Το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ ενδιαφέρει όλα τα κράτη. Είναι η ισχυρότερη δύναμη και παρά το γεγονός ότι ενώ εισερχόμενοι βαθύτερα στο πολυπολικό διεθνές σύστημα οι μεγάλες δυνάμεις θα είναι πλέον πολλές, οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να είναι ένα από τα ισχυρότερα ηγεμονικά κράτη. Οι εξελίξεις και η στρατηγική των ΗΠΑ ενδιαφέρουν όλους, επειδή εάν οι ΗΠΑ δεν λειτουργούν και αποφασίζουν πολιτικά και στρατηγικά ορθολογιστικά, είναι ιστορικά καταμαρτυρούμενο ότι η αστάθεια και ο πόλεμος είναι αναπόδραστα. Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για τις άλλες μεγάλες δυνάμεις και για κάθε άλλο κράτος. Στην στρατηγική ανάλυση, στρατηγικός ορθολογισμός είναι να λαμβάνονται εκείνες οι αποφάσεις οι οποίες πάνω στην πλάστιγγα με τους δύο δίσκους του κόστους και του οφέλους εναλλακτικών αποφάσεων το κόστος να μην είναι μεγαλύτερο του οφέλους. Αυτό είναι και αξίωμα της στρατηγικής ανάλυσης, εξ ου και όταν ένα κράτος απειλείται είναι ανάγκη διασφάλισης ισορροπίας δυνάμεων που θα αποθαρρύνει τον επιτιθέμενο να εκτελέσει τις απειλές του.  Τίθεται το ερώτημα: Έτσι λειτουργούν και αποφασίζουν οι ΗΠΑ; Για πολλούς η απάντηση είναι αρνητική και δεν αφορά μόνο τις συγκαιρινές διεθνείς κρίσεις αλλά και το τι είχαμε μετά τον Ψυχρό Πόλεμο όταν επί τρεις δεκαετίες οι ΗΠΑ ήταν το συντριπτικά το ισχυρότερο κράτος του πλανήτη. Είχαμε υπερεξάπλωση και τα αποτελέσματα είναι ολοφάνερα. Διευρύνοντας την συζήτηση ερωτάται: Τι είναι πολιτικά και στρατηγικά ορθολογιστικό για τις μεγάλες δυνάμεις και όλους τους υπόλοιπους; Ενώ εισερχόμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα είναι ή δεν είναι προς το συμφέρον όλων ένα πλανητικό στρατηγικό modus vivendi ισορροπίας δυνάμεων; Να θυμίσουμε ότι αυτό είχαμε στον Ψυχρό Πόλεμο με τις συμφωνίες για τα πυρηνικά όπλα τα οποία έκτοτε απόκτησαν και άλλες δυνάμεις. Λογικά και ορθολογιστικά υπάρχει, επίσης, κοινό συμφέρον διακρατικής διακυβέρνησης όχι μόνο για την αποτροπή ενός πυρηνικού πολέμου αλλά και λόγω φαινομένων που απορρέουν από την πλανητική επέκταση του κόσμου όπως η διεθνική ιδιωτεία και οι υπερβολές στις αντιπαραθέσεις στις περιφέρειες που δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο διλημμάτων ασφαλείας για όλους τους εμπλεκόμενους.

 Εδώ όμως με συντομία θα σταθούμε σε κριτήρια και παράγοντες που αφορούν το πως εξελίσσεται το κοινωνικοπολιτικό σύστημα στις ΗΠΑ. Αυτό το ζήτημα ενδέχεται να αποβεί κρίσιμης σημασίας εάν πλήττεται ο ορθολογισμός. Διευκρινίζεται ότι οι αποφάσεις ενός κράτους δεν εξαρτώνται από το εσωτερικό καθεστώς αυτό καθαυτό. Μπορεί, εν τούτοις, να επηρεαστεί από κριτήρια και παράγοντες που αποδυναμώνουν την δυνατότητα πολιτικού και στρατηγικού ορθολογισμού με την προαναφερθείσα έννοια. Θα μπορούσε να γίνει αναφορά σε δύο εσωτερικούς παράγοντες:

Πρώτον την εσωτερική πολιτισμική διαφοροποίηση η οποία ροκανίζει ή εκμηδενίζει την εσωτερική κοινωνικοπολιτική συνοχή με αποτέλεσμα ελλειμματικές και αντιφατικές λειτουργίες των θεσμών και λήψη πολιτικά και στρατηγικά ανορθολογικών αποφάσεων εν μέσω κομματικών διαιρέσεων και αντιμαχιών υψηλών πολιτικών προσωπικοτήτων. Αυτά ισχύουν, τονίζεται και υπογραμμίζεται, για κάθε κράτος ανεξαρτήτως εσωτερικού πολιτικού καθεστώτος. Στις ΗΠΑ για λόγους που εξετάστηκαν σε άλλη περίπτωση, η πολιτισμική συνοχή επηρεάστηκε τόσο από την επιστροφή στις νότιες πολιτείες εκατομμυρίων λατινοαμερικανών οι οποίοι τον 18ο και 19ο αιώνα είχαν γίνει θύματα εθνοκαθάρσεων όσο και από την απόκτηση δικαιώματος ψήφου τον 19ου αιώνα από τους Αφρικανικής καταγωγής της κοινότητας των μαύρων, οι οποίοι, θυμίζουμε, αρχικά και επί μακρόν ήταν δούλοι. Επίσης, από νόμιμη ή λαθραία μετανάστευση εκατομμυρίων άλλων εθνοτήτων όπως κινέζων που ήταν δύσκολο να ενσωματωθούν στους αγγλοσάξονες.

Δεύτερον, η πολιτισμική συνοχή πλήττεται και από μεταμοντέρνα ιδεολογήματα. Ενώ αρχικά τα μεταμοντέρνα μηδενιστικά ιδεολογήματα εντάσσονταν στην στρατηγική «soft power» για να επηρεαστούν οι αποφάσεις κρατών-στόχων με σκοπό τον στρατηγικό έλεγχό τους, αποτελούν πλέον αίτιο εσωτερικών διαιρέσεων και μάλιστα έντονων και εμφύλιων. Δεν είναι μόνο τα τόσα πολλά αντί-αισθητικά, παράλογα, αφύσικα και εγγενώς ρατσιστικά που στο όνομα μιας κίβδηλης/ψευδεπίγραφης «ισότητας» θέτουν υπό αμφισβήτηση την φύση, το φυσικό, το φυσιολογικό και το λογικό. Γραμμικά και με άλματα συλλογισμών έχουμε και αδιανόητο μαζικό πνευματικό και γνωστικό κατήφορο. Ουκ ολίγοι επηρεασμένοι από γραμμικά και επίπεδα μηδενιστικά ιδεολογήματα έφθασαν στο σημείο να θεωρούν τον Όμηρο σεξιστή και να τον «κόβουν» από τα σχολικά μαθήματα! Αυτό είναι μια μόνο περίπτωση υπάρχουν και πολλές άλλες για πολλά ζητήματα. Έτσι, στα κοινωνικοπολιτικά πεδία της Μεταψυχροπολεμικά μόνης υπερδύναμης διολισθαίνουν σε λόγια και αποφάσεις που ενισχύει μια πολιτισμική διαφοροποίηση που είχε ήδη εκκολαφθεί δομικά για τους λόγους που προαναφέρθηκαν. Αναμενόμενα δυναμώνουν οι εμφύλιες τάσεις κάθε είδους και, τηρώντας πάντα τις αναλογίες, αποδυναμώνεται το κράτος θεσμικά σε βαθμό που το κάνει αγνώριστο εάν συγκριθεί με αυτό που ίσχυε πριν μερικές δεκαετίες. Σε κάθε περίπτωση, από το «ιδεαλιστικό πεπρωμένο» που αναλύσαμε εκτενώς στο βιβλίο «Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική», τους σκλάβους και τον ρατσισμό κυριαρχούν πλέον ασυναρτησίες που παραβλέπουν ότι τα προβλήματα των ΗΠΑ δεν αντιμετωπίζονται με ακρότητες, όπως για παράδειγμα η αμφισβήτηση της ύπαρξης φύλων. Δεν θα επεκταθούμε ως προς αυτά και πολλά άλλα ζητήματα της «μεταμοντέρνας εποχής» γιατί εξετάζονται εκτενώς σε βιβλίο (2023).

Στεκόμαστε λοιπόν στο ζήτημα της εσωτερικής πολιτισμικής διαφοροποίησης η οποία ροκανίζεται από μεταμοντέρνους μηδενισμούς και η οποία ροκανίζει ή εκμηδενίζει την εσωτερική κοινωνικοπολιτική συνοχή με αποτέλεσμα ελλειμματικές και αντιφατικές λειτουργίες των θεσμών και λήψη πολιτικά και στρατηγικά ανορθολογικών αποφάσεων. Αυτά ισχύουν, τονίζεται και υπογραμμίζεται, για κάθε κράτος ανεξαρτήτως εσωτερικού πολιτικού συστήματος. Στις ΗΠΑ για λόγους που εξετάστηκαν σε άλλη περίπτωση η πολιτισμική συνοχή επηρεάστηκε τόσο από την επιστροφή στις νότιες πολιτείες εκατομμυρίων λατινοαμερικανών οι οποίοι τον 18ο και 19ο αιώνα είχαν γίνει θύματα εθνοκαθάρσεων όσο και από την απόκτηση δικαιώματος ψήφου τον 19 αιώνα από τους μαύρους που θυμίζουμε αρχικά και επί μακρόν ήταν δούλοι. Επίσης, από νόμιμη ή λαθραία μετανάστευση εκατομμυρίων άλλων εθνοτήτων όπως κινέζων που ήταν δύσκολο να ενσωματωθούν στους αγγλοσάξονες.  

Τα τελευταία χρόνια κάποια γεγονότα που συζητούνται ευρέως, γραμμικά και ιδεολογικά προκατειλημμένα, οδηγούν στο συμπέρασμα: «Στις ΗΠΑ αλλά όχι μόνο έχουν ξεφύγει-απογειωθεί ανορθολογικά». Δεν είναι μόνο τα τόσα πολλά αντί-αισθητικά, παράλογα, αφύσικα και εγγενώς ρατσιστικά.  Έφθασαν στο σημείο να θεωρούν τον μεγαλύτερο στοχαστή όλων των εποχών, τον Όμηρο σεξιστή και τον κόβουν από τα σχολικά μαθήματα!. Κατά βάση και ουσιαστικά το πολύ σοβαρό ζήτημα που θίγουμε εδώ έγκειται στα εξής: Τα κοινωνικοπολιτικά πεδία της Μεταψυχροπολεμικά μόνης υπερδύναμης διολισθαίνουν οπισθοδρομώντας στον αποδυναμωτικό και ίσως εξοντωτικό μηδενισμό του 18ου αιώνα. Αυτό συνοδεύεται και από μια βαθύτατη πολιτισμική διαφοροποίηση στο εσωτερικό που καθιστά τις ΗΠΑ αγνώριστη σε σχέση με αυτό που ήταν τους δύο τελευταίους αιώνες. Ενδεχομένως και μη βιώσιμη εάν έχουμε ένα εμφύλιο όπως συχνά πλέον ακούγεται.  Σε κάθε περίπτωση, από το «ιδεαλιστικό πεπρωμένο» που αναλύσαμε εκτενώς στο «Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική», τους σκλάβους και τον ρατσισμό κυριαρχούν ασυναρτησίες που παραβλέπουν ότι το πρόβλημα των ΗΠΑ δεν είναι να καταργηθεί το φύλλο και να εκμηδενιστεί η πνευματική ιδιοσυστασία των ανθρώπων ή να υιοθετηθούν μεταμοντέρνες μηδενιστικές παραδοχές αλλά πολλά άλλα (που αναλύονται σε εκτενέστερα κείμενα και ασφαλώς η συζήτηση δεν έχει σχέση με ανθρώπινες ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες που κατ’ εξαίρεση πάντα ίσχυαν σε ατομικό επίπεδο – και κατά κανόνα ήταν ύβρις να ενοχοποιούνται ατομικές ιδιομορφίες). Για να φωτίσουμε μερικές πτυχές που αναλύονται εκτενέστερα σε βιβλία, περιοριζόμαστε σε ένα συμβολικό «διάλογο» με τον Οδυσσέα μέσα από τα αριστουργηματικά «ποιήματα» του Καβάφη:

Οδυσσέας ταξιδεύοντας προς την ΙΘΑΚΗ όπως αυτός την ξέρει και όπως αυτός την όρισε: Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη  να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μεν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.  … Κ. Καβάφης. Προχωρούμε λοιπόν σε ένα «διάλογο» με τον Ομηρικό Οδυσσέα καθώς αυτός ταξιδεύει προς την Ιθάκη του. Πολλά ζητήματα είναι διαχρονικής σημασίας, τονίζουμε αυτά που θυμίζουν συγκαιρινές καταστάσεις.

Οδυσσέα: Μην λοξοδρομήσεις σε χαώδεις μεταμοντέρνες περιοχές όπου βασιλεύουν συνειδητοί ή ανεπιγνωστοι οπαδοί του La Mettrie. Θα σε εξυβρίσουν, θα σε συκοφαντήσουν και θα σε εκδιώξουν ή και υποστείς ακόμη χειρότερα. Θα δεχθούν να μείνεις στα σπήλαιά τους μόνο εάν, όπως λένε ή υπονοούν κάποιοι, γίνεις «αισθητικά, ψυχικά, πολιτισμικά, εθνικά,  ερωτικά και πνευματικά ουδέτερος». Όχι άνθρωπο όπως τον ξέραμε χιλιάδες χρόνια: «Μηχανή» και ουδέτερο όπως τον ήθελε ο La Mettrie. Η ηθική, η παιδεία, οι νόμοι και οτιδήποτε άλλο σκεφτείς θα ορίζεται από «“ουδέτερα” δόγματα» κάποιων καθωσπρέπει “ουδέτερων”. Έτσι καταντήσαμε γι’ αυτό αν ταξιδεύεις πάλι πρόσεχε μην λοξοδρομήσεις αλλά πήγαινε κατευθείαν στην Ιθάκη.

«Ουδέτερα», γράψαμε, γιατί δεν υπάρχουν πια τα ιδεολογικά δόγματα τα οποία αν και από επιστημονική και κάθε άλλη άποψη ήταν σαπουνόφουσκες, τουλάχιστον διέγειραν την περιέργεια και το πνεύμα (αναμφίβολα και αποπροσανατόλιζαν). Τώρα τα νέα ανάμεικτα ουδέτερα μεταμοντέρνα (ιδεολογικά) δόγματα κοχλάζουν ανορθολογικά μέσα σε ένα μεγάλο καζάνι και μας θέλουν όχι μόνο ουδέτερους αλλά και προσαρμοσμένους σε μηδενιστικές «ουδέτερες» «αξίες» και «ηθικές». Το δε πολιτισμικό και ο εν γένει εθνικός πολιτισμός μπορεί να διαγράφεται ακόμη και με διατάγματα που αφορούν ανυποψίαστα νήπια και μαθητές. Οι «προστάζοντας μεταμοντέρνα» αυταρχικά και αυθαίρετα βολεύονται με πελατειακές σχέσεις και σβήνουν την έννοια πολιτικός πολιτισμός, δημοκρατία και ελευθερία. Δεν ξέρουν ή κάνουν πως δεν ξέρουν τι σημαίνει Πολιτειακό / Κοινωνικό / Πολιτικό γεγονός. Ότι προϋποθέτει συμμετοχή στο άθλημα της αναζήτησης συλλογικού τρόπου ζωή ο οποίος ορίζεται και διαρκώς αλλάζει με σύμμειξη και μέθεξη των πνευματικών με τα αισθητά. … Συχνά πλέον ισχύει ότι λέει ο κάθε φαντασιόπληκτος εσχατολόγος:

 Να εφαρμοστεί ότι κατέβει στο κεφάλι του καθενός που κατάπιε ιδεολογικά δηλητήρια και τώρα μεταμοντέρνα ιδεολογικά δηλητήρια. Ο πολίτης; Μα δεν χρειάζεται να είναι ενεργός ή «πνευματικά ζωντανός» καν. Ξέρουν κάποιοι και πρέπει με τον ένα ή άλλο τρόπο να συμμορφωθεί. Κυρίως όμως κατά διαταγή των La Mettrie και de Sade, των οποίων οι βδελυρές παραδοχές αναβίωσαν και εξωθούν προς την «κατασκευή» μηχανιστικά κινούμενους ανθρώπους. [βλ. και ένα παράρτημα στο τέλος] Απαγορεύεται να ταξιδεύουν και να αγωνίζονται για αυτό που πιστεύουν. Με την «ωραία Ελένη» τώρα θα σκοτιζόμαστε!

Δεν πρέπει να ξέρουμε πως ήταν ο κόσμος και πως εξελίχθηκε ακόμη και αν ήταν πολύ πιο πολιτικά ηθικός, εύτακτος και οργανωμένος συγκρινόμενος με τον σημερινό. Απαγορεύεται ο έρωτας ή η ζήλεια γιατί είναι σεξιστικά αυτά και παρωχημένα. Δεν σε θέλουν πια Οδυσσέα, να είσαι άνθρωπος όπως ο πολιτισμός σου το κατανοούσε. Ούτε καν να ταξιδεύεις και να έχεις στο νου –όπως αποδείχθηκε– αυτή την «αποκρουστική» έννοια που λέγεται πατρίδα. Και πολλοί αν τύχει και ταξιδέψουν «πρέπει» να μην έχουν στον νου τον δικό τους κόσμο, την Ιθάκη τους και την Πηνελόπη τους (ποια Πηνελόπη, γάμους, οικογένειες και άλλα παρωχημένα κολοκύθια, λένε οι μεταμοντέρνοι πρωταγωνιστές της πολιτικής ανευθυνότητας και της «πολιτικής» ελευθεριότητας!).

Στα εξάρχεια και στα κολωνάκια των πολλών υπερατλαντικών και ευρωπαϊκών μεταμοντέρνων γκέτο (αλλά και σε γκέτο άλλων θνησιγενών κρατιδίων) όλα είναι μηχανικά κινούμενα και εναλλάξιμα. Αυτός είναι ο καθώς πρέπει μεταμοντερνισμός και (σεξιστή Οδυσσέα!) άσε τις αγάπες, την πίστη στην Πηνελόπη και τους έρωτες με περιεχόμενο. Σε αυτά τα ανθρωπολογικά ουδέτερα καθωσπρέπει μεταμοντέρνα πλάσματα πρέπει να μοιάζεις. Τίποτα άλλο: Συρρικνώσου και αν ερωτευτείς είσαι σεξιστής. Αν είσαι παντρεμένος με την Πηνελόπη και μείνεις πιστός σε αυτή πάλι είσαι παρωχημένος και πάλι ακατάλληλος. Δεν χρειάζεται έρωτας και φιλία σε ένα κατ’ εντολή ανυπόστατο κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι δεν είναι πλάσματα αλλά εναλλάξιμα αντικείμενα που κινούνται χαμηλά και επίπεδα για να υπηρετούν αδιαμαρτύρητα την αθέσπιστη διεθνική ιδιωτεία. Εάν διαβάσουν Όμηρο δεν θα προσέξουν καν ότι έχοντας στο νου σου τον Κόσμο σου, την Πατρίδα σου και την Πηνελόπη σου, δέθηκες στο κατάρτι για να αντισταθείς στην Σειρήνες και ότι παραμέρισες πολλές άλλες προκλήσεις. Και ότι όχι μόνο το ταξίδι κατάληξε στην Ιθάκη αλλά και εκδίωξες τους κατακτητές που παραμόνευαν να σου αρπάξουν την πατρίδα.

Εάν Οδυσσέα συνεχίζεις να είσαι ο ίδιος και ξαναγεννηθείς θα απογοητευτείς εάν απρόσεκτα μπεις σε σπήλαια όπου πια δεν υπάρχουν Κύκλωπες αλλά καθωσπρέπει απόγονοι του μεταμοντερνισμού γνήσιοι –αν και συνήθως ανεπίγνωστα– απόγονοι του  Μαρκήσιου de Sade. Ξέρουμε που κολυμπούσε!! ο Μαρκήσιος και η παρέα του. Εσένα Οδυσσέα αδιάντροπα σε βρίζουν αυτοί που συνειδητά ή ανεπίγνωστα είναι απόγονοι παρακμιακών φάσεων της σκέψης.

Πολύ πλούσιος ήσουν όταν ξεκίνησες για την Τροία και πλουσιότερος όταν κατάφερες να επιστρέψεις στην Ιθάκη σου. Κατανοητό γιατί σαν άνθρωπος ταξιδεύοντας κατά την διάρκεια της Οδύσσειάς σου όπως ιδιοφυώς το κατέγραψε ο Μεγάλος Όμηρος έκανες όχι μόνο ανδραγαθήματα αλλά και λάθη, πλην εν τέλει καταληκτικά και διδακτικά ο προσανατολισμός σου προς την Ιθάκη σου σε καθιστούν ιστορικό Παραδειγματικό πρότυπο. Ο Μεγάλος Όμηρος όπως και στην Ιλιάδα κατάγραψε τα πάντα μέσα και έξω για το τι είναι ο αυτεξούσιος άνθρωπος, η τιμή, η αξιοπρέπεια, ο έρωτας, η απιστία, η ατιμία, η ανεντιμότητα, η εγκληματική πονηριά, η βλασφημία, το άθλημα της συλλογικής (πολιτικής) ζωής, η γενναιότητα, ο ηρωισμός, η φιλοπατρία, τα δύσκολα διλήμματα που χρήζουν βέλτιστες αποφάσεις, τα διδάγματα των λαθών, το κατηφόρισμα και το ανηφόρισμα, η πρόοδος και η παρακμή, και τα λοιπά.

Όταν υπάρχουν τέτοιοι ωκεανοί πολιτικού στοχασμού κολυμπάς και μαθαίνεις τι είναι το επίγειο άθλημα της πολιτικής και του πολιτικού πολιτισμού, τι σημαίνουν τα παραστρατήματα και τι σημαίνει η πίστη στον κόσμο σου, στην πατρίδα σου, στην Πηνελόπη. Οι μεταμοντέρνοι καθωσπρεπισμοί και οι φορείς τους, όμως, τονίζουμε και υπογραμμίζουμε ξανά, άλλοι συνειδητά και άλλοι ανεπίγνωστα σε θέλουν χαμηλό, γραμμικά κινούμενο, ανέραστο, υπάκουο,   Έλα όμως που η ύβρις όσοι την εκφέρουν τους φέρνει την Νέμεση.

Μεταμοντερνισμός – παρατίθενται αυτούσια και χωρίς σχόλια μερικά αποσπάσματα από σημειώσεις της μελέτης του «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού» του Παναγιώτη Κονδύλη. Εισαγωγικά, σημειώνεται μόνο ότι η ανθρωπολογική συρρίκνωση που συνεπάγονται τα μεταμοντέρνα δόγματα που συγχώνευσαν τα παρωχημένα πλέον ιδεολογικά δόγματα του 19ου και 20ου αιώνα δεν πλήττουν όλους με τον ίδιο τρόπο. Βασικά ισχύει το η ύβρις φέρνει την Νέμεση. Αυτό είναι και το κύριο θέμα που αναλύεται στα βιβλία που αναφέρονται στο τέλος και σε επερχόμενο κείμενο για την Εθνεγερσία του διαχρονικού και οικουμενικού Ελληνικού έθνους, που τελικά ήταν και Εθνεγερσία του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων μετά την πτώση της Βυζαντινής Κοσμοπολιτείας και την έλευση του χάους των Νέων Χρόνων με ολιγαρχίες, δεσποτισμούς και αποικιοκρατία των ηγεμονικών κρατών που έξη χρόνια πριν την Επανάσταση του 1821 στην Βιέννη αποφάσισαν «όχι επαναστάσεις όχι δημοκρατία». Στο «ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός.
Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός», βλ. πιο κάτω, αυτά τα μείζονος σημασίας ζητήματα εξετάζονται εκτενώς και εντάσσονται στην ευρύτερη μεγάλη κοσμοϊστορική εικόνα. Και σε αυτό, ένα κεφάλαιο αφορά την Εθνεγερσία σε σύγκριση με το τι συνέβαινε στην Ευρώπη και στον κοσμο τον 18ο αιώνα.

Στα δυτικά κράτη στα θεμέλια του ηγεμονισμού εκκολάφθηκε ο μηδενισμός και ο συνεπής μηδενισμός που κατατρώει τώρα την υπόσταση των κοινωνιών, γεγονός που ερμηνεύει πολλά και ακόμη περισσότερα επερχόμενα. Αυτά συμβαίνουν στην Εσπερία όταν σε κολοσσιαία έθνη δισεκατομμυρίων της Ανατολής  -τα οποία πρέπει να πούμε έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν για να εξελιχθούν ανθρωποκεντρικά με όρους ελευθερίας– ο αποδυναμωτικός εάν όχι και δολοφονικός μεταμοντερνισμός είναι ανύπαρκτος. Τέλος, πολύ μεγάλης σημασίας για την κατανόηση μεγάλων σύγχρονων ζητημάτων είναι τα έργα του Γιώργου Κοντογιώργη για τον διαχρονικό Ελληνικό πολιτισμό, την εξέλιξη του κρατοκεντρισμού, την χιλιετή Βυζαντινή κοσμοπολιτεία και την Εθνεγερσία του Ελληνικού έθνους. Κρίσιμο για το σύγχρονο Ελληνικό κράτος είναι το βιβλίο του Ελληνισμός και Ελλαδικό κράτος, δύο αιώνες αντιμαχίας 1821-2021.

 Ακολουθούν τα αποσπάσματα από τον Κονδύλη, «Η παρακμή του Αστικού πολιτισμού» όπου δίνεται μια εικόνα για το ποιες είναι περίπου οι συνέπειες του συνεπούς μηδενισμού. Λογικό είναι σε κοινωνίες που πλήττονται από εσωτερικές αντιφάσεις, από μεταμοντέρνα δόγματα (που στο παρελθόν καλλιεργούσαν για τροφή ιθαγενών-στόχων soft power) δονκιχωτικά να τα βάζουν με τον … Όμηρο. Τον παμμέγιστο Όμηρο που είναι βασικά η βάση του πολιτικού πολιτισμού και ότι λέχθηκε και έγινε έκτοτε ανθρωποκεντρικά.

64 Αναλυτικό-συνδυαστικό «δεν υπάρχουν ουσίες ή πάγια πράγματα, παρά μονάχα έσχατα συστατικά στοιχεία, τα οποία εντοπίζονται με την συνεπή ανάλυση, σημεία ή άτομα των οποίων η υφή και η ύπαρξη συνίσταται απλώς και μόνο στην λειτουργία τους, δηλαδή στην ικανότητά τους να σχηματίζουν διαρκώς νέους συνδυασμούς μαζί με άλλα σημεία ή άτομα».

σελ.130 Όχι σταθερές σχέσεις αλλά συνδυασμοί: Αντικατάσταση του προσώπου από μεταβλητές λειτουργίες. Κινείται σε ευθεία γραμμή που τέμνεται από άλλες γραμμές … «στρατός μυρμηγκιών που κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις

«Τα πάντα μπορούν και επιτρέπεται να συνδυαστούν με τα πάντα, γιατί τα πάντα βρίσκονται πάνω στο ίδιο επίπεδο και δεν υπάρχουν οντολογικές προϋποθέσεις που θα εξασφάλιζαν το προβάδισμα ορισμένων συνδυασμών απέναντι σε άλλους».

Δυναμικό ισοζύγιο:  Απέραντη κινητικότητα και διαρκείς αναδιανομές ρόλων

Αναλυτικό-συνδυαστικό 65 «άπειροι συνδυασμοί των οποίων η ποικιλομορφία και συνάμα η παροδικότητα παραμερίζει ολοκληρωτικά την ιδέα της ουσίας και στην θέση της βάζει λειτουργικά κριτήρια και μόνον».

83 «Η οντολογική ανατίμηση της φύσης και του ανθρώπου όπως την επιχείρησε η αστική σκέψη ενάντια στην θεολογική κοσμοθεωρία, θα αφαιρούσε η ίδια το έδαφος κάτω από τα πόδια της αν διέλυε ακριβώς σε ανάερες λειτουργίες ότι ακριβώς ήθελε να ανατιμήσει. Η έννοια λοιπόν της λειτουργίας χρησιμοποιήθηκε στο μέτρο που αυτό φαινόταν απαραίτητο, για την ανασκευή της αριστοτελικής-σχολαστικής οντολογίας και μεταφυσικής» … «Η έννοια της ουσίας διατηρήθηκε αλλά συνάμα μεθερμηνεύτηκε έτσι ώστε να μη σημαίνει πια τις formae substantiales κτλ, παρά απλώς το υλικό υπόστρωμα των πραγμάτων η την prima materia, της οποίας η σχέση με τα συμβεβηκότα παρέμεινε αδιευκρίνιστη παρά τις σχετικές προσπάθειες».

130 Αντικατάσταση του προσώπου από μεταβλητές λειτουργίες. Κινείται σε ευθεία γραμμή που τέμνεται από άλλες γραμμές … «στρατός μυρμηγκιών που κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις σχηματίζοντας διαφορετικές διατάξεις και διάφορους συνδυασμούς».

130-1 «Το εσωτερικά διαλυμένο πρόσωπο ως μέλος μιας κοινωνίας αποτελεί ένα αδύναμο, στερημένο ταυτότητας και ανώνυμο σημείο, το οποίο χάνεται μέσα στην αχρωμία και στην ανωνυμία απρόσωπων δομών, ενώ τα ατομικά γνωρίσματα του προσώπου συρρικνώνονται σε απλά σημεία. Η εσωτερική διάλυση του προσώπου μεταπίπτει σε κατάτμηση της κοινωνικής ζωής σε άτομα – και τότε έρχεται η στιγμή όπου το διαλυμένο πρόσωπο αισθάνεται ως απλό σημείο ή ως παίγνιο στα χέρια ανεξέλεγκτων και αδιάγνωστων δυνάμεων». 131 «Πάνω από μια χαοτική ψυχή μπορεί να στέκεται μονάχα μια ζοφερή και καταθλιπτική εξουσία ή αυθεντία, η οποία είναι ακαταμάχητη ακριβώς επειδή δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά τις ανώνυμες εκείνες δομές που συγκρατούν τα πρόσωπα αφού πια τούτα εδώ ως κοινωνικές υπάρξεις έχουν μεταβληθεί σε σημεία ή άτομα»

130-1 «Η διάλυση του ουσιαστικού πυρήνα του προσώπου σε μεταβλητές λειτουργίες καταλήγει σε εξάλειψη του προσώπου ως προσώπου. Ό,τι προηγουμένως ήταν πρόσωπο εμφανίζεται τώρα ως απλό σημείο κινούμενο κατά μήκος μιας γραμμής, η οποία από την πλευρά της τέμνεται δίχως αναγκαίο λόγο με άλλες τέτοιες γραμμές. Θεωρούμενο εκ των έσω, το σημείο που αντιπροσωπεύει το πρόσωπο παραμένει φορτισμένο με όνειρα, μυθικούς και γενετήσιους συνειρμούς, φαντασίες ή νευρώσεις. Καθοριστική όμως είναι τώρα η θεώρηση εκ των έξω, και αυτή θέλει πρόσωπα έτσι φορτισμένα, δηλαδή διαλυμένα, μόνο σημεία αποτελούν, όταν κανείς τα βλέπει όχι μεμονωμένα, παρά στην ολότητα των αμοιβαίων σχέσεων. Τότε η κοινωνία των εσωτερικά διαλυμένων προσώπων φαίνεται στον παρατηρητή  σαν σωρός μυρμηγκιών που κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις σχηματίζοντας διαφορετικές διατάξεις και διάφορους συνδυασμούς».

177 κινηματογράφος «εξοικείωσε ευρείες μάζες με την προγραμματική και εσκεμμένη κατάτμηση  και ανασυγκρότηση της καθημερινής εμπειρίας – και μάλιστα τις έμαθε να αρέσκονται σε αυτή»

[!!! «Ασφαλώς, το απόλυτο όνειρο του συνδυασμού των πάντων με τα πάντα όπως εξαγγέλθηκε ήδη στην πρώιμη εποχή του λογοτεχνικού-καλλιτεχνικού  μοντερνισμού και λίγο κατόπιν στον λεγόμενο πολυγραμμικό λυρισμό των φουτουριστών, π.χ., δεν μπόρεσε να διατυπωθεί με θεωρητικά πειστικό τρόπο ούτε να πραγματοποιηθεί σε κοινωνικά αξιόλογη έκταση. Τα χρώματα, οι τόνοι, οι οσμές και οι ήχοι, παρέμειναν ξεχωριστά πράγματα, όπως ήσαν και προηγουμένως, παρ’ όλες τις προσπάθειες δημιουργίας της καθολικής αισθητικής και της καθολικής αίσθησης»

ΝΒ το ίδιο συμβαίνει και σε όλες τις άλλες εκφάνσεις και εκδοχές των πολιτικών φαινομένων. Το κοινωνικό και το πολιτικό αποδυναμώνεται και συνυπάρχει με τις αποδομητικές δυνάμεις που το κατατρώνε και το ροκανίζουν.]

181 «Τυπική αστική αμφιρέπεια» Το υπερβατικό για να μην υπάρξουν σοβαρές ιδεολογικές συνέπειες, έπρεπε να εξοβελιστεί αλλά όχι να εκμηδενιστεί εντελώς. Να αντικατασταθούν οι ουσίες από λειτουργίες αλλά το Υπερβατικό να υπάρχει φυτοζωόντας.

[!!! έξοχη περιγραφή της διαμάχης λόγω εγγενών αντιθέσεων που οδηγεί προς την μια ή την άλλη πλευρά του δίπολου Υπερβατικό – λειτουργισμός-υλισμός που έχει ως αποτέλεσμα] «Έτσι, η ιδέα της λειτουργίας οδηγήθηκε ως το συνεπές της τέρμα και επιστρατεύτηκε ενάντια στην ιδέα της ουσίας σ’ όλες της τις παραλλαγές και σ’ όλους τους γνωστικούς τομείς»

181-2 γύρω στο 1900 η ουσία καταλύεται εντελώς (ΝΒ όχι όμως στο επίπεδο της «καθημερινής εμπειρίας»). Ταυτόχρονα: 1. άρνηση των πλείστων εκπροσώπων της αστικής φιλοσοφίας να εγκαταλείψουν ολότελα την ουσία. 2. Συνεπείς και περιεκτικές επεξεργασίες της ιδέας της λειτουργίας που κυριάρχησαν. … 183 Η ουσία μετατρέπεται σε λειτουργικό σύστημα …

«Στον βαθμό που η ουσία μετατράπηκε σε λειτουργικό σύστημα, το μεμονωμένο πράγμα μετατράπηκε σε λειτουργικό σύστημα συμβάντων, και αυτό πάλι έκανε εύλογη  την αναζήτηση έσχατων συστατικών στοιχείων ή ατόμων. Μονάχα απλά στοιχεία μπορούν να αλλάζουν συνεχώς θέση και να έρχονται μεταξύ τους σε καθαρά λειτουργικές σχέσεις. Αντίθετα, οι αναγκαίες συνδέσεις στοιχείων δεν μπορούν να νοηθούν απλώς ως μεταβλητές λειτουργίες, παρά αναγκαστικά εμφανίζονται ως πάγιες ουσίες. Είτε τώρα τα έσχατα στοιχεία είναι αισθητήριες εντυπώσεις είτε φυσικά ή λογικά άτομα – το Όλο και κάθε ιδέα του Όλου συντρίβονται, ο κόσμος γίνεται χαλαρό άθροισμα τυχαίων και ασυνεχών συμβάντων ή βιωμάτων τα οποία συγκρατούνται με κατασκευές στο επίπεδο της θεωρίας. Η κατάρρευση της ιεραρχίας των ουσιών και η κατάλυση της ίδιας της ουσίας κατέστησαν με την σειρά τους αβάσιμη τη διάκριση, η οποία είχε βέβαια μεταφυσική προέλευση, όμως συνέχισε να αποτελεί συνηθισμένο και προσφιλές καταφύγιο του αστικού αγνωστικισμού» 183

«Τώρα πια δεν υπάρχει πάνω και κάτω, μπρος και πίσω. Τα απλά έσχατα στοιχεία της γνώσης, του είναι ή της λογικής βρίσκονται όλα πάνω στο ίδιο αβαθές επίπεδο και περιμένουν τον μεγάλο μετασχηματιστή και συνδυαστή».

«Ένα εγώ διαλυμένο και στερούμενο ουσίας δεν μπορούσε να είναι ούτε γνωσιοθεωρητικό ούτε ηθικό υποκείμενο, μπορούσε να είναι μόνον αντικείμενο και όχι κυρίαρχος οργανωτής της γνώσης. Μετά την εξάλειψη του οργανωμένου και οργανωτικού γνωστικού υποκειμένου μπήκε λοιπόν αναγκαστικά στη θέση της γνωσιοθεωρίας, που κυριαρχούσε ήδη από τον 17^ο αώνα στην φιλοσοφία, η λογική, μέσα στην οποία δεν έμπαινε καθόλου το πρόβλημα του γνωστικού αντικειμένου». «Η μοντέρνα λογική υποτύπωσε το πρόγραμμά της αντιτιθέμενη στην αξίωση της αριστοτελικής λογικής να παράσχει γνώση ουσιών. Η λογική δεν έχει καμμιά σχέση με τέτοια γνώση, και ακριβώς γι’ αυτό οι προτάσεις της είναι ταυτολογικές ή αναλυτικές. Το (εμπειρικά δεδομένο) Είναι συλλαμβάνεται με συνθετικές κρίσεις a posteriori, συνθετικές κρίσεις a priori δεν μπορούν να υπάρξουν, γι’ αυτό και τα μαθηματικά πρέπει να θεμελιωθούν σε αναλυτική, δηλαδή λογική βάση». ΝΒ αγνωστικισμός επιτρέπει την πολυτέλεια η λογική να ασχολείται αποκλειστικά με τις λειτουργίες και «να παραμερίσει την διάκριση μεταξύ υποκειμένου και κατηγορήματος. Το υποκείμενο καταποντίζεται μέσα σε κατηγόρημα ή κατηγορήματα λειτουργικών σχέσεων, γεγονός που σημαίνει πλέον ότι δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από το άθροισμα των δυνατών κατηγορημάτων του».

186-7!! [οι βαθύτατες αντιαριστοτελικές ρίζες. Επιχειρώντας την κατάργηση των ουσιών και των ιεραρχιών ομοιογενοποίηση της ανθρώπινης κρίσης και συμπεριφοράς στην βάση μεταφυσικά προσδιορισμένων παραδοχών]. «Κατατμημένα άτομα αντιστοιχούν σε ατομικές προτάσεις οι οποίες συνδέονται με τυπικούς κανόνες προκειμένου να σχηματίσουν προτάσεις μοριακές, ενώ τα κριτήρια με βάση τα οποία κρίνεται η αλήθεια τούτων των προτάσεων, έχουν χαρακτήρα τυπικό και όχι οντολογικό». Στόχος τώρα γίνεται η γλώσσα, η γραμματική και το συντακτικό ούτως ώστε να μην προκαλούν «ανεπίτρεπτες υποστασιοποιήσεις και ουσιαστικοποιήσεις καθώς και μια αντίστοιχη κατανόηση του Είναι και του κόσμου».

ΝΒ Αυτό που βασικά έχουμε είναι μια αντικατάσταση της αριστοτελικής μεταφυσικής με μια υπερβατική και μεταφυσική του Λόγου που αντικατέστησε την πρώτη. Ενώ η «λογική μεταφυσική», όμως, δεν είναι συμβατή με τον Άνθρωπο, η αριστοτελική είναι συναρτημένη με τα καθημερινά ανθρώπινα ερωτήματα επιχειρώντας μια λογική απάντηση. Οι βαθύτατα αντιαριστοτελικές ρίζες. Επιχειρώντας την κατάργηση των ουσιών και των ιεραρχιών ομοιογενοποίηση της ανθρώπινης κρίσης και συμπεριφοράς στην βάση μεταφυσικά προσδιορισμένων παραδοχών … Κατά της γλώσσας που υποστασιοποιεί και ουσιαστικοποιεί την κατανόηση του Είναι και του κόσμου

187 Σύλληψη των πραγμάτων με την συμβατική τους υφή (ο συμβατικισμός γεννήθηκε στο πλαίσιο του αστικού αγνωστικισμού) και η μοντέρνα λογική (αφετηριακή άρνηση της ουσίας) είναι παράλληλα και συγγενή φαινόμενα … 188 Πραγματικότητα νοείται με ότι μπορεί να γνωσθεί συμβατικά ..

220 «Στην δημοκρατική αντίληψη συμβαδίζουν λοιπόν, παράδοξα αλλά λογικά, η ριζοσπαστικοποίηση του ατομικισμού και το αίτημα οργανωμένης προστασίας των ατόμων» … η κατοχύρωση αυτών απαιτεί κοινωνική πρόνοια σε τομείς που θα καταστήσουν εφικτή την αυτοπραγμάτωση του αυτοτελούς ατόμου… «Ότι αρχίζει ως κοινωνική πρόνοια εμπνεόμενη από ηθικά κίνητρα καταλήγει έτσι στον ατομικιστικό ηδονισμό».

ΝΒ. Στον δυτικό κόσμο αυτό γίνεται με αμφότερες τις προσεγγίσεις και αποτελεί πηγή αμφιρρέπειας και κοινωνικών εντάσεων όταν υπάρχει κρίση. Στην ΕΣΣΔ εφαρμόστηκε η δεύτερη μέθοδος προγραμματικά και σε διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο. … ένθεν και ένθεν αντιφάσεις, αντιθέσεις, ασάφειες, επικαλύψεις και συγχύσεις

220-1 διττό πολιτικό-τακτικό πλεονέκτημα: «έθεσε αναγκαστικά τους αμιγείς φιλελεύφθερους σε μια ιδεολογική και ηθική διελκυστίνδα ενώ ταυτόχρονα διαχώρισε τη θέση της από τον εφιάλτη του σοσιαλιστικού κολλεκτιβισμού».

221-2 Παράδοξο ο δημοκρατικός φιλελευθερισμός στήριξε τα επιχειρήματά του σε επιχειρήματα κοινωνιολογικά «οπότε το ίδιο εκείνο ανθρώπινο πρόσωπο, ως κύριο οντολογικό κατηγόρημα του οποίου θεωρείται η αξιοπρέπεια παρουσιάζεται ταυτόχρονα ως άβουλο προϊόν «αντικειμενικών παραγόντων».

οι ηδονιστικές στάσεις και η εναλλαξιμότητα των προσώπων και ρόλων». … Εδραίο νόημα στο παρελθόν σήμαινε εδραίες ιεραρχικές σχέσεις. Εγκόσμιες λύσεις που μπορεί πολλοί άνθρωποι «τις αντιλαμβάνονται ως μεστές νοήματος και αξίας» 267 «Ο πλουραλισμός των αξιών συνιστά μιαν ιδιαίτερα περίπτωση της γενικής κατάστασης πραγμάτων, στην οποία πολλά εναλλάξιμα και συνεπώς κατ’ αρχήν ισότιμα στοιχεία συνυπάρχουν και μπορούν να συνδυαστούν μεταξύ τους με διαφορετικούς τρόπους».

Μερικές συναφείς αναρτήσεις

Σημείωση. Μερικά ζητήματα που θίγονται πιο πάνω εξετάζονται στα κεφάλαια 4 και 5 του Κοσμοθεωρία των Εθνών. Αναλύονται εκτενέστερα και εντάσσονται υπό ένα ευρύτερο σύγχρονο και κοσμοϊστορικό πρίσμα στο «ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και
Πολιτισμός» (Εκδόσεις Ποιότητα Απρίλιος 2023).  Βλ. επίσης:

• «Εσχατολογικό ιδεολογικό δηλητήριο και πολιτική θεολογία versus Αριστοτελική πολιτική σκέψη» https://wp.me/p3OlPy-1Ku
• ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΈΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΎ ΚΑΙ Η ΚΑΤΆΛΗΞΉ ΤΟΥ: ΚΑΤΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ,ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝhttp://wp.me/p3OqMa-138
• ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΡΟΚΑΝΙΖΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΛΗΓΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΚΔΟΧΗ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΜΟΡΡΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1kS
• ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν. http://wp.me/p3OlPy-1bQ –  http://wp.me/p3OqMa-15l
• ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ, ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΔΕΣΠΟΤΕΙΑ VERSUS ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ / ΙΣΧΥΡΕΣ… http://wp.me/p3OlPy-10O 
• Μαζικοπαραγωγή, μαζικοκατανάλωση, αστικοποίηση, ανθρωπολογική συρρίκνωση, «δενδρο-φοβιά», «φυλλο-φοβία», «φύση-φοβία». https://wp.me/paSdey-ZS
• «Θεοφάνεια versus μηδενισμός»: Το αντί-πνευματικό και εθνομηδενιστικό μείγμα της συμφοράς των νεοελλήνων και όχι μόνο (προστέθηκε δοκίμιο για τον μεταμοντερνισμό) https://wp.me/paSdey-4ID
• https://wp.me/p3OqMa-1wa
• Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ http://wp.me/p3OlPy-ZB 
• Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. http://wp.me/p3OlPy-Zv 
• ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΎ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-Vv 
• Προσανατολιστική πολιτική σκέψη Ομηρικών προδιαγραφών. Όμηρος, Θουκυδίδης, Αριστοτέλης, Καβάφης, Ιθάκη, Πατρίδα https://wp.me/p3OqMa-1qL
• Ο πολιτικός στοχασμός, οι κλασικοί, οι σύγχρονοι, το «ταξίδι» και ο Καβάφης https://wp.me/p3OqMa-1yz
• Η Εθνική Ανεξαρτησία ως η κοινή Κοσμοθεωρία όλων των Εθνών και η Ελληνική Επανάσταση του 1821 https://wp.me/p3OlPy-2db πανηγυρικός
• Εθνική Ανεξαρτησία / Συλλογική Ελευθερία: Η Μόνη Κοσμοθεωρία Όλων Των Εθνών. «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ. ΤΙ ΣΥΓΚΡΟΤΕΙ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΑΤΕΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ»: Κάποια πράγματα τα γράφεις για να μην χρειάζεται να τα αναθεωρείς κάθε μέρα αλλά για να κτίζεις πάνω σ’ αυτά: https://wp.me/p3OqMa-1oP
• Ελληνικότητα, Δημοκρατία, Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία. https://wp.me/p3OlPy-299
• Δημοκρατία, Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία, Ελληνικότητα, Εθνοσυνέλευση, όχι ανυπόστατες ιδεολογίες και ιδεολογήματα. «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;» ΠΟΤΕ ΕΜΦΥΛΙΟΣ! https://wp.me/p3OqMa-1uU
• Γρηγόρης Αυξεντίου, ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ – Ελευθερία ή θάνατος https://wp.me/p3OqMa-1uJ
• ΗΘΙΚΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ* https://wp.me/p3OlPy-1O2
• Μοντερνισμός-Μεταμοντερνισμός: Διαδρομές του ιδεολογικού φαινομένου και η κατάληξή τους στην κυριαρχία των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων http://wp.me/p3OlPy-1GB
• ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Τι είναι οι Θερμοπύλες, εν τέλει; Τι είναι η Ιθάκη; Τι είναι οικογένεια; Τι είναι πατρίδα; http://wp.me/p3OlPy-1pZ – http://wp.me/p3OqMa-1j0
• ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1ij – http://wp.me/p3OlPy-1pn
• Α. Ένας πρώτος ορισμός του μεταμοντέρνου πολέμου. Β. Οι κύριες πτυχές κάθε πολέμου και ο μεταμοντέρνος πόλεμος.Γ. Συμπεράσματα και περιγραφές του μεταμοντερνισμού. Δ.Προσανατολισμοί θεραπειών. ΥΣΤΕΡΌΓΡΑΦΟ. Soft–power, μεταμοντέρνα πραξικοπήματα και συμπαρομαρτούντα. ΠΑΡΆΡΤΗΜΑ: Διαδρομή του μοντερνισμού, των ιδεολογιών και του μεταμοντερνισμού κατά την διάρκεια των ύστερων Νέων  Χρόνων.
• ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων ­– http://wp.me/p3OlPy-1bH – http://wp.me/p3OqMa-13c
• και
• Οντολογική θεμελίωση του Πολιτικού και ο ρόλος της ισχύος στην αθέσπιστη διεθνή πολιτική: Πολιτικός στοχασμός versus Πολιτική Θεολογία http://wp.me/p3OlPy-1no – http://wp.me/p3OqMa-1hI
• Tο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα και η διαδρομή της ανθρωποκεντρικής πολιτικής θεμελίωσης http://wp.me/p3OlPy-1id (με 5.1 Κοσμο)
• Εθνομηδενιστικές απογειώσεις: Η «Μπουμπουλίνα η … “ερωτιάρα”» και … η Ελληνική Επανάσταση https://wp.me/p3OqMa-1L6
• Ρήγας Βελεστινλής. «ΆΜΑ [να] ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ»: Ελληνικότητα, φιλοπατρία, εθνική ανεξαρτησία, ελευθερία, δημοκρατία https://wp.me/p3OlPy-W4
• «Πολιτική θεωρία του Διεθνούς Συστήματος: Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο». https://wp.me/paSdey-1TV
• Ρήγας Βελεστινλής. «ΆΜΑ [να] ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ»: Ελληνικότητα, φιλοπατρία, εθνική ανεξαρτησία, ελευθερία, δημοκρατία https://wp.me/p3OlPy-W4
• 
•  
• Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
• www.ifestos.edu.gr – info@ifestos.edu.gr www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
• Twitter https://twitter.com/ifestosedu
• Linkedin https://www.linkedin.com/in/panayiotis-ifestos-0b9382131/
• Instagram https://www.instagram.com/p.ifestos/
• Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
• Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
• Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
• Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
• Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
• ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/
• Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
• Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
• Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Ελευθερία https://www.facebook.com/groups/philopatria/
• Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
• Κονδύλης Παναγιώτης – https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
• Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
• Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
• Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
• Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
• Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
• «Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos

Κατηγορίες:πολιτισμός, πολιτική θεωρία, πολιτική θεωρία του διεθνούς συστήματος, Όμηρος, Αριστοτέλης, Οδυσσέας, Οδύσσεια, Ομηρος

Ετικέτες: πολιτική θεωρία του διεθνούς συστήματος, σεξισμός, ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ, εθνομηδενισμός, μεταμοντερνισμός