Περιεχόμενα: 1. Εισαγωγή. 2. μερικά αίτια πνευματικής αναπηρίας 3. Θεωρήσεις διεθνούς πολιτικής 4. Ιατρική και θεωρήσεις διεθνών σχέσεων. Διαγνώσεις και θεραπείες. 5. Περί «κακών» και «καλών» κοινωνιών το ανάγνωσμα 6. Πόλεμος και γνωστικές ποιοτικές βαθμίδες 7. Διαχρονικά πολιτικοανθρωπολογικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου 8. Μεταμεσαιωνικές ηγεμονικές διοικήσεις και η εκκόλαψη του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος εν μέσω αποικιοκρατίας και παρακμής του πολιτικού στοχασμού. 9. Το Αριστοτελικά νοούμενο έλλογο ανθρώπινο ον και εξελικτική συγκρότηση και συγκράτηση των κοινωνικών οντοτήτων 10. Σύγχρονες ανυπόστατες εσχατολογίες περί ενός ανθρωπολογικά 11. εξομοιωμένου και πολιτικά εξισωμένου πλανήτη 12. ΕΕ: Ο καθείς που ομιλεί ή γράφει περί καλών «σταθερών διεθνών σχέσεων και ευρωπαϊκής πολιτικής» εάν θέλει να σέβεται τον εαυτό του και αυτούς που τον διαβάζουν ή ακούνε, καλά κάνει να φροντίσει να αποκτήσει γνώση και επίγνωση της καταμαρτυρούμενης διαχρονικής και σύγχρονης πραγματικότητας 13. 1989-1995. Γερμανική επανένωση και γεγονότα που προσδιορίζουν το Μεταπολεμικό/μετά-αποικιακό πολιτικό και στρατηγικό περιβάλλον της Ευρώπης 14. Γιατί διαιωνίστηκε η Ατλαντική Συμμαχία και προεκτάσεις αυτής της εξέλιξης και θέσεις για τις σχέσεις με την Ρωσία. 15. Παρατίθενται μερικές συναφείς αναρτήσεις

Εισαγωγή

Καλό είναι να παρακάμπτονται ανυπόστατες γνώμες που βαίνουν αντίρροπα στον μακραίωνα πολιτικό πολιτισμό της Ελληνικότητας που εδραίωσε την τυπολογία των βαθμίδων δημοκρατίας. Καλό είναι επίσης κανείς να μην συνομιλεί, τουλάχιστον επώνυμα, με όσους παραμιλούν αντί να μιλούν. Με όσους εθελοτυφλούν μπροστά στο γεγονός ότι το πολιτειακό γίγνεσθαι ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι μια Οδύσσεια. Ότι επίσης πασίδηλα και καταμαρτυρούμενα εντός του διεθνούς συστήματος δύο εκατοντάδων κρατών κάθε κοινωνική οντότητα διαθέτει την δική της πολιτισμική ιδιοσυστασία και το δικό της κοινωνικοπολιτικό γεγονός το οποίο διαρκώς εξελίσσεται άλλοτε ανοδικά και άλλοτε καθοδικά. Καλά κάνει κανείς επίσης να μην συνομιλεί με όσους είναι φορείς παθιασμένων και ανυπόστατων αντιλήψεων που συνειδητά ή ανεπίγνωστα ή λόγω άγνοιας και ιδεολογικά εκπορευμένης εθελοτυφλίας γέρνουν την πλάστιγγα των δημόσιων και «επιστημονικών» συζητήσεων προς αξιοθρήνητες ρατσιστικές, φασιστικές, απλουστευτικές, γραμμικές, εμφύλιες και άλλες γνώμες οι οποίες αντιβαίνουν τόσο με τον διαχρονικό Ελληνικό πολιτισμό όσο και με τον εν γένει διαχρονικό πολιτικό πολιτισμό των ανθρώπων.

μερικά αίτια πνευματικής αναπηρίας

Ο συντρέχων πόλεμος της Ουκρανίας αλλά και ο πόλεμος της Μέσης Ανατολής και άλλες διεθνείς διενέξεις οφείλονται σε αίτια τα οποία ακόμη και νήπια λογικά γνωρίζουν και απέχουν από πολωτικές και αδιέξοδες θέσεις. Όμως, προς τέτοιες αδιέξοδες θέσεις καταλήγουν ουκ ολίγοι που επηρεάζονται:

α) από ανυπόστατες ιδεολογικές εσχατολογίες,

β) λόγω πνευματικών τραυμάτων ή και πνευματικής αναπηρίας λόγω τραγικών εμφύλιων συνδρόμων και λόγω ελλείμματος στοιχειώδους γνώσης για τα τρία επίπεδα ανάλυσης —του ανθρώπου, των κρατών και του διεθνούς συστήματος— και του τρόπου που συμπλέκονται ή διακρίνονται,

γ) λόγω πνευματικού ροκανίσματός τους που προκαλούν οι στρατηγικές soft power άλλων κρατών συνήθως ηγεμονικών

δ) λόγω νεόκοπων μηδενιστικών παραδοχών που αντιβαίνουν στο φυσικό και το φυσιολογικό και

ε) λόγω πολλών άλλων παρόμοιων ή παραπλήσιων αιτίων που ροκανίζουν ή και εκμηδενίζουν την πολιτική σκέψη και τον πολιτικό ορθολογισμό.

Κατά όποιου επιχειρεί να αναλύσει αξιολογικά ουδέτερα την καταμαρτυρούμενη πραγματικότητα συχνά εκτοξεύονται ύβρεις και υπονοούμενα περί «εμμίσθων» «αντί-ρωσισμού» ή «φιλορωσισμού», «πουττινισμού» ή «αντί-πουττινισμού», «αντί-αμερικανισμού» ή «φιλο-αμερικανισμού», «αντί-εβραϊσμού» ή «φιλοεβραϊσμού», «αντί-γερμανισμού» ή «ναζιστών», «τραμπισμού» ή «αντί-τραμπισμού», «δημοκρατών» ή «αντί-δημοκρατών», και πολλά άλλα συναφή και συμπαρομαρτούντα που καμιά σχέση δεν έχουν με την ιστορική και σύγχρονη πραγματικότητα των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου. Εν τέλει εάν κάτι είναι φασιστικό και ναζιστικό είναι να ενοχοποιείται μια οποιαδήποτε !! κοινωνία.

Θεωρήσεις διεθνούς πολιτικής

Τέτοια παραμιλητά και τέτοιες παρακρούσεις, επίσης, δεν σχετίζονται με καλές «θεωρήσεις διεθνών σχέσεων» και αντίθετές τους. Αξιόπιστες και χρήσιμες θεωρήσεις, εν τέλει, είναι μόνο εκείνες οι οποίες θα μπορούσαν να περιγράψουν βάσιμα και χρήσιμα τα φαινόμενα εντός ενός οποιουδήποτε εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος και του συγκαιρινού διεθνούς συστήματος όπως επακριβώς ορίζεται από τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Και δεν μπορεί να τύχει βάσιμης περιγραφής το Μεταπολεμικό και Μεταψυχροπολεμικό σύστημα εάν οι συζητήσεις πολώνονται γύρω από «αντί-ευρωπαίους» και «ευρωλιγουρηδες» σε αναφορά με μια ανύπαρκτη και φαντασιόπληκτα επινοημένη «ευρωπαϊκή ένωση» μέσα στο υλιστικό καζάνι της οποίας θα εξομοιωθούν ανθρωπολογικά και εξισωθούν πολιτικά τα Ευρωπαϊκά εθνοκράτη και οι πολίτες τους. Να αναφερόμαστε και να γράφουμε για τα πιο πάνω αλλά με όρους στοιχειωδών γνώσεων, ιδεολογικά στερημένα και ποτέ με εργαλεία επικοινωνιακών τεχνασμάτων. Το ίδιο ισχύει για το σύγχρονο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα την δομή και την φυσιογνωμία του οποίου καταμαρτυρεί η πασίδηλη ισχύουσα οντολογικά θεμελιωμένη και διαρκώς εξελισσόμενη ισχύουσα πραγματικότητα.

Ιατρική και θεωρήσεις διεθνών σχέσεων. Διαγνώσεις και θεραπείες

Εν τέλει, όπως ορθά έγραψε ο σημαντικός διεθνολόγος Kenneth Waltz —θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε στους κλασικούς αλλά στεκόμαστε στους λίγους που λίγο-πολύ εδράζουν την πολιτική τους σκέψη σε γίγαντες της σκέψης όπως ο Θουκυδίδης και ο Αριστοτέλης—, στον οποίο όπως και για πολλά άλλα συχνά παραπέμπουμε, όταν εύστοχα επισήμανε ότι η διάγνωση της ισχύουσας κατάστασης και των παθογενειών της διεθνούς πολιτικής είναι το αντίστοιχο των διαγνώσεων της ιατρικής. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις όπως και σε κάθε άλλη κατάσταση των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου, λάθος διάγνωση των αιτίων οδηγεί σε λάθος θεραπείες και βλάβες ή θάνατο.

Επειδή δεν είναι σκοπός του παρόντος να επεκταθούμε για ζητήματα που αναλύθηκαν εκτενώς σε βιβλία και άρθρα, ακολουθούν μερικές ακόμη επισημάνσεις που έχουν συμφέρον να προσέξουν —εν τέλει για την δική τους αξιοπρέπεια και την ανάγκη να σέβονται τους άλλους— όσοι παθιασμένα, πολωτικά και δήθεν «δημοκρατικά» κινούμενοι επιδίδονται με αφορισμούς, καταδίκες άλλων κοινωνιών και εχθρότητα κατά άλλων εθνών και του εθνικού τους πολιτισμού όπως διαμορφώθηκε ιστορικά και όπως εξελίσσεται. Αυτές εν τέλει είναι εγγενώς ρατσιστικά εμφορούμενες σκέψεις, παραδοχές, θέσεις και τοποθετήσεις. Πιο συγκεκριμένα τα εξής σύντομα και περιληπτιά.

Περί «κακών» και «καλών» κοινωνιών το ανάγνωσμα

Πρώτον, καμιά κοινωνία δεν είναι κακή ή καλή. Τα μέλη όλων των διακριτών κοινωνικών οντοτήτων είναι έλλογα ανθρώπινα όντα τα οποία ακόμη και εάν βρίσκονται στις αφετηρίες των κοινωνικοπολιτικών τους διαδρομών αγωνίζονται για αυτεξούσιο βίο, ανοδικά κινούμενο Κοινωνικό-Πολιτικό γεγονός που καθιστά τους πολίτες εντολείς και την εξουσία εντολοδόχο και ανακλητή. Οι κατακτήσεις σε αυτό το ταξίδι της Οδύσσειας κάθε κοινωνίας είναι διαφορετικές, ποτέ δεν υπήρξε ένας ανθρωπολογικά-πολιτισμικά εξομοιωμένος πλανήτης και πολιτικά εξισωμένος και όλες οι κοινωνικές οντότητες είναι διαφορετικές και διαφορετικών βαθμίδων πολιτισμικής και δημοκρατικής εξέλιξης. Όποιος κατανοήσει αυτές τις διαχρονικές πραγματικότητες και δεν είναι εγκεφαλικά πληγωμένος από ανυποστατες προπολιτικές μηδενιστικές παραδοχές ποτέ δεν θα ιεραρχούσε αφοριστικά και αυθαίρετα τις κοινωνίες και τα κράτη τους.

Πόλεμος και γνωστικές ποιοτικές βαθμίδες

Δεύτερον, όπως ορθά επισήμανε ένας ακόμη μεγάλος αναλυτής, ο Martin Wight οι ποιοτικές βαθμίδες των θέσεων κάποιου για την διεθνή πολιτική κρίνονται από τις θέσεις που διατυπώνει για το φαινόμενο του πολέμου. Εκτός του ότι οι πολεμικές αναμετρήσεις εντός ενός εγγενώς διαφοροποιημένου πλανήτη είναι το σημαντικότερο διαμορφωτικό φαινόμενο της ιστορίας, υπάρχουν πολλών ειδών πόλεμοι. Όπως αμυντικός πόλεμος, ο αναθεωρητικός πόλεμος, ο εθνικοπελευθερωτικός πόλεμος, ιστορικά τραγικοί πόλεμοι, ηγεμονικοί πόλεμοι κτλ. Σε όλες τις περιπτώσεις, μια ρεαλιστική εκτίμηση των διεθνών σχέσεων απαιτεί ανάλυση του κόσμου όπως είναι και όχι όπως εμείς ή κάποιοι άλλοι φαντασιόπληκτοι εσχατολόγοι θα ήθελαν να είναι. Ορθή ανάλυση επίσης για τον ρόλο της ισχύος, ιδιαίτερα ένα οποιοδήποτε κράτος απειλείται και επιχειρεί να αποτρέψει τον πόλεμο και να διασφαλίσει την ακεραιότητα της Επικράτειάς του σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες.

Διαχρονικά πολιτικοανθρωπολογικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου

Τρίτον, εξίσου σημαντικές είναι οι υπογραμμίσεις του «Θουκυδίδειου» Robert Gilpin: σε μια πολυσυζητημένη αντιπαράθεσή του σε συνέδριο με νεοφιλελεύθερους υποστηρικτές του «ήπιου ηγεμονισμού» ο οποίος, όπως γνωρίζουμε, Μεταψυχροπολεμικά οδήγησε σε «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» που κατεδάφισαν κράτη και αποσταθεροποίησαν πολλές περιφέρειες:

Α) Καθ’ όλη τη διάρκεια της γνωστής ιστορίας πέντε περίπου χιλιετιών, βασική μονάδα κοινωνικής οργάνωσης στον διεθνή χώρο και θεμέλιο των πολιτικών σχέσεων είναι η «ομάδα» και όχι τα άτομα ή οι τάξεις. Αυτή η παραδοχή παραπέμπει σε μια άλλη πραγματικότητα, δηλαδή πως σ’ ένα κόσμο με ανεπάρκεια πόρων οι άνθρωποι βρίσκονται αντιμέτωποι για τη διανομή τους ως ομάδες και όχι ως άτομα.

Β) Ο «homo sapiens» είναι είδος ανήκων σε εθνικές οντότητες στις οποίες, για τους περισσότερους από εμάς, η πίστη και νομιμοφροσύνη είναι υπεράνω όλων των άλλων κριτηρίων ή παραγόντων εκτός της οικογένειας. Στα νεότερα χρόνια, αυτές τις ανταγωνιζόμενες ομάδες-φυλές τις ονομάσαμε “έθνη-κράτη” και την πίστη-νομιμοφροσύνη σ’ αυτά «φιλοπατρία» ή “εθνικισμό”…

Γ) Αν και η μορφή και ο χαρακτήρας αυτών των ομάδων μεταβάλλεται –φυλές, βασίλεια, αυτοκρατορίες, έθνη-κράτη– λόγω οικονομικών, δημογραφικών, τεχνολογίας και άλλων κριτηρίων και παραγόντων, η θεμελιώδης συγκρουσιακή φύση της μεταξύ τους σχέσης δεν μεταβάλλεται.

Δ) Κατά συνέπεια, ανεξάρτητα της μορφής διεθνούς οργάνωσης που προκρίνει κάποιος λόγω ιδεολογικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπόφευκτα απαιτείται παραδοχή της «ομάδας» ως βασικής συλλογικής μονάδας οργάνωσης του διεθνούς συστήματος.

Ε) Στις πολιτικές σχέσεις όλων των ειδών και όλων των επιπέδων παρατηρείται πως η ισχύς και η ασφάλεια είναι πρωταρχικής σημασίας στον προσδιορισμό των ανθρωπίνων κινήτρων.

ΣΤ) Παραπέμποντας στον Θουκυδίδη, ο Gilpin συνεχίζει αναφέροντας πως η συμπεριφορά των ανθρώπων επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες ή κριτήρια όπως τιμή, απληστία και προπαντός φόβο τα οποία συναρτώνται άμεσα με την ισχύ, την θέση και τον ρόλο. Αν και η ισχύς δεν είναι το μόνο κριτήριο. Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι, επιβραβεύουν, επίσης, την αλήθεια, την αρετή, την καλοσύνη και την ομορφιά. Πλην όμως, υπό συνθήκες συνεχών και έντονων αγώνων ισχύος μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, όλες οι πιο πάνω αγαθές επιδιώξεις και ηθικά κριτήρια χάνονται εάν δεν διασφαλιστούν κατά της υπέρτερης, επιθετικής και καταχρηστικής χρήσης της ισχύος από άλλες συλλογικές οντότητες.

Δομή, λειτουργίες και χαρακτηριστικά του διεθνούς συστήματος

Προσθέτουμε ότι συνέπεια αυτών των αλάνθαστων ιστορικά και σύγχρονα καταμαρτυρούμενων βεβαιοτήτων για τους ανθρώπους, τα κράτη και τον κόσμο, κάθε «θεώρηση» ή ανάλυση –δεν μιλάμε μόνο για αναλύσεις φορέων τίτλων— για να μην βαίνει αντίρροπα στον πολιτικό ορθολογισμό, τις αληθείς πνευματικές και κοσμοθεωρητικές δομές του κόσμου και για να μην ενοχοποιείται μια οποιαδήποτε κοινωνία, απαιτείται να είναι συμβατή με τα πιο πάνω θεμελιώδη διαχρονικά χαρακτηριστικά του διεθνούς συστήματος τα οποία διαρκώς επαληθεύονται και διαρκώς καθιστούν ολοφάνερη την σημασία της πατρίδας, της φιλοπατρίας και του κράτους-πολιτείας ως θεσμού συλλογικής ελευθερίας των πολιτών κάθε κοινωνίας τα μέλη της οποίας επιθυμούν να αυτό-θεσπίζονται αυτεξούσια εντός του οικείου πολιτειακού γίγνεσθαι [—και με όρους συμβατούς με την δική της πάντα ιδιαίτερης, ιδιόμορφης και διαφορετικής από κάθε άλλη εθνικής ιδιοσυστασίας όπως είναι και όπως εξελίσσεται—].

Για να συντομεύσουμε, γράφουμε και το αυτονόητο, ότι δηλαδή όλα τα κράτη όρισαν στον Καταστατικό Χάρτη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών την κρατική κυριαρχία, δηλαδή την εθνική ανεξαρτησία, ως το καθεστώς του σύγχρονου κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος.

Τέταρτον, ολοκληρώνοντας το παρόν σύντομο κείμενο που γράφτηκε με αφορμή κάποια παραμιλητά για «ορθές θεωρήσεις των διεθνών σχέσεων», θα μπορούσαμε να αναφερθούμε συνοπτικά στις περιπτώσεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει σε χιλιάδες σελίδες βιβλίων και άρθρων αξιολογικά ουδέτερων περιγραφών και ερμηνειών του υπογράφοντος και μερικών ακόμη όταν αναλύουν τα τρία επίπεδα με ιδεολογικά-εσχατολογικά στερημένο τρόπο.

Για τους «κακόπιστους» ή ανεπίγνωστα αφελείς τονίζεται πως οι πιο πάνω υπογραμμίσεις και αυτές που έπονται, δεν προδικάζουν τις αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής του δικού μας ή ενός οποιουδήποτε άλλου κράτους, τις συμμαχικές τους συγκλίσεις ή τις εξισορροπητικές επιλογές τους, τους διπλωματικούς ελιγμούς και τις επιλογές αποφάσεων στην βάση εναλλακτικών στρατηγικών επιλογών που απορρέουν από τα επιτελεία και την πολιτική εξουσία κάθε βιώσιμης πολιτείας. Σε κάθε περίπτωση, τρεις θέσεις που διατυπώνονται ξανά και ξανά και επί μακρόν και που αφορούν τους προσανατολισμού ενός κράτους, είναι οι εξής: Πρώτον, είναι πασίγνωστη η στρατηγική των ναυτικών δυνάμεων πάνω στην Περίμετρο της Ευρασίας και η γεωγραφική θέση της Ελλάδας καθιστά αυτονόητες τις συμμαχικές επιλογές. Δεύτερον, ένα οποιοδήποτε κράτος έχει συμφέρον να συμμετέχει στους διεθνείς θεσμούς και η ΕΕ θεωρείται ένας τέτοιος θεσμός. Τρίτον, το μείζον ζήτημα εντός των διεθνών θεσμών στους οποίους συμμετέχει ένα κράτος είναι αφενός, να έχει ως άξονα των επιλογών του την κρατική κυριαρχία του και τα εθνικά του συμφέροντα και αφετέρου, ακατάπαυστα και αδιάλειπτα να διεξάγει συναλλαγές στην βάση αυτών των συμφερόντων με σκοπό ισόρροπες και συμμετρικές σχέσεις με τα άλλα κράτη και ιδιαίτερα τα ισχυρότερα κράτη (βλ. [«ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας. «Πελατειακές σχέσεις» («patron-client relations») μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών και ο διάλογος Μηλίων-Αθηναίων στον Θουκυδίδη». https://piotita.gr/?p=3101).

Μεταμεσαιωνικές ηγεμονικές διοικήσεις και η εκκόλαψη του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος εν μέσω αποικιοκρατίας και παρακμής του πολιτικού στοχασμού

Α) Η συγκαιρινή Ευρώπη προέκυψε από τις Μετα-Μεσαιωνικές ηγεμονικές διοικήσεις που ονομάστηκαν κράτη εντός των οποίων οι δύσμοιροι Μεταμεσαιωνικοί είλωτες και δουλοπάροικοι καταδυναστεύονταν. Μέχρι και τον εικοστό αιώνα, επίσης, εκτός από το γεγονός ύπαρξης ανελέητων αποικιοκρατικών δομών που οδήγησε στην καταλήστευση των περισσότερων κοινωνιών του πλανήτη και εξόντωσε εκατομμύρια, η «κρατική συνοχή» επιτεύχθηκε με αβάστακτες εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες για τις οποίες κάθε αναλυτής που θέλει να σέβεται τον εαυτό του καλά κάνει να φροντίσει να μάθει αριθμούς. Εκατομμύρια εξοντώθηκαν επίσης όταν οι υπόδουλες κοινωνίες ανά τον πλανήτη διεξήγαγαν εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες κατά των Ευρωπαϊκών αποικιοκρατικών δυνάμεων. Και πάλι, κάθε αναλυτής που θέλει να σέβεται τον εαυτό του καλά κάνει να φροντίσει να μάθει αριθμούς πόσοι Αλγερινοί εξοντώθηκαν από τους Γάλλους αποικιοκράτες όταν αξίωσαν και αγωνίστηκαν για να γίνουν ανεξάρτητοι. Τα ίδια υπέστησαν πολλές άλλες κοινωνίες από την Βρετανική αποικιοκρατική δύναμη.

Το Αριστοτελικά νοούμενο έλλογο ανθρώπινο ον και εξελικτική συγκρότηση και συγκράτηση των κοινωνικών οντοτήτων

Β) Παρενθετικά, εν τούτοις, τονίζεται το γεγονός πως ΤΟ ΕΛΛΟΓΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΟΝ —χωρίς ποτέ να μπορούν να γίνουν προβλέψεις για το πότε και πως— τελικά αγωνίζεται, εξελίσσεται, απαιτεί αυτεξουσιότητα και ανοδικό ρόλο ως πολίτης. Πως επαληθεύεται; Ερωτάται: Είναι η ίδια η συγκαιρινή κατάσταση των Ευρωπαϊκών κοινωνιών με αυτή του 16ου ή 17ου αιώνα; Ασφαλώς όχι. Οι περιπέτειες της Οδύσσειάς τους όπως πάντα ήταν (και αυτό ισχύει για όλα τα έθνη) είναι αναπόφευκτες και η ανοδική τροχιά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αντιστροφές, ατυχήματα και οπισθοδρομήσεις.

Σύγχρονες ανυπόστατες εσχατολογίες περί ενός ανθρωπολογικά εξομοιωμένου και πολιτικά εξισωμένου πλανήτη

Για τις σύγχρονες αντιφάσεις, αντιθέσεις και αντιστροφές, όμως, ορθό είναι να αναζητηθούν τα κύρια αίτια πρωτίστως στις εσχατολογικές ιδεολογικές διαιρέσεις που απορρέουν από την διολίσθηση των Νέων Χρόνων στον υλισμό, την αντί-πνευματικότητα, τον μηδενισμό και τις διεθνιστικές εσχατολογίες οι οποίες αν και πασίδηλα εγγενώς ανυπόστατες —και ιστορικά καταμαρτυρούμενα, Edward H. Carr, αποτελούσαν μεταμφιέσεις των εκάστοτε ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος—, διαίρεσαν εμφύλια τις κοινωνίες και δημιούργησαν χείμαρρους πνευματικού, πολιτικού, θεσμικού και στρατηγικού ανορθολογισμού. Εξ ου και είναι άστοχο και υβριστικό οι κομματικές διαιρέσεις εντός των σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών και όχι μόνο, να οδηγούν σε χαρακτηρισμούς για δεξιούς, αριστερούς, ακροδεξιούς, φασίστες, δημοκράτες, αντί-δημοκράτες κτλ. Για παράδειγμα, όταν άτομα διατυπώνουν ρατσιστικές και φασιστικές θέσεις δεν εντοπίζονται μόνο εντός ενός κράτους, κυρίως επειδή παρασύρονται μέσα σε ανορθολογικούς και κομματικούς χείμαρρους που προκαλούν σύγχυση και ανορθολογικές ταυτίσεις. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι που μέσα σε αυτούς τους χειμάρρους είτε το θέλουν είτε όχι είτε το κατανοουν είτει όχι παρασύρονται στην διατύπωση συνθημάτων και ανυπόστατων όρων και εννοιών κυρίως ιδεολογικά διεφθαρμένων — όχι επειδή έτσι γεννήθηκαν, αλλά επειδή η Μεταμεσαιωνική τροχιά της διεθνούς πολιτικής τους δημιούργησε παγίδες και ανορθολογικές Συμπληγάδες. Συνήθως επίσης, πολλοί από αυτούς χωρίς να είναι φορείς φασιστικών παραδοχών απελπισμένα ταυτίζονται μέσα σε συχνά και λίγο ή πολύ πανομοιότυπες κομματικές ομαδοποιήσεις. Αφήνοντας προς το παρόν το τι συνέβη στην Αμερικανική ήπειρο επειδή αναλύθηκε εκτενώς αλλού και θα επανέλθουμε, και για να μην αναφερόμαστε μόνο στην Δύση, υπενθυμίζεται ότι, εκτός από την αποικιοκρατική υποδούλωση, οι Ανατολικές εθνικές οντότητες επηρεάστηκαν ακόμη περισσότερο και επί δύο αιώνες λόγω αποικιοκρατίας και στην συνέχεια λόγω πλανητικής κυριαρχίας αντί-πνευματικών ιδεολογικών εσχατολογικών δογμάτων που αντέστρεψαν ή καθυστέρησαν για δύο περίπου αιώνες την κοινωνικοπολιτική τους ανάπτυξη.

ΕΕ: Ο καθείς που ομιλεί ή γράφει περί καλών «σταθερών διεθνών σχέσεων και ευρωπαϊκής πολιτικής» εάν θέλει να σέβεται τον εαυτό του και αυτούς που τον διαβάζουν ή ακούνε, καλά κάνει να φροντίσει να αποκτήσει γνώση και επίγνωση της καταμαρτυρούμενης διαχρονικής και σύγχρονης πραγματικότητας.

Γ) Μετά από αυτή την παρένθεση ολοκληρώνουμε το παρόν σύντομο κείμενο συνοψίζοντας μερικές ακόμη πτυχές που αφορούν το «φαινόμενο» της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και πάλι, τονίζεται ξανά και ξανά, ο καθείς που ομιλεί ή γράφει περί καλών «σταθερών διεθνών σχέσεων και ευρωπαϊκής πολιτικής» εάν θέλει να σέβεται τον εαυτό του και αυτούς που τον διαβάζουν ή ακούνε, καλά κάνει να φροντίσει να αποκτήσει γνώση και επίγνωση της καταμαρτυρούμενης διαχρονικής και σύγχρονης πραγματικότητας.

α) Μεταμεσαιωνιοκά, μάλλον επειδή Μεταμεσαιωνικά δεν γνώριζαν το χιλιετές Βυζαντινό μετακρατοκεντρικό Παράδειγμα —και για να μην υπάρχει παρανόηση ποτέ δεν θα ισχυριστούμε ότι το Βυζάντιο ήταν γραμμικά κινούμενο δημιουργώντας ένα εξομοιωμένο παράδεισο, όπως ήδη τονίστηκε όλα και πάντα Οδύσσεια έχουμε και πάντα θα έχουμε— τόσο οι αρχικές όσο και μεταγενέστερες παραδοχές και εμπράγματες αποφάσεις κινούνταν στην βάση μορφικά πανομοιότυπων υλιστικών εσχατολογικών αντιλήψεων (λειτουργισμός, νέο-λειτουργισμός) οι οποίες ουτοπικά και εξωπραγματικά όπως κάθε άλλη εσχατολογία απέβλεπαν σε ανθρωπολογική εξομοίωση και πολιτική εξίσωση. Μερικά σημαντικά ιστορικά και σύγχρον γεγονότα εάν κάποιος δεν τα γνωρίζει πάσχει γνωστικά και υποχρεωτικά παραμιλά. Εάν σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους να φροντίσει να μελετήσει και να αποκτήσει γνώση, τουλάχιστον στοιχειώδη.

β) Καταρχήν, όσον αφορά την πρώτη φάση των προσπαθειών ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και μια περίπου δεκαετία μετά τις Συνθήκες, οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο. Διασώθηκαν αφενός λόγω αποφάσεων που επιβλήθηκαν από τον υψηλοτάτης πολιτικής υπόστασης Πρόεδρο Ντε Γκολ και αφετέρου, για στρατηγικούς λόγους, λόγω ΗΠΑ. Εύκολα κανείς μπορεί να μάθει τι έγινε την δεκαετία του 1960 όταν ο Ντε Γκολ επέβαλε τον Συμβιβασμό του Λουξεμβούργου για ομόφωνες αποφάσεις (συζήτηση και συναλλαγές μέχρι να ληφθεί απόφαση) που έκλεινε την πλάστιγγα προς μια διακυβερνητική Ευρώπη. Το όραμα του Ντε Γκολ πάντως ήταν ρεαλιστικό και στρατηγικά ορθολογιστικό: «Ευρώπη των Εθνών» και «Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια», δηλαδή ενσωμάτωση της «Μεγάλης Ρωσίας» στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς με διάφορους τρόπους (επισκεπτόταν την Μόσχα αλλά ποτέ δεν χρησιμοποίησε τον όρο ΕΣΣΔ μιλώντας πάντα για την Ρωσία). Την Γερμανία; Ειδική σχέση ούτως ώστε «να την αγκαλιάζω τόσο πολύ και εάν λακτίσει να την πνίξω». Με τις ΗΠΑ; Ισότιμες σχέσεις εξ ου και εν μέσω χαωδών αντιθετικών απόψεων (και πολλά σχέδια για δολοφονία του) προχώρησε σε πυρηνική αυτονομία. Για την Βρετανία; Αρνούμενος την ένταξή της την ταύτιζε με την υπερατλαντική σύμμαχο. Αφενός η μελέτη αυτού του μεγάλου ζητήματος από τον υποφαινόμενο ακόμη δεν οδήγησε σε συμπέρασμα κατά πόσο ο Ντε Γκολ είχε υπόψη ένα μια μετακρατοκεντρική «Ευρώπη των Εθνών». Όταν βέβαια αποχώρησε και αποβίωσε ο Ντε Γκολ είχαμε μια μεταβατική φάση μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 κατά διάρκεια της οποίας οι απόψεις του κυριαρχούσαν όσον αφορά τον προσανατολισμό της τότε ΕΟΚ.

γ) Μεταπολεμικά αλλά θα λέγαμε και συγκαιρινά για την ΕΕ ισχύει το εξής συμπέρασμα που συναγάγαμε σε πολλά δημοσιευμένα Αγγλικά και Ελληνικά κείμενα: «Μεταπολεμικά στην Ευρώπη δημιουργήθηκε και διαιωνίζεται ένας στρατηγικός-πολιτικός νάνος και ένας οικονομικός/νομικός γίγαντας που εκκολάφθηκε μέσα στο Αμερικανικό στρατηγικό θερμοκήπιο το οποίο απέβλεπε στην αποτροπή της Σοβιετικής κυριαρχίας πάνω στην Δυτική Ευρώπη αλλά και ευρύτερα στην Ευρασία». Και πάλι με συντομία, αναφέρεται πως μπορεί η Σοβιετική Ένωση να κατεδαφίστηκε αλλά τα μέλη της ΕΟΚ (μετέπειτα Ευρωπαϊκής Ένωσης) διαιωνίστηκαν μέσα σε ένα αβέβαιο και μέχρι τις μέρες μας μεταβατικό Μεταψυχροπολεμικό περιβάλλον κατά την διάρκεια του οποίου οι ΗΠΑ κυριολεκτικά τους έσερνε πίσω από το άσκοπο, αχρείαστο και ακραία υπερβολικό επεμβατικό όργιο που προκάλεσε κατεδαφίσεις κρατών στις περιφέρειες, αστάθεια και εκατομμύρια πρόσφυγες και νεκρούς. Ισχύουν τα ίδια με την νέα πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ και ποιο είναι το στρατηγικό και πολιτικό περιβάλλον στην Ευρώπη εντός και μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ; Τι ισχύει με το «Γερμανικό ζήτημα» και πως θα εξελιχθεί; Αντί παραμιλητών λοιπόν οι ενδιαφερόμενοι καλά κάνουν να αποκτήσουν στοιχειώδη γνώση για την παρελθούσα και παρούσα πραγματικότητα και εάν σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους να μιλούν και εκφράζονται προσεκτικά.

1989-1995. Γερμανική επανένωση και γεγονότα που προσδιορίζουν το Μεταπολεμικό/μετά-αποικιακό πολιτικό και στρατηγικό περιβάλλον της Ευρώπης

γ) Οι συντομογραφικές αναφορές που προηγήθηκαν και που εξετάστηκαν από τον υποφαινόμενο σε εκτεταμένες μονογραφίες που σκοπό έχουν να περιγράφουν την πραγματικότητα και όχι μια φανταστικά επινοημένη Ευρώπη, μας φέρνουν στην περίοδο 1989-1995 όταν κατάρρευσε η Σοβιετική Ένωση. Το επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά: Όποιος εκτοξεύει αφορισμούς και ύβρεις περί δήθεν «σταθερών θεωρήσεων για τις διεθνείς σχέσεις και την Ευρωπαϊκή πολιτική», εάν σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους και εάν θέλει να μιλά έγκυρα για τις τάσεις που δημιουργούνται με την αλλαγή πολιτικής ηγεσίας στις ΗΠΑ, καλά κάνει να φροντίσει να μάθει τι έγινε το 1989-92 όταν αναμενόμενα η πτώση της ΕΣΣΔ οδήγησε τους Γερμανούς στην επανένωση και που επιτυχώς δημιούργησαν «τετελεσμενα» (αναφέροντας τον όρο τετελεσμένα δεν το κάνουμε με κριτική διάθεση καθότι οι πολίτες είναι αυτοί που εξεγέρθηκαν και γκρέμισαν το τείχος του Βερολίνου) την ενοποίηση των δύο Μεταπολεμικών Γερμανιών (της Δυτικής και της Ανατολικής Γερμανίας).

Καλά κάνει να μάθει προσεκτικά τις αντιδράσεις των άλλων κρατών-μελών κυρίως της Γαλλίας, Βρετανίας και Ιταλίας όταν οι δύο πρώτες συζητούσαν ακόμη και για στρατιωτική δράση και για πρώτη φορά επεξεργάζονταν συνεργασία στον τομέα των πυρηνικών όπλων (αν δεν θέλει δικά μας κείμενα με εντός εισαγωγικών τεκμηριώσεις, ο ενδιαφερόμενος μπορεί να διαβάσει τα απομνημονεύματα της πρωθυπουργού Θάτσερ).

δ) Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 τα μέλη της ΕΕ δεν συγκρούστηκαν για δύο λόγους. Πρώτον, μετά από δύο περίπου χρόνια θυελλωδών συζητήσεων και απειλών ο Μιττεράν και ο Κολ συμφώνησαν την ΟΝΕ. Ο Μιττεράν βγαίνοντας από την συνάντηση μιας εβδομάδας δήλωσε ότι η απόφαση αυτή θα προκαλέσει πολλά προβλήματα και θα αντιμετωπίσουμε όπως προχωράμε. Στο δημοψήφισμα οι υποστηριχτές της Συνθήκης του Μάστριχτ έλεγαν ότι σκοπός της ΟΝΕ ήταν να «δέσουν την Γερμανία με νομισματικά δεσμά». Όσοι δεν ευνοούσαν αυτή την απόφαση και που στο δημοψήφισμα αρχές του 1993 ψηφίστηκαν από το 49.3% των Γάλλων, απαντούσαν ότι με την ΟΝΕ «θα δέσετε ένα γίγαντα με κλωστές».

Το «Γερμανικό ζήτημα» και για πολλούς «Γερμανικό πρόβλημα» δεν έκλεισε αλλά άνοιξε και παραμένει ανοικτό. Ο πόλεμος της Ουκρανίας καθώς και Αμερικανικές στρατηγικές μετά το 2025 αφορούν προσδιοριστικά την θέση και τον ρόλο της Γερμανίας. Το πως θα εξελιχθεί αυτό το μείζον ζήτημα της Ευρώπης είναι ένα ανοικτό ζήτημα για τους μήνες και τα χρόνια που έρχονται.

Γιατί διαιωνίστηκε η Ατλαντική Συμμαχία και προεκτάσεις αυτής της εξέλιξης και θέσεις για τις σχέσεις με την Ρωσία

ε) Ολοκληρώνοντας και υπό το πρίσμα των υπογραμμίσεων που μόλις έγιναν, σημειώνεται μονολεκτικά ότι η Ατλαντική Συμμαχία δεν διαιωνίστηκε τυχαία. Παρά το γεγονός πως πολλοί υποστήριζαν την κατάργηση του ΝΑΤΟ και την προσέγγιση της Ρωσίας (υπενθυμίζεται ότι το 2019 ο πρόεδρος Μακρόν δήλωσε πως το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικά νεκρό και πως πρέπει να προσεγγιστεί η Μόσχα), το 1995 αποφασίστηκε η διαιώνισή του και επαναλήφθηκαν οι δεσμεύσεις του 1955 για τον έλεγχο των Γερμανικών επιτελείων. Ακόμη πιο σημαντικό αυτό έγινε όταν απελπισμένοι οι υπόλοιποι το ζητούσαν με αποτέλεσμα να διαιωνιστεί μέσα σε ένα αβέβαιο και ρευστό στρατηγικό περιβάλλον το προαναφερθέν «Αμερικανικό στρατηγικό θερμοκήπιο» μέσα στο οποίο διαιωνίστηκε η με κάθε κριτήριο τότε και τώρα αμφιταλαντευόμενη Ευρωπαϊκή κοινότητα. Δεν προχωρούμε στην εξέταση του θέματος αυτού, αλλά το μεγαλύτερο και σημαντικότερο ζήτημα της Μεταψυχροπολεμικής Ευρώπης είναι η δημιουργία διλημμάτων ασφαλείας στο κέντρο της Ευρώπης με απόφαση για επέκταση της Ατλαντικής Συμμαχίας και με αθέατες υπονομεύσεις του πολιτικού συστήματος της Ουκρανίας.

Εισερχόμενοι στο 2025 και καθώς προχωρούμε βαθύτερα στον 21ο αιώνα αφενός αναπόδραστα θα συντελεστούν καθοριστικές στρατηγικές ανακατατάξεις με κύριους δρώντες τις ηγεμονικές δυνάμεις του πολυπολυπολικού πλέον διεθνούς συστήματος και αφετέρου η Ευρώπη εισήλθε -και είναι τραγικό εάν κάποιος δεν έχει θέαση αυτού του γεγονότος- σε μια μετάβαση η οποία πολλά θα συμβούν. Το πως θα επηρεάσουν αυτές οι στρατηγικές εξελίξεις την Ελλάδα και την Κύπρο, ο καθείς το αντιλαμβάνεται.  

Παρατίθενται μερικές συναφείς αναρτήσεις

Ρήγας Βελεστινλής. «ΆΜΑ [να] ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ»: Ελληνικότητα, φιλοπατρία, εθνική ανεξαρτησία, ελευθερία, δημοκρατία https://piotita.gr/2015/03/23/%cf%81%ce%ae%ce%b3%ce%b1%cf%82-%ce%b2%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%bd%ce%bb%ce%ae%cf%82-%cf%86%ce%b5%cf%81%ce%b1%ce%af%ce%bf%cf%82-%ce%b8%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%83/

Η Ευρώπη στην κόψη του ξυραφιού; Τα «υποκείμενα πολιτικά και στρατηγικά νοσήματα.» https://piotita.gr/2020/05/02/%cf%80-%ce%ae%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%b7-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%8e%cf%80%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%cf%8c%cf%88%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%be%cf%85%cf%81%ce%b1/

Το «Γερμανικό ζήτημα» υπό το πρίσμα διαδοχικών κρίσεων της Μεταψυχροπολεμικής περιόδου https://piotita.gr/?p=1759

Π. Ήφαιστος – Γερμανικό ζήτημα και ΕΕ – 30.3.12 https://www.youtube.com/watch?v=XNsjbMS-seI

ΘΡΥΜΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ: Τα περί «πολλών ευρωπαϊκών ταχυτήτων» εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων και κεκτημένης ταχύτητας ουτοπικών παρακρούσεων https://wp.me/p3OlPy-236

Η ανάλυση της διεθνούς (και ευρωπαϊκής) πολιτικής είναι το αντίστοιχο της ιατρικής. Λάθος διάγνωση λάθος θεραπεία βλάβες ή θάνατος. https://wp.me/p3OqMa-1Zx

EUROSTRATEGICS REVISITED THE BIG EUROPEAN STATES’ STRATEGIC CULTURES IN HISTORICAL AND CONTEMPORARY CONTEXT AND EUROPEAN INTEGRATION https://www.academia.edu/43789753/EUROSTRATEGICS_REVISITED_THE_BIG_EUROPEAN_STATES_STRATEGIC_CULTURES_IN_HISTORICAL_AND_CONTEMPORARY_CONTEXT_AND_EUROPEAN_INTEGRATION_Panayiotis_Ifestos_Professor_of_International_Relations_and_Strategic_Studies

ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ (μεταμοντέρνος) στην ΕΕ. Αφορμή για επισημάνσεις περί νέων Σοδόμων και Γομόρρων ή περί της ανάγκης αλλαγής Παραδείγματος. http://wp.me/p3OqMa-1iz

Εθνοκράτος versus ωφελιμιστικός διεθνισμός και τα παρωχημένα θολά ιδεολογικά Βασίλεια συμπεριλαμβανομένης της αδιέξοδης πλέον Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης https://wp.me/paSdey-1kW

ΝΤΕ ΓΚΟΛ, ΤΣΟΡΤΣΙΛ, ΘΑΤΣΕΡ: Πίσω στα θεμελιώδη. Με εισαγωγή Π. Ήφαιστος http://wp.me/p3OlPy-1ju

ΠΕΡΙ «ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ» VERSUS ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ή ΤΟ BREXIT ΩΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1jj  http://wp.me/p3OqMa-1ck

EE: ΤΟ «ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΟ» ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ http://wp.me/p3OqMa-19E

Η ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΤΕΧΝΟΣΦΑΙΡΑΣ https://piotita.gr/2015/05/05/%ce%b7-%ce%b1%ce%b2%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%b7-%ce%b5%ce%bb%ce%b1%cf%86%cf%81%ce%bf%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%89%cf%84%ce%b5%cf%87%ce%bd%ce%bf/

ΒΡΕΤΑΝΙΑ, BREXIT – ΕΕ: ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΕΕ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1992 ΚΑΘΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΕΙΣΜΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣ https://piotita.gr/2016/06/19/%cf%80-%ce%ae%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%b2%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%b5%ce%b5-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%87%ce%b5%cf%83%ce%b7-%cf%83%ce%b5-%ce%bc/

• Γερούν Ντάισελμπλουμ, πρόεδρος «euro»group: Τα δάνεια έσωσαν τις τράπεζες. https://youtu.be/oRpDUV0uXnA
• Διεθνικοί τοκογλύφοι και οικονομικοί βρικόλακες ή κοινωνικοπολιτικά νομιμοποιημένες πολιτικοοικονομικές δομές και ιεραρχίες, κ Πρωθυπουργέ; https://wp.me/p3OqMa-1AQ

Αυτοί εδώ αντιπροσωπεύουν τις δυτικές κοινωνίες ή κάτι άλλο υπόγειο και αθέατο;

Γερούν Ντάισελμπλουμ, πρόεδρος «euro»group: Τα δάνεια έσωσαν τις τράπεζες. https://youtu.be/oRpDUV0uXnA

Γιούγκερ: Δεν σεβαστήκαμε τους Έλληνες https://www.protothema.gr/economy/article/1285048/giounker-den-sevastikame-tous-ellines/?fbclid=IwAR3qOBZ2xiav9WzkvGWMBpPT24kH1aiHdvA2U-VF6wpN2_hZVCzfXBl2oNk

Οι Ηγεμονικές Δυνάμεις: Η Ελλάδα και οι συναλλαγές λιγότερο ισχυρών κρατών με τις μεγάλες δυνάμεις. Συμπεριλαμβάνει τον διάλογο Μηλίων – Αθηναίων στον «Πελοποννησιακό πόλεμο» του Θουκυδίδη και το αγγλικό δοκίμιο «Patron – Client Relations in the Emerging Security Environment»  https://wp.me/p3OqMa-1ye

·                  Παθογένειες και αδιέξοδα του σύγχρονου εθνοκρατοκεντρικού συστήματος, διεθνής διακυβέρνηση και κίνδυνος, μεταξύ άλλων, πυρηνικού ολοκαυτώματος https://wp.me/p3OqMa-2YF

·                  ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός (Εκδόσεις Ποιότητα) https://wp.me/p3OqMa-2IW

·                  Διεθνής πολιτική τον 21ο αιώνα και η επιτάχυνση των στρατηγικών διενέξεων μεταξύ των ηγεμονικών δυνάμεων. https://wp.me/p3OqMa-2QP

• Εθνικός πολιτισμός, εθνική ιδιοσυστασία, μεταφυσική πίστη, δημοκρατία και ελευθερία https://wp.me/p3OqMa-2KJ
• Η Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα εν μέσω κληρονομημένων παθογενειών και αδιεξόδων. https://wp.me/p3OqMa-2Jm
• Φύλο, εκμηχάνιση, τεχνολογία, πολιτικός πολιτισμός, πολιτική υπόσταση και δημοκρατικές βαθμίδες https://wp.me/p3OqMa-304 
• ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός (Εκδόσεις Ποιότητα). Σελίδα βιβλίου Εκδότη: https://piotita.gr/?p=41774
• Το Θουκυδίδειο Παράδειγμα ανάλυσης της διεθνούς πολιτικής και η προσανατολιστική προσέγγιση  https://wp.me/p3OqMa-2LM
• https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/permalink/6111392118972037/

• Άνθρωπος, εθνοκράτος, εθνικοί πολιτισμοί και διεθνής πολιτική καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα https://wp.me/p3OqMa-3g4

• Παραδειγματικά / Υποδειγματικά αποσπάσματα των αξιωμάτων της επιστημονικής μελέτης στα πεδία της πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος (του Ανθρώπου, του Κράτους και του Διεθνούς Συστήματος) https://piotita.gr/?p=5376
• ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗΣ ΖΩΗΣ Δοκίμιο στον τιμητικό τόμο Καθηγητή Σωτήρη Καρβούνη https://wp.me/p3OqMa-15A

• Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο»; «Πολιτική “θεωρία” του Διεθνούς Συστήματος versus ιδεολογήματα και θεωρήματα.  https://wp.me/p3OqMa-28j

·         Στην κόψη του μαχαιριού μιας νέας Μεταψυχροπολεμικής αφετηρίας Η διαπάλη των ηγεμονικών ελεφάντων στις περιφέρειες του πλανήτη και τα πιθανά σενάρια για τη διαμόρφωση νέων συμμαχιών».  https://bit.ly/3hllhm0

• Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η αναμέτρηση των ηγεμονικών δυνάμεων. https://bit.ly/3NsEBwh

·                  Ουκρανία και ο κίνδυνος πυρηνικού ολοκαυτώματος. https://wp.me/p3OqMa-2nx

·         Α Μέρος: Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η αναμέτρηση των ηγεμονικών δυνάμεων. —- Β Μέρος: Αναδιάταξη των γεωπολιτικών πόλων ισχύος. Α Μέρος: Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η αναμέτρηση των ηγεμονικών δυνάμεων. https://bit.ly/3NsEBwh

• Π. Ήφαιστος, «Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η αναμέτρηση των ηγεμονικών δυνάμεων» https://bit.ly/3NsEBwh

·         Οι σχέσεις των ΗΠΑ και της Ρωσίας στο μικροσκόπιο. newshub. gr (Ηχητικό) [«όταν οι ελέφαντες παλεύουν ή ερωτεύονται το γρασίδι υποφέρει»] https://wp.me/p3OqMa-2nm

• «Soft power» («μαλακή»/»ήπια» ισχύς), μεταμοντέρνες μέθοδοι και Μεταψυχροπολεμική αστάθεια στις περιφέρειες. https://wp.me/p3OqMa-1MF  https://wp.me/p3OqMa-1MF
• Συμμαχίες, εγγυήσεις, Δανοί και τώρα Γάλλοι αλεξιπτωτιστές, στρατηγική κουλτούρα και εθνική στρατηγική https://wp.me/p3OqMa-25E

«Πριν είναι πολύ αργά: Κρατικά επιτελεία και εθνική στρατηγική»   https://piotita.gr/2017/03/17/%cf%80-%ce%ae%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%b7%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%b1/     είναι και εδώ https://wp.me/p3OqMa-1G2

Π. Ήφαιστος, Τα αίτια των Αμερικανικών διχασμών: «το έθνος δημιουργεί κράτος ή το κράτος δημιουργεί λαό;» https://piotita.gr/2021/01/07/%cf%80-%ce%ae%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%af%cf%84%ce%b9%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%8e%ce%bd-%ce%b4/   

Αναλύοντας τις επιλογές Τραμπ και τις καταιγιστικές εξελίξεις που προκαλούν https://wp.me/p3OqMa-3qP

Αναλύοντας τις επιλογές Τραμπ και τις καταιγιστικές εξελίξεις που προκαλούν. https://wp.me/p3OqMa-3qP

• ΤΟ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ Τα πολλά πρόσωπα του ηγεμονισμού και της τρομοκρατίας https://wp.me/paSdey-1aA
• ΠΟΛΕΜΟΣ: ΑΝΙΑΤΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ, ΑΣΤΑΘΕΙΑΣ, ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ https://wp.me/paSdey-1UY
• Ο πόλεμος ως διαχρονικό φαινόμενο https://wp.me/paSdey-1DE
• ΚΑΤΕΥΝΑΣΜΟΣ: ΚΑΛΕΣΜΑ ΠΟΛΕΜΟΥ Ή ΉΤΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΠΌΛΕΜΟ https://wp.me/p3OlPy-Kx
• Προσδιοριστικές γεωπολιτικές / γεωστρατηγικές θεωρήσεις και οι άξονες των ηγεμονικών αντιπαραθέσεων στις περιφέρειες τον 21ο αιώνα. https://wp.me/paSdey-1PN

·         ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ Ο ΚΛΑΣΙΚΟΣ – Παναγιώτης Κονδύλης, Πόλεμος και ειρήνη στο Αιγαίο https://wp.me/p3OlPy-1Qe.

• Ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση: Είναι ένα πράγμα η στρατηγική ανάλυση και άλλο οι γνώμες. https://www.huffingtonpost.gr/entry/o-polemos-einai-pole-sovare-epothese_gr_5eda7f61c5b66ef1a9248334
• ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1ij – http://wp.me/p3OlPy-1pn
• Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ, πρόδρομος του ΟΗΕ κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου, οι διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις, οι διεθνείς συμφωνίες και το σύγχρονο διεθνές σύστημα https://wp.me/paSdey-1LG
• «ΤΕΛΕΙΩΣΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ»; ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΩΣ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟΣ ΚΡΙΚΟΣ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ https://wp.me/paSdey-15w
• Προσδιοριστικές γεωπολιτικές / γεωστρατηγικές θεωρήσεις και οι άξονες των ηγεμονικών αντιπαραθέσεων στις περιφέρειες τον 21ο αιώνα. https://wp.me/paSdey-1PN
• Α. Ένας πρώτος ορισμός του μεταμοντέρνου πολέμου. Β. Οι κύριες πτυχές κάθε πολέμου και ο μεταμοντέρνος πόλεμος. Γ. Συμπεράσματα και περιγραφές του μεταμοντερνισμού. Δ. Προσανατολισμοί θεραπειών. ΥΣΤΕΡΌΓΡΑΦΟ. Soft–power, μεταμοντέρνα πραξικοπήματα και συμπαρομαρτούντα. ΠΑΡΆΡΤΗΜΑ: Διαδρομή του μοντερνισμού, των ιδεολογιών και του μεταμοντερνισμού κατά την διάρκεια των ύστερων Νέων  Χρόνων. https://piotita.gr/2016/12/24/%cf%80-%ce%ae%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bc%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%bd%ce%bf%cf%82-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf%cf%82/
• ΤΟ ΑΘΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΝΕΛΕΗΤΑ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ http://wp.me/p3OlPy-1A2
• ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΙΣΧΥΣ: ΤΟ ΜΕΓΑ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ http://wp.me/p3OlPy-1yk
• Παραδειγματικά / Υποδειγματικά αποσπάσματα των αξιωμάτων της επιστημονικής μελέτης στα πεδία της πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος (του Ανθρώπου, του Κράτους και του Διεθνούς Συστήματος) https://wp.me/paSdey-1oI

·         Πόλεμος και πυρηνικά όπλα: Σκοπός, πολιτική και ο πόλεμος στο κατώφλι του 21ου αιώνα http://wp.me/p3OlPy-1wm

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

www.ifestos.edu.gr  www.ifestosedu.gr  ifestosedu@gmail.com

Twitter https://twitter.com/ifestosedu

Linkedin https://www.linkedin.com/in/panayiotis-ifestos-0b9382131/

Instagram https://www.instagram.com/p.ifestos/

Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/

Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/

«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos

«ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός, μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» https://piotita.gr/?p=41774

Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Ελευθερία https://www.facebook.com/groups/philopatria/

Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos

Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB

Διεθνής πολιτική 21ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/

ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/

Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/

Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/

Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/

Παναγιώτης Κονδύλης – https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/

Θολό Ευρωπαϊκό Βασίλειο των πρώην αποικιοκρατών και της Ευρωπαϊκής “Ένωσης” https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/

Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/

Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/

Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/

Τίτλοι-σύνδεσμοι αναρτημένων δοκιμίων, άρθρων https://wp.me/p3OqMa-26x

Πίνακες διαλέξεων και σημειώσεις διαλέξεων – πίνακες συντομογραφικής απεικόνισης πτυχών του διεθνούς συστήματος  https://wp.me/p3OqMa-1GG

Κατηγορίες:Adam Watson, Brexit, E.H.Carr, EE, Hans Morgenthau, πρόεδρος Τραμπ, πόλεμος, πελατειακές σχέσεις, πολυπολικό διεθνές σύστημα, στρατηγική ανάλυση, Ήφαιστος, Αριστοτέλης, Αμερική, Γερμανικό ζήτημα, Διεθνής πολιτική, Διεθνείς σπουδές, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΕΕ, Θουκυδίδης, ΟΗΕ, Στρατηγική, Τραμπ, ηγεμονικές δυνάμεις, John Mearsheimer, Kenneth Waltz, Martin Wight, patron client relations, Robert Gilpin, soft power

Ετικέτες: πυρηνικός πόλεμος, πόλεμος, στρατηγική, ΕΕ, ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ, ΗΠΑ, Τραμπ, διεθνής πολιτική