Σε πρόσφατο διάλογο στον χώρο των συζητήσεων διαδικτυακής ανάρτησης και σύντομου σχολίου μου για τις υποθαλάσσιες έρευνες στα Αντικύθηρα με τίτλο «Αναζητείται κράτος;» https://www.facebook.com/p.ifestos /, επισκέπτης καλόπιστα τόνισε το «αριστερός» ως κύρια αιτία της συγκαιρινής –όντως μεγάλης, όπως και εμείς συχνά υποστηρίζουμε– συμφοράς που έπληξε τους Έλληνες. Εμμένοντας σε θέσεις εκτενώς διατυπωμένες αλλού (βλ. μερικές παραπομπές στο τέλος) απάντησα ότι το πρόβλημα δεν είναι το «αριστερό» αλλά το … «αριστεροδεξιό». Δηλαδή, ο εγκλωβισμός μας σε ανυπόστατα εμφύλια ιδεολογήματα του μοντερνισμού, και, την ύστερη εποχή, του εξουσιαστικού αριστεροδεξιού συνονθυλεύματος-μείγματος όπου και κυριαρχούν ισχυρές μεταμοντέρνες εθνομηδενιστικές τάσεις.
Μιας και βρισκόμαστε στο κατώφλι του 2019, αυτό το σύντομο σχόλιο και οι συνοδευτικές παραπομπές σε συναφή αναρτημένα δοκίμια, καθώς και απόσπασμα από προγενέστερο δοκίμιο για το «ιδεολογικό δηλητήριο και τον Αριστοτελισμό», ίσως αρκούν για να διατυπώσουμε ξανά την θέση ότι το μεγάλο πρόβλημά μας το 2019 αλλά και τα επόμενα έτη, είναι η κατάκτηση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας σύμφωνα με τις αιώνιες πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας. Αποτελούν παρακαταθήκη όχι μόνο για τους πολίτες του σύγχρονου Ελληνικού κράτους αλλά για όλα τα κράτη. Αντοχές λοιπόν, να μην ενδώσουμε σε εμφύλια σύνδρομα και υψηλά σημαίες που γράφουν όχι άνευ ουσίας και σημασίας ιδεολογικούς αφορισμούς αλλά
- Δημοκρατία, Ελευθερία,
- Εθνική Ανεξαρτησία,
- Πατρίδα,
- Φιλοπατρία
Όπως συχνά υποστηρίξαμε θεωρούμε ως κύριο αίτιο της αλληλουχίας των συμφορών που έπληξαν τους νεοέλληνες τον εγκλωβισμό / παγίδευση πολλών σε διχαστικές αντιλήψεις περί «δεξιού» και «αριστερού». Είναι εμφύλιοι όροι, μη Ελληνικοί, αναιρετικοί της δημοκρατίας και εργαλεία εξάρτησης.
Ελληνικότητα λέμε ότι θέλουμε: Ελευθερία, δημοκρατία, Πατρίδα ελεύθερη και εθνικά ανεξάρτητη. Οτιδήποτε άλλο (ιδεολογικό) είναι ανυπόστατο.
Τώρα, για να μην παρεξηγηθούμε αυτά τα λέω στον εαυτό μου αλλά και σε κάθε άλλο ενδιαφερόμενο. Όταν μπαίνουμε σε τέτοιες συζητήσεις δράττομαι της καλής ευκαιρίας για πολιτισμένο διάλογο για να υποστηριχθεί και το εξής: Όταν συζητάμε στο διαδίκτυο καταθέτουμε μια άποψη καλό θα ήταν:
- α) να είναι τεκμηριωμένη,
- β) να απαντά στα επιχειρήματα της άλλης πλευράς
- γ) να μην αντικαθίσταται η ουσία και ο διάλογος με αφοριστικές γνώμες.
- δ) να είμαστε κόσμιοι και πολιτισμένοι
- ε) πριν κάνουμε κλικ-δημοσίευση να σκεφτόμαστε κατά πόσο μας επηρέασε κάποιο εμφύλιο σύνδρομο από τα πολλά που εισρέουν μέσα στην Ελληνική κοινωνία τους δύο τελευταίους αιώνες και σαν χείμαρρος μετά τον επάρατο έξωθεν υποκινημένο εμφύλιο της δεκαετίας του 1940 αλλά και τις επώδυνες δεκαετίες που ακολούθησαν.
Εάν μη τι άλλο, όπως ο υποφαινόμενος και μερικοί άλλοι από καιρό λέμε –και έτσι ερμηνεύεται η αφιέρωση πολύτιμου χρόνου στο διαδίκτυο– μας συμφέρει να αδράξουμε την ευκαιρία: το διαδίκτυο είναι μεγάλη ευκαιρία για τους πολίτες να προσανατολιστούν προς δημοκρατική αυτό-θέσπιση απαλλαγμένοι των αβαριών του ολιγαρχικού συστήματος που τους παραγνωρίζει ή και (με τις έμμεσες αντιπροσωπεύσεις) τους αρπάζει αυθαίρετα την συναίνεση για να επικαλεστεί στην συνέχεια μια κίβδηλη δημοκρατική συνηγορία του τύπου:
- «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό».
- «το νόμιμο είναι μεταμεσονύχτιες αποφάσεις στην βουλή των αντιπροσώπων εν τη απουσία των εντολέων πολιτών».
- «νόμιμο είναι ότι αποφασίζουν κάποιοι κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτοι ξένοι τεχνοκράτες/γραφειοκράτες οικονομικοί και πολιτικοί βρικόλακες και εμείς οι κωλοτούμπες καρεκλοκένταυροι έχουμε «δικαίωμα» αναίρεσης του Συντάγματος και της δημοκρατίας και με θρασύτητα να σας βρίζουμε ως μάζα και να σας περιφρονούμε επιδεικτικά ακόμη και όταν ένα εκατομμύριο πολίτες διαμαρτύρονται ειρηνικά».
Εμείς λοιπόν είμαστε Έλληνες. Να το πούμε διαφορετικά, διεκδικούμε να είμαστε φορείς της Ελληνικότητας. Το ίδιο μάλλον θα λέγαμε εάν ήμασταν μέλος άλλου έθνους πλην συνειδητοποιημένοι για τον οικουμενικό χαρακτήρα της Ελληνικότητας ως πολιτισμός και ως πολιτικές παραδόσεις της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Εμφύλιο δεν θέλουμε. Όμως προγραμματικά και εγγενώς –και μάλιστα σε όλα τα κράτη το πολιτικό σύστημα των οποίων είναι «κομματικό»– τα κόμματα και οι ανυπόστατες ιδεολογίες εμφύλια κινούνται. Ο εμφύλιος είναι εγγενής με τους όρους «κόμμα» και «ιδεολογία». Υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ότι ακούμε τις τελευταίες δεκαετίες και εντονότερα τα τελευταία χρόνια είναι λόγια ιδεολογικά και παρωχημένα που διαιρούν τους Έλληνες εμφύλια;
Να θυμίσουμε, ότι οι «αγράμματοι» υψηλής πολιτικής υπόστασης Επαναστάτες του 1821 Εθνοσυνέλευση ζήτησαν, δημοκρατικό κράτος, όχι κόμματα και ξενοκρατία. Δεν το πέτυχαν: ξένοι υποδαύλισαν την δολοφονία του Καποδίστρια που το είχε σχεδόν επιτύχει. Δύο αιώνες μετά εδώ είμαστε και η αξίωση για Εθνοσυνέλευση είναι η μόνη διέξοδος. Αναθεώρηση του Συντάγματος με μη εμφύλιο και νόμιμο τρόπο και προσανατολισμό του κράτους και της κοινωνίας προς την Ιθάκη της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Ακολουθούν «υστερόγραφα» με αποσπάσματα προγενέστερων αναρτήσεων, εικόνες Ελληνικές; ποιήματα, αποφθέγματα …
Υστερόγραφα
- Παραθέτω καταληκτικό απόσπασμα από το αναρτημένο δοκίμιο Εσχατολογικό ιδεολογικό δηλητήριο και πολιτική θεολογία versus Αριστοτελική πολιτική σκέψη https://wp.me/p3OlPy-1Ku το οποίο συνοψίζει συναφή επιχειρήματα και θέσεις, περίπου αυταπόδεικτες, αυτονόητες και λογικά (έπρεπε να είναι) αυτονόητες ακόμη και από νήπια.
«…. Συνοψίζουμε λοιπόν υπογραμμίζοντας ότι μετά την «εξέγερση των μαζών» στο Παρίσι, έχουμε σταδιακή ανάπτυξη του αριστερό-δεξιού συστήματος ιδεολογικών δογμάτων κατασκευής κοινωνιών και ανθρώπων εντός της «δημόσιας» σφαίρας … Οι φασιστικές ιδεολογίες κατασκευής είναι μια ενδιάμεση και πιο κραυγαλέα απόχρωσή τους.
Θα λέγαμε ότι από τον Δήμο της Δημοκρατίας δύο χιλιετίες μετά οδηγηθήκαμε μέσα σε ένα σφαγείο με πολλούς δήμιους όπου όποιος δεν συμμορφώνεται με τα ΔυτικοΑνατολικά ιδεολογικά δόγματα «σφάζεται», οδηγείται στο μέτωπο περιοδικών εμφύλιων πολέμων ή καταστέλλεται από τα μεταμοντέρνα μέσα χειραγώγησης που έφερε η τεχνολογική εξέλιξη.
Τα ιδεολογικά δόγματα δεν μπορούν να αποτελούν οδηγό πολιτικού προσανατολισμού. Γεννήθηκαν απόρροια απελπισίας και απόγνωσης ή υποκριτικά για να γίνει, δήθεν, εφικτή η ανακατασκευή των μετά-Μεσαιωνικών δουλοπαροίκων σε πολίτες.
Αποτελεί βέβαια ιστορικό μυστήριο εάν σκεφτούμε ότι δισεκατομμύρια άνθρωποι πείστηκαν (ακόμη και στις μέρες μας) με αποτέλεσμα να ταλαντεύονται μπερδεμένα αριστεροδεξιά εκφέροντας συγκεχυμένα ιδεολογικά προστάγματα τα οποία τους δύο τελευταίους αιώνες αλλά και σήμερα μεταμφιέζουν την μια ή άλλη αξίωση ηγεμονικής ισχύος για να κατασκευαστεί δήθεν μια παγκόσμια ανθρωπολογία του ενός ή άλλου αριστεροδεξιού είδους.
Η γένεση των κατασκευαστικών ιδεολογικών δογμάτων της αριστεράς ή δεξιάς ή φασίζουσας και στην συνέχεια εξόχως ανάμεικτης εκδοχής, είχε ως μεγάλη συνέπεια να ξεχαστεί ότι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΝΤΟΛΕΙΣ ΠΟΛΙΤΕΣ και όχι η δημιουργία κάποιου είδους αδιαφανούς συμμορίτικης συσπείρωσης με προσωπείο έμμεσης αντιπροσώπευσης.
Παραμένει γεγονός ότι πολλοί αν όχι όλοι οι φορείς και κράχτες των ιδεολογικών δογμάτων όλων των εποχών αυτάρεσκα και αυθαίρετα αυτό-χαρακτηρίζονται ως δημοκρατικά εμφορούμενοι ή ότι και να κάνουν έχει ως σκοπό, τελικά, την μια ή άλλη δημοκρατία των φαντασιώσεών τους. Όμως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΞ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΛΟΓΙΚΗ. Κυρίως και πρωτίστως:
- Η φορά κίνησης της Πολιτικής να είναι προσανατολισμένη με τρόπο που να επιτυγχάνει ΟΛΟΕΝΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ.
- «Κατοχή» του κράτους από την κοινωνία και όχι από τους ιδιώτες ή το κράτος που και αυτό το κατέχουν ιδιώτες.
- Προσανατολισμό των πραγμάτων που να επιτυγχάνει ολοένα μεγαλύτερο έλεγχο της εντολοδόχου εξουσίας από τον αυτεξούσιο εντολέα πολίτη.
- Πολιτικές συνθήκες που επιτρέπουν κατακτήσεις στα πεδία της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας.
- Κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας ως κοσμοθεωρητικού θεσφάτου που διασφαλίζει την συλλογική ελευθερία των πολιτών μιας οποιασδήποτε κοινωνίας και που καθιστά εφικτό το ενδο-πολιτειακό άθλημα της δημοκρατίας.
Δεν υπάρχει, τουτέστιν, τυπολογία δημοκρατίας εφαρμόσιμη για όλους, για όλα και πλανητικά ανεξαρτήτως κοινωνίας, έθνους, διαδρομής και κάθε άλλου κριτηρίου ή παράγοντα που προσδιορίζει την ετερότητα μιας συλλογικής οντότητας. Ανεξαρτήτως κοινωνικής ετερότητας
1. Η δημοκρατία είναι το άθλημα του συλλογικού κατ’ αλήθεια βίου.
2. Είναι το άθλημα ολοένα μεγαλύτερου ελέγχου της εντολοδόχου εξουσίας.
3. Είναι το άθλημα το οποίο είναι προσανατολισμένο σε τροχιά κίνησης που θα εκπληρώνει την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία.
Οι ιδεολογικές τυπολογίες και οι ονοματολογίες, ιδιαίτερα οι ύστερες ιδεολογικές, είναι πολιτικά ανυπόστατη πολιτική θεολογία που αντιβαίνει στον δημοκρατικό προσανατολισμό κάθε κοινωνικής οντότητας σύμφωνα με τις προϋποθέσεις της ετερότητάς της όπως είναι και όπως εξελίσσεται.
Κατά την διάρκεια της μοντερνιστικής διαδρομής –είπαμε, του στενότερου υλιστικού δρόμου εντός του ευρύτερου δρόμου της Νεοτερικότητας– και ανεξαρτήτως εποικοδομημάτων, οι κοινωνίες όπως πάντα έκαναν ιστορικά, αυτοθεσπίζονταν και αυτοσυγκροτούνταν οντολογικά και πολιτικοανθρωπολογικά. Αναμφίβολα, με δυσκολίες, αντιστροφές και ανατροπές. Για να θυμηθούμε τις διατυπώσεις του Κονδύλη, βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σε ανθρωπολογικά στενόχωρους θεσμούς, ασφυκτιούν ή εξεγείρονται. Μολαταύτα και παρά τον μεγάλο ανασταλτικό ρόλο τόσο του ιδεολογικού φαινομένου όσο και του αποικιοκρατικού φαινομένου, τα εθνοκράτη σταδιακά σταθεροποίησαν πολιτικές ανθρωπολογίες τα μέλη των οποίων δεν είναι στήλες ύλης αλλά φορείς πνεύματος και ψυχικών ιδιοτήτων. Τουτέστιν, ο κοινωνικός μετασχηματισμός συντελέστηκε στο υπόβαθρο των Εποικοδομημάτων-Επιφάσεων και ο συνεπαγόμενος πολιτικός μετασχηματισμός είναι το φυσικό επακόλουθο.
Αναμφίβολα, το Πολιτειακό γεγονός ποτέ δεν ήταν ανθόσπαρτο και ποτέ δεν θα είναι, ιδιαίτερα στην διαδρομή της εθνοκρατοκεντρικής θεμελίωσης του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, πτυχές της οποίες σκιαγραφήσαμε πιο πάνω.
Η μεγαλύτερη τραγωδία, πάντως, είναι όταν συχνά κατά την διάρκεια αυτής της διαδρομής τα αδιέξοδα της υλιστικής επιδίωξης μιας οικονομικής ανθρωπολογίας οδηγούσαν σε μια ρατσιστική αντίληψη της κοινωνικής συνοχής και σε εκατόμβες εκπλήρωσής της.
Τον 19ο και 20ο αιώνα, και πολύ περισσότερο ενώ εισερχόμαστε βαθιά μέσα στο πολυπολικό διεθνές σύστημα του 21 αιώνα όπου συμμετέχουν μεγάλα έθνη με ιστορικό βάθος, η συρρίκνωση των αποικιοκρατικών και μετά-αποικιοκρατικών δυνάμεων αλλάζει το σκηνικό καθότι γιγαντιαία έθνη μακραίωνων πολιτισμών και πολιτικών παραδόσεων εισέρχονται δυνατά στο προσκήνιο όχι μόνο ως μεγάλες δυνάμεις αλλά και ως πολιτικοί φορείς που καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν με τον στενόχωρο υλιστικό δρόμο νοηματοδότησης του κράτους με αμιγώς οικονομικούς όρους, ωφελιμισμού και χρησιμοθηρίας.
Στο σημείο αυτό, χρήζει να επισημανθεί η εργαλειακή χρήση των ιδεολογικών δογμάτων τον εικοστό αιώνα, κάτι που πιθανότατα θα επαναληφθεί με άλλου είδους «οικουμενικισμούς» για να μεταμφιεστούν όπως πάντα γινότανε οι ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που οι εκάστοτε ηγεμονικές δυνάμεις μεταμφιέζουν οικουμενιστικά τις αξιώσεις ισχύος. Ως προς τούτο, αρκεί να θυμηθούμε το κλασικό πόρισμα του Edward H. Carr όταν στο μνημειώδες εμβληματικό έργο του «Η Εικοσαετής κρίση» συμπεραίνει:
«Η “διεθνής τάξη πραγμάτων” και η “διεθνής αλληλεγγύη” θα είναι πάντοτε τα συνθήματα εκείνων που αισθάνονται αρκετά ισχυροί ώστε να τα επιβάλουν στους άλλους. [Αναφορικά με αφηρημένες, διεθνιστικές, κοσμοπολίτικες ή άλλες οικουμενικές αρχές που πολλοί επικαλούνται κατά καιρούς] … αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτές οι δήθεν απόλυτες και οικουμενικές αρχές δεν συνιστούσαν καν αρχές αλλά υποσυνείδητες σκέψεις μιας εθνικής πολιτικής, η οποία βασιζόταν σε μια συγκεκριμένη ερμηνεία του εθνικού συμφέροντος σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. … Μόλις όμως γίνει προσπάθεια να εφαρμοστούν αυτές οι αρχές σε μια συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση, αποδεικνύονται ότι είναι τα διαφανή προσωπεία των εγωιστικών κεκτημένων συμφερόντων. Η χρεοκοπία της ουτοπικής θεωρίας έγκειται όχι στην αποτυχία της να ανταποκριθεί στις αρχές της, αλλά στην αποκάλυψη της ανικανότητάς της να παράσχει κάποιο απόλυτο και ανιδιοτελές κριτήριο για τον χειρισμό των διεθνών υποθέσεων» (Edward H. Carr, Η εικοσαετής κρίση, Ποιότητα)
Καταληκτικά, το κύριο χαρακτηριστικό των Νέων Χρόνων και παρά το γεγονός ότι οι κοινωνίες τελικά κατάφεραν να θεμελιωθούν ανθρωπολογικά ερήμην των ιδεολογικών Εποικοδομημάτων, αντί πολιτικής θεωρίας για την ανάπτυξη (μετά την πτώση της Βασιλεύουσας Πόλης) μετά-κρατοκεντρικών δημοκρατικών δομών που δεν αναιρούν την ιστορικά διαμορφωμένη πολιτικοανθρωπολογική ετερότητα των εθνών, έχουμε γιγάντωση της ιδεολογικής πολιτικής θεολογίας: Ένα δηλαδή γραμμικό «μετακρατικό» διεθνιστικό υλισμό της Ανατολής και ένα εξίσου γραμμικό πλην με διαφορετικά πρόσημα διεθνιστικό υλισμό των ωφελιμιστών εμπόρων στην Δύση.
Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα χρειαζόταν καν να αναφερθεί το καθημερινά καταμαρτυρούμενο γεγονός ότι την εξουσία την κατέχουν τεχνοκράτες, μείγματα αριστεροδεξιών κομματαρχών που υπηρετούν το εκάστοτε ολιγαρχικό σύστημα και αναρίθμητοι διεθνικά κινούμενοι ανεξέλεγκτοι κερδοσκόποι, τοκογλύφοι και τεχνοκράτες.
Ο Ψυχρός Πόλεμος τερματίστηκε εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, γεγονός εν τούτοις που δείχνει να μην υπέπεσε στην αντίληψη πολλών ορφανών των ιδεολογικών δογμάτων οι οποίοι συνεχίζουν να παραμιλούν ασυνάρτητα διάφορες κατασκευαστικές αριστεροδεξιές ανοησίες της εποχής των δουλοπαροίκων. Αντί να αξιώνουν δημοκρατία.
Πριν ολοκληρώσουμε, μερικές σκέψεις για την σύγχρονη Ελλάδα. Από την Επανάσταση των Πόλεων του μεγάλου Έθνους των Ελλήνων περάσαμε στις τραγωδίες της δεκαετίας του 1830 που θεμελίωσαν την εξάρτηση, τον κρατικό κατήφορο (και την ανηφόρα των νοικοκυριών των Ελλήνων). [«ΟΙ ΑΦΕΤΗΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» http://wp.me/p3OlPy-1FG – http://wp.me/p3OqMa-1oL, «1821 και σήμερα: Η Ελληνική Επανάσταση και η αξίωση για δημοκρατικό προσανατολισμό και Εθνική Ανεξαρτησία.» https://wp.me/p3OlPy-1QD, «Ο Καποδίστριας η Ελληνική Επανάσταση, οι σχέσεις ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών και οι προσανατολισμοί του σύγχρονου Ελληνικού κράτους» https://wp.me/p3OlPy-28g , Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, ο Καποδίστριας, η δολοφονία του και οι προεκτάσεις μέχρι και σήμερα (Ημερίδα, βίντεο 03:18:00). Α. Κοκορίκος, Γ. Κοντογιώργης, Γ. Καραμπελιάς, Π. Ήφαιστος, Ναταλία Καποδίστρια https://wp.me/p3OlPy-284, Ο Ιωάννης Καποδίστριας και οι διπλωματικές διαπραγματεύσεις με τις Μεγάλες Δυνάμεις: Σχέσεις ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών στο σύγχρονο διεθνές σύστημα http://wp.me/p3OqMa-1p5]
Νοικοκυριά κάθε είδους, κάθε υπόστασης και κάθε οικονομικής εκδοχής τα οποία επειδή διέθεταν ιστορικά διαμορφωμένη ανθρωπολογική υπόσταση μεστή με τις πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας, και επειδή ήταν εξασκημένα να επιβιώνουν επί χιλιάδες χρόνια μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες, τους δύο τελευταίους αιώνες κατάφεραν να επιβιώσουν εντός του εξαρτημένου νεοελληνικού μορφώματος που πιθήκιζε διάφορα ψευτο-ιδεολογικά πρότυπα και συνθήματα των πατρώνων-κρατών. Δεν διέθεταν σίγουρα, τους ισχυρούς διοικητικούς μηχανισμούς των μετά-Μεσαιωνικών ηγεμόνων που όπως είπαμε στην συνέχεια ονομάστηκαν κράτη τα οποία δυνάμωσαν ακόμη περισσότερο με την πλανητική καταλήστευση που κατάφεραν με την αποικιοκρατία. Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι που ήταν φυσιολογικό και που εάν πετύχαιναν δεν θα ωφελούσε μόνο τους ίδιους αλλά και όλους τους άλλους.
- Να κολυμπήσουν μέσα στον ωκεανό του πολιτισμού και των πολιτικών παραδόσεων Δημοκρατίας και Ελευθερίας της Ελληνικότητας.
- Να μην δημιουργήσουν «κόμματα» ή όταν έγιναν να τα καταργήσουν και με μια καταστατική πράξη να ιδρύσουν Εθνοσυνέλευση ανακλητών μελών να πάρουν την εξουσία και το κράτος στα χέρια τους.
- Να θεμελιώνουν καθημερινά μέσα στο δημοκρατικό πολιτειακό άθλημα φορά κίνησης προς την Πολιτική ελευθερία.
- Σαν μια γροθιά και σαν ένα σώμα να περιφρουρήσουν την εθνική ανεξαρτησία με το να καταστήσουν το νεοελληνικό κράτος κοσμοθεωρητικά πανίσχυρο, με άξονα τις υψηλές κοσμοθεωρητικές αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.
- Να παλέψουν για οικονομική ανταγωνιστικότητα που στον σύγχρονο κρατοκεντρικό κόσμο αποτελεί αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση όχι μόνο ευημερίας αλλά και εθνικής ασφάλειας.
- Να γίνει το Ελληνικό κράτος άξιος φορέας των πολιτικών παραδόσεων της Ελληνικότητας και η νέα Ελληνική Πολιτεία που θα συνένωνε δημοκρατικά τις Ελληνικές κοινότητες –αλλά και την γιγαντιαία Ελληνική Διασπορά με ρίζες μέχρι και την Βυζαντινή Οικουμένη– να καταστεί φάρος οικουμενικού πολιτισμού δημοκρατίας και ελευθερίας.
- Να κατανοήσει τις κρατοκεντρικές λογικές ούτως ώστε ανεξαρτήτως θυσιών να καταστεί το νεοελληνικό κράτος στρατιωτικά πανίσχυρο σε βαθμό που να μπορούν να επιβάλουν τεράστιο κόστος κατά όποιου τους απειλεί.
- Να διαιωνίσει τα ερείσματα εκεί τουλάχιστον που η διεθνής νομιμότητα των Συμβάσεων και των συμφωνιών το επιτρέπει όπως για παράδειγμα των Ελλήνων της Ανατολής και της Μέσης Ανατολής μετά το 1922, τους Έλληνες των Βαλκανίων και ιδίως της Βόρειας Ηπείρου (υπάρχουν και κάποια ξεχασμένα πρωτόκολλα) και ασφαλώς τους Έλληνες στο σημαντικότερο γεωπολιτικό σημείο του πλανήτη, την Μεγαλόνησο Κύπρο, στην οποία, πέραν όλων των άλλων, είναι και … εγγυήτρια.
Γράφοντας στην Ελλάδα και στην Ελληνική γλώσσα, όμως, σταματούμε εδώ γιατί όπως κινούμαστε προς τα τέλη της δεκαετίας του 2010 βρεθήκαμε σε καμπή/μεταίχμιο/σταυροδρόμι. Εκ αντικειμένου και ολοφάνερα σε πολλά κράτη της Ευρώπης και όχι μόνο διοικούν τοκογλύφοι, κερδοσκόποι και τεχνοκράτες οι οποίοι αφού φρόντισαν να προκαλέσουν απανωτές κρίσεις και εκλογές περίπου με το οικονομικό «πιστόλι» στον κρόταφο βρίσκουν πάντα εγχώριους υπηρέτες. Σε κάθε τέτοια μεταμοντέρνα περίσταση οι εκάστοτε εραστές της καρέκλας μας λένε πως είναι δήθεν νόμιμοι και νομιμοποιημένοι: «Αποφάσισαν οι μάζες» στις διαδοχικές υπό οικονομικό εκβιασμό εκλογές. Έχουν λένε δικαίωμα να διακυβερνούν στην βάση διαταγών ξένων, για το … καλό μας και την … σωτηρία μας. «Αφού έτσι αποφάσισαν οι μάζες με το πιστόλι στον κρόταφο είναι νόμιμο». Όχι μόνο νόμιμο αλλά «ότι έτσι αποφασίζεται είναι και … ηθικό».
Απαιτούνται αντοχές για πολλά πράγματα εκ των οποίων ένα είναι κύριο: Ποτέ εμφύλιο ξανά / απόρριψη των διαιρετικών συνθημάτων των ιδεολογικών δογμάτων και των κομμάτων που τα ενσαρκώνουν. … »
2. Εικόνες, ποιήματα, βίντεο …
Γιώργος Κοντογιώργης, Αριστοτέλης …
Προσανατολιστική πολιτική σκέψη Ομηρικών προδιαγραφών …
Θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε εδώ για να αποτυπώσουμε τις ιδιότητες της απαράμιλλης Θουκυδίδειας περιγραφής και ερμηνείας που θεμελιώνουν τα αξιώματα των σχέσεων στα τρία επίπεδα ανάλυσης και κυρίως της διεθνούς πολιτικής κάθε κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος (βασικά της Κλασικής εποχής και του σύγχρονου διεθνούς συστήματος όπως διαμορφώθηκε και επικυρώθηκε στον ΟΗΕ το 1945).Θα μπορούσαμε επίσης να αναφερθούμε σε γνωστές ρήσεις όπως «ευχαριστούμε τον Μακιαβέλλι που μας περιέγραψε αυτό που πρέπει να ξέρουμε και όχι αυτό που θέλουμε να ξέρουμε». Όμως, δεν είναι ο σκοπός του παρόντος και έχει επιχειρηθεί σε άλλες δημοσιεύσεις (βλ. για παράδειγμα «Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb και «Οντολογική θεμελίωση του Πολιτικού και ο ρόλος της ισχύος στην αθέσπιστη διεθνή πολιτική: Πολιτικός στοχασμός versus Πολιτική Θεολογία» http://wp.me/p3OlPy-1no)Βασική δική μου θέση, πάντως, είναι πως ανεξάρτητα του τι ειπώθηκε έκτοτε, τέσσερα κείμενα κάπου έκλεισαν τον κύκλο της πολιτικής σκέψης για τα αξιωματικού χαρακτήρα, ουσιώδη και στοιχειώδη της πολιτικής σκέψης, δηλαδή του πολιτικού πολιτισμού που αφετηρία έχει το νοερό εκείνο σύνορο όταν οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε πολιτικές ομάδες αφήνοντας πίσω την βαρβαρική εποχή (μερικοί την λένε και προ-πολιτική εποχή). Τα τρία αυτά κείμενα είναι:
- Ο μέγιστος και υπέρτατος Όμηρος που περιέγραψε προσανατολιστικά (βλ. http://wp.me/p3OlPy-Lb) τα τρία επίπεδα ανάλυσης, δηλαδή του ανθρώπου, του κράτους και της διεθνούς πολιτικής.
Ο Θουκυδίδης που θεμελίωσε όπως είπαμε το Παράδειγμα κάθε κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος περιέχει, βασικά, όλα τα αξιώματα της κλασικής και σύγχρονης διεθνούς πολιτικής. Το ζήτημα δεν είναι εάν κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί αλλά εάν κατανοεί το πόσο περιγραφικά αληθείς είναι οι περιγραφές και ερμηνείες του Θουκυδίδη (η Jacqueline Rommilly έχει γράψει εξαιρετικά κείμενα για την περιγραφική αντικειμενικότητα του Πελοποννησιακού Πολέμου και την διαχρονική του αξία).- Ο τρίτος είναι ο Αριστοτέλης. Περιέγραψε αριστουργηματικά όλες τις κυμάνσεις, όλους τους προσανατολισμούς, όλα τα μικρά και μεγάλα κύματα, όλες τις αποχρώσεις και τα διλήμματα της πολιτειακής συγκρότησης. Μνημείο γνώσης για το τι σημαίνει πολιτεία, πολιτική, πολιτική συγκρότηση και άθλημα κατ’ αλήθειαν συλλογικού βίου. Παρενθετικά λέω ότι δεν έχω πλέον καμιά αμφιβολία, πως ο Γιώργος Κοντογιώργης πέραν της απέραντης προσανατολιστικής γνωσιολογίας, είναι διεθνώς ο πλέον αυθεντικός γνώστης της Αριστοτελικής σκέψης.
- Ο τέταρτος είναι ο Καβάφης. Εδώ λέμε μόνο ότι όλοι είχαν σαν θεμέλιο τον Όμηρο πλην κανείς εύλογα διερωτάται: Υπήρξε κάποιος που τον υπερέβη; Ο Καβάφης δεν τον υπερέβη αλλά έκανε κάτι ιδιοφυές και αξεπέραστο. Σε μερικά μόνο «ποιήματα» αποτύπωσε τους προσανατολισμούς, τις προϋποθέσεις και τα διλήμματα και τα προβλήματα του ταξιδιού των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου. Είναι επίσης αυτή η ανελέητη πρόκληση που μας έθεσε για την Ιθάκη: Να σκεφτούμε τι είναι ή ακόμη πιο σκληρά και ανελέητα πως στην περίπτωση που «δεν
υπάρχει» [δεν υπάρχει ή μήπως ο μεγάλος Αλεξανδρινός έπληξε θανάσιμα κάθε εσχατολογική σκέψη, δηλαδή το ιδεολογικό φαινόμενο των καιρών μας]. Για να επιτύχουμε τους σκοπούς μας θα πρέπει όχι μόνο να ταξιδεύουμε αταλάντευτα προς αυτή αλλά και να την έχουμε μες τον νου μας. Άμα την έχουμε μες τον νου μας δεν θα συναντήσουμε τον θυμωμένο Ποσειδώνα, τους Κύκλωπες, τις Σειρήνες κτλ. Όχι λοιπόν εσχατολογίες και πολιτικές θεολογίες αλλά ανθρωποκεντρικά προσδιορισμένους σκοπούς που ενσαρκώνουν την Ιθάκη των ανθρώπων και των κρατών μέσα σε ένα προγραμματικά και εξ ορισμού ανταγωνιστικό κόσμο πολλών συλλογικών οντοτήτων. - Μεγάλος ο Καβάφης, σίγουρα Ομηρικών προδιαγραφών, κατ’ ευφημισμό ποιητής, πρωτίστως όμως πολιτικός στοχαστής και γνώστης της οντολογίας της διαχρονίας,των προσανατολισμών του ιστορικού γίγνεσθαι και το πώς τίθενται τα πράγματα σε ένα κόσμο χωρίς έσχατους τόπους.
- Ακόμη πιο σημαντικό, οι μελετητές του μέλλοντος θα πασχίσουν πολύ για να καταλάβουν το πώς ο Καβάφης κατάφερε να δώσει, ουσιαστικά, την χαριστική πνευματική βολή σε κάθε πολιτική θεολογία. Να ακυρώσει δηλαδή πνευματικά και πολιτικά την εσχατολογία της ιδεολογικής πολιτικής θεολογίας και της θρησκευτικής πολιτικής θεολογίας. Γιατί εν τέλει η θεολογία διακρίνεται σε Αριστοτελικών προδιαγραφών ανθρωποκεντρική θεολογία που είναι η σύμμειξη και μέθεξη της Ελληνικότητας με τα Χριστοκεντρικά διδάγματα μέσα στον απέραντο πνευματικό κόσμο της Βυζαντινής Οικουμένης και σε Θεοκρατική θεολογία που είναι πρωτίστως η Ρωμαιοκαθολική αλλά και σύγχρονα Ανατολικά («θεοκεντρικά») Δόγματα.
Μετά από αυτή την σύντομη εισαγωγή για μερικά αξονικά ζητήματα τα οποία αναλύονται σε εκτενέστερα κείμενα από πολλούς μη συμβατικούς και μη ιδεολογικά σκεπτόμενους στοχαστές, θα περιοριστούμε στην παράθεση μερικών ποιημάτων του μεγάλου Αλεξανδρινού. Μαζί και την μοναδική μουσική τους απόδοση από τον υιό Χατζή, τον Αλέξανδρο Χατζή.
Ιθάκη
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Θερμοπύλες
Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, και όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.Κωνσταντίνος Καβάφης
Η Πόλις
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.
Κωνσταντίνος Καβάφης
Δύο περιγραφές του Καβάφη που αφορούν ζωτικά τους σύγχρονους Έλληνες «εάν και όταν» δεν διασφαλίζουν την Αλεξάνδρειά τους.
Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Άρεσε γενικώς στην Aλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Aριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ’ όνομά του, κ’ η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων.
Aγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ’ οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.
Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ’ οι Aλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.
Γι’ αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ’ έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.
Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
31/12/2017
Ταξίδια, Πόλεις, Πατρίδα, ήρωες, στοχαστές, ποιητές, … Η διαχρονική και οικουμενική Ελληνικότητα
ΘΑ ΠΑΡΩ ΜΙΑΝ ΑΝΗΦΟΡΙΑ – ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ
Πριν μερικές μέρες ανάρτησα ποίημα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και μελωδική απόδοσή του. Σε σύντομο σχόλιο αναφέρθηκα στην «Κολοσσιαία σημασία της φιλοπατρίας». Αναρτώ ακόμη ένα με την επισήμανση των στίχων:
Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ
θα μπω σ’ ένα παλάτι
το ξέρω θαν’ απάτη
δε θάναι αληθινό.
Να προσθέσω ότι απαγχονίστηκε εκδικητικά από τους αποικιοκράτες έφηβος λίγο πριν αρχίσει η «αμνηστία της Βασίλισσας¨. Πολλοί λένε ότι εάν δεν χανόταν τόσο νέος θα ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές όλων των εποχών.
ΘΑ ΠΑΡΩ ΜΙΑΝ ΑΝΗΦΟΡΙΑ
Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.
Θ’ αφήσω αδέρφια, συγγενείς
τη μάνα τον πατέρα
μες στα λαγκάδια πέρα
και τις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά
θάχω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι
βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,
θαρθεί το καλοκαίρι
τη Λευτεριά να φέρει
σε πόλεις και χωριά.
Μα δεν μπορώ να καρτερώ.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ
θα μπω σ’ ένα παλάτι
το ξέρω θαν’ απάτη
δε θάναι αληθινό.
Μες στο παλάτι θα γυρνώ
ώσπου να βρω το θρόνο•
βασίλισσα μια μόνο
να κάθεται σ’ αυτόν.
Κόρη πανώρια, θα της πω,
άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου,
μονάχ’ αυτό ζητώ.
Γεια σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σάς. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα «χαμένον αδερφό», έναν παλιό του φίλο,
Ας πάρει μιαν ανηφοριά,
ας πάρει μονοπάτια
να βρει τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.
Με την Ελευθεριά μαζί
μπορεί να βρει και μένα.
Αν ζω θα μ’ εύρη εκεί.
Ευαγόρας Παλληκαρίδης 5.12.1955
«Ταξίδια» εφηβικά
Ο χάρτης αποτυπώνει τα ταξίδια του υποφαινόμενου σε ηλικία 18-20 ετών πριν το πανεπιστήμιο και το ταξίδι που ακολούθησε. Στην Βυζαντινή μου κωμόπολη σοφοί γέροντες προικισμένοι με πολιτική παιδεία και ο Καβάφης που Δάσκαλος με συμβούλεψε να συνοδεύει τα ταξίδια μου, δίδαξαν πως άλλη Πόλη δεν θα βρούμε. Πλην οι Έλληνες, ουσιαστικά επί δύο αιώνες από τότε που δολοφονήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας και εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα έξωθεν εξαρτημένο και διοικούμενο κράτος, βλέπουν κάθε μέρα την Πόλη τους να κατεδαφίζεται, να καταστρέφεται και εσχάτως να λεηλατείται. Η ειρηνική πολιτική μη εμφύλια Επανάσταση γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική. Ιανουάριος 2019.
3. Συναφείς αναρτήσεις στις οποίες προαναφερθήκαμε
- Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΡΟΚΑΝΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ … … http://wp.me/p3OqMa-1ie
- Εσχατολογικό ιδεολογικό δηλητήριο και πολιτική θεολογία versus Αριστοτελική πολιτική σκέψη https://wp.me/p3OlPy-1Ku
- Προσανατολιστική πολιτική σκέψη Ομηρικών προδιαγραφών. Όμηρος, Θουκυδίδης, Αριστοτέλης, Καβάφης, Ιθάκη, Πατρίδα https://wp.me/p3OqMa-1qL
- Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ http://wp.me/p3OlPy-ZB
- Π. Ήφαιστος, ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ http://wp.me/p3OlPy-1bQ
- ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ. ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΎ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-Vv
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ. ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΟΣ http://wp.me/p3OlPy-OE
- ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Τι είναι οι Θερμοπύλες, εν τέλει; Τι είναι η Ιθάκη; Τι είναι οικογένεια; Τι είναι πατρίδα; http://wp.me/p3OlPy-1pZ
- ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1ij
- «ΤΖΟΓΑΔΟΡΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ …http://wp.me/p3OlPy-I4
- Συνταγματική αναθεώρηση: το έθνος … https://wp.me/p3OlPy-27b
- Οι Έλληνες “μπουμπουνοκέφαλοι προοδευτικοί” http://wp.me/p3OlPy-BD
- ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων – http://wp.me/p3OlPy-1bH – http://wp.me/p3OqMa-13c
- ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ – ΔΙΆΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΟΓΈΝΗ, … https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/permalink/783311888492292/
- ΠΕΡΙ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ή ΠΕΡΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ; https://wp.me/p3OqMa-1q9
- ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ, ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΡΗΣ» https://wp.me/p3OlPy-1I0
- Τα κράτη επιδιώκουν να αποκτήσουν «ισχύ», η οποία είναι το κύριο «νόμισμα» στη διεθνή πολιτική (Waltz) https://wp.me/p3OlPy-AA
- Το «Μακεδονικό» αναδεικνύει την ελλειμματική γνώση της διεθνούς πολιτικής και τον νομικισμό ως βαρύτατη πολιτική ασθένεια. https://wp.me/p3OqMa-1tW
- ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ https://wp.me/p3OqMa-1tB
- Η «ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ», Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ https://wp.me/p3OlPy-1cH
- ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ https://wp.me/p3OlPy-1WW
- Ελληνική αποτρεπτική στρατηγική: Μια ιδιόμορφη εύθραυστη και επικίνδυνα έωλη «ενδιάμεση κατάσταση» https://wp.me/p3OlPy-1Va – https://wp.me/p3OqMa-1tx
- Ο Καποδίστριας η Ελληνική Επανάσταση, οι σχέσεις ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών και οι προσανατολισμοί του σύγχρονου Ελληνικού κράτους https://wp.me/p3OlPy-28g
- Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, ο Καποδίστριας, η δολοφονία του και οι προεκτάσεις μέχρι και σήμερα (Ημερίδα, βίντεο 03:18:00). Α. Κοκορίκος, Γ. Κοντογιώργης, Γ. Καραμπελιάς, Π. Ήφαιστος, Ναταλία Καποδίστρια https://wp.me/p3OlPy-284
- Ο Ιωάννης Καποδίστριας και οι διπλωματικές διαπραγματεύσεις με τις Μεγάλες Δυνάμεις: Σχέσεις ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών στο σύγχρονο διεθνές σύστημα http://wp.me/p3OqMa-1p5
- «ΟΙ ΑΦΕΤΗΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» http://wp.me/p3OlPy-1FG – http://wp.me/p3OqMa-1oL
- 1821 και σήμερα: Η Ελληνική Επανάσταση και η αξίωση για δημοκρατικό προσανατολισμό και Εθνική Ανεξαρτησία. https://wp.me/p3OlPy-1QD
- https://www.facebook.com/p.ifestos/posts/1579474312148112
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestos.edu.gr / info@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Ελευθερία https://www.facebook.com/groups/philopatria/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Κατηγορίες:περιβάλλον, πολιτισμός, πολιτική θεωρία του διεθνούς συστήματος, τρόπος ζωής, Όμηρος, Αριστοτέλης, Αρμένιοι, Αειφόρος ανάπτυξη, Γιώργος Κοντογιώργης, Δημοκρατία, ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ, ΕΟΚΑ αγώνας 1055-59, Ελευθερία, Ελλάδα, Ελληνικότητα, Ελληνική Επανάσταση, Θερμοπύλες, Ιωάννης Καποδίστριας, Καβάφης, Πόλις, Πατρίδα, Παναγιώτης Ήφαιστος
Παναγιώτης Ήφαιστος - Panayiotis Ifestos 