Στο τέλος παραθέτω σύντομα επεξηγηματικά σημειώματα το πρώτο για γνώση, τους αφορισμούς, τους δυσφορούντες όταν διαβάσουν πάνω από μια σελίδα και την σχέση  δημοκρατίας, ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας με τον ρόλο και την γνωστική επάρκεια του εντολέα πολίτη με την εντολοδόχο εξουσία. Οι πολίτες και όσοι είναι φορείς κάποιων τίτλων και δεν έχουν πληγεί εγκεφαλικά από ιδεολογικές σαπουνόφουσκες υποχρέωση έχουν να στέκονται σταθερά στις Θερμοπύλες κόντρα στο ρέμα που προκαλεί την αλληλουχία συμφορών που διαδέχονται η μια την άλλη και που δύο αιώνες μετά την Ελληνική Επανάσταση ενδέχεται με ιστορικούς όρους να είναι εκμηδενιστική: 

 Το «πνεύμα του Θουκυδίδη» (από επιφυλλίδα) (τα εδάφια παραπέμπουν σε αντίστοιχα του διαλόγου Μήλιων-Αθηναίων)

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΕΤΟΣ 2005 Μ.Χ. [2020-21]: διασπορά των πυρηνικών όπλων, «κονσέρτα μεγάλων δυνάμεων», ηγεμονισμός, «διεθνής εξουσία», εισαγόμενοι ειδικοί επιστήμονες μάς διδάσκουν πως η «διεθνής εξουσία» είναι, δήθεν, «διεθνές δίκαιο», στο οποίο «μικρότερες χώρες οφείλουν να υπακούνε».

ΣΤΟ κατώφλι του 21ου αιώνα οι δικτατορίες είναι έμμεσες, σοφιστικέ και πατερναλιστικές, με ποικιλόχρωμο μανδύα «νεωτεριστικής δημοκρατίας». Η Τουρκία, περιφερειακή ηγεμονική δύναμη, σε συνεννόηση με το «κονσέρτο των κεντρικών δυνάμεων», επιβάλλει στρατηγική σταθερότητα από τον Καύκασο μέχρι τη Βοσνία. Στον Ευρωατλαντικό χώρο, εξάλλου, η «Ευρωπαϊκή Ιδέα» και ο «Κοινοτισμός» είναι παρελθόν και η ταχύτητα συμμετοχής εξαρτάται από κριτήρια οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος.

 ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 1988-2005 [1831-2020-21]: Χαράματα της 12ης Νοεμβρίου 1988 πριν από τον πρωινό (μας) καφέ, ένα αιφνιδιαστικό «πρώτο κτύπημα» της πανίσχυρης πλέον τουρκικής αεροπορίας μάς φέρνει στο χείλος της αβύσσου. Εξάρθρωσε την ελληνική άμυνα και κατέστρεψε την οικονομική υποδομή. Την εξουσία αναλαμβάνει «κεντροaristeraδεξιά» κυβέρνηση του νέου κόμματος της «Χαρουπιάς και της Ελιάς», υπό την Υψηλή εποπτεία και ευλογία του «Κονσέρτου Κεντρικών Δυνάμεων» και του «Άνακτα» (ο οποίος αφίχθηκε μετά τις δεκεμβριανές διαδηλώσεις του 1988). «Υψηλός όρος εντολής»: «Παγκοσμιοποίηση της Ελλάδας». Διαδοχικά αναλαμβάνουν πρωθυπουργοί: 2001 μ.Χ. κ. Νεροκουβαλητής Γιώργος, 2003 κ. Αγριουτσόπουλος Σίας, 2004 κ. Πιπινέλος Εξοριστής και 2005 κ. Αδίστακτος Ξεπουλητής. [2010-2020 κκ Αδίστακτοι Γονυπετείς των μνημονίων, των γραφειοκρατών-τεχνοκρατών και των κερδοσκόπων-τοκογλύφων]

 ΤΟ 1999 [2029], ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ, ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ Η ΥΨΗΛΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, εξυγίανση και απονεύρωση. Μεταξύ άλλων, οι ανησυχούντες υπερπατριώτες αποστέλλονται στην Μαλλόνησο. Στα ελληνικά Πανεπιστήμια οι μισοί φοιτητές είναι Τούρκοι, Αμερικανοί και Γερμανοί και οι άλλοι μισοί επιλεγμένοι ιθαγενείς. Εν ονόματι της περιφερειακής σταθερότητας, Αμερικανοί, Τούρκοι και Γερμανοί καθηγητές, διδάσκουν τεχνικές παγκοσμιοποίησης στους φοιτητές ελληνικών καταβολών και τεχνικές εθνικοποίησης στους υπολοίπους. Αξιολογούν, επίσης, τους καθηγητές ελληνικών καταβολών.

 ΤΟ 2001 Μ.Χ., ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΔΡΙΤΗΣ, τα ακριτικά σύνορα της Ελλάδας βρίσκονται, πλέον, στη Θεσσαλία και στη Σαλαμίνα. Το 2005 μ.Χ., η κυβέρνηση της Άγκυρας αποστέλλει πρέσβεις στα σύνορα, δηλαδή στην Κούλουρη, για «διάλογο» με ατζέντα: 1) «Νέα μέτρα οικοδόμησης τουρκοσύνης», 2) «νέες αλλαγές συνόρων». Το «πνεύμα της Κούλουρης», κατέγραψε ο ιστορικός Θουκυδίδης Νεώτερος (βλ. βιβλίο V, εδάφια 84-116). Εκλεκτά μέρη είναι τα πιο κάτω:

 ΤΟΥΡΚΟΙ: Εμείς θα μιλούμε και εσείς θα σιωπάτε.

 (νεο)ΈΛΛΗΝΕΣ (εδάφιο 8 Β): Βλέπουμε ότι έχετε έρθει σεις οι ίδιοι δικαστές για όσα πρόκειται να ειπωθούν. Τουτέστιν: Σφαγή αν θέλουμε το δίκαιό μας και δουλεία αν πειστούμε να υποχωρήσουμε. ΑΝΤΙΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ: Διεθνές δικαστήριο «Πόντιος Πιλάτος».

 ΤΟΥΡΚΟΙ: (89 & 97): (θυμωμένα) Προτάσεις μόνο εμείς θα κάνουμε. Σκεφτείτε τη σωτηρία σας και μόνον τότε να μιλάτε. Το πρόβλημά σας είναι ότι, την περασμένη δεκαετία, διαβάζατε το βιβλίο του Α. Πρακτώριου «Νέα Διεθνής Τάξη και η παγκοσμιοποίηση των πατρίδων» και του Α. Παμπίου, «Αριστερά, Δεξιά και η Ελιά, ζήτω η «κεντροaristeraδεξιά» αντί το βιβλίο του Θουκυδίδη Προπάππου. Εάν το διαβάζατε θα γνωρίζατε ότι, «λόγια που στηρίζονται στο δίκαιο δεν λείπουν από κανέναν». Όμως, «όσοι διατηρούν την ελευθερία τους, το χρωστούν στη δύναμή τους». Επίσης ότι, «κατά τη συζήτηση των ανθρωπίνων πραγμάτων, το επιχείρημα του δικαίου αξία έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμη προς επιβολή αυτού, και ότι ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του».

 (νεο)ΈΛΛΗΝΕΣ (89 & 104): Για όνομα του Άγιου Κοσμοπολίτη και των κκ Πάμπολλων Διεθνιστών και πάμπολλων κκ Υποψήφιων Κυβερνητών της παγκοσμιοποίησης. Η διεθνής κοινή γνώμη θα θορυβηθεί, στις Καγκελαρίες θα αναστατωθούν και οι σύμμαχοί μας Λακεδευρωπαίοι θα αντιδράσουν. Εξάλλου, ξεχάσατε το «πνεύμα της ένατης Μαδρίτης;».

 ΤΟΥΡΚΟΙ (105 & 111): Αφελείς (!!-πολύ έντονα) Για όνομα του Αλλάχ, θεό στον οποίο και εσείς θα πρέπει να προσεύχεστε, ηρεμήστε και αναλογιστείτε νηφάλια την πραγματικότητα. Μετά δώστε μας ό,τι σας ζητήσουμε. (Θυμωμένα) «Μην αντιστέκεστε στους ισχυρότερούς σας». «Αντίσταση στη θέλησή μας σημαίνει επικίνδυνη για εσάς απερισκεψία». «ΜΑΚΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΖΗΛΕΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΦΡΟΣΥΝΗ ΣΑΣ» Η ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΑΣ.

Πηγή: Επιφυλλίδα του 12.11.1997 (μόνο μετατροπή κάποιων σε κεφαλαία έμφαση κάποιων φράσεων) . Πηγή: ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Το «πνεύμα του Θουκυδίδη» – ΤΑ ΝΕΑ https://www.tanea.gr/1997/11/12/…/triti-apopsi-to-pneyma-toy-thoykydidi/  … Επιστροφή στο μέλλον, έτος 2005 μ.Χ.: διασπορά των … Το «πνεύμα του Θουκυδίδη». Ήφαιστος Παναγιώτης 12 Νοεμβρίου 1997 | 00:00 …

 Δεύτερη επιφυλλίδα. Πρόκειται για μια περίοδο όπου ο μεγάλος στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης είπε κάποιες αλήθειες στο επίμετρο της «Θεωρίας του Πολέμου» και εξυβρίστηκε ως … μαχαιροβγάλτης. Γράψαμε πολλά σύντομα κείμενα στο Βήμα και αλλού για να τον στηρίξουμε και στην συνέχεια και σε άλλες εκτενέστερες παρεμβάσεις. Εδώ μια επιφυλλίδα. Το επιχείρημα που στην στρατηγική θεωρία είναι εμπεδωμένο κάνει σαφές ότι ανισορροπία (και ανύπαρκτη αξιόπιστη στρατηγική όπως στην περίπτωσή μας) οδηγεί σε αστάθεια. Είτε όταν ανοίξει παράθυρο ευκαιρίας με πρώτο κτύπημα του αναθεωρητικού και απειλητικού κράτους είτε με απελπισμένο πρώτο αντεπιθετικού κτυπήματος του αμυνόμενου για να διασώσει ότι μπορέσει. Η ισορροπία δυνάμεων είναι το μείζον και ουκ ολίγοι οι αντίπαλοι επίτευξης στρατηγικής ισορροπίας με την Τουρκία οι οποίοι επιτίθεντο ανοίκεια, φασιστικά και θανατηφόρα για τα εθνικά συμφέροντα κατά όποιου αποτολμούσε να γράψει τα αυτονόητα για κάθε βιώσιμο κράτος.

 Στρατηγική νίκης

Η εθνική μας στρατηγική θα είναι εύρωστη και επαρκώς αποτρεπτική, μόνον εάν υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες ελληνικής νίκης.
Οι Τούρκοι ηγέτες, για να αποτραπούν από την εκτέλεση των απειλών κατά της
εθνικής μας κυριαρχίας, θα πρέπει να πιστέψουν πως, εάν υπερβούν τα εσκαμμένα, θα αντιμετωπίσουν ελληνική στρατιωτική ικανότητα και πολιτική αποφασιστικότητα «έγκαιρης» αντεπίθεσης και εκτέλεσης συντριπτικών κτυπημάτων που, πιθανότατα,
θα εξαρθρώσουν και θα διαλύσουν το τρωτό και εύθραυστο νεοτουρκικό κράτος. Μια τέτοια στρατιωτική ικανότητα και πολιτική αποφασιστικότητα, επίσης, είναι η μόνη προσέγγιση που θα μπορούσε να ενισχύσει την αξιοπιστία της Ελλάδας στα κέντρα αποφάσεων των μεγάλων δυνάμεων.

Ως προς το τελευταίο σημείο, αξίζει να σημειωθεί ότι οι Τούρκοι ηγέτες, σε
αντίθεση με την κρατούσα συμβατική σοφία στην Ελλάδα, ορθώς, εκτιμούν πως τα
στρατηγικά ερείσματα δεν χαρίζονται, αλλά κατακτώνται με σκληρό διπλωματικό
και στρατιωτικό αγώνα. Η Τουρκία αναβαθμίστηκε υιοθετώντας κλασικές
προσεγγίσεις:

1) Ποτέ κατευνασμός και συστηματική πολιτικοστρατιωτική
διείσδυση από τον Καύκασο μέχρι τα Βαλκάνια,

2) ανάπτυξη συμμαχιών με τους
«εχθρούς των εχθρών»,

3) στρατηγική συνεργασία μεγάλων προοπτικών με χώρες,
όπως το Ισραήλ,

4) ευέλικτες προσεγγίσεις από τη Λιβύη μέχρι το Ιράν (κινήσεις
με τις οποίες η Ουάσιγκτον διαφώνησε, αλλά, αναμενόμενα, τελικά, σέβεται και
αξιοποιεί),

6) συστηματικές ενέργειες αποδυνάμωσης της ελληνικής αποτρεπτικής
αξιοπιστίας με στόχο, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία «τουρκικού στρατηγικού
μονοπωλίου» στην περιοχή. Σε αντίθεση με την αφελή αντίληψη που κυριαρχεί στην
Ελλάδα πως η Αμερική είναι, δήθεν, ένας μονολιθικός ηγεμόνας και η υποταγή στα
κελεύσματά του μοιραία, οι Τούρκοι ηγέτες φρονούν το αντίθετο. Δηλαδή, ότι
ισόρροπες πελατειακές σχέσεις με τις ισχυρές δυνάμεις δεν είναι εφικτές στη
βάση εθελοδουλίας και υποταγής, αλλά μόνον στη βάση στρατηγικών συναλλαγών που εδράζονται στα εκατέρωθεν εθνικά συμφέροντα. Πιο συγκεκριμένα, οι Τούρκοι
ορθώς εκτιμούν πως τα στρατηγικά τους ερείσματα και η αξιοπιστία τους στην
Ουάσιγκτον δεν είναι συνάρτηση της εκ μέρους τους επίδειξης δουλοφροσύνης,
αλλά της επιτυχίας τους να κατακτήσουν ειδικό γεωπολιτικό βάρος στις
ισορροπίες ισχύος και συμφερόντων της περιφέρειάς τους.

Υπό τις συνθήκες, ελληνική στρατηγική νίκης είναι αυτή που ακυρώνει την
ικανότητα της Τουρκίας να λειτουργεί επιθετικά, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει τις
πιθανότητες εξουδετέρωσής της, ως βιώσιμου κρατικού συντελεστή. Με όρους
αποτροπής, αυτό σημαίνει ότι το ενδεχόμενο τουρκικής επικράτησης σε
οποιοδήποτε επίπεδο μιας πιθανής σύρραξης καθίσταται ακατόρθωτο, ενώ,
αντίθετα, αυξάνονται οι πιθανότητες ολοκληρωτικής ελληνικής νίκης με το
ελάχιστο δυνατόν κόστος.

Αυτός είναι ίσως ο μόνος τρόπος αποτροπής του
πολέμου, αλλά ταυτόχρονα και αλλαγής εκτιμήσεων στο τρίγωνο Ουάσιγκτον –
Άγκυρα – Αθήνα.

Δηλαδή, με δεδομένη την τουρκική απειλή κατά της Ελλάδας, εάν
η αμερικανική και ευρωπαϊκή κατευναστική υπέρ της Άγκυρας στάση οφείλεται στην
εκτίμησή τους πως η Τουρκία κατέκτησε στρατηγικό ρόλο, που είναι μεγάλος και
χρήσιμος για τα συμφέροντά τους, μόνο μεγάλες πιθανότητες ελληνικής
στρατηγικής νίκης θα μπορούσαν να αλλάξουν αυτή την εκτίμηση. Μόνο το
ενδεχόμενο ελληνικής στρατηγικής νίκης θα έπειθε πως η Ελλάδα δεν είναι
νομοτελειακά αναλώσιμη και ότι τους συμφέρει να υιοθετήσουν τις θέσεις μας
υπέρ του ισχύοντος εδαφικού και κυριαρχικού καθεστώτος της περιοχής.

Επιτυχία μιας στρατηγικής νίκης που θα ακυρώνει τη στρατηγική σημασία της
Τουρκίας, προϋποθέτει ελληνική αντεπιθετική αποτρεπτική πολεμική ικανότητα,
αταλάντευτη πολιτική θέληση και σιδερένια αποφασιστικότητα που δεν θα αφήνει σε κανέναν την παραμικρή αμφιβολία ότι εάν οι στρατοκράτες της Άγκυρας δεν
τερματίσουν την επιθετική και επεκτατική πολιτική δυνατό να υποστούν πλήγμα, που πιθανότατα θα συντρίψει το ευάλωτο νεοτουρκικό πολιτειακό κατασκεύασμα.

Αξίζει να σημειωθεί πως για εκπλήρωση αυτού του στόχου, η υπεροπλία είναι ίσως
περιττή, ενώ θα επαρκούσαν η πολιτική βούληση, η καλύτερη οργάνωση και η
ανάπτυξη ή απόκτηση «πολλαπλασιαστών ισχύος».

Η επιτυχία μιας τέτοιας στρατηγικής δεν συναρτάται μόνον με πολεμικά και άλλα
υλικά μέσα, αλλά και με παράγοντες φιλοσοφικού και πνευματικού χαρακτήρα.
Πρωτίστως, ενδείκνυται αποτελεσματική αντιμετώπισή της ­ σύμφωνα με τον όρο
που χρησιμοποίησε ο Ανδρέας Παπανδρέου ­ «εξωελληνικής νοοτροπίας» στην
εξωτερική μας πολιτική, καθώς και του «αντιπατριωτικού Μακαρθισμού», που
συστηματικά και μεθοδευμένα απονευρώνει το λαϊκό φρόνημα και αποδυναμώνει την
πολιτική βούληση για αντίσταση και αγώνα διαφύλαξης της εδαφικής και
κυριαρχικής ακεραιότητας της πατρίδας μας.

Πηγή: ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Στρατηγική νίκης – ΤΑ ΝΕΑ https://www.tanea.gr/1997/10/22/greece/triti-apopsi-stratigiki–nikis 22 Οκτ. 1997 … … νίκης. Ήφαιστος Παναγιώτης 22 Οκτωβρίου 1997 | 00:00 … Υπό τις συνθήκες, ελληνική στρατηγική νίκης είναι αυτή που ακυρώνει την

Σημείωμα-υστερόγραφο 1

 Ολοκληρώνω βιβλίο με βάση τον Θουκυδίδη και ανατρέχω σε ότι γράφτηκε περί αυτού συμπεριλαμβανομένων των δικών μου. Γιατί όμως όπως πιο κάτω να γίνονται αναδημοσιεύσεις κειμένων μετά από ένα περίπου τέταρτο του αιώνα. Μήπως για να καυχηθούμε για κάτι; Θα ήταν ντροπή κάτι τέτοιο ιδιαίτερα όταν μια σύντομη επιφυλλίδα μπορεί να γράφτηκε με χιούμορ –μόνο με χιούμορ κανείς μπορεί να συζητήσει πλέον στην Ελλάδα η οποία καθημερινά βομβαρδίζεται στοχαστικά– αλλά στο Αλφαβητάριο αναφέρεται. Μεταξύ άλλων οι λόγοι είναι οι εξής:

1. Καιρός είναι στον τόπο που γέννησε τον Θουκυδίδη και τον Αριστοτέλη το Αλφαβητάριο του πολιτικού στοχασμού να είναι κτήμα όλων, ιδιαίτερα όσων κατέχουν θέσεις ευθύνης. Όποιος κατέχει και δεν κατανοεί τα αξιώματα του Θουκυδίδη είναι ακραία επικίνδυνος. Ο δε πολίτης έχει συμφέρον να γνωρίζει πολύ περισσότερα για να διαδραματίζει τον ρόλο του εντολέα πολίτη.
2. Δεν είναι μόνο η ξενοκρατία, οι εθελόδουλοι υπηρέτες τους, οι βολεμένοι καρεκλοκένταυροι και ο βομβαρδισμός των πολιτών με εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα και θεωρήματα κάτι που τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται πολύ συχνά. Είναι επίσης η απελπισία και η τάση εγκατάλειψης πολλών πολιτών, εάν μη τι άλλο επειδή όποτε διαμαρτυρήθηκε όπως για παράδειγμα με την συμφωνία των Πρεσπών εξυβρίστηκε ως ετερόκλητος όχλος απόρροια φασιστικών αντιλήψεων για την σχέση εξουσίας-πολιτών/κοινωνίας. Οι πολίτες λοιπόν έχουν συμφέρον, πλέον αν θέλουν να επιβιώσουν στην πατρίδα τους, να μάθουν. Να μάθουν τουλάχιστο το Αλφαβητάριο.
3. Τι σημαίνει «να μάθουν». Σημαίνει να σταματήσουν να ξεφυλλίζουν πρώτα ένα βιβλίο για να δουν πότε εκδόθηκε. Και αν είναι πριν μερικά χρόνια τότε είναι «παλιό». Σίγουρα, τέτοια βιβλία υπάρχουν πολλά και σωρευμένα φτάνουν μέχρι την κορυφή του Έβερεστ. Δεν μιλάμε για αυτά όμως. Εάν σταθούμε στην διεθνή πολιτική μιλάμε για πολύ λίγα κείμενα τα οποία συμφέρον έχουν οι πολίτες να διαθέτουν και μάλιστα για κάποια αν είναι να βασανιστούν για να τα κατανοήσουν αξίζει αυτό να κάνουν.
4. Κλασικά κείμενα –διαχρονικής δηλαδή σημασίας– λοιπόν και όσα κτίζουν πάνω σε αυτά τα υπόλοιπα. Με τον όρο κλασικό εννοώ εκείνα τα κείμενα που εδραιώνουν αξιώματα της πολιτικής σκέψης. Η θεωρία δεν είναι ανεξάρτητη. Είτε είναι για τα σκουπίδια, δηλαδή θεωρήματα και ιδεολογήματα, είτε είναι θεωρία πραγματική επειδή εδράζεται πάνω στα αξιώματα και εξετάζει τις προϋποθέσεις εντός των προσανατολισμών που αυτά προσδιορίζουν. Θα μπορούσα να επεκταθώ αλλά οτιδήποτε είναι ιδεολογία, ιδεολόγημα και θεωρήματα για «πολιτικοοικονομική κατασκευή ανθρωπολογίας» δεν είναι μόνο για τα σκουπίδια αλλά και θανατηφόρα επικίνδυνα.
5. Δεν είναι ο σκοπός να επεκταθούμε εδώ αλλά αλλού έχουμε εξηγήσει ότι τα πέραν των κλασικών κείμενα όπως του Θουκυδίδη, του Αριστοτέλη ή του Μακιαβέλι και του Κλάουζεβιτσς, υπάρχουν κορυφαίοι αναλυτές της θεωρίας και της γνωσιολογίας που κτίζουν πάνω στα αξιώματα ενώ διαθέτουν κάτι που οι ιδεολογίες δεν διαθέτουν, δηλαδή οντολογική αναφορά. Αναφέροντα σε υπαρκτά, αληθινά και πραγματικά όντα και όχι κάποια που θα κατασκευάσει στην βάση του ενός ή άλλου ιδεολογικού δόγματος που παρήγαγε ο ένας ή άλλος ευφάνταστος ή και ως εκ τούτου επειδή μιλά για ανθρώπους ενδέχεται και διεστραμμένος / ανώμαλος / απάνθρωπος.
6. Στην θεωρία διεθνών σχέσεων βλ. εδώ μερικές αναφορές: Η σύγχρονη Ελληνική πραγματεία έχει επίσης να επιδείξει υψηλές επιδόσεις. Αναφέρω ως παράδειγμα τις άφθαστες περιγραφές των Νέων Χρόνων και των μεταμοντέρνων τάσεων του Κονδύλη και το απέραντο αλλά αλληλένδετα κτισμένο έργο του Γιώργου Κοντογιώργη που εξετάζει την διαδρομή της Ελληνικότητας και των πολιτικών της παραδόσεων, των διαχρονικών ιστορικών αξόνων, σταθμών και προσανατολισμών του ιστορικού γίγνεσθαι και φθάνοντας μέχρι τις μέρες μας αναπτύσσει γνωσιολογία και τυπολογία απέραντα ωφέλιμη. Για την Βυζαντινή Οικουμένη δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το έργο του ενέχει ιστορική σημασία και όπως υποστηρίξαμε πρόσφατα προσδιορίζει τα μορφικά και λειτουργικά χαρακτηριστικά μιας μετακρατοκεντρικής διεθνούς κατάστασης που καμιά σχέση δεν έχει με τους ανυπόστατους, ανθρωπολογικά εξομοιωτικούς και πολιτικά εξισωτικούς μετακρατικούς διεθνισμούς των δύο τελευταίων αιώνων.
7. Μερικά λόγια για τις σύντομες παρεμβάσεις. Στις μέρες μας οι άνθρωποι που διαβάζουν εξ αντικειμένου είναι λίγοι. Είναι απογοητευτικό και βαθύτατα θλιβερό, όμως, όταν κανείς πασχίζει να δώσει σε λίγες σελίδες τα κύρια αξιώματα και τις κύριες τυπολογίες, πχ τον χαρακτήρα του κρατοκεντρικού συστήματος, τα αίτια πολέμου και τις στρατηγικές των ηγεμονικών δυνάμεων (και μάλιστα αποτυπωμένες σε διαφάνειες μιας σελίδας που συνοψίζουν ολόκληρα βιβλία) να διατυπώνονται παράπονο ότι είναι … μεγάλα και γι’ αυτό αδιάβαστα κείμενα. Μόνο η λέξη έλεος αξίζει για αυτές τις περιπτώσεις ταυτόχρονα και να λυπάσαι όταν τέτοια κάποιοι λένε, συχνά μάλιστα και πολύ φίλοι. Θέλουν οι σύγχρονοι Έλληνες προσανατολισμό προς δημοκρατία, ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία;! Εάν θέλουν να μάθουν διαφορετικά δεν τους αξίζει να είναι ελεύθεροι πολίτες εντολείς της εξουσίας. Τέτοια λόγια, βασικά, υποδηλώνουν αποδοχή δεσποτείας που πλέον δεν θα είναι καν ολιγαρχία αυταρχικών και δεσποτικών ελίτ αλλά μεταμοντέρνα δικτατορία των κερδοσκόπων και τοκογλύφων και άλλων κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτων και ως εκ τούτου θηριωδών καταστάσεων του διεθνούς συστήματος. Σίγουρα, ιδιαίτερα μικρά και μεσαία κράτη, αυτοκαταδικάζονται έτσι να είναι υποχείρια, υποτελή ή και κάποια στιγμή και κατακερματισμένα και εκμηδενισμένα. Κανένας συμβιβασμός δεν υπάρχει για την ανάγκη απόκτησης γνώσης από τους πολίτες. Μόνο έτσι, εξάλλου, μέσα από τον κοινωνία, θα αναδύονται άξιοι εντολοδόχοι και (κανονικά ανακλητοί) κάτοχοι εξουσίας.

 Σημείωμα – υστερόγραφο 2

 Ας μην νομίζουμε ότι η κρίση που προκάλεσε την νεοελληνική συμφορά έπεσε με αλεξίπτωτο από τον ουρανό. ΕΚΚΟΛΑΦΘΗΚΕ ΕΔΩ ΣΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ ΕΠΙ ΜΑΚΡΟΝ. Δεν είναι σίγουρο ότι το νεοελληνικό κράτος θα μπορέσει να σταθεί ξανά όρθιο. Εάν θα μπορέσει όμως έστω και με μεγάλες ζημιές να γίνει ένα φυσιολογικό κράτος (οι ζημιές είναι ήδη κολοσσιαίες και αβάστακτες) το γνώθι εαυτόν ίσως το σημαντικότερο ζήτημα. Ακόμη πιο σημαντικό ζήτημα, βέβαια, είναι το πώς οι δράστες της συμφοράς θα ξεκουμπιστούν χωρίς εμφύλιο και χωρίς διολίσθηση σε χειρότερα.

• Πρώτον, το εξής απόσπασμα του 1997 είναι καίριο και όπως πολλά άλλα πολύ επίκαιρο: «Το πρόβλημά σας είναι ότι, την περασμένη δεκαετία, διαβάζατε το βιβλίο του Α. Πρακτώριου «Νέα Διεθνής Τάξη και η παγκοσμιοποίηση των πατρίδων» και του Α. Παμπίου, «Αριστερά, Δεξιά και η Ελιά, ζήτω η «κεντροaristeraδεξιά» αντί το βιβλίο του Θουκυδίδη Προπάππου». Για όποιον βίωσε τις παρακρούσεις (μερικές και … best seller) των δεκαετιών 1990 και 2000 θα καταλάβουν σε τι αναφέρομαι.
• Δεύτερον, ως αναλυτή, βέβαια, σε «ικανοποιεί» και ταυτόχρονα ως πολίτη σε θλίβει να ανασύρεις κείμενα που γράφτηκαν πριν δύο δεκαετίες προβλέποντας τα επερχόμενα. Πλην, δυστυχώς, είναι σαν να γράφτηκαν σήμερα. Στην επιφυλλίδα που ακολουθεί, με λίγη ακόμη φαντασία και λίγες αλλαγές ημερομηνιών και με λίγη σκέψη γύρω από παραπλήσια ή παρόμοια γεγονότα με αυτά που ρητορικά ή αλληγορικά μνημονεύονται στο άρθρο, ερμηνεύουν πολλά. Προβλέπουν, δυστυχώς, και κάποια επερχόμενα. Ας μην ξεχνάμε πως εκεί που προβλέπαμε «κεντροaristeraδεξιά» σήμερα την έχουμε  Εξάλλου, έχουμε πείρα δύο δεκαετιών και σήμερα ήδη την «αριστεροδεξιά» που μετά διαδέχθηκε την κεντροaristeraδεξιά ενώ τίποτα πλέον δεν πρέπει να εκπλήσσει. Στα … τέσσερα οι καρεκλοκένταυροι, λέω με νόημα (την γνωστή φράση που συχνά ακούστηκε στο … κοινοβούλιο)
• Τρίτον, όταν επιστρέφοντας στην Ελλάδα (το 1989-90) άκουγα για παγκοσμιοποιήσεις, για ΜΚΟ που θα αντικαταστήσουν τα κράτη ως κύριοι πλέον δρώντες, για μεγαλόψυχες «επεμβάσεις» των αλτρουιστικών κινήτρων μεγάλων δυνάμεων, για υπερεθνικά διεθνή δίκαια και υπερεθνικούς θεσμούς, περί τέλους του κράτους και της κυριαρχίας, περί «λαών» –η λέξη έθνος ενοχοποιήθηκε εδώ και πολύ καιρό– που τίποτα δεν έχουν να χωρίσουν, περί ζεϊμπέκικων ως τρόπο επίλυσης των διακρατικών συναλλαγών, περί μεγαλόψυχων μεγάλων δυνάμεων, περί λαθρομετανάστευσης ως το μέσο συγχώνευσης των «λαών», και τα λοιπά, λογικό είναι να αρχίσεις να μιλάς αλληγορικά ή και να γράψεις με χιούμορ (σχετικό και το «Μπουμπουλίνα η …. Ερωτιάρα» https://wp.me/p3OqMa-1L6 στην ίδια εφημερίδα). Το ότι βέβαια με άφηναν να τα δημοσιεύω στα ΝΕΑ (και πριν στην Ελευθεροτυπία) είναι ένα μυστήριο που δεν έχω ακόμη εξιχνιάσει.

• Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb 
• Ο πολίτης, ο ρόλος του και η γνώση ως το αντίδοτο της ιδεολογικής εσχατολογίας. Τι σημαίνει, εν τέλει, πολιτική παιδεία και πως κανείς την αποκτά; https://wp.me/p3OlPy-29k – https://wp.me/p3OqMa-1vn
• ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗΣ ΖΩΗΣ Δοκίμιο στον τιμητικό τόμο Καθηγητή Σωτήρη Καρβούνη https://wp.me/p3OqMa-15A
• Οι κλασικοί, οι σύγχρονοι, το «ταξίδι» και ο Καβάφης https://wp.me/p3OqMa-1yz
• Προσανατολιστική πολιτική σκέψη Ομηρικών προδιαγραφών. Όμηρος, Θουκυδίδης, Αριστοτέλης, Καβάφης, Ιθάκη, Πατρίδα https://wp.me/p3OqMa-1qL

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

www.ifestos.edu.gr – info@ifestos.edu.gr  www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

 Twitter https://twitter.com/ifestosedu

Linkedin https://www.linkedin.com/in/panayiotis-ifestos-0b9382131/

Instagram https://www.instagram.com/p.ifestos/

Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/

Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos

Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB

Διεθνής πολιτική 21ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/

ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/

Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/

Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/

Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Ελευθερία https://www.facebook.com/groups/philopatria/

Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/

Κονδύλης Παναγιώτης – https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/

Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/

Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/

Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/

Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/

Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/

«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos

Κατηγορίες:πολιτική θεωρία του διεθνούς συστήματος, στρατηγική θεωρία, Θερμοπύλες, Θουκυδίδης, Καβάφης

Ετικέτες: παγκοσμιοποίηση, στρατηγική, Αθηναίοι, Θουκυδίδης, Τούρκοι, εθνομηδενισμός, νεοέλληνες