Η Τουρκία κλιμακώνει τις απειλές και ουκ ολίγοι «προβλέπουν» πόλεμο. Ο πόλεμος όμως είναι μια μεγάλη αλυσίδα που αρχίζει από τις προθέσεις, την κατασκευή και ανάπτυξη οπλικών συστημάτων και η ένοπλη σύρραξη είναι ο τελευταίος κρίκος. Η ένοπλη σύρραξη δεν είναι αναγκαία για τον επιτιθέμενο εάν ο αμυνόμενος παραχωρεί μέρος ή όλα όσα διεκδικεί ο επιτιθέμενος. Για παράδειγμα όσον αφορά την εφαρμογή του δικαίου της θάλασσας μπορεί η Ελλάδα να δηλώνει ότι «διατηρεί τα δικαιώματά της» αλλά επί δεκαετίες δεν επέκτεινε τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια όπως έχει δικαίωμα από τις Συνθήκες, κάτι που σχεδόν θα διπλασίαζε την Ελληνική Επικράτεια. Τα ίδια ισχύουν για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα. Αντί όμως άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων είχαμε κατευνασμούς, απίστευτες δηλώσεις όπως «καζάν-καζάν» και πολλά άλλα που υποδηλώνουν αδυναμία, κατευνασμό και πρόθεση παραχώρησης κυριαρχίας. Το ότι η Τουρκία ελίσσεται και απειλεί εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων που πυροδότησε ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι η ουσία. Διαθέτει στρατηγική και ξανοίγεται όποτε βλέπει παράθυρο ευκαιρίας. Δεν υπάρχει τρόπος να γίνει κατανοητό τι συμβαίνει εάν γνωρίζει το αξίωμα της στρατηγικής ανάλυσης που ιστορικά επαληθεύεται πως ο κατευνασμός φέρνει ήττα χωρίς πόλεμο ή πόλεμο ή και διαδοχικά αμφότερα. Σκοπός εδώ όμως δεν είναι ο σχολιασμός της επικαιρότητας αλλά η κατανόηση των αξόνων και των προσανατολισμών. Μόνο έτσι θα αντιληφθούμε ποιες είναι οι τάσεις και προς τα που κινούμαστε. Μελετώντας την μεταπολεμική Ελληνική εξωτερική πολιτική κανείς εύκολα διαπιστώνει ότι δεν είναι ενταγμένη σε μια Εθνική στρατηγική που ολοκληρώνει κάθε στάση, δήλωση, συμπεριφορά, απόφαση και ενέργεια σε ένα πλαίσιο αλληλένδετων μακροπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων και βραχυπρόθεσμων σκοπών. Όπως κάθε σοβαρό κράτος απαιτείται πρωτίστως προσδιορισμός των ιεραρχημένων εθνικών συμφερόντων και δεν γνωρίζουμε να έχει γίνει ποτέ. Ο παρεμβαλόμενος πίνακας είναι η τυπολογία των ιεραρχήσεων και σε κάθε τομέα, για παράδειγμα το έσχατο συμφέρον της ακεραιότητας και ασφάλειας της Επικράτειας που ορίζουν οι πρόνοιες του διεθνούς δικαίου. Είναι κοινώς παραδεκτό ότι α) βιώσιμο είναι το κράτος το οποίο έχει επαρκή ισχύ και στρατηγική για την εκπλήρωση των προνοιών του διεθνούς δικαίου που προβλέπει για την Επικράτειά του (όπως αναφέρθηκε μόλις, πχ το μονομερές δικαίωμα επέκτασης της Αιγιαλίτιδας ζώνης) και β) κάθε ίντσα κυριαρχίας, κάθε πολίτη και κάθε ομοεθνή τα υπερασπίζεται μέχρι εσχάτων. Στην Ελλάδα μεταπολεμικά δεν τα συζητάμε αυτά. Ορίστηκαν με ακρίβεια τα ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα όπως κάνει κάθε σοβαρό και βιώσιμο κράτος; Όχι μόνο δεν ορίστηκαν και δεν τέθηκαν κόκκινες γραμμές για να τις γνωρίζουν όλοι αλλά κυριαρχούν δηλώσεις εντυπωσιασμού μη ενταγμένες σε στρατηγικό σχεδιασμό, δηλώσεις αποπροσανατολιστικές που ολοφάνερα αποβλέπουν μόνο για εσωτερική κατανάλωση που εκπληρώνει σκοπούς των κομματικών αντιπαραθέσεων και δεν προσδιορίζουν τι ισχύει για την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα ή τις εκατοντάδες χιλιάδες ομοεθνείς στην Κύπρο. Έτσι, πριν ένα περίπου χρόνο το 2021 και ενώ είναι πασίγνωστη η ασάφεια των θέσεων όλου σχεδόν του πολιτικού φάσματος επί αυτών και πολλών άλλων ο Έλληνες υπουργός εξωτερικών βρέθηκε στην Άγκυρα και στην κοινή συνέντευξη τύπου διαμαρτυρήθηκε για κοινότυπα πράγματα ως προς τα οποία εξάλλου εάν ο αντίπαλος δεν τα αποσύρει ή τερματίσει δεν τον συναντάς σε αυτό το επίπεδο. Επιπλέον οι θέσεις που εξέφρασε για την Κύπρο έδειξαν ότι μάλλον δεν κατανοεί το ακριβές περιεχόμενο (ΔΔΟ και πολιτική ισότητα σε ρατσιστική βάση είναι η … δική μας θέση!!!) σημαίνουν ότι με μαθηματική ακρίβεια παραχωρείται η Κύπρος στα πεδία της Τουρκικής επικυριαρχίας. Τα ίδια θα μπορούσαμε να πούμε για τις δηλώσεις του πρωθυπουργού στο Αμερικανικό Κογκρέσο για την απόρριψη δύο κρατών ενώ η ΔΔΟ με πολιτική ισότητα είναι δύο κράτη με άλλο όνομα και την Τουρκία εμμέσως πλην ξεκάθαρα εγγυητή και επιτηρητή. Για τις τύχες εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων («που κείνται μακράν») θα αποφασίζει η Άγκυρα και αυτά σημαίνουν γεωπολιτική και στρατηγική αναβάθμιση της Τουρκίας σε βαθμό πέραν κάθε φαντασίας. Σημειώνεται, παρενθετικά, ότι τα επιτελεία των μεγάλων δυνάμεων στις συμμαχίες που συμμετέχει η Ελλάδα (και κατά την κρατούσα άποψη «ανήκει») κατανοούν πλήρως τις λεπτές διαφορές διαπραγματευτικών όρων και εννοιών που χρησιμοποιούν οι εμπλεκόμενοι και τέτοιες δηλώσεις έχουν ως αποτέλεσμα να υποτιμούν τους Έλληνες και να τους θεωρούν αναλώσιμους. Τις θέσεις μας τότε τις εκφράσαμε αμέσως σε παρεμβάσεις για παράδειγμα στο «Η αξιοπιστία της Ελληνικής εθνικής στρατηγικής στην κόψη του ξυραφιού» https://wp.me/p3OlPy-1Yf και στην συνέχεια εκτενέστερα σε πολλά άλλα κείμενα (βλ. https://wp.me/p3OqMa-26x στην ενότητα Κυπριακό και Ελληνοτουρκικά) Χωρίς να υπεισέλθουμε εδώ στην «δημόσια» συζήτηση που ακολούθησε τότε και που αφορά και το σήμερα αλλά και το μέλλον, εκτιμάται ότι ήταν τόσο χαώδης και αλλοπρόσαλλη και τόσο αδιάφορη για το έλλειμμα στρατηγικής ούτως ώστε τα μηνύματα που αποστέλλονται σε τρίτους είναι ότι η Ελλάδα είναι στρατηγικά ανύπαρκτη. Επίσης ότι το πολιτικό της σύστημα πλήρως αντιφάσεων και η υπεράσπιση των έσχατων συμφερόντων επιπέδου κυριολεκτικά χαβαλέ, διακομματικών αντιμαχιών και αλματωδών εκλογικεύσεων. Χωρίς να φταίνε οι πολίτες γιατί επί δύο αιώνες μετά την δολοφονία του Καποδίστρια βρίσκεται υπό καθεστώς ξενοκρατίας, οι συζητήσεις προδίδουν μια κοινωνία απελπισμένη και απεγνωσμένη με αποτέλεσμα ανορθολογικά και αντιφατικά να θεοποιεί μια «διαμαρτυρία» Έλληνα υπουργού ή μια υψιτενή δήλωση του πρωθυπουργού για τα αυτονόητα. Παρακάμπτεται ότι απουσιάζει στρατηγική, ότι απουσιάζουν επιτελεία και ότι στα κυβερνητικά γραφεία τριγυρνούν ιδιώτες που αντιμάχονταν κάθε έννοια εθνικής αποτρεπτικής στρατηγικής, που υποστήριξαν το δολοφονικό σχέδιο Αναν για την Κύπρο και ερωτοτροπούν υπέρ μη εφαρμογής του διεθνούς δικαίου της θάλασσας και που μιλούν για κατευνασμούς και καζάν-καζάν. Εδώ περιοριζόμαστε να τονίσουμε ότι η μετάδοση εικόνας αναξιόπιστου κράτους αποστέλλει μηνύματα ότι τα Ελληνικά συμφέροντα είναι αναλώσιμα στην Κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων. Προχωρούμε λοιπόν στην εξέταση αυτής της πτυχής υπό το πρίσμα της τυπολογίας της διαπάλης των ηγεμονικών δυνάμεων. Υποχρεωτικά ανατρέχουμε στον σημαντικότερο σύγχρονο διεθνολόγο τον John Mearsheimer. Με δεδομένο το γεγονός ότι οι ηγεμονικές δυνάμεις είναι λίγες και τα υπόλοιπα κράτη αριθμούν δύο εκατοντάδες, διόλου τυχαίο η στρατηγική ανάλυση εδώ και πολλές δεκαετίες εστίασε το ενδιαφέρον στην στρατηγική των λιγότερο ισχυρών κρατών όταν παρά την ανισότητα μεγέθους και ισχύος επιδιώκουν ισορροπία και συμμετρία σχέσεων και συμφερόντων. Δεν δίνεις μόνο αλλά παίρνεις ταυτόχρονα, ενώ προϋπόθεση είναι ο προσδιορισμός των εθνικών συμφερόντων αλλά και κόκκινων γραμμών που όλοι γνωρίζουν και αφορούν την εθνική επιβίωση, την εθνική ασφάλεια και την εθνική ανεξαρτησία. Στην βιβλιογραφία δύο κράτη, το Ισραήλ και η Τουρκία, θεωρείται ότι επιτυγχάνουν το μέγιστο και βέλτιστο για τα συμφέροντά τους. Η περίπτωση της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια ίσως να αποτελεί στρατηγική που πολλοί θα μελετήσουν. Για ένα ακόμη λόγο, η Άγκυρα μελέτησε σωστά το γεγονός ότι ωριμάζει η μετάβαση στο πολυπολικό διεθνές σύστημα και ότι αφενός ακινησία προκαλεί ζημιές και βλάβες αφετέρου διανοίγονται πολλά παράθυρα ευκαιρίας για ισχυρά και καλά οργανωμένα περιφερειακά κράτη για να μεγιστοποιήσουν τα συμφέροντά τους στις νέες περιφερειακές και πλανητικές ισορροπίες ενός συστήματος με πολλές μεγάλες δυνάμεις και πολλές περιφερειακές δυνάμεις που θα συναλλάσσονται μαζί τους. «Η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους» (Κονδύλης Ισχύς και απόφαση 1991, σ. 213) Όπως έχουμε γράψει ξανά, ολοφάνερα η συντριπτικά ισχυρότερη στρατηγική δύναμη του πλανήτη, οι ΗΠΑ, αναβιώνει υπό μια νέα εκδοχή το δόγμα Νίξον. Οι προεκτάσεις για την Ελλάδα είναι βαθύτατες και τα γεγονότα συντελούνται σε παρόντα χρόνο. Για όποιον θέλει παράδειγμα μπορεί να παρατηρήσει τις αμφιταλαντεύσεις των ΗΠΑ όσον αφορά την Τουρκία για τον «πολύτιμο σύμμαχο» που εν μέσω κορύφωσης της ηγεμονικής διαπάλης με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία ελίσσεται, σχοινοβατεί και συναλλάσσεται. Ένα είναι σίγουρο. Ο κατευνασμός μιας περιφερειακής δύναμης και μάλιστα εξαιρετικά απειλητικής απόρροια αναθεωρητικών δογμάτων γύρω από τα οποία στην Τουρκία όλοι συσπειρώνονται, δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε δραματική συρρίκνωση της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης της κρατικής της κυριαρχίας. Της κυριαρχίας που προβλέπουν οι πρόνοιες του διεθνούς δικαίου της θάλασσας για την Ελληνική Επικράτεια αλλά και του παρόντος κυριαρχικού χώρου εάν και όταν υποστεί μια επίθεση και ηττηθεί. Ήδη την δεκαετία του 1970 και πολύ περισσότερο μετά την μελέτη του πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης για τον «πυρηνικό χειμώνα» που συμπέρανε πως εάν εκραγεί μια πυρηνική σύρραξη θα οδηγήσει πιθανότητα στην καταστροφή του πλανήτη, οι ΗΠΑ άρχισαν να μεριμνούν ούτως ώστε περιφερειακές δυνάμεις να αναπτύσσουν με την Ουάσιγκτον συμμαχικές συγκλίσεις και συναλλαγές στην βάση αμοιβαίων οφελών που εκπληρώνουν εκατέρωθεν συμφέροντα. Ας μη νομίσει κανείς πως αυτές οι συναλλαγές είχαν σχέση με αισθητικά κριτήρια, χαμόγελα, χορούς, τραγούδια και παραστάσεις κακών και καλών. Μοναδικό κριτήριο στην κρατοκεντρική διεθνή πολιτική είναι τα συμφέροντα και η εθνική ασφάλεια των εμπλεκομένων. Για να παραφράσουμε τον Κονδύλη η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από κράτη που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους. Έτσι, συναντώνται ως αντίπαλοι ή ως σύμμαχοι και αλλάζουν αντιπάλους και συμμάχους ανάλογα με τις στρατηγικές τους για αυτοσυντήρησή τους και διεύρυνση της ισχύος τους (verbatim). Στο πλαίσιο του δόγματος Νίξον Ανατολικά του Αιγαίου μια τέτοια δύναμη ήταν το Ιράν επί Σάχη και η Κεμαλική Τουρκία, γεγονός που ερμηνεύει πολλές στάσεις των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία και την Ελλάδα τις πέντε τελευταίες δεκαετίες. Ενόψει ωρίμανσης της μεταβατικής φάσης Στο πλαίσιο των στρατηγικών παιγνίων που ήδη άρχισαν και εξελίσσονται με καταιγιστικούς ρυθμούς οι Ελληνικές κατευναστικές προσεγγίσεις δυνάμωσαν την Τουρκία –θα την γιγαντώσουν αν διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και το γεωπολιτικά σημαντικό και πλουτοπαραγωγικά πάμπλουτο νησί Κύπρος ενταχθεί στα πεδία της Τουρκικής επικυριαρχίας με σχέδια Αναν ή παραπλήσιά τους– η οποία ενδέχεται να εξελιχθεί σε πανίσχυρη περιφερειακή δύναμη. Αναμφίβολα, αυτό δεν φαίνεται να συμφέρει το Ισραήλ πλην ας μην ξεχνάμε ότι τα συμφέροντα αλλάζουν διαρκώς καθότι προσδιορίζονται από τους συσχετισμούς ισχύος, την θέση και τον ρόλο κάθε κράτους. Ως προς αυτά, η Ελλάδα αναπόδραστα θα συρρικνωθεί και θα τοποθετηθεί στην Κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων εάν δεν πληρούνται συγκεκριμένες προϋποθέσεις: Πέραν αυτών, υπάρχουν πολλά άλλα. Η εθνική στρατηγική είναι υπόθεση του κράτους και των κρατικών επιτελείων και όχι ιδιωτών με εξωτερικές διασυνδέσεις που υποκαθιστούν το κράτος και τους θεσμούς του. Όπως έχουμε ξανά γράψει εδώ αλλά και πριν … 3 δεκαετίες, απαιτούνται κρατικά επιτελεία παρακολούθησης, πληροφόρησης, ανάλυσης, στάθμισης, εκτίμησης και χάραξης εναλλακτικών σχεδίων και αποφάσεων ανάλογα με το πώς είναι και το πώς εξελίσσονται τα πράγματα. Η πολιτική ηγεσία δεν προσανατολίζεται και δεν αποφασίζει στην βάση συνομιλιών με κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτους δρώντες αλλά στην βάση σταθμισμένων εκτιμήσεων των κρατικών επιτελείων. Πολύ περισσότερο όταν μόνιμη επωδός μερικών ιδιωτών και μερικών μη κυβερνητικών σωματείων είναι η υποχώρηση της Ελλάδας όσον αφορά τα ζωτικά κυριαρχικά της συμφέροντα, επιπρόσθετες παραχωρήσεις, κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας με νέα σχέδια Αναν και συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων εντός της Ελληνικής Επικράτειας που ορίζουν οι πρόνοιες του διεθνούς δικαίου. Δεν φαίνεται να είναι ευρέως κατανοητό ότι στις διακρατικές σχέσεις, όταν αναίτια και χωρίς αντάλλαγμα υποχωρείς και μάλιστα επί ζωτικών συμφερόντων, εισπράττεις όχι οφέλη αλλά περιφρόνηση και περαιτέρω πιέσεις για επιπρόσθετες υποχωρήσεις που υπό ορισμένες προϋποθέσεις οδηγούν στην κρατική εκμηδένιση. Για να το διατυπώσουμε πιο γλαφυρά η «μισή Ελλάδα δόθηκε έγινε Αμερικανικές βάσεις» και εύλογα όλοι αναμένουν να πληροφορηθούν σε τι άλλαξε η Αμερικανική στάση στα Ελληνοτουρκικά [για τις συναλλαγές βλ. ιδιαίτερα το αγγλικό δοκίμιο στο τέλος ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας. «Πελατειακές σχέσεις» («patron-clientrelations») μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών και ο διάλογος Μηλίων-Αθηναίων στον Θουκυδίδη. https://wp.me/p3OlPy-Oa] Στις διμερείς και πολυμερείς σχέσεις υπάρχει πάντα μια δίνη εναλλασσόμενων συγκλίσεων και αποκλίσεων μέσα στην οποία το λιγότερο ισχυρό κράτος ελισσόμενο επιδιώκει ευνοϊκές γι’ αυτό Δημιουργεί κόστος για τις ΗΠΑ με τους S400 αλλά και δεν αφήνεται στην βούληση της Ρωσίας όπως γίναμε μάρτυρες στις υποθέσεις της Ουκρανίας και των συγκρούσεων στην Συρία και μετέπειτα στην Ουκρανία για τα οποία οι ΗΠΑ έσπευσαν να την υποστηρίξουν ή ανεχτούν ή όπως συνήθως εάν όχι κατά κανόνα γίνεται και αναπτύξουν υπόγειες συναλλαγές. Σε αυτές και πολλές άλλες περιπτώσεις η Άγκυρα κατανοεί ότι η δουλική και γονυπετής στάση απέναντι στις μεγάλες δυνάμεις δεν αποδίδει. Ούτε βέβαια και οι άσκοπες αντιπαραθέσεις. Υπάρχουν λοιπόν τόσο συγκλίσεις ή και ταυτίσεις συμφερόντων όσο και αντιπαραθέσεις τις οποίες τις οποίες η Άγκυρα δεν φοβάται και δεν διστάζει να διαχειριστεί με όρους εθνικών συμφερόντων, χωρίς κατ’ ανάγκη να εχθρεύεται τα πιο ισχυρά κράτη παρά μόνο τα θέτει σε άμυνα όταν αυτό είναι πρόσφορο. Έτσι βλέπουμε εμπράγματα ότι έστω και εάν τα ισχυρότερα κράτη διαφωνούν για επί μέρους ζητήματα, επειδή η Τουρκία κινείται με όρους ισχύος, εθνικών συμφερόντων και διαρκών συναλλαγών δεν την θεωρούν αναλώσιμο κράτος και αντίθετα διαρκώς επιδιώκουν να αναιρέσουν αρνητικά για αυτούς αποτελέσματα για να την καταστήσουν σύμμαχό τους στα περιφερειακά στρατηγικά παίγνια. Άσφαιρες κριτικές για τα μάτια της Ελλάδας και άλλων, βέβαια, ακούμε συχνά. Ακόμη, παρατηρούμε ότι εάν το ισχυρό κράτος διαφωνεί για επί μέρους ζητήματα σέβεται και δεν θεωρεί αναλώσιμο το λιγότερο ισχυρό κράτος εάν επί έσχατων συμφερόντων ανυποχώρητα θέτει κόκκινες γραμμές. Πάντα προτάσσοντας τα έσχατα και μείζονα εθνικά συμφέροντα η Τουρκία ανυποχώρητα διεξάγει συναλλαγές που δεν αποκλείουν παραστάσεις για πιθανές αποφάσεις ή ενέργειες που δημιουργούν Η διακρατική πρακτική καταμαρτυρεί ότι σ’ ένα περιφερειακό σύστημα ισορροπίας ισχύος δυαδικού χαρακτήρα, εάν ανατραπεί η ισορροπία υπέρ της μιας πλευράς, το αναμενόμενο είναι πως η εκτός περιφέρειας ηγεμονική δύναμη θα καλέσει αυτόν που βρίσκεται σε δυσμενέστερη θέση να προσαρμοστεί στην περιφερειακή στρατηγική λογική τόσο του ηγεμονικού κράτους όσο και της περιφερειακής δύναμης με την οποία μπορεί να κάνει συναλλαγές. Στην περίπτωση της Ελλάδας, για να επιβιώσει χωρίς ζημιές ή και εκμηδένισή της, δεν έχει την παραμικρή επιλογή: Πρέπει να εξισορροπήσει πλήρως τον «περιφερειακό τοποτηρητή». Εάν λόγω απροσεξίας ή άλλων λόγων όπως βασικά συνέβη τις τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα βρεθεί σε δυσμενή θέση, η Τουρκία θα κερδίζει περισσότερα στρατηγικά ερείσματα με αποτέλεσμα την συρρίκνωση και την εκμηδένιση της πρώτης ή την εμπλοκή σε μια απελπισμένη μεγάλη πολεμική σύρραξη ελπίζοντας να αντιστρέψει τον κατήφορο. Εκεί βασικά οδηγούν την Ελλάδα οι κατευναστικές θέσεις και τα αήττητα «επιχειρήματα» «πόλεμο θέλετε;» που συγχέουν την αποτροπή με επιλογές πολεμικής σύρραξης. Ο κατευνασμός φέρνει συντριπτική ήττα χωρίς πόλεμο ή πολεμική σύρραξη λόγω λανθασμένων παραστάσεων και στρατηγικού ανορθολογισμού που προκαλεί. Πρέπει να κάνουμε ρητό και σαφές ότι όπως καταμαρτυρεί ο ανοδικός Τουρκικός αναθεωρητισμός και η όξυνση των απειλών τους τελευταίους μήνες η Τουρκία συναλλάσσεται με όλους και για όλα και η Ελλάδα στον τοίχο πλημμυρίζει με φωνές για υποχώρηση σε ζητήματα κρατικής κυριαρχίας και στρατηγικής παγίδευσής της στην Κύπρο με συνέπειες πέραν κάθε φαντασίας. το πρίσμα της τυπολογίας της διαπάλης των ηγεμονικών δυνάμεων. … … https://wp.me/p3OqMa-1Hq Η αξιοπιστία της Ελληνικής εθνικής στρατηγικής στην κόψη του ξυραφιού https://wp.me/p3OlPy-1Yf Αναμένοντας την αθέατη «θετική ατζέντα». https://www.huffingtonpost.gr/entry/e-axiopistia-tes-ellenikes-ethnikes-strateyikes-sten-kopse-toe-xerafioe_gr_60798999e4b001abc4db4da2 «Στρατηγικό κρυφτούλι» στο Ιόνιο και οι παραστάσεις αναξιοπιστίας https://wp.me/paSdey-24Z 1. Το «δόγμα Νίξον» και γιατί η Ελλάδα εξελίσσεται σε αναλώσιμο κράτος https://slpress.gr/idees/to-quot-dogma-nixon-quot-kai-giati-i-ellada-egine-analosimo-kratos/ 2. Εχθρολαγνεία, ο «Άλλος» και εμείς https://wp.me/paSdey-Gp Κατηγορίες:πελατειακές σχέσεις, στρατηγική θεωρία, συμμαχίες, Ερτογάν, Ενιαίος Αμυντικός Χώρος, ΗΠΑ, Στρατηγική, Τουρκία, αποτρεπτική στρατηγική
Τα γεγονότα επιταχύνονται εάν η Τουρκία εκπληρώνει τους αναθεωρητικούς της σκοπούς και εάν η μελλοντική Τουρκία με ηγέτη τον Ερντογάν ή κάποιο άλλο και με αποφασιστικό τρόπο όπως ολοφάνερα το επιδιώκει η Άγκυρα εν μέσω εσωτερικής πολιτικής συναίνεσης, εξελιχθεί σε περιφερειακή δύναμη με την οποία οι ΗΠΑ αλλά και άλλες δυνάμεις θα συναλλάσσονται οι προεκτάσεις για την Ελλάδα θα είναι βαθύτατα αρνητικές. Αξίζει να σημειωθεί ότι αν και το δόγμα Νίξον ίσχυσε σε μια συγκεκριμένη εποχή οι λόγοι που το προκάλεσαν όχι μόνο συνεχίζονται αλλά και εντείνονται.
που οδηγεί σ’ ένα διεθνές σύστημα πολλών μεγάλων κρατών κατόχων πυρηνικών όπλων η σχοινοβασία των Τούρκων ηγετών επιδιώκει να κατακτήσει ισχυρή θέση και ισχυρό περιφερειακό ρόλο που θα τους επιτρέψει να επιτυγχάνουν ισόρροπες συναλλαγές με τις ΗΠΑ αλλά και τις άλλες μεγάλες δυνάμεις.
Αυτές οι καθόλα εφικτές πέντε προϋποθέσεις αφενός αντιστρέφουν την ανοδική τροχιά της Τουρκίας να καταστεί περιφερειακή δύναμη εις βάρος της Ελλάδας και αφετέρου στέλνουν ισχυρά μηνύματα προς τις μεγάλες δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ ότι το Ελληνικό κράτος δεν είναι κυριαρχικά αναλώσιμο. Το δε «αήττητο» «πόλεμο θέλουμε» παραμερίζεται με περιφρόνηση καθότι μόνο τέτοιες επιλογές δημιουργούν προϋποθέσεις αποτροπής του πολέμου, ήττας χωρίς πόλεμο ή αμφότερα.
αποφάσεις. Εάν παρατηρήσουμε τους Τουρκικούς ελιγμούς των τελευταίων μηνών σταθερά και ευδιάκριτα η Άγκυρα παλεύει για ένα ευνοϊκό ισοζύγιο κόστους οφέλους πάνω στην πλάστιγγα των εκατέρωθεν συμφερόντων.
μεγάλο κόστος στο πιο ισχυρό κράτος επειδή σε ένα σύστημα εύθραυστων ισορροπιών ισχύος και συμφερόντων θα προκαλέσουν ανακατανομές θέσης, ρόλων και ισορροπιών που θίγουν τις ισορροπίες που ο ισχυρός επιδιώκει να υπάρχουν. Επειδή έτυχε να έχουν μελετηθεί ανάλογες και αντίστοιχες παρελθούσες περιπτώσεις, αυτό βασικά έκανε το Ισραήλ στην πρώτη κρίση του Κόλπου και αυτό βασικά κάνει η Τουρκία τα τελευταία χρόνια αλλά και η Τουρκία μεταπολεμικά και πολύ πιο έντονα και πυκνά μεταψυχροπολεμικά.
- Reblog
-
Εγγραφή
Εγγεγραμένος
Έχεις ήδη λογαριασμό στο WordPress.com; Συνδέσου τώρα.
Παναγιώτης Ήφαιστος - Panayiotis Ifestos 