι άφησε τους ξένους δανειστές των τραπεζών της να πληρώσουν το τίµηµα της λάθος επιλογής τους, αντί να βάλουν τους φορολογούµενους να πληρώσουν.