Αρχική › πολιτική θεωρία › Π. Ήφαιστος, Εσχατολογικό ιδεολογικό δηλητήριο και πολιτική θεολογία versus Αριστοτελική πολιτική σκέψη

Π. Ήφαιστος, Εσχατολογικό ιδεολογικό δηλητήριο και πολιτική θεολογία versus Αριστοτελική πολιτική σκέψη

By ifestosedu on 15 Αυγούστου, 2023

Εισαγωγή

Σε πολλές δημοσιεύσεις των τελευταίων ετών και κυρίως στην τελευταία μονογραφία ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα 2023) παραμερίζονται ιδεολογικές και αξιολογικά φορτισμένες προσεγγίσεις. Το έργο ενός αναλυτή είναι η περιγραφή της ισχύουσας πραγματικότητας. Έτσι μόνο μπορεί να είναι χρήσιμη μια ανάλυση για τους πολίτες που συμμετέχουν στην σμίλευση και σταθεροποίηση της συλλογικής πολιτικής ηθικής, κριτηρίων διανεμητικής δικαιοσύνης, νόμων, κοινών θέσεων απέναντι σε άλλα κράτη και υιοθέτηση στρατηγικών αποφάσεων που εκπληρώνουν τα ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα. Κανονιστικές και αξιολογικές θέσεις διατυπώνονται όχι από τους φορείς επιστημονικών τίτλων (που αναφέρονται σε αυτούς όταν δημοσιεύουν μια ανάλυση) αλλά από τους πολίτες οι οποίοι συζητώντας πολιτικά επιχειρούν σταθεροποίηση και υιοθέτηση κοινών προσανατολισμών και δημοκρατικών προϋποθέσεων και αποφάσεων εντός το κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Σε αναλύσεις όπως η παρούσα παραμερίζονται ή πρέπει να παραμερίζονται συμβατικές θέσεις εκπορευμένες από ανυπόστατα ιδεολογήματα και εκλαμβάνονται ως δεδομένο ότι οι επιμέρους αποφάσεις είναι υπόθεση της κάθε κοινωνίας κάθε κράτους. Παραμένει γεγονός ότι όπως τονίζουμε σε πολλά βιβλία συμπεριλαμβανομένου του προαναφερθέντος τελευταίου, οι εσχατολογίες, τα ιδεολογήματα και οι επιστημονικά μεταμφιεσμένες κανονιστικές/αξιολογικές τοποθετήσεις είναι κύριο χαρακτηριστικό της λεγόμενης «πολιτικής» σκέψης των δύο τελευταίων αιώνων κατά την διάρκεια των οποίων κυριαρχεί η ιδεολογική πολιτική θεολογία.

Το στοίχημα κάθε ανάλυσης της διεθνούς πολιτικής είναι η αξιολογικά ουδέτερη περιγραφή και ερμηνεία της παρελθούσης και συντρέχουσας πραγματικότητας. Μόνο αναλύσεις αυτών των προδιαγραφών παράγουν γνώση και επίγνωση που προσανατολίζει τους πολίτες και τα κράτη προς πολιτικά και στρατηγικά ορθολογιστικές αποφάσεις. Οι αποφάσεις αυτές -τονίζεται και υπογραμμίζεται ξανά εμφατικά-, δεν είναι υπόθεση του οποιουδήποτε αναλυτή αλλά των μελών των κοινωνιών τα οποία ορίζουν ή αλλάζουν τους σκοπούς και τις οικείες κανονιστικές δομές που ρυθμίζουν τις σχέσεις των πολιτών. Οι ιδεολογίες υποστηρίζουν το αντίθετο, ότι δηλαδή κάποιοι πεφωτισμένοι έχουν ρόλο και αποστολή να κατασκευάσουν κράτη και ανθρώπους στην βάση του εκάστοτε δόγματος ή απόχρωσής του. Εξ ου και αρχή και τέλος κάθε σοβαρής συζήτησης στα πεδία του πολιτικού στοχασμού απαιτεί κατανόηση του γεγονότος ότι τα οικουμενιστικά και εσχατολογικά ιδεολογικά δόγματα των δύο τελευταίων αιώνων καμιά σχέση δεν έχουν με τον κλασικά νοούμενο πολιτικό στοχασμό. Ως εκ τούτου, όταν κυριαρχεί η ιδεολογική πολιτική θεολογία, προγραμματικά οι πολιτικές αποφάσεις πάσχουν.

Επίσης, έστω και αν αυτό δεν είναι πλήρως κατανοητό σε πολλούς, η σύγχρονη ιδεολογική πολιτική ιδεολογία κινείται αντίρροπα στον πολιτικό πολιτισμό. Τι είναι όμως ο «πολιτικός πολιτισμός»; Ανεξαρτήτως των εκάστοτε δημοκρατικών βαθμίδων εντός κάθε κράτους που κορυφώνονται όταν κατακτούνται προϋποθέσεις πολιτικής ελευθερίας (Πολιτική ελευθερία: ο πολίτης ευθέως και άμεσα είναι εντολέας της εντολοδόχου και ανακλητής πολιτικής εξουσίας), ο πολιτικός πολιτισμός αφετηρία έχει την νοερή ιστορική «στιγμή» όταν πριν πέντε περίπου χιλιάδες χρόνια εξήλθαμε από την προ-πολιτική εποχή της κτηνωδίας και της βαρβαρότητας και τα ανθρώπινα όντα άρχισαν να οργανώνονται σε πολιτικές ομάδες, αρχικά πρωτόλεια. Καθώς οι ομάδες αυτές εξελίσσονταν πολιτισμικά και πολιτικά το πολιτειακό γίγνεσθαι κάθε κοινωνικής οντότητας διακρινόταν και συνεχίζει να διακρίνεται από ιδιαίτερη, ιδιόμορφη και διαφορετική ιδιοσυστασία σε σύγκριση με την συλλογική ιδιοσυστασία κάθε άλλης κοινωνικής οντότητας. Ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός εάν υπήρχε ή εάν μπορούσε να «κατασκευαστεί» μια παγκόσμια κοινωνία, ένα παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, μια παγκόσμια διανεμητική δικαιοσύνη και παγκόσμιοι νόμοι που θα ορίζονταν ή θα άλλαζαν από αυτό το (υποθετικό και εξ αντικειμένου ανέφικτο να κατασκευαστεί) παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα.

Απαλλαγμένος ιδεολογικών παρωπίδων ο καθείς μπορεί να αντιληφθεί ότι μια τέτοια κατάσταση μπορεί να υπάρξει μόνο ως προϊόν φαντασίας. Τα εσχατολογικά ιδεολογικά δόγματα, εν τούτοις, φαντασιώνονται ότι υπάρχει ή ότι μπορεί να υπάρξει ένας τέτοιος κόσμος. Μια τέτοια πολιτισμική, κοινωνική και πολιτική εξομοίωση και εξίσωση του πλανήτη είναι «εφεύρεση» των σύγχρονων εσχατολογικών δογμάτων τα οποία, πλέον, ο κάθε νοήμων που διαθέτει πολιτική θέαση του σύγχρονου κόσμου γνωρίζει, ή λογικά πρέπει να γνωρίζει, ότι τους δύο τελευταίους αιώνες αποτελούσαν μεταμφίεση των εκατέρωθεν ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος των ηγεμονικών δυνάμεων του Ψυχρού Πολέμου. Αυτά γράφοντας, απαιτείται ταυτόχρονα να διευκρινιστούν τα εξής.

ΠΡΩΤΟΝ, μια ανάλυση όπως η παρούσα, καθώς επίσης και εκτενέστερες σε πολλά βιβλία και δοκίμιά μας, τίποτα δεν προβλέπουν για χρονοδιαγράμματα και προϋποθέσεις στην βάση των οποίων θα μπορούσε να εξελιχθεί κάθε μια κοινωνική οντότητα. Επιχειρείται να τύχει περιγραφής ο προσανατολισμός και οι προϋποθέσεις εντός αυτού του προσανατολισμού που καθιστούν τον πολίτη ολοένα και περισσότερο εντολέα της εξουσίας επιτυγχάνοντας έτσι ολοένα και υψηλότερες δημοκρατικές βαθμίδες. Οδύσσεια είναι το πολιτειακό γίγνεσθαι και Ιθάκη ορίζεται ως πολιτική ελευθερία υπό συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας. Η πολιτική ελευθερία σημαίνει αυτεξούσια αυτό-θέσπιση εντός του κοινωνικοπολιτικού συστήματος και εάν και όταν επιτυγχάνεται κορυφώνει τον πολιτικό πολιτισμό. [Γ. Κοντογιώργης: «Ελευθερία: Ορίζεται ως αυτονομία, ως το γινόμενο της αυτοκαθοριστικής δυνατότητας του ανθρώπου. Κατά τούτο, η ελευθερία τοποθετείται στον αντίποδα της (αναγκαστικής ή εθελουσίας) εξάρτησης, δηλαδή της εξουσίας, επομένως διαφοροποιείται θεμελιωδώς από το δικαίωμα. Η ελευθερία διακρίνεται στην ατομική, κοινωνική και στην πολιτική της διάσταση. Η ατομική αφορά στην προσωπική υπόσταση του κοινωνικού ανθρώπου. Η κοινωνική ανάγεται στις συμβάσεις που συνάπτει το άτομο με (κοινωνικοοικονομικά) υποσυστήματα (π.χ. στον τομέα της εργασίας). Η πολιτική καλύπτει τη σχέση του ατόμου με το όλον. Η σωρευτική απόλαυση της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας αποδίδεται με την έννοια της καθολικής ελευθερίας.», Η δημοκρατία και ο πόλεμος στον Θουκυδίδη (Εκδ. Ποιότητα) σ. 351]

Το μείζον κατά συνέπεια είναι ο προσανατολισμός προς την Ιθάκη της εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής ελευθερίας και η σταθερή πορεία προς αυτό τον προορισμό χωρίς παρεκκλίσεις, χωρίς παλινδρομήσεις και χωρίς οπισθοδρομήσεις. Για τις προϋποθέσεις του «ταξιδιού» μας διδάσκει πολλά η ορθή θέαση των κοσμοϊστορικών εμπειριών της προκλασικής εποχής, της κλασικής εποχής, της χιλιετούς Βυζαντινής κοσμοπολιτείας, των Μεταμεσαιωνικών νέων χρόνων μέχρι και τους δύο παγκόσμιους πολέμους και ο Ψυχρός Πόλεμος όταν είχαμε κορύφωση του ιδεολογικού φαινομένου επειδή δύο πλανητικές υπερδυνάμεις μεταμφίεζαν τις ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος με μετακρατικά εσχατολογικά εξομοιωτικά ιδεολογικά δόγματα. Παρόμοια η Μεταψυχροπολεμική ιστορική φάση που διανύουμε καταμαρτυρεί ότι η κληρονομιά της ιδεολογικής πολιτικής ιδεολογίας των τελευταίων αιώνων είναι βαθύτατων αρνητικών προεκτάσεων.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, δεν υπάρχει πολυτέλεια για αυταπάτες και ψευδαισθήσεις ότι θα εξαφανιστούν ξαφνικά οι ιδεολογικές διαιρέσεις και τα ιδεολογικά παραμιλητά. Η πραγματικότητα είναι ότι επί δύο αιώνες εσχατολογικοί χείμαρροι εισήγαγαν όρους και έννοιες οι οποίες αν και ελάχιστα ή καθόλου σχετίζονται με την οντολογία των πολλών εθνικών οντοτήτων όπως εξελίχθηκαν πολιτισμικά η κάθε μια ξεχωριστά κάτω από τα εποικοδομήματα των ηγεμονικών διοικήσεων, των αποικιοκρατικών διοικήσεων και στην συνέχεια των κρατικών διοικήσεων. Ακόμη πιο σημαντικό, θόλωσε ο όρος δημοκρατία που μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: Οι προϋποθέσεις που καθιστούν τους πολίτες ολοένα και περισσότερο εντολείς κάθε κρατικής πολιτικής εξουσίας. Αυτό όπως ήδη υπαινιχθήκαμε είναι ένα άθλημα και μια Οδύσσεια προς την Ιθάκη της πολιτικής ελευθερίας όπως ορίστηκε πιο πάνω παραπέμποντας στην τυπολογία του Γιώργου Κοντογιώργη. Μπορεί κοντά δύο εκατοντάδες κράτη να διεξήγαγαν εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες κατακτώντας την εθνική τους ανεξαρτησία (δηλαδή την εσωτερική-εξωτερική κυριαρχία/συλλογική ελευθερία της κοινωνίας του κράτους) αλλά όπως πάντα ίσχυε οι προϋποθέσεις και το πως εξελίσσεται κάθε μια ξεχωριστή κοινωνική οντότητα διαφέρει ανάλογα με τις περιστάσεις των αφετηριών και των διαδρομών. Καταγγέλλω

ΤΡΙΤΟΝ, με δεδομένη την πραγματικότητα που μόλις περιγράψαμε συνοπτικά, η ανάλυση που ακολουθεί όπως και άλλες συναφείς δεν «στοχεύουν» «ενοχοποιητικά» ή άλλως πως άτομα δεδηλωμένων ταυτίσεων με συμβατικούς όρους, έννοιες και εκφράσεις ποικίλων αποχρώσεων και εκδοχών όπως δεξιός, αριστερός, καπιταλιστής, κομμουνιστής, σοσιαλιστής και τα λοιπά. Αυτά απορρέουν από τις διαδρομές των Νέων Χρόνων, δεν θα εξαφανιστούν στο ορατό μέλλον και επαναλαμβάνεται πως δεν «ενοχοποιούνται» γι’ αυτό μεμονωμένα άτομα. Εξίσου σημαντικό είναι να τονιστεί επίσης ότι δεν θα εξαφανιστούν εύκολα τα κύρια αίτια που είναι ο εκτροχιασμός του πολιτικού στοχασμού προς φαντασιόπληκτα και ανέφικτα μετακρατικά εσχατολογικά ιδεολογικά δόγματα. Αυτό το γεγονός, όμως, δεν εμποδίζει να υπογραμμίζεται ότι οι ιδεολογίες και τα δόγματά τους δεν είναι επιστήμη ούτε καν στοιχειωδώς πολιτικός στοχασμός. Είναι ιδεολογική πολιτική θεολογία. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η σύγχρονη «ιδεολογική εποχή» είχε ως αποτέλεσμα αναρίθμητοι φορείς τίτλων συμβατικά να θεωρούνται ως έγκυροι και αξιόπιστοι επειδή μεταμφιέζουν τα ιδεολογήματα με επιστημονικούς τίτλους.

ΤΕΤΑΡΤΟΝ, γιατί λοιπόν να γράφονται κείμενα όπως το παρόν και ποια η σημασία τους; Η σημασία είναι μεγάλη γιατί αργά ή γρήγορα αλλά άγνωστο πότε για κάθε κοινωνική οντότητα η εθνική οντολογία δυναμώνει επειδή σμιλεύεται η εθνική πολιτισμική ιδιοσυστασία εκκολάπτοντας πολίτες ολοένα υψηλότερων πνευματικών βαθμίδων που δυναμώνουν τις αξιώσεις για υψηλότερο πολιτικό ρόλο και υψηλότερες βαθμίδες δημοκρατίας. Αντιστροφές προς ηδονιστικές Σειρήνες, βράχια και σπήλαια Κυκλώπων δεν λείπουν από το ταξίδι-Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου. Η μεΗ μεγάλη εικόνα όμως είναι ότι ο πολιτικός πολιτισμός για κάθε εθνική οντότητα που διαθέτει ολοένα και πιο ισχυρά εθνικά πολιτισμικά θεμέλια μακροχρόνια κινείται ανοδικά και προσανατολίζει προς αξιώσεις εθνικής ανεξαρτησίας και ενδοκρατικά υψηλότερες δημοκρατικές βαθμίδες.

Μπορεί η σημερινή πλειονότητα των ανθρώπων να λένε ότι είναι κομμουνιστές ή καπιταλιστές ή κάτι παρόμοιο αιτιολογώντας με τον Α ή Β τρόπο αλλά η ανάλυση αυτών των πτυχών με όσο το δυνατό πιο αντικειμενικό και ρεαλιστικό τρόπο ενδεχομένως προκαλεί θετικές εισροές που κινούνται αντίρροπα σε ανυπόστατες οικουμενιστικές εσχατολογίες και σε όρους και έννοιες που είναι ασύμβατες με τον άφθαρτο κλασικό πολιτικό στοχασμό και τους ορισμούς, τις τυπολογίες και τα αξιώματα του Κοινωνικού-Πολιτικού γεγονότος. Με Αριστοτελικούς όρους, εξάλλου, το πολιτειακό γίγνεσθαι περιγράφεται ως συλλογικός κατ’ αλήθειαν βίος που αναζητεί τον συλλογικό τρόπο ζωής κάθε κοινωνικής οντότητας σύμφωνα με τις προϋποθέσεις μιας εκάστης. Έτσι κινούμενα τα κοινωνικοπολιτικά τους συστήματα ορίζουν και διαρκώς αλλάζουν τα κριτήρια διανεμητικής δικαιοσύνης και τους νόμους σύμφωνα με τις προϋποθέσεις τους όπως είναι και όπως εξελίσσονται. Η κοινωνικοπολιτική θέσπιση της οικονομίας, των όρων που διέπουν την εκμηχάνιση, των κοινωνικών ιεραρχιών, τους ρόλους κάθε εξουσίας και τα λοιπά, αφενός αφορούν τις ανά πάσα στιγμή προϋποθέσεις κάθε κοινωνικής οντότητας και αφετέρου, συναρτώνται με τις βαθμίδες δημοκρατίας. Τίποτα από όλα αυτά δεν χωρούν μέσα σε θολούς όρους όπως κομμουνισμός, καπιταλισμός και τα λοιπά, έστω και αν ακούγονται και θα συνεχίσουν να ακούγονται για πολύ ακόμη. Εάν υπάρχουν ισχυρές τυπολογίες και αξιώματα που περιγράφουν το πολιτικό-πολιτειακό γίγνεσθαι, το οικονομικό γίγνεσθαι και το διακρατικό γίγνεσθαι ο ενδιαφερόμενος καλά κάνει να τα αναζητήσει στα έργα των κλασικών και κυρίως του Αριστοτέλη και του Θουκυδίδη. Αναφερόμενοι στην κλασική εποχή και τον πολιτικό στοχασμό θα συμφωνήσουμε με τον Παναγιώτη Κονδύλη ότι για λόγους που αφορούσαν το γεγονός ότι επειδή εισήλθαμε στην φάση του κοινωνικού-πολιτικού γεγονότος οι κλασικοί «υποχρεώθηκαν» να κλείσουν τον κύκλο του πολιτικού γίγνεσθαι και των πολλών εκδοχών του καθώς εξελίσσεται:

«…Πώς είναι όμως δυνατό να έχει διαχρονική κλασσική αξία ό,τι νοήθηκε και εκφράσθηκε σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο; Όπως στην ανθρώπινη κατάσταση γενικότερα υπάρχουν ορισμένα μεγέθη συνεχώς ανακυκλούμενα, παρά την εκάστοτε διαφορετική κοινωνικοϊστορική τους επένδυση, έτσι και η ανθρώπινη σκέψη κινείται γύρω από ορισμένα θεμελιώδη μεγέθη, οι βασικοί συνδυασμοί των οποίων είναι αριθμητικά περιορισμένοι, όρα περιορισμένες είναι και οι έσχατες επιλογές. Στην αρχαία Ελλάδα έγινε κάτι πράγματι εκπληκτικό: σε σχετικό σύντομο χρονικό διάστημα, και μέσα από τις εσωτερικές αναγκαιότητες της κίνησης του στοχασμού, ανακαλύφθηκαν και συνοψίσθηκαν οι έσχατες αυτές επιλογές. Όποιος π.χ. μελετήσει προσεκτικά και σ’ όλες της τις πτυχές την αντιπαράθεση σοφιστικής και Πλάτωνος θα διαπιστώσει ότι εδώ συνοψίστηκε, κατά τρόπο κυριολεκτικά ανυπέρβλητο, ό,τι κατά βάθος ταλανίζει έκτοτε, γεννώντας παράλληλα ποικίλες ενδιάμεσες λύσεις, τη δυτική σκέψη και όχι μόνον αυτή: το δίλημμα «μεταφυσική ή μηδενισμός», όπου η ηθική διάσταση του προβληματισμού συνάπτεται συνειδητά με τη γνωσιοθεωρητική ή κοσμολογική. Αυτό ούτε άλλαξε, ούτε και θα μπορούσε ν’ αλλάξει, γιατί εδώ τον λόγο τον έχουν τα σταθερά μεγέθη, για τα οποία μιλήσαμε. Αλλά μήπως ο Θουκυδίδης δεν κατέστησε ορατές, κατά τρόπο εννοιολογικά επαρκή, ορισμένες σταθερές της πολιτικής συμπεριφοράς και των διεθνών σχέσεων, ούτως ώστε ν’ αποτελεί σήμερα (εκτός Ελλάδος, εννοείται) υποχρεωτικό ανάγνωσμα όσων ασχολούνται ουσιαστικά με τέτοια ζητήματα. … Συνιστώ ένθερμα στους νεώτερους, που ενδιαφέρονται να συστηματοποιήσουν στα σοβαρά τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα, να το κάμουν με αφετηρία τους αρχαίους και νεώτερους κλασσικούς, επιστρέφοντας αδιάκοπα σ’ αυτούς. Έτσι και χρόνο θα εξοικονομήσουν, μπαίνοντας απ’ ευθείας στην καρδιά των προβλημάτων, και θα αποφύγουν τον πνευματικό εκείνο εξευτελισμό που υφίσταται όποιος, αγνοώντας ευρύτερες συνάφειες και μακρές προϊστορίες, ατενίζει χάσκοντας τον εκάστοτε διερχόμενο διάττοντα αστέρα …». Το αόρατο χρονολόγιο της σκέψης σ. 68-9.

Παγκοσμιοποίηση …

Είναι πάντως αξιοπερίεργο το γεγονός ότι Μεταψυχροπολεμικά τόσοι πολλοί παραμιλούσαν περί «παγκοσμιοποίησης» που εξαφανίζει, δήθεν, την έννοια έθνος και καθιστά κύριους δρώντες τους κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτους μη κυβερνητικούς διεθνικούς δρώντες. Ακόμη πιο περίεργο είναι το γεγονός ότι αυτές και πολλές άλλες εθνομηδενιστικές παραδοχές κηρύττονταν ενώ αυτό που υποστήριζεται είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με την σύγχρονη πραγματικότητα: Είχαμε δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες που αύξησαν τα εθνοκράτη σε δύο εκατοντάδες και αύξηση των μεγάλων δυνάμεων που κατέχουν πυρηνική ισχύ η οποία εάν ενεργοποιηθεί σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου η καταστροφή του πλανήτη είναι βεβαία.

Στο προαναφερθέν βιβλίο, ακριβώς, κρίθηκε αναγκαίο να εξεταστούν οι παθογένειες και αδιέξοδα του σύγχρονου εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος. Η κατανόησή τους είναι αναγκαία για την επιβίωσή κάθε κράτους και προϋποθέτει κατανόηση των μελών της κοινωνίας της σημασία του οικείου εθνοκράτους-πατρίδας, την σημασία της εθνικής ανεξαρτησίας και την σημασία της ισχύος στην διεθνή πολιτική εντός κάθε κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος. Τουτέστιν, δεν επίκειται κατάργηση των κρατών -το αντίθετο ισχύει- παρά μόνο αποδυναμώνονται και εκμηδενίζονται εκείνα τα κράτη των οποίων οι πολίτες δεν κατανοούν την φυσιογνωμία, τις λειτουργίε και τα αίτια πολέμου εντός κάθε κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος.

Μεταμεσαιωνικοί χρόνοι

Υπό το πιο πάνω πρίσμα ακολουθεί μια όσο το δυνατό σύντομη περιγραφή των Νέων Χρόνων. Εκτενέστερη ανάλυση κανείς βρίσκεται σε δημοσιευμένα βιβλία και δοκίμια όπως το προαναφερθέν βιβλίο «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα, Μάιος 2023) (https://piotita.gr/?p=41774) Εδώ, συντομογραφικά, θα γίνει προσπάθεια να καταγραφούν ιστορικοί σταθμοί, διαμορφωτικοί άξονες και προσανατολισμοί. Συντομογραφικά, θα γίνει αναφορά στους προσανατολισμούς και στις βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις του ιστορικού γίγνεσθαι των πέντε τελευταίων αιώνων και στα εξόφθαλμα ορατά γεγονότα της νεότερης εποχής τα οποία επισκιάστηκαν από την σχεδόν καθολικά στρατευμένη πολιτική σκέψη της μετά-Μεσαιωνικής ιστορικής περιόδου.

Στο τέλος του παρόντος παραθέτω βίντεο μιας κατά την εκτίμησή μου πολύ σημαντικής ομιλίας του Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Ο Αριστοτέλης, η δημοκρατία και η νεοτερικότητα» όπου γίνεται μια εμπεριστατωμένη διαχρονική εξέταση του Αριστοτελισμού αλλά και της διαδρομής των Κοινωνικών και Πολιτικών γεγονότων υπό το πρίσμα της κοσμοσυστημικής γνωσιολογίας. Για όποιον ενδιαφέρεται να το ακούσει, είναι διάρκειας 2 ωρών και 25 λεπτών και φωτίζει πολλές πτυχές του δοκιμίου που ακολουθεί.

Η σωστή γνώση των μετά-Μεσαιωνικών χρόνων είναι αναγκαία προϋπόθεση ορθής κατανόησης για το τι ισχύει στο σύγχρονο διεθνές σύστημα. Μετα-Μεσαιωνικά, σε πρώτη φάση, η πολιτική σκέψη στρατεύτηκε στην αντί-Θεοκρατική πάλη. Αυτό αφορά κυρίως τους Αναγεννησιακούς πριν υπερκεραστούν από τον εξόχως, όπως τονίζεται στα τελευταία βιβλία του υπογράφοντος, άκρως αντιφατικό διαφωτισμό. Σε δεύτερη φάση και εν μέσω αποικιοκρατίας έχουμε προσπάθειες συγκρότησης του λεγόμενου αστικού κράτους και του καπιταλιστικού του υπόβαθρου. Βασικά αυτό αποτέλεσε μια μεγάλης ιστορικής σημασίας προσπάθεια να μετασχηματιστούν οι μετά-Μεσαιωνικές ηγεμονικές διοικήσεις σε ολιγαρχικά δομημενα (αστικά) κράτη.

Σε τρίτη φάση, βασικά τον 19ο και ιδίως τον 20ο αιώνα κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τα ιδεολογικά δόγματα αποτέλεσαν την κύρια μεταμφίεση των εκατέρωθεν αξιώσεων ισχύος των ηγεμονικών δυνάμεων του Ψυχρού Πολέμου. Αυτά μπορούμε να τα πούμε και διαφορετικά, υπό το πρίσμα μιας αλληλένδετης σχέσης των τριών προαναφερθέντων φάσεων. Οι προεκτάσεις τον 21ο αιώνα δεν είναι αμελητέες.

Μπορεί οι «ανθρωπιστικοί βομβαρδισμοί» κρατών στις περιφέρειες να αποτέλεσαν κάποιες νέες και «μιας χρήσης» (νεοφιλελεύθερες) οικουμενιστικές μεταμφιέσεις αξιώσεων ισχύος -όπως τα «ανθρώπινα δικαιώματα» μέχρι που άρχισαν να ρέουν ρεύματα εκατομμυρίων δύσμοιρων θυμάτων / προσφύγων οπότε και οι πολιτικά τυφλοί λογικά πρέπει να κατάλαβαν τι συνέβη – αλλά η κεκτημένη ταχύτητα των θεωρημάτων και ιδεολογημάτων που γέννησαν τα ανυπόστατα ιδεολογικά δόγματα συνέχισε και συνεχίζει να ταλανίζει πολιτικά και πνευματικά πολλούς. Λέμε ανυπόστατα γιατί μόνο ως προϊόν φαντασίας θα μπορούσε να λεχθεί ότι στην βάση δογμάτων επινοημένων εκτός πολιτικής θα κατασκευαζόταν μια πλανητική (νεοφιλελεύθερη ή κομμουνιστική ή άλλως πως ονομαζόμενη – οι ονομασίες είναι εφήμερης σημασίες και ανυπόστατες) αλλά παραμένει η ουσία: Αυτό που επιδιωκόταν είναι ανθρωπολογικά εξομοιωμένη και πολιτικά εξισωμένη πολιτική ανθρωπολογία σε αδύναμα και αναλώσιμα κράτη ούτως ώστε να εξυπηρετηθούν τα συγκυριακά ηγεμονικά συμφέροντα. [βλ. μεταξύ άλλων «Οντολογική θεμελίωση του Πολιτικού και ο ρόλος της ισχύος στην αθέσπιστη διεθνή πολιτική: Πολιτικός στοχασμός versus Πολιτική Θεολογία» http://wp.me/p3OlPy-1no]: Παναγιώτης Κονδύλης: «Καταλαβαίνουμε έτσι γιατί οι φιλελεύθεροι πολιτικοί και οικονομολόγοι, οι οποίοι παρά τις συνεχείς έμπρακτες διαψεύσεις των τριών τελευταίων αιώνων, εξακολουθούν να διατείνονται ότι το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο, υποπίπτουν σ’ ένα τεράστιο λογικό και ιστορικό σφάλμα. Μόνο όποιος ενστερνίζεται έναν οικονομικό ντετερμινισμό, δηλαδή μόνον όποιος αποδίδει τους πολέμους σε οικονομικούς ανταγωνισμούς και μόνο, δικαιούται λογικά να πιστεύει ότι η οικονομική συνεργασία θα καταργήσει τους πολέμους. Στο κρίσιμο αυτό σημείο, όπως και σε πολλά άλλα ακόμη, ο οικονομιστικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα» (Θεωρία του πολέμου, Θεμέλιο, Αθήνα, 1997, σ. 366 – έμφαση δική μου).

Σε πρώτη λοιπόν φάση η αντί-Θεοκρατική πάλη δεν αναπτύχθηκε σε Αριστοτελική βάση γιατί δεν γνώριζαν τον Αριστοτέλη ή χειρότερα σε πολύ λανθασμένη βάση ταύτιζαν την ανθρωποκεντρική Αριστοτελική μεταφυσική με την Θεοκρατία. Το ζήτημα αυτό αναπτύσσεται έξοχα στο «Κριτική της Μεταφυσικής» του Παναγιώτη Κονδύλη αλλά και σε πολλά βιβλία και ομιλίες του σημαντικότερου σήμερα μελετητή του Αριστοτέλη, του Γιώργου Κοντογιώργη].

Σε δεύτερη φάση στα αρχικά στάδια της έλευσης της μαζικοπαραγωγής και της καπιταλιστικής ανάπτυξης οι υλιστικοί / ωφελιμιστικοί παράγοντες κυριάρχησαν εις βάρος της κλασικά νοούμενης πολιτικής συγκρότησης όπου διανεμητική δικαιοσύνη και πολιτικοοικονομική συγκρότηση θεωρούνταν ο πυρήνας της πολιτειακής συγκρότησης. [βλ. Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ http://wp.me/p3OlPy-ZB , Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. http://wp.me/p3OlPy-Zv , ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΎ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-Vv ]

Μετά την Εξέγερση στο Παρίσι των Μεταμεσαιωνικών ανθρώπων

Σε τρίτη φάση όταν οι πλέον στο Παρίσι οι μετά-Μεσαιωνικοί δουλοπάροικοι εξεγέρθηκαν ζητώντας «δικαιώματα», τα μετά-Μεσαιωνικά ελίτ (ηγεμόνες, γεωκτήμονες, φεουδάρχες, τραπεζίτες) «ενέδωσαν» και συνηγόρησαν για μια προσπάθεια πολιτικής συγκρότησης. Όμως μια οποιαδήποτε πολιτική συγκρότηση δημοκρατικών αξιώσεων απαιτεί πολιτικά διαμορφωμένους πολίτες. Για ιστορικούς λόγους, όμως – Θεοκρατία, Φεουδαρχία και δουλοπαροικία μιας περίπου χιλιετίας – απουσίαζε μια πολιτική ανθρωπολογία, κάτι που αποτελεί προϋπόθεση πολιτικής συγκρότησης και πολύ περισσότερο δημοκρατικής πολιτικής συγκρότησης. [Εδώ χρήζει να υπογραμμιστεί η διαφορά μεταξύ ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας που αναλύεται σε πολλά κείμενα του Γιώργου Κοντογιώργη, βλ. ιδ. το «Δημοκρατία ως Ελευθερία»]

Κατά την διάρκεια της φάσης αυτής είχε ήδη «προετοιμαστεί» η σταδιακή εμφάνιση του φαινομένου των εσχατολογικών διεθνιστικών ιδεολογικών δογμάτων του 18ου, 19ου και 20ου αιώνα: Αφενός του διεθνιστικού φιλελευθερισμού των πρώτων δεκαετιών μετά την Αμερικανική Επανάσταση. Αφετέρου του ακόμη πιο έντονα διεθνιστικού Κομμουνισμού μετά την Ρωσική Επανάσταση του 1917.

Κατά την διάρκεια της φάσης αυτής ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε στην βάση μιας εξ αντικειμένου κτηνώδους σχέσης φεουδαρχών/καπιταλιστών: Ο εργάτης των μέσων μαζικής παραγωγής βρέθηκε σε μια κατάσταση ίδια ή παρόμοια με αυτή των δουλοπαροίκων του Μεσαίωνα. Είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί εξ αρχής κάτι πολύ σημαντικό και ευδιάκριτο πλην ελλειμματικά αναλυμένο μέσα στα εκατέρωθεν ιδεολογικά κείμενα.

Πρώτον, ο διεθνιστικός φιλελευθερισμός τάχιστα εγκαταλείφθηκε όταν αντί ενός χαλαρού Αμερικανικού κράτους σταδιακά οι ΗΠΑ διογκώθηκαν σε ηπειρωτική δύναμη με εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες και την μεγαλύτερη εδαφική επέκταση κράτους όλων των εποχών στην Βόρεια Αμερική. [για εκτεταμένη ανάλυση της διαδρομής αυτής βλ. «Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική από την ιδεαλιστική αθωότητα στο Πεπρωμένο του έθνος» – επεξεργαζόμαστε επανέκδοση]. [Βασικά, τα διεθνιστικά δόγματα αυτής της φάσης αναβίωσαν μετά από ένα περίπου αιώνα ως κυρίαρχες προσεγγίσεις της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δηλαδή του «λειτουργισμού» και «νεολειτουργισμού». Ανάλυση σε όλα τα βιβλία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση του υποφαινόμενου και σε συντομότερες αναρτημένες αναλύσεις, δοκίμια και άρθρα]

Δεύτερον, το ίδιο είχαμε στην Σοβιετική Ένωση. Μια περίπου δεκαετία μετά όταν τέθηκε το ζήτημα συμμετοχής στην Κοινωνία των Εθνών η διένεξη Τρόσκι – Στάλιν –ο πρώτος υποστήριζε ότι θα εγκαταλειφθεί η παγκόσμια επανάσταση ο δεύτερος ότι προεξάρχει ο σοσιαλισμός σε ένα κράτος και αυτό έπεται– ο σοβιετικός διεθνισμός ουσιαστικά εγκαταλείφθηκε. Το θέμα αυτό το εξετάσαμε συγκριτικά με την υλιστική/αντί-πνευματική θεώρηση της ΕΕ στο τελευταίο κεφάλαιο του «Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας. Ευρωπαϊκή άμυνα, ασφάλεια και πολιτική ενοποίηση».

Για να το πούμε διαφορετικά, ήδη από τον 19ο αιώνα ο φιλελευθερισμός και ο κομμουνισμός ως δύο μορφικά πανομοιότυπες υλιστικές ιδεολογίες έπαυσαν να είναι διεθνιστικές ήδη από τον 19ο αιώνα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αφενός ήταν, όπως θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε συντομογραφικά στην συνέχεια, πολιτική διαστροφή, και αφετέρου, τόσο στην Βόρειο Αμερική όσο και στην Ευρώπη οδήγησαν σε εκατόμβες. Επανεμφανίστηκαν σκληρά και δυνατά όπως είπαμε τον 20ο αιώνα ως υποκριτικές μεταμφιέσεις των εκατέρωθεν αξιώσεων ισχύος.Κύριο επιχείρημα εδώ λοιπόν είναι ότι το φαινόμενο της ιδεολογίας με διαφορετικό τρόπο σε κάθε φάση κυριάρχησε με αποτέλεσμα να επηρεαστούν δραστικά οι διεθνείς σχέσεις από τον 18ο μέχρι τον 21ο αιώνα και να επιδράσουν διαβρωτικά στην ομαλή συγκρότηση των κοινωνικοπολιτικών δομών των κοινωνικών οντοτήτων που μετά τον 19ο αιώνα έκαναν εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες για να αποτινάξουν τον αποικιακό ζυγό. Ακόμη πιο σημαντικό, οι κοινωνίες των λιγότερο ισχυρών κρατών της μετα-αποικιακής εποχής δηλητηριάστηκαν με εμφύλια δόγματα, με κόμματα, με τεχνητές διαιρέσεις όπως δεξιός, κομμουνιστής, σοσιαλιστής, συντηρητικός και τα λοιπά, με αποτέλεσμα σχεδόν σε όλα αυτά τα κράτη να μην υπάρξει πολιτική και κοινωνική συγκρότηση [δηλαδή Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός] σύμφωνα με την οντολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής συλλογικότητας όπως ιστορικά ήταν και όπως εξελισσόταν.

Εμφύλιοι πόλεμοι

Σε πολλά κράτη, ακόμη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, συντελέστηκε το μεγαλύτερο πολιτικό και πνευματικό έγκλημα που μπορεί να υπάρξει κατά μιας κοινωνίας, ένας δηλαδή εμφύλιος πόλεμος που διασπά την κοινωνική συνοχή, τους κοινωνικοπολιτικούς δεσμούς και την πνευματική ολοκλήρωση γύρω από κοσμοθεωρίες και έσχατες Πολιτειακές λογικές. Για να το πούμε διαφορετικά, ενώ η συγκρότηση και συγκράτηση του Πολιτειακού γίγνεσθαι ήταν, είναι και πάντα θα είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο άθλημα συγκρότησης κοινού βίου, διανεμητικής δικαιοσύνης, τρόπου ζωής και κανονιστικών δομών, ο εμφύλιος τα κατεδαφίζει όλα και αναστέλλει την Εθνική κοινωνικοπολιτική συγκρότηση για δεκαετίες ή και πάντα. Το τραγικό του πράγματος ότι δεν επρόκειτο για κάποια επανάσταση αλλαγής καθεστώτος και ανάκλησης μιας κακής εξουσίας αλλά για τεχνητές διαιρέσεις σε αναφορά με ανυπόστατα ιδεολογικά δόγματα η μόνη χρησιμότης των οποίων ήταν η εκπλήρωση στρατηγικών σκοπών των εκατέρωθεν ηγεμονικών δυνάμεων.Η κατανόηση αυτών των εξελίξεων των δύο τελευταίων αιώνων, όμως, απαιτεί μια αναδρομή για το πώς οδηγηθήκαμε στην Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648 μ.Χ. και την διαμόρφωση στην συνέχεια –προηγήθηκε το Κογκρέσο της Βιέννης το 1815 όταν επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί μια ηγεμονική τάξη με αξίωση «μηδέν επαναστάσεις και μηδέν δημοκρατικές αξιώσεις»– του σύγχρονου διακρατικού συστήματος όπως συγκροτήθηκε μέχρι και το 1945, όταν με την υιοθέτηση του Χάρτη του ΟΗΕ η κρατική κυριαρχία κατέστη ο νομικά και κοσμοθεωρητικά συμπεφωνημένος άξονας της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής.Σκιαγραφώντας την διαδρομή, τους προσανατολισμούς και τους κύριους σταθμούς θα μπορούσαμε να υπενθυμίσουμε τα εξής:

Ο πολιτικός πολιτισμός που συμβολίζεται με το πέρασμα από την προ-πολιτική βαρβαρότητα στην οργάνωση των ανθρώπων σε πολιτικές ομάδες με σκοπούς, ιεραρχίες και πολιτικοοικονομική οργάνωση, τοποθετείται στους προ-κλασικούς χρόνους, πριν δηλαδή περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια.
Η κλασική εποχή ήταν ένα εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα και η σταθερότητα ήταν συνάρτηση της ισορροπίας δυνάμεων. Ο Αθηναϊκός ηγεμονισμός έφερε την αντί-ηγεμονική συσπείρωση, τον μεγάλο πόλεμο και την κυριαρχία των Μακεδόνων Βασιλέων που ακολούθησε, οπότε και αρχίζει η φάση των κοσμοσυστημάτων μέχρι και το 1648 μ.Χ.
Πιο συγκεκριμένα, στο πλαίσιο μιας διαδρομής πολλών αιώνων μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, τους Ελληνιστικούς Χρόνους και την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στερεώθηκαν δύο Οικουμενικές Αυτοκρατορίες: Η Θεοκρατικά κινούμενη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η Αριστοτελικά-ανθρωποκεντρικά προσανατολισμένη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή Βυζαντινή Οικουμένη.
Λογικό ήταν οι δύο αυτές Αυτοκρατορίες να βρίσκονταν σε αντιπαλότητα. Η Ρωμαιοκαθολική Αυτοκρατορία ενσάρκωνε την οπισθοδρόμηση στην απόλυτη δεσποτεία ενώ στον αντίθετο πόλο βρισκόταν το Βυζαντινό κοσμοσύστημα.
Δύο ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του Βυζαντινού κοσμοσυστήματος.
- Οι Πόλεις και τα Κοινά διατήρησαν την ανθρωπολογική τους ιδιοσυστασία όπως αυτή διαμορφώθηκε ιστορικά και όπως εξελισσόταν, ενώ εσωτερικά ασκούσαν πολιτική αυτοδιάθεση [Δηλαδή, αποτελούσε ένα μετά-κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα όπου αντίθετα με τους σύγχρονους μετά-κρατικούς διεθνισμούς δεν επιβαλλόταν ανθρωπολογική εξομοίωση και πολιτική εξίσωση – η κάθε πόλη αυτό-θεσπιζόταν και απέστελλε Συγκλητικούς στην Σύγκλητο της Βασιλεύουσας Πόλης – είχαμε δηλαδή ένα δημοκρατικά προσανατολισμένο άθλημα δημοκρατικής κοσμοσυστημικής συγκρότησης].
- Ο Βασιλέας των Πόλεων ήταν βασικά εντολοδόχος της Συγκλήτου των Πόλεων. Μια τέτοια κύμανση των πραγμάτων μιας περίπου χιλιετίας δεν μπορούσε να είναι μονοσήμαντη ή γραμμική. Μολαταύτα, κανείς μπορεί να ισχυριστεί ότι στο κοσμοσύστημα της Βυζαντινής Οικουμένης επιτεύχθηκε μια μετακρατοκεντρική ανοδική πορεία του πολιτικού πολιτισμού [τα θέματα αυτά τα έχει αναλύσει εκτεταμένα και τεκμηριωμένα ο Γιώργος Κοντογιώργης σε πολλά κείμενά του]
Υπό το μόλις αναφερθέν πρίσμα, οι«Σταυροφορίες» των πραιτοριανών της Ρωμαιοκαθολικής Θεοκρατίας κύριο σκοπό είχαν την αποδυνάμωση της εδραίας ανθρωποκεντρικής μετακρατοκεντρικής Βυζαντινής Οικουμένης. Η κατάληψη και λεηλασία της Βασιλεύουσας Πόλης το 1204 αποτέλεσε ένα μεγάλο ιστορικό πλήγμα ανυπολόγιστων προεκτάσεων κατά του πολιτικού πολιτισμού.
- Ο πολιτικός πολιτισμός οπισθοδρόμησε σε περίπου προ-πολιτικές εποχές όταν Ανατολικές Δεσποτείες κατάλαβαν την Βασιλεύουσα Πόλη το 1453. Είναι αξιοσημείωτο βέβαια, το γεγονός ότι το Βυζαντινό Οικοσύστημα λόγω της εδραίας πολιτικής ανθρωπολογίας που διέθετε επιβίωσε δυόμιση αιώνες μετά την καταστροφή της Πόλης από τους Σταυροφόρους.
Ένα περίπου αιώνα μετά οι ηγεμόνες στασίασαν για πρώτη φορά κατά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ορίζοντας αυτοί τους αντιπροσώπους του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου.
Στην συνέχεια έχουμε τον Τριακονταετή Πόλεμο και την Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648, η οποία θεωρείται η αφετηρία του σύγχρονου διακρατικού συστήματος.
- Έχει σημασία να τονιστεί προκαταρτικά, στο σημείο αυτό, ότι στην συνέχεια ο πολιτικός πολιτισμός από άποψη πολιτικής συγκρότησης βρέθηκε περίπου στα πρώιμα κλασικά χρόνια ή και πιο πίσω όταν, εισερχόμενοι στον 21ο αιώνα με ταχύρρυθμο τρόπο, αναρίθμητοι διεθνικοί δρώντες οι οποίοι στερούνται παντελώς κοινωνικοπολιτικών ελέγχων κατέχουν ισχύ διανεμητικών προεκτάσεων. [ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OlPy-1pn]
  - Η Γαλλική εξέγερση των μετά-Μεσαιωνικών δουλοπαροίκων και των διανοουμένων που επιχείρησε να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση πέτυχε μεν να δοθούν «ανθρώπινα δικαιώματα» και έμμεση αντιπροσώπευση πλην η εξέλιξη των πραγμάτων δεν μαρτυρεί τροχιά μετατροπής της έμμεσης αντιπροσώπευσης σε έμμεση, τουλάχιστον, δημοκρατία. [όσον μας αφορά γράφουμε «εξέγερση» και όχι επανάσταση καθότι θεωρούμε πως δεν υπήρχε συγκροτημένο κοινωνικό σώμα αλλά μόνο δύσμοιροι ρακένδυτοι μετά-Μεσαιωνικοί δουλοπάροικοι στην εξέγερση των οποίων συμμετείχαν και αρκετοί διανοούμενοι]
Από τον σκοτεινό Θεοκρατικό Ρωμαιοκαθολικό Μεσαίωνα η Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 μ.Χ. συμβολίζει την μετάβαση στην μετά-Μεσαιωνική κρατική εξουσία των ηγεμόνων, των φεουδαρχών, των γεωκτημόνων και των τραπεζιτών (πολλοί από τους οποίους θεμελίωσαν οικονομικές αυτοκρατορίες από την λεηλασία της Βασιλεύουσας Πόλης). Στην συνέχεια βέβαια ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο από το αποικιοκρατικό φαινόμενο όταν το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη καταλήφθηκε, διοικήθηκε δεσποτικά και λεηλατήθηκε / καταληστεύτηκε ο πλούτος όλων σχεδόν των υπόλοιπων εθνών. Στο παρεμβαλλόμενο πίνακα «Διαχρονική διαδρομή του πολιτικού πολιτισμού και φορά κίνησης 5000 πΧ – 21ος αιώνας» που αντλεί από τις περιγραφές του «Κοσμοθεωρία των Εθνών», διόλου τυχαία η μετά το 2004 καταγράφεται ως κατηφορική.

Σταδιακά, οι διοικητικοί μηχανισμοί των μετά-Μεσαιωνικών ηγεμόνων έγιναν «κράτη». Κράτη με την έννοια της κρατικής κυριαρχίας που επιτάσσει μη επέμβαση και εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία. Η εσωτερική πολιτική ανθρωπολογία είναι ζήτημα άλλης τάξης και τέθηκε πολύ σκληρά όταν τον 18ο και 19ο αιώνα επιχειρήθηκε μια διαφορετική πολιτική οργάνωση που θα συμπεριελάμβανε, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τους μετά-Μεσαιωνικούς ανθρώπους.
Συνεχίζοντας την περιγραφή όσο συντομότερα μπορούμε, αναφέρεται ότι, η αναζήτηση πολιτών –ιδιαίτερα μετά την Γαλλική εξέγερση (όπως ήδη τονίστηκε δύσκολα θα μπορούσε να ονομαστεί «επανάσταση» καθότι προϋπόθετε άτομα διαφορετικής ανθρωπολογικής υπόστασης)– από το ανάμεικτο σύστημα ηγεμόνων, αστών και αστικοφιλελεύθερων, προσέκρουε πάνω στο θλιβερό γεγονός ότι δεν υπήρχαν ώριμοι πολίτες. Υπήρχε μόνο η δύσμοιρη μετά-Μεσαιωνική ανθρωπολογία των δουλοπαροίκων.
Ας υπογραμμίσουμε για όσους ιδιαίτερα σε υπανάπτυκτα και εξαρτημένα κράτη θεωρούν το Παρίσι το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός της διαχρονίας, ότι στην Γαλλική εξέγερση δεν είχαμε μόνο διανοούμενους αλλά και τους δύσμοιρους «ξεβράκωτους» δουλοπάροικους οι οποίοι ανέμιζαν σημαίες στοιχειώδους αναγνώρισης της κάποιων έστω δικαιωμάτων. Στοιχειώδη δικαιώματα «παραχωρήθηκαν» (ατομική ελευθερία) και το καθεστώς της έμμεσης αντιπροσώπευσης ονομάστηκε έμμεση δημοκρατία. Δημοκρατία όμως μπορεί να ονομαστεί μόνο αν μια πολιτεία είναι προσανατολισμένη προς κοινωνική και πολιτική ελευθερία. Αυτό έχουμε έκτοτε;
Το τραγικό εάν όχι κωμικό είναι ότι ενώ οι δουλοπάροικοι είχαν έκτοτε την ευκαιρία να εξελιχθούν πνευματικά, μορφωτικά και πολιτικά, τα ολιγαρχικά ελίτ συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν τα μέλη των κοινωνιών τους ως «μάζες«. Στην Ελλάδα, μάλιστα, μπερδεμένα πολιτικά κεφάλια έτσι χαρακτηρίζουν τους νεοέλληνες.
- ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΩΝ «ΜΑΖΩΝ»: Αυτά αφορούν κρίσιμες ιστορικές πτυχές του διαχρονικού κρατικού και διακρατικού γίγνεσθαι. Επιβάλλεται να υπογραμμιστεί με έμφαση, καθότι, όπως τελικά εξελίχθηκαν τα πράγματα –αναμφίβολα αντίθετα απ’ ότι πολλοί ήθελαν– καθότι προσδιόρισε τον προσανατολισμό των κρατών όχι προς δημοκρατία αλλά προς την διαιώνιση ενός μικτού πατερναλιστικού ολιγαρχικού και κατά καιρούς ακραία δεσποτικού συστήματος εξουσιών: Όσοι φιλοδοξούσαν να αναβιώσουν το κλασικό σύστημα ναι μεν θεώρησαν ότι έκαναν σημαντικά βήματα μετά την «εξέγερση των μαζών» στην Γαλλία έφερε κάποια «δικαιώματα» –και την υιοθέτηση της έμμεσης αντιπροσώπευσης και κάποιου είδους λαϊκής κυριαρχίας και διάφορες ψηφοφορίες που αφορούσαν αυτά τα δικαιώματα (η λαϊκή κυριαρχία αφορούσε βασικά την εκλογή έμμεσων αντιπροσώπων)– πλην είχαμε και δεσποτικά … διαλείμματα, ιδιαίτερα όταν κινδύνευαν τα συμφέροντα των ολιγαρχικών συστημάτων. Βασικά αυτό που είχαμε δεν ήταν κάποια ουσιαστική πολιτειακή μετάβαση αλλά ένα πατερναλιστικό σύστημα διατήρησης και διαιώνισης της ολιγαρχικής εξουσίας. Στην εξουσία αυτή λόγω νέων πολιτικοοικονομικών δομών προσχώρησαν και πολλά νέα μέλη της οικονομικής ολιγαρχίας ή και άλλων κοινωνικών ομάδων όπως επιστήμονες και διανοούμενοι. Πανομοιότυπα, πρέπει να πούμε, εξελίχθηκαν τα πράγματα και στην ΕΣΣΔ με την κομμουνιστική νομενκλατούρα.
- Βασικά, το ιδεολογικό σύστημα παρήγαγε δήθεν διαφορετικές ή αντίθετες πατερναλιστικές κομματικές δομές εξουσίας μέσα στις οποίες συσπειρώθηκαν εναλλασσόμενες μορφικά πανομοιότυπες εξουσιαστικές «συμμορίες» που διαιωνίστηκαν μέχρι και τις μέρες μας. Εάν δημοκρατία σημαίνει ο πολίτης να είναι εντολέας μιας εντολοδόχου εξουσίας και η κοινωνία κάτοχος του κράτους, με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικές ρευστά αυξομειούμενες βαθμίδες, ο πολιτικός πολιτισμός διολίσθησε στην προ-κλασική ή και στην προ-πολιτική εποχή την οποία στις μέρες μας βιώνουν πολλές κοινωνίες με τρόπο φρικτό και αβάστακτο.
- Τώρα, η πλανητικοποίηση των οικονομικών σχέσεων, η τεχνολογία και η επικοινωνιακή επανάσταση έχει πολλές προεκτάσεις για τα υπό συζήτηση ζητήματα. Το σύστημα έμμεσης αντιπροσώπευσης το οποίο με δυσκολία μπορεί να πει κανείς ότι ήταν προσανατολισμένος προς κάποια έμμεση έστω δημοκρατία, εισέρρευσαν διεθνικοί δρώντες οι οποίοι στερούνται συχνά και του παραμικρού κοινωνικοπολιτικού ελέγχου. Δηλαδή, δεν είναι πολιτικά ενταγμένοι. Ως τέτοιοι, ανήκουν όχι σε μια προ-πολιτική εποχή αλλά σε μια προβαρβαρική εποχή όταν καμιά θέσπιση των διανεμητικών λειτουργιών της ισχύος δεν υπήρχε και όταν η ωμή κτηνώδης και ανεξέλεγκτη ισχύς προσδιόριζε τα πάντα.
- Στις μέρες μας τα «δικαιώματα» τα επισείουν πάλι οι ολιγάρχες για να νομιμοποιούν την μεταχείριση των πολιτών ως περίπου «μαζών δουλοπαροίκων».
- [Τονίζουμε και υπογραμμίζουμε ξανά το ιλαροτραγικό γεγονός πως δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και στο νεοελληνικό κράτος για οποίο πολλοί αξιώνουν να είναι κληρονόμοι της μεγάλης πολιτικής παράδοσης της Ελληνικότητας άξονες της οποίας είναι η Πολιτική Ελευθερία και η Εθνική Ανεξαρτησία που προϋποθέτουν αυτεξούσιους πολίτες, άτομα που αναρριχήθηκαν στην εξουσία και μετατράπηκαν σε πραιτοριανούς ξένων συμφερόντων, μιλούν όχι για έθνος αλλά για «λαό και μάζες ατόμων» που τους νομιμοποιούν με ψηφοφορίες όπου κύρια σημαία είναι όχι η πολιτική ελευθερία αλλά τα συμφέροντα διεθνικών χρηματοοικονομικών δρώντων και τεχνοκρατών οι οποίοι είναι, δήθεν, ανίκητοι]
- Κατά συνέπεια θεωρούμε ότι μια μεγάλη διαφορά, τέλη και αρχές του 21 αιώνα, είναι ότι η κυριαρχία των διεθνικών δρώντων φορέων διανεμητικής ισχύος πλην ανεξέλεγκτων ή στην υπηρεσία των ηγεμονικών δυνάμεων, όπως αναφέρθηκε μόλις, σηματοδότησε μια πολιτική οπισθοδρόμηση η οποία γίνεται ολοένα εντονότερη [βλ. ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1ij]. Καμιά κοινωνία δεν μπορεί να μην αντιμετωπίσει αυτή την πολιτική ασθένεια και αν δεν το κάνει οι πολιτειακές βλάβες θα είναι βαριές ίσως και ανίατες.

Μετά΄-Μεσαιωνικά λοιπόν η προσπάθεια να συγκροτηθούν κράτη απαιτούσε πολίτες για τους οποίους όμως δεν υπάρχει μαγικό ραβδί κατασκευής τους. Η μετά-Μεσαιωνική Ευρώπη, δεν είχε πολίτες με υπόσταση, επαναλαμβάνουμε ξανά, γιατί πρόκειται για το σημαντικότερο διαμορφωτικό γεγονός της σύγχρονης εποχής. [Ξανά: Κάτω από τους κρατικούς διοικητικούς μηχανισμούς υπήρχαν δύσμοιροι και κακόμοιροι πολιτικά ανυπόστατοι μετά-Μεσαιωνικοί δουλοπάροικοι. Μεταξύ αυτών των διοικητικών μηχανισμών και των «μαζών» ένα μεγάλο κύμα «διαφωτιστών» που επιχειρούσαν να αναβιώσουν την κλασική εποχή, κυριολεκτικά κατέληξαν να την πιθηκίζουν.]
Το αντι-Αριστοτελικό ατύχημα
Να θυμηθούμε ότι στην κλασική εποχή ο συλλογικός κατ’ αλήθειαν βίος για την διαμόρφωση των συλλογικών σκοπών, των ηθικών επιταγών που τους νομιμοποιούν και των δομών εξουσίας και κοινωνίας, πρώτον, αφορούσε πολίτες με πολιτική υπόσταση, και δεύτερον, οι πολίτες προσέρχονταν μέσα στον Δήμο της Δημοκρατίας όχι με υλικά μόνο κριτήρια αλλά και με τον πνευματικό τους κόσμο: Πολιτειακή συγκρότηση προϋποθέτει «σύμμειξη και μέθεξη αισθητών με τα πνευματικά» και όχι ατομιστές, ωφελιμιστές, ηδονιστές και πολιτικά αδιάφορους που προσανατολίζονται προς τα Σόδομα και Γόμορρα του συνεπούς υλιστή Μαρκήσιου de Sade. Γιατί αυτή ήταν η ροπή του ύστερου μοντερνισμού που κορυφώνεται στην μεταμοντέρνα εποχή.

Κατά την διάρκεια των πολλών φάσεων και σταθμών του μοντερνισμού –στο Κοσμοθεωρία των Εθνών διακρίναμε τον στενό υλιστικό δρόμο του μοντερνισμού από τον ευρύτερο φαρδύ δρόμο της Νεοτερικότητας όπου αναμενόμενα είχαμε πολλά και υψηλά πνευματικά επιτεύγματα που σταδιακά ερήμην των ιδεολόγων συγκρότησαν τις υποστάσεις των συγκαιρινών κοινωνιών– το «απείθαρχο και ταραχοποιό πνεύμα», για να παραφράσουμε τον Κονδύλη, δεν μπορούσε να κινηθεί γραμμικά μέσα στην μετά-Μεσαιωνικές κρατικές σφαίρες. Εξ ου και έχουμε έναρξη της τραγωδίας επινόησης υλιστικών ιδεολογικών δογμάτων πειθάρχησης των ανυπάκουων ανθρώπων της μετά τους δουλοπάροικους εποχής … Αφού δεν κατασκευάζονται με το δόγμα και τα θεσμικά Εποικοδομήματα/Επιφάσεις, ακολουθεί η βία για την συμμόρφωσή τους. Αυτά όλα είναι πολύ σημαντικά. Είχαμε:
- Αντί αθλήματος πολιτειακής δημοκρατικής συγκρότησης είχαμε εξοστρακισμό του Αριστοτελισμού και στοχοποίηση του Σταγειρίτη πολιτικού στοχαστή ως … θετικιστή (σε αντίθεση με τις νεφελοβατούσες εσχατολογικές ιδεολογίες).
- Βασικά, οι μετά-Μεσαιωνικοί «φιλόσοφοι» επειδή δεν κατανοούσαν ότι ο Αριστοτέλης δεν ήταν θεοκρατικός αλλά ανθρωποκεντρικός το αποτέλεσμα ήταν πλατωνισμοί εκτός τόπου και χρόνου και ψευτοπλατωνίζοντα δόγματα μικρών ανθρώπων μέσα στα οποία μπήκαν μεγάλες ιδέες κάθε είδους και κάθε απόχρωσης. Κατάσταση που συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας με πιο σκληρό μεταμοντέρνο τρόπο όποτε και όταν επιχειρείται η κατασκευή ή ανακατασκευή κοινωνιών και ανθρώπων βάση δόγματος. Το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: Μια αλληλουχία διαδοχικών μεγάλων νεκροταφείων ανθρώπων που δεν συμμορφώνονται με την πολιτική ιδεολογία του εκάστοτε ιδεολογικού δόγματος και των συμπαρομαρτούντων ιδεολογημάτων και θεωρημάτων. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ. Είναι πολιτικό δηλητήριο που ρέει μέσα στο πολιτειακό σύστημα δημιουργώντας εμφύλια σύνδρομα, προκαλώντας εμφύλιες διενέξεις και δημιουργώντας αναστολές στην κατά τα άλλα ενστικτώδη αξίωση κάθε ανθρώπινης ύπαρξης να είναι αυτεξούσια, εντολέας της εξουσίας και ελεύθερη. Ελεύθερη εδώ σημαίνει δυνατότητα απόλαυσης της ανθρωπολογικής ετερότητάς της, κάτι που απαιτεί κρατική κυριαρχία / εθνική ανεξαρτησία (στην κλασική εποχή το «ιδεώδες της ανεξαρτησίας») και δημοκρατική φορά κίνησης προς πολιτική ελευθερία.

Ιδεολογική κατασκευή ανθρώπων και κρατών

Τα μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα, τουτέστιν, τα οποία έτσι γεννήθηκαν και καταμαρτυρούμενα έτσι εξελίχθηκαν (είναι ανεξήγητοι οι λόγοι που πολλοί δεν το βλέπουν), αφού προγραμματικά θεωρήσουν τους ανθρώπους ανυπόστατους και μηδενικά («μάζες» και «όχλο-λαό» όπως περίπου ήταν το ανθρωπολογικό περιβάλλον της δύσμοιρης ανθρωπολογίας της Γαλλικής εξέγερσης «sans-culottes»–ξεβράκωτοι), επιδιώκουν να κατασκευάσουν κοινωνίες και ανθρώπους «βάσει δόγματος» επινοημένου στο εγκέφαλο κάποιων ιδιωτών. Ιδιώτες που στην συνέχεια χαρακτηρίζονται «μεγάλοι» «φιλόσοφοι» και τόσο μεγαλύτεροι θεωρούνται όσο μεγαλύτερη βλακεία «τεκμηριώσουν» μέσα από ογκώδεις τόμους μεταφυσικών φαντασιώσεων: Θα ενωθεί ο πλανήτης υλιστικά συγκροτώντας μια μυστήρια πλανητική οικονομική ανθρωπολογία εμπόρων και ωφελιμιστών ή αντίστοιχα θα ενωθεί αταξικά επειδή με κάποιο μυστήριο τρόπο όλοι θα συνυπάρξουν κάτω από ένα ιδεολογικά προκατασκευασμένο διοικητικό Εποικοδόμημα. Φαντασιόπληκτα πράγματα μεν, μυστηριωδώς δε πιστευτά από πολλούς.
Δεν χρειάζεται πολιτική δημοκρατικά προσανατολισμένη, μας λένε βασικά, οι «μεγάλοι» ιδεολόγοι και τα παρακολουθήματά τους πολλοί από τους οποίους είναι φορείς επιστημονικών τίτλων, γιατί, δήθεν, θα έχουμε την μια ή την άλλη «δημοκρατία» των φαντασιώσεών τους όταν θα φτάσουμε στον ΕΣΧΑΤΟ (επίγειο) ΧΛΟΕΡΟ ΤΟΠΟ εντός του οποίου κάθε ιδεολογικό δόγμα υπόσχεται (χωρίς ποτέ κανείς να το δει μέχρι σήμερα) ότι η ζωή όλων θα είναι παραδεισένια. Αγγελικά πλασμένη στην βάση φαντασιόπληκτων υποσχέσεων. Αυτή είναι εξάλλου η πολιτική θεολογία σε όλες τις πιθανές εκδοχές της [ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων – http://wp.me/p3OlPy-1bH]
ΕΣΧΑΤΟΙ (επίγειοι) ΧΛΟΕΡΟΙ ΤΌΠΟΙ, κυριολεκτικά. Αυτή είναι η απόληξη των φαντασιόπληκτων υποσχέσεων όλων των ιδεολογικών δογμάτων του μοντερνισμού: Έσχατοι τόποι οι οποίοι καμιά σχέση δεν έχουν με την ανθρώπινη ύπαρξη, τις κυμάνσεις τις ανθρώπινης φύσης, την ανάγκη για πολιτική συγκρότηση των συλλογικών οντοτήτων του κοινωνικοανθρωπολογικά διαφοροποιημένου πλανήτη. Ανυπόστατες και φαντασιόπληκτες ιδέες με τις οποίες μυστηριωδώς τόσοι πολλοί παραμυθιάστηκαν στο παρελθόν αλλά ακόμη πιο μυστηριωδώς πολλοί συνεχίζουν να μηρυκάζουν αυτοκτονικά.
Μέχρι να φθάσουμε στον έσχατο ιδεολογικά κατασκευασμένο τρόπο, βέβαια, θα έχουμε «έμμεσα» μεταβατικά συστήματα όπου οι φαντασιόπληκτοι θα αυτοσχεδιάζουν απάνθρωπα, θα προσπαθούν να συμμορφώσουν τους ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν μέσα στα Εποικοδομήματα-Επιφάσεις των διεστραμμένων πολιτικών φαντασιώσεών τους (ή στην καλύτερη περίπτωση των ευσεβών τους πόθων) και όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται θα υπάρχει τιμωρία … Δεκάδες εκατομμύρια ή πολύ περισσότεροι άνθρωποι σφαγιάστηκαν πάνω στους ιδεολογικούς βωμούς τους δύο τελευταίους αιώνες γεμίζοντας τα μεγαλύτερα νεκροταφεία ιστορίας.

Στο σημείο αυτό απαιτείται να υπογραμμίσουμε ότι αυτά τα φαινόμενα συμπίπτουν περίπου με την σκοτεινότερη περίοδο όλων των εποχών, δηλαδή την προαναφερθείσα αποικιοκρατία, όταν ο πλανήτης καταλήφθηκε και καταληστεύτηκε επί αιώνες από τις ευρωπαϊκές ηγεμονίες. Παρατεταμένη καταλήστευση των εθνών με την αποικιοκρατία, την οποία, πρέπει να πούμε, δεν τερμάτισε ο θαυμαστός κόσμος του Διαφωτισμού στον οποίο πολλοί προσκολλώνται αντί να τον δουν ως μια οριακή πρόοδο σε σχέση με τον Μεσαίωνα, πλην και ως μια μεγάλη οπισθοδρόμηση σε σύγκριση με την κλασική εποχή και την Βυζαντινή Οικουμένη. Η πολιτική συμμόρφωση λόγω δόγματος, όπως όλοι ξέρουμε πλην συχνά ξεχνιέται, οδήγησε σε γενοκτονίες στην Ευρώπη και εκατόμβες στον υπόλοιπο πλανήτη όταν οι αποικιοκράτες επιδόθηκαν στον υποκριτικό «εκπολιτισμό» εθνών με γιγαντιαία υπόσταση πολιτισμού και πολιτικών παραδόσεων. [Για το θέμα αυτό και τον ποικίλων αποχρώσεων όρο «επαναστατισμός» βλ. το σημαντικότερο έργο πολιτικής θεωρίας των διεθνών σχέσεων του Martin Wight, Διεθνής Θεωρία (Εκδόσεις Ποιότητα)]

Η κρίση των τελευταίων ετών στην Ευρώπη δεν είναι παρά μόνο πέταγμα του προσωπείου: Από την εξέγερση των «μαζών» στο Παρίσι και την λαϊκή κυριαρχία όπως την ενσάρκωνε η έμμεση αντιπροσώπευση, καθιερώνεται επικοινωνιακά μια ψευδεπίγραφη «έμμεση δημοκρατία» την οποία συχνά υπερβάλλοντας απέραντα μερικοί ονομάζουν και «δημοκρατία».

Επειδή αποτελεί ίσως το σημαντικότερο γεγονός της σύγχρονης εποχής, πρέπει να υπογραμμίσουμε ξανά ότι από την έμμεση αντιπροσώπευση οδηγούμαστε ταχύρρυθμα σε κάτι παράλληλο, εγγενές και προσδιοριστικό των πολιτικών δομών, δηλαδή στην οπισθοδρόμηση προς την πρό-πολιτική εποχή της δημιουργίας «συμμοριών» των μετά-Μεσσαιωνικών ελίτ που ονομάστηκαν «κόμματα» και που βρίσκονται στην υπηρεσία των νέων ολιγαρχών οι οποίοι ανεβοκατεβάζουν αυτές τις συμμορίες στις εξουσιαστικές καρέκλες (στις χώρες τους αλλά και σε υποτελή κράτη). Κανένα συμφέρον δεν έχουν οι πολίτες να συσπειρώνονται εμφύλια σε ιδεολογική και κομματική βάση. Συμφέρον τους είναι να αξιώσουν να είναι εντολείς ανακλητών εξουσιών. Ακόμη και η εξ ανάγκης αναφορά σε κόμματα και ιδεολογίες προκαλεί τραύματα και πολιτικά είναι αυτοκαταστροφική.

Από τον κλασικό Δήμο σε σφαγεία πολλών δημίων

Συνοψίζουμε λοιπόν υπογραμμίζοντας ότι μετά την «εξέγερση των μαζών» στο Παρίσι, έχουμε σταδιακή ανάπτυξη του αριστερό-δεξιού συστήματος ιδεολογικών δογμάτων κατασκευής κοινωνιών και ανθρώπων εντός της «δημόσιας» σφαίρας … Οι φασιστικές ιδεολογίες κατασκευής είναι μια ενδιάμεση και λιγότερο διακριτική απόχρωσή τους.

Όπως θα λέγαμε από τον Δήμο της Δημοκρατίας δύο χιλιετίες μετά οδηγηθήκαμε μέσα σε ένα σφαγείο με πολλούς δήμιους όπου όποιος δεν συμμορφώνεται με τα ΔυτικοΑνατολικά ιδεολογικά δόγματα σφάζεται, οδηγείται στο μέτωπο περιοδικών εμφύλιων πολέμων ή καταστέλλεται από τα μεταμοντέρνα μέσα χειραγώγησης που έφερε η τεχνολογική εξέλιξη.

Τα ιδεολογικά δόγματα δεν μπορούν να αποτελούν οδηγό πολιτικού προσανατολισμού. Γεννήθηκαν απόρροια απελπισίας και απόγνωσης ή υποκριτικά για να γίνει, δήθεν, εφικτή η ανακατασκευή των μετά-Μεσαιωνικών δουλοπαροίκων σε πολίτες.

Αποτελεί βέβαια ιστορικό μυστήριο εάν σκεφτούμε ότι δισεκατομμύρια άνθρωποι πείστηκαν (ακόμη και στις μέρες μας) με αποτέλεσμα να ταλαντεύονται μπερδεμένα αριστεροδεξιά εκφέροντας συγκεχυμένα ιδεολογικά προστάγματα τα οποία τους δύο τελευταίους αιώνες αλλά και σήμερα μεταμφιέζουν την μια ή άλλη αξίωση ηγεμονικής ισχύος για να κατασκευαστεί δήθεν μια παγκόσμια ανθρωπολογία του ενός ή άλλου αριστεροδεξιού είδους.

Η γένεση των κατασκευαστικών ιδεολογικών δογμάτων της αριστεράς ή δεξιάς ή φασίζουσας και στην συνέχεια εξόχως ανάμεικτης εκδοχής, είχε ως μεγάλη συνέπεια να ξεχαστεί ότι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΝΤΟΛΕΙΣ ΠΟΛΙΤΕΣ και όχι η δημιουργία συμμοριών έμμεσης αντιπροσώπευσης που είναι εντολείς των αναπτυγμένων πλέον κοινωνιών (πλην και παραμυθιασμένων μιας και πολλά μέλη τους μουρμουρίζουν διάφορα περί «δεξιών», «αριστερών», «κομμουνιστών», «νέο-ναζιστών» κτλ, όλη δηλαδή την πολιτικά ανυπόστατη παραφιλολογία της μετά την δουλοπαροικία εποχής όταν επιχειρήθηκε να κατασκευαστούν άνθρωποι συμβατοί με το ένα ή άλλο ιδεολογικό δόγμα.

Παραμένει γεγονός ότι πολλοί αν όχι όλοι οι φορείς και κράχτες των ιδεολογικών δογμάτων όλων των εποχών αυτό-χαρακτηρίζονται ως δημοκρατικά εμφορούμενοι ή ότι και να κάνουν έχει ως σκοπό, τελικά, την μια ή άλλη δημοκρατία των φαντασιώσεών τους. Όμως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΞ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΛΟΓΙΚΗ. Κυρίως και πρωτίστως:

Η φορά κίνησης της Πολιτικής να είναι προσανατολισμένη με τρόπο που να επιτυγχάνει ΟΛΟΕΝΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ.
«Κατοχή» του κράτους από την κοινωνία και όχι από τους ιδιώτες ή το κράτος που και αυτό το κατέχουν ιδιώτες.
Προσανατολισμό των πραγμάτων που να επιτυγχάνει ολοένα μεγαλύτερο έλεγχο της εντολοδόχου εξουσίας από τον αυτεξούσιο εντολέα πολίτη.
Πολιτικές συνθήκες που επιτρέπουν κατακτήσεις στα πεδία της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας.
Κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας ως κοσμοθεωρητικού θεσφάτου που διασφαλίζει την συλλογική ελευθερία των πολιτών μιας οποιασδήποτε κοινωνίας και που καθιστά εφικτό το ενδο-πολιτειακό άθλημα της δημοκρατίας.

Δεν υπάρχει, τουτέστιν, τυπολογία δημοκρατίας εφαρμόσιμη για όλους, για όλα και πλανητικά ανεξαρτήτως κοινωνίας, έθνους, διαδρομής και κάθε άλλου κριτηρίου ή παράγοντα που προσδιορίζει την ετερότητα μιας συλλογικής οντότητας. Ανεξαρτήτως κοινωνικής ετερότητας

1. Η δημοκρατία είναι το άθλημα του συλλογικού κατ’ αλήθεια βίου.

2. Είναι το άθλημα ολοένα μεγαλύτερου ελέγχου της εντολοδόχου εξουσίας.

3. Είναι το άθλημα το οποίο είναι προσανατολισμένο σε τροχιά κίνησης που θα εκπληρώνει την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία.

Οι ιδεολογικές τυπολογίες και οι ονοματολογίες, ιδιαίτερα οι ύστερες ιδεολογικές, είναι πολιτικά ανυπόστατη πολιτική θεολογία που αντιβαίνει στον δημοκρατικό προσανατολισμό κάθε κοινωνικής οντότητας σύμφωνα με τις προϋποθέσεις της ετερότητάς της όπως είναι και όπως εξελίσσεται.

Κατά την διάρκεια της μοντερνιστικής διαδρομής –είπαμε, του στενότερου υλιστικού δρόμου εντός του ευρύτερου δρόμου της Νεοτερικότητας– και ανεξαρτήτως εποικοδομημάτων, οι κοινωνίες όπως πάντα έκαναν ιστορικά, αυτοθεσπίζονταν και αυτοσυγκροτούνταν οντολογικά και πολιτικοανθρωπολογικά. Αναμφίβολα, με δυσκολίες, αντιστροφές και ανατροπές, όταν οι άνθρωποι, για να θυμηθούμε τις διατυπώσεις του Κονδύλη, βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σε ανθρωπολογικά στενόχωρους θεσμούς, ασφυκτιούν ή εξεγείρονται. Μολαταύτα και παρά τον μεγάλο ανασταλτικό ρόλο τόσο του ιδεολογικού φαινομένου όσο και του αποικιοκρατικού φαινομένου, τα εθνοκράτη σταδιακά σταθεροποίησαν πολιτικές ανθρωπολογίες τα μέλη των οποίων δεν είναι στήλες ύλης αλλά φορείς πνεύματος και ψυχικών ιδιοτήτων.

Αναμφίβολα, το Πολιτειακό γεγονός ποτέ δεν ήταν ανθόσπαρτο και ποτέ δεν θα είναι, ιδιαίτερα στην διαδρομή της εθνοκρατοκεντρικής θεμελίωσης του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, πτυχές της οποίες σκιαγραφήσαμε πιο πάνω.

Η μεγαλύτερη τραγωδία, πάντως, είναι όταν συχνά κατά την διάρκεια αυτής της διαδρομής τα αδιέξοδα της υλιστικής επιδίωξης μιας οικονομικής ανθρωπολογίας οδηγούσαν σε μια ρατσιστική αντίληψη της κοινωνικής συνοχής και σε εκατόμβες εκπλήρωσής της.

Τον 19ο και 20ο αιώνα, και πολύ περισσότερο ενώ εισερχόμαστε βαθιά μέσα στο πολυπολικό διεθνές σύστημα του 21 αιώνα όπου συμμετέχουν μεγάλα έθνη με ιστορικό βάθος, η συρρίκνωση των αποικιοκρατικών και μετά-αποικιοκρατικών δυνάμεων αλλάζει το σκηνικό καθότι γιγαντιαία έθνη μακραίωνων πολιτισμών και πολιτικών παραδόσεων εισέρχονται δυνατά στο προσκήνιο όχι μόνο ως μεγάλες δυνάμεις αλλά και ως πολιτικοί φορείς που καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν με τον στενόχωρο υλιστικό δρόμο νοηματοδότησης του κράτους με αμιγώς οικονομικούς όρους, ωφελιμισμού και χρησιμοθηρίας.

Μεταμφιέσεις ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος

Στο σημείο αυτό, χρήζει να επισημανθεί η εργαλειακή χρήση των ιδεολογικών δογμάτων τον εικοστό αιώνα και η πιθανότατα ο «ιδεολογικός οικουμενικισμός» να εκδηλωθεί σε διάφορες άλλες εκδοχές μεταμφιέζοντας τις ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που οι εκάστοτε ηγεμονικές δυνάμεις μεταμφιέζουν οικουμενιστικά τις αξιώσεις ισχύος. Ως προς τούτο, αρκεί να θυμηθούμε το κλασικό πόρισμα του Edward H. Carr όταν στο μνημειώδες εμβληματικό έργο του «Η Εικοσαετής κρίση» συμπεραίνει:

«Η “διεθνής τάξη πραγμάτων” και η “διεθνής αλληλεγγύη” θα είναι πάντοτε τα συνθήματα εκείνων που αισθάνονται αρκετά ισχυροί ώστε να τα επιβάλουν στους άλλους. [Αναφορικά με αφηρημένες, διεθνιστικές, κοσμοπολίτικες ή άλλες οικουμενικές αρχές που πολλοί επικαλούνται κατά καιρούς] … αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτές οι δήθεν απόλυτες και οικουμενικές αρχές δεν συνιστούσαν καν αρχές αλλά υποσυνείδητες σκέψεις μιας εθνικής πολιτικής, η οποία βασιζόταν σε μια συγκεκριμένη ερμηνεία του εθνικού συμφέροντος σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. … Μόλις όμως γίνει προσπάθεια να εφαρμοστούν αυτές οι αρχές σε μια συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση, αποδεικνύονται ότι είναι τα διαφανή προσωπεία των εγωιστικών κεκτημένων συμφερόντων. Η χρεοκοπία της ουτοπικής θεωρίας έγκειται όχι στην αποτυχία της να ανταποκριθεί στις αρχές της, αλλά στην αποκάλυψη της ανικανότητάς της να παράσχει κάποιο απόλυτο και ανιδιοτελές κριτήριο για τον χειρισμό των διεθνών υποθέσεων» (Edward H. Carr, Η εικοσαετής κρίση, Ποιότητα)

Καταληκτικά, το κύριο χαρακτηριστικό των Νέων Χρόνων και παρά το γεγονός ότι οι κοινωνίες τελικά κατάφεραν να θεμελιωθούν ανθρωπολογικά ερήμην των ιδεολογικών Εποικοδομημάτων, αντί πολιτικής θεωρίας για την ανάπτυξη (μετά την πτώση της Βασιλεύουσας Πόλης) μετά-κρατοκεντρικών δημοκρατικών δομών που δεν αναιρούν την ιστορικά διαμορφωμένη πολιτικοανθρωπολογική ετερότητα των εθνών, έχουμε γιγάντωση της ιδεολογικής πολιτικής θεολογίας: Ένα δηλαδή γραμμικό «μετακρατικό» διεθνιστικό υλισμό της Ανατολής και ένα εξίσου γραμμικό πλην με διαφορετικά πρόσημα διεθνιστικό υλισμό των ωφελιμιστών εμπόρων στην Δύση.

Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα χρειαζόταν καν να αναφερθεί το καταμαρτυρούμενο καθημερινά γεγονός ότι την εξουσία την κατέχουν τεχνοκράτες, μείγματα αριστεροδεξιών κομματαρχών που υπηρετούν το εκάστοτε ολιγαρχικό σύστημα και αναρίθμητοι διεθνικά κινούμενοι ανεξέλεγκτοι κερδοσκόποι, τοκογλύφοι και τεχνοκράτες.

Ο Ψυχρός Πόλεμος τερματίστηκε εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, γεγονός εν τούτοις που δείχνει να μην υπέπεσε στην αντίληψη πολλών ορφανών των ιδεολογικών δογμάτων οι οποίοι συνεχίζουν να παραμιλούν ασυνάρτητα διάφορες κατασκευαστικές αριστεροδεξιές ανοησίες της εποχής των δουλοπαροίκων. Αντί να αξιώνουν δημοκρατία.

Πριν ολοκληρώσουμε, μερικές σκέψεις για την σύγχρονη Ελλάδα. Από την Επανάσταση των κοινοτήτων του μεγάλου Έθνους των Ελλήνων περάσαμε στις τραγωδίες της δεκαετίας του 1830 που θεμελίωσαν την εξάρτηση, τον κρατικό κατήφορο (και την ανηφόρα των νοικοκυριών των Ελλήνων).

Νοικοκυριά κάθε είδους, κάθε υπόστασης και κάθε οικονομικής εκδοχής τα οποία επειδή διέθεταν ιστορικά διαμορφωμένη ανθρωπολογική υπόσταση μεστή με τις πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας, και επειδή ήταν εξασκημένα να επιβιώνουν επί χιλιάδες χρόνια μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες, τους δύο τελευταίους αιώνες κατάφεραν να επιβιώσουν εντός του εξαρτημένου νεοελληνικού μορφώματος που πιθήκιζε διάφορα ψευτο-ιδεολογικά πρότυπα και συνθήματα των πατρώνων-κρατών. Δεν διέθεταν σίγουρα, τους ισχυρούς διοικητικούς μηχανισμούς των μετά-Μεσαιωνικών ηγεμόνων που όπως είπαμε στην συνέχεια ονομάστηκαν κράτη που δυνάμωσαν ακόμη περισσότερο με την πλανητική καταλήστευση που κατάφεραν με την αποικιοκρατία. Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι που ήταν φυσιολογικό και που εάν πετύχαιναν δεν θα ωφελούσε μόνο τους ίδιους αλλά και όλους τους άλλους.

Να κολυμπήσουν μέσα στον ωκεανό του πολιτισμού και των πολιτικών παραδόσεων Δημοκρατίας και Ελευθερίας της Ελληνικότητας.
Να μην δημιουργήσουν «κόμματα» ή όταν έγιναν να τα καταργήσουν και με μια καταστατική πράξη να ιδρύσουν Εθνοσυνέλευση ανακλητών μελών να πάρουν την εξουσία και το κράτος στα χέρια τους.
Να θεμελιώνουν καθημερινά μέσα στο δημοκρατικό πολιτειακό άθλημα φορά κίνησης προς την Πολιτική ελευθερία.
Σαν μια γροθιά και σαν ένα σώμα να περιφρουρήσουν την εθνική ανεξαρτησία με το να καταστήσουν το νεοελληνικό κράτος κοσμοθεωρητικά πανίσχυρο, με άξονα τις υψηλές κοσμοθεωρητικές αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.
Να παλέψουν για οικονομική ανταγωνιστικότητα που στον σύγχρονο κρατοκεντρικό κόσμο αποτελεί αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση όχι μόνο ευημερίας αλλά και εθνικής ασφάλειας.
Να γίνει το Ελληνικό κράτος άξιος φορέας των πολιτικών παραδόσεων της Ελληνικότητας και η νέα Ελληνική Πολιτεία που θα συνένωνε δημοκρατικά τις Ελληνικές κοινότητες –αλλά και την γιγαντιαία Ελληνική Διασπορά με ρίζες μέχρι και την Βυζαντινή Οικουμένη– να καταστεί φάρος οικουμενικού πολιτισμού δημοκρατίας και ελευθερίας.
Να κατανοήσει τις κρατοκεντρικές λογικές ούτως ώστε ανεξαρτήτως θυσιών να καταστεί το νεοελληνικό κράτος στρατιωτικά πανίσχυρο σε βαθμό που να μπορούν να επιβάλουν τεράστιο κόστος κατά όποιου τους απειλεί.
Να διαιωνίσει τα ερείσματα εκεί τουλάχιστον που η διεθνής νομιμότητα των Συμβάσεων και των συμφωνιών το επιτρέπει όπως για παράδειγμα των Ελλήνων της Ανατολής και της Μέσης Ανατολής μετά το 1922, τους Έλληνες των Βαλκανίων και ιδίως της Βόρειας Ηπείρου (υπάρχουν και κάποια ξεχασμένα πρωτόκολλα) και ασφαλώς τους Έλληνες στο σημαντικότερο γεωπολιτικό σημείο του πλανήτη, την Μεγαλόνησο Κύπρο, στην οποία, πέραν όλων των άλλων, είναι και … εγγυήτρια.

Γράφοντας στην Ελλάδα και στην Ελληνική γλώσσα, όμως, σταματούμε εδώ γιατί όπως κινούμαστε προς τα τέλη της δεκαετίας του 2020 βρεθήκαμε σε καμπή/μεταίχμιο/σταυροδρόμι. Διοικούν οι τοκογλύφοι, οι κερδοσκόποι και οι τεχνοκράτες οι οποίοι αφού φρόντισαν να οδηγήσουν την χώρα σε απανωτές εκλογές, με το πιστόλι στον κρόταφο (δεν μιλώ για το ΟΧΙ στο μνημόνιο αυτό είναι ζήτημα άλλης τάξης όπου κατορθώσαμε να μην πειθαρχήσουμε στην θέληση ακόμη και … αυτών που το πρότειναν πλην τότε ήταν ήδη γνωστό ότι το επιζητούσαν ως άλλοθι), οι εραστές της καρέκλας μας είπαν μετά από όλα αυτά ότι όπως «αποφάσισαν οι μάζες» έχουν δικαίωμα να διακυβερνούν στην βάση διαταγών ξένων. «Αφού έτσι αποφάσισαν οι μάζες με το πιστόλι στον κρόταφο είναι νόμιμο». Όχι μόνο νόμιμο αλλά «ότι έτσι αποφασίζεται είναι και … ηθικό».

Αφού έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα απαιτούνται αντοχές για πολλά πράγματα εκ των οποίων ένα είναι κύριο: Ποτέ εμφύλιο ξανά / απόρριψη των διαιρετικών συνθημάτων των ιδεολογικών δογμάτων και των κομμάτων που τα ενσαρκώνουν.

Να μετρούμε τους ανάλγητους και να μην τους ξεχνούμε και να καιροφυλαχτούμε. Να καιροφυλαχτούμε για να αρπάξουμε το κράτος μας από τα χέρια των τοκογλύφων και των αντιπροσώπων τους. Και εάν και όταν εξορθολογίσουμε το κράτος προς την κατεύθυνση της δημοκρατίας και της ελευθερίας, να αρχίσουμε την ανηφόρα για να το κάνουμε ανταγωνιστικό, δυνατό και πρωτίστως δικό μας. Δύσκολο το ξέρουμε. Αλλά στην ζωή δεν υπάρχουν ανέφικτα πράγματα παρά μόνο δύσκολα.

Καταληκτικά, φίλος με ρώτησε πρόσφατα. «Γιατί τα γράφεις όλα αυτά δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου». Εννοούσε την σταθερή επισήμανση του γεγονότος ότι η ιδεολογία ως κατασκευαστική σαπουνόφουσκα της εποχής των δουλοπαροίκων έχει μπει κάτω από το πετσί αναρίθμητων με αποτέλεσμα αντί να αξιώνουν και να παλεύουν για δημοκρατία, πολιτική ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία μουρμουρίζουν όλα αυτά τα περί δεξιών, αριστερών, προοδευτικών, συντηρητικών κτλ.

Του απάντησα ότι αργά ή γρήγορα θα το δουν. Το καθήκον όποιου στα πεδία της πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος είναι περιγραφικός και αξιολογικά ελεύθερος –δηλαδή έχοντας επίγνωση ότι είναι μεταξύ ελάχιστων άλλων φωνών–, φωνή στην έρημο της επιστημονικά μεταμφιεσμένης προπαγάνδας, δεν τον ενδιαφέρουν οι συμφωνίες ή οι διαφωνίες (Κονδύλης: «εκπλήσσομαι εάν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί μου»). Ούτε και θέλει να γίνει ιεραπόστολος, πολιτικός αναρριχητής πάνω σε πασαρέλες ή κατασκευαστής ανθρώπων στην βάση του ενός ή άλλου δόγματος. Αυτό που κάνει είναι να περιγράφει όσο καλύτερα μπορεί και να ερμηνεύει όσο καλύτερα μπορεί τις προϋποθέσεις της Οδύσσειας των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου. Κύριο ερώτημα είναι κατά πόσο το καράβι ταξιδεύει προσανατολισμένο προς την Ιθάκη ή προς την αντίθετη κατεύθυνση [Προσανατολιστική πολιτική σκέψη Ομηρικών προδιαγραφών. Όμηρος, Θουκυδίδης, Αριστοτέλης, Καβάφης, Ιθάκη, Πατρίδα https://wp.me/p3OqMa-1qL και ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Τι είναι οι Θερμοπύλες, εν τέλει; Τι είναι η Ιθάκη; Τι είναι οικογένεια; Τι είναι πατρίδα; http://wp.me/p3OlPy-1pZ].

Όπως εξάλλου έχουμε υποστηρίξει σε εκτενέστερα κείμενα, η αξίωση απόλαυσης της οντολογικής ετερότητας των ανθρώπων και των κοινωνικών οντοτήτων στις οποίες οι άνθρωποι ανήκουν δεν είναι υποκειμενισμός. Η ελευθερία ως εθνική ανεξαρτησία και αξίωση πολιτικής ελευθερίας είναι πέραν και υπεράνω αξιολογήσεων και υποκειμενισμών. Η εθνική ανεξαρτησία, εξάλλου, είναι έσχατη και υπέρτατη κοσμοθεωρία όλων των εθνών, βασικά η μόνη πανομοιότυπη κοσμοθεωρία όλων των εθνών.

Σίγουρο είναι λοιπόν ότι όσοι τα παπαγαλίζουν τα παρωχημένα αριστεροδεξιά ιδεολογικά δόγματα και όσοι είναι εγκλωβισμένοι στις κομματικές λογικές που τα ενσαρκώνουν, είναι προσανατολισμένοι όχι προς την Ιθάκη της ελευθερίας τους αλλά προς την μετά-Μεσαιωνική εποχή των δουλοπαροίκων ή και ακόμη πιο πίσω. Για να ένα ακόμη λόγο, σε πολλά κείμενά μας, έχουμε εδραιώσει ότι η Ελευθερία νοούμενη ως πολιτική κυριαρχία για να υπάρχει δυνατότητα να απολαμβάνει την ετερότητά της μιας κοινωνία, είναι έσχατη κοσμοθεωρητική παραδοχή η οποία κείται πέραν υποκειμενικών αξιολογήσεων. Η υπεράσπισή της δεν παραβιάζει την αξιολογική ελευθερία. Και αυτό κάνουμε αδιαλείπτως.

Αριστοτέλης – Γιώργος Κοντογιώργης

Τέλος όπως αναφέρθηκε στην αρχή, παραθέτουμε το βίντεο της ομιλίας του Γιώργου Κοντογιώργη για τον Αριστοτελισμό για το οποίο έγινε αναφορά στις εισαγωγικές αναφορές της παρούσης παρέμβασης.