Η συνάντηση στο ΕΛΙΣΜΕ για να συζητήσουμε τους Μεταψυχροπολεμικούς στρατηγικούς προσανατολισμούς και τις στρατηγικές ανακατατάξεις πλανητικά και περιφερειακά ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Τα στελέχη του ΕΛΙΣΜΕ αδιαμφισβήτητα επιτελούν πολύ σημαντικό έργο στα πεδία της διεθνούς πολιτικής και της στρατηγικής ανάλυσης. Συζητήσαμε για τον προσανατολισμό, τις εκκολαπτόμενες τάσεις και τις προϋποθέσεις που διαμορφώνουν το διεθνές περιβάλλον καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21^ο αιώνα και με δεδομένη πλέον την επιτάχυνση των εξισορροπητικών στρατηγικών προσεγγίσεων τόσο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων όσο και μεταξύ κρατών μεσαίας ισχύος στις περιφέρειες. Το βίντεο είναι δύο ώρες. Την πρώτη ώρα η διάλεξη επιχείρησε να θίξει τα κύρια ζητήματα ενός κατά τα άλλα μεγάλου ζητήματος το οποίο δεν μπορεί να εξαντληθεί στο πλαίσιο μιας σύντομης παρέμβασης. Ακολούθησε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση με τους παρευρισκόμενους στην αίθουσα και όσους συνδέθηκαν διαδικτυακά. Επειδή παρουσιάστηκαν κάποια τεχνικά προβλήματα προβολής των διαφανειών/πινάκων και επειδή πολλά άλλα θα μπορούσαν να ειπωθούν, επιλέγεται μετά το βίντεο να παρατεθεί κείμενο που περιέχει τα κύρια σημεία της διάλεξης. Επίσης παρατίθενται ενδιάμεσα μερικοί πίνακες και στο τέλος πολύ περισσότεροι, βασικά αυτοί που δεν κατέστη εφικτό να προβληθούν. Παρατίθενται επίσης στο τέλος αποσπάσματα από την ιστορικής σημασίας ομιλία του Προέδρου John F. Kennedy. Washington, D.C. 10 Iουνίου, 1963 η οποία κατά την εκτίμησή μας διατυπώνει θέσεις που συμβατές με αυτό που στην στρατηγική ανάλυση ορίζεται ως πολιτικός, νομικός, θεσμικός και στρατηγικός ορθολογισμός. Μόνο ένας τέτοιος ορθολογισμός θα μπορούσε να σταθεροποιήσει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα ένα διεθνές σύστημα ισορροπιών ισχύος και συμφερόντων που θα ευνοεί την ευνοεί την σταθερότητα πλανητικά και περιφερειακά. Το διεθνές σύστημα θα συνεχίσει να είναι ανταγωνιστικό και βαθύτατα κρατοκεντρικό, πλην όπως τονίστηκε και στην συνάντηση στο ΕΛΙΣΜΕ, ένα modus vivendi στρατηγικών ισορροπιών και συμφερόντων και η υιοθέτηση θεσμών διακυβέρνησης που αφορούν κοινά συμφέροντα και κοινούς κινδύνους όπως το ενδεχόμενο πυρηνικού ολοκαυτώματος, απαιτεί πολιτικό και στρατηγικό ορθολογισμό ο οποίος Μεταψυχροπολεμικά αποδυναμώθηκε. Στην παρούσα ανάρτηση παρατίθενται, επίσης, μερικές παραπομπές σε αναρτημένα δοκίμια και άρθρα.

Μεταψυχροπολεμικοί στρατηγικοί προσανατολισμοί και στρατηγικές ανακατατάξεις πλανητικά και περιφερειακά. Εκκολαπτόμενες τάσεις και προϋποθέσεις μετά το 2025. ΕΛΙΣΜΕ 2/10/2025

ΕΙΣΑΓΩΓΗ. Άξονες και προσέγγιση: ΑΥΣΤΗΡΑ ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΑ ΟΥΔΕΤΕΡΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ με σκοπό ΝΑ ΦΩΤΙΣΤΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ εντός του υπάρχοντος διεθνούς συστήματος και όχι κάποιου μελλοντικού και υποθετικού.

• Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΚΟΝΑ της δομής, των θεμελίων και της φυσιογνωμίας τουΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ των 5 τελευταίων αιώνων και
  • η ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ και σταθεροποίησή του.
• Η ρευστή εάν όχι και θολή ΜΕΤΑΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΦΑΣΗ ΤΡΙΩΝ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ.
• Κύριο ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΜΕΤΑ ΤΟ 2025 σταθεροποιήθηκε ένας στρατηγικός προσανατολισμός εξισορροπητικών προσεγγίσεων και ανακατατάξεων ισχύος και συμφερόντων που οδηγεί σε σταθερότητα ή αντίθετα σε αστάθεια και πυρηνικό ολοκαύτωμα.
• 4^Η ΜΕΤΑΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ: Ποιες είναι ΟΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ μετά το 2025;
• Εν μέσω επιτάχυνσης των εξισορροπητικών στρατηγικών και εναλλαγής «φίλων» και «εχθρών», απαιτείται,
  • ΑΦΕΝΟΣ αναφορά σε βραχυχρόνιες μεθοδεύσεις και ελιγμούς και
  • ΑΦΕΤΕΡΟΥ στάθμιση και εκτίμηση για το κατά πόσο σταθεροποιούνται προϋποθέσεις και τάσεις μονιμότερου χαρακτήρα.
  • Επίσης, τι σημαίνει για την στρατηγική κρατών στις περιφέρειες όταν έχουμε εναλλαγές εξισορροπητικών στρατηγικών προσεγγίσεων των μεγάλων δυνάμεων

• Για το ΜΕΙΖΟΝ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΗΣ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΗΣ πιθανής επίτευξης ενός modus vivendi πλανητικών και περιφερειακών ισορροπιών ισχύος και συμφερόντων το οποίο ενδέχεται να ευνοεί την σταθερότητα και την λειτουργία των υπαρχόντων ή νέων διεθνών  θεσμών διεθνούς τάξης ή το αντίθετο, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΝΑ ΘΕΤΟΥΜΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ και να προβληματιζόμαστε με όρους και προϋποθέσεις του υπάρχοντος κρατοκεντρικού συστήματος και όχι κάποιου υποθετικού και φανταστικού συστήματος ιδεολογικά επινοημένου.
• Απαιτείται επίσης ΣΥΝΕΚΤΙΜΗΣΗ ολοφάνερων ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ που αφορούν ζωτικά τις διεθνείς σχέσεις και τους διεθνείς θεσμούς όπως ο κίνδυνος πυρηνικού ολοκαυτώματος, η τρομοκρατία, οι προεκτάσεις των τεχνολογικών εξελίξεων, το διάστημα και οι κάθε είδους αθέσπιστοι και γι’ αυτό ανεξέλεγκτοι διεθνικοί δρώντες.

Κάθε ανάλυση της συγκαιρινής διεθνούς πολιτικής ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΚΤΙΜΑ ΔΕΟΝΤΩΣ τις ΔΟΜΙΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ που διαμορφώθηκαν σε μια διαδρομή πέντε αιώνων και σταθεροποιήθηκαν τον 20ο αιώνα. Μεταξύ άλλων:

• Μετά το ΟΛΙΓΑΡΙΘΜΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΗΓΕΜΟΝΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΒΕΣΤΦΑΛΙΑΣ του 1648 μ.Χ μέχρι τον 19^ο και 20^ο αιώνα, οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες εκκόλαψαν δύο εκατοντάδες κυρίαρχα κράτη-μέλη του ΟΗΕ.
• Ακόμη, μετά το τέλος της αποικιοκρατίας ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ ΕΘΝΗ ΜΕ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΩΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ και εθνικές διαδρομές πολλών χιλιετιών κατέστησαν ανεξάρτητα κράτη, και σταδιακά εξελίχθηκαν και συνεχίζουν να εξελίσσονται σε μεγάλους πόλους ισχύος.

Ενώ την τέταρτη Μεταψυχροπολεμική δεκαετία του 2020:

• οι ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΥΔΙΑΚΡΙΤΟΙ ΠΟΛΟΙ ΙΣΧΥΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΗΠΑ ΚΑΙ Η ΚΙΝΑ,
• έχουμε ταυτόχρονα μεγάλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Ινδία,
• στις περιφέρειες έχουμε επίσης πολλά ΚΕΝΤΡΑ ΜΕΣΑΙΩΝ ΚΑΙ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Για αυτούς τους λόγους ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟ ΕΝΩ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΚΕΝΤΡΑ ΙΣΧΥΟΣ στις περιφέρειες.

• Επίσης, παρά την προσπάθεια περιορισμού της δυνατότητας απόκτησης πυρηνικών όπλων έχουμε πλέον πολλά κράτη που διαθέτουν ή εν δυνάμει θα αποκτήσουν πυρηνική ισχύ, μερικά εκ των οποίων είναι μεσαίας και ανερχόμενης δύναμης.

Την 4^Η ΜΕΤΑΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ, μετά την αλλαγή πολιτικής εξουσίας στις ΗΠΑ και εν μέσω πολέμων πλανητικά και περιφερειακά επιταχύνθηκαν στρατηγικές εξισορροπήσεις και ανακατατάξεις η έκβαση των οποίων δεν μπορεί να προβλεφθεί ούτε ενδείκνυται κάτι τέτοιο.

• Ο αναλυτής, τα μέλη της κοινωνίας και η πολιτική ηγεσία απαιτείται να έχουν ΟΡΘΗ ΘΕΑΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΩΝ και ορθή γνώση των ανά πάσα στιγμή προϋποθέσεων εντός αυτών των προσανατολισμών, των τάσεων που εκκολάπτονται και των ανά πάσα στιγμή ορατών αποτελεσμάτων.

Συναφώς, όπως ορθά έγραψε ο KENNETH WALTZ, στην διεθνή πολιτική αντίστοιχα και ανάλογα με την ιατρική, λάθος διάγνωση για την δομή, την φυσιογνωμία και τις λειτουργίες του κρατοκεντρικού συστήματος σημαίνει λάθος θεραπείας των αιτίων των παθογενειών, βλάβες ή και θάνατο.

ΟΡΘΗ ΘΕΑΣΗ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ, ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Ορθή θέαση της μεγάλης εικόνας και σωστή διάγνωση προϋποθέτει, πρωτίστως, πλήρη κατανόηση ότι κάθε κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα, βασικά του κλασικού και του σύγχρονου, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΟ.

Η αναρχία εδώ δεν έχει σχέση με την συμβατική έννοια του όρου στην ενδοκρατική τάξη αλλά σημαίνει την ισχύουσα κρατοκεντρική πραγματικότητα από την οποία απουσιάζει διεθνής νομοθετική και εκτελεστική εξουσία.

Πιο συγκεκριμένα, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ αλλά πολλές και διαφορετικές κοινωνικές οντότητες διαφορετικής πολιτισμικής ιδιοσυστασίας, δεν υπάρχει παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που να προσδιορίζει την νομιμοποιητική συλλογική πολιτική ηθική και δεν υπάρχουν νομιμοποιημένοι παγκόσμιοι νόμοι.

Σημαντικό κριτήριο πλέον είναι να γίνει πλήρως κατανοητό ΠΩΣ ΟΤΙ ΑΚΟΥΑΜΕ ΕΠΙ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΟΥ ΑΙΩΝΕΣ με αποτέλεσμα αναρίθμητοι να πιστέψουν ότι είναι εφικτή η ανθρωπολογική εξομοίωση και πολιτική εξίσωση του πλανήτη σε υλιστική βάση όπωςκήρυτταν τα εξ αντικειμένου ανυπόστατα εσχατολογικά οικουμενιστικά ιδεολογήματα, ΕΠΛΗΤΤΑΝ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ, ΘΕΣΜΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ

[Ορθολογισμός στην στρατηγική θεωρία: πλάστιγγα κόστους / οφέλους εναλλακτικών αποφάσεων]

Αυτό που υπάρχει είναι Ο ΟΗΕ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ του ΟΗΕ το οποίο υπό προϋποθέσεις που σπάνια υπάρχουν και κυρίως όταν συμφωνούν όλες οι μεγάλες δυνάμεις που είναι μόνιμα μέλη διαθέτοντας δικαίωμα βέτο, ενεργοποιείται για την αποκατάσταση της διαταραχθείσης διεθνούς τάξης.

            Ίσως χρήζει να τονιστεί εμφατικά πως ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΤΑΞΗ, ΣΤΗΝ ΕΝΔΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ εντός κάθε κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι προσδιορίζονται και συνεχώς αλλάζουν οι κανονιστικές ρυθμίσεις που διέπουν τον συλλογικό τρόπο ζωής και διαρκώς προσδιορίζονται αλλά και συχνά αλλάζουν τα νομιμοποιητικά κριτήρια της συλλογικής πολιτικής ηθικής και οι νόμοι.

            ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ στην οποία η προσωπική ηθική προσαρμόζεται και συμμορφώνεται στις πολιτειακές ηθικοκανονιστικές δομές όπως ορίζονται και όπως διαρκώς επαναπροσδιορίζονται και οι πολίτες που δεν τηρούν τους νόμους τιμωρούνται.

            ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: «… Ότι λοιπόν ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό περισσότερο από τη μέλισσα και κάθε άλλο αγελαίο ζώο είναι φανερό. Διότι η φύση, κατά τη γνώμη μας, δεν κάνει τίποτα άσκοπα. Και απ’ όλα τα ζώα μόνον ο άνθρωπος έχει το χάρισμα του έναρθρου λόγου… Ο άνθρωπος ΕΚΤΟΣ ΠΟΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΤΕ ΦΑΥΛΟΣ ΚΑΙ ΘΗΡΙΟ».

            Στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχει κάποια παγκόσμια κοινωνική οντότητα και κάποια παγκόσμια κοινωνικοπολιτική δομή που θα προσδιορίζει μια παγκόσμια πολιτική ηθική και μια παγκόσμια ηθικοκανονιστική δομή, εξ ου και ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΤΑΙ όχι με όρους κάποιων κριτηρίων δικαιοσύνης αλλά από τις ΣΥΝΘΗΚΕΣ, σχεδόν πάντα μετά τον τελευταίο πόλεμο και εις βάρος του ηττημένου.

            ΕΝΤΟΣ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, λοιπόν, έχουμε συλλογική πολιτική ηθική που νομιμοποιεί τους νόμους σύμφωνα με την πολιτισμική ιδιοσυστασία κάθε ανεξάρτητης κοινωνίας που εγγενώς και εξ αντικειμένου είναι διαφορετική από κάθε άλλη και διαρκώς εξελίσσεται με διαφορετικό τρόπο διαφοροποιώντας ολοένα και περισσότερο το διεθνές σύστημα.  

            ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ, στην διεθνή πολιτική έχουμε ΔΙΕΘΝΗ ΑΝΑΡΧΙΑ η οποία απορρέει από την ΝΟΜΙΚΑ, ΘΕΣΜΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, δηλαδή της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ, η οποία την σύγχρονη εποχή είναι η υψηλή αρχή τους διεθνούς δικαίου που οριοθετεί την διεθνή τάξη και η οποία είναι, ταυτόχρονα, έσχατη λογική και η κοσμοθεωρία όλων των εθνών επειδή προσφέρει την δυνατότητα συλλογικής ελευθερίας και πολιτικής αυτοθέσπισης κάθε κυρίαρχης κοινωνικής οντότητας.

Ρητά ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΧΑΡΤΗ ΤΟΥ ΟΗΕ, για παράδειγμα στο Κεφάλαιο Ι, άρθρο 2 παράγραφος 7, ορίζονται οι υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου που είναι η εσωτερική και εξωτερική κρατική κυριαρχία, δηλαδή η εθνική ανεξαρτησία και η μη επέμβαση στις ενδοκρατικές υποθέσεις των κρατών-μελών.

Ορατά και καθημερινά καταμαρτυρούμενα μεταξύ των προνοιών του διεθνούς δικαίου, των Συνθηκών και της σταθερότητας παρεμβάλλονται αίτια πολέμου

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ, ΝΟΜΙΚΟΣ, ΘΕΣΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Εντός του πολύπλοκου, σύνθετου, πολιτισμικά διαφοροποιημένου πλανητικοποιημένου και διαρκώς εξελισσόμενου διακρατικού συστήματος οι ουτοπίες και οι εσχατολογίες οδηγούν σε πολιτικό και στρατηγικό ανορθολογισμό.

Η ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ απαιτεί θέαση του γεγονότος ότι πέραν του κράτους είναι η διεθνής τάξη και όπως ήδη τονίστηκε οι οριοθετήσεις της Επικράτειας μεταξύ των κρατών δεν ορίζονται με κάποια κριτήρια δικαιοσύνης αλλά όπως αναφέρθηκε ήδη ορίζονται από τις Συνθήκες, συνήθως μετά τον τελευταίο πόλεμο και εις βάρος του ηττημένου.

            ΚΑΘΩΣ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΤΗΝ 4^Η ΜΕΤΑΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ένα καταμαρτυρούμενο χαρακτηριστικό της διεθνούς πολιτικής, για παράδειγμα στην Μέση Ανατολή, στον Καύκασο και την Κεντρική Ευρώπη, είναι το γεγονός πως σε ιστορικά εύθραυστες περιφερειακές ζώνες, οι προεκτάσεις του διαίρει και βασίλευε των αποικιοκρατικών δυνάμεων και στην συνέχεια οι πόλεμοι και οι περιφερειακές διενέξεις προκάλεσαν μετακινήσεις πληθυσμών, ντε φάκτο επέκταση εις βάρος της Επικράτειας γειτονικών κρατών και άμεση εμπλοκή τόσο μεγάλων δυνάμεων όσο και μεσαίων δυνάμεων.

            Αυτές οι αλλαγές της διεθνούς τάξης λόγω συρράξεων, οι οποίες οξύνθηκαν κατά την διάρκεια της Μεταψυχροπολεμικής ιστορικής φάσης, ήδη κατεδαφίζουν και κατακερματίζουν κράτη (για παράδειγμα στο Ιράκ, στον Λίβανο, στην Λιβύη και στην Συρία).

            ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΕΧΟΥΣΑ 4^Η ΜΕΤΑΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΑΥΤΕΣ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΛΗΤΤΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΤΑΞΗ καταμαρτυρούμενα επιταχύνονται και αυξάνονται εις βάρος αδυνάμων κρατών λόγω προϋποθέσεων που εκκολάπτει η επιτάχυνση ρευστών εξισορροπητικών στρατηγικών και ορατών ή αθέατων συναλλαγών περιφερειακά και πλανητικά.

            Επηρεάζουν επίσης τους υπάρχοντες διεθνείς θεσμούς, Συνθήκες και Συμβάσεις και το ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΙΘΕΤΑΙ ΕΜΦΑΝΤΙΚΑ είναι κατά πόσο μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, και αφού συντελεστούν αναπόφευκτες πλέον αλλαγές ισορροπιών και συμφερόντων, θα οδηγήσουν σε νέα θεσμικά πιο ενισχυμένη διεθνή τάξη με όρους πολιτικού, νομικού και στρατηγικού ορθολογισμού που συμφέρει όλους.

            Ενώ προβλέψεις δεν είναι εφικτές, αυτό εν πολλοίς εξαρτάται αφενός από την ενδυνάμωση του πολιτικού και στρατηγικού ορθολογισμού και αφετέρου από την αποδυνάμωση των εσχατολογικών ιδεολογημάτων τα οποία είτε μεταμφιέζουν τις ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος είτε προκαλούν εθελοτυφλία που καθιστά αδύνατη την ορθή θέαση εθνοκρατοκεντρικής πραγματικότητας.

ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΟΜΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΙΩΝ ΙΣΧΥΟΣ.

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ εντός κάθε κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος είναι η διεθνής κατανομή ισχύος, οι ιεραρχίες ισχύος που απορρέουν από αυτή την κατανομή ισχύος και τα συμφέροντα που επηρεάζονται καθώς αλλάζει η κατανομή ισχύος.

Παρά τις υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου που ορίζει ο Χάρτης του ΟΗΕ και παρά τις Συνθήκες και τις Συμβάσεις, ΕΑΝ απειλείται ή εάν διαταραχθεί η διεθνής τάξη, και ΕΑΝ το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν ασκήσει τον ρόλο του για την τήρηση της διεθνούς τάξης, ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΘΟΥΚΥΔΙΔΕΙΟ ΑΞΙΩΜΑ ΟΤΙ

«ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΣΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ ΚΙ ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΥΠΟΧΩΡΟΥΝ ΚΙ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ». [Κύπρος, Ουκρανία, Ιράν, Γάζα …]

Ιδιαίτερα σε ρευστές μεταβατικές φάσεις όπως η Μεταψυχροπολεμική εποχή η ασφάλεια και Η ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ, ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ ΕΥΘΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΕΠΑΡΚΗ ΙΣΧΥ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ, μεταξύ άλλων,

1^ον) επαρκείς οικείους συντελεστές ισχύος,

2^ον) επιτυχείς συμμαχικές συγκλίσεις,

3^ον) ΕΠΙΤΥΧΕΙΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ που απαραίτητα διεξάγονται με όρους εθνικών συμφερόντων στην βάση του «πάρε δώσε» και ταυτόχρονα την χάραξη κόκκινης γραμμής για συμφέροντα που είναι αδιαπραγμάτευτα

[ορατές και αθέατες διακρατικές διαπραγματεύσεις βιώσιμων κρατών = ΑΠΛΩΜΕΝΑ ΤΑ ΔΥΟ ΧΕΡΑ ΤΟ ΕΝΑ ΠΑΡΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΔΩΣΕ ΚΑΙ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΔΩΣΕ] και

4^ον) επιτυχή αποτροπή των αναθεωρητικών απειλών και αδιατάραχτη εφαρμογή των προνοιών του διεθνούς δικαίου για την Επικράτειά του.

Βασικά όπως το έθεσε εύστοχα ο εμβληματικός HANS MORGENTHAU, βιώσιμο είναι εκείνο το κράτος το οποίο διαθέτει επαρκή ισχύ (και αξιόπιστη στρατηγική) ούτως ώστε να εκπληρώνει τις πρόνοιες των Συνθηκών που αφορούν την Επικράτειά του.

Εάν δεν ισχύουν τα πιο πάνω και ιδιαίτερα σε περιόδους μεγάλων ανακατατάξεων της διεθνούς τάξης όπως η Μεταψυχροπολεμική, δημιουργούνται ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΡΑΤΑ Η ΑΘΕΑΤΑ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ των ηγεμονικών στρατηγικών παιγνίων.

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΟΣ του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ μετά την Συνθήκη της Βεστφαλίας το οποίο ορίστηκε επακριβώς μετά από 4 αιώνες στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, ίσχυε Μεταπολεμικά, ισχύει Μεταψυχροπολεμικά και αυτό θα συνεχίσει να υπάρχει στο ορατό μέλλον.

Το κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα δεν προέκυψε ξαφνικά και επειδή αυτό έχουμε και θα συνεχίσουμε να έχουμε στο ορατό μέλλον είναι μείζονος σημασίας να γνωρίζουμε την δομή, τις λειτουργίες, την φυσιογνωμία και τις παθογένειές του.

Προσδιοριστικής σημασίας για την κατανόηση αυτού του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος καθώς κινείται βαθύτερα στον 21ο αιώνα, ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΦΑΣΕΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΑΝ, ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΩΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ, ΘΕΣΜΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ.

            ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ είναι πρώτον, από την Συνθήκη της Βεστφαλίας μέχρι τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, δεύτερον, από την ίδρυση του ΟΗΕ μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και τρίτον από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου μέχρι και τις μέρες μας, δηλαδή την τέταρτη Μεταψυχροπολεμική δεκαετία που διανύουμε.

            Είναι μεγάλης σημασίας επειδή καταληκτικά τον 20ο αιώνα το σύγχρονο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα  

1ο) είναι θεμελιωμένο με όρους εθνικής πολιτισμικής ιδιοσυστασίας των πολλών κοινωνικών οντοτήτων,

2ο) είναι συγκροτημένο με όρους κρατικής κυριαρχίας / εθνικής ανεξαρτησίας και

3ο) διαθέτει διεθνείς θεσμοί που ορίζουν αυτό το καθεστώς επακριβώς.

4ο) τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ τον υπέγραψαν όλα τα κράτη

Παρά την καταμαρτυρούμενη τον 20ο αιώνα σταθεροποίηση της οντολογικά θεμελιωμένης διαφοροποιημένης εθνοκρατοκεντρικής δομής, η πολιτική σκέψη θόλωσε και συνεχίζει να θολώνει για δύο κυρίως λόγους που αποδυναμώνουν τον πολιτικό, νομικό, θεσμικό και στρατηγικό ορθολογισμό:

Αφενός, όπως ήδη αναφέρθηκε, κυριάρχησαν συντριπτικά οικουμενιστικά εσχατολογικά δόγματα ποικίλων εκδοχών και αποχρώσεων και

αφετέρου, με διαχρονικά γνωστό τρόπο αυτά προκάλεσαν διχασμούς και εμφύλιους, ενώ ταυτόχρονα όπως πάντα ίσχυε ιστορικά, οι εσχατολογικοί οικουμενισμοί περί ενός ενωμένου και ανθόσπαρτου πλανήτη αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν μεταμφιέσεις των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος.

Συναφώς, όπως εύστοχα τεκμηριώθηκε από τον Edward H. Carr, οι σύγχρονοι εσχατολογικοί οικουμενισμοί για ακόμη μια φορά αποτέλεσαν εργαλείο μεταμφίεσης των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος και των στρατηγικών εκπλήρωσής τους. [Την κλασική εποχή ο πανελλαδισμός των Αθηναίων απορριπτόταν κάθετα και οριζόντια από τις πόλεις που επικαλούνταν το «ιδεώδες της ανεξαρτησίας»]

Ενώ το τέλος του Ψυχρού Πολέμου λογικά κατέστησε τις εσχατολογίες περί ενοποίησης του πλανήτη σε υλιστική βάση παντελώς αχρείαστες και παντελώς παρωχημένες ΜΕΤΑΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΑ κυριάρχησε ο φτωχός συγγενής τους ΠΕΡΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ (ο ορθός όρος, όπως εύστοχα τόνισε ο Κονδύλης, είναι πλανητικοποίηση)

Είχαμε χείμαρρους νέων ιδεολογημάτων περί διεθνικών δρώντων ως κυρίαρχων δρώντων που θα καθιστούν τα κράτη περίπου περιττά και που εκμηδενίζουν τις πολιτισμικές ιδιοσυστασίες των κοινωνιών.

Συμπερασματικά, η κατανόηση του διαμορφωτικού ρόλου των τριών φάσεων του σύγχρονου Μετα-Μεσαιωνικού, Ψυχροπολεμικού και Μεταψυχροπολεμικού κρατοκεντρισμού είναι προϋπόθεση ορθής αντίληψης, ορθής κατανόησης και ορθών θέσεων για τα αίτια των ολοένα και πιο οξυμμένων διεθνών ανακατατάξεων, οι οποίες επιταχύνθηκαν την 4^η Μεταψυχροπολεμική δεκαετία.

Ανεξάρτητα της εξυπακουόμενης ανάγκης να γνωρίζουμε τους βραχυχρόνιους καθημερινούς ελιγμούς, τις εναλλασσόμενες ρευστές θέσεις και τις δηλώσεις, απαιτείται συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι δεν προδικάζουν τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, τα οποία, για τα αδύναμα και τα αναλώσιμα κράτη ενδέχεται να είναι αρνητικά πέραν κάθε φαντασίας.     

ΣΥΝΘΗΚΗ ΒΕΣΤΦΑΛΙΑΣ, ΟΗΕ, ΜΕΤΑΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΦΑΣΗ

Προχωρούμε σε συνόψιση και σε σύντομη συγκεκριμενοποίηση και συναγωγή συμπερασμάτων από την περιγραφή των φάσεων του σύγχρονου Μετά-Μεσαιωνικού διεθνούς συστήματος που διαμόρφωσε το συγκαιρινό.

ΠΡΩΤΗ ΦΑΣΗ. Αφετηρία της πρώτης φάσης θεωρείται η Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 μ.Χ. μέχρι και το 1945 με σημαντικούς ενδιάμεσους σταθμούς την Βιέννη το 1815 μ.Χ. όταν επιχειρήθηκε κονσέρτο των ηγεμονικών δυνάμεων και δημιουργήθηκε Κοινωνία των Εθνών τον Μεσοπόλεμο η οποία θεωρείται πρόδρομος του ΟΗΕ.

Κατά την διάρκεια αυτής της μετά-Βεστφαλιανής φάσης είχαμε διαρκείς εξισορροπήσεις για επίτευξη ισορροπίας δυνάμεων, ενώ κατά την διάρκεια της ίδιας ιστορικής φάσης αφενός οι Ευρωπαϊκές ηγεμονικές δυνάμεις ως αποικιοκρατικές δυνάμεις κατέλαβαν σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη και αφετέρου στην ίδια την Ευρώπη εντός κάθε εκκολαπτόμενου κράτους εκτελέστηκαν εκτεταμένες εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες για να επιτευχθεί κοινωνική συνοχή και να σταθεροποιηθούν τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη όπως τα γνωρίζουμε.

 Αυτές οι διαστάσεις της αποικιοκρατικής φάσης επηρέασαν σημαντικά τόσο την ΕΚΚΟΛΑΨΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ όσο και εδραίωση κατά τα άλλα ιστορικά όχι άγνωστων στρατηγικών προσεγγίσεων όπως το διαίρει και βασίλευε και ρυθμιστικές συναλλαγές των μεγάλων δυνάμεων εις βάρος των λιγότερο ισχυρών.

Προστίθεται ότι η γνώση των εξισορροπητικών πρακτικών του συστήματος ηγεμονικών δυνάμεων μετά την Βεστφαλία είναι εξαιρετικά χρήσιμη για το τι έπεται μετά το 2025 υπό την αίρεση ότι τα επερχόμενα θα είναιπολύ πιο ρευστά, σύνθετα, περίπλοκα και αφορούν αφενός το πλανητικοποιημένο διεθνές σύστημα και αφετέρου δύο εκατοντάδες κράτη.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΑΣΗ. Αφετηρία της δεύτερης και ίσως σημαντικότερης σύγχρονης φάσης είναι η Μεταπολεμική δημιουργία του ΟΗΕ, του οποίου έγιναν μέλη δύο εκατοντάδες κράτη τα οποία όπως αναφέρθηκε δημιουργήθηκαν εν μέσω εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων κατά της αποικιοκρατίας.

Επαναλαμβάνεται και υπογραμμίζεται κάτι το οποίο συνεχίζει να ισχύει, το γεγονός δηλαδή ότι νομικά και θεσμικά είχαμε ρητό προσδιορισμό της κρατικής κυριαρχίας ως του καθεστώτος των διεθνών σχέσεων και την μη επέμβαση στο εσωτερικό των ανεξαρτήτων αρχών.

Είχαμε επίσης Συνθήκες, Συμβάσεις και διεθνείς οργανισμούς όπως το διεθνές νομισματικό ταμείο, η Συνθήκη για τα εγκλήματα πολέμου και η Σύμβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το πως θα επηρεαστεί αυτό το καθεστώς από τις εξισορροπητικές στρατηγικές και παρά το ότι κάποιες τάσεις είναι ήδη ορατές όπως η αποδυνάμωση του ρόλου των υπαρχόντων διεθνών θεσμών είναι μεγάλο ερώτημα.

Ίσως το πιο σημαντικό στρατηγικό χαρακτηριστικό της Μεταπολεμικής φάσης είναι το γεγονός πως αναδείχθηκαν δύο υπερδυνάμεις κάτοχοι πυρηνικών όπλων οι οποίες συνήψαν τις συμφωνίες SALT/ABM/Ευρωπυραύλων των οποίων οι σχέσεις ήταν μεν ανταγωνιστικές μέχρι και εχθρικές αλλά —σε αντίθεση με αυτά που παρατηρούνται ιδιαίτερα την τέταρτη Μεταψυχροπολεμική δεκαετία—,  ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου είχε τότε περιοριστεί λόγω αυτών των συμφωνιών και ιδιαίτερα λόγω του στρατηγικού ορθολογισμού που δημιουργούσε η συμφωνία ΑΒΜ που σήμαινε εκατέρωθεν τρωτότητα και αποδυνάμωνε δραστικά το ενδεχόμενο έναρξης πυρηνικού πολέμου επειδή καθιστούσε τους εκατέρωθεν συμβαλλόμενους ευάλωτους.

Παρενθετικά αναφέρεται ότι όταν υπογράφηκαν ΟΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ SALT/ABM ΤΟ 1973 ΜΕΤΑΞΥ ΚΙΖΙΓΚΕΡ ΚΑΙ ΓΚΡΟΜΥΚΟ υπέγραψαν μυστικό πρωτόκολλο να μην βρεθούν ευθέως αντιμέτωπες οι συμβατικές δυνάμεις των δύο υπερδυνάμεων, επειδή μια απευθείας συμβατική σύγκρουση μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων ενδέχεται να κλιμακωθεί και να εξελιχθεί σε πυρηνική σύγκρουση

Αυτές οι στρατηγικές πτυχές του Ψυχρού Πολέμου αποδυνάμωσαν τις απευθείας διενέξεις μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων με αποτέλεσμα περισσότερο από ότι τους προηγούμενους αιώνες οι ηγεμονικές αναμετρήσεις για την κατανομή ισχύος και συμφερόντων, για την αύξηση της επιρροής τους και για την ανακατανομή ισχύος και συμφερόντων να διεξάγεται κυρίως στις περιφέρειες.

            Μια επαρκώς βάσιμη εκτίμηση είναι ότι όσον αφορά το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού πολέμου και επειδή αφορά πολλές μεγάλες και πυρηνικές δυνάμεις εντός ενός πλανητικοποιημένου διεθνούς συστήματος, ο εξισορροπητικός προσανατολισμός θα προκαλεί περισσότερους και οξύτερους ανταγωνισμούς και αστάθεια στις περιφέρειες.

ΤΡΙΤΗ ΦΑΣΗ.  Η κατανόηση της Μεταψυχροπολεμικής φάσης και του προσανατολισμού των συγκαιρινών στρατηγικών των κρατών, ιδιαίτερα των Μεγάλων Δυνάμεων, απαιτεί πλήρη κατανόηση του γεγονότος ότι μετά ΤΟ 1990 ΕΙΣΗΛΘΑΜΕ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΔΙΩΧΘΗΚΕ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ και προϋποθέσεις με ορθολογιστικό σκοπό την μακροχρόνια σταθεροποίηση της υπάρχουσας πλανητικοποιημένης και εγγενώς δυναμικά εξελισσόμενης κρατοκεντρικής δομής.

            Αυτό ήταν ανορθολογικό επειδή μετά το 1990 το εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα και οι θεσμοί του σε όλο το φάσμα των διεθνών σχέσεων ήταν και συνεχίζουν να είναι απτή, ορατή και οντολογικά θεμελιωμένη πραγματικότητα.

ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΚΑΘΑΡΑ ΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ —επαναλαμβάνεται, με όρους κόστους/οφέλους πάνω στην πλάστιγγα εναλλακτικών αποφάσεων όλων των κρατών— στην βάση των οποίων εξελίχθηκε με σημαίνοντα τρόπο το διεθνές σύστημα μέχρι και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, λογικά ο Μεταψυχροπολεμικός προσανατολισμός ήταν μονόδρομος:

Μεταξύ άλλων,

1) ενίσχυση και διαφύλαξη του εξ αντικειμένου παμμέγιστης σημασίας ΟΗΕ, της αποστολής του και των υψηλών αρχών του διεθνούς δικαίου που ορίστηκαν από όλα τα κράτη,

2) τη διαφύλαξη και επέκταση των Συνθηκών όπως των SALT/ABM/Ευρωπυραύλων/Συνθήκης μη διασποράς των πυρηνικών όπλων (και ενδεχομένως επιδίωξη ενός πυρηνικού αφοπλισμού όπως διακηρυσσόταν πριν από μερικές δεκαετίες) και

3) επιδίωξη προσεγγίσεων διακρατικής διακυβέρνησης λόγω φαινομένων όπως οι τεχνολογικές εξελίξεις και το διάστημα.

Πέραν του κοινού συμφέροντος της αποφυγής πυρηνικού ολοκαυτώματος, επίσης, ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΑΘΕΣΠΙΣΤΩΝ ΔΡΩΝΤΩΝ όπως οι τρομοκράτες και οι ανεξέλεγκτοι χρηματοοικονομικοί παράγοντες, οι οποίοι θέτουν στο στρατηγικό τραπέζι των εμπλεκομένων ζητήματα κοινού συμφέροντος και κοινών κινδύνων.

Υπογραμμίζεται ότι ΚΑΤΑΜΑΡΤΥΡΟΥΜΕΝΑ, παρά τις αλματώδεις τεχνολογικές εξελίξεις που αυξάνουν τους κινδύνους κλιμάκωσης σε πυρηνικό ολοκαύτωμα έχουμε,

α) αποδυνάμωση ή και αχρήστευση προηγούμενων συμφωνιών, ιδιαίτερα λόγω του άσκοπου και ανορθολογικού πολέμου στην Ουκρανία

β) πολλές διενέξεις μεταξύ μεγάλων και μεσαίων πυρηνικών δυνάμεων που αυξάνουν το ενδεχόμενο πυρηνικής κλιμάκωσης (πχ πρόσφατα Ινδία-Πακιστάν)

γ) πρωτοφανείς και πριν μερικά χρόνια πέραν κάθε φαντασίας απειλές χρήσης πυρηνικών όπλων από τις δύο ισχυρότερες πυρηνικές δυνάμεις. 

Με κάθε αντικειμενικό κριτήριο, εισερχόμενη στην ιδιόμορφη μεταβατική Μεταψυχροπολεμική φάση, ΟΙ ΗΠΑ ΩΣ Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΑ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ —αλλά και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις του εκκολαπτόμενου πολυπολικού διεθνούς συστήματος  που εκκολαπτόταν και όλα τα υπόλοιπα κράτη, ανεξαρτήτως ανταγωνισμών και διαφορών που είναι εγγενείς παθογένειες κάθε κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος—, ΕΙΧΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝ

• ΑΦΕΝΟΣ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗΣ ΕΝΟΣ  ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ MODUS VIVENDI ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΚΑΙ
• ΑΦΕΤΕΡΟΥ συνέχιση ύπαρξης ή και δημιουργίας ΝΕΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ όπως αυτά που αναφέρθηκαν πιο πάνω και άλλων που επέρχονται όπως οι διαστημικοί κίνδυνοι και οι προεκτάσεις των τεχνολογικών εξελίξεων.
  • ΕΙΝΑΙ Η ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 2025;

Σε αναφορά με τις ΣΥΝΤΡΕΧΟΥΣΕΣ ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ την δεκαετία του 2020, ιδιαίτερα μετά την αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ, μερικά ερωτήματα που θα μπορούσαν να τεθούν, είναι μεταξύ άλλων:

• κατά πόσο τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι άλλες δυνάμεις και με όρους στρατηγικού ορθολογισμού θα σταθεροποιήσουν προσεγγίσεις εκκόλαψης νέων ισορροπιών ισχύος και συμφερόντων που ευνοούν την σταθερότητα, ή το αντίθετο; και
• κατά πόσο σταδιακά θα σταθεροποιηθούν προσεγγίσεις διαφύλαξης των υπαρχόντων διεθνών  θεσμών ή και ενδυνάμωσής τους και δημιουργίας νέων, ή το αντίθετο;.

Τονίζεται και υπογραμμίζεται ότι αυτές οι θεωρήσεις των στρατηγικών εξελίξεων και οι απορρέουσες εκτιμήσεις για το τι είναι ορθολογικό και τι όχι, είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΕΡΗΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΕΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΣΤΗΡΑ ΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ.

Ως προς αυτό και με αναλυτικούς όρους αξιολογικής ουδετερότητας, χρήζει να υπογραμμιστεί, επίσης, το γεγονός ότι οι βαθύτατων προεκτάσεων συνέπειες λόγω ΑΣΚΟΠΩΝ, ΑΧΡΕΙΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΜΕΤΑΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ, δημιούργησαν αβάστακτα διλήμματα ασφαλείας που προκάλεσαν συνθήκες πολέμου στην Ευρώπη, στις υπόλοιπες περιφέρειες και ευρύτερα πλανητικά

Σε κάθε περίπτωση και επειδή βρισκόμαστε στα μέσα της 4^ης Μεταψυχροπολεμικής δεκαετίας όταν πλέον με την αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ καταμαρτυρούμενα εισήλθαμε σε προσανατολισμό εξισορροπητικών στρατηγικών  η σταθεροποίηση νέων ισορροπιών και νέων δομών που δημιουργούν προϋποθέσεις σταθερότητας και νέων  θεσμών διεθνούς τάξης ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΒΡΑΧΥΧΡΟΝΙΑ ΑΛΛΑ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΠΟΘΕΣΜΑ

ΣΤΟ ΟΡΑΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΑΝΑΠΟΔΡΑΣΤΑ ΟΠΩΣ ΕΞΑΛΛΟΥ ΚΑΤΑΜΑΡΤΥΡΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΕΛΙΓΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΑΛΛΑΓΕΣ ΘΕΣΕΩΝ των ΗΠΑ αλλά και όλων των άλλων μεγάλων και μεσαίων δυνάμεων, μετά το 2025, λογικά σκεπτόμενοι θα μπορούσαμε να πούμε ότι κυριαρχούν γνωστές εξισορροπητικές πρακτικές και μεθοδεύσεις που καθώς εξελίσσονται αποσκοπούν στο να εκπληρώσουν συγκεκριμένα μεσοπρόθεσμα και μακροπόθρσμα στρατηγικά συμφέροντα στα πεδία των ιεραρχιών ισχύος, των οικονομικών δομών και οικονομικών συναλλαγών και των συμμαχικών συγκλίσεων.

Για παράδειγμα, καταμαρτυρούνται

• τακτικοί ελιγμοί και θέσεις που διαρκώς αλλάζουν ανάλογα με το πως εξελίσσονται οι διεθνείς σχέσεις,
• επιδιώκονται παραστάσεις υψηλού κόστους που επίσης διαρκώς αλλάζουν ανάλογα με τις αντιδράσεις των ενδιαφερομένων και τις πραγματικές δυνατότητες των εμπλεκομένων και
• διεξάγονται ορατές αλλά και αθέατες συναλλαγές με όρους εθνικών συμφερόντων των εμπλεκομένων κρατών.

Επειδή αναφερόμαστε σε κρατοκεντρικό σύστημα, είναι αναγκαίο να αναφερθεί πως ανεξάρτητα των επιδιωκόμενων μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων αποτελεσμάτων, ΕΓΓΕΝΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΟΛΩΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΑ ΟΦΕΛΗ, ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΧΘΟΥΝ ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ Η ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ή ακόμη και η δημιουργία προϋποθέσεων παντελούς κατάρρευσης και διάλυσης του κράτους.

            Ιδιαίτερα όσον αφορά τις επιδιώξεις και τις στρατηγικές προσεγγίσεις των μεγάλων ηγεμονικών δυνάμεων, όπως πάντα ίσχυε ιστορικά ΤΕΤΟΙΟΙ Η ΠΑΡΟΜΟΙΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ μέσα στις οποίες συνθλίβονται τα κράτη των οποίων οι κοινωνίες και οι ηγεσίες είναι απρόσεκτες ή νεφελοβατούν, και αυτό ισχύει όταν εθελοτυφλούν και όταν δεν διαθέτουν αξιόπιστη και αποτελεσματική εθνική στρατηγική.   

            ΑΝΤΙΘΕΤΑ με τα περί παγκοσμιοποίησης ιδεολογήματα της Μεταψυχροπολεμικής φάσης ούτε κατά προσέγγιση δεν υπήρξε εκκόλαψη κάπου είδους νέου διεθνούς συστήματος αλλά συνέχιση εάν όχι και εμβάθυνση της ίδιας κρατοκεντρικής δομής και των ανελέητων ανταγωνιστικών προϋποθέσεων που βρίσκονται στα θεμέλια κάθε κρατοκεντρικού συστήματος.

Αυτή η εξ αντικειμένου ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΜΕΤΑΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ παραμερίστηκε από πολλά κράτη συμπεριλαμβανομένης της συντριπτικά υπερισχύουσας υπερατλαντικής υπερδύναμης της οποίας οι επεμβάσεις προκάλεσαν

• ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΑΣΤΑΘΕΙΑ στις περιφέρειες,
• ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ και
• οδήγησαν τις ΗΠΑ σε ΒΑΘΥΤΑΤΩΝ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΩΝ ΥΠΕΡΕΠΕΚΤΑΣΗ που καταμαρτυρείται ολοένα και περισσότερο (ολοφάνερα η ηγεσία μετά το 2025 επιχειρεί να αντιστρέψει αυτή την δυσμενή θέση των ΗΠΑ λόγω υπερεπέκτασης αλλά και εσωτερικών διαιρέσεων).

Καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα και ΜΕ ΑΥΣΤΗΡΑ ΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ, ΝΟΜΙΚΟΣ, ΘΕΣΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΩΝ ΝΕΩΝ ΣΤΑΘΕΡΩΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΩΝ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ που μεταξύ πολλών άλλων σημαίνει αποκλεισμό του ενδεχομένου ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος.

 Προστίθενται και τα εξής που υπογραμμίζουν ότι βρισκόμαστε τόσο εντός ενός αυστηρά κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος όσο και μπροστά σε φαινόμενα και ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΙΟ ΠΕΡΙΠΛΟΚΟ, ΠΙΟ ΡΕΥΣΤΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΣΤΑΘΜΗΤΟ:

            α) ΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΣΑ ΕΦΕΡΑΝ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ των ανθρώπων, των κρατών και κάθε άλλου δρώντα —όχι παγκοσμιοποίηση αλλά, τονίζεται ξανά, πλανητικοποίηση όπως εύστοχα υπογράμμισε ο Παναγιώτης Κονδύλης—, με αποτέλεσμα να καθίσταται κοινή αναγκαιότητα και κοινό συμφέρον η δημιουργία νέων ή ανανεωμένων διεθνών θεσμών διακρατικής διακυβέρνησης

            β) Τονίζεται και υπογραμμίζεται ότι ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ δεν είναι συμβατές με ιδεολογήματα για ανθρωπολογική/πολιτισμική εξομοίωση και πολιτική εξίσωση του πλανήτη και αποδυνάμωση των κρατών όπως υποστηρίχθηκε από νέες θολές εσχατολογίες περί «παγκοσμιοποίησης» ή παντελή τερματισμό των διακρατικών ανταγωνισμών και των διενέξεων και έλευση ενός ανθόσπαρτου πλανήτη.

            ΑΝΘΟΣΠΑΡΤΟΣ ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΒΙΟΣ ποτέ δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και διαφαίνεται να υπάρξει, πολύ περισσότερο όταν την σύγχρονη εποχή πάνω στον πλανήτη έχουμε πολλά κράτη διαφορετικής πολιτισμικής ιδιοσυστασίας, διαφορετικού, μεγέθους και διαφορετικής ισχύος, διαφορετικής ανάπτυξης και κοινωνικοπολιτικής εξέλιξης, ενίοτε φορέων ηγεμονικών αξιώσεων και άλλοτε αντί-ηγεμονικών στάσεων.

            Επίγεια, ΟΔΥΣΣΕΙΑ είναι το ταξίδι των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου, Οδύσσεια συνεχίζει να είναι και εξ αντικειμένου πολύ πιο δύσκολο και επικίνδυνο θα είναι το ταξίδι μετά την ολοένα και περισσότερο ρευστή και ασταθή Μεταψυχροπολεμική φάση οι παθογένειες της οποίας καταμαρτυρήθηκαν πλήρως την συντρέχουσα 4^η Μεταψυχροπολεμική Δεκαετία.  

            Μια σημαντική πτυχή, όπως ήδη τονίστηκε, είναι ότι τα διεθνιστικά εσχατολογικά ιδεολογικά δόγματα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο είναι παρωχημένα, αλλά μαζί και τα φουντωμένα διάδοχα εξομοιωτικά, εξισωτικά και μηδενιστικά ιδεολογήματα συνεχίζουν να επηρεάζουν ουκ ολίγους προκαλώντας πολιτικό και στρατηγικό ανορθολογισμό εντός και μεταξύ των κρατών.

            γ) Επειδή η Μεταπολεμική ανάπτυξη των κοινωνικών οντοτήτων εντός των ανεξαρτήτων εθνών-κρατών εξ αντικειμένου οδηγεί σε διαρκή σμίλευση και μετεξέλιξη της ιδιαίτερης και ιδιόμορφης πολιτισμικής ιδιοσυστασίας κάθε κυρίαρχης κοινωνικής οντότητας, τονίζεται ξανά το βαθύτατων προεκτάσεων γεγονός ότι ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ.

            Ταυτόχρονα με αυτή την εθνοκρατοκεντρική διαφοροποίηση που απαιτεί ακόμη περισσότερο από ότι στο παρελθόν κρατοκεντρικά νοούμενο πολιτικό ορθολογισμό, έχουμε φαινόμενα σε μερικά από τα οποία ήδη αναφερθήκαμε και τα συνοψίζουμε,  

α) διασπορά των πυρηνικών όπλων,

β) πολλά κέντρα ισχύος και πολλές μεγάλες δυνάμεις που εν δυνάμει οδηγούν σε πολυπολικό διεθνές σύστημα,

γ) αυτονομημένες περιφερειακές μεσαίες δυνάμεις,

δ) αύξηση των περιφερειακών διενέξεων που πλέον φέρνουν αντιμέτωπες κράτη που διαθέτουν ή θα μπορούσαν να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα,

ε) δύο μεγάλους πολέμους σε δύο γεωπολιτικά πολύ σημαντικές περιοχές στο κέντρο της Ευρώπης και στην Μέση Ανατολή,

στ) αποδυνάμωση σημαντικών διεθνών θεσμών,

ζ) κατακερματισμό ή κατάλυση κυρίαρχων κρατών μελών του ΟΗΕ (κάτι που στο παρελθόν εθεωρείτο αδιανόητο) και

η) λόγω τεχνολογίας αύξηση των αθέσπιστων διεθνικών δρώντων.

Συνοψίζοντας ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΗΣ 4^ΗΣ ΜΕΤΑΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ, η αλλαγή πολιτικής ηγεσίας στις ΗΠΑ, ενδεχομένως εξ ανάγκης που δημιουργούν κρίσιμα ζητήματα όπως εξελίχθηκαν μετά το 1990, ΔΗΛΩΤΙΚΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΛΛΑ ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΤΑΜΑΡΤΥΡΟΥΜΕΝΑ ΟΙ ΗΠΑ ΑΛΛΑΞΑΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ που εκκολάπτει νέες τάσεις και νέες προϋποθέσεις.

Μεταξύ άλλων:

            Όπως η πλειοψηφία των αναλυτών της στρατηγικής υποστήριζαν ήδη από την δεκαετία του 1980 και 1990 Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΗΤΑΝ Η ΚΙΝΑ και ένας από τους τρόπους εξισορρόπησής της ήταν η προσέγγιση και επιδίωξη θεσμικών, οικονομικών και στρατηγικών συγκλίσεων με την Ρωσία.

            Ενώ όπως ήδη τονίστηκε από άποψη «ωμών σχέσεων ισχύος» το σύστημα είναι διπολικό με τις ΗΠΑ και την Κίνα να είναι ιεραρχικά οι δύο υπερδυνάμεις παραμένει γεγονός ότι τόσο Η ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΟΣΟ ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΙΣΧΥΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΗ ΔΟΜΗ, (και λόγω πολλών περιφερειακών διενέξεων η προσέγγιση της Ρωσίας που ολοφάνερα επιδίωξε ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ αν και όχι ανέφικτη, φαινομενικά και με βραχυχρόνιους όρους είναι δύσκολη).

Την 4^η Μεταψυχροπολεμική δεκαετία Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΡΕΥΣΤΗ, ΠΟΛΥΠΛΟΚΗ, ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ισχυρή θέση και ρόλο στις πλανητικές ιεραρχίες ισχύος ΕΝΤΟΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ επερχόμενου ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ταυτόχρονα ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

Για να αναφερθεί μια μόνο αντίφαση, ναι μεν εκδηλώνονται ΜΑΛΛΟΝ ΕΦΗΜΕΡΕΣ —επειδή εναλλάσσουν «φίλους» και «εχθρούς» / συμμάχους και αντιπάλους— ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΤΙΚΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, αλλά, για την αποφυγή βιαστικών και λανθασμένων συμπερασμάτων, θα πρέπει να συνεκτιμάται δεόντως ότι ποτέ δεν ήταν γραμμικές και δεδομένες οι σχέσεις τους, για παράδειγμα μεταξύ Ρωσίας και Κίνας, Κίνας και Ινδίας, Ινδίας και ΗΠΑ.

Ταυτόχρονα ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΟΛΥΠΛΟΚΕΣ ΚΑΙ ΡΕΥΣΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΜΕ λιγότερο ισχυρά ή μεσαίας ισχύος περιφερειακά κράτη τα οποία ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΞΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ και τα οποία εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για να αυξήσουν τα ερείσματά τους ελισσόμενα και συναλλασσόμενα, συχνά με πολλές και όχι μόνο μια μεγάλη δύναμη (η Τουρκία αλλά όχι μόνο είναι χαρακτηριστική περίπτωση).

ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Μεταπολεμικές στρατηγικές και άλλες προϋποθέσεις οι οποίες μετά το 1990 εισήλθαν σε μετάβαση και την 4^η Μεταψυχροπολεμική δεκαετία αυξήθηκαν οι αντιθέσεις, οι αντιφάσεις, η στρατηγική διαφοροποίηση και οι εν δυνάμει φυγόκεντρες τάσεις.

Μετά το 1990 η ΕΕ και οι Ευρωατλαντικές σχέσεις βρίσκονται σε επισφαλή μετάβαση

Η Ευρώπη σταθεροποιήθηκε θεσμικά και στρατηγικά στο πλαίσιο των Ευρωατλαντικών και Ευρωπαϊκών  θεσμών λόγω μεγάλων γεγονότων που άλλαξαν τους Ευρασιατικούς και παγκόσμιους συσχετισμούς:

• των δύο παγκόσμιων πολέμων, βασικά μεταξύ των Ευρωπαϊκών δυνάμεων,
• το τέλος της αποικιοκρατίας που αποδυνάμωσε τις ευρωπαϊκές ηγεμονικές δυνάμεις,
• την ανάληψη της ηγεσίας των ναυτικών δυνάμεων από τις ΗΠΑ και την δημιουργία της Ατλαντικής Συμμαχίας για την ενίσχυση της στρατηγικής της ανάσχεσης της ηπειρωτικής υπερδύναμης πάνω στην Ευρασία
  • Συνοδευόταν από την «ειδική σχέση» ΗΒ-ΗΠΑ
  • Η Γερμανία ήταν κεντρικό ζήτημα. ΓΓ του ΝΑΤΟ: «Γερμανικό ζήτημα»
    • «Το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε «για να κρατήσει τη Σοβιετική Ένωση έξω, την Αμερική μέσα, και τους Γερμανούς κάτω».
• Επανένωση 1989-92: Στα πρόθυρα πολέμου Βρετανίας/Γαλλίας – Γερμανίας
• Γάλλοι: «Τα πυρηνικά όπλα τα κάναμε και για την Γερμανία»
• ΟΝΕ: Για να δέσουμε την  Γερμανία με νομισματικά δεσμά
• Αποδυνάμωση της Γκολικής κοσμοθεωρίας για διακυβερνητική «Ευρώπη των πατρίδων»
• Αμερικανικές επεμβάσεις στις περιφέρειες που έφεραν σε δύσκολη θέση τους Ευρωπαίους
• Η διαιώνιση του ΝΑΤΟ, το 1995 όταν θεωρήθηκε ως αναγκαία για να συνεχίσει να ελέγχεται στρατιωτικά και πολιτικά η ενωμένη πλέον Γερμανία.
• Αιωρείται πάντα το δίλημμα ασφαλείας από τυχόν απόκτησης πυρηνικών από την Γερμανία
• Σταδιακά ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΚΩΝ ΔΡΩΝΤΩΝ
  • Ντε Γκολ: θα γεννηθούν αδιαφανείς παρασυναγωγές που θα εξουσιάζονται από τεχνοκράτες (…) είναι ένα αστείο σχέδιο, εκτός και εάν καταλήξει σε γερμανική ηγεμονία»[4].  «Στην καρδιά του προβλήματος και στο κέντρο της ηπείρου βρισκόταν η Γερμανία. Η μοίρα της θέλει να μην μπορεί να οικοδομεί τίποτα χωρίς αυτήν και τίποτα δεν σπάραξε τον παλιό κόσμο όσο οι κακές της πράξεις (…) Πώς να σβήσει κανείς απ’ την μνήμη των λαών της άμετρη φιλοδοξία της (…) Πώς να ξεχάσει κανείς την τόλμη της (…) τη δύναμή της (…) την τυραννία της (…) Στο εξής έπρεπε να ληφθούν όλες οι προφυλάξεις για να μην ξαναγυρίσουν ενισχυμένοι οι κακοί γερμανικοί δαίμονες.»[5].
  • Ντε Γκολ: Για να οικοδομήσεις κάτι που θα κρατήσει επιβάλλεται να έχει ως θεμέλιο τις πραγματικότητες. Ε! λοιπόν, αυτές οι πραγματικότητες [στην Ευρώπη] είναι εθνικές[27]. … [Η Ευρώπη δεν μπορεί να οικοδομηθεί] από μερικούς αρεοπαγίτες τεχνοκράτες, απάτριδες και ανεύθυνους»[28].

ΕΕ: «Πολιτικός/στρατηγικός νάνος και νομικός/οικονομικός γίγαντας που εκκολάφθηκε μέσα στο Αμερικανικό στρατηγικό θερμοκήπιο του Ψυχρού Πολέμου» (Π. Ήφ. European Political Cooperation)

Πλανητικές και περιφερειακές στρατηγικές εναλλαγών εξισορροπητικών αποφάσεων μετά το 2025: Η Ευρώπη στερείται επαρκή πολιτική και στρατηγική συνοχή για να λειτουργήσει ως αξιόπιστος ανεξάρτητος στρατηγικός δρών.

            Πρόεδρος Μακρόν. «Το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικά νεκρό», είχε δηλώσει το 2019, τρία χρόνια πριν την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. Ταυτόχρονα όπως και πολλοί άλλοι μετά το 1990 υποστήριξε ότι η Ευρώπη θα πρέπει να επανεξετάσει θετικά τις σχέσεις με την Μόσχα.

ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΕΝΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ

• Προσδιορισμός των ιεραρχημένων εθνικών συμφερόντων με δεδομένο ότι ένα κράτος είναι βιώσιμο εάν διαθέτει επαρκή ισχύ και αξιόπιστη στρατηγική εκπλήρωσης των προνοιών του διεθνούς δικαίου για την Επικράτειά του.
• Άρτια κρατικά επιτελεία μόνιμων κρατικών λειτουργών για την ανάλυση, την στάθμιση, την συναγωγή εκτιμήσεων και κατάθεση πιθανών εναλλακτικών αποφάσεων καθώς εξελίσσεται η διεθνής πολιτική.
• Ποσοτική και ποιοτική επάρκεια των πολεμικών και οικονομικών μέσων ούτως ώστε να διασφαλίζεται η ακεραιότητα της Επικράτειας κατά απειλών και αναθεωρητικών αξιώσεων.
• Προσπάθεια υψηλών βαθμίδων αυτοδυναμίας στα πεδία της παραγωγής πολεμικών μέσων.
• Κοινωνικοπολιτική συναίνεση και σταθερότητα εθνικών σκοπών και εθνικών μέσων ανεξάρτητα εσωτερικών πολιτικών αλλαγή ή κυμάνσεων λόγω εναλλαγής εξουσίας.
• Υποστηρικτικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που ενισχύουν τον σκοπό εκπλήρωσης των ιεραρχημένων εθνικών συμφερόντων.
• Πλήρης και αποτελεσματική συνεργασία πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.
• Άρτιες διπλωματικές υπηρεσίες
• Αταλάντευτη ετοιμότητα και αποφασιστικότητα προάσπισης των ιεραρχημένων εθνικών συμφερόντων.
• Η αποτρεπτική φήμη του κράτους και οι επιτυχείς στρατηγικές παραστάσεις.
• Συμμαχικές συμμετοχές με κριτήριο τα διεθνή γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά δεδομένα όπως είναι και όπως εξελίσσονται.
• Πέραν της ύπαρξης επαρκών μέσων ισχύος και αξιόπιστης εθνικής στρατηγικής, ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΟΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΘΕΑΤΩΝ ΣΥΝΑΛΛΑΓΩΝ ΜΕ ΤΡΙΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΙΚΑ ΘΕΣΦΑΤΑ

Κράτος χωρίς ζωντανή ανθρωπολογία στρατηγικά προσανατολισμένη και στερημένη εθνικών σκοπών και στρατηγικών εκπλήρωσής τους είναι καράβι χωρίς πυξίδα, χωρίς πανιά και χωρίς καπετάνιο.

• Πέραν της γνώσης των αξόνων της στρατηγικής ανάλυσης, η χάραξη εθνικής στρατηγικής απαιτεί μια «κρατική θεωρία»:
  • Κυρίαρχες πνευματικές παραδοχές και κοσμοαντιλήψεις
  • Κυρίαρχες κοσμοθεωρίες που προσφέρουν στρατηγικό προσανατολισμό εντός του οποίου αναπτύσσεται μια εθνική στρατηγική
  • Κυρίαρχες και ακλόνητες στάσεις και παραδοχές για την Εθνική Ανεξαρτησία ως θέσφατο και έσχατη λογική που στηρίζει την συλλογική ελευθερία
  • Κυρίαρχη γνώση για το γεγονός ότι μόνο το οικείο κράτος προσφέρει συλλογική ελευθερία και δυνατότητα αυτεξούσιας αυτοθέσπισης εντός του κράτους
• Οι εμπεδωμένες εθνικές κοσμοθεωρητικές παραδοχές που προσανατολίζουν κοινωνία προς την Ιθάκη της ασφάλειας, της αυτοσυντήρησης και της ευημερίας.
  • Ο προσανατολισμός είναι η Ιθάκη. Σημασία μεγάλη έχει να έχεις πάντα στο νου σου την Ιθάκη, έγραψε ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής.
• Ιεραρχική διαβάθμιση των αλληλένδετων εθνικών συμφερόντων
• Κοινωνικοπολιτική συναίνεση για την δέσμευση επαρκών πόρων για την εκπλήρωση των εθνικών σκοπών.
• Ετοιμότητα αυτοθυσίας για την προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας
• Διαρκής σμίλευση προϋποθέσεων εθνικής συναίνεσης γύρω από τα έσχατα εθνικά συμφέροντα.
  • Ποτέ δεν πρέπει να λησμονείται ότι υπέρτατο και έσχατο εθνικό συμφέρον όλων των εθνοκρατών είναι η εθνική επιβίωση μέσα σε ένα από την φύση του άκρως ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα.
  • Μια ακόμη προϋπόθεση είναι Πολιτειακή ζωή τα μέλη της οποίας δεν αλληθωρίζουν πνευματικά και που δεν είναι ηθικά και κοσμοθεωρητικά σχιζοφρενή.
    • Διχασμένα μεταξύ μιας νεφελώδους και φαντασιόπληκτης διεθνιστικής μετακρατικής κατάστασης και του πολιτειακού βίου που πάντα αποτελούσε και αναπόδραστα θα συνεχίσει να αποτελεί την μόνη απτή πολιτική πραγματικότητα.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Μεταξύ άλλων,

• Στρατηγική είναι η χρήση των μέσων για την εκπλήρωση των σκοπών
• Σκοπός είναι το εθνικό συμφέρον και η εκπλήρωσή του σε ένα προγραμματικά ανταγωνιστικό κόσμο με τέσσερα κύρια χαρακτηριστικά
  • Επειδή η ηθική είναι προϊόν πολιτικής η ηθική στο διεθνές σύστημα όπου απουσιάζει μια παγκόσμια κοινωνία είναι μηδενική πρυτανεύουν οι οικείες θέσεις κάθε κράτους για την αιτιολόγηση των στρατηγικών προσεγγίσεών του.
  • Διεθνές σύστημα: Όταν δεν ενεργοποιείται το ΣΑ και  διανεμητικές λειτουργίες της ισχύος είναι αθέσπιστες η υπεράσπιση και η διαφύλαξη των εθνικών συμφερόντων εξαρτάται από την οικεία ισχύ και την οικεία στρατηγική
    • Η διεθνής τάξη στην οποία αναφέρονται οι διακρατικές συμφωνίες δεν εδράζεται πάνω σε κοινωνικά σμιλευμένα ηθικά κριτήρια αλλά σε σχέσεις ισχύος.
  • Πόλεμος, απειλή πολέμου, εκβιασμοί, καταναγκασμοί –στρατιωτικής ή και χρηματοοικονομικής μορφής– είναι στην ημερησία διάταξη και συχνά λειτουργούν διανεμητικά.
  • Το διεθνές δίκαιο και οι θεσμοί είναι εξαρτημένες μεταβλητές των κυμάνσεων και των παθολογιών της διεθνούς πολιτικής και μεταξύ αυτών και της σταθερότητας παρεμβάλλονται τα αίτια πολέμου που ενυπάρχουν εντός κάθε κρατοκεντρικού συστήματος.

Η μελέτη της εθνικής στρατηγικής ενός κράτους απαιτεί επιστημολογία/μεθοδολογία που διαθέτει οντολογική αναφορά, δηλαδή να αφορά αυτό που ισχύει στον πραγματικά υπαρκτό κόσμο όπως είναι και όπως εξελίσσεται. Το αντίθετο μιας τέτοιας επιστημολογίας είναι η φαντασιόπληκτη ή προπαγανδιστική ιδεολογική προσέγγιση.

Υπαρκτός κόσμος όπως διαμορφώθηκε και όπως κινείται στο πλαίσιο συγκεκριμένων προσανατολισμών και όχι κάποιων άλλων υποθετικών και ανύπαρκτων. Έχουμε ολοένα μεγαλύτερη κρατοκεντρική διαφοροποίηση έχουμε όχι ένωση ή τάσεις ενότητας του πλανήτη. Κανείς δεν έχει παρά να διαβάσει τις υψηλές αρχές του ΟΗΕ που το επικυρώνουν ηθικά, θεσμικά και κοσμοθεωρητικά τον διαφοροποιημένο κρατοκεντρικό κόσμο του οποίου υψηλή αρχή είναι η εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία. Η μελλοντολογία και οι φαντασιόπληκτες υποθέσεις δεν αποτελούν βάση για χάραξη και εφαρμογή στρατηγικής αλλά αντίθετα είναι ζημιογόνες και συχνά θανατηφόρες.

Στρατηγική κουλτούρα

Ο χείμαρρος γνωμών, μεγαλόστομων ημιμαθών διατυπώσεων, η προσκόλληση σε ιδεολογικά δόγματα, τα θεωρήματα και τα ιδεολογήματα είχαν ως αποτέλεσμα στο Ελληνικό κράτος να μην επικρατήσει κάτι που αποτελεί προαπαιτούμενο μιας εθνικής στρατηγικής: Στρατηγική κουλτούρα. Μεταξύ άλλων,

• Δυνατότητα στοιχειώδους συνεννόησης γύρω από όρους και έννοιες,
  • Η αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση μιας συντριπτικής κυριαρχίας παραδοχών και θέσεων που θεωρούν το κράτος και την εθνική ανεξαρτησία ως την συλλογική ελευθερία της κοινωνίας που μόνο έτσι μπορεί να αυτό-θεσπίζεται αυτεξούσια και ελεύθερα.
  • Την συντριπτική κυριαρχία παραδοχών και θέσεων που δεν αμφιταλαντεύονται όσον αφορά τις ανελέητες πραγματικότητες του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος
  • Την συντριπτική κυριαρχία αντί-ηγεμονικών θέσεων όχι με την έννοια της εχθρότητας
  • Συμμαχίες. είμαστε ενταγμένοι στις συμμαχίες και ότι κάνουμε συναλλαγές στην βάση των εθνικών συμφερόντων
  • Συντριπτική κυριαρχία της υψηλής αρχής της φιλοπατρίας που αποτελεί προϋπόθεση ύπαρξη κράτους και εθνικής στρατηγικής
  • Συντριπτική κυριαρχία της αλάνθαστης θέσης ότι ο κατευνασμός των εξωτερικών απειλών οδηγεί σε ήττα χωρίς μάχη (ή με μικρά εκφοβιστικά επεισόδια) και τελικά σε ανορθολογισμό και σε πόλεμο
  • Θέσεις και αντιλήψεις που θεωρούν την παραχώρηση κυριαρχίας κόκκινη γραμμή η οποία εάν παραβιαστεί ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί της εθνικής στρατηγικής (χωρίς μια τέτοια παραδοχή δεν υπάρχει δυνατότητα ύπαρξης εθνικής στρατηγικής)

Παρατίθεται η κατά την εκτίμησή μας ιστορικής σημασίας και μελλοντικά πολύ χρήσιμης ομιλίας του Προέδρου (πολιτικός, νομικός, θεσμικός και στρατηγικός «ορθολογισμός» όπως χρησιμοποιείται ο όρος στην στρατηγική ανάλυση) John F. Kennedy. (Washington, D.C. 10 Iουνίου, 1963): «… ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΕΙΡΗΝΗ ΕΝΝΟΩ; ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΕΙΡΗΝΗ ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕ; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ PAX AMERICANA ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΟΠΛΑ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΌΧΙ την ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ή την ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ. ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΓΝΗΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΝΗ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΝ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΝ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ. Ας επανεξετάσουμε τη στάση μας απέναντι στη ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΈΝΩΣΗ. … ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΚΟ ΩΣΤΕ Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΑΡΕΤΗΣ. ΩΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ, … ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΡΩΣΙΚΟ ΛΑΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΤΟΥ – ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ, ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΘΑΡΡΟΥΣ. Μεταξύ των πολλών κοινών χαρακτηριστικών που έχουν οι λαοί των δύο χωρών μας, κανένα δεν είναι ισχυρότερο από την ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.  Και ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΔΕΝ ΥΠΕΦΕΡΕ ΠΟΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ Ο, ΤΙ ΥΠΕΦΕΡΕ Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΈΝΩΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Τουλάχιστον 20 εκατομμύρια έχασαν τη ζωή τους. Αμέτρητα εκατομμύρια σπίτια και αγροκτήματα κάηκαν ή λεηλατήθηκαν. Το ένα τρίτο της επικράτειας του έθνους, συμπεριλαμβανομένων σχεδόν των δύο τρίτων της βιομηχανικής βάσης του, μετατράπηκε σε ερημιά – μια απώλεια ισοδύναμη με την καταστροφή αυτής της χώρας ανατολικά του Σικάγο… Είναι ειρωνικό αλλά ακριβές το γεγονός ότι οι δύο ισχυρότερες δυνάμεις είναι οι δύο που διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο καταστροφής. … Είμαστε και οι δύο ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΦΑΥΛΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΚΥΚΛΟ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Η ΚΑΧΥΠΟΨΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΓΕΝΝΑ ΚΑΧΥΠΟΨΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, ΚΑΙ ΝΕΑ ΟΠΛΑ ΓΕΝΝΟΥΝ ΑΝΤΙ-ΟΠΛΑ. Εν ολίγοις, τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους, όσο και η Σοβιετική Ένωση και οι σύμμαχοί της, έχουν αμοιβαία βαθύ συμφέρον για μια δίκαιη και γνήσια ειρήνη και για τον τερματισμό της κούρσας των εξοπλισμών. Οι συμφωνίες για το σκοπό αυτό ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ – και ακόμη και τα πιο εχθρικά έθνη μπορούν να βασιστούν για να αποδεχτούν και να τηρήσουν αυτές τις υποχρεώσεις της συνθήκης, οι οποίες είναι προς το δικό τους συμφέρον. Επομένως, ας μην εθελοτυφλούμε στις διαφορές μας – ΑΛΛΑ ΑΣ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΜΕ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΛΥΘΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ. ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΑΣ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΣΦΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΙΑ. Διότι, σε τελική ανάλυση, ο πιο βασικός κοινός μας δεσμός είναι ότι όλοι κατοικούμε σε αυτόν τον μικρό πλανήτη. Όλοι αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Όλοι αγαπάμε το μέλλον των παιδιών μας. Και είμαστε όλοι θνητοί.…. Πρέπει να διευθύνουμε τις υποθέσεις μας με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι προς το συμφέρον των κομμουνιστών να συμφωνήσουν σε μια πραγματική ειρήνη. ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ, ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΕΝΕΣ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΖΩΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, ΟΙ ΠΥΡΗΝΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΝ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΕΝΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΙΤΕ ΜΙΑΣ ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΗΣ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΕΙΤΕ ΕΝΟΣ ΠΥΡΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Η μη υιοθέτηση μιας τέτοιας πορείας στην πυρηνική εποχή θα ήταν μόνο απόδειξη της χρεοκοπίας της πολιτικής μας – ή μιας συλλογικής επιθυμίας θανάτου για τον κόσμο. Εν τω μεταξύ, επιδιώκουμε ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΑ ΗΝΩΜΕΝΑ ΈΘΝΗ, ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΝΑ ΤΑ ΑΝΑΠΤΥΞΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ – ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΕΠΙΛΥΕΙ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ, ΝΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ.

Ο Χάρτης που ακολουθεί αποτυπώνει το ταξίδι για δύο έτη του Π. Ήφ. (σε εφηβική ηλικία) – Ο κόσμος είναι εθνοκρατικά διαφοροποιημένος και απαιτείται κανείς να έχει θέαση, γνώση και επίγνωση αυτής της κρατοκεντρικής πραγματικότητας

Το άρθρο αυτό (δεν χρειάζεται να αναφέρονται ονόματα, εν τέλει αυτή ήταν η κυρίαρχη άποψη τις δύο πρώτες Μεταψυχροπολεμιοκές δεκαετίες) αφορά την ανωτέρω τυπλογία των Εθνικών Συμφερόντων που είναι αποδεκτός, βασικά και ουσιαστικά, από όλα τα βιώσιμα κράτη. Παρατίθεται επειδή αφορά ευθέως την ανάλυση προς το τέλος της διάλεξης οσον αφορά την «στρατηγική κουλτούρα». Ως προς αυτό προστίθεται ότι Μεταψυχροπολεμικά έχουμε εκατοντάδες ή και χιλιάδες αντιπαραθέσεις του υποφαινόμενου με τους «παγκοσμιοποιητές» σε αναφορά με αυτά ή παραπλήσια ζητήματα

Σύντομο βιογραφικό – Short CV Π. Ήφ. http://wp.me/P3OqMa-10x

• Σύντομη βιβλιογραφική επισκόπηση μονογραφιών (in Greek) http://wp.me/p3OqMa-19l
• Πίνακες διαλέξεων και σημειώσεις διαλέξεων – πίνακες συντομογραφικής απεικόνισης πτυχών του διεθνούς συστήματος https://wp.me/p3OqMa-1GG

·       Π. Ήφαιστος, Τίτλοι-σύνδεσμοι δοκιμίων και άρθρων αναρτημένων στο διαδίκτυο https://wp.me/p3OqMa-26x

Το Εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα

·              Παθογένειες και αδιέξοδα του σύγχρονου εθνοκρατοκεντρικού συστήματος, διεθνής διακυβέρνηση και κίνδυνος, μεταξύ άλλων, πυρηνικού ολοκαυτώματος https://wp.me/p3OqMa-2YF               (+ John F. Kennedy. Washington, D.C. 10 Iουνίου, 1963)

·              ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός (Εκδόσεις Ποιότητα) https://wp.me/p3OqMa-2IW

·              Διεθνής πολιτική τον 21ο αιώνα και η επιτάχυνση των στρατηγικών διενέξεων μεταξύ των ηγεμονικών δυνάμεων. https://wp.me/p3OqMa-2QP

• Εθνικός πολιτισμός, εθνική ιδιοσυστασία, μεταφυσική πίστη, δημοκρατία και ελευθερία https://wp.me/p3OqMa-2KJ
• Η Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα εν μέσω κληρονομημένων παθογενειών και αδιεξόδων. https://wp.me/p3OqMa-2Jm
• Φύλο, εκμηχάνιση, τεχνολογία, πολιτικός πολιτισμός, πολιτική υπόσταση και δημοκρατικές βαθμίδες https://wp.me/p3OqMa-304 
• ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός. Μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός (Εκδόσεις Ποιότητα). Σελίδα βιβλίου Εκδότη: https://piotita.gr/?p=41774
• «Το Θουκυδίδειο Παράδειγμα ανάλυσης της διεθνούς πολιτικής και η προσανατολιστική προσέγγιση»  https://wp.me/p3OqMa-2LM

• https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/permalink/6111392118972037/

• Άνθρωπος, εθνοκράτος, εθνικοί πολιτισμοί και διεθνής πολιτική καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα https://wp.me/p3OqMa-3g4

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos – www.ifestos.edu.gr  www.ifestosedu.gr  ifestosedu@gmail.com

Twitter https://twitter.com/ifestosedu

Linkedin https://www.linkedin.com/in/panayiotis-ifestos-0b9382131/

Instagram https://www.instagram.com/p.ifestos/

Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/

Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/

«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos

«ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός, μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» https://piotita.gr/?p=41774

Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Ελευθερία https://www.facebook.com/groups/philopatria/

Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos

Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB

Διεθνής πολιτική 21ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/

ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/

Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/

Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/

Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/

Παναγιώτης Κονδύλης – https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/

Θολό Ευρωπαϊκό Βασίλειο των πρώην αποικιοκρατών και της Ευρωπαϊκής “Ένωσης” https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/

Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/

Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/

Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/

Τίτλοι-σύνδεσμοι αναρτημένων δοκιμίων, άρθρων https://wp.me/p3OqMa-26x

Πίνακες διαλέξεων και σημειώσεις διαλέξεων – πίνακες συντομογραφικής απεικόνισης πτυχών του διεθνούς συστήματος  https://wp.me/p3OqMa-1GG

Κατηγορίες:Adam Watson, E.H.Carr, EE, Hans Morgenthau, Hedley Bull, πρόεδρος Τραμπ, πυρηνική ισχύς, πόλεμος, πολυπολικό διεθνές σύστημα, πολιτειακή συνοχή, πολιτειακή νομιμότητα, πολιτισμός, πολιτική παιδεία, στρατηγική ανάλυση, στρατηγική θεωρία, συμμαχίες, Ήφαιστος, δοκίμια, Όμηρος, Αποτρεπτική στρτηγική, Αριστοτέλης, Αιγιαλίτιδα ζώνη, Γερμανικό ζήτημα, Γεωστρατηγική, Διεθνής πολιτική, Διεθνείς σπουδές, ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ, Εθνική Στρατηγική, Ενιαίος Αμυντικός Χώρος, Θεωρία διεθνών σχέσεων, Θουκυδίδης, Κρατικά επιτελεία, Κυπριακό, Καβάφης, Ουκρανία, ΟΗΕ, Οδύσσεια, Πόλεμος και τα αίτιά του, Περίμετρος της Ευρασίας, Στρατηγική, Συμβούλιο Ασφαλείας, Τουρκική απειλή, ήπια ισχύς, γεωπολιτική, διεθνές δίκαιο, διεθνής διακυβέρνηση, διεθνείς σχέσεις, διεθνείς θεσμοί, εθνικός πολιτισμός, εθνική ανεξαρτησία, νομικισμός, John Mearsheimer, Kenneth Waltz, Martin Wight, patron client relations, Robert Gilpin, soft power

Ετικέτες: πόλεμος, πολυπολικό διεθνές σύστημα, στρατηγική, ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ, διεθνής πολιτική, εθνική στρατηγική, ηγεμονικές δυνάμεις, ισορροπία δυνάμεων