Ιούνιος 2023. Το βιβλίο «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα – www.piotita.gr, Μάιος 2023), εξετάζει την φυσιογνωμία, τις δομές, τις λειτουργίες και τους προσανατολισμούς του σύγχρονου διεθνούς συστήματος. Το στοίχημα είναι η αξιολογικά ουδέτερη περιγραφή και ερμηνεία της ισχύουσας πραγματικότητας. Πιο κάτω παρατίθενται τα περιεχόμενα του βιβλίου.
Κοσμοθεωρία των Εθνών επιχειρεί να φωτίσει την θέση ότι τα πεδία της μοντερνιστικής πολιτικής σκέψης είναι εξόχως ολισθηρά και χρειάζεται μεγάλη προσοχή όσον αφορά την διαδρομή, τα χαρακτηριστικά και τις ειδοποιούς διαφορές της πολιτικής σκέψης των Νέων Χρόνων. Κυρίως για το γεγονός ότι οι περιπέτειες, οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού οδήγησαν στο ιδεολογικό φαινόμενο. Ακόμη πιο σημαντικό, οι περισσότεροι σημερινοί φορείς τίτλων πολιτικής επιστήμης έχουν εκπαιδευτεί στα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια του Ψυχρού Πολέμου της Σοβιετικής Ένωσης, των ΗΠΑ, της Δυτικής Ευρώπης και μερικά ακόμη κράτη που πρωτοστάτησαν στον Ψυχρό Πόλεμο. Δύσκολο, γι’ αυτό, να συνεννοηθεί κανείς με την ιδεολογική σκέψη (ούτε βέβαια εντός του ιδεολογικού πεδίου θα βρεις πολλούς να συμφωνούν μεταξύ τους). Κεντρική θέση των δικών μου αναλύσεων είναι ότι η ιδεολογία δεν είναι επιστήμη αλλά προπαγάνδα στρατευμένη στην εκπλήρωση σκοπών που στην περίπτωση των αντιπάλων του Ψυχρού Πολέμου ενσάρκωναν τις αξιώσεις ισχύος των δυνάμεων που συγκρούονταν. Κοντολογίς, οι δύο εκατέρωθεν ιδεολογίες αποτελούσαν μεταμφιέσεις των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος. Παραμένει γεγονός ότι από τα εκατομμύρια που θήτευσαν στα εκπαιδευτήρια του Ψυχρού Πολέμου γράφοντας κείμενα τα οποία εάν κανείς τα σωρεύσει φτάνουν ίσαμε τον ουρανό. Πάντως, μετά τον Ψυχρό Πόλεμο αρκεί λογική σκέψη για να αντιληφθεί κανείς εύκολα τα κεντρικά ζητήματα της κρατικής και διεθνούς πολιτικής. Λογικά λοιπόν ελάχιστοι διασώζονται επιστημονικά πλην ελέω κεκτημένης ταχύτητας και επενδύσεων στα πανεπιστήμια και στην πολιτική. Εν τούτοις, επενδυμένα συμφέροντα και κεκτημένη ταχύτητα λειτουργούν ανασταλτικά.
Η κεκτημένη ταχύτητα και οι απόηχοι των προπαγανδιστικών θορύβων, βέβαια, συνεχίζουν να αποπροσανατολίζουν και να ταλαιπωρούν ουκ ολίγους. Το πλείστο της μοντερνιστικής βιβλιογραφίας που θεωρούσε το κράτος διοικητικό μηχανισμό η σύστημα απρόσωπων ατομιστών κινούμενων από κίνητρα υλιστικού κέρδους είναι βασικά ολοκληρωτικά παρωχημένη καθότι η εποχή των δουλοπαροίκων τους οποίους αφορούσε μια τέτοια μηχανιστική αντίληψη του κράτους (που σε κάθε περίπτωση ποτέ δεν επικράτησε πλήρως) έχει παρέλθει.
Για την κοσμογονία των ανθρωπολογικών εξελίξεων και των προεκτάσεων που χαράσσουν την πολιτική τον 21ο αιώνα υπό συνθήκες ενός ολοένα βαθύτερου και συνάμα διαφοροποιημένου εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος, βλ. σε PDF το δοκίμιο Τα κράτη επιδιώκουν να αποκτήσουν «ισχύ», η οποία είναι το κύριο «νόμισμα» στη διεθνή πολιτική (Waltz) http://wp.me/p3OlPy-AA. Στο ύστερο αυτό δοκίμιο το οποίο κατά κάποιο τρόπο αποτελεί προοίμιο επερχόμενων εκτενέστερων δημοσιεύσεων, η ανάλυση στέκεται αταλάντευτα στο γεγονός ότι ενδοκρατικά η σύμμειξη και μέθεξη αισθητών και πνευματικών συγκροτεί την πολιτική ανθρωπολογία και βαθαίνει την κοινωνική ετερότητα αφήνοντας ελάχιστα ή καθόλου πολιτικά άξια λόγου περιθώρια στις διακρατικές σχέσεις παρά μόνο να διεξάγονται με όρους υλικών συμφερόντων και με όρους όπου η κρατική ισχύς είναι ο κύριος διανεμητικός ρυθμιστικός παράγοντας. Η πολιτική ηθική στις διεθνείς σχέσεις υποστηρίχθηκε σε πρόσφατο δοκίμιο, είναι μηδενική, καθότι απουσιάζει μια παγκόσμια κοινωνία και ένα παγκόσμιο πολιτικό σύστημα για να την ορίζει και αλλάζει.
Υπογραμμίζεται επίσης ότι ενώ οι καλοί αναλυτές του μοντερνιστικού κόσμου όπως οι Waltz και Mearsheimer στέκονται στα σύνορα των υλικών σχέσεων θεωρώντας την αυτοσυντήρηση κύριο διαμορφωτικό παράγοντα των διακρατικών στάσεων (χωρίς μάλιστα να διευκρινίζουν κατά πόσο η αυτοσυντήρηση αφορά μόνο τον υλικό κόσμο ή και τον πνευματικό), η κατανόηση του ανθρωπολογικού παράγοντα απαιτεί μελέτη κειμένων κορυφαίων επιστημονικών προδιαγραφών όπως του Κονδύλη, Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού ή το Από τον 20ό στον 21ο αιώνα.
Συνάμα, επίσης, απαιτεί απλή λογική και θέαση της καταμαρτυρούμενης πραγματικότητας ότι οι συζητήσεις αυτές δεν αγγίζουν καν γύρω στα πέντε δισεκατομμύρια ανθρώπους του Πλανήτη πολλοί από τους οποίους ανήκουν σε αρχαία αναδυόμενα έθνη μακραίωνων πολιτικών πολιτισμών για τους πολίτες των οποίων η νοηματοδότηση του κράτους ως «σύστημα» ή η θέση πως θα μπορούσαν να εκδιωχθούν τα πνευματικά κριτήρια και παράγοντες από την δημόσια σφαίρα της πολιτειακής τους συγκρότησης θα ακουστούν ως κακόγουστο αστείο. Το ζήτημα που τίθεται είναι πολύ σημαντικό και αφορά την σχέση μεταξύ της επιστημονικής πολιτικής σκέψης και του κακέκτυπού της, της ποικίλων αποχρώσεων θρησκευτικής ή «ορθολογιστικής» πολιτικής θεολογίας. Αφορά επίσης ευθέως την σχέση επιστήμης και των καταστάσεων του ανθρώπου τις οποίες επιχειρεί να περιγράψει και να ερμηνεύσει.
Σίγουρα, για παράδειγμα, εκατομμύρια δεινοπαθούντων άνθρωποι του ευρωπαϊκού νότου εάν ήξεραν τι γραφόταν μέσα στα γραφειοκρατικά εξαρτημένα πανεπιστημιακά εργαστήρια θα αναζητούσαν και εκεί ευθύνες για το κακό που τους βρήκε. Τέλος, σε πολλά κείμενά μας ακόμη και στα αρχικά της στοχαστικής μας διαδρομής, η Σοβιετική Ένωση και η ΕΕ αντιμετωπίστηκαν με τον σωστό τρόπο: Κριτικά λόγω μεγάλων εγγενών αντιφάσεων αλλά και ως κύκνειο άσμα των μοντερνιστικών ιδεολογημάτων και θεωρημάτων.
Η συγκρότηση και συγκρότηση των κρατών και του κόσμου δεν είναι κατιτί εύκολο ή γραμμικό όπως κάθε μοντερνιστική ιδεολογία υπαινίσσεται. Όπως γίνεται πασίδηλο και όπως συχνά υπογραμμίζουμε, ο πολιτικός στοχασμός δεν έχει πλέον νόημα εάν δεν συνεκτιμά δεόντως τις καταμαρτυρούμενες εμπειρίες αυτών των δύο ύστερων διεθνιστικών εγχειρημάτων των μοντερνιστικών παραδοχών.
Τέλος, για το γεγονός ότι η πολιτική θεωρία –που σωστά νοούμενη ήταν πάντα πολιτική θεωρία του διεθνούς συστήματος που συμπεριλαμβάνει τον άνθρωπο, το κράτος, το διεθνές σύστημα ή σε παρελθούσες εποχές τα κοσμοσυστήματα– απαιτείται, για να μην είναι σαπουνόφουσκα παρασιτικά διαβιούντων διανοουμένων, να διαθέτει οντολογική αναφορά. Ως προς τούτο βλ. ΤΟ «ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ» ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ» στις διευθύνσεις http://wp.me/p3OlPy-Lb και http://www.ifestosedu.gr/130paradigmir.htm.
Σύντομη περιγραφή κατά βιβλίο – σύντομος βιβλιογραφικός οδηγός
Προτάσσω το βιβλίο Κοσμοθεωρία των Εθνών συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του κόσμου Εκδόσεις Ποιότητα. Το κεφάλαιο 6 και οι εκτενείς «Σημειώσεις τέλους», συνολικά 100 περίπου σελίδες, δίνουν μια σφαιρική θεώρηση των ζητημάτων που αφορούν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Η ανάλυση είναι επιπλέον ενταγμένη σε μια ευρύτερη οπτική της «συγκρότησης και συγκράτησης των κρατών, της Ευρώπης και του κόσμου» (ο υπότιτλος του βιβλίου).
Το κείμενο αυτό γράφτηκε ως κατά κάποιο τρόπο καταληκτική αποκρυστάλλωση δέκα περίπου άλλων βιβλίων και πολλών μικρότερων δημσοσιεύσεων των τριών τελευταίων δεκαετιών. Τόσο στο κεφάλαιο 6 όσο και στα συμφραζόμενα των υπόλοιπων κεφαλαίων, αναλύεται αυτό που εκτιμώ ότι είναι το σημαντικότερο ζήτημα για κάθε κράτος ή για κάθε σχήμα μετά-κρατικών εγχειρημάτων: Το ανθρωπολογικό ζήτημα.
Το ανθρωπολογικό ζήτημα, υπογραμμίζω, σχεδόν δεν εξετάζεται από το σύνολο της μοντερνιστικής βιβλιογραφίας. Ακόμη πιο σημαντικό όταν αυτό αναφέρεται ή απορρέει συνεπαγόμενα, η μοντερνιστική ανάλυση το εντάσσει σε ένα φάσμα κανονιστικών-αξιολογικών θεωρημάτων και ιδεολογημάτων με δύο κύρια χαρακτηριστικά: Την προπετή ανθρωπολογικά κατασκευαστική προδιάθεση («ο συγγραφέας των εργαστηρίων των πανεπιστημίων παράγει κριτήρια και υποδείξεις κατασκευής υπερεθνικής ή άλλως πως πολιτικής ανθρωπολογίας») και την συνειδητή ή ανεπίγνωστη προπαγανδιστική επιστημονική στάση (τώρα, το τι κανείς μπορεί να προπαγανδίσει γύρω από αυτά τα ζητήματα είναι μια άλλη μεγάλη διαστροφή στην ιστορία του πολιτικού στοχασμού για την οποία μόνο κριτική μπορεί να ασκηθεί). Η δική μας ανάλυση όπως εξηγείται στο ήδη αναφερθέν δοκίμιο «Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb , είναι προσανατολιστική και όχι προσδιοριστική ή προβλεπτική. Σίγουρα διακρίνοντας την ιδεολογική ή οποιαδήποτε άλλη κανονιστική θεώρηση προσεγγίζει τα ζητήματα του ανθρώπου, των κρατών και του κόσμου με περιγραφικό τρόπο προσπαθώντας να φωτίσει όσες περισσότερες πτυχές και προϋποθέσεις.
Έτσι, υπογραμμίζω, πέραν των εισαγωγικών αναφορών που αποκρυσταλλώνονται, η ανάλυση του «Κοσμοθεωρία των Εθνών» αυτού ενταγμένη στα συμφραζόμενα του υπόλοιπου βιβλίου επιχειρεί να στηριχθεί στους κώδικες επιστημονικής δεοντολογίας που θέλουν την επιστημονική πολιτική σκέψη να είναι πειθαρχημένη από τις οντολογικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις του κράτους, μιας περιφέρειας ή του πλανήτη.
Μια τέτοια ανάλυση ενέχει βαθύτατες προεκτάσεις καθότι προτάσσει το ερώτημα της συμβατότητας των εποικοδομημάτων κρατικών ή υπερεθνικών θεσμών με τις υποκείμενες ανθρωπολογικές προϋποθέσεις. Κύριος άξονας είναι το ερώτημα: Ποια είναι η πολιτική ανθρωπολογία στην Ευρώπη και σε ποιους θεσμούς αντιστοιχεί και με ποιους θεσμούς είναι συμβατή και αρμονική. Η συντρέχουσα κρίση της τελευταίας δεκαετίας, βέβαια, απαντά αυτό το ερώτημα ακαριαία και καθημερινά. Στην πολιτική θεωρία, όμως, τα αυτονόητα δεν αποτελούν πάντοτε παράγοντα επιστημονικής συναίνεσης.
Στο Αγγλικό μου βιβλίο European Political Cooperation, Towards a framework of supranational diplomacy Gower 1986, το πρώτο μου εκτενές έργο που δοκιμάστηκε στην διεθνή βιβλιογραφία, αναλύονται σφαιρικά τα «κλασσικά ζητήματα» που αφορούν την μετάβαση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης από την «χαμηλή» στην «υψηλή» πολιτική και πιο συγκεκριμένα στο πεδίο της διπλωματίας. Όπως και οι υπόλοιπες δημοσιεύσεις δεν γράφονταν για να σχολιάσουν την επικαιρότητα αλλά για να καταπιαστούν με τον πυρήνα της πολιτικής θεωρίας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση τα όρια και οι περιορισμοί της συνεργασίας των κρατών-μελών του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος ολοκλήρωσης στα πεδία της υψηλής πολιτικής. Αυτό αναδεικνύει τον ρόλο της κρατικής κυριαρχίας και το κατά πόσο παρά την ολοκλήρωση στα καταναλωτικά ζητήματα υπάρχουν ενδείξεις για δυνατότητες ολοκλήρωσης στα πεδία της υψηλής πολιτικής.
Από το βιβλίο αυτό όσον αφορά το ζήτημα της θεσμικής συγκρότησης της ΕΕ θα επέμενα στα κεφάλαια 13 και 17 όπου εξετάζονται πρωτογενώς συναφή ζητήματα και οι «πολιτικής δεσμεύσεις» των μελών. Επίσης, στο κεφ. 17 όπου τίθενται τα κύρια ζητήματα των ορίων και περιορισμών στον τρόπο λήψης αποφάσεων ως το κεντρικότερο ζήτημα μιας υπερεθνικής δομής αποτελούμενης από κυρίαρχα κράτη μέλη. Πιο συγκεκριμένα, αναλύονται τα λεπτά σύνορα μεταξύ πλειοψηφικών αποφάσεων, συναινετικών αποφάσεων και ομόφωνων αποφάσεων. Το ζήτημα αυτό αφορά καίρια την πολιτικοοικονομική συγκρότηση της ΕΕ στον βαθμό και στην έκταση που μια ολοένα μεγαλύτερη εμβάθυνση θέτει επί τάπητος διανεμητικά ζητήματα και δοκιμάζει τις πολιτικές σχέσεις μεταξύ των μελών. Μερικά σημεία των θεωρήσεων του «Κοσμοθεωρία των Εθνών» (ό.π.) μπορούν να θεωρηθούν συμπληρωματικά αυτής της ανάλυσης καθότι θίγει το ανθρωπολογικό ζήτημα και κυρίως το γεγονός ότι μια υπερεθνική συγκρότηση απαιτεί νομιμοποιημένη υπερεθνική διανεμητική δικαιοσύνη. Η τελευταία, συνεπακόλουθα, απαιτεί μια ολοκληρωμένη και συνεκτική ευρωπαϊκή κοινωνία.
Το κεφάλαιο 17 του European Political Cooperation, όσον αφορά φοιτητές και επειδή είναι εξαντλημένο, θα μεριμνήσω να τους δοθεί δωρεάν από εμένα. Σημειώνω ότι αποδίδω σε αυτή την ανάλυση μεγάλη σημασία καθότι αγγίζει όλα σχεδόν τα ζητήματα πολιτικής και οικονομικής συγκρότησης της ΕΕ.
Η επόμενη αγγλική μονογραφία είναι το Nuclear Strategy and European Security Dilemmas, Towards an autonomous European defensesystem Gower 1987. Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος του Εuropean Political Cooperation” καθότι επιχειρεί ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, να εξετάσει τα ίδια ζητήματα στα πεδία όχι μόνο της διπλωματίας αλλά και της άμυνας, της ασφάλειας και της στρατηγικής. Επιχειρήθηκε μια σφαιρική κάλυψη των ζητημάτων άμυνας και στρατηγικής ή όπως ονομάζονται των ¨ευρωστρατηγικών» ζητημάτων. Όπως και το προηγούμενο βιβλίο στα πεδία της διπλωματίας, αποτέλεσε βασικά την πρώτη μονογραφία στην διεθνή βιβλιογραφία γραμμένη από ένα μόνο συγγραφέα και η οποία ανέλυσε εκτενώς και υπό διαχρονικό πρίσμα τα λεγόμενα «ευρωστρατηγικά ζητήματα». Πάνω σε αυτή την ερευνητική και συγγραφική εμπειρία κτίστηκαν τα περισσότερα μεταγενέστερα βιβλία, άρθρα και δοκίμια που αφορούσαν την Ευρωπαϊκή πολιτική.
Η ανάλυση εμπίπτει αμιγώς στο πεδίο της στρατηγικής ανάλυσης και καλύπτει όλο το αναγκαίο φάσμα ζητημάτων με ενδιαφέρον μέχρι και σήμερα και πολύ πιθανό των δεκαετιών που επέρχονται. Με διαφορετικά λόγια, το ευρωστρατηγικό περιβάλλον ως υποσύστημα του πλανητικού διαθέτει πάγια χαρακτηριστικά γύρω από τα οποία περιστρέφεται και κινείται. Εκτιμώ ότι η ανάλυση ζητημάτων πυρηνικής στρατηγικής, των σκοπών του πολέμου με όρους Clausewitz και Raymond Aron αγγίζει μεγάλα στρατηγικά ζητήματα που επέρχονται στο πολυπολικό πλέον διεθνές σύστημα. Η τριβή με τον «σκοπό της στρατηγικής ενός κράτους» κυρίως σε αναφορά με τον Clausewitz αποτέλεσε μια καλή αφετηρία εισόδου στο πεδίο της πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος ή άλλως πως ονομαζόμενης πολιτικής φιλοσοφίας των διεθνών σχέσεων. Η προέκτασή τους είναι η κρατική θεωρία και η στρατηγική θεωρία κάθε σύγχρονου κράτους.
Ευρωπαϊκή άμυνα, ασφάλεια και Πολιτική Ενοποίηση (Εκδόσεις Οδυσσέας). 1994. Το βιβλίο αυτό ακολούθησε ένα ακόμη που γράφτηκε την ίδια περίοδο, το Α μέρος του βιβλίου Το Ευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας και η ελληνική εξωτερική πολιτική προς το 2000 (Εκδόσεις Σιδέρη), το οποίο κατέγραψε θεμελιώδεις τάσεις των Ευρωστρατηγικών δομώ στην Ελληνική γλώσσα και το οποίο εν μέσω πλήθους απογειωμένων αναλύσεων προτίμησε να σταθεί σε εμπειρικά και θεωρητικά ερωτήματα στην φάση της μετάβασης από τη Ψυχροπολεμική στην Μεταψυχροπολεμική εποχή.
Το Ευρωπαϊκή άμυνα, ασφάλεια και Πολιτική Ενοποίηση αποτελεί μια περιγραφική, ερμηνευτική και πολύ κριτική (και εκ των πραγμάτων, κατά κάποιο τρόπο προβλεπτική, καθότι οι τάσεις που περιέγραψε επαληθεύονται καθημερινά) εξέταση των συμφωνιών του Μάαστριχτ στα πεδία της πολιτικής ενοποίησης όταν αναζητείται πέρασμα από την «χαμηλή» στην «υψηλή» πολιτική. Τα στρατηγικά και άλλα αίτια της ΟΝΕ, όπως είναι λογικό, βρέθηκαν στο επίκεντρο και έτυχαν επεξεργασίας και σε μεταγενέστερες μονογραφίες.
Το βιβλίο γράφτηκε και για ένα ακόμη λόγο: Λόγω των παρακρούσεων που ακούονταν στην Ελλάδα για τις ευρωπαϊκές ρυθμίσεις στους τομείς της άμυνας και της ασφάλειας και λόγω έγκαιρης διάγνωσης της επικινδυνότητας των επερχόμενων αποφάσεων για το νεοελληνικό κράτος. Ως είδος επιστημονικής παράκρουσης η ένταξη στην ΔΕΕ θεωρήθηκε περίπου γεγονός που οδηγεί στην εγγύηση των ελληνικών συνόρων και η δημιουργία της ΟΝΕ ως ο προάγγελος μιας κατάργησης των κρατών ενόψει της πολιτικοοικονομικής (και υποθέτει κανείς ανθρωπολογικής) ένωσης της Ευρώπης.
Τα ζητήματα αυτά εξετάστηκαν εκτενέστερα και ακόμη πιο κριτικά σε μεταγενέστερες μονογραφίες. Σε πολλές επίσης μικρότερες παρεμβάσεις και σε άρθρα τα οποία αν και δεν υπογράφονταν με την ιδιότητά μου ως ακαδημαϊκός, εν τούτοις αντλούσαν από την ευρύτερη δεξαμενή των δημοσιεύσεων και επιχειρούσαν με περιγραφικό τρόπο να καταγράψουν το αυτονόητο. Μικρό δείγμα των τελευταίων και την ανάγκη να είχε γίνει αυστηρότερη κριτική από την επιστημονική κοινότητα (αντί σύμπλευσης με επίπεδες ιδεολογικοπολιτικές απόλυτα λανθασμένες θέσεις βλ. http://www.ifestosedu.gr/111ONEGreeceWarning.htm.
Μικρά κείμενα όπως αυτά που έγιναν ως παρέμβαση στην δημόσια σφαίρα παραπέμπονται για να υπογραμμιστεί η κολοσσιαίας σημασίας διάκριση μεταξύ γνώσης και γνώμης και οι βαθύτατες προεκτάσεις για τα συμφέροντα ενός κράτους όταν κυριαρχήσουν παρακρούσεις, γνώμες, ιδεολογήματα και θεωρήματα κάθε είδους. Παραπέμπονται επίσης για να υπογραμμιστεί ότι αποστολή της επιστημονικής κοινότητας δεν είναι να υπηρετεί άκριτα τις πολιτικές αποφάσεις του ρευστού πολιτικοπαραταξιακού ή χειρότερα διεθνούς και ευρωπαϊκού
γραφειοκρατικού συστήματος. Αποστολή της επιστήμης μπορεί να είναι μόνο η αξιολογικά ελεύθερη περιγραφή και ερμηνεία αιτίων και αιτιατών της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής. Η αντιπαραβολή γνώσης και γνώμης αντιστοιχεί, βασικά, και στην αντιπαραβολή «επιστήμης» και «ιδεολογίας» ιδιαίτερα όταν η τελευταία ενδύεται αυθαίρετους κανονιστικούς μανδύες και κατασκευαστικές αξιώσεις που αφορούν την πολιτική συγκρότηση και την πολιτική ανθρωπολογία. Ο επιστήμονας τα τελευταία δεν τα κατασκευάζει παρά μόνο τα περιγράφει και ερμηνεύει αξιολογικά ελεύθερα και όσο το δυνατό καλύτερα και ακριβέστερα.Το βιβλίο Θεωρία διεθνούς και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης γράφτηκε σε μια κομβική στιγμή. Αποτελεί μια προσπάθεια συνολικής περιγραφικής και συγκριτικής ανάλυσης των θεωριών ολοκλήρωσης. Επιπλέον, κατιτί πρωτότυπο σε σχέση με την συνήθη θεωρία ολοκλήρωσης –όπως λίγο πολύ γίνεται και σε άλλα βιβλία του γράφοντος για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση– η ανάλυση συνδέει την πολιτική θεωρία του κράτους με την θεωρία ολοκλήρωσης και την πολιτική θεωρία του διεθνούς συστήματος.
Για τον μελετητή της ευρωπαϊκής πολιτικής η ανάλυση αυτή είναι αναγκαία για ένα ακόμη λόγο. Επειδή εντάσσει στο ιστορικό-θεωρητικό πλαίσιό τους τις εθνικές στρατηγικές των κρατών της ΕΕ και των ΗΠΑ, γνωστικό πεδίο που αναπτύχθηκε στο Διπλωματία και Στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία. Σε συνδυασμό με το βιβλίο αυτό, όλως ιδιαιτέρως, μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή η «διακυβερνητική άποψη» ως τελικά η κυρίαρχη τάση (αν και όχι η μόνη) στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Μεταξύ άλλων, κριτικά και συγκριτικά, αναλύεται η Ευρωπαϊκή πολιτική της Γαλλίας που περιστρέφεται γύρω από την πολιτική φιλοσοφία του Προέδρου Ντε Γκολ για το κράτος, την Ευρώπη και τον κόσμο. Τα κεφάλαια της θεωρίας ολοκλήρωσης εμβαθύνουν στην θυελλώδη και βαθύτατων προεκτάσεων συζήτηση λειτουργιστών, νεολειτουργιστών και διακυβερνητιστών η οποία όπως εξηγείται σταθεροποιήθηκε μετά τις παραδοχές του Ernst Haas στην διαμάχη του με τον Stanley Hoffmann. Το βιβλίο προχωρεί στην θεμελίωση της θέσης ότι μετά το τέλος της συζήτησης αυτής και της κατά κάποιο τρόπο γραμμικής κίνησης της ΕΕ προς την ΟΝΕ στο γνωστικό αλλά και πολιτικό πεδίο κυριάρχησε η συζήτηση νεοφιλελεύθερων και ρεαλιστών με τις παρεμβολές κα
τά τα άλλα πολύ χρήσιμων «μικροθεωριών» τομέων της εν εξελίξει ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Την σκυτάλη αυτής της ανάλυσης την παίρνει το βιβλίο «Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας» βλ. πιο κάτω, όπου εξετάζονται και ζητήματα ευρωπαϊκής διακυβέρνησης ενόψει μετεξέλιξης των πολιτικών δομών αλλά και των επιστημονικών συζητήσεων. Σημειώνω ότι στο βιβλίο αυτό όπως και στο Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας, ευρωπαϊκή άμυνα, ασφάλεια και πολιτική ενοποίηση αναπτύσσεται εκτενώς το καίριο ζήτημα του τρόπου λήψεως αποφάσεων. Όχι βέβαια μέσα από γραμμικά, θεσμικά, κανονιστικά και ιδεολογικά πρίσματα αλλά με άξονα τα ζητήματα διανεμητικής δικαιοσύνης ενός βαθύτατα αλληλεξαρτώμενου διακρατικού πολιτικού χώρου κυρίαρχων κρατών όπου ταυτόχρονα υφίστανται υπερεθνικοί θεσμοί και πλήθος άλλων ρυθμίσεων και προσεγγίσεων
Το βιβλίο Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία εντάσσεται στην αλυσίδα σταδιακών, μεθοδικών και συνδεμένων επιστημονικών προσπαθειών να εξεταστούν τα ζητήματα της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής σε αναφορά με τους κύριους και διαμορφωτικούς άξονές τους.
Για τον συγγραφέα του παρόντος αποτελεί το πολυτιμότερο κείμενο των «ευρωπαϊκών αναλύσεών» του. Το «κρυφό» και για τους επιστημονικά μυημένους γνωστό ότι είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, είναι η αναζήτηση –παρά την οικονομική και θεσμική ολοκλήρωση– διλημμάτων ασφαλείας στο υπόβαθρο της ΕΕ. Η προσπάθεια εξειδίκευσης και εμβάθυνσης οδήγησε σε εξαιρετικά σημαντικά (και προβλεπτικά) συμπεράσματα που αφορούν, μεταξύ πολλών άλλων, τις σχέσεις των τριών μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης, τις υποβόσκουσες πολιτικοστρατηγικές και οικονομικές αντιφάσεις που αναπόδραστα οδήγησαν στην ΟΝΕ, τα ευρύτερα και βαθύτερα ζητήματα και τις βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις της ευρωπαϊκές ολοκλήρωσης και των στρατηγικών των κρατών που συμμετέχουν και τα διλήμματα και προβλήματα της μετάβασης από τη υψηλή στην χαμηλή πολιτική.
Εξετάζεται, μεταξύ πολλών άλλων, η μετάβαση από τον Ψυχρό Πόλεμο στην Μεταψυχροπολεμική εποχή και οι αποφάσεις για την άμυνα, την ασφάλεια και την νομισματική ενοποίηση (που παραπλανητικά και καταχρηστικά βαφτίστηκε «οικονομική ένωση»). Η ανάλυση εμβάθυνε ακόμη περισσότερο το Γερμανικό ζήτημα, αποκρυστάλλωσε την σαθρότητα των προσδοκιών να «δεθεί η ενωμένη Γερμανία με νομισματικούς δεσμούς» και συνδέθηκε με τα γνωστικά κεκτημένα της στρατηγικής (δικών μου και άλλων). Κρίνοντάς το μια δεκαετία μετά αποφάσισα ότι δεν χρειάζεται νέα έκδοση γιατί τα ζητήματα άμυνας και ασφάλειας όχι μόνο σταθεροποιήθηκαν το 1996 αλλά και γιατί η ΟΝΕ χάραξε μια πορεία που οδήγησε στην σημερινή κρίση (την οποία κανείς διαβάζοντας το βιβλίο μπορεί και να παρασυρθεί και να νομίσει ότι γράφτηκε μετά την κρίση του 2009).
Το προνόμιο αυτού του βιβλίου είναι ότι γραμμένο στοχευμένο σε μια μεταβατική φάση όχι μόνο κατέγραψε με θεωρητικά θεμελιωμένο τρόπο τις τάσεις αλλά περιέγραψε και τις τάσεις όπως αναπτύσσονται στον 21 αιώνα γύρω από τις στρατηγικές των μεγάλων δυνάμεων του ευρωατλαντικού χώρου, το γερμανικό ζήτημα και τις εντεινόμενες αντιθέσεις της θεσμικής επιτάχυνσης ολοκλήρωσης.
Θα επανέλθουμε όταν υπάρξει κάτι σημαντικό, ιδιαίτερα όσον αφορά τον ρόλο της Γερμανίας στην ΕΕ, στην Ευρώπη αλλά και ευρύτερα στην διεθνή πολιτική. Μέχρι στιγμής δεν ανέκυψε αυτή η ανάγκη γιατί η ανάλυση του βιβλίου βρίσκεται στην αιχμή της επιστήμης και της πολιτικής.
Θεωρώ επίσης ότι επειδή οι βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις του ευρωπαϊκού πολιτικοοικονομικού γίγνεσθαι συναρτώνται με την εθνική στρατηγική των τριών αυτών δυνάμεων, η διαχρονική ανάλυση των εθνικών τους στρατηγικών προσφέρει μια σταθερή πηγή περιγραφών και ερμηνειών της μετεξέλιξης των ευρωπαϊκών πολιτικών, θεσμικών και στρατηγικών δομών. Θα υπογράμμιζα, ως προς τούτο, την μεγάλη σημασία όχι μόνο του Γερμανικού ζητήματος αλλά και της Βρετανικής εθνικής στρατηγικής. Για μια εισήγηση για το Γερμανικό ζήτημα αναρτημένη στην σελίδα www.ifestosedu.gr βλ. http://www.ifestosedu.gr/111GermanikoEE.htm
Στο βιβλίο Ευρωατλαντικές σχέσεις (Α και Γ μέρος Π. Ήφαιστος, Β Κ. Αρβανιτόπουλος) στα δικά μου κεφάλαια όσο και στο κεφάλαιο του σ. Αρβανιτόπουλου η ανάλυση εστιάζεται με εξειδικευμένο και στοχευμένο τρόπο στα διαχρονικά και σύγχρονα χαρακτηριστικά των δια-Ατλαντικών σχέσεων, θεσμών και στρατηγικών.
Στο πρώτο κεφάλαιο και με τρόπο που δεν είχα αγγίξει βαθύτερα σε άλλες ελληνικές μονογραφίες εξετάζεται η αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο διαμορφωτική φάση των θεσμικών και στρατηγικών αποφάσεων που θεμελίωσαν την μεταπολεμική πολιτικοστρατηγική αρχιτεκτονική της Ευρώπης και του Ευρωατλαντικού χώρου. Πέραν των γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών αναφορών, αναλύονται και οι αμφίπλευρες τάσεις στην Αμερικανική εξωτερική πολιτική και συνδέονται με την Βρετανική στρατηγική και εστιάζει την προσοχή στο πως ο άξονας αυτός ανάλογα με το πως κινείται και το πως αρθρώνεται επηρεάζει δραστικά τα δρώμενα της ηπειρωτικής Ευρώπης. Βασικά, σε συνδυασμό με το «Διπλωματία και Στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων», η ανάλυση του βιβλίου αυτού προσδιορίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται τα ευρωστρατηγικά και διατλαντικά ζητήματα στον 21ο αιώνα καθώς και τις βασικές παραμέτρους των δομικών αλλαγών που θα το μετασχηματίσουν ανάλογα με την εξέλιξη των ενδό-ευρωπαϊκών σχέσεων και την μετακίνηση του κέντρου βάρους της αμερικανικής στρατηγικής.
Το βιβλίο Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας, Ευρωπαϊκή άμυνα, ασφάλεια και πολιτική ενοποίηση θεωρώ ότι είναι μια ενδιάμεση -μετά από μερικές χιλιάδες σελίδων δημοσειεύσεων στην διεθνή και ελληνική βιβλιογραφία και πριν τη δημοσίευση του Κοσμοθεωρία των Εθνών– ανάπτυξη της προβληματικής περί το ανθρωπολογικό ζήτημα και τους θεσμούς κάθε πολιτικής ολοκλήρωσης. Αποτελεί και την πρώτη συστηματική προσπάθεια να μετεξελιχθούν, εμπλουτιστούν και συναρτηθούν οι θεωρήσεις του υποφαινόμενου με τον μεγαλύτερο, εκτιμώ, πολιτικό επιστήμονα της σύγχρονης εποχής, τον Παναγιώτη Κονδύλη στον οποίο και το βιβλίο αφιερώνεται. Ο Παναγιώτης Κονδύλης είναι ένας ωκεανός βαθύτατης γνώσης μέσα στον οποίο πρωτίστως κινούνται πλέον όλα τα κείμενά μου. Αυτές οι πνευματικές αναζητήσεις συναρτώνται και με άλλους σημαντικούς πολιτικούς στοχαστές όπως ο Κοντογιώργης και ο Ζιάκας, οι οποίοι εξετάζουν την πολιτική συγκρότηση και τις πολιτικές παραδόσεις ως διαμορφωτικούς παράγοντες κάθε πολιτειακής δόμησης.
Στα κεφάλαια 13-18 όπου αναλύονται τα ζητήματα της πολιτικής και αμυντικής ενοποίησης επιχειρώ να θεμελιώσω με ακόμη πιο εξειδικευμένο τρόπο ζητήματα μέσα από πολλές περιπτωσιολογικές μελέτες. Κτίζουν και εξειδικεύουν πάνω στις προγενέστερες δημοσιεύσεις αλλά και εμβαθύνουν περαιτέρω στο καίριο ζήτημα των διλημμάτων ασφαλείας καθώς και των διλημμάτων που αφορούν την εξέλιξη της ενοποίησης στην μεταψυχροπολεμική εποχή. Στα κεφάλαια 10-15 γίνεται μια επανασυγκρότηση των θεωρητικών διατυπώσεων γύρω από την θεωρία ολοκλήρωση για να συνδεθεί με το ζήτημα «ευρωπαϊκή διακυβέρνηση». Στο βιβλίο αυτό κανείς θα βρει λεπτομερέστερες αναλύσεις του γράφοντος γύρω από τα αμφίπλευρα διλήμματα και προβλήματα της πολιτικής ενοποίησης και των συμπαρομαρτούντων στρατηγικών, πολιτικών και θεσμικών υποθέσεων.
Η ανάλυση επεκτείνεται ακόμη περισσότερο απ’ ότι σε προγενέστερες δημοσιεύσεις στα ζήτημα του τρόπου λήψης αποφάσεων και των διακρίσεων Gemeinschaft και Geselschaft, δηλαδή, την διάκριση μεταξύ μιας κοινωνιοκεντρικής και μιας εταιρικής αντίληψης της πολιτικής ενοποίησης. Αυτή η διάκριση, βέβαια, αφορά και κάθε κράτος και συνδέεται με την μοντερνιστική versus κοινωνιοκεντρική παραδοχή, ζήτημα που βρέθηκε στο επίκεντρο του Κοσμοθεωρία των Εθνών.
Τέλος αναφέρω και το βιβλίο Οι σχέσεις της Κύπρου με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα (Εκδόσεις Παπαζήση 1991) του οποίου είμαι συγγραφέας του μέρους Α. Το κείμενο αυτό ενέχει σημασία με την εξής έννοιας. Είναι μια ανάλυση η οποία συνδυάζει την ακαδημαϊκή τριβή με την τριβή λόγω συμμετοχής μου σε διπλωματικές αποστολές για μια δεκαετία στις Βρυξέλλες. Αποτύπωσε την πρώτη κατάθεση αναλύσεων για την ελληνική εθνική στρατηγική, ζήτημα για το οποίο στην συνέχεια γράφτηκαν βιβλία και άρθρα. Το σκεπτικό για μια προτεινόμενη υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ εντασσόταν σε μια προβληματική σταθεροποίησης των σχέσεων στην περιφέρεια σε συνδυασμό με μια ισχυρή αποτρεπτική στρατηγική, ενίσχυση της κυπριακής άμυνας από την Ελλάδα και διαπραγματεύσεις.
Συναφές είναι το πρώτο μέρος του βιβλίου Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική Παπαζήσης 1992. Για σύντομη περιγραφή αυτής της προβληματικής σε δημοσιευμένα δοκίμια βλ. http://www.ifestosedu.gr/63GreekStrategy.htm καιhttp://www.ifestosedu.gr/42memoriamkranidioti.htm. Προστίθεται ότι αφορά ζωτικά τις συζητήσεις στην Ελλάδα τις δύο δεκαετίες που ακολούθησαν. Αν και αυτό ήταν μόνο η αφορμή, γράφτηκε σε αντίθεση με κυκλοφόρησε ίδρυμα προτάσεων πολιτικής με το οποίο αντιμετώπιζε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με πρωτοφανή μονοσήμαντο και μονοδιάστατο τρόπο. Στην συνέχεια στελέχη του ίδιου ιδρύματος πρωταγωνίστησαν στην αντίκρουση της υποβολής αίτησης ένταξης, στον κατευνασμό του Σκοπιανού αναθεωρητισμού, στο ροκάνισμα των αναλύσεων για την ελληνική αποτρεπτική στρατηγική, στην εναντίωση στον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο Κύπρου-Ελλάδας, στην υποστήριξη του φασιστικού και αντιδημοκρατικού σχεδίου Αναν (http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm), στην άκριτη υποστήριξη της βιαστικής, ανέτοιμης και άσκοπης ένταξης στην ΟΝΕ και γενικά στην στήριξη κατευναστικών στάσεων επί όλων των θεμάτων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
ν τέλει, η προσπάθεια ανάπτυξης πολιτικού στοχασμού στην Ελλάδα ενταγμένου σε ένα πλαίσιο θεωρίας που αντιστοιχεί στην διεθνή και ευρωπαϊκή ζωή δεν είναι το ευκολότερο πράγμα. Η παρακμή της πολιτικής σκέψης ερμηνεύει, εν μέρει, και την παρακμή που οδήγησε στην μεγάλη κρίση της δεκαετίας του 2010.Ιούνιος 2023. Το βιβλίο «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα – www.piotita.gr, Μάιος 2023), εξετάζει την φυσιογνωμία, τις δομές, τις λειτουργίες και τους προσανατολισμούς του σύγχρονου διεθνούς συστήματος. Το στοίχημα είναι η αξιολογικά ουδέτερη περιγραφή και ερμηνεία της ισχύουσας πραγματικότητας.
Ακολουθούν ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ …………………………………………………………………………………………………….. 13
ΜΕΡΟΣ Ι
Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑ-ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ. ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ, ΚΑΘΟΔΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΘΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1
Εισαγωγικά προαπαιτούμενα: Περί Δέοντος, προπολιτικής εποχής,
πολιτικής εποχής, «πολιτικής σκέψης», ιδεολογικής εσχατολογίας,
εθνομηδενισμού ………………………………………………………………………………………………… 25
1.1. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός και η μεγάλη εικόνα στην οποία εντάσσεται…….25
1.2. Παθογένειες του σύγχρονου κρατοκεντρισμού καθώς κινούμαστε βαθύτερα
στον 21ο αιώνα και μετακρατοκεντρικές λογικές……………………………………………..30
1.3. Προπολιτική εποχή και μετάβαση στην πολιτική εποχή: Πολιτικό-πολιτειακό γίγνεσθαι και το Δέον των αναλυτών και των πολιτισμένων ανθρώπων …………….. 35
1.4. Παγκόσμια πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ, ιδεολογίες, εθνομηδενισμός και η κληρονομιά παθογενειών ……………………………………………………………………………… 45
1.5. Η άνιση αναμέτρηση των υλιστικών-μηδενιστικών και εθνομηδενιστικών ιδεολογημάτων με την εθνοκρατική οντολογία ……………………………………………….. 50
1.6. Τεχνολογία, οικονομία, φυσικός και φυσιολογικός τρόπος ζωής και κοινωνικοπολιτικές θεσπίσεις………………………………………………………………………..54
1.7. Τα τρία επίπεδα ανάλυσης, οι προσανατολισμοί της ιστορίας, τα υλιστικά τείχη
και ο μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός …………………………………………………………….57
1.8. Περί παραπομπών, αξιόπιστων κειμένων και η κυριαρχία της ιδεολογικής
πολιτικής θεολογίας …………………………………………………………………………………….. 59
1.9. Κανέναν δεν θίγει προσωπικά η παρούσα ανάλυση. Σκοπός είναι η διάγνωση των αιτίων πασίδηλων παθογενειών και η καλλιέργεια γόνιμου προβληματισμού………62
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Περί μηδενισμού και μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού προαπαιτούμενα …………………..75
2.1. Ο άνθρωπος, το κράτος, το διεθνές σύστημα, η πολιτική υπόσταση του
ανθρώπου και οι τεχνολογικές εξελίξεις………………………………………………………….75
2.2. Πολιτική και πολιτικός πολιτισμός ως όροι και ως έννοιες versus μηδενιστική προπολιτική βαρβαρότητα ……………………………………………………………………………. 96
2.3. Νεφελοβατώντας εσχατολογικά και εθνομηδενιστικά versus περιγραφή και
γνώση της πραγματικότητας ……………………………………………………………………….. 104
2.4. Πολιτικός στοχασμός, μηδενισμός, εθνομηδενισμός και η παγκόσμια πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ ………………………………………………………………………. 123
2.5. Απαιτείται στοχαστική επανάσταση και αλλαγή Παραδείγματος στα πεδία
του πολιτικού στοχασμού…………………………………………………………………………….131
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
Η Οδύσσεια των Νέων Χρόνων προς τα βράχια και τους κρημνούς. Εθνοκρατοκεντρισμός και Εθνομηδενιστικές παθογένειες τον 21ο αιώνα……………… 141
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4
Χωρίς κράτη και με άτομα στερημένα πνεύματος; Αριστοτέλης:
«Σύμφωνα με τη φύση των πραγμάτων, η πόλη είναι πιο σημαντική
από την οικία και τον καθένα από μας» ………………………………………………………………149
4.1. Αριστοτέλης και Πολιτεία versus ιδιωτεία και προπολιτική θηριωδία ……………… 149
4.2. «Αντι-Αριστοτελικό ατύχημα»: Παραμερίζοντας το κοινωνικοπολιτικό
γεγονός για να «κατασκευαστούν» άνθρωποι, κράτη και ένας ανθρωπολογικά εξομοιωμένος και εξισωμένος πλανήτης ………………………………………………………159
4.3. Μεταμοντέρνοι εθνομηδενιστές: «Επάξιοι» διάδοχοι των συνεπών μηδενιστών..177
4.4. Οι υλιστικές-μηδενιστικές αμφιταλαντεύσεις των διαφωτιστών και ο συνεπής μηδενισμός ……………………………………………………………………………………………….. 183
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5
Ιδεολογική και εθνομηδενιστική πολιτική θεολογία versus εθνοκρατοκεντρική οντολογία. ………………………………………………………………………………………………………. 189
5.1. Πρωταθλητές της ιδεολογικής εσχατολογίας και του μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού versus έθνος και εθνικοί πολιτισμοί …………………………………….. 189
5.2. Λογική και ορθολογιστική πολιτική σκέψη ή θολές και ανυπόστατες οικουμενιστικές εσχατολογίες που εθελοτυφλούν μπροστά στην εθνοκρατική οντολογία ………………………………………………………………………………………………….200
5.3. Προσανατολισμός προς ανθρωποκεντρικό πολιτικό πολιτισμό ή προς
προπολιτικό προορισμό; ……………………………………………………………………………..204
ΜΕΡΟΣ ΙΙ
ΑΦΕΤΗΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΣΥΝΕΠΟΥΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6
Η Εθνεγερσία του Ελληνικού Έθνους ως το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός.
Σύγκριση με τους θολούς και μπερδεμένους προσανατολισμούς των μετα- Μεσαιωνικών αιώνων: civitas maxima, imperium mundi, societas quasi
politica et moralis……………………………………………………………………………………………..213
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
Υλιστικά-μηδενιστικά τείχη: Αθεϊσμός → αντιμεταφυσική → υλισμός
→ αντιπνευματικές παραδοχές → μηδενισμός → εθνομηδενισμός…………………………235
7.1. Περί μηδενισμού/συνεπούς μηδενισμού, μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού προλεγόμενα και η Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου ……… 235
7.2. Υλιστική/αντιπνευματική αυτοπαγίδευση: Κράτος → έθνος αντί έθνος → κράτος/εθνοκράτος…………………………………………………………………………………….. 245
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8
Αντιφατικές διαδρομές και η εκκόλαψη ενός εθνοκρατοκεντρικά
δομημένου κόσμου……………………………………………………………………………………………265
8.1. Τα βαθύτερα αίτια της διολίσθησης στον αθεϊσμό, τον υλισμό, την αντιπνευματικότητα, τον μηδενισμό, τον θηριώδη προπολιτικό
συνεπή μηδενισμό και τον σύγχρονο εθνομηδενισμό ……………………………………..265
8.2. Μηδενισμός: Αναβάθμιση της ύλης, φυσιοκρατία και παραδοχές που
αντιβαίνουν στην πολιτική θέσπιση της ισχύος. …………………………………………….274
8.3. Παλινωδίες, αμφιταλαντεύσεις και αντιφάσεις που θρέφουν τον μηδενισμό. Υλιστική-μηδενιστική θεότητα αθέσπιστη ισχύς προπολιτικών προδιαγραφών….278
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9
Επιστροφή στο προπολιτικό μεταμοντέρνο εθνομηδενιστικό μέλλον; ……………………. 297
9.1. Πολιτικός πολιτισμός και εθνοκρατική βιωσιμότητα σημαίνει απουσία μηδενιστικών παραδοχών ……………………………………………………………………………297
9.2. La Mettrie και Μαρκήσιος de Sade, οι πρόγονοι του μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού ………………………………………………………………………………………… 301
9.3. Νίτσε: Άρματα (σύγχρονα), άλογα (διαφωτιστές) και ηνίοχοι (κλασικοί)………….310
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10
Ο μηδενισμός εντός ενός διαφοροποιημένου διαφωτισμού και ο
μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός …………………………………………………………………………313
ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ
ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΔΟΜΕΣ: ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΜΑΖΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11
Μεταμοντέρνες δομές, εθνομηδενισμός και η Οδύσσεια του πολιτικού γίγνεσθαι …… 327
- 11.1. Εισαγωγικά προαπαιτούμενα: Μεταμοντέρνες δομές εν μέσω ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων που ευνοούν και θρέφουν τον μεταμοντέρνο εθνομηδενισμό. ……………………………………………………………………………………….. 327
- 11.2. Κοινωνικοπολιτικά αθέσπιστη εκμηχάνιση και «λειτουργικές ανάγκες»
versus Αριστοτελική οντολογία και δημοκρατικά προσανατολισμένο
πολιτικό γίγνεσθαι …………………………………………………………………………………… 344
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12
Μεταμοντέρνες δομές, εκμηχάνιση, λειτουργικές ανάγκες και η πολιτική
υπόσταση των πολιτών …………………………………………………………………………………….. 361
12.1. Εθνομηδενισμός versus πολιτισμός, πολιτική υπόσταση των πολιτών.
Τεχνολογία, εκμηχάνιση και τα έλλογα ανθρώπινα όντα………………………………. 361
12.2. Μηδενισμός, λειτουργισμός και «εκπνευμάτωση-επιπεδοποίηση»
της προσωπικότητας ………………………………………………………………………………… 379
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13
Πνεύμα, πολιτισμός, δημοκρατία, ελευθερία και εχθρικά εθνομηδενιστικά
ιδεολογήματα ………………………………………………………………………………………………….. 391
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14
Γιατί ο μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός μεθοδικά πλήττει τον πολίτη μέσα
στην ιδιωτική σφαίρα……………………………………………………………………………………….. 395
ΜΕΡΟΣ ΙV ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ
Παράρτημα Ι
Περί διεθνούς πολιτικής. Πολιτική θεωρία του διεθνούς συστήματος.
Παράδειγμα, αξιώματα, οντολογία, αξιολογική ουδετερότητα ………………………………409
Παράρτημα ΙΙ
Κριτικές και άλλες μεταμοντέρνες τάσεις εντός και εκτός της παγκόσμιας πανεπιστημιακής Ιερουσαλήμ…………………………………………………………………………….423
Παράρτημα ΙΙΙ
Προσανατολιστική Θεώρηση – Ιστορία πολιτικού γίγνεσθαι, ανθρωποκεντρικού πολιτικού πολιτισμού και διεθνούς συστήματος ………………………………………………….. 436
Παράρτημα IV
Πηγές, παραπομπές, Γ. Κοντογιώργης και Π. Κονδύλης ………………………………………451
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ελληνική βιβλιογραφία…………………………………………………………………………………….. 471 Αγγλική βιβλιογραφία ……………………………………………………………………………………… 473
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ……………………………………………………………………………………………….475
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr www.ifestosedu.gr ifestosedu@gmail.com
Twitter https://twitter.com/ifestosedu
Linkedin https://www.linkedin.com/in/panayiotis-ifestos-0b9382131/
Instagram https://www.instagram.com/p.ifestos/
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
«ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός, μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» https://piotita.gr/?p=41774
Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Ελευθερία https://www.facebook.com/groups/philopatria/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Παναγιώτης Κονδύλης – https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Τίτλοι-σύνδεσμοι αναρτημένων δοκιμίων, άρθρων https://wp.me/p3OqMa-26x
Πίνακες διαλέξεων και σημειώσεις διαλέξεων – πίνακες συντομογραφικής απεικόνισης πτυχών του διεθνούς συστήματος https://wp.me/p3OqMa-1GG
Παναγιώτης Ήφαιστος - Panayiotis Ifestos 