Η μεταφυσική πίστη πάντα ήταν και συνεχίζει να είναι σημαντική πνευματική εισροή, ίσως η σημαντικότερη, του πολιτικού-πολιτειακού γίγνεσθαι κάθε κοινωνικής οντότητας. Ασφαλώς, το πως επηρεάζεται το κοινωνικό-πολιτικός γεγονός εξαρτάται από το μεταφυσικό δόγμα στο οποίο αναφερόμαστε. Θεοκρατικό; Θεοκεντρικό; Ανθρωποκεντρικό; Η Ορθοδοξία ήταν και συνεχίζει να είναι ανθρωποκεντρικά προσανατολισμένη. Αντιγράφω εδώ απόσπασμα από άλλη ανάρτηση μετά από επίσκεψη στο Άγιο Όρος: «ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ – Καταγραφή εμπειριών από επίσκεψη στο Άγιο Όρος»:

Η Ανάσταση είναι αναμφίβολα η σημαντικότερη επέτειος για την Ορθοδοξία. Για την παρουσία της Ορθοδοξίας ως πνευματική και πολιτισμική εισροή και ως μεταφυσικός προσανατολισμός μιας και λόγω καταγωγής μεγαλώσαμε σε Κωμόπολη Βυζαντινών προδιαγραφών ήμασταν από μικροί υποψιασμένοι. Τελικά πριν αρκετά χρόνια – μετά από πρόσκληση πολύ καλού φίλου ιατρού, ανθρώπου πολύ φιλοσοφημένου – αποφάσισα να πάω για 3 μέρες σε γνωστή μονή του Αγίου Όρους

Η επίσκεψη ήταν μεγάλη εμπειρία και ελπίζω να μπορέσω να την επαναλάβω. Θα ήθελα πολλές σελίδες να περιγράψω το τι κατάλαβα και τι έμαθα. Περιορίζομαι σε μερικές μόνο σημειώσεις που κράτησα στον φορητό μου υπολογιστή. Σημειώνω ότι καθημερινά γίνονται τέσσερις λειτουργίες. Οι ιερομόναχοι διαρκώς ψάλλουν, προσεύχονται και μελετούν. Κυριολεκτικά: Ιεροτελεστία υψηλοτάτων βαθμίδων. Το βράδυ μετά το δείπνο οι φιλοξενούμενοι είχαμε συζήτηση με Ιερομόναχους υψηλοτάτου μορφωτικού και διανοητικού επιπέδου.

Ο περιβάλλον χώρος είναι ένα εκτεταμένο γεωργικό πεδίο. Από την παραγωγή και εισφορές γεωργών της περιοχής θρέφουν κάθε μέρα εκατοντάδες επισκέπτες από όλο τον πλανήτη και όλων των εθνικών καταβολών, κυρίως από χώρες των οποίων οι πολίτες είναι Ορθόδοξοι. Πολλοί από τους ιερομόναχους έχουν πολυσχιδή και εκτεταμένη μόρφωση σε πολλά γνωστικά αντικείμενα και μερικοί διαπίστωσα ότι ήταν κάτοχοι διδακτορικών. Κάθε βράδυ είχαμε σύναξη, εισήγηση από ένα ιερομόναχο και συζήτηση. Ανοικτή, πλουραλιστική και πολιτισμένη. Οι σημειώσεις που ακολουθούν είναι από αυτές τις συζητήσεις.

Εάν είσαι προετοιμασμένος και υποψιασμένος αποσαφηνίζεις απορίες για την διαφορά μεταξύ Θεοκρατίας και της Αριστοτελικής ανθρωποκεντρικής παράδοσης της Ελληνικότητας ως διαχρονικού και οικουμενικών προδιαγραφών πολιτισμού που κορυφώθηκε μέσα στην Βυζαντινή Κοσμοπολιτεία. Συμπεριλαμβάνει και την Ορθόδοξη Χριστοκεντρική διδασκαλία η οποία επί χιλιετία κυριαρχούσε στην ανθρωποκεντρικών προδιαγραφών Βυζαντινή κοσμόπολη. Το Άγιο Όρος θεωρείται από πολλούς και δικαίως ότι είναι πνευματικός θεματοφύλακας του πολιτισμού, των ανθρωποκεντρικών / Χριστοκεντρικών / αντί-Θεοκρατρικών παραδοχών.

Χαρακτηριστικά, ένας ιερομόναχος κάτοχος δύο αν θυμάμαι καλά διδακτορικών πριν αποφασίσει να πάει στο Άγιο Όρος μας είπε ότι παρά το γεγονός ότι η Εκκλησία δεν αναμειγνυόταν στις υποθέσεις της Βυζαντινής Βασιλεύουσας Πόλης, ένας από τους λόγους που ήλθαν στο Άγιο Όρος πριν από αιώνες ήταν για να αφοσιωθούν στα αμιγώς θρησκευτικά ζητήματα και τις φιλοσοφικές προεκτάσεις τους χωρίς την παραμικρή κοσμική/πολιτική επίδραση. Δηλαδή καμιά απολύτως σχέση με Ιερατεία, Θεοκρατικές αντιλήψεις, πρόσθεσε με νόημα, διευκρινίζοντας ταυτόχρονα ότι η Βυζαντινή Κοσμόπολη ήταν ανθρωποκεντρική και διόλου Θεοκρατική. Η Ορθοδοξία, τονίζεται, είναι ανθρωποκεντρική και ως εκ τούτου από άποψη πολιτικής φιλοσοφίας βασικά Αριστοτελικών προδιαγραφών. Το μείζον είναι οι πνευματικές και πολιτισμικές αντιλήψεις σύμφωνα με την Χριστοκεντρική παράδοση και διδασκαλία. Εδώ μερικές από τις σημειώσεις των συζητήσεων κάθε βράδυ με τους υψηλοτάτης μορφωτικής βαθμίδας ιερομόναχους.

1. Το ερώτημα κατά πόσο υπάρχει Θεός και Χριστός η απάντηση είναι: λάθος ερώτημα. Ο καθένας δεν αποκλείεται να πει ότι πιστεύει τα πάντα αλλά να ψεύδεται ή να υποκρίνεται ή να υπερβάλλει.
2. Η ουσία της ανθρωποκεντρικής / Χριστοκεντρικής παράδοσης είναι κατά πόσο ο Χριστός και οι ηθικές νουθεσίες του είναι μέσα στον άνθρωπο.
3. Συγκεκριμένα για τις Ορθόδοξες παραδόσεις ο ενάρετος βίος σχετίζεται και τα διδάγματα του Χριστού υπέρτατο των οποίων είναι η ταπεινότητα, η αγάπη και η απουσία μίσους.
4. Αγάπη, ταπεινότητα είναι δίδυμα. Προϋποθέτουν απουσία μίσους / εγωισμού και ως στάση ζωής και τρόπος ζωής. Αν ισχύουν αυτά ισοδυναμούν με την διείσδυση δαιμονικών σκέψεων μέσα στον άνθρωπο, την κυριαρχία του μίσους και του εγωισμού και την αποβολή των Χριστοκεντρικών / ανθρωποκεντρικών παραδοχών, στάσεων και συμπεριφορών.
5. «Λεβέντες και παλληκάρια» δεν είναι αυτοί που μισούν και που είναι εγωιστές αλλά αυτοί που είναι ταπεινοί, δεν μισούν και αποβάλλουν τον εγωισμό από τις ανθρώπινες σχέσεις» [ως προς αυτό ο Ιερομόναχος ανέφερε τον Γέροντα Νεκτάριο]
6. Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως είναι ανθρώπινα όντα ιδιαίτερης και ιδιόμορφης ιδιοσυστασίας. Δηλαδή, διαθέτουν την δική τους ιδιαίτερη, ιδιόμορφη και μοναδική ανθρωπολογική ιδιοσυστασία. Η συμβίωσή τους ή η συνύπαρξή τους ενέχει προϋποθέσεις.
7. Η αρμονική και αγαπητική συνύπαρξή τους και συμβίωσή τους προϋποθέτει αποβολή των δαιμονικών σκέψεων του μίσους και του εγωισμού. Σημαίνει πλημμύρισμά τους από ταπεινότητα και αγάπη και στην βάση αυτή αδιάλειπτο άθλημα σύμμειξης και μέθεξης του πνεύματος με τα πνευματικά και τα ψυχικά.
8. Όταν κυριαρχεί το μίσος-εγωισμός επέρχονται αναπόφευκτα κακουχίες. Οι άνθρωποι θύτες και θύματα ανηφορίζουν στον Γολγοθά και είναι υπαίτιοι για τις συμφορές που θα τους πλήξουν.
9. Μετά από μια τέτοια διαδρομή η «Ανάσταση» είναι δύσκολη ή αδύνατη και σίγουρα εντελώς αδύνατη εάν απουσιάζει ταπεινοφροσύνη και αγάπη και εάν μέσα στην ψυχή κυριαρχεί ο εγωισμός και το μίσος.
10. Επίγεια Ανάσταση που σημαίνει αντιστροφή των κακουχιών και συνεπάγεται Συγνώμη, Μετάνοια και Ταπεινοφροσύνη. Επάνοδο στις Χριστοκεντρικές παραδοχές, διδάγματα και οι νουθεσίες που ενσαρκώνουν την αγάπη και τις ενάρετες παραδοχές. Κάτι τέτοιο σημαίνει προσανατολισμό προς την Αγιότητα της ανθρώπινης οντότητας σύμφωνα με τα ανθρωποκεντρικά / Χριστοκεντρικά διδάγματα, νουθεσίες και εμπειρίες της ανθρώπινης διαδρομής. Σε αντίθετη περίπτωση η διολίσθηση στο μίσος και το εγωισμό σημαίνει ότι το υπόλοιπο της Επίγειας ζωής καταντά ιππασία με δαιμονισμένο άλογο και προετοιμασία για την κόλαση. [Η κόλαση πάντως δεν είναι μόνο επουράνια όπως κάθε πιστός πιστεύει, πρόσθεσε ο Ιερομόναχος, αλλά και επίγεια, γιατί κολασμένος είναι όπως σωστά το περιγράφει και ο Γέροντας Νεκτάριος «… αυτοί που μισούν και που είναι εγωιστές» και το αντίστροφο για όσους «είναι ταπεινοί, δεν μισούν και αποβάλλουν τον εγωισμό από τις ανθρώπινες σχέσεις»]

Τα πιο πάνω είναι, εν πολλοίς, η Οδύσσεια των ανθρώπων. Προορισμός κάθε ανθρωποκεντρικά προσανατολισμένης κοινωνικής οντότητας είναι η δημοκρατία, η ελευθερία και ο ανθρωποκεντρικός πολιτικός πολιτισμός υψηλών βαθμίδων.

Παρά το ότι μιλάμε για μόνο τρεις μέρες οι εμπειρίες ήταν πολύ περισσότερες αλλά το αφήνουμε για μια άλλη παρέμβαση, ίσως μετά και από μια νέα επίσκεψη σε αυτά τα ιερά μέρη του πνεύματος, του πολιτισμού και του ανθρωποκεντρικού πολιτικού πολιτισμού.

Ακολουθούν μερικά ακόμη σχόλια από το τελευταίο βιβλίο όπου η μεταφυσική πίστη είναι, μεταξύ πολλών άλλων, στο επίκεντρο των περιγραφών και ερμηνειών. Σε όλα τα κεφάλαια και στα παραρτήματα του βιβλίου «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα 2023 – www.piotita.gr – https://piotita.gr/?p=41774) εξετάζονται, μεταξύ πολλών άλλων, ζητήματα που αφορούν το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι σε αναφορά με το ανθρώπινο πνεύμα, τις υλιστικές και αντι-πνευματικές παραδοχές που επιδιώκουν «μια αμιγώς υλιστική και άθεη δημόσια σφαίρα», τις αντί-μεταφυσικές παραδοχές, τις διαδρομές των υλιστικών και μηδενιστικών παραδοχών από τον 16ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας και την εκκόλαψη των ύστερων «μεταμοντέρνων μηδενιστικών παραδοχών» ή αυτού που «αποδίδεται εύστοχα» στα Ελληνικά ως (μεταμοντέρνος) εθνομηδενισμός. «Αποδίδεται εύστοχα» επειδή σχετίζεται με δύο φαινόμενα των τελευταίων δεκαετιών. Πρώτον, την εκμηχάνιση, τις τεχνολογικές προόδους και τα επικοινωνιακά δίκτυα που ευνοούν ανθρωπολογική συρρίκνωση και προσαρμογή στις «λειτουργικές ανάγκες» της μαζικής παραγωγής, της μαζικής κατανάλωσης και της αστικοποίησης. Δεύτερον, το γεγονός πως παρά την κυριαρχία επί ενάμιση περίπου αιώνα διεθνιστικών υλιστικών δογμάτων, ένα σημαντικό συμπέρασμα της έρευνας του βιβλίου είναι ότι ανεξαρτήτως «διοικητικών κρατικών εποικοδομημάτων» τα έλλογα ανθρώπινα όντα όταν είναι ενταγμένα εντός κράτους αναπτύσσουν την κοινωνική τους συλλογική ταυτότητα, δυναμώνουν πολιτισμικά και εδραιώνουν την εθνική τους οντολογία. Η εδραίωση της εθνικής οντολογίας και του εθνικού πολιτισμού δυναμώνει την πολιτικοανθρωπολογική υπόσταση των πολιτών, γεγονός που δεν είναι συμβατό με τις παραδοχές που θέλουν το άτομο άβουλο και υποτακτικό στις λειτουργίες του συστήματος. Για να το πούμε διαφορετικά, οι πολίτες υψηλής ανθρωπολογικής υπόστασης αξιώνουν κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους και κοινωνικοπολιτικές θεσπίσεις και αντιδρούν στην κρατική και διεθνική ιδιωτεία εάν και όταν παραγνωρίζεται το συλλογικό συμφέρον και ακυρώνεται ο ρόλος του πολίτη ως εντολέα του κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Ως προς αυτά, πάντως, είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί ότι ποτέ δεν μπορούν να γίνουν προβλέψεις ή να τεθούν χρονοδιαγράμματα για το πώς αναπτύσσεται μια κοινωνία. Εν τούτοις, διαπιστώνεται ότι διαχρονικά οι κοινωνικές οντότητες σμιλεύουν τα δικά τους πολιτισμικά κριτήρια, ορίζουν τους οικείους όρους πολιτικής ηθικής που νομιμοποιούν ή αλλάζουν τους νόμους και αναπτύσσουν τον εθνικό τους πολιτισμό. Σε αυτές τις τάσεις που δημιουργούν προϋποθέσεις υψηλότερων δημοκρατικών βαθμίδων αναμενόμενα εκκολάφθηκαν νέες μηδενιστικές παραδοχές που συνειδητά ή ανεπίγνωστα επιχειρούν να συρρικνώσουν το ανθρώπινο πνεύμα. Δηλαδή να συρρικνώσουν τον εθνικό πολιτισμό και οτιδήποτε διαχρονικά τον δυναμώνει με αποτέλεσμα οι πολίτες να αναπτύσσουν αντιστάσεις στην ιδιωτεία και να αξιώνουν να είναι εντολείς της εξουσίας. Εάν η κοινωνία ενός οποιουδήποτε κράτους δεν διαθέτει εθνικό πολιτισμό και εύρωστη πολιτισμική ιδιοσυστασία ή εάν αποδυναμωθεί από μηδενιστικές παραδοχές είναι ευάλωτο και ουσιαστικά μη βιώσιμο.

Ως προς αυτά και διατρέχοντας τον «κίνδυνο» να υποτιμηθούν πολλά άλλα που αναλύονται συνδυαστικά σε όλα τα κεφάλαια του βιβλίου και στα παραρτήματα, παρατίθενται τρεις σελίδες του βιβλίου που θίγουν το ζήτημα της μεταφυσικής πίστης σε αναφορά με γνωστή διατύπωση του Παναγιώτη Κονδύλη. Ακολουθεί το απόσπασμα από τις σελίδες 192-4:

« …. ουκ ολίγοι τελικά, …. μυθοποιούν στοχαστές του διαφωτισμού και του ιδεολογικού φαινομένου οι οποίοι ενώ αναμφίβολα ήταν οξυ­δερκείς ή και ιδιοφυείς, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, σκέπτονταν και έγραφαν εγκλω­βισμένοι μέσα στο υλιστικό-αντιπνευματικό τείχος των Νέων Χρόνων και εν μέσω καταμαρτυρημένα καταβυθισμένων προσπαθειών συγκρότησης κράτους και κρατι­κής δημόσιας σφαίρας. Ακόμη, οξυδερκείς ή και μεγαλοφυείς στοχαστές οι οποίοι εν τούτοις, διακατέχονταν από υλιστικές εσχατολογικές εμμονές παράβλεπαν –και οι σύγχρονη οπαδοί τους συνεχίζουν να παραβλέπουν ακόμη εντονότερα– τη σημασία των πέραν της Ευρώπης εθνικών πολιτισμών, της ιδιαίτερης ιδιοσυστασίας κάθε κοινωνικής οντότητας του πλανήτη και τη διαχρονικά αναλλοίωτη σημασία της μεταφυ­σικής πίστης για την πλειονότητα των ανθρώπων. Ως προς αυτό η αμείλικτα αληθής υπογράμμιση του Κονδύλη:

«Οι πραγματιστές δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την απτή χρησιμότητα των “μεταφυσικών” κατασκευών μέσα στον κοινωνικό αγώνα για ισχύ. Ίσως να είναι “καθ’ αυτό” (διάβαζε: από τη σκοπιά φιλελεύθερων ωφελιμιστικών αντιλήψεων) αδιάφορο, ποια ιδέα περί Θεού πρεσβεύει κάποιος, ωστόσο η πρακτική διαφορά γίνεται τεράστια, αν υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι για την ιδέα τους περί Θεού είναι πρόθυμοι να πεθάνουν ή να σκοτώσουν, αφού συνδέουν μαζί της τη δική τους ταυτότητα».3

Βασικά, διολισθαίνοντας στη μονομερή φυσιοκρατία οι διαφωτιστές και εν πολ­λοίς ευρύτερα η νεοτερικότητα, αφενός παγιδεύτηκαν σε θεωρήματα τα οποία επειδή ουσιαστικά εξαιρούν το πνεύμα είναι ακατάλληλα για να περιγράψουν και ερμηνεύ­σουν το κοινωνικοπολιτικό γεγονός και αφετέρου εξελίχθηκαν σε εσχατολογική ιδε­ολογική πολιτική θεολογία που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τη θεοκρατική πολι­τική θεολογία.

Επίσης, ο Παναγιώτης Κονδύλης, συγκρίνοντας με την κλασική πολι­τική σκέψη από την οποία απουσίαζε η εσχατολογία και οι ευθύγραμμες αντιλήψεις για το ιστορικό γίγνεσθαι, ορθά υπογραμμίζει ότι τόσο ο σοσιαλιστικός μαρξισμός όσο και ο καπιταλιστικός φιλελευθερισμός «για να αποφευχθεί η υστερία μπροστά στον πλήρη και αμετάκλητο θάνατο, νομιμοποιήθηκε κοσμοθεωρητικά η υστερία της εσχατολογίας».4 Αυτοί, μεταξύ άλλων, είναι παράγοντες που οδήγησαν στην καταπο­λέμηση της μεταφυσικής πίστης από την οποία τυγχάνει να εμφορούνται οι περισσό­τεροι άνθρωποι, στη θεοποίηση των υλιστικών ηδονιστικών απολαύσεων ως δήθεν κίνητρα προόδου και στην ενθάρρυνση της ιδιωτείας, του ατομικισμού, της εγωπά­θειας και της φιλαυτίας.

Τα αποτελέσματα ήταν αναμενόμενα αν και περιέργως αθέατα για πολλούς, ιδι­αίτερα εντός της παγκόσμιας πανεπιστημιακής Ιερουσαλήμ όπου υποτίθεται καλλι­εργείται η πολιτική σκέψη, πλην οι ιδεολογικές εσχατολογίες υπερισχύουν. Παρά το ότι αναμφίβολα υπάρχουν και εξαιρέσεις, ο κανόνας είναι ότι αντί κριτικής θεοποι­ούνται δοξαστικά τα εξόφθαλμα στοχαστικά ελλείμματα και οι αντιφάσεις των δια­φωτιστών και παραγνωρίζονται περιπτώσεις λιγότερο γνωστών στοχαστών που δεν κατηφόρισαν στον υλισμό, την αντιπνευματικότητα και τον μηδενισμό. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ότι κυριαρχεί η ιδεολογική πολιτική θεολογία και ότι κατά κανό­να δοξάζεται η μονομερής, μονοσήμαντη, εξωπραγματική και αυτοκτονική οντολο­γική αναβάθμιση της φύσης, δηλαδή η φυσιοκρατία. Η μεταψυχροπολεμική πολιτική σκέψη θα κινηθεί σε ανώτερες ποιοτικές βαθμίδες μόνο εάν θεωρήσει ως δεδομένο ότι δεν υπάρχει αντικείμενο ανάλυσης, εάν δεν συμπεριλαμβάνει το ανθρώπινο πνεύ­μα και τους εθνικούς πολιτισμούς ως κύριες εισροές του πολιτειακού γίγνεσθαι μέσα στην κρατική δημόσια σφαίρα.

Ενώ όπως πάντα ίσχυε όλα είναι σε εξέλιξη, παρατηρείται ότι, κυρίως σε δυτι­κά κράτη, η κεκτημένη ταχύτητα του παρελθόντος για μια αμιγώς υλιστική δημόσια σφαίρα συνεχίζεται, ενώ παράλληλα φούντωσε ο αποδομητικός μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός ο οποίος στις ποικίλες εκδοχές ευθέως και απερίφραστα πλήττει το αν­θρώπινο πνεύμα (και) μέσα στην ιδιωτική σφαίρα. Το αποδομεί με αμφισβήτηση του έθνους ως έννοια, του εθνικού πολιτισμού, της εθνικής πολιτισμικής ιδιοσυστασίας των εθνικών ταυτοτήτων και της ιστορικής μνήμης. Λογικότατα, επίσης, εξελίξεις στα πεδία της τεχνολογίας συνδυάζονται με φυσιοκρατικές παραδοχές της φάσης του δια­φωτισμού που αναβιώνουν. Ουσιαστικά και περιεκτικά γράφει ο Κονδύλης για αυτή τη φάση: «Αυτό το νόημα προάσπιζε ο Shaftesbury, όταν κατηγορούσε τον Hobbes ότι “μιλά πολύ για τη Φύση, αλλά με πολύ λίγο νόημα”. … Η έννοια της Φύσης προσανατολίστηκε, λοιπόν, αρνητικά και ασυνείδητα στο μεγάλο και δοκιμασμένο πρότυπο του θεολογικού αντιπάλου. Γι’ αυτό και μέσα στον πνευματικό κόσμο του 18ου αι. έπαιξε περισσότερο τον ρόλο “μυθολογίας παρά απλής ιδεολογίας”».5

Σημειώνεται ότι πιο σύγχρονοι αναλυτές με παντελώς αντιδεοντολογικό τρόπο παρακάμπτουν ή παραβλέπουν τις συνέπειες της κυριαρχίας προπολιτικών φυσιο­κρατικών και υλιστικών-μηδενιστικών παραδοχών βαθύτατων προεκτάσεων για τον πολιτικό πολιτισμό και τις ζωές των σύγχρονων ανθρώπων. Ότι για παράδειγμα στην Ευρώπη, πέραν των ομογενοποιητικών γενοκτονιών και εθνοκαθάρσεων στο όνο­μα του συνεκτικού κράτους, οι εκατέρωθεν εσχατολογικές υλιστικές ιδεολογίες που ακολούθησαν τον 19ο και 20ό αιώνα με ποικιλόμορφα και θολά υλιστικά διεθνιστικά δόγματα που αποσκοπούσαν στην ανθρωπολογική εξομοίωση και πολιτική εξίσωση του πλανήτη, για να θυμηθούμε ξανά τον Martin Wight, στο όνομα της συμμόρφω­σης, γέμισαν τη σύγχρονη ιστορία με μεγάλα νεκροταφεία.6

Καθώς προχωρούμε βαθύτερα στον 21ο αιώνα οι συνέπειες των μοντερνιστικών αντιφάσεων, σε μερικές εκ των οποίων αναφερθήκαμε μόλις, είναι βαθύτατων προ­εκτάσεων για τις ενδοκρατικές και διακρατικές σχέσεις. Η θεοποίηση και εξύμνηση αντί η κριτική, όταν αυτή είναι αναγκαία, επισκιάζει το μείζονος σημασίας γεγονός ότι η ενδυνάμωση του μηδενισμού στα θεμέλια του νεοτερικού συστήματος ευνόη­σε την εκκόλαψη του συγκαιρινού φτωχού συγγενή του, δηλαδή του μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού.

Το θεοποιημένο ακατάστατο και διαβαθμισμένο συνονθύλευμα αναλύσεων από τις οποίες προέρχεται ο μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός –που σε μικρά και μεγάλα αναλώσιμα κράτη γιγαντώνεται εντός των πανεπιστημίων, αλλά πλέον και μέσα στη δημόσια σφαίρα– οδηγούν σε επικίνδυνες, εξωπραγματικές και φαντασιόπληκτες ανορθολογικές ασυναρτησίες για το πώς είναι ο κόσμος και το πώς εξελίσσεται. Σε παραγωγή επίσης νέων και αυτή τη φορά εξαιρετικά αφελών οικουμενιστικών ιδεο­λογημάτων. Όσον αφορά τον οικουμενιστικό χαρακτήρα τους όπως πάντα συνέβαινε αποτελούν μεταμφιέσεις ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος.

Ακόμη πιο σημαντικό και εξαιρετικά αντιφατικό, ενώ προχωράμε βαθύτερα στον 21ο αιώνα, πάμπτωχα μεταμοντέρνα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα διαφόρων εκδο­χών και αποχρώσεων αναπτύσσονται αντίρροπα στις κυρίαρχες κοινωνικοπολιτικές τάσεις εντός των εθνοκρατών και στην εμπέδωση του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος. Σε έναν τέτοιο κόσμο που συνεχώς εξελίσσεται τα μεταμοντέρνα εθνο­μηδενιστικά ιδεολογήματα, εκτός και αν όπως αναφέρθηκε μόλις, αποτελούν μεταμ­φιέσεις ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος, είναι ολοκληρωτικά εκτός τόπου και χρόνου. Ενσαρκώνουν την πνευματική και πολιτική παρακμή. Εάν και όταν σε απρόσεκτα και άτυχα κράτη κερδίζουν έδαφος το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να προκαλούν πολιτι­κό ανορθολογισμό εντός των κρατών και στις διακρατικές σχέσεις.

Για ένα ακόμη λόγο, μπορεί όπως ήδη υπαινιχθήκαμε οι μεταμοντέρνες δομές της μαζικοπαραγωγής, μαζικοκατανάλωσης και της αστικοποίησης να ευνοούν την αν­θρωπολογική συρρίκνωση –και ως προς αυτό θα επανέλθουμε γιατί βρίσκεται στον πυρήνα του προβληματισμού μας– αλλά οι άνθρωποι ως έλλογα όντα και οι κοινωνί­ες εντός των κρατών, με την προϋπόθεση ότι είναι εθνικά επαρκώς συνεκτικά και βι­ώσιμα, αναπτύσσουν αντιστάσεις. ­ ­….»

Τα περιεχόμενα του βιβλίου «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα 2023 – www.piotita.gr – https://piotita.gr/?p=41774)

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ 13

ΜΕΡΟΣ Ι. Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑ-ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ.

ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ, ΚΑΘΟΔΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, ΑΔΙΕΞΟΔΑ

ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΘΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1. Εισαγωγικά προαπαιτούμενα: Περί Δέοντος, προ-πολιτικής εποχής, πολιτικής εποχής, «πολιτικής σκέψης», ιδεολογικής εσχατολογίας, εθνομηδενισμού κ.τ.λ 25

1.1. Μεταμοντέρνος Εθνομηδενισμός και η μεγάλη εικόνα στην οποία εντάσσεται 25

1.2. Παθογένειες του σύγχρονου κρατοκεντρισμού καθώς κινούμαστε βαθύτερα

στον 21ο αιώνα και μετακρατοκεντρικές λογικές. 30

1.3. Προ-πολιτική εποχή και μετάβαση στην Πολιτική εποχή: Πολιτικό-πολιτειακό γίγνεσθαι και το ΔΕΟΝ των αναλυτών και των πολιτισμένων ανθρώπων 35

1.4. «Παγκόσμια πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ», ιδεολογίες, εθνομηδενισμός και η κληρονομιά παθογενειών ….. 45

1.5. Η άνιση αναμέτρηση των υλιστικών-μηδενιστικών και εθνομηδενιστικών

ιδεολογημάτων με την εθνοκρατική oντολογία 51

1.6. Τεχνολογία, οικονομία, φυσικός και φυσιολογικός τρόπος ζωής και κοινωνικοπολιτικές θεσπίσεις 54

1.7. Τα τρία επίπεδα ανάλυσης, οι προσανατολισμοί της ιστορίας, τα υλιστικά τείχη

και ο μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός 57

1.8. Περί παραπομπών, αξιόπιστων κειμένων και η κυριαρχία της ιδεολογικής πολιτικής θεολογίας 59

1.9. Κανένα δεν θίγει προσωπικά η παρούσα ανάλυση. Σκοπός είναι η διάγνωση των αιτίων πασίδηλων παθογενειών και η καλλιέργεια γόνιμου προβληματισμού 62

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2. Περί μηδενισμού και μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού προαπαιτούμενα 75

2.1. Ο άνθρωπος, το κράτος, το διεθνές σύστημα, η πολιτική υπόσταση του ανθρώπου και οι τεχνολογικές εξελίξεις75

2.2. Πολιτική και πολιτικός πολιτισμός ως όροι και ως έννοιες versus μηδενιστική προ-πολιτική βαρβαρότητα 96

2.3. Νεφελοβατώντας εσχατολογικά και εθνομηδενιστικά versus περιγραφή και γνώση της πραγματικότητας 104

2.4. Πολιτικός στοχασμός, μηδενισμός, εθνομηδενισμός και η παγκόσμια πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ 124

2.5. Απαιτείται στοχαστική επανάσταση και αλλαγή Παραδείγματος στα πεδία του πολιτικού στοχασμού 132

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 3. Η Οδύσσεια των Νέων Χρόνων προς τα βράχια και τους κρημνούς. Εθνοκρατοκεντρισμός και Εθνομηδενιστικές παθογένειες τον 21ο αιώνα 141

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 4. Χωρίς κράτη και με άτομα στερημένα πνεύματος; Αριστοτέλης: «Σύμφωνα με τη φύση των πραγμάτων, η πόλη είναι πιο σημαντική από την οικία και τον καθένα από μας» 151

4.1. Αριστοτέλης και Πολιτεία versus ιδιωτεία και προ-πολιτική θηριωδία.149

4.2. «Αντί-Αριστοτελικό ατύχημα»: Παραμερίζοντας το Κοινωνικό-Πολιτικό γεγονός για να «κατασκευαστούν» άνθρωποι, κράτη και ένας ανθρωπολογικά εξομοιωμένος και εξισωμένος πλανήτης 159

4.3. Μεταμοντέρνοι εθνομηδενιστές: «Επάξιοι» διάδοχοι των συνεπών μηδενιστών 177

4.4. Οι υλιστικές-μηδενιστικές αμφιταλαντεύσεις των διαφωτιστών και ο συνεπής μηδενισμός 183

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 5. Ιδεολογική και εθνομηδενιστική πολιτική θεολογία versus εθνοκρατοκεντρική Οντολογία.

5.1. Πρωταθλητές της ιδεολογικής εσχατολογίας και του μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού versus Έθνος και εθνικοί πολιτισμοί. 189

5.2. Λογική και ορθολογιστική πολιτική σκέψη ή θολές και ανυπόστατες οικουμενιστικές εσχατολογίες που εθελοτυφλούν μπροστά την εθνοκρατική οντολογία 200

5.3. Προσανατολισμός προς ανθρωποκεντρικό πολιτικό πολιτισμό ή προς προ-πολιτικό προορισμό; 204

ΜΕΡΟΣ ΙΙ. ΑΦΕΤΗΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΣΥΝΕΠΟΥΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 6. Η Εθνεγερσία του Ελληνικού Έθνους ως το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός. Σύγκριση με τους θολούς και μπερδεμένους προσανατολισμούς των μετά-Μεσαιωνικών αιώνων: civitas maxima, imperium mundi, societas quasi politica et moralis κ.τ.λ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 7. Υλιστικά-μηδενιστικά τείχη: Αθεϊσμός → αντί-μεταφυσική → υλισμός → αντί-πνευματικές παραδοχές → μηδενισμός → εθνομηδενισμός 235

7.1. Περί μηδενισμού/συνεπούς μηδενισμού, μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού προλεγόμενα και η Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου 235

7.2. Υλιστική/αντί-πνευματική αυτοπαγίδευση: Κράτος → έθνος αντί έθνος → κράτος/εθνοκράτος 245

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 8. Αντιφατικές διαδρομές και η εκκόλαψη ενός εθνοκρατοκεντρικά δομημένου κόσμου

8.1. Τα βαθύτερα αίτια της διολίσθησης στον αθεϊσμό, τον υλισμό, την αντί-πνευματικότητα, τον μηδενισμό, τον θηριώδη προ-πολιτικό συνεπή μηδενισμό και τον σύγχρονο εθνομηδενισμό 265

8.2. Μηδενισμός: Αναβάθμιση της ύλης, φυσιοκρατία και παραδοχές που αντιβαίνουν στην πολιτική θέσπιση της ισχύος 274

8.3. Παλινωδίες, αμφιταλαντεύσεις και αντιφάσεις που θρέφουν τον μηδενισμό. Υλιστική-μηδενιστική θεότητα αθέσπιστη ισχύς προ-πολιτικών προδιαγραφών 278

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 9. Επιστροφή στο προ-πολιτικό μεταμοντέρνο εθνομηδενιστικό μέλλον;

9.1. Πολιτικός πολιτισμός και εθνοκρατική βιωσιμότητα σημαίνει απουσία μηδενιστικών παραδοχών 297

9.2. La Mettrie και Μαρκήσιος de Sade, οι πρόγονοι του μεταμοντέρνου εθνομηδενισμού 301

9.3. Νίτσε: Άρματα (σύγχρονα), άλογα (διαφωτιστές) και ηνίοχοι (κλασικοί) 309

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 10. Ο μηδενισμός εντός ενός διαφοροποιημένου διαφωτισμού και ο μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός

ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ. ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΔΟΜΕΣ: ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΜΑΖΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 11. Μεταμοντέρνες δομές, εθνομηδενισμός και η Οδύσσεια του πολιτικού γίγνεσθαι 327

11.1. Εισαγωγικά προαπαιτούμενα: Μεταμοντέρνες δομές εν μέσω ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων που ευνοούν και θρέφουν τον μεταμοντέρνο εθνομηδενισμό 327

11.2. Κοινωνικοπολιτικά αθέσπιστη εκμηχάνιση και «λειτουργικές ανάγκες» versus Αριστοτελική οντολογία και δημοκρατικά προσανατολισμένο πολιτικό γίγνεσθαι 344

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 12. Μεταμοντέρνες δομές, εκμηχάνιση, λειτουργικές ανάγκες και η πολιτική υπόσταση των πολιτών

12.1. Εθνομηδενισμός versus πολιτισμός, πολιτική υπόσταση των πολιτών. Τεχνολογία, εκμηχάνιση και τα έλλογα ανθρώπινα όντα 361

12.2. Μηδενισμός, λειτουργισμός και «εκπνευμάτωση-επιπεδοποίηση» της προσωπικότητας 379

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 13. Πνεύμα, πολιτισμός, δημοκρατία, ελευθερία και εχθρικά εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 14. Γιατί ο μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός μεθοδικά πλήττει τον πολίτη μέσα στην ιδιωτική σφαίρα 395

ΜΕΡΟΣ ΙV. ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ

Παράρτημα Ι. Περί διεθνούς πολιτικής. Πολιτική Θεωρία του Διεθνούς Συστήματος. Παράδειγμα, Αξιώματα, Οντολογία, Αξιολογική Ουδετερότητα 409

Παράρτημα ΙΙ. «Κριτικές» και άλλες μεταμοντέρνες τάσεις εντός και εκτός της παγκόσμιας πανεπιστημιακής Ιερουσαλήμ 423

Παράρτημα ΙΙΙ. Προσανατολιστική Θεώρηση – Ιστορία πολιτικού γίγνεσθαι, ανθρωποκεντρικού πολιτικού πολιτισμού και διεθνούς συστήματος 436

Παράρτημα IV. Πηγές, παραπομπές, Γ. Κοντογιώργης και Π. Κονδύλης 451

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ

Ελληνική βιβλιογραφία 471

Αγγλική βιβλιογραφία 473

Βιογραφικό 475

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

www.ifestos.edu.gr  www.ifestosedu.gr  ifestosedu@gmail.com

Twitter https://twitter.com/ifestosedu

Linkedin https://www.linkedin.com/in/panayiotis-ifestos-0b9382131/

Instagram https://www.instagram.com/p.ifestos/

Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/

Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos

Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB

Διεθνής πολιτική 21ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/

ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/

Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/

Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/

Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Ελευθερία https://www.facebook.com/groups/philopatria/

Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/

Κονδύλης Παναγιώτης – https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/

Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/

Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/

Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/

Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/

Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/

«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos

«ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός, μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» https://piotita.gr/?p=41774

Τίτλοι-σύνδεσμοι δοκιμίων και άρθρων αναρτημένων στο διαδίκτυο https://wp.me/p3OqMa-26x

Πίνακες διαλέξεων και σημειώσεις διαλέξεων – πίνακες συντομογραφικής απεικόνισης πτυχών του διεθνούς συστήματος https://wp.me/p3OqMa-1GG

Κατηγορίες:Δημοκρατία, ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ, εθνικός πολιτισμός, εθνομηδενισμός, μεταφυσική πίστη

Ετικέτες: δημοκρατία, διεθνής πολιτική, εθνικός πολιτισμός, εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα, εθνομηδενισμός, ελευθερία, μεταφυσική