Διαδοχικές «συνομιλίες» με τον Διογένη που άρχισαν ως φοιτητής. Συνεχίστηκαν και ανεμενόμενα είναι πάντα επίκαιρες. Εκεί κάτω από την Ακρόπολη απέναντι από τον Ναό του Ηφαίστου στον Δήμο των (κλασσικών) Αθηναίων οι «συζητήσεις μας» ως «επαναστατιμένοι/προβληματισμένοι» νεαροί φοιτητές αμέσως μετά την πτώση της χούντας ήταν καθημερινές, έντονες και με κάθε κριτήριο παραγωγικές και εμπλουτιστικές. Το γεγονός ότι η μετέπειτα κυριαρχία ιδεολογικών/κομματικών σαπουνόφουσκων προκάλεσαν χείμαρρο μέσα στον οποίο, ακόμη, ρέουν οι περισσότεροι, είναι άλλης τάξης ζήτημα και υποδηλώνει τις ενδεχομένως, πλέον, αθεράπευτες παθογένειες του νεοελληνικού κράτους. 

            Η «συνομιλία με τον Διογένη» όπως αποτυπώνεται στο κείμενο του 2015 και οι εισαγωγές του Απριλίου 2017 και Μαρτίου 2022 παρατίθενται στην συνέχεια. Τα «λόγια του Διογένη» επιβεβαιώνονται καθημερινά: Το σύγχρονο Ελληνικό κράτος είναι πολιτικά και θεσμικά στερημένο εδώ και δύο αιώνες. Με όλα όσα συμβαίνουν στο σύγχρονο νεοελληνικό κράτος ο Διογένης κρατάει το λυχνάρι του και απελπισμένος τριγυρνά γύρω από την Ακρόπολη. Συνεχίζει να αναζητά αξιόπιστη διακυβέρνηση και πολιτική δομή όπου ο πολίτης θα είναι εντολέας και η πολιτική εξουσία εντολοδόχος, ανακλητή και αφοσιωμένη στην εκπλήρωση των συμφερόντων της κοινωνίας και του κράτους. «Τον συναντώ» συχνά όταν επισκέπτομαι τα φοιτητικά μου λημέρια εκεί γύρω στην Ακρόπολη. Στην επόμενη συνάντηση θα γίνει προσπάθεια αποκόμισης σοφών πορισμάτων και συμπερασμάτων για το φρικτό ατύχημα όταν δεκάδες πολίτες οι περισσότεροι έφηβοι και φοιτητές βρήκαν φρικτό θάνατο. Για το γεγονός επίσης ότι σε προεκλογικές φάσεις είναι ανέφικτο να αντιληφθείς τι λένε ή αν λένε κάτι οι παρατάξεις εξουσίας για τα εθνικά συμφέροντα, την ιεράρχισή τους και την στρατηγική εκπλήρωσής τους. Για ένα επίσης αδιάλειπτα καταμαρτυρούμενο Μεταψυχροπολεμικό γεγονός υιοθέτησης κατευναστικών προσεγγίσεων αντί μιας αξιόπιστης εθνικής αποτρεπτικής στρατηγικής κατά όσων απειλούν την Ελληνική Επικράτεια και την Κυπριακή Δημοκρατία όπου βρίσκεται το ένα δέκατο του Ελληνισμού. Εν μέσω μάλιστα δύο μεγάλων πολέμων και καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων τέτοιες προσεγγίσεις δίνουν παραστάσεις αναλωσιμότητας πάνω στην Κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων.  Σίγουρα εκεί ψηλά που βρίσκεται αυτός, ο Θουκυδίδης, ο Αριστοτέλης και ο Όμηρος μένουν άφωνοι παρακολουθώντας τους νεοέλληνες να παραμιλούν για το κράτος και την διεθνή πολιτική. Πάντως, ότι και να πει σε μια νέα συνάντηση, είναι κάτι περισσότερο από επίκαιρες οι απαντήσεις του στο παρελθόν που συνοψίστηκαν στα κείμενα που ακολουθούν. Το 2015, για παράδειγμα, μου είπε «Ψάχνω για λίγους Έλληνες αστούς. Λίγους φιλελεύθερους όπως τους λέτε εσείς σήμερα, μπορούμε να τους ονομάσουμε και αστικοφιλελεύθερους. Δεν βρίσκω ούτε ένα». Τον κοίταξα με περιέργεια και συνεχίσαμε τον διάλογο.

 

Πριν λίγο καιρό τον ρώτησα τι γνώμη έχει για τις συζητήσεις στην Ελλάδα για την Ουκρανία. Απάντησε ότι είναι απελπισμένος και απογοητευμένος επειδή αντί κυριαρχίας αναλύσεων που εκπληρώνουν συμφέροντα επιβίωσης των νεοελλήνων κυριάρχησαν ανυπόστατα, εξωπραγματικά και προπαγανδιστικά πουττινιστικά και αντί-πουττινιστικά σύνδρομα που ακυρώνουν το Ελληνικό κράτος ως κυρίαρχο δρώντα εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων. Συνεχώς, όποτε υπάρχει διάθεση, «συνομιλούμε με τον Διογένη», όπως και με τους Θουκυδίδη και τον Αριστοτέλη. Με τον Όμηρο συνομιλούμε ασταμάτητα. Ο Διογένης  σε μια «νοερή συνομιλία» εκεί γύρω στην Ακρόπολη μου είπε ότι διάβασε το ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας. «Πελατειακές σχέσεις» («patron-clientrelations») μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών και ο διάλογος Μηλίων-Αθηναίων στον Θουκυδίδη: https://piotita.gr/?p=3101 και πως αναλύει ζητήματα που οι πολίτες θα πρέπει να καταλάβουν γιατί οι πολιτικοί τους δεν τα κατανοούν εδώ και 200 χρόνια. Πλέον όμως δεν υπάρχει επιλογή γιατί όπως κινείται το νεοελληνικό κράτος οδηγεί προς τερματισμό του ιστορικού βίου των νεοελλήνων (όχι βέβαια του διαχρονικού Ελληνικού πολιτικού πολιτισμού της δημοκρατίας και της ελευθερίας ο οποίος ήταν και συνεχίζει να είναι οικουμενικών προδιαγραφών ) θα τερματιστεί ο ιστορικός τους βίος. [«ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα, Μάιος 2023). https://piotita.gr/?p=41774] 

 

Απελπισμένος ο Διογένης, επίσης, βλέπει ότι  καθημερινά τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσονται τα Ελληνοτουρκικά, το πως συμμετέχουμε στην «καλή πλευρά» (χωρίς όμως κάποια ανταλλάγματα), το πως προέκυψαν και συνεχίζονται τα μνημόνια, το πως διαχειριζόμαστε την πανδημία και την οικονομική κρίση απόρροια του πολέμου της Ουκρανίας, το πως λειτουργεί και «αποφασίζει» η «Μητρόπολη» για τους εκτός συνόρων Έλληνες συμπεριλαμβανομένων του ενός δέκατου του Ελληνισμού στην Μεγαλόνησο Κύπρο, για το πως όπως ήδη υπογραμμίστηκε κατευνάζεται η Τουρκία αντί να αποτρέπεται, και τόσα άλλα. Δεν έφταναν όλα αυτά ανακύπτουν διαρκώς και -κατόπιν αιτήσεως … τρίτων κρατών – ζητήματα ενδοκρατικής … «παρακολούθησης» μεταξύ των μελών του «συστήματος». Για την αλληλουχία σκανδάλων κάθε είδους, επίσης, τα οποία ξεχνιούνται μέχρι να ακούσουμε για νέα, και τούμπαλιν. Σημασία έχει πάντως πως ότι «μου είπε» στο παρελθόν ο Διογένης είναι πολύ επίκαιρο και δυστυχώς γίνεται ολοένα πιο επίκαιρο. Η ιδιωτεία κυριαρχεί, ο πολιτικός πολιτισμός της δημοκρατίας και της ελευθερίας που διαχρονικά αποτελεί θεμέλιο της Ελληνικότητας αποδυναμώνεται και βαθύτατων προεκτάσεων μηδενιστικές παραδοχές κάθε είδους ρέουν χειμαρρωδώς.

 

Η εισαγωγή του Μαρτίου 2022.

Αυτός ο διάλογος άρχισε με τον Διογένη όταν ήμασταν φοιτητές. Και συνεχίζεται (βλ. πιο κάτω). Ο πόλεμος στην Ουκρανία καταμαρτύρησε ότι τα θέματα που συζητήσαμε γίνονται ολοένα και πιο επίκαιρα και ότι η ξένη εξάρτηση και τα εμφύλια σύνδρομα είναι ζωντανά, αποδυναμωτικά και αυτή την φορά ίσως και ολιστικά θανατηφόρα. Με την πρώτη ευκαιρία θα ξαναπάω στο Θησείο ίσως συναντήσω ξανά τον Διογένη για να μου εξηγήσει όλες αυτές τις αβάστακτες εμφύλιες διαιρέσεις στις συζητήσεις για τον πόλεμο της Ουκρανίας και το έλλειμμα εάν όχι απουσία ουσιαστικών θέσεων για το μείζον που είναι η διαχρονική τυπολογία των ηγεμονικών συγκρούσεων και οι προεκτάσεις στο πολυπολικό διεθνές σύστημα του 21ου αιώνα. Οι ολοφάνερες πλέον Συμπληγάδες που δημιουργούνται είναι τόσες πολλές και όποιο κράτος είναι απρόσεκτο συνθλίβεται. 

 

Η εισαγωγή του Απριλίου 2017. ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

 

Τους μήνες και χρόνια που έρχονται, θα χρειαστούμε, την σοφία του Διογένη. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα σε μια οποιαδήποτε κατακτημένη χώρα από τους εγχώριους πραιτοριανούς των ξένων συμφερόντων. Άργησε μια δόση σε κάποια τράπεζα. Οι περισσότεροι Έλληνες μάλλον θα ξέρουν γιατί. Με παίρνουν ένα τηλέφωνο. Δεν σηκώνω το ακουστικό όταν δεν αναγνωρίζω τον αριθμό. Σήμερα το σήκωσα να δω ποιο είναι αυτό το κινητό. Αρχίζει μια στομφώδης φωνή να μου κάνει ανάκριση. Όνομα, επίθετο, όνομα πατρός, αρ. ταυτότητας κτλ. Μόνο το όνομα της προ-γιαγιάς δεν ρωτούσε. Ανάκριση μου κάνετε; Ρώτησα. «Ακούστε κύριε ….», μου λέει απειλητικά. Δεν σας επιτρέπω μου μιλάτε απειλητικά ή να με μαγνητοφωνείτε, «αντιμίλησα». Και κλείνω το τηλέφωνο. Κάποιο «στουρνάρι» έκανε νόμο, λένε, ότι μπορούν να σε μαγνητοφωνούν. Πρώτον, νομικός μου είπε μόνο όταν λες ότι δέχεσαι να σε μαγνητοφωνούν μπορούν να το κάνουν (εξυπακούεται ότι κάποιοι δεν το ξέρουν ενώ κάποιοι άλλοι ίσως φοβηθούν).

Γιατί, ερωτώ, ένας πολίτης που δέχεται μια άγνωστη τηλεφωνική κλήση να απαντήσει, να ανακριθεί και να κακοποιηθεί λεκτικά; Πώς κατάντησε έτσι η χώρα στην οποία κατοικούν πολίτες οι οποίοι διεκδικούν ότι είναι το έθνος της Δημοκρατίας και της Πολιτικής ελευθερίας! Πως και πόσο ροκανίζουν όλα αυτά την διανεμητική δικαιοσύνη της Ελλάδας. Διανεμητική δικαιοσύνη κοινωνικά νομιμοποιημένη, διαφορετικά έχουμε δικτατορία, έμμεση ή άμεση, και σίγουρα η κοινωνική συνοχή ροκανίζεται.

Μπορεί να μας έδεσαν χειροπόδαρα αλλά δεν νομίζω να κρατήσει πολύ.

Οτιδήποτε και εάν σημαίνει αυτό. Εδώ και πολλά χρόνια σε όλα μου τα κείμενα γράφω για «Ειρηνική πολιτική Επανάσταση». Επανάσταση πρέπει να γίνει γιατί δεν πάει άλλο, οτιδήποτε και εάν σημαίνει αυτό. Το στοίχημα είναι να γίνει ειρηνικά. Ισχύει το δόγμα: Ποτέ εμφύλιος. Το στοίχημα, επίσης, είναι να καταλάβουμε ότι όταν η χώρα καταληφθεί, δεν υπάρχουν περιθώρια: χρειάζονται θυσίες.

 

Συνοψίζω: πασίδηλα πλέον απαιτούνται συλλογικές αποφάσεις ειρηνικής πολιτικής αλλαγής που θα εκπληρώσει τις θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος και που θα στερεώσει μια πολιτική νομιμότητα συμβατή με πάγια κριτήρια δημοκρατίας και ελευθερίας. Με κριτήριο το αναπόδραστο γεγονός ότι χωρίς θυσίες (εδώ οικονομικές) ελευθερία δεν υπάρχει. Τονίζεται πάντως: Ειρηνική πολιτική επανάσταση, ποτέ εμφύλιες διενέξεις ή εμφύλιο πόλεμο.

Δεν αποκλείεται, βέβαια, να αργήσαμε.

Η μεταναστευτική γενοκτονία ιδιαίτερα των νέων συνεχίζεται.

Η κοινωνία μετά από πέντε χρόνια άδικων θυσιών που εξυπηρετούσαν κερδοσκόπους και τοκογλύφους κάθε είδους δέχεται ένα νέο κύμα «μέτρων» καταστολής της

Δρομολογείται η κατασταλτική εκποίηση του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου.

Η εξουσία γίνεται ολοένα και πιο εκλογικευτική φορώντας δεσποτικά πρόσημα καταστολής και αρπαγής αυτών που μας ανήκουν επειδή είναι ο κόπος μας και ο μόχθος μας (δεν έχει σημασία η ταμπέλα που κρατούν).

Εκατομμύρια Έλληνες δυστυχούν

Αμέτρητες χιλιάδες λαθρομετανάστες βαφτίζονται «πρόσφυγες»

Η χώρα βέβαια, επιπλέον, απειλείται επειδή μας έλαχε να βρισκόμαστε σε μια περιφέρεια που είναι καζάνι που κοχλάζει.

Παρά το όχι των Ελλήνων στις ξένες επεμβάσεις η τελευταίοι εκλεγέντες να κυβερνήσουν παρά τις υποσχέσεις τους υπέκυψαν, όπως λένε, σε εκβιασμούς των φορέων της «ευρωπαϊκής ιδέας».

Και τα λοιπά

 

Σημείωση. Το κείμενο «συνομιλία με τον Διογένη» που ακολουθεί γράφτηκε λίγο πριν τις εκλογές του 2012 και δημοσιεύτηκε το 2015. Το αναπαράγω γιατί τα αξονικά ζητήματα της «συζήτησης» παραμένουν τα ίδια.

 

Κάποτε κατοικούσα στο Θησείο. Στον πρώτο παράδρομο αριστερά κατηφορίζοντας από την Ακρόπολη. Παλαιότερα, με συμφοιτητές μου πηγαίναμε εκεί κοντά στην Αγορά και συζητούσαμε. Περίπου Δήμος που αναβίωνε την άμεση δημοκρατία. Μια άλλη εποχή προβληματισμένων ανθρώπων τους οποίους δεν είχε προλάβει ακόμη να πλήξει ο αποδομητικός μεταμοντερνισμός (ή όπως τον μεταφράσαμε πολύ εύστοχα στην Ελλάδα εθνομηδενισμός). Τους είχε βέβαια πλήξει η εμφύλια ιδεολογική διαίρεση αλλά αλλά όχι τόσο δραστικά όπως τις δεκαετίες που ακολούθησαν μέχρι και τις μέρες μας. Οι φοιτητές τότε διάβαζαν τα πάντα, συζητούσαν και προβληματίζονταν. Σημαντικός τόπος συνάντησης ήταν το Θησείο και η Ακρόπολη. Στις περιοχές αυτές εισερχόμασταν χωρίς πληρωμή μέχρι που η Ελλάδα όντας πλέον μέλος της ΕΟΚ τότε και σήμερα ΕΕ καταργήθηκε αυτό το προνόμιο που ίσχυε για τους Έλληνες πολίτες ως κάτι, άκουσον άκουσον, που δημιουργούσε διακρίσεις μεταξύ των πολιτών των κρατών μελών. Δεν μπορούσαν οι αφιλότιμοι να ζητήσουν εξαίρεση για λόγους πολιτισμού και εθνικής κουλτούρας όπως τόσα άλλα κράτη μέλη κάνουν για ανάλογα και αντίστοιχα ζητήματα που αφορούν τους πολίτες τους.

 

Πρόσφατα, σούρουπο, πήγαινα να συναντήσω συνάδελφο από το εξωτερικό που περνούσε από την Αθήνα. Για να πιούμε λίγη ρετσίνα εκεί κοντά σε μια ταβέρνα που ξέρω στο Θησείο. Κατηφορίζοντας συνάντησα τον Διογένη. Με ξάφνιασε: Κουρασμένος, απογοητευμένος και ανήσυχος. Το λυχνάρι του μισοσβησμένο. Ακολουθεί ο διάλογός μας:

 

Π. Ήφαιστος. Τι έχεις Διογένη; Είσαι καλά;

 

Διογένης. Όχι. Πάει να σβήσει το λυχνάρι. Αιώνες τώρα εκεί πάνω στον χλοερά επουράνια πεδία κατέβηκα να δω αν άλλαξε κάτι, Ψάχνω όμως και δεν τους βρίσκω.

 

Π. Ήφαιστος. Τι ψάχνεις και ποιους δεν βρίσκεις;

 

Διογένης. Ψάχνω για λίγους Έλληνες αστούς. Λίγους φιλελεύθερους όπως τους λέτε εσείς σήμερα, μπορούμε να τους ονομάσουμε και αστικοφιλελεύθερους. Δεν βρίσκω ούτε ένα.

 

 

Π. Ήφαιστος. Μήπως υπερβάλλεις Διογένη; Για όρισέ μου τι εννοείς «αστικοφιλελεύθερος».

 

Διογένης. Πολλά θα μπορούσα να πω. Αρχίζω από τον φίλο μου τον Γιάννη Τσαρούχη, ο οποίος ως γνωστό ήταν και μεταθανάτια συνεχίζει να είναι κομμουνιστής. Σωστά είπε πως αν και κομμουνιστής θα ανεχόταν και θα δεχόταν Γάλλους ή Βρετανούς αστούς. Ιδού πως το αιτιολόγησε ο μεγάλος ζωγράφος και άφθαστος αμπελοφιλόσοφος, όμως εμένα:

 

Πρώτον, θα ανεχόμουν ή και θα αποδεχόμουν τους αστούς γιατί οι μοντερνιστές αστοί στα Δυτικά κράτη είναι Κύριοι. Με ποια έννοια; Με την έννοια ότι θα με εκμεταλλεύονταν και αν επαναστατούσαν θα με κατέστελλαν. Υπό κανονικές συνθήκες, όμως, δεν θα μου ρουφούσαν όλο το αίμα. Εδώ οι αφιλότιμοι οι δικοί μας όχι μόνο το πίνουν όλο αλλά εδώ και δέκα χρόνια έφεραν τους τοκογλύφους όλου το πλανήτη να μας εξοντώσουν. Μνημόνια το όνομα του πολιτικοοικονομικού εγκλήματος. Και τώρα με την πανδημία; Περιμένετε να έλθουν τα σκούρα και πολύ φοβάμαι θα φέρουν και κανένα Δαρβίνο αιτιολογώντας τον στο όνομα της «αποτελεσματικότητας».

 

Δεύτερον, οι αστοί των μοντερνιστικών κρατών δεν θα μου ρουφούσαν όλο το αίμα όχι γιατί είναι «καλοί άνθρωποι» αλλά γιατί είναι ορθολογιστές. Ως ορθολογιστές λοιπόν οι Γάλλοι και Άγγλοι αστοί δεν θα ρουφούσαν όλο το αίμα των πολιτών για να μην τους εξολοθρεύσουν, να μην τους αναγκάσουν να μεταναστεύσουν και να τους κρατήσουν εν ζωή με τα ελάχιστα εκείνα κριτήρια μιας φιλελεύθερης θεωρίας αλλά και για να είναι το κράτος που αυτοί έφτιαξαν εύτακτο και εύνομο. Γιατί όπως θα ξέρεις υπάρχουν και φιλελεύθεροι που δεν είναι στυγνοί Δαρβινιστές. Υπάρχουν και φιλελεύθεροι που είναι έστω και ολίγον Αριστοτελιστές και σέβονται ελάχιστα, στοιχειώδη και ουσιώδη της ανθρώπινης ύπαρξης.

[Για να μην παρεξηγηθούμε, μου είπε ο Διογένης, μην θεωρήσεις ότι εγώ είμαι Αριστοτελιστής. Περιγραφή των πραγμάτων κάνω ενώ ψάχνω για σύγχρονους Έλληνες αστούς και μάλιστα έχοντας στο μυαλό τις οξυδερκείς παρατηρήσεις του κομμουνιστή Τσαρούχη εκεί υψηλά στα σύννεφα όπου μαζί και με πολλούς άλλους συντοπίτες μας Αθηναίους συναντιόμαστε και αμπελοφιλοσοφούμε]

 

Τρίτον και συναφές, θα προτιμούσα τους Άγγλους και Γάλλους Αστούς, μου λέει ο Τσαρούχης, επειδή είναι πατριώτες. Πώς να το κάνουμε, λέει ακόμη εκεί υψηλά ο ζωγράφος. Είναι εκμεταλλευτές και αριστοκράτες του Μεσαίωνα (πρόγονοί τους οι φεουδάρχες, οι γεωκτήμονες και οι ηγεμόνες) που δημιούργησαν το κράτος ως διοικητικό μηχανισμό των δύσμοιρων μετά-Μεσαιωνικών ανθρώπων και στην συνέχεια οι ίδιοι διαιώνισαν την δύναμή τους με το να καταστήσουν αυτές τις διοικήσεις αποτελεσματικό κράτος όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Δεν έχουν δημοκρατία παρά μόνο κατ’ όνομα. Εκλόγιμη ολιγαρχία έχουν. Μόνο συμβάσεις «δικαιωμάτων» που δόθηκαν μετά την Γαλλική εξέγερση. Ως δημιουργοί και γνώστες του σύγχρονου κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος γνωρίζουν την σημασία του κράτους στον σύγχρονο ανελέητο κόσμο. Συμφωνώ με τον Τσαρούχη, συνέχισε ο Διογένης. Η πίστη και η νομιμοφροσύνη στο κρατικό συμφέρον αλλά συχνά και η φιλοπατρία με την κλασική έννοια είναι για ένα σύγχρονο μοντερνιστή αστό κανόνας παρά εξαίρεση. Στην Ελλάδα είναι εξαίρεση. Τέτοιες παραδοχές των κυβερνώντων στην Ελλάδα ακόμη και εάν ψάχνω με μεγαλύτερο λυχνάρι δεν βρίσκω πολλούς.

 

Τέταρτον, μου είπε επίσης ο Τσαρούχης: Θα προτιμούσα Άγγλους ή Γάλλους αστούς γιατί δεν θα υπηρετούσαν τους κατακτητές και όσοι το έκαναν όταν οι κατακτητές έφευγαν τους φυλάκιζαν ή και τους εκτελούσαν. Οι Δυτικοί αστοί συχνά εκτελούν τους δοσίλογους δεν τους διαιωνίζουν στην εξουσία.

 

Πέμπτο, προσθέτω σε αυτά που είπε ο Τσαρούχης, συνέχισε ο Διογένης: Οι μοντερνιστές αστοί (ακόμη και η ιδιόμορφη κρατική νομενκλατούρα του Στάλιν το ίδιο έκανε) αν δεν εκτελούσαν τους Εφιάλτες τους έστελναν σπίτι τους. Δεν τους αμείβουν με εξουσιαστικές καρέκλες όπως κάνετε εσείς οι νεοέλληνες επί δύο αιώνες μετά την δεκαετία τού 1830 όταν δολοφονήθηκε η μεγάλη αυτή ιστορική προσωπικότητα (ίσως επί χίλια συγκρινόμενος ακόμη και με τον Περικλή ) που λέγεται Ιωάννης Καποδίστριας (και που στις μέρες σας πρόσεξα ότι κάποιοι νάνοι δολοφονούν, οι άθλιοι, τον χαρακτήρα του – στάχτη στα μάτια τους θα πάρουν την απάντηση που τους αξίζει). Όταν μετά την επανάσταση εκδιώχθηκε η Ελληνική αστική τάξη της διασποράς κατά κανόνα όσοι κάθονται στην καρέκλα της εξουσίας δουλειά τους είναι να υπηρετούν ξένους. Λένε ψέματα και εξελίσσονται συμμορίες «ληστών διάφορων λιστών». Αναμενόμενα λοιπόν όσοι από εσάς σηκώνεται κεφάλι σας εξοντώνουν, σας εξορίζουν και στο τέλος σας αποτελειώνουν ποικιλότροπα. Ακόμη αγαπητέ Μεγαλονησιώτη, συνέχισε ο Διογένης, εάν σταθούμε στα τελευταία χρόνια, οι Γάλλοι ή Άγγλοι αστοί δεν θα έκαναν αυτό που σας κάνουν οι Έλληνες ψευτοαστοί. Οι τελευταίοι για να γλύφουν κάτι κοκαλάκια καταστρέφουν και εκποιούν τον πλούτο των νεοελλήνων που με κόπο και μόχθο μόχθησαν για να τον αποκτήσουν μετά το 1821. Για να γλύφουν κοκαλάκια εδώ και δέκα χρόνια δεν διστάζουν να ψηφίζουν κατ’ εντολή ξένων κάθε βράδυ νόμους που επικαλούνται ως νομιμοποίηση για να αποτελειώσουν την νεοελληνική κοινωνία. Τι αθλιότητα: Για μια καρέκλα οι απάτριδες, αχόρταγοι και άπληστοι. Συγκρινόμενοι λοιπόν με τους Γάλλους ή Άγγλους αστούς είναι νάνοι. Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω καλύτερα να μην μιλήσω για τους προοδευτικά μεταμφιεσμένους «νεοφιλελεύθερους αστούς των Εξαρχείων». Κατανοείς τι εννοώ! Θα χάσουμε τον λογαριασμό και πολύ θα μπερδέψουμε την κουβέντα μας αν συζητήσουμε περί «go home Mrs Merkel – Come home κυρία Merkel έλα Αγγέλα να χορέψουμε χαρούμενοι ένα ανώδυνο χορό πεντοζάλης».

 

Π. Ήφαιστος. Διογένη είσαι επαναστάτης. Όρισέ μου καλύτερα σε παρακαλώ τι εννοείς όταν λες «Έλληνας αστικοφιλεύθερος».

 

Διογένης. Όπως ξέρεις ίσως και εγώ με δικούς σας όρους να μπορούσα κάλλιστα να ονομαστώ κομμουνιστής (ή όπως λέτε εσείς οι σύγχρονοι Έλληνες που βρίσκετε σοφιστικά διάφορους ανυπόστατους όρους, «προοδευτικός»). Ας πούμε όμως ότι «είμαι κομμουνιστής αλλά Έλληνας» και μάλιστα όπως και ο Τσαρούχης και τόσοι άλλοι λογικός και ορθολογιστής. Γι’ αυτό θέλω, εάν επανερχόμουν στην επίγεια ζωή να ζω σε αυτή την χώρα αξιοπρεπώς και με ασφάλεια, έστω και αν είμαι φτωχός. Ορίζω λοιπόν τι εγώ εκτιμώ πως πρέπει να είναι ο Έλληνας αστός:

 

Πρώτον, όπως εγώ κατανοώ τον όρο αστός στον σύγχρονο δικό σας κόσμο που είναι φτωχός συγγενής του δικού μας κλασικού κρατοκεντρικού κόσμου, είναι ή πρέπει να είναι πατριώτης. Η φιλοπατρία είναι εγγενής σε κάθε μέλος κάθε πολιτείας κάθε εποχής και κάθε περιοχής. Είτε είσαι αστός είτε κομμουνιστής πρέπει να ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ενωθεί ο πλανήτης, δηλαδή οι κινέζοι με τους Άραβες, οι Άραβες με τους Σουηδούς και όλοι οι άλλοι με όλους τους άλλους. Η πατρίδα λοιπόν είναι πατρίδα όπως και να έχει και το κράτος κάθε έθνους αυτό που διασφαλίζει η κοινωνία να είναι συλλογικά ελεύθερη. Ακόμη και σε μια πλανητική συμπολιτεία που δεν βλέπω να κοντεύει. Κράτος, λοιπόν, πατρίδα, φιλοπατρία και ακλόνητα και ασυμβίβαστα υπέρ των εθνικών συμφερόντων. Υπέρτατο όλων η Εθνική Ανεξαρτησία που στην δική μας κλασική εποχή όπως ίσως ξέρεις ονομαζόταν «ιδεώδες της Ανεξαρτησίας» και αποτελούσε προϋπόθεση δυνατότητα δημοκρατικής φοράς κίνησης.

 

 

Δεύτερον, οι δικός μου τύπος Έλληνα αστού όπως αντιλαμβάνομαι ότι απαιτείται να είναι στον σύγχρονο κρατοκεντρικό κόσμο, δεν υπηρετεί δουλικά τους ξένους αλλά διαπραγματεύεται με τους ξένους και αντιστέκεται σε κάθε είδους κατάκτηση όπως για παράδειγμα σήμερα των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων. Οι ξένοι όταν κατέχουν την εξουσία σε άλλο κράτος μόνο κατακτητές μπορούν να είναι. Ο δικός μου Έλληνας αστός εάν είχα μια παράταξη τέτοιων αστών να τον εκλέξω –έστω και εάν εγώ δεν είμαι και δεν θέλω να είμαι αστός– μεγιστοποιεί τα συμφέροντα της χώρας του παλεύοντας αενάως να ισορροπήσει τις σχέσεις με τους πιο ισχυρούς [Παρένθεση. Αυτό φαίνεται έτυχε να το διαβάσει ο Διογένης που μάλλον εκεί μέσα στο πιθάρι του κοντά στην Ακρόπολη όταν κατεβαίνει στην επίγεια Ελλάδα διαθέτει και διαδίκτυο: «πελατειακές διαπραγματεύσεις» – http://wp.me/p3OlPy-wB].

 

Τρίτον, συνέχισε ο Διογένης, όπως κάνουν εκεί στην χώρα του John Rawls φροντίζουν για μια στοιχειώδη έστω διανεμητική δικαιοσύνη που συμβολίζει μια εξέλιξη σε σχέση με τον Θεοκρατικό Μεσαίωνα των δουλοπαροίκων και των ρακένδυτων. Τα πράγματα εξελίσσονται, πώς να το κάνουμε. Μόνο το νεοελληνικό πολιτικό σύστημα δεν εξελίσσεται και γι’ αυτό οι Έλληνες δεν έχουν αστούς προδιαγραφών άλλων κρατών. Αν και το ξέρω πως ποτέ δεν θα φτάσουν οι σύγχρονοι Έλληνες την δημοκρατία αυτών που επικαλούνται ως προγόνους τους θα μπορούσαν να έχουν λίγα –μα τον Δία λίγα, ελάχιστα τουλάχιστον– checks and balances, όπως τα λένε στις μέρες σας οι φιλελεύθεροι. Ντροπή σας νεοέλληνες, είπε ο Διογένης. Μηδέν δημοκρατία: Δελτία των οκτώ (κοινώς «γιανοπριντεριστάν» και άλλες αηδίες). Πραιτοριανοί που ρυθμίζουν το τράφικ μεταξύ τροικανών και ξένων εισβολέων κάθε εποχής. Για να μην μιλήσω για την κρατική κυριαρχία που προσφέρει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας και που την απαξιώνουν. Πανέτοιμοι όχι μόνο για καζάν-καζάν αλλά και για να τα δώσουν όλα. Αλλά αυτό άφησέ το είναι μεγάλο ζήτημα να το συζητήσουμε την επόμενη φορά που θα κατέβω στην Γη.

 

Π. Ήφαιστος. Σταμάτα Διογένη πήρες φόρα. Δηλαδή αυτούς που σε προηγούμενη συζήτησή μας ονόμασες άγνωστους σε εμένα όπως τον Κωστάκη, τον Γιωργάκη, τον Βαγγελάκη, τον Αντωνάκη, τον Αλεξάκη και τα λοιπά; Δεν ξέρω ποιοι είναι αλλά όποιοι και να είναι τους μηδένισες τελείως; Πριν τι είχαμε, ρώτησα ρητορικά τον Διογένη για να ανάψει ακόμη περισσότερο η συζήτηση; Σε τελευταία ανάλυση δεν φταίνε οι Έλληνες πολίτες, αυτοί που τους ανέχτηκαν ή και συμμετείχαν στο «πάρτι», τις φούσκες και το όργιο της κατανάλωσης;

 

Διογένης. Ειλικρινά δεν περίμενα από εσένα τέτοια ερώτηση. Επειδή εκεί ψηλά που συνήθως βρίσκομαι ενίοτε σε διαβάζω, σου υποβάλλω ότι έκανες ρητορική ερώτηση. Επειδή όποτε ανασταίνομαι διαβάζω τα κείμενα μερικών συγχρόνων Ελλήνων Μοϊκανών, ξέρω ότι μπλοφάρεις και ότι προσπαθείς να με παγιδεύσεις. Έστω. Σου απαντώ αρχίζοντας από το τελευταίο.

Πρώτον, λοιπόν, για να συντομεύσουμε επειδή πρέπει να πάω για ύπνο, το πιθάρι μου με περιμένει. Να διαβάσεις Γιώργο Κοντογιώργη. Να διαβάσεις τι λέει για τις ευθύνες των μελών μιας κοινωνίας στα σημερινά καθεστώτα έμμεσης αντιπροσώπευσης αλλά και σε κάθε άλλο ελλειμματικό πολιτικό σύστημα. Πολύ σωστά πολύ συχνά γράφει πως ποτέ δεν ενοχοποιείς την κοινωνία και τα μέλη της. Το σύστημα επικρίνεις γιατί συχνά οι άνθρωποι δεν έχουν επιλογές. Αυτό δεν είναι δικαιολογία για απάθεια αλλά πρέπει να ξέρουμε την ιεραρχία των πραγμάτων και να μην γινόμαστε μαζοχιστές. Το διάβασα και σε δικά σου κείμενα γι’ αυτό άσε το δούλεμα. Είναι μαζοχισμός, φίλε Μεγαλονησιώτη, να δέχεστε την προπαγάνδα των εκάστοτε καρεκλοκένταυρων και να αυτομαστιγώνεστε. Έλεος Μεγαλονησιώτη εάν και εσύ το εννοείς! Από το 1821 δουλεύετε μέρα νύχτα. Νοικοκύρηδες έμποροι, γεωργοί, περιπτεράδες, μπακάληδες, ναύτες, μετανάστες, εφοπλιστές και ότι άλλο μπορούσατε να κάνετε παρακάμπτοντας το μεγάλο εμπόδιό σας, το ξενοκρατούμενο κράτος «σας». Σας ληστεύουν, σας παρασύρουν σε εμφύλιους πολέμους, σας σκοτώνουν, σας υποδουλώνουν, παραδίδουν τις πατρίδες σας στους εισβολείς και εσείς δέχεστε την προπαγάνδα τους όταν λένε ότι δήθεν για όλα φταίνε οι πολίτες; Και τώρα έκαναν και κάτι επιτροπές που δεν πολυκατάλαβα τι είναι για να σας πείσουν ότι ο Μακρυγιάννης και ο Κολοκοτρώνης ήταν δουλοπάροικοι όχι υψηλής υπόστασης Έλληνες της διαχρονίας της Ελληνικότητας και η Μπουμπουλίνα είναι … ερωτιάρα. Αν ζούσε ο Καραϊσκάκης … ξέρεις τι και με τι λόγια … θα απαντούσε. Εσείς τι απαντάτε!

 

Δεύτερον, Δεν κατάλαβα! Τι εννοείς «πριν από αυτούς»; Δεν είναι οι ίδιοι ή τα παιδιά και τα εγγόνια τους; Οι ρίζες μάλιστα ίσως πάνε πίσω μέχρι και τον εποχή των Βαυαρών.

 

 

Τρίτον, δεν έχουν σημασία τα άτομα. Τα ηγετικά μέλη των εγκάθετων εξουσιών της εξάρτησης σε ξεπεσμένα κράτη όπως το σύγχρονο δικό σας είναι μορφικά πανομοιότυπα. Είναι ένας ιδεολογικός ακταρμάς «αριστεροδεξιοφασιστοκεντροσοσιαλψευτοφιλελεύθεροιτραβεστιπροοδοευτικών». Τραβεστί ιδεολογίες που τις μεταμφιέζουν με ψεύτικα λόγια και ανυπόστατα ιδεολογικά δόγματα. Κάπως έτσι και μάλιστα με πολλές φτηνές εκδοχές και αποχρώσεις.

 

Π. Ήφαιστος. Διογένη μήπως ισοπεδώνεις τα πάντα!

 

Διογένης. Τίποτα δεν ισοπεδώνω. Άκου λοιπόν εις Αθήναις εξορισμένε Μεγαλονησιώτη: Σε αυτόν τον ιδεολογικοπαραταξιακό ακταρμά που εσείς ονομάζετε παρατάξεις τα μέλη των οποίων στην Ελλάδα πιθηκίζουν τα δυτικά αστικά κράτη υπάρχουν πολλοί εγκλωβισμένοι. Κατάσταση πολιορκίας ισχύει για όποιον θέλει να είναι σωστός αστός, σωστός πατριώτης και σωστός πολίτης ή ακόμη και σωστός κομμουνιστής. Η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της πλήρους εξουθένωσης και ταυτόχρονα υποδούλωσης και / ή εκποίησης. Σωτηρία δεν υπάρχει. Εκτός και εάν κατορθώσετε όπως είναι ο τίτλος μιας σελίδας του διαδικτύου σου «Ειρηνική, μη εμφύλια πολιτική επανάσταση». Τώρα θα μπορούσατε να βρείτε και κάποιο Περικλή, Καποδίστρια ή Ντε Γκολ. Ξέρεις κανένα εδώ στην σύγχρονη Ελλαδίτσα σας; Αυτούς που τώρα έχετε αν δεν βρείτε μη εμφύλιο ειρηνικό τρόπο να τους αλλάξετε εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι. Καλά είμαι σε ένα μεγάλο πιθάρι εκεί ψηλά στον χλοερό τόπο.

 

Εξάλλου, όσοι είναι κλέφτες και λωποδύτες ήδη τα κλεμμένα τα έβγαλαν έξω. Όπως όλοι οι απατεώνες και απάτριδες όλων των εποχών, όπως όλες οι ενσαρκώσεις της ιδιωτείας και της χυδαιότητας κατέστρεψαν την πατρίδα και όπου γη θα θρέφει το σαρκίο τους. Επειδή μπορεί να μου διέφυγε, επίσης, μπορείς να μάθεις τι έγινε με κάτι «λίστες ληστών Λαγκάρτ»!

 

Εμείς οι Έλληνες της Αρχαιότητας είχαμε του κόσμου τα κουσούρια αλλά τον απάτριδα και τον ιδιώτη τον θεωρούσαμε το κατακάθι της γης. Τον θεωρούσαμε τον χυδαιότερο όλων και τον πρόγονο αυτού του βρώμικου όντος που αργότερα εσείς ονομάσατε Μαρκήσιο de Sade: Μηδενισμός, ωμή ισχύς, ιδιωτεία, καταστολή, βία, κοντολογίς βαρβαρότητα. Σχετικά, ερωτώ: Μπορείς να με πληροφορήσεις πόσοι «αριστεροδεξιοί» είναι το σύγχρονο συνώνυμο του μηδενισμού, δηλαδή του εθνομηδενισμού. Διάβασα τα κείμενά σου για τον εθνομηδενισμό καθώς και μερικών άλλων και συμφωνώ απόλυτα ότι αποτελεί κατήφορο.

 

Η διέξοδός σας είναι η μη εμφύλια δραστική αλλαγή που θα φέρει την εθνική ανεξαρτησία για να παλέψετε για την πατρίδα σας και το κράτος σας. Πως θα το κάνετε. Δικό σας πρόβλημα να βρείτε λύση και διέξοδο διαφορετικά τελειώνει ο ιστορικός σας κύκλος.

 

Π. Ήφαιστος. Πριν χωρίσουμε Διογένη. Πες μου και τι εννοείς όταν υπονοείς ότι κάτι μπορεί να γίνει.

 

Διογένης. Ο αργός θάνατος δεν σας αξίζει. Φροντίστε λοιπόν με μια ανεξάρτητη ψήφο μέχρι να υπάρξει κάτι θετικό. Εάν υπάρξει γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί πια να υπάρξει. Συμβουλεύω λοιπόν ψήφο που θα οδηγήσει σε αναγκαίες εξισορροπήσεις που θα αξιώσουν, ίσως από μια μεταβατική μη κομματική κυβέρνηση: Για να γίνει μια συντακτική εθνοσυνέλευση και μεταρρύθμιση που θα ενσαρκώσει πολιτικά τις πολιτικές παραδόσεις των Ελλήνων της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Ο πολίτης εντολέας, η κοινωνία και όχι ξένοι κάτοχος του κράτους και η πολιτική εξουσία εντολοδόχος και ανακλητή. Αυτό είναι δημοκρατία και το καράβι το οποίο ταξιδεύοντας μέσα σε φουρτουνιασμένες θάλασσες προσανατολίζεται προς την Ιθάκη της πολιτικής ελευθερίας. Δεν ξέρω τα σημερινά Συνταγματικά σας. Εμείς στην κλασική εποχή ανά πάσα στιγμή στέλναμε σπίτι του τους εντολοδόχους της εξουσίας. Δεν είναι διαδικαστικά εφικτό να ψηφίζεται όχι κομματάνθρωπους της συμφοράς αλλά ικανά άτομα φορείς δημοκρατικών πεποιθήσεων -κατά τόπο, κατά περιφέρεια και κατά επικράτεια για να αναλάβει την διακυβέρνηση η κοινωνία και όχι πρωταθλητές της ιδιωτείας που σε όλα τα μοντερνιστικά κράτη καταχρηστικά ονομάζουν τα καθεστώτα της εκλεγμένης ολιγαρχίας ως δήθεν δημοκρατία.

 

Όπως και να έχει χρειάζεστε και μια γερή ομάδα παλληκάρια διαπραγματευτές –διπλωμάτες, οικονομολόγους, κτλ– να λένε σε αυτούς εκεί έξω τα λάθη τους και να τους προτείνουν αξιόπιστες διεξόδους στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Δεν κατάλαβα, δεν μπορείτε να προτείνετε διεξόδους στους υπόλοιπους Ευρωπαίους; Σοβαρές μεταρρυθμιστικές προτάσεις, όμως, γιατί σας συμφέρει. Γιατί όπως ξέρεις η Ευρώπη σήμερα είναι πλέον χίλια κομμάτια και πολλοί διψούν για σοβαρές προτάσεις. Κάποιος πρέπει να τους ταρακουνήσει. Μέχρι να υπάρξει η μεγάλη ποθητή αλλαγή μέσα από μια μη εμφύλια πολιτική επανάσταση θα έλεγα ότι ο καταλληλότερος στην καρέκλα είναι αυτός που ενδέχεται να ταρακουνήσει την Εσπερία. Να αντιμετωπίσει επίσης αυτό που εσύ συχνά ονομάζεις «απέραντη Τουρκική απειλή» από την Θράκη μέχρι την Μεγαλόνησο Κύπρο. Υπάρχει; Μικρές οι πιθανότητες; Ταρακούνημα χρειάζονται όλοι, επαναλαμβάνω, ακόμη και εκεί στην Εσπερία. Εγώ δεν ψηφίζω γιατί είμαι πεθαμένος αλλά σας πονάω, πώς να το κάνω. Εδώ γεννήθηκα και πέθανα και εγώ. Και η Πολιτεία όπως ξέρεις Μεγαλονησιώτη είναι μεγάλη υπόθεση. Η Πολιτεία ή κράτος όπως το λέτε σήμερα είναι το συμβόλαιο των νεκρών με τους ζωντανούς και τους απογόνους τους. Και ποτέ ξανά να μην παρασυρθείτε σε εμφύλια σύγκρουση.

 

Άκουσέ με. Διαφορετικά εσείς όλοι που λέγεστε Έλληνες πολίτες σήμερα θα σκλαβωθείτε ή θα μεταναστεύσετε ή θα γίνετε Συρία ή Λιβύη. Θα πάθετε κανένα στραπάτσο εξωτερικό, θα φύγουν όλοι οι νέοι σας, η οικονομία σας θα μηδενιστεί, θα έχετε πάλι κανένα εμφύλιο. Και να μην ξεχνάμε και την σταδιακή αλλαγή λαού με ροκάνισμα της πολιτισμικής και πολιτικής συνοχής. Αργό θάνατο ή στραπάτσο θα είστε το πρώτο μεγάλο θύμα όσων κεντρικά ή περιφερειακά ανήκουν στην Εσπερία. Τελεσίδικα και ίσως θανατηφόρα. Βρείτε λοιπόν τρόπο για μια ειρηνική μετάβαση για να επιβιώσετε. Να φύγουν όλοι αυτοί που σας ρίχνουν στα βράχια μετά το 1830. Το χρειάζεστε. Μια ασφαλή μετάβαση με εξισορρόπηση των άκρων πριν σας πάρει το ποτάμι. Το πώς θα γίνει αυτό με τον κατάλληλο τρόπο θέλει σκέψη, ψυχραιμία, ορθολογισμό και λίγη τύχη. Περισσότερα δεν ξέρω.

 

Κατάλαβέ το Μεγαλονησιώτη: Θα σας πάρει το ποτάμι και εσύ ως διεθνολόγος θα πρέπει να ξέρεις τι σημαίνει αυτό. Θα σας πάρει το ποτάμι!!! Σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό βγάζοντας τις παρωπίδες και τις μικροψυχίες. Κυρίως αποτινάσσοντας την προπαγάνδα με την οποία σας βομβαρδίζουν. Τόσο έξυπνοι άνθρωποι εδώ και να μην αντιλαμβάνεστε η πλειοψηφία ότι σας επιβάλλουν αργό θάνατο ενώ μπορεί να μην είναι και τόσο αργός εάν σας πάρει το ποτάμι προς τους κρημνούς και τα βράχια όπου είναι στημένες πολλές κλίνες του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων των άσπονδων φίλων σας.

 

Ξυπνήστε νεοέλληνες, κραύγασε ο Διογένης κουνώντας το λυχνάρι του. Αστούς δεν έχετε, την οικονομία σας την εξανέμισαν οι αεριτζήδες, τους νέους σας του εξόρισαν οι ερασιτέχνες και ήδη αργοπεθαίνετε. Άσε που κινδυνεύετε να σας παρασύρουν ξανά σε εμφύλιο πόλεμο.  Πριν είναι πολύ αργά πρώτον, μην δεχθείτε τον εκβιασμό του αργού θανάτου και δεύτερον μη αφήσετε το τρένο της Ελλάδας να εκτροχιαστεί. Αναλογιστείτε τι θα μπορούσε να είναι μη εμφύλια ειρηνική πολιτική επανάσταση που θα μπορούσε να ανοίξει ευκαιρίες για ασφαλή μετάβαση. Παλέψτε το! Αφήστε τις εσχατολογίες, τις ιδεολογίες, τα ιδεολογήματα και τα θεωρήματα. Διαβάστε Αριστοτέλη και Θουκυδίδη. Είναι ντροπή να είστε φορείς της Ελληνικότητας και να παραμιλάτε και να συγκρούεστε στην βάση ανυπόστατων ιδεολογιών για λογαριασμό άλλων. Φιλοπατρία, εθνικό συμφέρον, δημοκρατία αυτή είναι η Ελληνικότητα και δεν έχετε ανάγκη ανυπόστατων ιδεολογημάτων. [Πάλι με άφησε άφωνο ο Διογένης. Φαίνεται να διάβασε μεταξύ πολλών άλλων αυτά τα σύγχρονα «Εσχατολογικό ιδεολογικό δηλητήριο και πολιτική θεολογία versus Αριστοτελική πολιτική σκέψη» https://wp.me/p3OlPy-1Ku /Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΡΟΚΑΝΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙ-ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ. Συμπεριλαμβάνει απόσπασμα από το «Κοσμοθεωρία των Εθνών»http://wp.me/p3OqMa-1ie/ Οι Έλληνες «μπουμπουνοκέφαλοι προοδευτικοί» (συνομιλία με τον Παναγιώτη Κονδύλη) https://wp.me/p3OqMa-1wE/ Προσανατολιστική πολιτική σκέψη Ομηρικών προδιαγραφών. Όμηρος, Θουκυδίδης, Αριστοτέλης, Καβάφης, Ιθάκη, Πατρίδα https://wp.me/p3OqMa-1qL]

Θουκυδίδης

Συνέχισε ο Διογένης να ανηφορίζει προς Ακρόπολη. Κάπου εκεί πρέπει να έχει κανένα πιθάρι για να κάθεται όταν εδώ και εκεί, νοερά ή άλλως πως, επιστρέφει την Αθήνα. Άφωνος για το πόσο καλά ήξερε τι μας συμβαίνει, τον παρακολούθησα να ανηφορίζει προς τον ουρανό μέχρι που δεν έβλεπα πια το λυχνάρι. Πριν απομακρυνθεί πάντως, είπε κάτι κάτι πολύ σημαντικό, που ο υποφαινόμενος είχε εισηγηθεί σε άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» αρχές της δεκαετίας του 1990:«Εσείς οι σύγχρονοι Έλληνες, πρέπει να βρείτε τρόπο να διανεμηθεί δωρεάν σε όλους τους πολίτες ο Θουκυδίδης και ο Αριστοτέλης. Ιδιαίτερα τον Θουκυδίδη να τον διαβάζει οποιος θέλει να γίνει πολιτικός και να διαχειριστεί ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Μετά θα εξετάζεται και να έχει δικαίωμα να ενταχθεί στην πολιτική μόνο εάν προβιβαστεί. Στην επόμενη Συνταγματική μεταρρύθμιση βάλτε ένα άρθρο που να λέει αυτό ακριβώς». 

 

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ Διάλογος Αθηναίων-Μηλίων

Σημείωση Π.Ήφ. Ο διάλογος αυτός, είναι ο πυρήνας της επιστημονικής μελέτης των διεθνών σχέσεων. Με περιγραφικό και αξιολογικά ουδέτερο τρόπο, ο υπέρτατος ιστορικός και διεθνολόγος όλων των εποχών, θέτει όλα τα ζητήματα που αντιμετωπίζει ένα κράτος στις διεθνείς σχέσεις και  διατυπώνει αξιώματα / νόμους που ισχύουν σε κάθε κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα. Είναι το επιστημονικό Παράδειγμα των διακρατικών σχέσεων. Η «θεωρία» διεθνούς πολιτικής και κάθε ανάλυση των διεθνών σχέσεων για να είναι αξιόπιστη και έγκυρη απαιτείται να είναι συμβατή με τα Θουκυδίδεια αξιώματα. Σε κάθε κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα η εθνική ανεξαρτησία είναι η κοσμοθεωρία όλων των εθνών γεγονός που συνεπάγεται μια εγγενή αναρχία (δηλαδή απουσιάζει μια παγκόσμια κυβέρνηση των κυβερνήσεων και ένα παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα και το κοινωνικοπολιτικό γεγονός είναι υπόθεση κάθε κυρίαρχου κράτους, εξ ου και στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ η εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία + μη επέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα άλλων κρατών αποτελούν τις υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου). Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός πως μεταξύ των θεσμών διεθνούς διακυβέρνησης παρεμβάλλονται τα αίτια πολέμου, με πρωταρχικό την ανισότητα ισχύος, τις συνεπακόλουθες ηγεμονικές αξιώσεις που εγείρονται και την άνιση ανάπτυξη που θρέφει τα διλήμματα ασφαλείας. Το απόσπασμα από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο του Θουκυδίδη αντλείται από παράρτημα του βιβλίου «Διπλωματία και στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων».  Επίσης, στο βιβλίο «ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα, Μάιος 2023). https://piotita.gr/?p=41774 αφιερώνεται ειδικό παράρτημα στο Θουκυδίδειο Παράδειγμα

Ακολουθεί το απόσπασμα από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο (Διάλογος Μηλίων και Αθηναίων)

84. Το επόμενο καλοκαίρι ο Αλκιβιάδης έφτασε στο Άργος με είκοσι καράβια κι έπιασε όσους Αργείους θεωρούνταν ακόμη ύποπτοι και άνθρωποι των Λακεδαιμονίων, τριακόσιους άντρες, και οι Αθηναίοι τους απόθεσαν για ασφάλεια στα κοντινά νησιά, σε όσα εξουσίαζαν. Εκστρατεύσανε επίσης οι Αθηναίοι εναντίο της Μήλου με τριάντα δικά τους καράβια, έξι Χιώτικα και δυό Λεσβιακά, και με χίλιους διακόσιους οπλίτες τριακόσιους τοξότες και είκοσι ιπποτοξότες Αθηναίους, και περίπου χίλιους πεντακόσιους οπλίτες συμμάχους νησιώτες. Οι Μήλιοι είναι άποικοι των Λακεδαιμονίων και δεν ήθελαν να γίνουν υπήκοοι των Αθηναίων, όπως οι άλλοι νησιώτες στην αρχή κράτησαν ουδετερότητα κι έμεναν ήσυχοι, έπειτα, όταν οι Αθηναίοι μεταχειρίζονταν βία εναντίο τους στρατοπέδευσαν στη γή τους, έφτασαν σε ανοιχτό πόλεμο. Όταν λοιπόν τηγοί Κλεομήδης του Λυκομήδη και Τεισίας του Τεισιμάχου, και πριν τα διαπραγματεύσεις. Τους πρέσβεις αυτούς οι Μήλιοι δεν τους παρουσίασαν στη συνέλευση του λαού, αλλά τους κάλεσαν να πουν αυτά για τα οποία είχαν έρθει στους άρχοντες και τους πρόκριτους. Οι Αθηναίοι πρέσβεις είπαν στην ουσία τα εξής:
85. «Επειδή οι προτάσεις μας δεν θα γίνουν προς τον λαό, για να μην εξαπατηθή το πλήθος ακούοντάς μας να εκθέτωμε, σε μια συνεχή αγόρευση, επιχειρήματα ελκυστικά και ανεξέλεγκτα (γιατί καταλαβαίνομε πως αυτό το νόημα έχει το ότι μας φέρατε μπροστά στους λίγους), σεις οι συγκεντρωμένοι εδώ κάμετε κάτι ακόμη πιο σίγουρο. Μην μας απαντάτε και σεις μ’ ένα συνεχή λόγο, αλλά σε κάθε σημείο που νομίζετε πως δεν μιλάμε όπως είναι το συμφέρον σας, να μας σταματάτε και να λέτε τη γνώμη σας. Και πρώτα πρώτα πήτε μας αν συμφωνήτε μ’ όσα προτείνομε».
86. Οι αντιπρόσωποι των Μηλίων αποκρίθηκαν: «Την καλή σας ιδέα να δώσωμε μεταξύ μας με ησυχία εξηγήσεις δεν την κατακρίνομε, οι πολεμικές όμως ετοιμασίες που δεν είναι μελλοντικές , αλλά παρούσες ήδη, βρίσκονται σε φανερή αντίθεση με την πρότασή σας αυτή. Γιατί βλέπομε ότι έχετε ρθεί σεις οι ίδιοι δικαστές για όσα πρόκειται να ειπωθούν και ότι στο τέλος της συζητήσεως, σύμφωνα με κάθε πιθανότητα, θα φέρη σε μας πόλεμο, αν υπερισχύσωμε εξαιτίας του δίκιού μας και γι’ αυτό αρνηθούμε να υποχωρήσουμε, δουλεία αν πειστούμε».
87. ΑΘ. Αν ήρθατε σ’ αυτή τη συνεδρίαση για να κάμετε εικασίες για τα μελλούμενα ή για τίποτε άλλο, κι όχι, απ’ την τωρινή κατάσταση κι απ’ όσα βλέπετε, να σκεφτήτε για τη σωτηρία της πολιτείας σας, μπορούμε να σταματήσωμε, αν όμως γι’ αυτό, μπορούμε να συνεχίσωμε.
88. ΜΗΛ. Είναι φυσικό και συχωριέται, στη θέση που βρισκόμαστε, να πηγαίνη ο νους μας σε πολλά, κι επιχειρήματα και σκέψεις. Αναγνωρίζομε ότι η σημερινή συνάντηση γίνεται βέβαια για τη σωτηρία μας, κι η συζήτηση, αν το νομίζετε σωστό, ας γίνη με τον τρόπο που προτείνετε.
89. ΑΘ. Κι εμείς λοιπόν δεν θα πούμε με ωραίες φράσεις μακρούς λόγους, που δεν πρόκειται να σας πείσουν, ή ότι δίκαια έχομε την ηγεμονία σας, επειδή νικήσαμε τους Πέρσες, ή ότι τώρα εκστρατεύομε εναντίο σας, επειδή αδικιόμαστε, κι από σας ζητούμε να μην νομίσετε πως θα μας πείσετε λέγοντας ή ότι, ενώ είστε άποικοι των Λακεδαιμονίων, δεν πήρατε μέρος στον πόλεμο στο πλευρό τους ή ότι δεν μας κάματε κανένα κακό έχομε την απαίτηση να επιδιώξωμε πιο πολύ να επιτύχωμε τα δυνατά απ’ όσα κι οι δυό μας αληθινά έχομε στο νού μας, αφού ξέρετε όταν υπάρχη ίση δύναμη για την επιβολή του, κι ότι, όταν αυτό δεν συμβαίνη, οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται.
90. ΜΗΛ. Όπως εμείς τουλάχιστο νομίζομε, είναι χρήσιμο (ανάγκη να μιλάμε γι’ αυτό, επειδή εσείς τέτοια βάση βάλατε στη συζήτησή μας, να αφήσωμε κατά μέρος το δίκαιο και να μιλάμε για το συμφέρο) να μην καταργήσετε σεις αυτό το κοινό καλό, αλλά να υπάρχουν, γι’ αυτόν που κάθε φορά βρίσκεται σε κίνδυνο, τα εύλογα και τα δίκαια και να ωφελήται κάπως αν πείση, έστω κι αν τα επιχειρήματά του δεν βρίσκονται μέσα στα πλαίσια του αυστηρού δικαίου. Κι αυτό δεν είναι σε σας λιγώτερο συμφέρον από ότι σε μας, γιατί, αν νικηθήτε, θα μπορούσατε να γενήτε παράδειγμα στους άλλους για να σας επιβάλουν την πιο μεγάλη τιμωρία.
91. ΑΘ. Εμείς για το τέλος της ηγεμονίας μας, αν αυτή θα καταλυθή κάποτε, δεν ανησυχούμε γιατί δεν είναι επικίνδυνοι στους νικημένους όσοι, όπως οι Λακεδαιμόνιοι, ασκούν ηγεμονία πάνω σ’ άλλους (άλλωστε η αντιδικία μας δεν είναι με τους Λακεδαιμόνιους), αλλά επικίνδυνοι είναι οι υπήκοοι, αν τυχόν αυτοί ξεσηκωθούν και νικήσουν εκείνους που τους εξουσίαζαν. Όσο γι’ αυτό ας μείνη σε μας η φροντίδα να αντιμετωπίσωμε τον κίνδυνο εκείνο όμως που θέλομε τώρα να κάνωμε φανερό σε σας είναι ότι βρισκόμαστε εδώ για το συμφέρον της ηγεμονίας μας και ότι όσα θα πούμε τώρα σκοπό έχουν τη σωτηρία της πολιτείας σας, επειδή θέλομε και χωρίς κόπο να σας εξουσιάσωμε και για το συμφέρον και των δυό μας να σωθήτε.
92. ΜΗΛ. Και πως μπορεί να συμβή να είναι ίδια συμφέρο σε μας να γίνωμε δούλοι, όπως σε σας να γίνετε κύριοί μας;
93. ΑΘ. Επειδή σεις θα έχετε τη δυνατότητα να υποταχθήτε πρίν να πάθετε τις πιο μεγάλες συφορές, κι εμείς, αν δεν σας καταστρέψωμε, θα έχωμε κέρδος.
94. ΜΗΛ. Ώστε δεν θα δεχτήτε, μένοντας εμείς ήσυχοι, να είμαστε φίλοι σας αντί εχθροί, σύμμαχοι όμως κανενός απ’ τους δυό σας;
95. ΑΘ. Όχι, γιατί δεν μας βλάφτει τόσο η έχθρα σας όσο η φιλία σας η φιλία σας, στα μάτια των υπηκόων μας, θα ήταν απόδειξη αδυναμίας, ενώ το μίσος σας απόδειξη της δύναμής μας.
96. ΜΗΛ. Έτσι σκέφτονται οι υπήκοοί σας για το σωστό, ώστε να βάζουν στην ίδια μοίρα εκείνους που δεν έχουν καμμιά φυλετική σχέση μαζί σας κι εκείνους που οι περισσότεροί τους είναι άποικοί σας, μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς αποστάτησαν κι υποτάχτηκαν;
97. ΑΘ. Ναι, γιατί νομίζουν ότι λόγια που να στηρίζωντα στο δίκαιο δεν λείπουν από κανένα, πιστεύουν όμως πως όσοι διατηρούν την ελευθερία τους το χρωστούν στη δύναμή τους κι ότι εμείς δεν εκστρατεύομε εναντίο τους από φόβο ώστε το να σας υποτάξωμε εκτός που θα αυξαίνε τους υπηκοούς μας θα μας πρόσφερνε και ασφάλεια, και μάλιστα αν σεις, νησιώτες και πιο αδύναμοι από άλλους, δεν υπερισχύσετε απέναντι μας που είμαστε κυρίαρχοι στη θάλασσα.
98. ΜΗΛ. Και δεν νομίζετε ότι υπάρχει ασφάλεια στην πρότασή μας εκείνη; Γιατί κι εδώ πάλι είναι ανάγκη, όπως εσείς μας υποχρεώσατε ν’ αφήσωμε τους δίκαιους λόγους και ζητάτε να μας πείσετε να υπωρήσωμε μπροστά στο δικό σας συμφέρον, έτσι κι εμείς να σας εξηγήσωμε το δικό μας συμφέρο, αν αυτό τυχαίνη να είναι μαζί και δικό σας, και να προσπαθήσωμε να σας πείσωμε. Γιατί πως είναι δυνατό να μην κάμετε εχθρούς σας όσους τώρα είναι ουδέτεροι, όταν αυτοί, βλέποντας τα όσα έγιναν εδώ, πιστέψουν πως κάποτε σεις θα επιτεθήτε αυτούς που είναι τώρα εχθροί σας, κι εκείνους που ποτέ δεν σκέφθηκαν να γίνουν, παρά τη θέλησή τους; να στρέψετε εναντίο σας;
99. ΑΘ. Καθόλου, γιατί δεν νομίζουμε ότι είναι πιο επικίνδυνοι για μας που, κατοικώντας κάπου στην στεριά, εξαιτίας της ελευθερίας τους, θ’ αργήσουν πολύ να πάρουν προφυλακτικά μέτρα εναντίο μας, αλλά οι νησιώτες, όσοι, όπως σεις, βρίσκονται κάπου ανεξάρτητοι, κι όσοι είναι κιόλας ερεθισμένοι από τις αναγκαίες πιέσεις της ηγεμονίας μας. Αυτοί λοιπόν, με το να στηριχτούν πολύ στην απερισκεψία, μπορούν να φέρουν, και τον εαυτό τους κι εμάς, σε φανερούς κινδύνους.
100. ΜΗΛ. Αν σεις για να μην χάσετε την ηγεμονία σας, κι οι υπήκοοί σας για να απαλλαγούν απ’ αυτήν, αψηφάτε τόσους κινδύνους, φανερό πως εμείς, που είμαστε ακόμη ελεύθεροι, θα δείχναμε μεγάλη ευτέλεια και δειλία αν δεν κάναμε το παν προτού γίνωμε δούλοι.
101. ΑΘ. Όχι, αν αποφασίσετε συνετά γιατί δεν αγωνίζεστε με ίσους όρους για να δείξετε την ανδρεία σας, δηλαδή να μην ντροπιαστήτε πιο πολύ πρόκειται να αποφασίσετε για τη σωτηρία σας, για το να μην αντιστέκεστε στους πολύ πιο δυνατούς σας.
102. ΜΗΛ. Ξέρομε όμως πως καμμιά φορά οι τύχες του πολέμου κρίνονται πιο δίκαια, κι όχι ανάλογα με την διαφορά σε πλήθος ανάμεσα στους δυό αντίπαλους και σε μας η άμεση υποχώρηση δεν δίνει καμμιάν ελπίδα, ενώ με το ν’ αγωνιστούμε υπάρχει ακόμη ελπίδα να μείνωμε όρθιοι.
103. ΑΘ. Η ελπίδα, παρηγοριά την ώρα του κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψη δεν τους καταστρέφει όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν την γνωρίζουν, όταν πιά, για κείνον που έκαμε τη γνωριμία της, δεν έχη απομείνει τίποτε για να το προφυλάξη απ’ αυτήν. Αυτό σεις, αδύναμοι και που η τύχη σας κρίνεται από μια μονάχα κλίση της ζυγαρίας, μην θελήστε να το πάθετε ούτε να μοιάσετε τους πολλούς που, ενώ μπορούν ακόμη να σωθούν με ανθρώπινα μέσα, όταν τους βρούν οι συφορές και τους εγκαταλείψουν οι βέβαιες ελπίδες, καταφεύγουν στις αβέβαιες, τη μαντική και τους χρησμούς και όσα άλλα τέτοια, με τις ελπίδες που δίνουν, φέρνουν στην καταστροφή.
104. ΜΗΛ. Κι εμείς, το ξέρετε καλά, θεωρούμε πως είναι δύσκολο να αγωνιστούμε εναντίον της δύναμής σας, μαζί κι εναντίον της τύχης, αν αυτή δεν σταθή αμερόληπτη όσο για την τύχη όμως πιστεύομε, ότι δεν θα αξιωθούμε απ’ τους θεούς χειρότερης, γιατί θεοφοβούμενοι εμείς αντιμετωπίζομε άδικους όσο για την δύναμη που δεν έχομε, τις ελλείψεις μας θα τις συμπληρώση η συμμαχία των Λακεδαιμονίων, που είναι αναγκασμένη να μας βοηθήση, αν όχι γι’ άλλο λόγο, τουλάχιστο από φυλετική συγγέννεια κι από ντροπή. Δεν έχομε λοιπόν καθόλου παράλογα τόσο θάρρος.
105. ΑΘ. Αλλά κι εμείς νομίζομε πως δεν θα μας λείψη η εύνοια των θεών γιατί δεν ζητούμε και δεν κάνομε τίποτε που να βρίσκεται έξω από ό,τι πιστεύουν οι άνθρωποι για τους θεούς ή θέλουν στις αναμεταξύ τους σχέσεις. Έχομε τη γνώμη για τους θεούς και την βεβαιότητα για τους ανθρώπους, ότι, αναγκασμένοι από έναν φυσικό νόμο, επιβάλλουν πάντα την εξουσία τους όπου είναι πιο δυνατοί. Τον νόμο αυτό ούτε εμείς τον θεσπίσαμε ούτε θεσπισμένο πρώτοι εμείς τον εφαρμόσαμε, αλλά τον βρήκαμε να υπάρχη και θα τον αφήσωμε να υπάρχη παντοτινά, και τον εφαρμόζομε ξέροντας ότι και σεις και άλλοι, αν αποκτούσατε την ίδια δύναμη με μας, θα κάνατε τα ίδια. Όσο λοιπόν για την εύνοια των θεών, έχομε κάθε λόγο να μην φοβόμαστε ότι θα βρεθούμε σε μειονεκτική θέση. Όσο για την ιδέα σας για τους Λακεδαιμονίους, στην οποία στηρίζετε την πεποίθηση ότι από ντροπή θα σας βοηθήσουν, ενώ μακαρίζομε την αθωότητά σας δεν ζηλεύομε την αφροσύνη σας. Πραγματικά οι Λακεδαιμόνιοι στις μεταξύ τους σχέσεις και στις συνήθειες του τόπου τους δείχνονται πολύ ενάρετοι για τη συμπεριφορά τους όμως απέναντι στους άλλους, μόλο που θα ’χε κανείς πολλά να πη για το πως φέρνονται, θα μπορούσε πολύ καλά να τα συνοψίση αν έλεγε ότι, απ’ όλους τους ανθρώπους που ξέρομε, αυτοί δείχνουν ολοφάνερα ότι θεωρούν τα ευχάριστα έντιμα και τα συμφέροντα δίκαια. Κι αλήθεια η τέτοια νοοτροπία τους δεν είναι καθόλου ευνοική προς τις τωρινές παράλογες ελπίδες σας για σωτηρία.
106. ΜΗΛ. Αλλά εμείς γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχομε αυτή τη στιγμή πιο πολύ την πεποίθηση ότι οι Λακεδαιμόνιοι, για το συμφέρον το δικό τους, δεν θα θελήσουν να προδώσουν τους Μηλίους, που είναι άποικοί τους, και να φτάσουν να γίνουν αναξιόπιστοι στους φίλους τους Έλληνες κι ωφέλιμοι στους εχθρούς τους.
107. ΑΘ. Και δεν νομίζετε ότι το συμφέρον βρίσκεται στην ασφάλεια, ενώ το δίκαιο και το έντιμο κατορθώνονται με κινδύνους, τους οποίους οι Λακεδαιμόνιοι, τις περισσότερες φορές, ελάχιστα αποτολμούν;
108. ΜΗΛ. Αλλά νομίζομε ότι και τους κινδύνους για χάρη μας θα αναλάβουν αυτοί πιο πρόθυμα, κι ότι θα θεωρήσουν πως είναι πιο σίγουροι αν για μας κι όχι γι άλλους τους αναλάβαιναν, τόσο γιατί για τις πολεμικές επιχειρήσεις βρισκόμαστε κοντά στην Πελοπόννησο όσο και γιατί στα φρονήματα, εξαιτίας της φυλετικής συγγένειας, είμαστε πιο αξιόπιστοι από άλλους.
109. ΑΘ. Εγγύηση γι’ αυτούς που συμπολεμήσουν δεν είναι η φιλική διάθεση αυτών που τους καλούν, αλλά αν υπερέχουν σε πραγματική δύναμη κι αυτό το λογαριάζουν οι Λακεδαιμόνιοι περισσότερο από κάθε άλλον (από έλλειψη άλλωστε εμπιστοσύνης στη δική τους ετοιμασία, μονάχα με πολλούς συμμάχους εκστρατεύουν εναντίον των γειτόνων τους), ώστε δεν φαίνεται πιθανό ότι αυτοί, μ’ εμάς θαλασσοκράτορες, θα στείλουν στρατό σ’ ένα νησί.
110. ΜΗΛ. Αλλά θα μπορούσαν να στείλουν κι άλλους κι ακόμη το Κρητικό πέλαγος είναι πλατύ και μες σ’ αυτό είναι πιο δύσκολο οι θαλασσοκράτορες να συλλάβουν παρά αυτοί που θέλουν να ξεφύγουν να σωθούν. Κι αν όμως αποτύχαιναν σ’ αυτό, θα μπορούσαν να στραφούν εναντίον της γής σας κι εναντίον των υπολοίπων συμμάχων σας, σ’ όσους δεν έφτασε ο Βρασίδας και τότε θα ’χετε να αγωνιστήτε όχι για μια χώρα που δεν σας ανήκε ποτέ, αλλά για πράγματα πιο δικά σας, τη συμμαχία σας τη γή σας.
111. ΑΘ. Ξέρετε από την πείρα σας πως απ’ αυτά κάτι μπορεί να συμβή, αλλά δεν αγνοείτε επίσης ότι οι Αθηναίοι ποτέ ως σήμερα δεν αποτραβήχτηκαν από καμμιά πολιορκία, επειδή φοβήθηκαν άλλους. Παρατηρούμε όμως πως, ενώ είπατε ότι θα σκεφτήτε για σωτηρία σας, στην τόσο πλατιά συζήτηση δεν έχετε πεί τίποτε στο οποίο βασισμένοι λογικοί άνθρωποι θα πίστευαν ότι μπορούν να σωθούν, αλλά τα πιο δυνατά σας στηρίγματα είναι μελλοντικές ελπίδες, ενώ γα μέσα που έχετε είναι πολύ μικρά για να υπερισχύσετε, αν συγκριθούν μ’ εκείνα που αυτή τη στιγμή βρίσκονται παραταγμένα εναντίον σας. Και δείχνετε μεγάλη απερισκεψία αν, αφού ζητήστε να αποσυρθούμε, δεν αποφασίστε, όσο ακόμη είναι καιρός, κάτι άλλο πιο φρόνιμο απ’ αυτά. Να μην πάη ο νους σας στην ντροπή που τόσο συχνά καταστρέφει τους ανθρώπους, όταν αντιμετωπίζουν κινδύνους φανερούς και ταπεινωτικούς. Γιατί πολλούς, ενώ ακόμη σε θέση να ιδούν καθαρά σε ποιους κινδύνους οδηγούνταν, τους παράσυρε η δύναμη μιας ελκυστικής λέξης, της λεγόμενης ντροπής, και, νικημένοι απ’ τη λέξη, στην πράξη έπεσαν θεληματικά σε αγιάτρευτες συφορές κι ακόμη απόχτησαν ντροπή πιο ταπεινωτική, αφού αυτή ήταν αποτέλεσμα ανοησίας παρά τύχης. Αυτό σεις, αν σκεφτήτε φρόνιμα, θα το αποφύγετε και δεν θα νομίστε άπρεπο να υποχωρήσετε στην πολιτεία την πιο δυνατή που σας προτείνει όρους λογικούς, να γίνετε δηλαδή σύμμαχοί της πληρώνοντας φόρο, διατηρώντας τη χώρα σας, και, ενώ σας δίνεται η εκλογή ανάμεσα στον πόλεμο και στην ασφάλεια, εσείς να μην διαλέξτε τα χειρότερα επιζητώντας να φανήτε ανώτεροι γιατί όσοι στους ίσους δεν υποχωρούν, στους δυνατώτερους φέρνονται φρόνιμα και στους κατώτερους δείχνονται μετριοπαθείς, αυτοί πιο πολύ προκόβουν. Σκεφτήτε λοιπόν, όταν εμείς αποσυρθούμε, και συλλογιστήτε πολλές φορές ότι αποφασίζετε για την πατρίδα, για τη μια και μόνη πατρίδα σας, κι ότι απ’ τη μιάν αυτήν απόφασή σας θα εξαρτηθή να ευτυχήση τούτη ή να δυστυχήση.
112. Οι Αθηναίοι αποχώρησαν από τη συζήτηση και οι Μήλιοι, όταν μείνανε μόνοι τους, επειδή αποφάσισαν παραπλήσια με’ εκείνα πού έλεγαν πρωτύτερα, αποκρίθηκαν τα εξής: «Ούτε γνώμη διαφορετική από την προηγούμενη έχομε, Αθηναίοι, ούτε μέσα σε λίγες στιγμές θα στερήσωμε μια πόλη, που υπάρχει εδώ κι εφτακόσια χρόνια, από την ελευθερία της, αλλά έχοντας εμπιστοσύνη στην τύχη, που χάρη στην εύνοια των θεών την προστατεύει ως τώρα, και στη βοήθεια των ανθρώπων κι ιδιαίτερα των Λακεδαιμονίων, θα προσπαθήσωμε να τη σώσωμε. Σας προτείνομε όμως να είμαστε φίλοι σας, εχθροί με κανένα απ’ τους δυό σας, και να φύγετε απ’ τη γή μας, αφού κάνωμε συνθήκη πού θα την κρίνωμε ωφέλιμη και στους δυό μας».
113. Οι Μήλιοι λοιπόν τόσα μονάχα αποκρίθηκαν κι οι Αθηναίοι αποχωρώντας πιά οριστικά από τις διαπραγματεύσεις είπαν: «Πραγματικά, όπως νομίζομε ύστερα από την απόφασή σας αυτή, είστε οι μόνοι που κρίνετε τα μελλοντικά πιο καθαρά απ’ αυτά που βλέπετε μπροστά στα μάτια σας, και τ’ άγνωστα, επειδή τα θέλετε, τα θωρείτε σαν να γίνωνται στην πραγματικότητα τα χετε παίξει όλα και στηριγμένοι ολότελα στους Λακεδαιμονίους, την τύχη και τις ελπίδες θα τα χάσετε όλα».
114. Οι Αθηναίοι πρέσβεις γύρισαν στο στρατόπεδο κι οι στρατηγοί, αφού οι Μήλιοι δεν υποχωρούσαν σε τίποτε, άρχισαν αμέσως τις εχθροπραξίες, κι αφού μοίρασαν τη δουλειά στα στρατιωτικά τμήματα της κάθε πόλης εζώσαν κυκλικά με τείχος τους Μηλίους. Ύστερα οι Αθηναίοι άφησαν φρουρά από δικούς τους στρατιώτες και συμμάχους, στη στεριά και στη θάλασσα, κι έφυγαν με το μεγαλύτερο μέρος τους στρατού. Οι υπόλοιποι έμειναν και πολιορκούσαν τον τόπο.

116………………..Την ίδια εποχή οι Μήλιοι πάλι σ’ άλλο σημείο κυρίεψαν ένα μέρος απ’ το τείχος των Αθηναίων που τους έζωνε, όπου οι φρουροί δεν ήταν πολλοί. Ύστερα απ’ τα γεγονός αυτό ήρθε κι άλλος στρατός απ’ την Αθήνα, με αρχηγό τον Φιλοκράτη του Δημέα κι οι Μήλιοι, επειδή πολιορκούνταν πιά πολύ στενά, έγινε μάλιστα και κάποια προδοσία από ανάμεσά τους, συνθηκολόγησαν με τους Αθηναίους με τον όρο να αποφασίσουν εκείνοι για την τύχη τους. Κι αυτοί σκότωσαν όσους Μηλίους ενήλικούς έπιασαν, κι έκαμαν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες. Το νησί το αποικίσανε οι ίδιοι στέλνοντας αργότερα πεντακόσιους αποίκους.

Υποσημείωση: Το πιο πάνω κείμενο παρατίθεται αυτούσιο ως παράρτημα στο κεφάλαιο 2 του βιβλίου μου Διπλωματία και στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων (Εκδόσεις Ποιότητα).

Κατηγορίες:στρατηγική θεωρία, Αριστοτέλης, Εθνική Στρατηγική, Ελλάδα, Ελληνικός πολιτισμός

Ετικέτες: Διογένης, Ελλάδα, Τσαρούχης, εθνομηδενισμός