Το ΟΧΙ των Ελλήνων κατά του εισβολέα το 1940 δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο γεγονός της Ελληνικής διαχρονίας. Ενσάρκωσε μια διαχρονικά αναλλοίωτη αξίωση ελευθερίας της Ελληνικής κοινωνίας. Είναι επίσης ένα ΟΧΙ μορφικά πανομοιότυπο με χιλιάδες άλλα πολλών κοινωνιών της ιστορικής διαχρονίας. Όποτε και όταν απειλούνται οι έσχατες λογικές ενός έθνους λογικά επαναλαμβάνεται το ΟΧΙ. ΟΧΙ λένε και σήμερα όσοι επειδή τους αξίζει να είναι ελεύθεροι υπερασπίζονται την ανεξαρτησία τους. ΟΧΙ είπαμε το 1955-59 κατά της συνέχισης της αποικιοκρατίας στην Κύπρο, ΟΧΙ κατά των εισβολέων το 1974, ΟΧΙ παρατεταμένα επί δεκαετίες στην Κύπρο μετά το 1974 επειδή αρνούμαστε να ακυρώσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία και να αναγνωρίσουμε τα τετελεσμένα.
Οι τρεις αλληλένδετες αξονικές έννοιες είναι «εθνική ανεξαρτησία» «ελευθερία» και «δημοκρατία». Αποτελούν πάγιο προσανατολισμό και πάγια αξίωση όλων των πολιτισμικά προικισμένων εθνών όλων των εποχών και απορρέουν από το γεγονός ότι μέλη τους εμφορούνται και συγκλίνουν με όρους κοσμοθεωρητικών και πολιτισμικών παραδοχών που για λόγους εγγενείς με το έλλογο ανθρώπινο ον εκκολάπτουν αξιώσεις ανεξαρτησίας, δηλαδή συλλογικής ελευθερίας της κοινωνίας. Θα τα συνδέσω, όπως είναι φυσικό, με σύγχρονα ζητήματα Ελλήνων οπως το ΟΧΙ των περισσοτέρων στην επταετή χούντα, το ΟΧΙ στα σχέδια υποδούλωσης των Ελλήνων στην Κύπρο και το ΟΧΙ στα μνημόνια των γραφειοκρατών που καθυπόταξαν την Ελληνική κοινωνία την δεκαετία του 2010. Το γεγονός ότι το ΟΧΙ αυτό δεν επιτυγχάνει πάντα και πλήρως είναι άλλης τάξης ζήτημα και αφορά το γεγονός ότι Οδύσσεια είναι η επίγεια ζωή των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου. Το μείζον είναι το σταθερό ταξίδι προς την Ιθάκη της δημοκρατίας και της ελευθερίας και όταν κινδυνεύει η πατρίδα να επιδεικνύεται αυτοθυσία στις Θερμοπύλες. Αυτές τις αλήθειες τις αποτύπωσε ιδιοφυώς ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής και πολιτικός στοχαστής:
Θερμοπύλες
Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Η εθνική ανεξαρτησία είναι η υπέρτατη κοσμοθεωρητική παραδοχή όλων των πολιτισμικά και κοσμοθεωρητικά συγκροτημένων εθνών. Είναι βασικά η κοσμοθεωρία όλων των εθνών όλων των εποχών του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Ορίζει και οριοθετεί τους έσχατους και ασυμβίβαστους σκοπούς της εθνικής στρατηγικής κάθε βιώσιμου κράτους και επιτρέπει στους πολίτες της κοινωνίας να αυτοθεσπίζονται αυτεξούσια και αυτόνομα. Το ακριβές αντίστοιχο της εθνικής ανεξαρτησίας στην κλασική εποχή ονομαζόταν το «ιδεώδες της ανεξαρτησίας». Χωρίς αυτό το ιδεώδες εθεωρείτο πως δεν είναι εφικτή η αδέσμευτη αυτοδιάθεση και η άνευ εξωτερικών καταναγκασμών δημοκρατία στο εσωτερικό των Πόλεων.
Δημοκρατία κλασικά νοούμενη είναι ένα άθλημα και εάν μια κοινωνία είναι σωστά προσανατολισμένη ταξιδεύοντας προς την Ιθάκη του δημοκρατικά οργανωμένου πολιτειακού γίγνεσθαι ο πολίτης κατορθώνει να καθίσταται ολοένα και περισσότερο εντολέας μιας εντολοδόχου και ανακλητής εξουσίας.
Στον σύγχρονο κόσμο, εδώ και ένα περίπου αιώνα η εθνική ανεξαρτησία ορίζεται και οριοθετείται επακριβώς από τις Υψηλές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου: Της διακρατικής ισοτιμίας, της μη επέμβασης και της εσωτερικής αυτοδιάθεσης όπως καταγράφονται στο άρθρο 2 του Κεφαλαίου Ι του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Είναι η εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία, υψηλές αρχές που αποτελούν το πολιτικό καθεστώς διαχείρισης των διεθνών υποθέσεων και το ηθικό θέσφατο μεταξύ των εθνοκρατών. Αρχές που κανονικά διέπουν την διεθνή τάξη όπως αυτή ορίζεται από το διεθνές δίκαιο και τις Συνθήκες. Δεν είναι νόμοι με την ενδοκρατική έννοια του όρου, καθότι πόρρω απέχουμε από το να υπάρχει πάντοτε ομοφωνία για την ερμηνεία τους και για το πώς εφαρμόζονται στην διεθνή πολιτική σε κάθε περίπτωση. Σε ύστατο και έσχατο επίπεδο την εθνική ανεξαρτησία κάθε έθνους την υπερασπίζονται και την διασφαλίζουν τα μέλη του. Σ’ ένα διεθνές σύστημα όπου υποβόσκουν εγγενή αίτια πολέμου, μας πληροφορεί ο αιώνιος Θουκυδίδης, ο «ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται». Και προσθέτει, «όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους».
Εξ ου και η βασική παράμετρος κάθε ορθολογιστικής στρατηγικής διέπεται από την θέση πως σ’ ένα άναρχο διεθνές σύστημα πλήρες αιτιών πολέμου και κυρίως πλήρες ιδιοτελών ηγεμονικών αξιώσεων όπου ο στρατιωτικός εκβιασμός και πόλεμος παραμονεύει σε κάθε γωνιά του, υπάρχει ανάγκη επαρκούς ισχύος που να διασφαλίζει την επιβίωση ενός εθνοκράτους». Εδώ, θα μιλήσουμε περισσότερο για τις πνευματικές, κοσμοθεωρητικές πτυχές της εθνικής στρατηγικής και λιγότερο για τις στρατιωτικές. Για κράτη όπως η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία, όταν απειλούνται με αναθεωρητικές αξιώσεις και πιέσεις που αποδυναμώνουν ή καταργούν την εθνική ανεξαρτησία, το δίλημμα κανονικώς εχόντων των πραγμάτων δεν είναι δύσκολο. Αυτό που ουσιαστικά υπερασπίζονται τα μέλη της κοινωνίας είναι τόσο την ανεξαρτησία νοούμενη ως συλλογική ελευθερία των πολιτών, όσο και την δημοκρατία νοούμενη ως αδέσμευτες και απαλλαγμένες καταναγκασμών εσωτερικές αποφάσεις που θα λαμβάνει ένα αδιαίρετο σώμα πολιτών εντός ενός ενιαίου και αδιαίρετου δημοκρατικού κρατικού κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Οτιδήποτε λιγότερο δεν είναι βιώσιμο και αποτελεί πράξη αυτοχειριασμού. Για να σταθούμε στο κυπριακό ζήτημα και τις προτεινόμενες δήθεν «λύσεις», ο παραμικρός συμβιβασμός ως προς τις θεμελιώδεις πτυχές της εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας είναι συνταγή κακουχιών και καταστροφής για όλους τους εμπλεκομένους. Πουθενά στον κόσμο -πουθενά κυριολεκτικά-, δεν υπάρχουν βιώσιμα κράτη με εσωτερικά σύνορα προσδιορισμένα σε εθνική ή ρατσιστική βάση. Το ενιαίο και αδιαίρετο των Πολιτειακών συστημάτων είναι διαχρονικό θέσφατο και προϋπόθεση σταθερότητας, ειρήνης, ελευθερίας και δημοκρατίας.
Το γεγονός ότι κάποιες ηγεμονικές δυνάμεις μετά τον Ψυχρό Πόλεμο επιχειρούν να παρακάμψουν την θεμελιώδη αρχή της μη επέμβασης είναι καταχρηστικό και ροκανίζει την διεθνή τάξη και τον διεθνή πολιτικό πολιτισμό όπως αποτυπώνεται στις Υψηλές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου που απορρέουν εγγενώς από την ίδια την ύπαρξη των εθνοκρατών και την αξίωσή τους για εθνική ανεξαρτησία
Τα φιλειρηνικά κράτη έχουν θεμιτό, νόμιμο και νομιμοποιημένο συμφέρον να παραμένουν προσκολλημένα στις υψηλές και έσχατες αρχές που διασφαλίζουν την εθνική τους ανεξαρτησία. Το εθνικό συμφέρον επιβίωσης ενός φιλειρηνικού κράτους είναι αδιαπραγμάτευτο εκτός και εάν μια κοινωνία θέλει να αυτοκτονήσει, πράγμα συνήθως απίθανο. Χωρίς μια τέτοια οριοθέτηση εθνική στρατηγική δεν υπάρχει.
Η εθνική ανεξαρτησία, επαναλαμβάνεται, είναι προϋπόθεση εσωτερικής αυτοδιάθεσης, αυτοθέσμισης και προσανατολισμού προς την Ιθάκη υψηλοτέρων βαθμίδων δημοκρατίας: Με τον όρο δημοκρατία εννοούμε ότι οι πολίτες επιτυγχάνουν να είναι έτσι προσανατολισμένοι και οργανωμένοι ώστε να επιτυγχάνουν να καθίστανται ολοένα και περισσότερο εντολείς της εκάστοτε εντολοδόχου πολιτικής ηγεσίας. Όσο περισσότερο το επιτυγχάνουν τόσο υψηλότερες δημοκρατικές βαθμίδες έχουμε. Συνταγές και κατασκευές εκτός αυτής της πολιτικής και πολιτειακής λογικής είναι πολιτική παράκρουση, παραμύθιασμα ηγεμονικής έμπνευσης ή θέσεις που διατυπώνονται από φορείς ανυπόστατων εσχατολογικών ιδεολογημάτων.
Εθνική ανεξαρτησία, ελευθερία κατά εξωτερικών καταναγκασμών και δημοκρατία είναι αλληλένδετες έννοιες και είναι αδύνατο να εκπληρωθούν εάν ένα κράτος είναι υποχείριο εξωτερικής δεσποτείας οποιουδήποτε είδους. Πρόταξη ενός ΟΧΙ είναι ξανά για τους σύγχρονους Έλληνες επιτακτική ανάγκη σε αναφορά με την ακεραιότητα της Επικράτειας στο Αιγαίο, την Θράκη και την ανεξαρτησία της Κύπρου. Σ’ ένα κόσμο άνισων κρατών, άνισα αναπτυσσόμενων, με τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο ως εγγενές χαρακτηριστικό της διεθνούς πολιτικής, και με τον ηγεμονισμό ως μόνιμη συμπεριφορά των μεγάλων δυνάμεων, το περιεχόμενο της εθνικής ανεξαρτησίας όπως ορίστηκε πιο πάνω είναι το πολυτιμότερο αγαθό των πολιτών ενός κράτους και ο έσχατος σκοπός που εκπληρώνει η εθνική στρατηγική. Για αυτό το αγαθό αγωνίζονται οι άνθρωποι και αν χρειαστεί επιδεικνύουν αυτοθυσία. Αυτό ισχύει για όλες τις κοινωνίες, όλων των εποχών και όλων των καθεστώτων: Οι πολίτες ανεξαρτήτως φιλοσοφικών παραδοχών τρέφουν πίστη και νομιμοφροσύνη στην πολιτεία στην οποία ανήκουν και αν χρειαστεί επιδεικνύουν αυτοθυσία.
Στην ιστορική διαδρομή των εθνών είναι αναρίθμητοι οι γνωστοί και αφανείς ήρωες που επέδειξαν αυτοθυσία και πέθαναν για να αποκτήσει ένα έθνος την ελευθερία του ή για να υπερασπιστούν την εθνική ανεξαρτησία όταν πλέον το έθνος τους κατάκτησε την πολιτική του κυριαρχία. Ελευθερία ή θάνατος» είναι η φράση όλων ανεξαιρέτως των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων από τον 18ο μέχρι τον 20ο αιώνα.
«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»,
Έγραψε ο Ρήγας Βελεστινλής. ΚΑΙ:
Θα πάρω μιαν ανηφοριά
Θα πάρω μονοπάτια
Να βρω τα σκαλοπάτια
Που παν στην λευτεριά
Μπορεί σε κάποια μάχη,
γραμμένο η μοίρα νάχει,
να μη γυρίσουμε.
Μα πάμε με καμάρι
Και λέμε όποιον πάρει, και θα νικήσουμε
«τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ, θα μπω σ’ ένα παλάτι,
το ξέρω – θαν’ απάτη, δε θάναι αληθινό».
Απαγγέλλει ο αμούστακος Ρήγας Βελεστινλής της Κύπρου Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Και ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής αποτυπώνει την ίδια διαχρονική στάση ζωής όταν γράφει
Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
Μήδοι πάντα υπάρχουν, είναι ποικίλων βαθμίδων, συχνά είναι ο ίδιος ο εαυτός μας λόγω θέσεων και παραδοχών που υιοθετούνται χωρίς να κατανοούμαι πως έτσι ροκανίζεται η ελευθερία μας. Αναμφίβολα, η ιστορική εμπειρία δείχνει πως τα πισωγυρίσματα, οι ανατροπές, οι ατυχίες, τα λάθη, οι μεγάλες και αβάστακτες καταστροφές των πολέμων, είναι και αυτά όπως φαίνεται ανθρωπίνως αναπόφευκτα στην εθνική θαλασσοπορία των εθνών.
Την φορά κίνησης αναζητούμε, του αέναου αθλήματος των ανθρώπων για αδέσμευτη συλλογική ελευθερία και για ολοένα περισσότερη δημοκρατία. Και αν η φορά κίνησης δεν είναι τροχοδρομημένη προς τον σωστό προσανατολισμό, αναπόδραστα πολλά κακά έπονται. Το ουσιώδες, μας είπε ο Καβάφης στους στίχους του οποίου παραθέσαμε πιο πάνω, είναι να είσαι σωστά προσανατολισμένος και να κουβαλείς μες την ψυχή σου την Ιθάκη, δηλαδή στην περίπτωσή μας, την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την φιλοπατρία. Ιδεατή Ιθάκη μπορεί να μην υπάρχει τα ταξίδι πρέπει να είναι έτσι προσανατολισμένο. Υπάρχουν βέβαια βαθμίδες προσκόλλησης στην ελευθερία των πολιτών στο εσωτερικό κάθε κράτους και μεταξύ των πολιτών διαφορετικών κρατών. Αυτές οι βαθμίδες είναι και το μέτρο στάθμισης για το κατά πόσο ένα έθνος του αξίζει να είναι ελεύθερο. Και πάλιν, όμως, αυτό διαρκώς σμιλεύεται, είναι ένα αέναο άθλημα της αστάθμητης, ρευστής και ευμετάβλητης ανθρώπινης ύπαρξης.
Τουτέστιν, η ετοιμότητα των μελών ενός έθνους να υπερασπιστούν την ελευθερία τους συναρτάται με την διαχρονικά σμιλευμένη πολιτική ανθρωπολογία τους. Συνδέεται άρρηκτα με τα πνευματικά και πολιτικά επιτεύγματα της ιστορικής διαδρομής κάθε έθνους και την ωρίμανση συνεκτικών κριτηρίων και παραγόντων, που με τρόπο βασικά άγνωστο κρυμμένο στα ενδότερα και βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης ιδιοσυστασίας συγκροτούν και συγκρατούν ένα εθνοκράτος. Η δύναμη με την οποία υπερασπίζονται οι πολίτες την πατρίδα τους συναρτάται με την ύπαρξη εσωτερικής συνοχής γύρω από κοσμοθεωρίες, ηθικές επιταγές και θεμελιώδεις συλλογικούς σκοπούς. Αυτά δεν είναι τα ίδια για όλα τα έθνη, τα συμφέροντα και οι παραδοχές των οποίων καταμαρτυρούμενα συχνά συγκρούονται. Τα εθνοκράτη δεν είναι τεχνητές θεσμικές συγκολλήσεις επίπεδων ανθρώπων και ούτε οι ανθρωπολογικές προϋποθέσεις που συγκροτούν και συγκρατούν μια πολιτική ανθρωπολογία κατασκευάζονται με μαγικά ραβδιά, με έξωθεν εντολές και με θεσμικά διατάγματα. Και όποτε αυτό επιχειρείται οι επίπλαστες κρατικές δομές είναι επιρρεπείς στην σύγκρουση και στην κατάρρευση.
Μιλώντας για την σημασία της Πολιτείας, του εθνοκράτους δηλαδή μιας κοινωνικής οντότητας, Ο Θουκυδίδης με ιδιοφυή τρόπο περιγράφει τις κακουχίες των ανθρώπων όπως καταμαρτυρήθηκε στην Κέρκυρα όταν για οποιονδήποτε λόγο καταλύεται ο κοινωνικός και πολιτικός ιστός και ιδιαίτερα όταν ξεσπάει εμφύλιος πόλεμος.
Μια πολιτεία δεν μπορεί να είναι βιώσιμη όταν ετερόκλητα κοσμοθεωρητικά και ηθικά συστήματα καλούνται να συμφωνήσουν στην βάση αλτρουισμού και καλής θέλησης. Εκατέρωθεν δεν είναι καλά ή κακά. Απλά είναι διαφορετικά και το λογικό-ορθολογικό είναι κάθε διακριτή εθνική κοινωνία να διαθέτει το δικό της κράτος. Επίπλαστα συγκολλημένες Πολιτείες ποτέ δεν ήταν βιώσιμες και όποτε επιχειρήθηκαν αργά ή γρήγορα κάποια στιγμή κατάρρευσαν παταγωδώς. Στον πολιτικό βίο ο καθείς υιοθετεί ηθικοπολιτικές αποφάσεις συμβατές με το δικό του κοσμοθεωρητικό σύστημα και μαζί με τα άλλα μέλη της κοινωνίας σμιλεύει και ορίζει τους νόμους και τα πολιτικά κριτήρια που τους νομιμοποιούν. Ως προς αυτό η κοσμοθεωρητική, πολιτισμική και πνευματική συνοχή των μελών της κοινωνίας είναι ίσως ο κρισιμότερος παράγοντας.
Μια ακόμη διάσταση είναι οι ποιοτικές βαθμίδες των πολιτισμικών χαρακτηριστικών και των κοσμοθεωρητικών παραδοχών των μελών της κοινωνίας. Ένα κρατικό συνονθύλευμα ατομιστών, ηδονιστών, φίλαυτων και φιλοτομαριστών δεν μπορεί να εμφορείται από φιλοπατρία και κοινή Πολιτειακή ταύτιση ικανή να διεγείρει και ενεργοποιήσει τις αξιώσεις ελευθερίας. Για οποιοδήποτε έθνος και αν μιλάμε, ένας άπατρις και κενός πνευματικής υπόστασης ατομιστής ανθρωπολογικά εκκενωμένος και μπερδεμένος, εξ αντικειμένου εμφορείται από μηδενική πίστη για την ελευθερία, την εθνική ανεξαρτησία και την δημοκρατία. Συγκρινόμενος με τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, τους 300 στις Θερμοπύλες, τον Αυξεντίου, τον Μακρυγιάννη ή τον αφανή ήρωα στα βουνά της Πίνδου το 1940, ή με οποιοδήποτε άλλο αγωνιστή της ελευθερίας κάποιου άλλου έθνους, βρίσκεται στον αντίποδά τους.
Η γνώση των προϋποθέσεων συγκρότησης, συγκράτησης και ετοιμότητας υπεράσπισης ενός εθνοκράτους, απορρέει από την διϋποκειμενική ιστορική εμπειρία. Όπως η ιστορία διδάσκει, πολύ περισσότερο και από τα όπλα, αυτό που μετράει είναι στάσεις ψυχής και πνεύματος με τις οποίες σε όλα τα έθνη κάποιοι πολίτες είναι προικισμένοι και κάποιοι άλλοι όχι. Το εκκρεμές των στάσεων και συμπεριφορών, εξάλλου, κυμαίνεται ανάλογα με τις ψυχικές αντοχές, την δειλία, την γενναιότητα και τους πνευματικούς προσανατολισμούς του καθενός.
Τα διαχρονικά πολιτικά και πνευματικά επιτεύγματα ενός έθνους είναι η μαγιά συγκρότησης της πολιτικής ανθρωπολογίας που συγκροτεί και συγκρατεί ένα σύγχρονο εθνοκράτος και που εδραιώνει τη δική του ιδιαίτερη και ιδιόμορφη, ανόμοια με κάθε άλλη, οντολογική ετερότητα, τα δικά του κοσμοθεωρητικά και ηθικά συστήματα, κοντολογίς τον μοναδικό και ανόμοιο πνευματικό και αισθητό κόσμο κάθε έθνους. Πάνω σε αυτά είναι που εδράζεται το σύνολο των Πολιτειακών δομών καθιστώντας τες βιώσιμες και τροφοδοτώντας τες με πνευματικές και πολιτικές στάσεις που υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία σε ένα άκρως ανταγωνιστικό κόσμο.
Τα προβλήματα δεν οφείλονται στο γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι είναι στρεβλά μυαλά αλλά στο ότι κάθε έθνος εξ αντικειμένου είναι ένας διαφορετικός όπως είπαμε κόσμος από τον οποίο απορρέει η εγγενής οικεία αξίωση ελευθερίας και εθνικής ανεξαρτησίας, δηλαδή ύπαρξης και διασφάλισης της δικής του Πολιτείας και η εξίσου εγγενής αξίωση εσωτερικής δημοκρατίας σύμφωνα με τις οικείες ανθρωπολογικές προϋποθέσεις όπως είναι και όπως εξελίσσονται. Η ανομοιότητα των εθνών απορρέει από την ιστορική διαμόρφωση του καθενός, τις θρησκείες, την γλώσσα, το πολιτισμικό υπόβαθρο, τις παραδόσεις πολιτικού πολιτισμού και άλλες ιδιότητες που διαχρονικά συγκροτούν την εθνική υπόσταση. Είναι ένα πράγμα, για παράδειγμα, ο ανθρωποκεντρικός πολιτικός πολιτισμός της μακραίωνης ελληνικότητας που κορυφώθηκε την Βυζαντινή εποχή και άλλο η θεοκεντρική ισλαμική κοσμοθεωρία. Σεβαστές αμφότερες οι κοσμοθεωρητικές και πολιτικές παραδοχές πλην η μια βρίσκεται στον αντίποδα της άλλης. Κανείς δεν έχει παρά να διαβάσει το κατά τα άλλα πολύ σημαντικό βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες, για να καταλάβει τις εκατέρωθεν πολιτειακές προεκτάσεις. Η σύζευξη των δύο διαφορετικών κοσμοθεωρήσεων μέσα σε μια πειραματική πολιτειακή δομή χρειάζεται πολύ τύχη για να μην προκαλέσει σύγκρουση ή ακαριαία διαίρεση και από την πρώτη κιόλας μέρα.
Και οι φλούδες ελπίδες και ευσεβείς πόθοι είναι επικίνδυνες. Ο αιώνιος Θουκυδίδης είναι πάντα επίκαιρος όταν λέει, «η ελπίδα, παρηγοριά την ώρα του κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν την γνωρίζουν».
Η συγκρότηση μιας Πολιτείας είναι καταστατική συνθήκη και οι προϋποθέσεις πρέπει να αντέχουν στον χρόνο. Οι δομές να είναι στέρεες και ο προσανατολισμός σωστός.
Ολοκληρώνω λοιπόν λέγοντας ότι η δομή και η φυσιογνωμία του διεθνούς συστήματος είναι εύκολα αναγνωρίσιμη και αντιληπτή. Είναι ένα εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα του οποίου η διαίρεση σύμφωνα με την εθνική ιδιοσυστασία κάθε Πολιτείας όχι μόνο δεν είναι τυχαία αλλά αποτελεί προϋπόθεση συλλογικής ελευθερίας και εσωτερικής δημοκρατίας. Η εθνική ανεξαρτησία είναι αυτή που διασφαλίζει αμφότερα. Τα προβλήματα είναι αναπόδραστα. Τα αίτια πολέμου υποβόσκουν, κυρίως λόγω άνισης ισχύος, άνισης ανάπτυξης και ηγεμονικών αξιώσεων που εμφανίζονται πάντοτε μεταμφιεσμένες με κίβδηλα δόγματα εξισωτικής παγκοσμιότητας την εφαρμογή των οποίων επιφυλάσσουν για τους άλλους και ποτέ για τους εαυτούς τους. Ο πόλεμος στις ποικίλες εκδοχές και εκδηλώσεις παραμονεύει στην διεθνή πολιτική και βλάπτει όσους παραμελούν τα συμφέροντά τους. Η σταθερότητα του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος και η ελευθερία κάθε μέλους του συστήματος κρατών θα είναι για πολύ ακόμη μια δύσκολη θαλασσοπορία γεμάτη θυμωμένους Ποσειδώνες, Λαιστρυγώνες, Κύκλωπες και πολλές μα πάρα πολλές μεταμφιεσμένες ηγεμονικές Σειρήνες. Υπό αυτές τις συνθήκες ισχύει αρχή της αυτοβοήθειας. Η διεθνής σταθερότητα και η εφαρμογή των Υψηλών αρχών του διεθνούς δικαίου είναι συνάρτηση αντί-ηγεμονικών αξόνων και η επιβίωση μιας κοινωνίας συνάρτηση επαρκούς ισχύος.
Ακριβώς, στην σημερινή μου ομιλία τόνισα μερικούς παράγοντες και μερικά κριτήρια χωρίς τα οποία η εθνική στρατηγική ενός φιλειρηνικού κράτους δεν μπορεί να εκπληρώσει τους σκοπούς της. Τα πολεμικά μέσα προσφέρουν ισχύ. Όχι όμως μόνο αυτά. Ισχύς είναι επίσης η ευρωστία της ψυχής και του πνεύματος και οι κοσμοθεωρητικές και ηθικές παραδοχές ενός έθνους που στηρίζουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία και πάνω στις οποίες στηρίζεται ένα εδραίο Πολιτειακό σύστημα. Ισχύς είναι ακόμη και το να έχεις το σθένος να αρνηθείς να αυτοκτονήσεις από φόβο μην και πεθάνεις αύριο.
Το έπος του 1940 ήταν μια ακόμη μαρτυρία ότι πέραν των εσωτερικών διαιρέσεων η κοσμοθεωρητική παραδοχή της εθνικής ανεξαρτησίας είναι έσχατη και κοινή λογική των ελλήνων. Την κρίσιμη στιγμή αντιτάσσεται με δύναμη και αποφασιστικότητα. Πολλά εξαρτώνται από το κατά πόσο συνεχίζει αυτό να ισχύει. Το έπος του 1940 ήταν μια ακόμη μαρτυρία ότι πέραν των εσωτερικών διαιρέσεων η κοσμοθεωρητική παραδοχή της εθνικής ανεξαρτησίας είναι έσχατη και κοινή λογική των ελλήνων. Την κρίσιμη στιγμή αντιτάσσεται με δύναμη και αποφασιστικότητα. Πολλά εξαρτώνται από το κατά πόσο συνεχίζει αυτό να ισχύει.
Υστερόγραφο. Το πιο πάνω αντλεί από ομιλία για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου
Μερικά συναφή αναρτημένα δοκίμια
· ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός (Εκδόσεις Ποιότητα) https://wp.me/p3OqMa-2IW
· Διεθνής πολιτική τον 21ο αιώνα και η επιτάχυνση των στρατηγικών διενέξεων μεταξύ των ηγεμονικών δυνάμεων. https://wp.me/p3OqMa-2QP
- Εθνικός πολιτισμός, εθνική ιδιοσυστασία, μεταφυσική πίστη, δημοκρατία και ελευθερία https://wp.me/p3OqMa-2KJ
- Η Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα εν μέσω κληρονομημένων παθογενειών και αδιεξόδων. https://wp.me/p3OqMa-2Jm
- Φύλο, εκμηχάνιση, τεχνολογία, πολιτικός πολιτισμός, πολιτική υπόσταση και δημοκρατικές βαθμίδες https://wp.me/p3OqMa-304
- ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός (Εκδόσεις Ποιότητα). Σελίδα βιβλίου Εκδότη: https://piotita.gr/?p=41774
- «Το Θουκυδίδειο Παράδειγμα ανάλυσης της διεθνούς πολιτικής και η προσανατολιστική προσέγγιση» https://wp.me/p3OqMa-2LM
- Άνθρωπος, εθνοκράτος, εθνικοί πολιτισμοί και διεθνής πολιτική καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα https://wp.me/p3OqMa-3g4
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr www.ifestosedu.gr ifestosedu@gmail.com
Twitter https://twitter.com/ifestosedu
Linkedin https://www.linkedin.com/in/panayiotis-ifestos-0b9382131/
Instagram https://www.instagram.com/p.ifestos/
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
«ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός, μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» https://piotita.gr/?p=41774
Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Ελευθερία https://www.facebook.com/groups/philopatria/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Παναγιώτης Κονδύλης – https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό Ευρωπαϊκό Βασίλειο των πρώην αποικιοκρατών και της Ευρωπαϊκής “Ένωσης” https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Τίτλοι-σύνδεσμοι αναρτημένων δοκιμίων, άρθρων https://wp.me/p3OqMa-26x
Πίνακες διαλέξεων και σημειώσεις διαλέξεων – πίνακες συντομογραφικής απεικόνισης πτυχών του διεθνούς συστήματος https://wp.me/p3OqMa-1GG
Κατηγορίες:στρατηγική θεωρία, ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ, ΕΟΚΑ αγώνας 1055-59, Εθνική Στρατηγική, Ελευθερία, Ελλάδα, Κυπριακό, Κύπρος
Παναγιώτης Ήφαιστος - Panayiotis Ifestos 