Διακρατικές συμφωνίες για μεγάλα πλανητικά ζητήματα δεν είναι το απλούστερο πράγμα. Στα πεδία του περιβάλλοντος και της Αειφόρου ανάπτυξης τα προβλήματα είναι πολλά. Εθνικά συμφέροντα που σχετίζονται με την οικονομική ανάπτυξη και τον ανταγωνισμό, διαφορετικές ευαισθησίες όσον αφορά την πολιτισμική και φυσική κληρονομιά και φόβος εξαπάτησης που ισχύει για κάθε είδος διακρατικών συναλλαγών.Οι ρύποι που σχετίζονται με το φαινόμενο του θερμοκηπίου, επίσης, αφορούν την τεχνολογία και την ανταγωνιστικότητα στον βιομηχανικό τομέα.

Η συμφωνία 195 κρατών που επιτεύχθηκε στην Γαλλία για δρομολόγηση πολιτικών οι οποίες θα αντιμετωπίσουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου [για το πλήρες κείμενο σε αρχείο pdf κλικ εδώ] είναι εξ αντικειμένου σταθμός. Ακόμη και εάν αυτό δεν είναι το ιδεατό επιθυμητό αποτέλεσμα. Αρκεί να επισημανθεί ότι τα σημεία στα οποία συμφώνησαν τα συζητούσαν επί δύο δεκαετίες. Βέβαια, η ανάγνωση της συμφωνίας κάνει σαφές ότι η εφαρμογή πολλών ή και περισσότερων μέτρων θα εξαρτηθεί από την πορεία των πραγμάτων. Τα μέτρα, όπως σημειώνεται στο ρεπορτάζ που παρατίθεται στο τέλος προσανατολίζουν τα συμβαλλόμενα κράτη προς περισσότερες πολιτικές.

Από μια άλλη οπτική η συμφωνία αυτή διαμορφώθηκε σε ένα πλαίσιο το οποίο το οποίο καταμαρτυρεί τον εθνοκρατοκεντρικό χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος. Σίγουρα οι εισροές θέσεων και απόψεων για τα ζητήματα αυτά ήταν πολλές και όχι πάντα επίσημες κρατικές θέσεις. Εν τούτοις, αυτοί που αποφάσισαν ήταν οι αντιπρόσωποι των κρατών οι θέσεις των οποίων αποτελούσαν και τον άξονα των συζητήσεων. Για να το πούμε διαφορετικά, οι αποφάσεις ήταν συνισταμένες κρατικών θέσεων που αφορούσαν τα εθνικά συμφέροντα, τις εθνικές ευαισθησίες και τα σχετικά πολιτικοοικονομικά ζητήματα. Επιπλέον, ενώ η περιβαλλοντολογική ευαισθησία δεν είναι προνόμιο μόνο κάποιων κρατών, οι εκκλήσεις των τελευταίων σχετίζονταν με το γεγονός ότι έχοντας ήδη διανύσει μια αναπτυξιακή διαδρομή είχαν την πολυτέλεια να επιμένουν για συγκεκριμένα μέτρα αναφορικά με το φαινόμενο του Θερμοκηπίου.

Σε ένα πλαίσιο διακυβερνητικών διαβουλεύσεων δεκαετιών σμιλεύτηκε, τελικά, ένα συγκεκριμένος συμπεφωνημένος προσανατολισμός της διεθνούς κοινότητας κρατών και με τρόπο που ελαχιστοποιήθηκαν οι διαφορές μεγέθους και ισχύος. Υπογραμμίζεται η φράση «διεθνής κοινότητα κρατών» καθότι η συχνή αναφορά στην «διεθνή κοινότητα» είναι μια λανθασμένη διατύπωση. Στο πεδίο λήψεως αποφάσεων κράτη έχουμε και όχι μια παγκόσμια κοινωνία, η οποία εάν υπήρχε θα οδηγούσε σε ένα παγκόσμιο κράτος το οποίο θα νομιμοποιούσε τις αποφάσεις του σε αναφορά με ένα παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα.

Εδώ λοιπόν, κάθε κοινωνία αντιπροσωπεύεται από την κυβέρνησή της και η συνισταμένη των αποφάσεων είναι μια πάλη συνεκτίμησης όλων των συμφερόντων. Οτιδήποτε άλλο είναι ανορθολογικό [ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων http://wp.me/p3OqMa-13c – http://wp.me/p3OlPy-1bH]. Για να το πούμε με διαφορετικά λόγια, η πάλη για πολιτικοοικονομικό και περιβαλλοτολογικό ορθολογισμό είναι πρωτίστως υπόθεση κάθε κοινωνίας. Συναφώς, για παράδειγμα, εάν αποφάσεις που έμμεσα ή άμεσα καταστρατηγεί το πνεύμα και το γράμμα της Αειφόρου ανάπτυξης στην παρούσα Ελληνική συγκυρία εκτάκτου ανάγκης εξαρτάται από την δράση, πρωτίστως, των μελών της ίδιας της κοινωνίας [►Εκποίηση νήσων, βραχονησίδων και ιερών και οσίων – http://www.ifestosedu.gr/111Vraxonisides.htm και Νήσος Φλέβα διαμάντι φυσικού περιβάλλοντος στην αυλή 5 εκατομμυρίων κατοίκων της Αττικής: ΟΧΙ στην εκποίηση της φυσικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς http://wp.me/p3OqMa-14O]. Για τα ζητήματα αυτά, εν τέλει, όπως και για όλα τα άλλα της πολιτικοοικονομικής ζωής την κύρια ευθύνη την φέρει το κράτος και η κοινωνία του τα μέλη της οποίας έχουν συμφέρον μαζί με την επίτευξη των στόχων της οικονομικής ανάπτυξης και της οικονομικής ανταγωνιστικότητας να διαφυλάξουν την φυσική και πολιτισμική κληρονομιά.

Το αγγλικό ρεπορτάζ των New York Times που ακολουθεί, πάντως, παραστατικά και γλαφυρά περιγράφει τις τελευταίες στιγμές σκληρών διαπραγματεύσεων πολλών δεκαετιών όπου η προσπάθεια για να συνεκτιμηθούν όλα τα συμφέροντα μικρών και μεγάλων κρατών ήταν αγωνιώδης μέχρι την τελευταία στιγμή.

Από άποψη ανάλυσης της διεθνούς πολιτικής ζωής αξίζει να τονιστεί ότι τέτοιες διαπραγματεύσεις λαμβάνουν χώρα διαρκώς και επί πολλών θεμάτων αλλά η κατάληξη σε συμφωνία δεν είναι αυτονόητη ή εύκολη επειδή ακριβώς στις διεθνείς διαπραγματεύσεις αντιπροσωπεύονται κράτη διαφορετικής συγκρότησης και διαφορετικών συμφερόντων. Το ότι επιτεύχθηκε συμφωνία στα θέματα περιβάλλοντος είναι ένα επίτευγμα που δεν δικαιολογεί, όμως, υπέρμετρο ενθουσιασμό. Αναρίθμητα άλλα ζητήματα όπως η κρίση της Συρίας, οι πρόσφυγες απόρροια των «επεμβάσεων» της «διεθνούς κοινότητας» και τα απέραντα και ανεξάντλητα προβλήματα άνισης ανάπτυξης Βορρά και Νότου είναι στο τραπέζι ρευστών διαπραγματεύσεων και συχνά βρίσκονται σε αδιέξοδο, γεγονός που υπογραμμίζει το γεγονός ότι υπάρχει ένας εθνοκρατοκεντρικά διαφοροποιημένος πλανήτης. Γεγονός που αν δεν συνεκτιμάται συνιστά πολιτικό και στρατηγικό ανορθολογισμό.

Μια ακόμη διάσταση είναι το γεγονός πως ακόμη και σε μια τόσο επιτυχή κατάληξη ενός τόσο σημαντικού για όλους ζητήματος όπως η κλιματική αλλαγή καταμαρτυρεί πως η ανισότητα ισχύος είναι διαμορφωτικός παράγων. Διαβάζουμε, έτσι, ότι ενώ λιγότερο αναπτυγμένα κράτη ζητούσαν γύρω στα 100 δις για αλλαγές που οφείλονταν σε περιβαλλοντικούς παράγοντες και που θα είχαν συνέπειες στην οικονομική τους ανάπτυξη, η ρύθμιση αυτή μπήκε στην εισαγωγή ως προσανατολιστική αναζήτηση λύσεων και όχι στις καθαυτό δεσμεύσεις.

Η εξέταση της πορείας της «διεθνούς διακυβέρνησης» στα πεδία του περιβάλλοντος και των συναφών ζητημάτων οικονομικής ανάπτυξης είναι ένα ζήτημα το οποίο ενδιαφέρει τόσο από άποψη απτών και καθημερινών υποθέσεων όλων των κοινωνιών όσο και άποψη σωστής νοηματοδότησης της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής. Μερικά σημεία που υπογραμμίζουν αυτό το γεγονός.

• Το περιβάλλον σε αντίθεση με άλλα μεγάλα και διχαστικά διεθνή ζητήματα είναι ένα πεδίο στο οποίο μια συμφωνία (θα λέγαμε πολύ πιο προχωρημένη και πολύ πιο σφαιρική) είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία για όλες τις κοινωνίες. Εάν υπάρχει ένα πεδίο στο οποίο η πλανητικοποίηση (όχι παγκοσμιοποίηση όπως συχνά λέγεται)  προκαλεί επιπτώσεις σε όλους είναι οι συνέπειες πάνω στο περιβάλλον λόγω βιομηχανικής ανάπτυξης.
• Παρά το γεγονός ότι η νέα συμφωνία για το περιβάλλον δεν είναι η αναμενόμενη για πολλούς, παραμένει, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, ένας σταθμός τόσο για το συγκεκριμένο ζήτημα όσο και για την διεθνή διακυβέρνηση.
• Η διαίρεση Βορρά – Νότου που είναι βασικά διαίρεση περισσότερο και λιγότερο αναπτυγμένου κόσμου παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα του μέλλοντος. Συμφωνίες όπως αυτές βρίσκονται προς την σωστή κατεύθυνση αλλά δεν επαρκούν.
• Οι διαπραγματεύσεις για το περιβάλλον υπογραμμίζουν το γεγονός ότι παρά την ύπαρξη συμφωνίας ακόμη και σε ένα τέτοιο ζήτημα κοινού ενδιαφέροντος και ως προς πολλά κοινού συμφέροντος η ύπαρξη πολλών κρατών άνισου μεγέθους, άνισης ισχύος και άνισης ανάπτυξης δημιουργεί ένα διαφοροποιημένο πλανήτη διόλου γραμμικό. Για τα ζητήματα διεθνούς πολιτικής δεν μπορούμε να μιλάμε με γραμμικό τρόπο πλην πολλοί αυτό κάνουν.
• Ενώ η ευαισθησία για τόσο σημαντικά ζητήματα όπως το περιβάλλον είναι και πρέπει να είναι πλανητική τις αποφάσεις τις παίρνουν τα κράτη. Εξ ου και το συχνό επιχείρημά μας ότι το εθνοκράτος κάθε κοινωνία είναι ο άξονας πολιτικού ορθολογισμού ενδοκρατικά και διακρατικά.
• Η δυστοκία αποφάσεων για το περιβάλλον έστω και αν μετά από δύο δεκαετίες οδήγησε σε μια συμφωνία που για πολλούς αποτελεί σταθμό υπογραμμίζει το γεγονός της πολιτικοοικονομικής διαφοροποίησης του πλανήτη.

Η συμφωνία αυτή καθαυτή, μπορεί να ειπωθεί ότι αποτελεί μια πολύ θετική εξέλιξη στα πεδία των πλανητικών υποθέσεων που αφορούν όλες τις κοινωνίες. Ταυτόχρονα, υπενθυμίζει το γεγονός ότι πολλά προβλήματα που αφορούν όλα τα κράτη όπως τα πυρηνικά όπλα, η τρομοκρατία, η πειρατεία και η άνιση ανάπτυξη μεταξύ κρατών και  περιφερειών,  παραμένουν ανοικτά και χωρίς προοπτικές κοινής αντιμετώπισής τους στο εγγύς μέλλον.

Ο ενδιαφερόμενος για περισσότερο μπορεί να διαβάσει το κείμενο της συμφωνίας στην αγγλική γλώσσα στον σύνδεσμο που παρατέθηκε πιο πάνω.

Nations Approve Landmark Climate Accord in Paris

By CORAL DAVENPORTDEC. 12, 2015

Laurent Fabius, the French foreign minister, center, held hands with Christiana Figueres, left, the climate chief of the United Nations; Ban Ki-moon, second from left, the secretary General of the United Nations; and President François Hollande of France after the adoption of an agreement to limit global warming in Le Bourget, north of Paris.CreditFrancois

LE BOURGET, France — Representatives of 195 countries reached alandmark climate accord on Saturday that will, for the first time, commit nearly every country to lowering planet-warming greenhouse gas emissions to help stave off the most drastic effects of climate change.

Delegates who have been negotiating intensely in this Paris suburb for two weeks gathered for the final plenary session, where suddenly, Foreign Minister Laurent Fabius of France asked for opposition to the deal and, hearing none, gaveled the session closed.

With that, the delegates achieved what had been unreachable for two decades: a consensus on the need to move away from carbon-based fuels and a plan for the 195 nations to do so.

Though the final deal did not achieve all that environmentalists, scientists and some countries had hoped for, it set the table for further efforts to slow down

Republicans Make Presence Felt at Climate Talks by Ignoring ThemDEC 10

In the end, it was an extraordinary effort at international diplomacy. Supporters of a deal argued that no less than the future of the planet was at stake, and in the days leading up to the final session, they worked relentlessly to push skeptical nations to join their ranks.

As they headed into the cavernous hall late Saturday, representatives of individual countries and blocs publicly expressed their support for a deal that had been hammered out down to the wire in a final overnight session on Friday. The United States, which has been a leader in the negotiations, said it approved of the pact, as did the European Union, Canada, Australia, Brazil, Germany, Japan, the Marshall Islands and the 143 countries that make up the G77.

And so it continued.

At the heart of the final deal is a breakthrough on an issue that has foiled decades of international efforts to address climate change. Traditionally, such pacts have required developed economies, such as the United States, to take action to mitigate greenhouse gas emissions, but they have exempted developing countries, such as China and India, from such action.

The new accord changes that dynamic by requiring action in some form from every country, rich or poor. The echoes of those divides persisted during the negotiations, however.

Representatives of the “high-ambition coalition,” including Foreign Minister Tony de Brum of the Marshall Islands, left, wore lapel pins made of dried coconut fronds, a symbol of Mr. de Brum’s country.

Delegates were presented with the final draft of the document Saturday afternoon, after a tense morning when the text was promised but repeatedly delayed. They immediately began parsing it for language that had been the subject of energetic debate in preparation for a voice vote on whether the deal should become law.

The accord was heralded by three leaders — Foreign Minister Laurent Fabius of France, President François Hollande and Secretary General Ban Ki-moon of the United Nations — who helped shepherd it through the final phase of a two-year effort to forge commitments to lowering the rate in which carbon emissions are released into the atmosphere.

Before the text of the accord was released, the three urged all delegates to seize the opportunity for enormous change, and Mr. Fabius, who has presided over the assembly, made an emotional appeal.

“Our text is the best possible balance,” he said, “a balance which is powerful yet delicate, which will enable each delegation, each group of countries, with his head held high, having achieved something important.

Secretary of State John Kerry arrived at the climate change conference on Saturday in Le Bourget, France. CreditMiguel Medina/Agence France-Presse — Getty Images

Unlike at the climate summit meeting in Copenhagen in 2009, Mr. Fabius said, the stars for this assembly were aligned.

As negotiators from countries representing a self-described “high-ambition coalition” walked into the United Nations plenary session shortly before noon, they were swarmed by cheering, clapping bystanders. The coalition, formed to push for ambitious environmental provisions in the deal, includes a mix of rich countries, such as the United States and members of the European Union; island nations like Tuvalu and Kiribati, which are vulnerable to damage from rising sea levels; and countries with the strongest economies in Latin America, such as Brazil.

Representatives of the group all wore lapel pins made of dried coconut fronds, a symbol of the Marshall Islands, whose climate envoy, Tony de Brum, helped form the coalition. Developing countries with the highest emissions, such as China and India, are not in the coalition.

Scientists and world leaders have said the talks here represent the world’s last, best hope of striking a deal that would begin to avert the most devastating effects of a

Bottom of Form

Mr. Ban has said there is “no Plan B” if this deal falls apart. The Eiffel Tower was illuminated with that phrase Friday night.

Mr. Fabius hopes the document will be approved as international law at a plenary session of 195 parties and the European Union scheduled for later Saturday. But it is not yet certain that the draft accord will receive the unanimous support required for it to become legally binding.

At the Copenhagen conference in 2009, a hard-fought deal failed at the last moment, when a handful of parties objected to the text.

“Anything could happen,” said Jennifer Morgan, an expert in international climate change negotiations at the World Resources Institute, a research organization. “I’ll be holding my breath until the gavel comes down.”

Short Answers to Hard Questions About Climate Change

The issue can be overwhelming. The science is complicated. We get it. This is your cheat sheet.

A more likely course of events, Ms. Morgan and others said, is that diplomats from several countries will object to some portions of the agreement. They would then engage in sideline talks, while Mr. Fabius and his envoys negotiate to win their support. Those talks may yet lead to a few final changes to the language of the agreement.

But as details of the plan emerged, some developing nations expressed consternation. Poorer countries had pushed for a legally binding provision requiring that rich countries appropriate a minimum of $100 billion a year to help them mitigate and adapt to the ravages of climate change. In the final deal, that $100 billion figure appears only in a preamble, not in what would be the legally binding portion of the agreement.

“We’ve always said that it was important that the $100 billion was anchored in the agreement,” said Tosi Mpanu-Mpanu, a negotiator for the Democratic Republic of Congo and the incoming leader of a coalition known as the Least Developed Countries. “We’ll have to huddle and see if something can be worked out.”

After two years of international talks in dozens of world capitals, two weeks of focused negotiations in this temporary tent city in a suburb of Paris, and two all-night, line-by-line negotiations, a near-final text was sent to lawyers and translators at about 4 a.m.

While top energy, environment and foreign policy officials from nearly every country have offered positions on the text, ultimately it fell to France, the host, to assemble the final document.

The stated goal of the agreement is to begin to level off the rise in fossil fuel emissions enough to stave off an increase in atmospheric temperatures of 2 degrees Celsius (3.6 degrees Fahrenheit). That is the point at which, scientists say, the planet will be locked into an inescapable future of devastating effects of global warming, including rising sea levels, severe flooding and droughts, food and water shortages and more extreme storms.

China’s Coastal Cities, Underwater

Some cities in China will be dramatically affected by rising seas as the atmosphere warms.

The agreement sets a vague goal of having global greenhouse gas emissions peak “as soon as possible.”

At the core of the agreement are a set of individual plans, put forth by 186 countries, outlining ways in which they will each lower their greenhouse gas emissions by 2025 or 2030.

On their own, those plans will lower greenhouse gas emissions only about half as much as is necessary to stave off the temperature rise of 2 degrees Celsius.

Thus, the new accord sets out a schedule for those countries to return to the negotiating table every five years with plans that would ratchet up the stringency of their existing polices. The first such meeting would take place in 2020, when countries would be required to propose tougher plans.

The accord also requires “stock-taking” meetings every five years, at which countries will be required to present an accounting of how they are reducing their emissions compared with the targets they had presented. It also sets forth language requiring countries to monitor, verify and publicly report their levels of emissions.

The issue of monitoring and verification had been one of the most contentious, with negotiators wrangling over final details into Saturday morning. The United States had insisted on an aggressive, uniform system for countries to publicly report their emissions, and on the creation of an outside body to verify emissions reductions — a sort of “carbon auditor.” Developing nations such as China and India had demanded that they be subject to a less stringent form of monitoring and verification than richer countries.

In the end, the final draft requires all countries to use the same system to report their emissions, but it allows developing nations to report fewer details until they build the ability to better count their carbon emissions. The text allows for other details, such as the creation of the carbon auditor agency, to be determined later.

Some elements of the accord would be voluntary, while others would be legally binding. That hybrid structure was specifically intended to ensure the support of the United States: An accord that would have required legally binding targets for emissions reductions would be legally interpreted as a new treaty, and would be required to go before the Senate for ratification.

Such a proposal would be dead on arrival in the Republican-controlled Senate, where many lawmakers question the established science of climate change, and where even more hope to thwart President Obama’s climate change agenda.

As a result, all language in the accord relating to the reduction of carbon emissions is essentially voluntary. The language assigns no concrete targets to any country for emissions reductions. Instead, each government has crafted a plan detailing how they would lower emissions at home, based on what each head of state believes is feasible given the country’s domestic political and economic situation.

The accord uses the language of an existing treaty, the 1992 United Nations Framework Convention on Climate Change, to put forth legally binding language requiring countries to verify their emissions, and to periodically put forth new, tougher domestic plans over time.

“This agreement is highly unlikely to trigger any legitimate grounds for compelling Senate ratification,” said Paul Bledsoe, a climate change official in the Clinton administration. “The language itself is sufficiently vague regarding emissions pledges, and presidents in any event have frequently used their broad authority to enter into these sorts of executive agreements.”

http://www.nytimes.com/2015/12/13/world/europe/climate-change-accord-paris.html?emc=edit_na_20151212&nlid=69675577&ref=headline

A group of nations released the final draft of the Paris agreement on climate change.

Temperature Increase 

Absence of “Greenhouse Gas Emissions Neutrality” 

Five-year contributions 

Preservation of Forests 

Preservation of Forests 

Loss and Damage 

Bearing the Cost 

Bearing the Cost 

Transparency 

Original Document (PDF) » Contributed by: News Documents, The New York Times

Κατηγορίες:Άρθρα, Διεθνής πολιτική, Παναγιώτης Ήφαιστος