Αρχική › στρατηγική θεωρία › Π. Ήφαιστος, Πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος και των διεθνών θεσμών και η εθνική στρατηγική μιας χώρας. Με αφορμή άρθρο του Θ. Καρυώτη.

Π. Ήφαιστος, Πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος και των διεθνών θεσμών και η εθνική στρατηγική μιας χώρας. Με αφορμή άρθρο του Θ. Καρυώτη.

By ifestosedu on 22 Οκτωβρίου, 2016

O Θεόδωρος Καρυώτης (βλ. κείμενό του, παρατίθεται στο τέλος), επί δεκαετίες επισημαίνει σημαντικά πράγματα που αφορούν τα χωρικά ύδατα, την υφαλοκρηπίδα, την ΑΟΖ και τις πρακτικές άλλων κρατών. Ως προ τούτο η παρουσία του είναι αξιέπαινη για ένα ακόμη λόγο. Εμμένει πεισματικά στην ανάλυση των αυτονόητων και γνωστών ενώ στο ανύπαρκτο νεοελληνικό κράτος το οποίο μετά το 1821 δεν κατόρθωσε να είναι σύγχρονο κράτος και σίγουρα δεν κατόρθωσε να αναπτύξει εθνική στρατηγική το να μιλά κανείς για τα αυτονόητα και τα πασίδηλα ελκύει επιθέσεις, δολοφονίες χαρακτήρων και αξιοθρήνητα παραμιλητά. Είναι χρέος κάθε αναλυτή, όμως, να τα παραβλέπει αυτά, και να στέκεται στις Θερμοπύλες των υψηλής στάθμης και μη προπαγανδιστικών αναλύσεων. «Μη προπαγανδιστικών», καθότι το να αναλύσει κανείς τι κάνουν τα υπόλοιπα κράτη δεν είναι προπαγάνδα αλλά περιγραφή και ερμηνεία. Προπαγανδιστικές είναι εκείνες οι αναλύσεις που παρακάμπτουν την πραγματικότητα, είναι γεμάτες ιδεολογήματα και θεωρήματα και παραγνωρίζουν την σημασία τόσο της διεθνούς τάξης όσο και της ισορροπίας ως προϋπόθεσης σταθερότητας. Καθότι ο κατευνασμός των αναθεωρητικών απειλών και οι στρατηγικά ανορθολογικές στάσεις τροφοδοτούν την αστάθεια.

Το πώς επιβίωσε το νεοελληνικό κράτος επί δύο αιώνες είναι, κατά κάποιο τρόπο, ιστορικό μυστήριο. Η μόνη μη επιστημονική απάντηση (καθότι δεν είναι εύκολο να σταθμιστεί και εκτιμηθεί επαρκώς), είναι ότι επειδή έγινε φορέας πολιτικών παραδόσεων διαχρονικής οικουμενικής εμβέλειας οι οποίες διαμόρφωναν την οντολογία των Ελληνικών κοινοτήτων (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ) από την Ευρώπη μέχρι την Ασία, «επέτρεψε» στο κράτος αυτό να επιβιώνει. Μιλάμε, βέβαια, για το νεοελληνικό κράτος, το οποίο, παρά το γεγονός ότι όπως μόλις γράψαμε επιβίωνε, ευθύνεται για την καταστροφή εκατομμυρίων Ελλήνων στα Βαλκάνια, στην Μικρά Ασία και στην Κύπρο, για να μην μιλήσουμε για τα εκατομμύρια της Ελληνικής διασποράς.

Αυτή η πανίσχυρη ανθρωπολογία, μεστή πολιτικών παραδόσεων, και αυτός ο διαχρονικά άφθαρτος οικουμενικός πολιτισμός, επιβίωσαν (και εάν η ιστορική εμπειρία προσφέρει κάποιες άξιες λόγου μαρτυρίες θα επιβιώσει για πάντα ακόμη και εάν εκλείψει το νεοελληνικό κράτος). Εάν βέβαια το νεοελληνικό κράτος καταργηθεί ή εάν συρρικνωθεί θανατηφόρα, τα πράγματα δεν θα είναι πλέον εύκολα για κοντά δέκα εκατομμύρια πολίτες (του νεοελληνικού κράτους). Θα είναι δύσκολο οι επιβιώσουν οι νεοέλληνες ως άτομα ή ως κοινότητες που διαθέτουν πολιτική κυριαρχία. Ως πολιτιστικές οντότητες εντός άλλων κρατών, ενδεχομένως. Βέβαια, επιτάσσεται να επισημανθεί, εδώ, ότι αυτή η εκτίμηση ισχύει πολύ περισσότερο και άμεσα για την Κυπριακή Δημοκρατία η οποία εάν καταργηθεί δεν θα ανατρέψει τα τετελεσμένα της κατοχής (παράνομη κατοχή μέρους της και εγκλήματα πολέμου όπως οι έποικοι) αλλά θα θέσει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες υπό τουρκική ομηρεία οδηγώντας τους στην πλήρη καταστροφή αλλά και στην επιτάχυνση του κατήφορου του Αθηναϊκού νεοελληνικού κράτους.

Στο σύγχρονο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα η εθνική ανεξαρτησία που προσφέρει την δυνατότητα δημοκρατικής συγκρότησης και επιδίωξης της πολιτικής ελευθερίας εντός κάθε κράτους είναι προϋπόθεση αυτεξούσιας και αυτοτελούς εθνοκρατικής επιβίωσης, ευημερίας και ασφάλειας. Μπορεί για πολλούς νεοέλληνες να μην είναι ορατό καθότι το μυαλό θόλωσε με αριστεροδεξιά διεθνιστικά ιδεολογήματα και θεωρήματα συχνά επιστημονικά μεταμφιεσμένα, πλην η ιστορία των Νέων Χρόνων αυτή ήταν: Όσες κοινωνίες αξίωναν αυτεξούσια, ανεξάρτητη και ελεύθερη συλλογική ζωή επιζητούσαν την δημιουργία ενός θεσμού συλλογικής ελευθερίας, δηλαδή του κράτους. Το πόσοι το βλέπουν αυτό στην Ελλάδα είναι ευθέως ανάλογο της βιωσιμότητάς της ως ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος.

Εάν είναι να «διαφωνήσω» σε κάτι με αναλύσεις όπως αυτές του Θόδωρου Καρυώτη, λοιπόν, είναι ότι θεωρώ πως η επίκληση του διεθνούς δικαίου, των διεθνών θεσμών και της διεθνούς πρακτικής χρήζει να συνοδεύεται πάντα από την υπογράμμιση των πολιτικών όψεων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών θεσμών. Την ανάγκη επίσης ως προς το τι συνιστά μια εθνική στρατηγική στην βάση τυπολογιών που ισχύουν για όλα τα υπόλοιπα κράτη. Εξ ου και ο υποφαινόμενος ως μελετητής της διεθνούς πολιτικής και της στρατηγικής θεωρίας ποτέ δεν «χαρίζει» το διεθνές δίκαιο και τους διεθνούς θεσμούς σε αυτούς που επικράτησε να ονομάζονται νομικοί διεθνολόγοι. Μια είναι η επιστήμη, η θεωρία διεθνών σχέσεων, η οποία είναι ελλειμματική εάν δεν συμπεριλαμβάνει τους διεθνούς θεσμούς, τις διεθνείς συμφωνίες, τις πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος και τα στρατηγικά ζητήματα που απορρέουν από τις εθνικές στρατηγικές των κρατών. Όλα είναι αλληλένδετα και η επιστήμη που τα μελετά ενιαία, ενώ ότι ειπωθεί απαιτείται να είναι συμβατό με το Παράδειγμα, δηλαδή, τα Θουκυδίδεια αξιώματα [βλ. Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb ]. Διευκρινίζοντας λοιπόν ότι θεωρώ πολύτιμη την συνεισφορά αναλύσεων όπως τα βιβλία και τα άρθρα του Θεόδωρου Καρυώτη, προσθέτω ότι μιλώντας ευρύτερα και γενικότερα και για κείμενα άλλων που δήθεν αντικρούουν την αναφορά στα πασίδηλα και αυτονόητα, η επιστήμη που μελετά την διεθνή πολιτική και οι συμπαρομαρτούσες παρεμβάσεις απαιτείται να συνεκτιμά δεόντως αυτά τα αξιώματα. Σε αντίθετη περίπτωση, «κουβέντα να γίνεται» και μάλιστα επικίνδυνη. Επικίνδυνες, ακριβώς, είναι οι δήθεν επιστημονικές αναλύσεις που θεωρούν τον κατευνασμό αναγκαίο και τον φόβο συνώνυμο της «φρονιμάδας». Φρόνιμα και άτακτα κράτη δεν υπάρχουν. Όλα τα κράτη έχουν ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα και τα βιώσιμα κράτη έχουν στρατηγικές εκπλήρωσής τους. Το δε συμφέρον επιβίωσης και διασφάλισης της κρατικής κυριαρχίας που ορίζει η διεθνής νομιμότητα είναι προϋπόθεση βιωσιμότητας. Πολύ σωστά, ο Hans Morgenthau, υπογράμμισε ότι δεν είναι βιώσιμο ένα κράτος το οποίο δεν μπορεί να διασφαλίσει αυτά που του προσφέρει το διεθνές δίκαιο.

Μεταξύ άλλων απαιτείται να λαμβάνονται υπόψη τα εξής:

Το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς θεσμοί αφορούν την διεθνή τάξη και όχι κάποια παγκόσμια δικαιοσύνη. Ακόμη πιο σημαντικό διεθνής δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει εκτός και εάν θα μπορούσε κανείς να αποφανθεί τι είναι δικαιοσύνη στην χάραξη των συνόρων μετά από κάθε πόλεμο. Σκεφτείτε την πτώση των αυτοκρατοριών, τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, τις εθνοκαθάρσεις στην φάση οριοθέτησης της κυριαρχίας των νέων κρατών, τους πολέμους που ακολούθησαν μέχρι να σταθεροποιηθούν τα σύνορα στην σημερινή τους μορφή όχι με όρους δικαιοσύνης αλλά ισχύος και τετελεσμένων και τα λοιπά που αποτελούν ιστορικά αυτονόητα πλην αόρατα στους νομικιστές.
Μια λέξη βέβαια είναι αναγκαία για τις συμβάσεις με τις οποίες πολλά κράτη ενσωματώνουν κοινά δικαιακά κριτήρια στην ενδοκρατική δικαιοταξία τους όπως γίνεται με τις συμβάσεις για τα πολιτικά δικαιώματα (πολλοί τα λένε «ανθρώπινα» αλλά πολιτικά δικαιώματα είναι, με αποτέλεσμα να τυγχάνουν διασταλτικής ερμηνείας ανάλογα με το κράτος στο οποίο αναφερώμαστε) και τα εγκλήματα πολέμου. Αυτά όμως και παρά το ότι υπάρχει μια κάποια δέσμευση για προσφυγές στους διεθνούς θεσμούς που ιδρύθηκαν (ναι «μια κάποια» εκτός και αν κανείς ισχυριστεί ότι εφαρμόζεται γραμμικά οπότε κάνει λάθος) δεν συνιστούν υπερεθνική δικαιοσύνη όπως μερικοί νόμισαν. Είναι πρόοδος του διακρατικού πολιτικού πολιτισμού του κρατοκεντρικού συστήματος και η συμμόρφωση αποδεικνύεται καθημερινά ότι είναι συναρτημένη με πλήθος ζητημάτων η ερμηνεία των οποίων, επαναλαμβάνεται, δεν είναι γραμμική. Και πάλιν, η ισχύς είναι αναγκαία για να τα αξιώσεις με εσωτερική και εξωτερική εξισορρόπηση σε ένα σύστημα όπου ισχύει η αρχή της αυητοβοήθειας.
Σε αυτή την διεθνή τάξη αποτέλεσμα των ιστορικών τετελεσμένων ο Αχμέτ Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Στρατηγικό βάθος», χαρακτηριστικά επισήμανε το πώς τα βλέπει ένα αναθεωρητικό κράτος. Ενίοτε, έγραψε, υπάρχουν θολά σύνορα στην χάραξη των συνόρων κατά την διάρκεια της μετάβασης από το αυτοκρατορικό στο σημερινό κρατοκεντρικό σύστημα. Η «θολότητα» βέβαια είναι σχετικό και υποκειμενικό. Καθότι μπορεί στον ένα πόλο να επιζητείται ακόμη και κατάργηση άλλων κρατών και ένταξή τους σε ένα ισχυρότερο όπως τελευταία υπαινίσσεται αναθεωρητικά ο Ταγίπ Ερντογάν μέχρι τον αντίθετο πόλο όπου τα συμφέροντα επιτρέπουν μια προσφυγή σε αρμόδιους θεσμούς για νέες οριακού χαρακτήρα οριοθετήσεις. Όμως, αυτό είναι το κρατοκεντρικό σύστημα όπου η πολιτική ηθική για λόγους αντικειμενικούς και εγγενείς είναι μηδενική [ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων – http://wp.me/p3OlPy-1bH – http://wp.me/p3OqMa-13c].
Επειδή έτσι έχουν τα πράγματα η διαφύλαξη της διεθνούς τάξης επαφίεται, πρωτίστως, στο ενδιαφερόμενο κράτος το οποίο τα διαφυλάττει με ισορροπία δυνάμεων.Γνωρίζει κανείς καμιά περίπτωση όπου το Συμβούλιο Ασφαλείας (το αρμόδιο διεθνές όργανο να διαφυλάξει την διεθνή τάξη) να έχει ισχύσει το αντίθετο; Εκτός βέβαια και εάν κάποιος νομικιστής επικαλεστεί το Κουβέιτ και την εισβολή του Ιράκ. Οπότε θα … «γελάσει και το παρδαλό κατσίκι». Επειδή στοιχειώδης γνώση διδάσκει πως εάν κανείς ισχυριστεί κάτι τέτοιο δεν γνωρίζει τις λειτουργίες της διεθνούς πολιτικής, τα συμπλεκόμενα συμφέροντα σε κάθε τέτοια ή παρόμοια σύρραξη (το Κουβέιτ είναι «δεξαμενή πετρελαίου»), τις στρατηγικές των δυνάμεων, την τυπολογία των υπερπόντιων εξισορροπήσεων και των εν γένει στρατηγικών πλανητικά και περιφερειακά των ηγεμονικών δυνάμεων και τον εξαρτημένο χαρακτήρα των αποφάσεων των διεθνών θεσμών όταν υπεισέρχονται μεγάλα συμφέροντα. Ακόμη, το γεγονός ότι η Συλλογική Ασφάλειας πάγωσε κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου κα όταν «ξεπάγωσε» σε 2-3 περιπτώσεις περιφερειακών διενέξεων αφορούσε ανταλλαγές συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων κάτω από το τραπέζι κτλ, ζητήματα που αναλύθηκαν εκτενέστερα αλλού. Για τα τελευταία επίσης, μόνο άπιστοι Θωμάδες δεν θα δουν ότι τις τελευταίες δεκαετίες και παρά τους κατευνασμούς και την επιδίωξη ειρηνικής επίλυσης των διαφορών στους αρμόδιους διεθνούς θεσμούς συμπεριλαμβανομένου αρχικά και του Συμβουλίου Ασφαλείας, τα σύνορά της η Ελλάδα τα διατηρεί με επίκληση του δικαιώματος άμυνας και ισορροπία δυνάμεων. Τα διατηρεί; Δεν θα πάω στο κυπριακό ζήτημα που ολόρθο απαντά όλα τα ερωτήματα για τις πολιτικές όψεις των διεθνών θεσμών και του διεθνούς δικαίου (και τις συμβάσεις «ανθρωπίνων» δικαιωμάτων, οι οποίες, για παράδειγμα, δεν βοηθούν να επιστραφεί το σπίτι του υποφαινόμενου και όλων των εκδιωχθέντων παράνομα από μια παράνομη εισβολή και κατοχή δύναμης η οποία είναι συμβαλλόμενο κράτος της Σύμβασης). Θα πω όμως ότι βλάπτει όποιον αφελώς δεν βλέπει τον εξαρτημένο χαρακτήρα των διεθνών θεσμών και όποιον παραβλέψει το αξίωμα, ότι δηλαδή η ασφάλειά του είναι πρωτίστως συνάρτηση της προνοητικότητάς του για «ίση δύναμη» (Θουκυδίδειο Αξίωμα: «δίκαιο υπάρχει όταν υπάρχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν ισχύει ο δυνατός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται»). Εδώ λοιπόν αυτό το ζήτημα μας οδηγεί στα ενδότερα των πολιτικών όψεων του διεθνούς δικαίου και της διεθνούς πολιτικής. Αφού υπογραμμίσω ότι η εφαρμογή του διεθνούς δικαίου της θάλασσας θα διπλασίαζε την Ελληνική Επικράτεια, το έλλειμμα αποτρεπτικής στρατηγικής, οι κατευνασμοί, οι νομικίστικες αναλύσεις, τα ζεϊμπέκικα και οι κουμπαριές ως υποκατάστατο στρατηγικής, οι «μυστικές» διαπραγματεύσεις με την Τουρκία επί ζητημάτων τα οποία στοιχειώδης στρατηγικός ορθολογισμός επιτάσσει μόνο ένα «ΌΧΙ», τα διάφορα «ιδρύματα προτάσεων πολιτικής» που δημοσίευαν παρεμβάσεις για τις οποίες ένας πρωτοετής φοιτητής διεθνών σχέσεων είναι κόβεται, και τα λοιπά που θα μπορούσαν να γεμίσουν σελίδες, οδήγησαν στην λεκτική και εν πολλοίς ρητορική μόνο υπεράσπιση των συνόρων μας (δεν συμπεριλαμβάνω σε αυτό τα στελέχη των ΕΔ τα οποία ηρωικά επί δεκαετίες αναχαιτίζουν αεροπλάνα ή εκτελούν άλλες αποστολές).
Η διάγνωση των αιτίων των προβλημάτων στην διεθνή πολιτική, γράψαμε ξανά, είναι η ιατρική της διεθνούς πολιτικής. Λάθος διάγνωση και λάθος θεραπεία πάντα αποδεικνύονται θανατηφόρα. Με τρόπο που δεν είναι συμβατός για ένα λιγότερο ισχυρό κράτος η διεθνολογική ελευθεριότητα κυριαρχεί στην Ελλάδα. Με μουρμουρητά δηλαδή ανάξια ενός κυρίαρχου κράτους τρομοκρατούνται οι πολίτες περί «αδυναμίας», «κινδύνων», «ανάγκης», «κινδύνου πολέμου» (αυτό και αν είναι χυδαίο), κτλ, που αποβλακωτικά καταλήγουν σε ηττοπάθεια, απώλεια κυριαρχίας και στην περίπτωση της Κύπρου κατάργηση του κράτους και υποδούλωση της κοινωνίας με επικύρωση των τετελεσμένων ενός αναθεωρητική ή και βάρβαρου –κανείς να λάβει υπόψη τα εγκλήματα πολέμου στην εισβολή που επιβεβαιώθηκαν με πλήθος μαρτυριών και εκθέσεων– κράτους. Ας πούμε συνοπτικά σε αναφορά με το «αποβλακωτικό» και αποδυναμωτικό νέφος που υπερίπταται της Ελλάδας ότι
1. «Ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα». Ο πόλεμος ως εκ τούτου δεν είναι μόνο η άσκηση φυσικής βίας η οποία («άσκησης φυσικής βίας») δεν είναι παρά μόνο ένας κρίκος στην αλυσίδα των διακρατικών σχέσεων.
2. Κάθε αμυνόμενος αναπτύσσει αποτρεπτική στρατηγική για την οποία ακόμη και νήπια πρέπει να γνωρίζουν πως πόλεμο έχουμε όταν αποτύχει η αποτρεπτική στρατηγική (ή ακόμη χειρότερα όταν δεν έχουμε αποτρεπτική στρατηγική, κάτι που ίσως ερμηνεύει και συντρέχουσες εξελίξεις και απειλητικές διεκδικήσεις των νέο-ισλαμιστών).
3. Στο σύγχρονο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα ο πόλεμος ως φαινόμενο στην αλυσίδα των διακρατικών σχέσεων παραμονεύει σε κάθε γωνιά της διεθνούς πολιτικής (E.H.Carr).
4. Στην διεθνή πολιτική όπου η πολιτική ηθική είναι μηδενική το κύριο νόμισμα είναι η ισχύς και όταν ένα κράτος δεν κατέχει επαρκεί ισχύ είτε ζημιώνεται βαθύτατα είτε θανατώνεται κυριαρχικά.
5. Μια σωστή διάγνωση των αιτίων που οδηγεί στα τελευταία είναι όταν κυριαρχούν τα νομικίστικα παραμιλητά, όταν η ηττοπάθεια αποτελεί τρόπο ζωής, όταν ο φόβος πλανάται στην ατμόσφαιρα λόγω παρουσίας άπειρων αυτόκλητων; «εργολάβων» φόβου, όταν για την ανάλυση της διεθνούς πολιτικής που συχνά κυριαρχεί θα γελούσε και ένα νήπιο, όταν τα αριστεροδεξιά διεθνιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα καλλιεργούν στα μυαλά των πολιτών την θέση ότι η κρατική κυριαρχία περιττή και όταν διαστρεβλώνεται η ιστορία για να εκλογικευτούν τα συμφέροντα όσων απειλούν το κράτος. Ακόμη χειρότερα, όταν το κυριότερο έρεισμα κάθε κράτους που είναι ο πολιτισμός του και οι πολιτικές παραδόσεις του πλήττονται από ένα στρατό φορέων επιστημονικών τίτλων των οποίων – τι κατάντια! – το πολιτικό σύστημα καθίσταται παρακολούθημα.
6. Συνοπτικά λέω ότι τα πιο πάνω οφείλονται και σε άγνοια στα πεδία της στρατηγικής θεωρίας όπου οι «πελατειακές σχέσεις» είναι μια πολύ αναπτυγμένη θεωρία. Το πώς δηλαδή τα λιγότερο ισχυρά κράτη κατορθώνουν με επαρκή ισχύ, πελατειακές συναλλαγές με τα ισχυρότερα κράτη και «κίνητρα» στην πλάστιγγα κόστους και οφέλους «εχθρών» και «φίλων» κατορθώνουν ισορροπία συμφερόντων. Ο υποφαινόμενος πέραν των επιστημονικών παρεμβάσεων για το θέμα αυτό με δοκίμια και άρθρα έχει αρκετές παρεμβάσεις που εύκολα κανείς μπορεί να τις βρει στο διαδίκτυο.
7. Εάν τώρα έλθουμε στο Αιγαίο, τα χωρικά ύδατα, την υφαλοκρηπίδα, τον κάθε άπιστο Θωμά κανείς μπορεί να τον ρωτήσει και να αξιώσει απάντηση: 1. Ποιες είναι οι θέσεις των άλλων κρατών και μάλιστα κρατών που στην περίπτωσή τους εφαρμόζουν το δίκαιο της θάλασσας σύμφωνα με την δική μας αντίληψη πλην για το Αιγαίο ισχύει παγερή σιωπή ή ποντιοπιλατική στάση; 2. Τι ήταν το αποτέλεσμα των κατευνασμών και που βρίσκονται σήμερα τα θαλάσσια σύνορά μας σε σχέση με την διεθνή νομιμότητα; 3. Τι απώλεια πόρων ενέχει η αποτυχία μας να εκπληρώσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα στα πεδία που μας κατοχυρώνει επαρκώς το διεθνές δίκαιο; 4. Πώς αυτό μας επηρέασε και κυρίως κατά πόσο εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών ανακατατάξεων μας έθεσε στην κλίνη του Προκρούστη των αναλώσιμων κρατών αντί να είμαστε ένα ισχυρό κράτος και άξονας σταθερότητάς το οποίο εάν έτσι ήταν η Ελλάς οι μεγάλες δυνάμεις θα θεωρούσαν λογικό και ορθολογιστικό να συναλλάσσονται μαζί της;

Αναγκαίο είναι να υπογραμμίσω και το κύριο πρόβλημα του οποίου ο νομικισμός, ο κατευνασμός και τα παραμιλητά περί την διεθνή πολιτική είναι φυσικό επακόλουθο. Οι νεοέλληνες δεν διαθέτουμε αληθινό κράτος συμβατό με τις προδιαγραφές που θέτει το ανελέητα ανταγωνιστικό σύγχρονο διακρατικό σύστημα. Πολλοί από εμάς αργήσαμε να το καταλάβουμε με αποτέλεσμα όχι μόνο να κάνουμε διαρκώς «τρύπες στο νερό» αλλά και να δεχόμαστε αναρίθμητες επιθέσεις απίστευτης βαρβαρότητας για πολιτισμένους ανθρώπους.

Επείγει λοιπόν να αποκτήσουμε κράτος με εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία (διαφορετικά θα παραμείνει κρατίδιο υποχείριο άλλων με απόληξη την υποδούλωσή του με διάφορους τρόπους ή την διάλυσή του και τον διασκορπισμό του). Το κράτος αυτό όπως και κάθε άλλο επιβιώνει εάν είναι σωστά κοσμοθεωρητικά προσανατολισμένο και ορθολογιστικά κινούμενο στην βάση εθνικών συμφερόντων και αναπτύσσοντας μια εθνική στρατηγική εκπλήρωσής τους.

Λυπάμαι αλλά η εκτίμησή μου είναι πως ίσως να είναι πολύ αργά. Εύχομαι βέβαια να κάνω λάθος. Πλην και πάλι ο Υποδειγματικός Θουκυδίδης προτάσσει το κατάλληλο αξίωμα: Η ελπίδα είναι σπάταλη.

Μερικά συναφή δοκίμια αναρτημένα στην σελίδα www.ifestosedu.gr στην ενότητα Διεθνές σύστημα-πολιτικές όψεις (δηλαδή μερικές «τρύπες στο νερό» του παρελθόντος οι οποίες ενδέχεται να είναι χρήσιμες στο μέλλον)

►«Το Θουκυδίδειο αράδειγμα» διεθνών σχέσεων

►Θουκυδίδης: Ο Διάλογος Αθηναίων-Μηλίων

►Ο Θουκυδίδης και οι σύγχρονες διεθνείς σχέσεις.

►Θουκυδίδης- Παράδειγμα Διεθνών Σχέσεων

►Πελατειακές Σχέσεις, Θουκυδίδης

►Κρατική ισχύς και διεθνής πολιτική/K.Waltz

►Εθνοκράτος στον 21ο αιώνα

►Μετά-Αποικιακή εποχή και Μεσανατολικές εξελίξεις

►Εθνική Στρατηγική και Γεωπολιτική στην περιφέρειά μας

►Μετά-Αποικιακή εποχή και πολιτικές ανθρωπολογίες

Ανατολικά του Αιγαίου

►Πολιτικές Όψεις Του Διεθνούς Συστήματος Και Των Διεθνών Θεσμών.

►Δημοκρατία-Πόλεμος

►The role of the United Nations System as a collective security system.

►Διακρατικές κανονιστικές δομές, διεθνικοί δρώντες και διεθνής διακυβέρνηση

►Συλλογική Ασφάλεια, Διεθνές Δίκαιο και θανατηφόρες αιτιολογήσεις.

►Διεθνής διακυβέρνηση, διεθνές σύστημα και ο ΟΗΕ

►Κοινωνικοπολιτική δομή του κόσμου, διεθνής διακυβέρνηση και συλλογική ασφάλεια

►Η Βία Στις Διεθνείς Σχέσεις

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21^ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

————————–

Το άρθρο του Θ. Καρυώτη Νέοι παγκόσμιοι χάρτες οριοθέτησης της ΑΟΖ που δικαιώνουν την Ελλάδα αναρτημένο στην διεύθυνση http://mignatiou.com/2016/10/apokalipsi-nei-pagkosmii-chartes-oriothetisis-tis-aoz-pou-dikeonoun-tin-ellada/ και http://wp.me/p3OlPy-1lC

Η οργάνωση Marine Regions είναι δημιούργημα του Flanders Marine Institute που έχει έδρα την πόλη Ostend του Βελγίου και θεωρείται το παγκόσμιο κέντρο χαρτογράφησης θαλασσίων ζωνών.

Έτσι σήμερα (21-10-2016) εξέδωσαν την 9η έκδοση με τους αναθεωρημένους χάρτες για όλα τα παράκτια κράτη του πλανήτη Γη για Χωρικά Ύδατα, Συνορεύουσα Ζώνη, Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, Εσωτερικά Ύδατα και Αρχιπελαγικά Ύδατα.

Στον πρώτο χάρτη βλέπουμε την ΑΟΖ της Ελλάδας: http://www.marineregions.org/eezdetails.php?mrgid=5679&zone=eez

Ο χάρτης αυτός είναι ταυτόσημος με τον επόμενο δικό μου χάρτη που κυκλοφόρησε πριν 30 χρόνια και πολλοί τον θεώρησαν ένα είδος ελληνικής προπαγάνδας:

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΟΖ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το Marine Regions έχει, επίσης, δημιουργήσει ένα χάρτη της ΑΟΖ της Τουρκίας που δείχνει, ξεκάθαρα, την ΑΟΖ της Τουρκίας στο Αιγαίο Πέλαγος: http://www.marineregions.org/eezdetails.php?mrgid=5697&zone=eez

Αυτός ο χάρτης έχει γίνει ο εφιάλτης της Τουρκίας που δέχεται μεν ότι όλα τα νησιά δικαιούνται να έχουν τις ίδιες θαλάσσιες ζώνες με τις ηπειρωτικές ακτές, πλην όμως ότι τα νησιά του Αιγαίου αποτελούν μια «ειδική περίπτωση», στερούμενα του δικαιώματος αυτού. Αλλά η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (Άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.

Και ο χάρτης αυτός είναι ταυτόσημος με τον δικό μου χάρτη που τόσο πολύ πολέμησαν οι Τούρκοι και κάποιοι Ελληνοαμερικανοί στην Ουάσιγκτον:

Χάρτης της Τουρκικής ΑΟΖ που δείχνει, όπως και αυτός του Marine Regions, ότι η Τουρκία δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο.

Τέλος, ο χάρτης του που ακολουθεί δείχνει τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας με βάση τα 12 ν.μ. που είναι το όριο που έχει καθορίσει το UNCLOS. Όπως ήδη αναφέραμε, η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο που δεν διαθέτει 12 ν.μ. χωρικά ύδατα: http://www.marineregions.org/eezdetails.php?mrgid=5679&zone=eez_12nm Ο χάρτης αυτός είναι ταυτόσημος με αυτόν του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας και με αυτόν που χρησιμοποιώ εγώ που ανήκει στο Εθνικό Συμβούλιο Πληροφοριών των ΗΠΑ: