Παραθέτω στο τέλος κείμενο του Foreign Affairs για την τρομοκρατία και την Αμερικανική στρατηγική. Είναι τυπική περίπτωση ίσως εκατομμυρίων κειμένων με τα οποία οι αναγνώστες γίνονται δέκτες γραμμικών «αναλύσεων» οι οποίες –χωρίς να υποτιμούμε την σημασία τους ως εισροές στα στρατηγικά παίγνια, το αντίθετο– δεν αγγίζουν την ουσία των παθολογιών της διεθνούς πολιτικής. Γιατί οι στρατηγικές και τακτικές που αφορούν την ουσία σχετίζονται με τον ηγεμονικό ανταγωνισμό ο οποίος είναι διαχρονικός, ακατάπαυστος και με τυπολογία επιστημονικά τεκμηριωμένη από την Θουκυδίδεια ανάλυση (Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb).

Αξονικής σημασίας ζήτημα για τις διεθνείς σπουδές αλλά και για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο είναι να γίνονται κατανοεί ορθά/λογικά/ορθολογιστικά τις παθολογίες της διεθνούς πολιτικής, τα δομικά της χαρακτηριστικά, τις πάγιες συμπεριφορές των βιώσιμων κρατών όσον αφορά την αυτοσυντήρησή τους και τις ποικίλες προσεγγίσεις στην βάση των οποίων ένα λιγότερο ισχυρό κράτος αναπτύσσει σχέσεις με τα ισχυρότερα κράτη (patron-client relations).

Τα ζητήματα αυτά τα έχουμε αναλύσει σε εκτενέστερα κείμενα αλλά και σε πιο σύντομες παρεμβάσεις, για παράδειγμα την περίπτωση της Συρίας και την τυπολογία του John Mearsheimer όπου τεκμηριώνονται  αξονικής σημασίας αίτια συγκεκριμένων στρατηγικών των ηγεμονικών δυνάμεων. Βλ. την παρέμβασή μας «Η σύρραξη στη Συρία και ο ανελέητος ηγεμονικός ανταγωνισμός ως καθοριστικός παράγων των περιφερειακών διενέξεων http://wp.me/p3OlPy-qo». Στην ενότητα 3 της παρέμβασης αυτής ο τίτλος χαρακτηριστικά είναι «Η τυπολογία των ανελέητων στρατηγικών προσεγγίσεων και μεθοδεύσεων των ηγεμονικών δυνάμεων». Υπογραμμίζω αυτά τα πράγματα γιατί στην διεθνή πολιτική σωστή γνώση απαιτεί κανείς να διακρίνει τι λέει ο καθείς εκλογικεύοντας τα συμφέροντά του όταν μιλά για «καλούς», «κακούς» και ωραίους ή «άσχημους». Διόλου σπάνια, βέβαια, έχουμε πολυλογία, ασυναρτησίες, ημιμαθή θεωρήματα και μεταφυσικά ιδεολογήματα.

Ακούμε και διαβάζουμε, λοιπόν, ότι κάποιοι «καλοί» φροντίζουν για όλους μας με ωραία στρατηγικά σχέδια που τιμωρούν τους «κακούς». Σίγουρα όχι μόνο είναι «κακοί» όσοι σκοτώνουν και μάλιστα αμάχους μέσα στα στάδια και στις πλατείες αλλά είναι και εκτροχιασμένα θηρία βαρβαρικού είδους. Το πρόβλημα της διεθνούς πολιτικής, όμως, είναι τα αίτια του πολέμου, το πως αυτά τα αίτια προκαλούν «ασθένειες» και ποια είναι τα αξονικά κριτήρια χάραξης της στρατηγικής ενός κράτους. Ένα πολιτικό σύστημα, μια κοινωνία, ένα κράτος, μια διπλωματική υπηρεσία και η εξωτερική πολιτική μιας χώρας κινούνται με (σχετική και ποτέ απόλυτη) ασφάλεια όταν είναι προσανατολισμένοι προς την σωστή κατεύθυνση και όταν έχουν επίγνωση των ανελέητων πραγματικοτήτων της διεθνούς πολιτικής. Μόνο μια Ομηρική θεώρηση μπορεί να είναι ορθολογιστική και σε μια τέτοια περίπτωση γίνεται σωστά κατανοητό ότι, Οδύσσεια είναι το ταξίδι των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου, και ότι έσχατοι χλοεροί τόποι ή γαλήνιες καλοτάξιδες θάλασσες δεν υπάρχουν. Ποτέ δεν υπήρξαν και ποτέ δεν θα υπάρξουν εκτός και αν κάποιο μαγικό ραβδί θα μπορέσει τον πλανήτη όπως τον ξέρουμε επί πέντε χιλιάδες χρόνια και όπως τον βλέπουμε τώρα θα τον μεταλλάξει με κάποιο θαυματουργό τρόπο.

Η ανάλυση της διεθνούς πολιτικής έγραψε ο Kenneth Waltz, Δάσκαλος των Δασκάλων της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής, είναι η ιατρική του διεθνούς συστήματος. Λάθος διάγνωση σημαίνει λάθος θεραπεία και το αντίστροφο. Γι’ αυτό ας αφήσουμε τα θαύματα και τα μαγικά ραβδιά και ως μιλήσουμε για την επίγεια ζωή των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου.

Χωρίς να πω ποτέ ότι υπάρχουν γραμμικές θεωρήσεις της διεθνούς πολιτικής (είναι γνωστό ότι ίσως είμαι ο τελευταίος που θα προσεγγίσει την διεθνή πολιτική γραμμικά) [–για τέτοιες μπορεί κανείς να αναζητήσει για παράδειγμα στο βιβλιαράκι «Ελληνική εξωτερική πολιτική, διλήμματα μιας νέας εποχής, Θ. Βερέμης Θ. Κουλουμπής 1994 (μετά από το οποίο άρχισαν μεγάλες «διενέξεις» στην ονομαζόμενη διεθνολογική κοινότητα, δηλαδή ανάλωσή μας με αυτονόητες απαντήσεις και «δολοφονικούς» χαρακτηρισμούς στις … εφημερίδες– για μια αντίστροφη ανάλυση και για να μην αναφέρω δικά μου κείμενα βλ. Αθ. Πλατιάς, «Το νέο διεθνές σύστημα» Παπαζήσης 1995)–] κανείς απαιτείται να γνωρίζει, τουλάχιστον, τα ουσιώδη και στοιχειώδη. Γιατί κάποια στιγμή στην Ελλάδα είναι αναγκαίο να αντιληφθούμε τα ουσιώδη και τα στοιχειώδη. Κυρίως τι φταίει για το γεγονός ότι το μεταπολιτευτικό σύστημα μέχρι και σήμερα κοιμάται βαθιά ποτισμένο με χειμάρρους δηλητηρίου μεταφυσικών εσχατολογικών δογμάτων και ασυνάρτητης πολιτικής θεολογίας. Να γνωρίζουμε για παράδειγμα

• Ότι η κρατική κυριαρχία που αποτελεί το καθεστώς του σύγχρονου διεθνούς συστήματος σημαίνει εθνική ανεξαρτησία / διεθνής αναρχία (καμιά σχέση με τους … αναρχικούς των Εξαρχείων όπως νόμισε κάποτε κάποιος διακεκριμένος νομικός διεθνολόγος, …. Μάλιστα ο τίτλος σχετικού άρθρου στην τότε Ελευθεροτυπία που κατονόμαζε τον υποφαινόμενο είχε τον τίτλο «στα άρματα στα άρματα» ενώ το υπονοούμενο είναι πως όποιοι μιλούν για αποτρεπτική
  στρατηγική είναι περίπου σαν αυτούς που ρίχνουν μπουκάλια βενζίνης στα Εξάρχεια. Ναι … τόσο καλά διεξαγόταν επί δεκαετίες ο θανάσιμα σημαντικός αυτός διάλογος μεταξύ «επιστημόνων» και επιστημόνων!),
• ότι οι ηγεμονικές δυνάμεις είναι αφενός οι βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις της διεθνούς πολιτικής και ότι ο ακατάπαυστος ανταγωνισμός δημιουργεί Συμπληγάδες μέσα στις οποίες ποτέ δεν εισέρχεσαι,
• ότι η για μια κοινωνική οντότητα υπάρχει η πατρίδα / κράτος σε αυτό τον πλανήτη και τίποτα άλλο και ότι αυτό το κράτος θα πρέπει να είναι ισχυρό, ασφαλές και με θέση και ρόλο που διασφαλίζει την επιβίωσή του,
• Ότι στην ανελέητη διεθνή πολιτική η εθνική ασφάλεια, αυτοσυντήρηση κα επιβίωση του κράτους και της κοινωνίας του είναι έσχατες λογικές επί των οποίων δεν μπορεί να υπάρχει διαφωνία
• Ότι το διεθνές σύστημα είναι αυτορρυθμιζόμενο και γι’ αυτό αν δεν προσέχεις και αν δεν ακολουθείς σωστές πολιτικές παθαίνεις μεγάλες ζημιές ή και πεθαίνεις
• Ότι ναι μεν απαιτείται να συγκροτούνται ορθολογιστικές συμμαχίες (εξωτερική εξισορρόπηση την λέμε) αλλά ότι στο τέλος ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας
• και τα λοιπά για τα οποία για τις ανάγκες του παρόντος αρκεί να παραθέσω συνοψισμένα συμπεράσματα του Kenneth Waltz που περιγράφουν τα κεντρικά ζητήματα και μερικά αποσπάσματα αξιωματικών επισημάνσεων από τον διάλογο Μηλίων και Αθηναίων στον Θουκυδίδη

Δέκα αρχές απόρροια της ανάλυσης του Kenneth Waltz  από την εισαγωγή του Αθ. Πλατιά στο K. Waltz Θεωρία διεθνούς πολιτικής (Εκδόσεις Ποιότητα 2010), σ. 10-12.  – βλ. άρθρα, σχόλια και κριτικές στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/54waltzduo.htm

Για να ολοκληρώσω λοιπόν αυτή την σύντομη παρέμβαση με αφορμή σύντομη παρέμβαση σε αναφορά με την ανάλυση ενός περιοδικού με επιρροή στην Δύση, του Foreign Affairs, ας προσθέσουμε ότι οι μεγάλες δυνάμεις κινούνται έχοντας πάντα κατά νου τα πλανητικά τους συμφέροντα και κύριο κριτήριο την πλανητική κατανομή ισχύος όπως είναι και όπως εξελίσσεται.

Τα περιφερειακά και τοπικά συστήματα οι στρατηγικές των μεγάλων δυνάμεων τα εντάσσουν σε αυτή την προβληματική. Δεν ξέρουν φίλους και εχθρούς (ακόμη και με γυμνό οφθαλμό είναι ορατές και γνωστές οι σχέσεις «κάποιων» με την Αλ Κάιντα ή το ISRI και πως εξελίχθηκαν ή πως εξελίσσονται τώρα) αλλά εναλλάσσουν «φίλους» και «εχθρούς» σύμφωνα με την εξέλιξη των στρατηγικών τους σχεδίων.

Τα σχέδια αυτά άλλως πως τα contingency plans μπορεί για ένα και μόνο «απλό» ζήτημα να είναι εκατοντάδες εναλλακτικές προτάσεις για ανάλογες και αντίστοιχες αποφάσεις που υιοθετούνται ή αλλάζουν ανάλογα με το πώς εξελίσσονται «τα πράγματα».

Τα «πράγματα» δεν είναι κατ’ ανάγκη το πως κινούνται οι «κακοί» και οι «καλοί». Γιατί πάνω στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων των ηγεμονικών δυνάμεων το κύριο ζήτημα είναι πως οι «καλοί», οι «κακοί» και οι αποχρώσεις τους θα χρησιμοποιηθούν, θα κτυπηθούν ή θα αφεθούν να κάνουν όπως θέλουν ανάλογα και αντίστοιχα με το πώς αυτό εντάσσονται σε ένα σχέδιο και μια υιοθετημένη απόφαση ή κάποια άλλη απόφαση που ανασύρεται ανάλογα με την εξέλιξη των διενέξεων ή τον τρόπο που μια δύναμη θέλει να επηρεάσει την εξέλιξη των διενέξεων.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν που εμείς και άλλοι αναλύουμε σε εκτενέστερα κείμενα. Εδώ λέμε μόνο ότι ένα από τα πολλά κριτήρια και παράγοντες που εισρέουν στα «contingency plans» είναι το πόσο είναι ή δεν είναι αναλώσιμο ένα κράτος ή μια κοινωνία. Δεν χρειάζεται πολλά λόγια για να πούμε αυτό που βλέπουμε: Τις τελευταίες δεκαετίες οι Έλληνες κατάντησαν επηρεασμένοι από πολύ διαδεδομένες διεθνολογικές τσαρλατανιές να θεωρούνται αναλώσιμο κράτος. Δεν φταίει η κοινωνία για αυτό. Πως μπορούσε να λειτουργήσουν ορθολογιστικά τα μέλη της Ελληνικής κοινωνίας όταν ολοφάνερα το soft power την επισκίασε και την διαπέρασε.

Όπως με μαθηματική ακρίβεια το είπε ο Παναγιώτης Κονδύλης («Από τον 20 στον 21 αιώνα») στα αναλώσιμα κράτη και επειδή όπως γνωρίζουμε «όταν οι Αμερικανοί χαράσσουν την στρατηγική τους βαθιά στον 21 αιώνα δεν ρωτούν τον Χάμπερμανς ή τον Ρώλς, «οι αφελείς κηρύττουν ότι συμφέρει τους ιδιοτελείς».

Τουτέστιν, ενώ το κρατοκεντρικό σύστημα μετά το 1990 εξελισσόταν σύμφωνα με την φύση του και τις εγγενείς ιδιότητές του, στην Ελλάδα τα κείμενα που σωρεύτηκαν πιο υψηλά και από το Έβερεστ ήταν «παγκοσμιόπληκτα», διεθνιστικά ή υποτιμητικές για την κοινή λογική υποβολές τύπου soft power που εξωθούν ένα κράτος προς μακάριο και θανατηφόρο εφησυχασμό μιας και οι κοινωνίες των αναλώσιμων κρατών έπρεπε να πειστούν ότι ο μεταψυχροπολεμικός βίος είναι ανθόσπαρτος.

Αναμφίβολα, το πόσο αναλώσιμο είναι ένα κράτος μπορεί να οφείλεται και σε μοιραίους λόγους, ατυχήματα ή πολύ δυσμενείς και ανεξέλεγκτες συγκυρίες. Η πιο κωμικοτραγική περίπτωση, όμως, είναι όταν τα μέλη της κοινωνίας ενός κράτους φαντασιώνονται ανθόσπαρτους τόπους έσχατους, παγκοσμιοποιημένους και αδιατάραχτους μέσα στους οποίους θα αναπαύονται όλοι οι πολίτες μιας και «οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν» και αρκεί κανένα ζεϊμπέκικο ή καμιά αγκαλίτσα με τον «Άλλο» για να ζούμε όλοι ευτυχισμένοι και απαλλαγμένοι επίγειων προβλημάτων. Σε αυτό τον ωραίο και «παγκοσμιοποιημένο» κόσμο όλα τα ανθρώπινα πράγματα –μας λένε τα εσχατολογικά μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα που γαλούχησαν πολλούς (και που τον 20 αιώνα ήταν πολύ βολική οικουμενικίστικη μεταμφίεση ισχύος, Edward H. Carr, των ηγεμονικών κρατών)– είναι γραμμικά κινούμενα προς κάποιο έσχατο επίγειο παράδεισο μέσα στον οποίο οι Έλληνες σύντομα θα εισέρχονταν. Και πάλι, είναι υποδειγματική η ανάλυση του Κονδύλη όταν εξηγούσε ότι δεν έχουμε «παγκοσμιοποίηση» (μια καθόλα «νεοελληνικά» λανθασμένη μετάφραση του globalization) αλλά πλανητικοποίηση, κατάσταση που θέτει πολλά ζητήματα πολύ διαφορετικής τάξης.

Φτάνει λοιπόν οι Έλληνες

• να μην είναι … Εθνικιστές (γιατί τα στρεβλά μυαλά θεωρούν την φιλοπατρία εθνικισμό),
• να … μην έχουν Εθνική Αποτρεπτική Στρατηγική (γιατί αυτό είναι … σοβινιστικό και πολεμοκάπηλο),
• να μην … μιλούν για κρατική κυριαρχία (μιας και σύντομα θα ενοποιηθεί ο πλανήτης),
• να μην ακούγετε η λέξη «εθνικό συμφέρον» (γιατί ως έννοια είναι … Ελληνικής εφεύρεσης ιδιοτροπία, έγραψε επιφανής σχολιογράφος φορέας τίτλων),
• να μην μιλάμε για εθνική ανεξαρτησία (γιατί αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα)
• και να μην συζητάμε σε ανταλλακτική βάση με τις μεγάλες δυνάμεις (γιατί λίγο πολύ είναι … μεγαλόψυχες)
• [τα κείμενα για την «ελληνική εξωτερική πολιτική» στον ανθόσπαρτο μεταψυχροπολεμικό βίο, μάλιστα, πρόβλεπαν ότι οι μεγάλες δυνάμεις θα συνεννοούνταν για ένα πλέον γραμμικά αδιατάραχτα ειρηνικό μέλλον].

Τώρα, γιατί τα γράφουμε αυτά. Διαβεβαιώ τον αναγνώστη ότι δεν είναι καταγγελτικά γιατί είμαι παγερά αδιάφορος και ποτέ δεν προσωποποιώ ή προσπαθώ να μην κάνω αυτό το λάθος, δηλαδή να μην τιμώ την κάθε τσαρλατανιά επώνυμα παρά μόνο όταν είναι απολύτως αναπόφευκτο. Είμαι πεισμένος από την Κονδύλεια ρήση «οι άνθρωποι ας κάνουν ότι θέλουν εγώ απλά περιγράφω και ερμηνεύω ταπεινά και όσο καλύτερα μπορώ» και στην προσωπική μου ζωή κάνω τις επιλογές μου με όσο μπορώ πιο ορθολογιστικά κριτήρια σύμφωνα με την λογική της κάθε περίπτωσης (κανένα ενδιαφέρον, βέβαια, δεν ενέχει η προσωπική μου περίπτωση, απλά το αναφέρω ως ενδεικτικό προσανατολισμό στάσεων και συμπεριφορών επιστημονικών φορέων και πολιτών).Τα γράφουμε και τα ξαναγράφουμε και θα συνεχίσουμε να τα γράφουμε γιατί αποτελούν κωμικοτραγικά πλην αληθινά αίτια της συμφοράς που έπληξε τους νεοέλληνες και γιατί εάν και όταν σηκωθούμε όρθιοι πρέπει τα παθήματα να μας έχουν γίνει μαθήματα. Όσοι είναι εξόφθαλμα τσαρλατάνοι μπορούν κάλλιστα εάν έχουν φιλότιμο να πάνε σπίτι τους καθότι εξόφθαλμα είναι ακραία επικίνδυνοι για την ασφάλειά μας, την ευημερία μας και την διαιώνισή μας ως κοινωνική οντότητα. Το ίδιο και οι «««««ηγέτες»»»»» της συμφοράς.

Ακολουθεί το κείμενο του Foreign Affairs. Κάνω σαφές ότι όπως υπαινίχθηκα πιο πάνω το περιοδικό αυτό είναι μεγάλης επιρροής στην Δύση και ότι οι αναλύσεις ακόμη και όταν είναι «γραμμικές» καλά είναι να αντιληφθούμε ότι η διεθνής πολιτική είναι πολυκύμαντη και αναλύσεις όπως αυτές –υπάρχουν εκατομμύρια– είναι ενταγμένες σε μια ροή των πραγμάτων που δεν υποτιμούμε αλλά αντίθετα μελετούμε και περιγράφουμε.

quote

Μετά από την 11η Σεπτεμβρίου 2001, πολλοί μέσα στο οικοδόμημα της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ ανησυχούσαν ότι, μετά από δεκαετίες προετοιμασίας για την αντιμετώπιση συμβατικών εχθρών, η Ουάσιγκτον ήταν ανέτοιμη για την πρόκληση που θέτει ένας αντισυμβατικός αντίπαλος όπως η αλ Κάιντα. Έτσι, κατά την επόμενη δεκαετία, οι Ηνωμένες Πολιτείες οικοδόμησαν μια περίτεχνη γραφειοκρατική δομή για την καταπολέμηση της τζιχαντιστικής οργάνωσης, προσαρμόζοντας τον στρατό και τις Υπηρεσίες Πληροφοριών και επιβολής του νόμου στα καθήκοντα της αντιτρομοκρατίας και της αντεξέγερσης.

Τώρα, όμως, μια διαφορετική ομάδα, το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της αλ-Σαμ (ISIS), που αυτοαποκαλείται επίσης ως Ισλαμικό Κράτος, έχει αντικαταστήσει την αλ Κάιντα ως την τζιχαντιστική απειλή που φέρνει την μεγαλύτερη ανησυχία. Η ιδεολογία, η ρητορική και οι μακροπρόθεσμοι στόχοι του ISIS είναι παρόμοια με της αλ Κάιντα, και οι δύο ομάδες ήταν κάποτε επισήμως σύμμαχες. Έτσι, πολλοί παρατηρητές αναφέρουν ότι η σημερινή πρόκληση είναι απλά να επικεντρωθεί η τρομερή πλέον δομή αντιτρομοκρατίας της Ουάσιγκτον σε έναν νέο στόχο.

Αλλά το ISIS δεν είναι η αλ Κάιντα. Δεν είναι μια απόφυση ή ένα κομμάτι της παλαιότερης ριζοσπαστικής οργάνωσης Ισλαμιστών, ούτε αντιπροσωπεύει την επόμενη φάση στην εξέλιξή της. Παρά το γεγονός ότι η αλ Κάιντα παραμένει επικίνδυνη -ιδιαίτερα οι συνεργάτες της στη Βόρεια Αφρική και την Υεμένη- το ISIS είναι ο διάδοχός της. Το ISIS αντιπροσωπεύει τη μετα-αλ Κάιντα τζιχαντιστική απειλή.

Σε μια πανεθνική τηλεοπτική ομιλία του τον περασμένο Σεπτέμβριο, εξηγώντας το σχέδιό του για να «υποβαθμίσει και τελικά να καταστρέψει» το ISIS, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, χάραξε μια ευθεία γραμμή μεταξύ της οργάνωσης και της αλ Κάιντα και υποστήριξε ότι το ISIS είναι «μια τρομοκρατική οργάνωση, απλά και καθαρά». Αυτό ήταν λάθος. Το ISIS δύσκολα ταιριάζει με αυτή την περιγραφή, και μάλιστα, αν και χρησιμοποιεί την τρομοκρατία ως τακτική, δεν είναι πραγματικά καθόλου μια τρομοκρατική οργάνωση. Τα τρομοκρατικά δίκτυα, όπως η αλ Κάιντα, έχουν γενικά μόνο δεκάδες ή εκατοντάδες μέλη, που επιτίθεται κατά αμάχων, μη καταλαμβάνοντας έδαφος, και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν άμεσα στρατιωτικές δυνάμεις.

Το ISIS, από την άλλη πλευρά, μπορεί να υπερηφανεύεται για κάπου 30.000 μαχητές, κατέχει έδαφος τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία, έχει εκτεταμένες στρατιωτικές δυνατότητες, ελέγχει γραμμές επικοινωνίας, διοικεί υποδομές, αυτοχρηματοδοτείται, και εμπλέκεται σε εξελιγμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αν το ISIS είναι απλά και καθαρά κάτι, αυτό είναι ένα ψευδο-κράτος υπό την ηγεσία ενός συμβατικού στρατού. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι στρατηγικές αντιμετώπισης της τρομοκρατίας και των εξεγέρσεων που σμίκρυναν την απειλή της αλ Κάιντα δεν θα λειτουργήσουν εναντίον του ISIS.

Η Ουάσιγκτον άργησε να αναπροσαρμόσει τις πολιτικές της στο Ιράκ και τη Συρία προς την αληθινή φύση της απειλής από το ISIS. Στη Συρία, η αμερικανική αντιτρομοκρατία έδωσε ως επί το πλείστον προτεραιότητα στον βομβαρδισμό των θυγατρικών της αλ Κάιντα, κάτι που έδωσε πλεονέκτημα στο ISIS και επίσης προσέφερε στο καθεστώς Άσαντ την ευκαιρία να συντρίψει τους συμμάχους των ΗΠΑ, μετριοπαθείς αντάρτες της Συρίας.

Στο Ιράκ, η Ουάσιγκτον συνεχίζει να βασίζεται σε μια μορφή αντεξέγερσης, εξαρτώμενη από την κεντρική κυβέρνηση στη Βαγδάτη για να ανακτήσει τη χαμένη νομιμοποίησή της, να ενώσει τη χώρα, και να οικοδομήσει εγχώριες δυνάμεις για να νικήσουν το ISIS. Αυτές οι προσεγγίσεις έχουν αναπτυχθεί για να αντιμετωπίσουν μια διαφορετική απειλή, και έχουν ξεπεραστεί από τα γεγονότα. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι μια στρατηγική «επιθετικής ανάσχεσης»: Ένας συνδυασμός περιορισμένων στρατιωτικών τακτικών και μιας ευρείας διπλωματικής στρατηγικής για τον τερματισμό της επέκτασης του ISIS, την απομόνωση της οργάνωσης και την υποβάθμιση των δυνατοτήτων του.

Οι διαφορές μεταξύ της αλ Κάιντα και του ISIS πηγάζουν εν μέρει από την ιστορία τους. Η αλ Κάιντα δημιουργήθηκε στον απόηχο της σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν το 1979. Οι κοσμοθεωρίες και η στρατηγική σκέψη των ηγετών της διαμορφώθηκαν από τον δεκαετή πόλεμο ενάντια στη σοβιετική κατοχή, όταν χιλιάδες Μουσουλμάνων μαχητών, συμπεριλαμβανομένου του Οσάμα Μπιν Λάντεν, συνέκλιναν στη χώρα. Καθώς η οργάνωση συγκροτείτο, πήρε τη μορφή ενός παγκόσμιου δικτύου επικεντρωμένου στην εκτέλεση θεαματικών επιθέσεων εναντίον δυτικών ή συμμαχικών της Δύσης στόχων, με στόχο να συσπειρώσει τους Μουσουλμάνους ώστε να ενταχθούν σε μια παγκόσμια σύγκρουση με τις κοσμικές δυνάμεις, εγγύς και μακριά.

Το ISIS δημιουργήθηκε χάρη στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003. Στην πρώτη ενσάρκωσή του, ήταν μόνο μια από τις πολλές σουνιτικές εξτρεμιστικές ομάδες που μάχονταν τις δυνάμεις των ΗΠΑ και επιτίθεντο εναντίον Σιιτών αμάχων, σε μια προσπάθεια να υποδαυλίσουν έναν σεχταριστικό εμφύλιο πόλεμο. Εκείνη την εποχή, ονομαζόταν αλ Κάιντα στο Ιράκ (AQI), και ο ηγέτη της, ο Αμπού Μουσάμπ αλ Ζαρκάουι, είχε υποσχεθεί υποταγή στον Μπιν Λάντεν.

Ο Ζαρκάουι σκοτώθηκε από αμερικανική αεροπορική επιδρομή το 2006, και αμέσως μετά, η AQI σχεδόν εξαλείφθηκε όταν σουνιτικές φυλές αποφάσισαν να συνεργαστούν με τους Αμερικανούς για να αντιμετωπίσουν τους τζιχαντιστές. Αλλά η ήττα ήταν προσωρινή. Η AQI ανανεώθηκε μέσα στις φυλακές που λειτουργούσαν οι Αμερικανοί στο Ιράκ, όπου αντάρτες και τρομοκράτες συνδέθηκαν και σχημάτισαν δίκτυα -και όπου ο σημερινός επικεφαλής της ομάδας και αυτοαποκαλούμενος χαλίφης, ο Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι, ξεχώρισε ως ηγέτης για πρώτη φορά.

unquote

Πηγή http://mignatiou.com/2015/11/giati-to-isis-den-ine-al-kainta/#more-86622

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/

Διεθνής πολιτική 21^ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/

Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/

Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/

Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/

Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/

Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/

Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/

Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/

Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/

Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/

Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos

Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB

«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos

Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Κατηγορίες:Άρθρα, Παναγιώτης Ήφαιστος

Ετικέτες: πόλεμος, περιφερειακές διενέξεις, τρομοκρατία, ηγεμονικά κράτη