Η εκλογή του Trump στην προεδρία των ΗΠΑ ούτως ή άλλως αποτελεί μια νέα αφετηρία. Νέα αφετηρία καθότι τίθεται το κρίσιμο ερώτημα του κατά πόσο οι ΗΠΑ αφού μετά το 1990 διένυσαν μια πορεία ενός τέταρτου του αιώνα υπερπόντιων εξισορροπήσεων με σκοπό την εκμετάλλευση της δεσπόζουσας θέσης τους για να διατηρήσουν ή να αυξήσουν την στρατηγική τους παρουσία σε γεωπολιτικά κρίσιμες περιοχές, θα επανέλθουν σ’ ένα προσανατολισμό το κριτήριο της ισορροπίας δυνάμεων εντός του πολυπολικού συστήματος.

Αυτό δεν σημαίνει κάτι γραμμικό και εύκολο. Ποτέ δεν ίσχυσε κάτι τέτοιο στον πλανήτη ενώ μετά το 1990 η γιγαντιαία ανακατανομή ισχύος λόγω πτώσης της ΕΣΣΔ αναμενόμενα εάν όχι αναπόδραστα οδήγησε σε μια μεταβατική ολοένα και ασταθή φάση. Μπορεί τα τελευταία 25 χρόνια οι ΗΠΑ να διείσδυσαν όπου μπορούσαν αυξάνοντας την επιρροή τους πλην πολλοί αναλυτές της στρατηγικής θεωρίας στην Ουάσιγκτον ήδη από την αρχή της δεκαετίας του 1990 μιλούσαν και αναζητούσαν την επόμενη δύναμη που θα αναχαιτίσει την Αμερικανική γεωπολιτική προέλαση.

Αυτοί οι συλλογισμοί ήταν βέβαια αναμενόμενοι. Αναμενόμενοι καθότι όσοι παρακολουθούσαν την εξέλιξη των σχέσεων ισχύος γνώριζαν πως αργά μεν πλην σταθερά το διεθνές σύστημα από διπολικό και στην συνέχεια «μονοπολικό» θα εξελισσόταν σε πολυπολικό. Πολλά και μεγάλα εθνοκράτη σταδιακά μετά την αποικιακή εποχή επιτύγχαναν την κρατική τους σταθεροποίηση και την αύξηση της οικονομικής και στρατιωτικής τους ισχύος. Κυρίως αναφερόμαστε στην Κίνα και στην Ινδία και τις δύο τελευταίες δεκαετίες και στην Ρωσία. Εν δυνάμει, επίσης, εκτός από άλλα μεγάλα κράτη κανείς απαιτείται να έχει κατά νου δύο ισχυρές χώρες σε δύο ευαίσθητες περιοχές, την Ιαπωνία και την Γερμανία.

Η παρακολούθηση των προεκλογικών εξελίξεων στις ΗΠΑ αλλά και τις αντιδράσεις εκτός ΗΠΑ υποδήλωνε μεγάλη αμηχανία όχι τόσο λόγω των αδέξιων και συχνά παρορμητικών ξεσπασμάτων του Τράμ όσο λόγω ενός ελλείμματος στρατηγικής σκέψης. Η στρατηγική θεωρία άνθισε μετά το 1945 έχοντας διανύσει το σύστημα ισορροπίας δυνάμεων μετά το 1648.

Το 1815 στο Κογκρέσο της Βιέννης επιχειρήθηκε μια νέα ηγεμονική σταθερότητα που απέτυχε όταν διαδοχικά ξέσπασαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Αμέσως μετά το 1945 ενώ τα κράτη και οι στρατηγικοί τους αναλυτές έκτισαν πάνω στην στρατηγική εμπειρία της περιόδου του συστήματος ισορροπίας δυνάμεων (1648-1917), είχαν να αντιμετωπίσουν μια νέα πρόκληση: Το φαινόμενο της πυρηνικής ισχύος.

Ιδιαίτερα μετά την αποστολή του Σπούτνικ στο διάστημα από την ΕΣΣΔ και την συνειδητοποίηση από τις ΗΠΑ ότι θα μπορούσε να δεχθεί διηπειρωτικά πλήγματα αρχίζει σταδιακά μια φάση η οποία μετά την κρίση της Κούβας κορυφώνεται με τις Συνθήκες SALT και AMB.

Η πρώτη για τον περιορισμό των πυρηνικών όπλων σε επίπεδα «Βεβαίας Αμοιβαίας Αποτροπής» (MAD – Mutual Assured Destruction) και η δεύτερη για να αποφευχθεί η εξοπλιστική κούρσα αντιβαλλιστικών συστημάτων που όντως θα έθετε τις δύο υπερδυνάμεις (νέος όρος μετά το 1945 για να υποδηλώσει την δυνατότητα πλανητικής προβολής ισχύος) σε μια πολύ ασταθή και επικίνδυνη τροχιά.

Χωρίς να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες επί ζητημάτων που έχουν αναλυθεί εκτενώς αλλού συνοψίζω την μετά το 1981 περίοδο: Η τεχνολογική ανάπτυξη δημιουργηθεί διλήμματα ασφαλείας, η ανάπτυξη πυρηνικών όπλων μεσαίου βεληνεκούς στην Ευρώπη προκαλεί αποτρεπτική αντίδραση της Δύσης (κρίση ευρωπυραύλων) και ο νέος εξοπλιστικός και τεχνολογικός ανταγωνισμός μαζί και πολλά συναφή και συμπαρομαρτούντα οδηγούν στην πτώση της ΕΣΣΔ το 1990.

Η αλλαγή του 1990 μπορεί να προκάλεσε μια μεγάλη ανακατανομή ισχύος και να πρόσφερε στις ΗΠΑ την ευκαιρία να διανύσουν δύο δεκαετίες σχεδόν ανεμπόδιστης διείσδυσης σε πολλές περιοχές πλην το μείζον δεν ήταν αυτό.

Το μείζον ήταν ότι ήδη από την δεκαετία του 1970 και 1980 σταδιακά πλην σταθερά νέες μεγάλες δυνάμεις αναδύονταν στον ορίζοντα. Αυτό συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας με αποτέλεσμα ενώ δεν αμφισβητείται η συντριπτική στρατηγική υπεροχή των ΗΠΑ (με καθαρά στρατιωτικούς όρους θα ήταν αστείο ακόμη και να ειπωθεί) ο αναδυόμενος πολυπολικός κόσμος δεν θα είναι εύκολος για κανένα συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ.

Όποιος θεραπεύει γνωστικά τα πεδία της στρατηγικής θεωρίας αυτά είχε κατά νου τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Εν μέσω βέβαια μιας απίστευτης οχλαγωγίας ασυνάρτητων και συχνά επιστημονικά μεταμφιεσμένων ιδεολογημάτων και θεωρημάτων.

Αυτά έχοντας κατά νου, ακριβώς, ο προεκλογικός αγώνας της στις ΗΠΑ προκαλούσε ανησυχία για το γεγονός ότι λίγο πολύ ικανούς προέδρους μετά το 1990 θα τους διαδεχόταν μια πρώην κυρία προέδρου της οποίας τα λεγόμενα και η συμπεριφορά δεν ήταν καθησυχαστικά. Αυτό γιατί όπως εξηγήσαμε στην τελευταία παρέμβασή μας αμέσως μετά το αποτέλεσμα [ΗΠΑ: ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ. ΤΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΊ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ; Η νίκη του πολίτη; Ποιες προϋποθέσεις των Αμερικανικών στρατηγικών επιλογών που έχουν ως άξονα την έννοια της ισορροπίας εντός του αναδυόμενου πολυπολικού διεθνούς συστήματος http://wp.me/p3OlPy-1m9], μπορεί το Πεντάγωνο να προσφέρει στον εκάστοτε πρόεδρο ένα μεγάλο φάσμα ανάλυσης και εκτίμησης των πραγμάτων πλην, τελικά όμως, ο πρόεδρος επιλέγει τον προσανατολισμό.

Από τις δεκάδες ή και κατά περίπτωση και τις εκατοντάδες contingency plans (εναλλακτικά σενάρια αποφάσεων ανάλογα με το πώς είναι το πώς εξελίσσονται τα πράγματα) ο Πρόεδρος και οι σύμβουλοί του θα πρέπει να τα εντάξουν σε ένα προσανατολισμό ισορροπίας ή επέκτασης (ή και υπερ-εξάπλωσης / υπέρ-επέκτασης).

Αυτό ήταν βασικά το δίλημμα των εκλογών που καταπνίγηκε λόγω οχλαγωγίας αλλά πολύ περισσότερο, όπως υπογραμμίστηκε και στην προαναφερθείσα παρέμβαση, και λόγω διείσδυσης στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ διεθνικών και όχι μόνο δρώντων εξ αντικειμένου πρωταγωνιστών μιας κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτης ιδιωτείας. Μια τέτοια κατάσταση είναι εξόχως ανορθολογική και επικίνδυνη για την διεθνή σταθερότητα. Καταμαρτυρούμενα την ενσάρκωνε η κυρία Χίλαρι Κλίντον.

Ως προς τούτο ο εκλεγείς τελικά πρόεδρος Τραμπ ναι μεν λειτούργησε ανορθόδοξα προεκλογικά πλην τα ζητήματα που θέτει η προεδρία είναι ζήτημα άλλης τάξης. Θα κριθεί:

1. Από το κατά πόσο ο στρατηγικός προσανατολισμός θα αναζητά την ισορροπία ή κάτι πολύ πέραν αυτού και πέραν των δυνάμεων (ή και εξ αντικειμένου ανέφικτο ανεξάρτητα της ισχύος των ΗΠΑ) της χώρας της οποίας θα ηγείται.
2. Από την επιλογή των στρατηγικών του συμβούλων που θα του επιτρέψει να έχει «καλή στρατηγική συμβουλή» που θα του επιτρέψει εντός των προσανατολισμών που επιλέγονται να κτίζει ορθολογιστικές στρατηγικές αποφάσεις που θα αξιοποιούν το κεκτημένο των στρατηγικών σχεδίων του Πενταγώνου.
3. Από την επιδεξιότητα με την οποία το επιτελείο του και ο ίδιος θα διαχειριστούν τα ζητήματα διεθνούς πολιτικής που θα καθίστανται ολοένα και πιο περίπλοκα και επικίνδυνα.

Συμπληρωματικά με την προαναφερθείσα πρώτη παρέμβαση του υποφαινόμενου θα μπορούσαν να γίνουν μερικές ακόμη επισημάνσεις συνδεδεμένες με καίρια ζητήματα της θεωρίας διεθνών σχέσεων. Εννοώ την καλή θεωρία διεθνών σχέσεων που είναι συμβατή με τα αξιώματα του Παραδείγματος τα οποία και επιχειρεί να φωτίσει εντός των στρατηγικών προσανατολισμών που τα κράτη επιλέγουν.

Συντομογραφικά λοιπόν προσθέτουμε τα εξής:

1. Το Διεθνές Σύστημα κινείται ακάθεκτο προς πολυπολικό πλην οι ΗΠΑ για πολύ (20,30 χρόνια;) θα παραμείνει η συντριπτικά ισχυρότερη πλανητική δύναμη ικανή να παρεμποδίσει περιφερειακές ηγεμονίες και να εκτελεί υπερπόντιες εξισορροπήσεις για τον έλεγχο της κατανομής ισχύος (η θεωρία του John Mearsheimer προσφέρει την πληρέστερη μέχρι στιγμής τυπολογία των στάσεων, αποφάσεων και συμπεριφορών).
2. Ενώ αυτός ο προσανατολισμός είναι πασίδηλος και όπως με κάθε ηγεμονική δύναμη η πλανητική επικράτηση είναι πάντα στα σχέδιά της, αφενός το γεγονός πως οι άλλες μεγάλες δυνάμεις είναι πυρηνικές και αφετέρου επειδή δυνάμεις όπως η Κίνα ενδέχεται στο βάθος των δεκαετιών να είναι εξίσου ισχυρές, δημιουργούνται στρατηγικοί καταναγκασμοί οι οποίοι ενώ δεν αναιρούν την τυπολογία του Mearheimer καθιστούν την δομική θεωρία του Kenneth Waltz και την διαλεκτική σχέση κατανομή ισχύος / ανακατανομές ισχύος / – σταθερότητα / αστάθεια απολύτως επίκαιρη.
   1. Αν μη τι άλλο η «επιβίωση» των μεγάλων δυνάμεων την οποία με τον ένα ή άλλο τρόπο αμφότεροι οι Mearsheimer και Waltz έχουν ως πυρήνα της Θουκυδίδειας θεωρίας τους θα γίνεται ολοένα και περισσότερο πρωταρχικός σκοπός.
   2. Θα γίνεται πρωταρχικός σκοπός εκ του γεγονότος, ακριβώς, ότι η εξέλιξη της πυρηνικής ισχύος θα αποτελέσει κεντρικό ζήτημα της διεθνούς πολιτικής των δεκαετιών που επέρχονται.
3. Το βάρος της ευθύνης για ισορροπία στο μεταψυχροπολεμικό σύστημα πέφτει στις ΗΠΑ ως της ισχυρότερης δύναμης, υποστηρίζω με συντομία στην προαναφερθείσα παρέμβασή μου. Προσθέτω ή συμπληρώνω τα εξής:
   1. Οι προκλήσεις θα είναι μεγάλες και ενώ η απόκτηση μέγιστης ισχύος (Mearsheimer) θα είναι πάντα στο μυαλό των ηγετών των ΗΠΑ (όπως και κάθε άλλου κράτους ιδιαίτερα των άλλων μεγάλων δυνάμεων), θα πρέπει να διαχειριστεί τις επερχόμενες ανακατανομές ισχύος και τις μεγάλες προκλήσεις ούτως ώστε να μην υπάρξει μεγάλη αστάθεια και ίσως πυρηνικός πόλεμος που κανένα συμφέρον δεν θα εξυπηρετήσει αλλά πιθανότατα θα επιφέρει το τέλος [σχετική αν όχι πολύ επίκαιρη η ανάλυσή μου στο Nuclear Strategy …, κεφ. 12 σε αναφορά με τον Κλάουζεβιτζ και την τότε ολοένα και πιο επίκαιρη έκθεση του Ινστιτούτου Μασσαχουσέτης που έγινε με υπεύθυνο τον Τσίπη]
   2. Τουτέστιν, ο φόβος που οδηγεί μια μεγάλη δύναμη σε στρατηγικές επέκτασης και υπερεπέκτασης λογικά και ορθολογιστικά θα πρέπει να ελέγχεται από τον φόβο μεγάλου πολέμου και μεγάλης αστάθειας ίσως και ολοκαυτώματος.
   3. Οι άλλες (αναδυόμενες και ήδη ισχυρές) δυνάμεις αναμένεται να επιζητούν το μερίδιό τους στην κατανομή ισχύος και συμφερόντων. Οι ΗΠΑ θα είναι ο κρίσιμος παράγων για μια στρατηγικά ορθολογιστική διαχείριση προς προσανατολισμούς ισορροπίας και σταθερότητας. Για αυτό η εκλογή προέδρου στις ΗΠΑ ενέχει μεγάλη σημασία: Να ακολουθήσει ένα στρατηγικά ορθολογιστικό προσανατολισμό.
   4. Όλα αυτά και πολλά άλλα σημαίνουν ότι ναι μεν θα συνεχιστούν οι διενέξεις λόγω ανακατανομών ισχύος πλην μια στρατηγική με κύριο γνώμονα την ισορροπία ενδέχεται να μειώσει τον κίνδυνο μεγάλης σύρραξης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων.
   5. Η έκβαση στο βάθος των δεκαετιών θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο οι μεγάλες δυνάμεις με τις ΗΠΑ ως η κύρια δύναμη θα κατορθώσουν να επιτύχουν μια τροχιά αντί-ηγεμονικών συσπειρώσεων που θα διαιωνίζει μια ισορροπία δυνάμεων ή θα επιτρέπει αλλαγές των ισορροπιών (με όλα τα συμπαρομαρτούντα) με ένα «ελεγχόμενο» τρόπο.
      1. Επιβίωση σε ένα τέτοιο κόσμο σημαίνει ισορροπία στο σύστημα (Waltz). Ποια ηγεμονική σταθερότητα λοιπόν, για να θυμηθούμε και τον Gilpin ο οποίος με περιγραφικό τρόπο περιέγραψε τις κυμάνσεις των ηγεμονικών στρατηγικών.
   6. Στο σημείο αυτό, ακριβώς, περιέργως εισέρχεται στην συζήτηση, εκτός από τον Robert Gilpin που είχε την οικονομία και τις ηγεμονικές δυνάμεις πάντα στο επίκεντρο των θεωρήσεών του, και ο Hans Morgenthau που είχε ως πυρήνα το εθνικό συμφέρον. Κάτι δηλαδή συμβατό αν όχι και αναγκαία προϋπόθεση ενός κρατοκεντρικού κόσμου ο οποίος αποτελεί ζήτημα πολιτικού και πολιτικοοικονομικού και στρατηγικού ορθολογισμού να έχει ως άξονα
      1. α) την κρατική κυριαρχία,
      2. β) τους διεθνείς (διακυβερνητικούς όχι υπερεθνικούς καθότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει και ίσως δεν μπορεί να υπάρξει) θεσμούς που επιτρέπουν όταν είναι εφικτό συναλλαγές στην βάση των εθνικών συμφερόντων και
      3. γ) όπου υιοθετούνται στρατηγικοί προσανατολισμοί οι οποίοι ενισχύουν τις αντί-ηγεμονικές συσπειρώσεις και μια διαρκή αναζήτηση ισόρροπης κατανομής ισχύος.

Συνοψίζουμε:

1. Ο Mearsheimer περιγράφει την τυπολογία των στρατηγικών επιλογών των μεγάλων δυνάμεων και τις δυναμικές των ανακατανομών του 21 αιώνα
2. O Waltz περιγράφει τον προσανατολισμό ενός συστήματος που θα αναζητά σταθερότητα και ως εκ τούτου, και κυρίως επειδή, η επιβίωση θα είναι επί τάπητος ως κύριος σκοπός, κάτι που καθιστά αναγκαίο να προσανατολίζεται προς ισορροπία. Αναλυτές όπως ο Γκίλπιν περιγράφουν πολλές παραμέτρους των προϋποθέσεων αλλά και του γενικότερου συστήματος εάν έτσι προσανατολίζεται.
3. Ο Morgenthau περιγράφει τους προσανατολισμούς των μελών του κρατοκεντρικού συστήματος όταν ιεραρχούν τα συμφέροντα και τις στρατηγικές επιλογές (εντός ενός τέτοιου προσανατολισμού που αναζητά την ισορροπία και την σταθερότητα).

Τουτέστιν, όλα τα αξιώματα του Θουκυδίδη ενεργοποιούνται …..

Τα πιο πάνω είχα προσπαθήσει να τα συνδυάσω στο «Κοσμοθεωρία των Εθνών» θέτοντας ως κύριο ζήτημα την ισορροπία που θα απορρέει από μια αντί-ηγεμονική κατάσταση για τους ελάχιστα σταθμίσιμους λόγους που προσπάθησα να εξηγήσω εκεί. Το ίδιο και στο εκτενές δοκίμιο: http://www.ifestosedu.gr/130strategyandStatePower.htm  «Ο ρόλος της κρατικής ισχύος στον μετά-Αποικιακό εθνοκρατοκεντρικό κόσμο του Εικοστού Πρώτου Αιώνα».

Ο Τράμπ πάντως θα κριθεί από το κατά πόσο θα κινηθεί με όρους ισορροπίας και από το κατά πόσο θα εκμεταλλευτεί τις τεράστιες δυνατότητες που του προσφέρει το αμερικανικό σύστημα χάραξης και εφαρμογής στρατηγικής.

Θα κινηθεί πάνω στην πεπατημένη της υπερεξάπλωσης ή θα έχει κατά νου την  ισορροπία; Εξαιρετικά δύσκολο αν και όχι μη επιτεύξιμο καθότι παρά τα παρατράγουδα της προεκλογικής του συμπεριφοράς (όπως και ο Ρήγκαν πριν τέσσερεις περίπου δεκαετίες) φαίνεται να έχει διαυγείς αντιλήψεις.

Κάτι τέτοιο σωστά προσανατολισμένο και εδρασμένο πάνω στους θεσμούς στρατηγικής των ΗΠΑ ενδέχεται να δημιουργεί προοπτικές μεσοπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης σταθερότητας, τουλάχιστον στο επίπεδο των ηγεμονικών δυνάμεων.

Θεωρώ αυτονόητο να υπογραμμίσω ότι το ενδιαφέρον εδώ εστιάζεται στην διεθνή πολιτική και όχι στην προεκλογική πολεμική για τις ερωτικές, αισθητικές και ηθικές προτιμήσεις του καθενός. Αυτά αποφασίζονται εντός κάθε  κράτους σύμφωνα με τις προϋποθέσεις ενός εκάστου και οι Αμερικανοί αποφάσισαν.

Υστερόγραφο

Όταν πλέον γράφτηκαν οι δύο παρεμβάσεις τέθηκε υπόψη μου άρθρο του Foreign Policy το οποίο για εκπαιδευτικούς λόγους και επειδή σχετίζεται με τα πιο πάνω παρατίθεται αυτούσιο. Αναπτύσσει μια ανάλυση που δεν κυριάρχησε κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα στις ΗΠΑ

Donald Trump Has a Coherent, Realist Foreign Policy

Despite the bluster, Trump is articulating a bold vision of America’s role in the world. And it demands a serious response — not the snickering of D.C. elites.

• BYROSA BROOKS
• APRIL 12, 2016

Oh, Donald, bless your heart! You keep on saying those wild and crazy things, the media keeps on snickering, and you just keep on blustering. A grateful nation thanks you. If you weren’t around, we’d probably have to talk about Ted Cruz instead, and that would be no fun at all.

But my editors here at Foreign Policy have asked me to get serious and write about what U.S. foreign policy would look like if the White House should ever sprout an enormous gold sign reading, “TRUMP.” This has not been a simple assignment, because there is a Trump for every possible policy position.

Where to start?

Well, if Donald Trump becomes president, we might have a nuclear war — or, then again, we might not. On the one hand, Trump tells us, “It’s a very scary nuclear world. Biggest problem, to me, in the world, is nuclear, and proliferation.” On the other hand, if Japan and South Korea decide to develop their own nuclear weapons, that’s probably fine, and we “may very well be better off.” On the third hand, “nuclear should be off the table,” when it comes to a potential U.S. first use of nuclear weapons. On the fourth hand, you never know: We might need to use nukes inside Europe, which would not be so sad because “Europe is a big place” and can easily afford to lose a few small nations to radioactive fallout.

Anyhoo. Let’s discuss NATO, which, admittedly, is not a very interesting subject. Trump “would support NATO,” but because he too feels that it is not interesting, he “would not care that much” whether or not Ukraine joins the alliance. “I don’t mind NATO per se,” he explains; it’s just “obsolete” and full of free-riders “ripping off the United State.” But que sera, sera! If getting rid of freeloaders “breaks up NATO, it breaks up NATO.” Still, perhaps the treaty organization can be “reconstituted” and “modernized.” He adds, “We need to either transition into terror, or we need something else, because we have to get countries together.” I don’t think Trump meant that NATO should transition into a terrorist organization — on the “fight fire with fire” principle — but who can say?

Moving right along: Under President Trump, the United States would show the terrorists who’s boss by bringing back waterboarding and “a hell of a lot worse.” He would also “bomb the hell out of ISIS,” and if that doesn’t do the trick, he would go after the wives and children of Islamic State fighters, because “with the terrorists, you have to take out their families.” Ordering the U.S. military to use torture or deliberately target civilians would, of course, be illegal, but the military would gladly obey any order coming from President Trump: “I’m a leader. I’ve always been a leader.… If I say do it, they’re going to do it.” On the fifth or sixth hand, maybe not: Trump swears that he’ll be “bound by laws, just like all Americans.”

Regardless, under President Trump, the U.S. military would be very strong, but it would never be used, unless we do use it. Right now, Trump confides, the U.S. military is “a disaster,” decimated and weak. When the White House is rebranded as the smallest of the world’s many Trump Towers, this will no longer be true; after a few waves of the Trumpian magic wand, which can cut budgets and expand programs at the same time, the military will be “so big, so powerful, so strong” that no one will dare mess with it. But the military will have to be satisfied with being big, powerful, and strong right here in the United States, because unless host states such as Japan and South Korea cough up a lot more cash, President Trump will be withdrawing U.S. troops from their overseas bases.

Besides, who cares? According to Trump, more or less every U.S. military intervention from Vietnam on has been a flop. Vietnam? A “disaster,” says his campaign. Iraq War? “Big, fat mistake.” Libya? “Total mess.” As for the Islamic State, Trump says “the generals” tell him it might take “20,000 to 30,000 troops” to “knock the hell out of ISIS,” but they ain’t gonna be American troops: instead, “People from that part of the world” will have to “put up the troops.… I wouldn’t ever put up 20,000 or 30,000.”

All right, enough. I could go on: Trump offers nearly endless fodder for media mockery. But I don’t want to keep poking fun at the Republican front-runner.

For one thing, it’s like shooting fish in a barrel. It’s like making fun of George W. Bush’s weird malapropisms: “They have miscalculated me as a leader.” It’s just too damn easy.

For another thing, there’s hardly a global shortage of anti-Trump tiradescoming from the Fourth Estate. NBC’s Andrea Mitchell declares Trump is “completely uneducated about any part of the world.” The Washington Post’s Eugene Robinson calls Trump’s “ignorance of government policy … breathtaking.” Tara Setmayer of CNN says Trump is “wholly unqualified” to be president, while the New York Times editorial board finds Trump “disturbing” and “shockingly ignorant.”

None of this does Trump any harm. On the contrary: Every time someone in the Media Elite pokes fun at Donald Trump, it inspires six bad-tempered middle Americans to vote for him. And every time someone in the Media Elite utters a pompous condemnation of Trump’s ignorance and folly, 17 more angry Trump voters are created. If Trump becomes president, guys, it’s gonna be your fault.

And finally: Though it pains me to say it, Donald Trump is crazy like a fox. Despite the braggadocio, the bullying, and the bluster — despite the contradictions, misstatements, and near-total absence of actual facts — Trump is, to a great extent, nonetheless articulating a coherent vision of international relations and America’s role in the world.

David Sanger and Maggie Haberman capture it well in a summary of their lengthy New York Times interview with Trump: “In Mr. Trump’s worldview, the United States has become a diluted power, and the main mechanism by which he would re-establish its central role in the world is economic bargaining. He approached almost every current international conflict through the prism of a negotiation, even when he was imprecise about the strategic goals he sought.” The United States, Trump believes, has been “disrespected, mocked, and ripped off for many, many years by people that were smarter, shrewder, tougher. We were the big bully, but we were not smartly led. And we were … the big stupid bully, and we were systematically ripped off by everybody.”

Trump hasn’t the slightest objection to being perceived as a bully, but he doesn’t want to be ripped off. Thus, he says, he’d be willing to stop buying oil from the Saudis if they don’t get serious about fighting the Islamic State; limit China’s access to U.S. markets if Beijing continues its expansionist policies in the South China Sea; and discard America’s traditional alliance — from NATO to the Pacific — partners if they won’t pull their own weight.

To those who criticize his apparent contradictions, his vagueness about his ultimate strategic objectives, or his willingness to make public threats, he offers a simple and Machiavellian response: “We need unpredictability.” To Trump, an effective negotiator plays his cards close to his chest: He doesn’t let anyone know his true bottom line, and he always preserves his ability to make a credible bluff. (Here it is, from the transcript of his conversation with the New York Times: “You know, if I win, I don’t want to be in a position where I’ve said I would or I wouldn’t [use force to resolve a particular dispute].… I wouldn’t want to say. I wouldn’t want them to know what my real thinking is.”)

Trump has little time for either neoconservatives or liberal interventionists; he thinks they allow their belief in American virtue to blind them to both America’s core interests and the limits of American power. He has even less time for multilateralist diplomats: They’re too willing to compromise, trading away American interests in exchange for platitudes about friendship and cooperation. And he has no time at all for those who consider long-standing U.S. alliances sacrosanct. To Trump, U.S. alliances, like potential business partners in a real-estate transaction, should always be asked: “What have you done for me lately?”

In his inimitable way, Trump is offering a powerful challenge to many of the core assumptions of Washington’s bipartisan foreign-policy elite. And if mainstream Democrats and Republicans want to counter Trump’s appeal, they need to get serious about explaining why his vision of the world isn’t appropriate — and they need to do so without merely falling back on tired clichés.

The clichés roll easily off the tongue: U.S. alliances and partnerships are vital. NATO is a critical component of U.S. security. Forward-deployed troops in Japan and South Korea are vital to assurance and deterrence. We need to maintain good relations with Saudi Arabia. And so on. How do we know these things? Because in Washington, everyone who’s anyone knows these things.

But this is pure intellectual and ideological laziness. Without more specificity, these truisms of the Washington foreign-policy elite are just pablum. Why, exactly, does the United States need to keep troops in Japan, or Germany, or Kuwait? Would the sky really fall if the United States had fewer forward-deployed troops? What contingencies are we preparing for? Who and what are we deterring, and how do we know if it’s working? Who are we trying to reassure? What are the financial and opportunity costs? Do the defense treaties and overseas bases that emerged after World War II still serve U.S. interests? Which interests? How? Does a U.S. alliance with the Saudis truly offer more benefits than costs? What bad things would happen if we shifted course, taking a less compromising stance toward “allies” who don’t offer much in return?

Questions like these are legitimate and important, and it’s reasonable for ordinary Americans to be dissatisfied by politicians and pundits who make no real effort to offer answers.

Trump’s vision of the world — and his conception of statecraft — isn’t one I much like, but it reflects a fairly coherent theory of international relations. It’s realist, transactional, and Machiavellian — and it demands a serious, thoughtful, and nondefensive response.

If those of us in the foreign-policy community can’t be bothered to offer one, a “TRUMP” sign on the White House may, in the end, be no better than we deserve.

Πηγή http://foreignpolicy.com/2016/04/12/donald-trump-has-a-coherent-realist-foreign-policy/

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21^ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Κατηγορίες:στρατηγική θεωρία, Γεωστρατηγική, Διεθνής πολιτική, Διεθνείς σπουδές, Παναγιώτης Ήφαιστος, κρατική θεωρία

Ετικέτες: στρατηγική, Διεθνείς σπουδές, ΗΠΑ, Τραμπ, διεθνής πολιτική, Trump