4.3.2013. Γιατί «εθνοκράτος» και διεθνικοί δρώντες

Σύντομα δύο σημεία και τα λέμε από κοντά.

Πρώτον, εθνοκράτος, παρανόηση είναι. Επειδή ακριβώς η εθνοκρατική σύμμεικτα πνευματική-αισθητή σμίλευση βαθαίνει την ετερότητα των ανεξαρτήτων κοινωνιών λόγω εδαφικής κυριαρχίας (πάντα βάθαινε εντός του συλλογικού κατ’ αλήθειαν βίου κάθε κοινωνικής οντότητας ανεξάρτητης ή όχι αλλά εντός της πολιτικά κυρίαρχης και εδαφικά οριοθετημένης είναι πιο έντονο) αυτό σημαίνει ότι α) εντείνεται η εθνοκρατοκεντρική διαφοροποίηση και β) αφαιρεί ή καθιστά μη πολιτικά αξιολογήσιμες τις πνευματικές σχέσεις μεταξύ των εθνών υποχρεώνοντάς τα (η εδαφική κυριαρχία φροντίζει για αυτό) να συναλλάσσονται με όρους υλικού εθνικού συμφέροντος (πασίδηλα: Τι άλλο υπάρχει τώρα μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας ή Ιταλίας και Γερμανίας). Επομένως δεν μιλάμε για το εθνοκράτος αλλά το εθνοκρατοκεντρικό σύστημα ότι είναι υλιστικό. Το αντίθετο ισχύει για το εθνοκράτος για να είναι υλιστικό το εθνοκρατοκεντρικό. Γιατί εθνοκρατοκενρικό και όχι κρατοκεντρικό; Μα ακριβώς, επειδή το «έθνος» κάθε κράτους βαθαίνει καθιστώνταςε τα κράτη εθνοκράτη. Αυτό είναι βασικό επιχείρημα στο Κοσμοθεωρία των Εθνών και συντελείται σε δύο επίπεδα, στο πρώην αποικιοκρατικό όπου εγείρονται γιγαντιαίες κοσμοθεωρίες μερικές και θεοκεντρικές. Στο δυτικό μοντερνιστικό όπου όπως λέμε πχ η Γαλλία ή η Ιταλία οι … δουλοπάροικοι ερήμην των υλιστικών εποικοδομημάτων συγκροτούνται και πνευματικά

Δεύτερον, το διαχωρίζω: οι διεθνικοί όπως είναι τρομοκράτες κτλ όταν λειτουργούν ως ανεξάρτητες μεταβλητές βλάπτουν όλους ανεξαιρέτως και όταν (αυτοί και όλοι οι άλλοι) είναι εξαρτημένες λειτουργούν ως μέσον των αξιώσεων ισχύος