Αρχική › Brexit › ΜΕΡΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΔΥΝΑΣΤΙΚΩΝ «ΦΥΛΑΚΙΣΕΩΝ» ΧΩΡΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ. Ρήγας: Δούλοι κατασκευάζονται όχι μόνο από το δόρυ του κατακτητή αλλά και λόγω αμάθειας όσων καταδυναστεύονται.

ΜΕΡΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΔΥΝΑΣΤΙΚΩΝ «ΦΥΛΑΚΙΣΕΩΝ» ΧΩΡΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ. Ρήγας: Δούλοι κατασκευάζονται όχι μόνο από το δόρυ του κατακτητή αλλά και λόγω αμάθειας όσων καταδυναστεύονται.

By on

Αποτελεί ένα από τα κύρια αίτια της παρακμής ενός κράτους εάν τα πολιτικά ελίτ δεν διαθέτουν επαρκή γνώση, επίγνωση και θέαση της πραγματικότητας και όταν ως εκ τούτου παραμιλούν ακατάσχετα, αποφασίζουν ανορθολογικά και προκαλούν παθογένειες και θανάτους. Η παρακμή θα μπορούσε να ελεγχθεί και αντιστραφεί όταν υπάρχουν προϋποθέσεις δημοκρατικού προσανατολισμού εντός του οποίου οι πολίτες θα καθίστανται ολοένα και περισσότερο εντολείς, κάτι που προϋποθέτει πολιτική παιδεία και επαρκή γνώση στο επίπεδο των μελών της κοινωνίας. Πολύ εύστοχα ο

σημαντικότερος σύγχρονος διεθνολόγος Kenneth Waltz υποστήριζε ότι η διάγνωση των παθογενειών της διεθνούς πολιτικής εντός κάθε κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος είναι το αντίστοιχο των διαγνώσεων της ιατρικής. Λάθος διάγνωση οδηγεί σε λάθος θεραπευτικές μεθόδους και βλάβες ή θάνατο. Όταν λοιπόν κυριαρχούν τσαρλατανιές για τις διαγνώσεις που αφορούν το κράτος και την διεθνή πολιτική παρόμοια με την ιατρική το μοιραίο είναι αναπόφευκτο. Εκτίμησή μας είναι ότι εάν υπάρχει ένα κράτος όπου αυτή η θεώρηση επαληθεύεται είναι το νεοελληνικό.

           

Τα σύγχρονα γεωπολιτικά και στρατηγικά ζητήματα, οι στρατηγικές των ηγεμονικών δυνάμεων, οι Ευρωατλαντικές σχέσεις και η φυσιογνωμία της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» εξετάστηκαν συστηματικά και εκτεταμένα στις δύο εκτενείς αγγλικές μονογραφίες «European Political Cooperation» και «Nuclear Strategy and European Security Dilemmas». Το γεγονός ότι έκτοτε παραπέμπονται διαρκώς και ολοένα πυκνότερα στην διεθνή βιβλιογραφία είναι λογικό ότι ικανοποιεί τον συγγραφέα. Όμως, αυτό αναφέρεται ταπεινά πάντα και ήρεμα και επειδή είναι πολύ γνωστό. Μια κύρια θέση εξαρχής ήταν και συνεχίζει να είναι ότι «εν οίδα ουδέν οίδα». Την εξόφθαλμη και καταμαρτυρούμενη πραγματικότητα και την μεγάλη κοσμοϊστορική εικόνα που αυτό εντάσσεται, όμως, είναι υποχρεωτικό να τα βλέπεις διαφορετικά δεν χρειάζεται να γίνεται ανάλυση.

Πάντως, επιστρέφοντας στην Ελλάδα έκπληκτοι παρατηρήσαμε πως κυριαρχούσε ο ιδεολογικός-κομματικός λόγος και όχι ο επιστημονικός λόγος. Βέβαια, για να είμαστε ακριβείς αυτό είναι κυρίαρχο φαινόμενο στα πεδία των φορέων τίτλων στην Δύση όπου όπως υποστηρίξαμε σε εκτενέστερα κείμενα «μέσα στην παγκόσμια πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ κυριαρχεί η ιδεολογική πολιτική θεολογία». Όμως, μπορεί να μην συνιστούν «επιστήμη» αλλά η συντριπτική πλειονότητα συνειδητά ή ανεπίγνωστα υπηρετεί τα συμφέροντα των κρατών στα οποία ανήκει η κάθε «Ιερουσαλήμ». Παραμένει γεγονός ότι ουκ ολίγες εάν όχι οι περισσότερες αναλύσεις και τα συμπεράσματα είναι συχνά επηρεασμένα από τις ιδεολογικές, κομματικές και επικοινωνιακές επιταγές του μετά-αποικιακού συστήματος του οποίου η παρακμή ήταν και συνεχίζει να είναι ορατή ακόμη και σε πολιτικά τυφλούς. Μια ειδοποιός διαφορά που συχνά υπογραμμίζουμε, είναι πως ενώ στα δυτικά και κυρίως τα μετά-Αποικιακά ευρωπαϊκά κράτη διοικούν οι κομματικές ολιγαρχίες που κατασκεύασαν το κράτος και ως εκ τούτου τρέφουν «κρατικό πατριωτισμό» που τους συμφέρει, στα κράτη όπου κυριαρχεί η ξενοκρατία τα διοικητικά ελίτ έχουν στραμμένο το βλέμμα στις ηγεμονικές επιταγές του εκάστοτε «επίπλαστου προστάτη» (βλ. πιο κάτω μερικά αναρτημένα κείμενα που αντλούν από εκτενέστερες μονογραφίες).

Όσον αφορά την Μεταμεσαιωνική Ευρώπη, για παράδειγμα, ένα κύριο συμπέρασμα των αγγλικών κειμένων που συνεχώς επιβεβαιώθηκε σε όλα τα Ελληνικά και αγγλικά κείμενα που ακολούθησαν τις προαναφερθείσες μονογραφίες, το οποίο καταμαρτυρείται και επιβεβαιώνεται καθημερινά, είναι ότι η διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι πλήρης ενδο-ευρωπαϊκών αντιφάσεων. Βασικά, μετά από δύο μεγάλους ηγεμονικούς πολέμους και αφού οι Ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις αποδυναμώθηκαν, ναι μεν για στρατηγικούς λόγους επιχείρησαν να συγκλίνουν, αλλά αυτό κατέστη δυνατό μόνο με Αμερικανική συναίνεση και καθοδήγηση που προσάρμοζε το εγχείρημα στις στρατηγικές ανάγκες των ΗΠΑ. Το καταμαρτυρούν όλα τα συμβάντα από το 1945 μέχρι το 1955 και όταν δημιουργήθηκε η ΕΟΚ αφορούσε βασικά την δημιουργία ενός «ένα οικονομικό γίγαντα αλλά ταυτόχρονα και ένας πολιτικό και στρατηγικό νάνο που εκκολάφθηκε και διαιωνίστηκε μέσα στο Αμερικανικό στρατηγικό θερμοκήπιο» προσαρμοσμένο στις στρατηγικές των ΗΠΑ κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

            Το πως Μεταψυχροπολεμικά διαιωνίσθηκε, εξελίχθηκε, διασώθηκε και συνεχίζει να υπάρχει η ΕΟΚ (με αλλαγή ονόματος σε Ευρωπαϊκή «Ενωση» εν μέσω ενδεχομένου ενδοευρωπαϊκού πολέμου την περίοδο 1999-1992 λόγω Γερμανικής επανένωσης) εξετάστηκε εξαντλητικά σε πολλά Ελληνικά βιβλία, σε αγγλικά άρθρα, σε Ελληνικά άρθρα και σε αρθρογραφία στα μέσα. Πέραν μερικών άρθρων και δοκιμίων που παρατίθενται κατωτέρω, ο καθείς μπορεί να διαβάσει τα σχετικά κεφάλαια βιβλίων όπως του «Θεωρία διεθνούς και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και η «Στρατηγική και Διπλωματία των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία». Ιδιαίτερα το κεφάλαιο 6 του τελευταίου όπου εξετάζεται το πως εξελίχθηκε το «Γερμανικό ζήτημα» και η Ατλαντική Συμμαχία με αποφάσεις που λήφθηκαν το 1995 και παραμένουν, βασικά, οι ίδιες. Μονολεκτικά, το ΝΑΤΟ διαιωνίσθηκε (και από τους Αμερικανούς στην συνέχεια επεκτάθηκε στο κέντρο της Ευρώπης) για να ανανεωθούν οι συμφωνίες-ρυθμίσεις του 1954 και για να διατηρηθεί ο στρατηγικός έλεγχος επί της Γερμανίας σε αναφορά με πολλά ζητήματα συμπεριλαμβανομένων των επιτελείων της.

Η ΟΝΕ, επίσης, εν μέσω Γερμανικής επανένωσης και διλημμάτων ασφαλείας ήταν μια σπασμωδική, βιαστική, ανορθολογική και επικίνδυνη για την ΕΟΚ απόφαση που αιτιολογήθηκε ως προσπάθεια «για να δεθεί η Γερμανία με νομισματικά δεσμά». Εύστοχα αντιπολιτευόμενος Γάλλος πολιτικός τότε δήλωσε ότι «θα την δέσετε με κλωστές που σύντομα θα κοπούν». Κανείς πρέπει να είναι γνωστικό «στουρνάρι» ή γνωστικό νήπιο εάν δεν γνωρίζει πως τάχιστα όλοι κατανόησαν ότι επρόκειτο για μια ακραία λανθασμένη απόφαση που εκκόλαψε πλήθος προβλημάτων τα οποία οξύνονται και αυξάνονται ολοένα και περισσότερο διαφοροποιώντας ακόμη περισσότερο ένα ούτως ή άλλως διαφοροποιημένο Εθνοκρατοκεντρικό πεδίο. Η Ευρώπη των Πατρίδων που υποστήριζε ο Ντε Γκολ ως μια ορθολογιστική και ρεαλιστική προσέγγιση (βλ. πιο κάτω αναφορά σε ανάρτηση αποσπάσματος από βιβλίο) αποδυναμώνεται λόγω αυτών ακριβώς των διαφοροποιήσεων που καμιά ρητορική και καμιά εκλογίκευση δεν μπορεί να εμποδίσει κάποιον που διαθέτει στοιχειώδη πολιτική θέαση να τα αντιληφθεί.

            Αυτά και πάρα πολλά άλλα που μελετώντας τα διεθνή και ευρωπαϊκά οδηγούν σε γνωστικό Αλφαβητάρι το οποίο όποιος δεν γνωρίζει παραμιλά και εάν τέτοια παραμιλητά κυριαρχήσουν εντός ενός κράτους παρακμάζει και βλάπτεται ή αποθνήσκει. Είναι για παράδειγμα «γνωστικό στουρνάρι», λέμε με νόημα, εάν κάποιος παραφορτωμένος με τίτλους και θέσεις δεν γνωρίζει αυτό το Αλφαβητάρι και εάν δεν γνωρίζει ότι ενταγμένη στην ΟΝΕ η Ελλάδα χωρίς να είναι έτοιμη να ανταγωνιστεί ένα αθέσπιστο νομισματικό και οικονομικό πεδίο θα υποστεί βλάβες.

Κανείς είναι κακόπιστος ή πνευματικά χυδαίος εάν επειδή είναι επιστρατευμένος σε ανορθολογικούς τεχνοκρατικούς «θεσμούς» ή εάν είναι αγράμματος υποστηρίξει ότι αυτές οι θέσεις είναι αξιολογικές και κανονιστικών προδιαγραφών.  Δεν είναι!!

Ως άτομα ασφαλώς και είμαστε φορείς συγκεκριμένων πολιτικών θέσεων όταν ασκούμε τον ρόλο του πολίτη. Αλλά κανείς δεν αξίζει να είναι φορέας επιστημονικού τίτλου και μάλιστα να τον επικαλείται εάν και όταν οι αναλύσεις και τα συμπεράσματα δεν είναι περιγραφικά, ερμηνευτικά και αξιολογικά ουδέτερα. Για παράδειγμα, δεν είναι ιδεολογική ή άλλη θέση ή προτροπή μη συμμετοχής στην ΟΝΕ εάν υποστηρίξεις ότι «Η αλληλεξάρτηση, όταν δεν πληρούνται ορισμένες πολιτικές προϋποθέσεις, είναι ουσιαστικά εξάρτηση που βλάπτει τον λιγότερο ισχυρό. Ο τελευταίος, ενώ είναι «κλειδωμένος» σε μια αρένα οικονομικού ανταγωνισμού, δεν προστατεύεται επαρκώς είτε με τη δική του κυριαρχία (που έχει ήδη «εθελούσια» εκχωρήσει) είτε από μια άλλη υπερεθνική ρυθμιστική εξουσία, που θα έπρεπε να συνοδεύει επιλογές αυτής της εμβέλειας. Εάν δεν δημιουργηθούν γνήσιοι δημοκρατικοί υπερεθνικοί θεσμοί, εάν διαιωνιστεί επί μακρόν η αμφιλεγόμενη θεσμοπολιτική δομή των τελευταίων ετών και εάν η χώρα δεν αντέξει τον ανταγωνισμό, το «κλείδωμα» στην ΟΝΕ θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς δυνατότητα απόδρασης. Δηλαδή απαιτείται να εκτιμηθεί η θέση της χώρας υπό συνθήκες μεγάλου οικονομικού ανταγωνισμού και δημοκρατικού ελλείμματος. » (βλ. πιο κάτω μερικές επιφυλλίδες, όταν, δυστυχώς σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο κάναμε τρύπες στο νερό αναφερόμενοι στο γνωστικό Αλφαβητάρι).

Η «συμμετοχή» στην ΟΝΕ, την  ΕΕ ή άλλο διεθνή θεσμό είναι πολιτική απόφαση και ο αναλυτής μόνο φωτίζει τις προϋποθέσεις ούτως ώστε οι πολιτικές αποφάσεις να είναι πολιτικά και στρατηγικά ορθολογιστικές. Οι αποφάσεις είναι υπόθεση του κράτους και της εκάστοτε εξουσίας. Ορθολογιστικό είναι ένα κράτος να συμμετάσχει σε ένα τέτοιο σύστημα μόνο πρώτον, εάν μπορεί να είναι ανταγωνιστικό και δεύτερον εάν αυτό εκπληρώνει τα εθνικά τού συμφέροντα. Διόλου τυχαία μερικά κράτη-μέλη της ΕΕ δεν συμμετείχαν.

Το ίδιο κακόπιστες και πολιτικά χυδαίες είναι οι επιθέσεις κατά ενός αναλυτή όταν διατυπώνονται θέσεις με τις οποίες υπογραμμίζεται, για παράδειγμα, ότι εντός των συμμαχιών ένα οποιοδήποτε κυρίαρχο κράτος δεν «ανήκει» αλλά «συμμετέχει ισότιμα, λειτουργεί κυρίαρχα και συναλλάσσεται με όρους εθνικών συμφερόντων». Για παράδειγμα, όποιος γνωρίζει το γεωπολιτικό Αλφαβητάρι γνωρίζει την σημασία της θέσης της Ελλάδας πάνω στην Περίμετρο της Ευρασίας και δεν θα σκεφτεί καν το Ελληνικό κράτος να μην είναι ενταγμένο στις ναυτικές συμμαχίες. Αυτό όμως είναι ένα πράγμα και άλλο, με αυτό το γεγονός ως εξ αντικειμένου δεδομένο, να τονίζεις ότι βάση συμμετοχής είναι το εθνικό συμφέρον και ότι η πρακτική όλων των βιώσιμων κρατών είναι να συναλλάσσονται στην βάση κόκκινων γραμμών και με όρους εθνικού συμφέροντος με σκοπό την διασφάλιση της ακεραιότητα της Επικράτειας που προβλέπουν οι Συνθήκες. Όπως γνωρίζουμε, όμως, οίκοι κυριαρχούν απίστευτα «επιχειρήματα», ακόμη και για νόμους που αφορούν το φύλο των ανθρώπων, ακούγονται κραυγές πως πρέπει να ψηφισθεί επειδή «ανήκουμε στην Δύση». Ένα κράτος, τονίζεται ξανά και εμφατικά, δεν ανήκει αλλά συμμετέχει στους διεθνούς θεσμούς στους οποίους εντάσσεται με κυρίαρχο και ισότιμο τρόπο. Οτιδήποτε άλλο ειπωθεί είναι πολιτικά και στρατηγικά ανορθολογικό και αναπόδραστα οδηγεί σε ζημιές ή και απώλεια κυριαρχίας. Προδίδει επιπλέον άγνοια της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής, των διεθνών θεσμών και της φυσιογνωμίας και των λειτουργιών του σύγχρονου διεθνούς συστήματος.

«Σωτηρία» δεν είναι εφικτή (ίσως πλέον και δυνατότητα διάσωσης) όσο οι αναλύσεις φορέων τίτλων προδίδουν ύπαρξη στρεβλωτικών ιδεολογικών παρωπίδων και όσο τα δημόσια πρόσωπα και οι επιστήμονες είναι βυθισμένοι μέσα στον ιδεολογικό και προκατειλημμένο πολιτικοπαραταξιακό τους κόσμο. Κόσμο που τους προσφέρει, κατά τα άλλα, για να θυμηθούμε τον Παναγιώτη Κονδύλη, παρελάσεις πάνω σε γελοίες πολιτικές και επικοινωνιακές πασαρέλες. Δεν θα γίνονταν τόσο σκληρές επισημάνσεις εάν η προνομιακή πρόσβαση στα μέσα μαζικής επικοινωνίας «κάποιων» (τελικά ουκ ολίγων), δεν τους οδηγούσε στο ατόπημα (γιατί άραγε, σε τι τους «ωφελεί»;) να ρίχνουν αδιάκοπα και επί δεκαετίες δολοφονικά βέλη κατά όποιου ήθελε ή συνεχίζει να θέλει να μιλά και γράφει αξιολογικά ελεύθερα και επιστημονικά-πολιτικά ορθολογιστικά. Τιμητικά αυτά τα βέλη, βέβαια, πλην θανατηφόρα για την πατρίδα.

            Οι σύντομες αυτές θέσεις υποκινήθηκαν από δηλώσεις –για την ιστορική φάση μισού μεταπολιτευτικού αιώνα–,  ατόμων που έχουν δημόσια αξιώματα όταν με υπερηφάνεια δηλώνουν (verbatim) ότι εάν η Τράπεζα της Ελλάδος δεν λειτουργούσε θωρακισμένη με το θεσμικό πλαίσιο ανεξαρτησίας, μετά τις περιπέτειες του 2015, ίσως η χώρα να είχε βγει από την ευρωζώνη. Όμως, υπογραμμίζουμε εμείς, οι περιπέτειες της ΟΝΕ δεν άρχισαν το 2015 αλλά πολύ πριν από αυτό ενώ όπως είχαμε υποστηρίξει συχνά και πυκνά μετά το 2009-10 η στημένη κρίση που οδήγησε στα μνημόνια θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για καλύτερους όρους συμμετοχής ή και συμφέρουσα έξοδο από την ΟΝΕ (όχι την ΕΕ) μέχρι να μπορεί η Ελλάδα να είναι ανταγωνιστική. Αντί διαπραγματεύσεων, όμως, η Ελλάδα κατηφόρισε υπέγραφε το ένα μνημόνιο μετά το άλλο. Αναλύσεις μας περί αυτά υπάρχουν αναρίθμητες

[Ενδεικτικά βλ. Το «Γερμανικό ζήτημα» υπό το πρίσμα  διαδοχικών κρίσεων της Μεταψυχροπολεμικής περιόδου https://piotita.gr/?p=1759 — Εθνοκράτος versus ωφελιμιστικός διεθνισμός και τα παρωχημένα θολά ιδεολογικά Βασίλεια συμπεριλαμβανομένης της αδιέξοδης πλέον Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης https://wp.me/paSdey-1kW , ΝΤΕ ΓΚΟΛ, ΤΣΟΡΤΣΙΛ, ΘΑΤΣΕΡ: Πίσω στα θεμελιώδη. Με εισαγωγή Π. Ήφαιστος http://wp.me/p3OlPy-1ju, ΠΕΡΙ «ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ» VERSUS ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ή ΤΟ BREXIT ΩΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1jj http://wp.me/p3OqMa-1ck, — ΒΡΕΤΑΝΙΑ, BREXIT – ΕΕ: ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΕΕ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1992 ΚΑΘΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΕΙΣΜΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣ https://piotita.gr/2016/06/19/%cf%80-%ce%ae%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%b2%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%b5%ce%b5-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%87%ce%b5%cf%83%ce%b7-%cf%83%ce%b5-%ce%bc/, Γερούν Ντάισελμπλουμ, πρόεδρος «euro»group: Τα δάνεια έσωσαν τις τράπεζες. https://youtu.be/oRpDUV0uXnA , Γιούγκερ: Δεν σεβαστήκαμε τους Έλληνες https://www.protothema.gr/economy/article/1285048/giounker-den-sevastikame-tous-ellines/?fbclid=IwAR3qOBZ2xiav9WzkvGWMBpPT24kH1aiHdvA2U- VF6wpN2_hZVCzfXBl2oNk , Διεθνικοί τοκογλύφοι και οικονομικοί βρικόλακες ή κοινωνικοπολιτικά νομιμοποιημένες πολιτικοοικονομικές δομές και ιεραρχίες, κ Πρωθυπουργέ; https://wp.me/p3OqMa-1AQ]

Ακολουθούν τρεις επιφυλλίδες πριν την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Υπάρχουν πολλά άλλα μικρότερα δημοσιευμένα κείμενα. Αυτές τις επιφυλλίδες «αλίευσαν» στο διαδίκτυο φίλοι πριν δύο χρόνια και μου τις έστειλαν. Πολλοί τις ανάρτησαν τότε μαζί ή ξεχωριστά. Επαναλαμβάνεται ότι δεν αναπτύσσονται σοφίες και εξεζητημένα επιστημονικά πράγματα. Το Αλφαβητάριο είναι ή πρέπει να είναι για κάθε ένα που είναι φορέας τίτλου και τον αναφέρει. Αποτελούν πάντως αποκρυσταλλωμένα πορίσματα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που αναπτύχθηκαν σε πολλά βιβλία. Είναι ζητήματα που εντάσσονται σε μια διαχρονική επιστημονική προβληματική για πρωτοετείς άντε και δευτεροετείς προπτυχιακούς φοιτητές. Όσοι πολιτικοί είναι γνωστικά στουρνάρια και γνωστικά μηδενικά με αξιοπρέπεια όφειλαν να επιστρέψουν σπίτι τους και να επιδιώξουν εισοδήματα από άλλες ενασχολήσεις. Τόσο απλά.

ΟΝΕ: Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΕΓΚΑΙΡΕΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ/.

[ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΟ https://piotita.gr/2014/07/21/%ce%bf%ce%bd%ce%b5-%ce%bf-%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%ad/

και http://www.ifestosedu.gr/111ONEGreeceWarning.htm ]

Ακολουθούν τρεις επιφυλλίδες πριν την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Υπάρχουν πολλά άλλα μικρότερα δημοσιευμένα κείμενα. Αυτές τις επιφυλλίδες «αλίευσαν» στο διαδίκτυο φίλοι πριν δύο χρόνια και μου τις έστειλαν. Πολλοί τις ανάρτησαν τότε μαζί ή ξεχωριστά.

Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και εκατοντάδες συνάδελφοί μου οικονομολόγοι και ειδικοί της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (εξαιρουμένων ελάχιστων συναδέλφων) δεν τα γνώριζαν, ή δεν τα γνώριζαν επαρκώς για να έχουν αυτοπεποίθηση και να παρέμβουν στην δημόσια συζήτηση για να αποσοβήσουν μια βεβαία καταστροφή.

Η ένταξη όπως γινόταν, γράψαμε τότε αφοριστικά αλλά δυστυχώς αλάνθαστα «θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς απόδραση». Σχολιαστής σε μπλοκ πέρυσι έγραψε ότι αυτή η προειδοποίηση αξίζει μερικές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Δεν είπε ψέματα πλην αυτοί που συναποφάσισαν ή συνοδοιπόρησαν για να συντελεστεί αυτό το πολιτικό έγκλημα όπως ο κ Παπαδήμος και κ Στουρνάρας αντί να πάνε, τουλάχιστον, σπίτι τους, παραδόξως και αλλόκοτα κάθονται τώρα σε εξουσιαστικές καρέκλες [ειλικρινά δεν ξέρω πως γίνεται να το αντέχουν, τι νοιώθουν αυτοί οι άνθρωποι] ενώ όσοι από εμάς είμαστε ασκητικοί ακαδημαϊκοί ερευνητές και μετά από πολλές δεκαετίες εξ αντικειμένου διακεκριμένη επιστημονική παρουσία –και για να μην αναφέρουμε την κατά το ήμισυ αρπαγή του τίμιου μισθού μας–, μας ενοχλούν καθημερινά τα «τηλεφωνικά κοράκια των τραπεζών». Ποιων τραπεζών, ποιος τις πληρώνει, ποιος τις κατέχει, ποιος δίνει τις εντολές! Η μόνη «παρηγοριά» –παρηγοριά δεν είναι, εδώ που τα λέμε, πόνος είναι, εάν θέλει κανείς να ζει σε μια εύτακτη, ευνομούμενη και δίκαια οργανωμένη κοινωνία– είναι ότι ακόμη δεν είμαστε άνεργοι. Άνεργοι όμως είναι εκατοντάδες άλλοι συμπατριώτες μας, και αυτό είναι το μείζον.

            Ο ακαδημαϊκός δεν πρέπει να είναι «μαϊντανός» των επιφυλλίδων αλλά να κάνει παρεμβάσεις μόνο όταν τίθενται σημαντικά ζητήματα. Και η άκρατη και αμελέτητη καταβύθιση της Ελλάδας σε πολλά πεδία που συντελέστηκε μέσα από μια σειρά λανθασμένων αποφάσεων στα πεδία της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής ήταν πολύ σημαντικό ζήτημα. Όπως έγινε πλέον ολοφάνερο, ακυρώθηκε η εθνική μας ανεξαρτησία, βλήθηκε η κοινωνική συνοχή που σμιλεύαμε δύο αιώνες, κατεδαφίζονται τα ελληνικά νοικοκυριά που παρήγαγαν πλούτο, ελέγχεται το τραπεζικό μας σύστημα, είμαστε έρμαια διεθνικών τζογαδόρων, χάνουμε ζωτικό θαλάσσιο χώρο που μας προσφέρει η διεθνής νομιμότητα και η περιφερειακή αστάθεια είναι πλέον πολύ πιθανό όταν δημιουργείται ένα τόσο μεγάλο κενό ισχύος (λόγω συρρίκνωσης, ακριβώς, ενός περιφερειακού δρώντα όπως η Ελλάδα που αποτελούσε παράγοντα ισορροπίας και σταθερότητας).

Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η πρόβλεψη στις κοινωνικές επιστήμες όχι μόνο είναι δύσκολη ή αδύνατη αλλά και δεν ενδείκνυται. Για την ΕΕ έχω πολλές χιλιάδες δημοσιευμένες σελίδες στα 10 περίπου βιβλία μου για το φαινόμενο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όπου εξετάζω πολλές πτυχές, κυρίως τα στρατηγικά, τα πολιτικοθεσμικά, ιστορικοστρατηγικά και τα ζητήματα πολιτικής θεωρίας που ανάκυπταν εξαρχής και τα οποία καθίστανται ολοένα και πιο επιτακτικά μετά το 1992. Όσοι τα μελετούσαν χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες τα έβλεπαν και τα επισήμαναν. Η κρίση των τελευταίων ετών απλά τα έβγαλε στην επιφάνεια.

Σε πολλά βιβλία έχουν αναλυθεί εκτεταμένα τόσο το Γερμανικό ζήτημα όσο και το ζήτημα της ΟΝΕ. Σε αυτή την ερευνητική και συγγραφική εμπειρία οφείλονται και οι θέσεις μας την δεκαετία του 1990 για τον τρόπο αντιμετώπισης της ΕΕ από την Ελλάδα και κυρίως τα ιδεολογικά κίνητρα στην βάση των οποίων ενταχθήκαμε στην ΟΝΕ.

Τη δεκαετία του 1990 όταν ακούσαμε περί ταχύρρυθμων κινήσεων ένταξης μέσα στην Γαλλογερμανική νομισματική φυλακή –διότι για όποιος είχε στοιχειωδώς μελετήσει την μετάβαση από τον Ψυχρό Πόλεμο στην μεταψυχροπολεμική εποχή το ήξερε– αγωνιωδώς πλην μάταια εκφράσαμε πολλές επιφυλάξεις. Αυτές οι επιφυλάξεις είναι διαχρονικά συνεπείς. 

Απλά το θεωρούσα μια καταστροφή και κόντρα στο ρέμα (και με πολύ μεγάλο κόστος από βέλη προερχόμενα από τους ταλιμπάν της ευρωλαγνείας) το διατύπωνα διαρκώς δημόσια. Σε μεγαλύτερα κείμενα πολύ μεγαλύτερης επιστημονικής σημασίας εξετάζονται εξονυχιστικά τα διλήμματα ασφαλείας στην ΕΕ.

Αναφέρω κυρίως το «Διπλωματία και Στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων» και το «Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας» οι αναλύσεις των οποίων εκτιμώ θα αποκτούν μεγαλύτερη σημασία όσο η Ευρώπη συνεχίζει τον εκτροχιασμό που δρομολογήθηκε το 1992. Μια δηλαδή επιβολή ενός πανευρωπαϊκού νομισματικού μηχανισμού μεγάλων διανεμητικών προεκτάσεων πάνω σε ένα εθνοκρατικά-κοινωνικά διαφοροποιημένο πεδίο τα μέλη του οποίου διαθέτουν διαφορετικά συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης, είναι προικισμένα με διαφορετικές πολιτικές ανθρωπολογίες και εξ αντικειμένου είναι διαφορετικών αναπτυξιακών δυνατοτήτων. Η τεχνόσφαιρα αυτή, εξάλλου, αναμενόμενα τάχιστα βρέθηκε υπό τον έλεγχο των διεθνικών τζογαδόρων (της «παγκοσμιοποίησης» των φαντασιόπληκτων) που προκαλούν εισροές ποταμών πολιτικοοικονομικού ανορθολογισμού.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι εάν μιλήσει κανείς για διλήμματα ασφαλείας θίγει βαθύτατα τον προκατειλημμένο ιδεολογικό κόσμο της συμβατικής σοφίας των «κονδυλίων» και των γραφειοκρατικών-τεχνοκρατικών συγγενειών. Είναι επίσης το γεγονός ότι κάνοντας ένα τέτοιο ερευνητικό και συγγραφικό εγχείρημα τα πορίσματα του οποίου ενέχουν μακροχρόνια σημασία για το διακρατικό σύστημα δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Πολύ περισσότερο όταν εξετάζεται η πιο προκλητική περίπτωση, της ΕΕ.

Σε μεταγενέστερη μονογραφία (το «Κοσμοθεωρία των Εθνών«) αποκρυστάλλωσα περισσότερα συμπεράσματα για τον «μηδενικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής υπερεθνικής ανθρωπολογίας». Η διαφορά γνώσης και μη γνώσης αυτών των δομών, ακριβώς, είναι η διαφορά μεταξύ μιας ομαλής κατάστασης και της παρούσης αξιοθρήνητης διολίσθησης πολλών κοινωνιών στο βούρκο της φτώχιας και της ΕΕ στον κατήφορο που ίσως την διαλύσει. 

Παραμένει γεγονός ότι επιφυλλίδες όπως αυτές που ακολουθούν –που στηρίζονται όπως είπαμε σε στοιχειώδη γνώση– διέγνωσαν την επερχόμενη ασθένεια και προειδοποιούσαν με  «χειρουργική ακρίβεια». Επειδή όταν ασχολείσαι ασκητικά και αποκλειστικά με την επιστήμη δεν πλουτίζεις, μια επαναληπτική ανάγνωση των θεωρήσεων που ακολουθούν να γεμίζουν κάποιο με ικανοποίηση για το γεγονός ότι επιτέλεσε το έργο του. Επειδή όμως αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία –και κυρίως δύσκολα αναγνωρίζεται στην ζούγκλα των ομότεχνών μου– οι σύντομες αναλύσεις που επαναφέρουμε δύο δεκαετίες μετά, είναι διδακτικές για τα αίτια των προβλημάτων μας. Χωρίς ορθολογιστική και βαθιά γνώση της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής όχι μόνο δεν θα σταθούμε ξανά όρθιοι αλλά επιπλέον θα βυθιζόμαστε ολοένα και πιο βαθιά στο τέλμα. Θαύματα δεν γίνονται και ο πολιτικός ορθολογισμός είναι αναγκαία προϋπόθεση επιβίωσης ενός κράτους.

Διέξοδος δεν υπάρχει όσο η ανάλυση φοράει ιδεολογικές παρωπίδες και όσο τα δημόσια πρόσωπα και οι επιστήμονες είναι βυθισμένοι μέσα στον ιδεολογικό και προκατειλημμένο πολιτικοπαραταξιακό τους κόσμο. Κόσμο που τους προσφέρει, κατά τα άλλα, παρελάσεις πάνω σε γελοίες πολιτικές και επικοινωνιακές πασαρέλες. Δεν θα έλεγα τόσο σκληρά λόγια εάν η προνομιακή πρόσβαση στα μέσα μαζικής επικοινωνίας κάποιων, δεν τους οδηγούσε στο ατόπημα (γιατί άραγε, σε τι τους «ωφελούσε»;) να ρίχνουν αδιάκοπα και επί δεκαετίες δολοφονικά βέλη κατά όποιου ήθελε να μιλά αξιολογικά ελεύθερα και επιστημονικά-πολιτικά ορθολογιστικά. Τιμητικά αυτά τα βέλη, βέβαια, πλην θανατηφόρα για την πατρίδα.

Ο διεθνολόγος, έγραψε ο Kenneth Waltz, είναι ο γιατρός της διεθνούς πολιτικής. Ενώ στην ιατρική κανείς δεν εμπιστεύεται τσαρλατάνους είναι άξιοπερίεργο το γεγονός ότι τα μέλη των κοινωνιών εμπιστεύονται τσαρλατάνους της πολιτικής. Έτσι, χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε την διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική φορώντας παρωπίδες ή διακατεχόμενοι από φοβικά σύνδρομα ανάξια ενός εθνικά ανεξάρτητου κράτους. Για δύο συναφείς παρεμβάσεις βλ. «ΕΕ: Διαπραγματευτική στρατηγική» και «Οι στρατηγικές σεισμικές πλάκες στα θεμέλια της ΕΕ και η Βρετανία».

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Ο μπαμπούλας της ΟΝΕ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 30 Ιουνίου 1999

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4077306

Οι ιεραρχήσεις των προτεραιοτήτων μας επηρεάζονται, ενδεχομένως, από μερικές εξόφθαλμα λανθασμένες εκτιμήσεις. Για έξι τουλάχιστον λόγους, η υπόθεση της ΟΝΕ είναι παραφουσκωμένη και μυθοποιημένη.

Πρώτον, ο χαρακτήρας της διαδικασίας ολοκλήρωσης κρίθηκε ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Έκτοτε, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν αυτή την εκτίμηση. Οι αποφάσεις του 1991-92 ­ τις οποίες μερικοί αφελώς ερμήνευσαν Εικόνα που περιέχει κείμενο, βιβλίο, γραμματοσειρά, στατικό Περιγραφή που δημιουργήθηκε αυτόματαως προαγγελία της εγγύησης των συνόρων μας ­ δεν οφείλονταν σε στρατηγικές συγκλίσεις ή στην ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού πολιτικού και κοινωνικού χώρου. Αντίθετα, ήταν σπασμωδικές και βιαστικές κινήσεις λόγω «γερμανικού προβλήματος». Ουσιαστικά,συνδέοντας το θέμα αυτό με τη γερμανική επανένωση, το Παρίσι «εκβίασε» τη Βόννη και πέτυχε την υιοθέτηση της ΟΝΕ. Ο σκοπός ήταν απλός: ο έλεγχος της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας.

Δεύτερον, εκτός του ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια κοινωνικοπολιτικά σταθερή και βιώσιμη οικονομική και νομισματική ένωση, οι στόχοι της Γαλλίας δυνατό να έχουν ήδη ακυρωθεί λόγω αντίθετων εξελίξεων από τις προσδοκώμενες, δηλαδή λόγω της οικονομικής υπεροχής της Γερμανίας ανεξαρτήτως ΟΝΕ. Δυνητικά,αυτό αυξάνει τις αντιθέσεις και αντιφάσεις στην Ε.Ε.

Τρίτον, ως συνέπεια σωρείας σπασμωδικών και ασπόνδυλων αποφάσεων ­ωφελιμιστικού και χρησιμοθηρικού χαρακτήρα ­ τα μέλη της Ε.Ε. εισήλθαν σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου για «σύγκλιση» χωρίς πολιτικό προορισμό, χωρίς κοινωνικό όραμα, χωρίς επαρκή οικονομική αλληλεγγύη και χωρίς την αναγκαία και μη εξαιρετέα διπλωματική και αμυντική ταυτότητα. Έκτοτε, το σύστημα τείνει προς κατακερματισμό, πολυδιάσπαση και εγκατάλειψη των αφετηριακών σκοπών, ενώ επανεμφανίζονται ηγεμονικές συμπεριφορές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως τον περασμένο Ιανουάριο ο Ζακ Ντελόρ μίλησε ακόμη και για κίνδυνο διάλυσης της Ε.Ε.

Τέταρτον, η στρατηγική ανικανότητα της Ευρώπης αποκτά μόνιμο χαρακτήρα, τα διλήμματα ασφαλείας και οι γεωπολιτικές διαιρέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης επανέρχονται στο προσκήνιο και πολλοί Αγγλοαμερικανοί μιλούν ανοικτά για κατάργηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υιοθέτηση μιας χαλαρής«Ατλαντικής Ένωσης» υπό υψηλή αμερικανική εποπτεία. Η πορεία της Ευρώπης, εξάλλου, επηρεάστηκε καθοριστικά λόγω της μεγάλης στρατηγικής στροφής της Γαλλίας το 1993-5. Η Συμφωνία του Βερολίνου το 1996 και η ουσιαστική αποδοχή από το Παρίσι του ατλαντικού χαρακτήρα της ευρωπαϊκής άμυνας, σε συνδυασμό με αναβαθμισμένες πολιτικές και θεσμικές σχέσεις της χώρας αυτής με το ΝΑΤΟ (και τελεσίδικη αποδοχή της Γαλλίας ως αδιαμφισβήτητου μέλους της «νόμιμης»πυρηνικής ομάδας), είναι εξελίξεις που επιβεβαίωσαν την αδυναμία των Ευρωπαίων να περάσουν από την ενοποίηση στα καταναλωτικά θέματα, στους τομείς της υψηλής πολιτικής και κοινωνικής ολοκλήρωσης.

Πέμπτον, μόνο αιθεροβάμονες αμφισβητούν το γεγονός πως η Ευρωπαϊκή Κοινότητα έχει από καιρό απομακρυνθεί από τις αφετηριακές λογικές του κοινοτισμού και από τις ιστορικές επιδιώξεις για μη-ηγεμονική υπερεθνική ολοκλήρωση. Οι κυρίαρχες τάσεις είναι όχι προς πολιτική ένωση αλλά προς κατακερματισμό, νεο-ηγεμονικές συμπεριφορές, ιεραρχήσεις στη βάση κριτηρίων ισχύος και υποβάθμιση της συμμετοχής ή και «πρόστιμα» – τιμωρία ­ αντί αλληλεγγύης, όπως συνέβαινε στο παρελθόν ­ των λιγότερο ισχυρών μελών.

Έκτον, για τους πιο πάνω και πολλούς άλλους λόγους, η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. ­ την οποία κανείς νοήμων δεν αμφισβητεί ­ αναπτύσσεται πλέον με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει σε κάθε άλλο διακρατικό σύστημα: σκληρός ανταγωνισμός. Όπως δείχνουν εξάλλου οι επιλογές τριών άλλων κρατών της Ε.Ε., η άμεση συμμετοχή στην ΟΝΕ δεν είναι αυτοσκοπός. Τα συμφέροντά μας δεν εξυπηρετούνται αν αυτό σημαίνει: 1) οικονομική και πολιτική καθυπόταξή μας, εάν και όταν θα ενταχθούμε στην ΟΝΕ, 2) εκδίωξη ­ αντί αλληλεγγύης ­ από τον «σκληρό πυρήνα», αν αποτύχουμε π.χ. κατά 1% στον πληθωρισμό (βλ. πρόσφατες δηλώσεις Πρόντι), 3) χαλάρωση όσον αφορά την τουρκική απειλή και αποδυνάμωση στην περιφέρειά μας.

Αναμφίβολα πολλοί θα υποστήριζαν μέτρα που θα βελτίωναν την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας στον διεθνή χώρο. Δεν μας τιμά, όμως, εάν χρειαζόμαστε τον μπαμπούλα της ΟΝΕ, για να κάνουμε αυτό που μας συμφέρει να κάνουμε. Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε σκοπούς, μέσα, προτεραιότητες και ιεραρχήσεις; Είναι, τουλάχιστον, δυνατό να σταματήσει η πολιτική τρομοκρατία πως αν χάσουμε το τρένο της ΟΝΕ θα ριχτούμε, δήθεν, στον λάκκο των λεόντων;

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Το «όραμα» της ΟΝΕ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 09 Φεβρουαρίου 2000

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4112419

Η επικείμενη ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ είναι θετική εξέλιξη, εάν εκτιμάται πως ενισχύει τη θέση, τον ρόλο και τις δυνατότητες της Ελλάδας στην Ευρώπη και διεθνώς. Η ΟΝΕ συναρτάται, κατά κύριο λόγο, με τη σχέση οφέλους -ζημίας στην οικονομία, τις συνέπειες στη διπλωματία μας και τις επιπτώσεις στην εθνική ασφάλεια και τη διεθνή θέση της Ελλάδας.

Η ιεράρχηση του θέματος αυτού στην κλίμακα των εθνικών προτεραιοτήτων εξαρτάται από τις απαντήσεις που δίνονται σ’ έναν αριθμό κρισίμων ερωτημάτων,που αφορούν τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα: είναι η ένταξη στην ΟΝΕ στρατηγική ή τακτική επιλογή; Είναι μείζον εθνικό ζήτημα ή δευτερευούσης σημασίας ζήτημα; Είναι μέσον ή σκοπός; Πώς σχετίζεται με άλλα ζητήματα και ιδιαίτερα την εθνική ασφάλεια; Είναι «εθνικό όραμα»; κ.λπ.

Ορθές εκτιμήσεις απαιτούν κατανόηση του ρόλου της ΟΝΕ στη διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συμφέρει την Ελλάδα η ένταξη στην ΟΝΕ, είναι εντούτοις χρήσιμο να ληφθεί υπόψη πως η υιοθέτηση αυτής της πολιτικής σηματοδότησε τη δρομολόγηση επιλογών που αλλάζουν τη μορφή και τον χαρακτήρα της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: υπερίσχυση των διακυβερνητικών οργάνων, κατακερματισμό σε πολλές κατηγορίες συμμετοχής, μεγάλο δημοκρατικό έλλειμμα, σχεδόν πλήρη επικράτηση της Ατλαντικής Συμμαχίας στο στρατηγικό επίπεδο, εγωιστικές στάσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και βήματα προς διεύρυνση εις βάρος της εμβάθυνσης.

Αυτές οι εξελίξεις αλλάζουν σταδιακά τον χαρακτήρα της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με τρόπο που προσεγγίζει τον χαρακτήρα του υπόλοιπου άναρχου διεθνούς συστήματος. Πιο συγκεκριμένα, η αρχή της αυτοβοήθειας υπερισχύει, ενώ υποβαθμίζεται η αλληλεγγύη και ο κοινοτισμός. Οι εξισορροπητικές ενέργειες, εξάλλου, είναι ολοένα και πιο συχνές και οι ανεξέλεγκτες στρατηγικές αντιπαραθέσεις δεν μπορούν πλέον να αποκλειστούν.

Ασφαλώς θα μπορούσε να υπογραμμιστεί πως έστω και αν η Ευρώπη μετασχηματίζεται προς αυτή την κατεύθυνση, η Ελλάδα, ούτως ή άλλως, έχει συμφέρον να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα τhς οικονομίας της. Εκτός του ότι δεν μας τιμά αν χρειαζόμαστε τον μπαμπούλα της ΟΝΕ για να κάνουμε αυτό που μας συμφέρει, αυτή η θέση, αναμφίβολα λογική, επιβάλλεται να σταθμιστεί σε αναφορά με ορισμένους άλλους παράγοντες και κριτήρια που θα μπορούσαν να προκαλέσουν όχι αλλαγή πορείας, αλλά, ενδεχομένως, επανεκτίμηση των προσδοκιών, αντιλήψεων και ιεραρχήσεων.

Πρωτίστως, η στερνή και ενίοτε αδιαφανής αλληλεξάρτηση, στο πλαίσιο μιας Ευρώπης δομημένης στη βάση κριτηρίων ισχύος, θα περιορίζει το εύρος ελιγμών και κυρίαρχων αποφάσεων σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι συμβαίνει στο υπόλοιπο διεθνές σύστημα. Η αλληλεξάρτηση, όταν δεν πληρούνται ορισμένες πολιτικές προϋποθέσεις, είναι ουσιαστικά εξάρτηση που βλάπτει τον λιγότερο ισχυρό. Ο τελευταίος, ενώ είναι «κλειδωμένος» σε μια αρένα οικονομικού ανταγωνισμού, δεν προστατεύεται επαρκώς είτε με τη δική του κυριαρχία (που έχει ήδη «εθελούσια» εκχωρήσει) είτε από μια άλλη υπερεθνική ρυθμιστική εξουσία, που θα έπρεπε να συνοδεύει επιλογές αυτής της εμβέλειας. Εάν δεν δημιουργηθούν γνήσιοι δημοκρατικοί υπερεθνικοί θεσμοί, εάν διαιωνιστεί επί μακρόν η αμφιλεγόμενη θεσμοπολιτική δομή των τελευταίων ετών και εάν η χώρα δεν αντέξει τον ανταγωνισμό, το «κλείδωμα» στην ΟΝΕ θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς δυνατότητα απόδρασης. Δηλαδή απαιτείται να εκτιμηθεί η θέση της χώρας υπό συνθήκες μεγάλου οικονομικού ανταγωνισμού και δημοκρατικού ελλείμματος.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης βρίσκεται σε τροχιά μετασχηματισμού, που ακυρώνει το αφετηριακό όραμα της πολιτικής ένωσης. Κυρίως, πέραν πολλών άλλων πιθανών προβλημάτων και σε αντίθεση με αυτό που ισχύει στο εσωτερικό κάθε δημοκρατικού και ευνομούμενου κράτους, η ΟΝΕ, αλλά και άλλες παράλληλες εξελίξεις στην Ευρώπη, ευνοούν τον ανεξέλεγκτο οικονομικό και πολιτικό ανταγωνισμό, χωρίς να διασφαλίζεται ο εξισορροπητικός ρυθμιστικός ρόλος μιας δημοκρατικά εκλεγμένης ευρωπαϊκής εξουσίας.

Είναι προφανές πως η μετά ΟΝΕ εποχή δεν θα είναι ανθόσπαρτη. Η προσήλωση στο εθνικό συμφέρον και η απαλλαγή από αυταπάτες και ευσεβείς πόθους είναι προϋπόθεση τόσο της εκμετάλλευσης των ευκαιριών όσο και της αντιμετώπισης των προκλήσεων και των κινδύνων.

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών. Έδρα Jean Monnet, Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση.

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Ευρώ και μεγάλες ιδέες

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4216687

Στόχος η οικονομική σταθερότητα με τη συμμετοχή στην ΟΝΕ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2002

Σύμφωνα με τις διακηρύξεις όλων σχεδόν των πολιτικών ηγετών της Ευρώπης, η συμμετοχή στην ΟΝΕ έχει ως κύριους σκοπούς το ισχυρό κράτος, την οικονομική -νομισματική σταθερότητα, τη βελτίωση της οικονομικής και θεσμικής ανταγωνιστικότητας των κρατών – μελών, την ενίσχυση των εθνικών εξωτερικών πολιτικών απέναντι σε αντιπάλους και την εμπέδωση της καθεστωτικής σταθερότητας. Όντως, πρόκειται για μια ορθολογική και ρεαλιστική οριοθέτηση των σκοπών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Πιο συγκεκριμένα, υπό συνθήκες διακρατικής ισοτιμίας και στο πλαίσιο μιας αμοιβαίας επωφελούς, εμποροοικονομικής συνεργασίας, τα κυρίαρχα έθνη – κράτη της Ε.Ε. δημιούργησαν κοινούς θεσμούς και άλλες ρυθμίσεις που εξυπηρετούν τα εθνικά τους συμφέροντα. Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει σοβαρά το γεγονός πως η εμπορική, νομισματική και θεσμική συνεργασία των τελευταίων δεκαετιών συμβάλλει στη διακρατική σταθερότητα της ευΕικόνα που περιέχει κείμενο, νερό, αφίσα, φύση Περιγραφή που δημιουργήθηκε αυτόματαρωπαϊκής ηπείρου ή πως ενισχύει τα έθνη – κράτη που συμμετέχουν! Όμως, είναι άλλο πράγμα η διακρατική σταθερότητα απόρροια των κοινών επιτευγμάτων στους ωφελιμιστικούς τομείς και άλλο πράγμα η κοινωνικοπολιτική ένωση των λαών, η εξομοίωση των ηθικοκανονιστικών τους δομών και η ανατροπή των κεκτημένων του εθνικού – κρατικού γίγνεσθαι. Όποιος πολιτικός ηγέτης ή στοχαστής δεν κατανοεί αυτή τη διαφορά, κινείται σε ολισθηρό έδαφος: Τα ωφελιμιστικά συμφέροντα, όταν δεν συνοδεύονται από ισχυρές ηθικοκανονιστικές παραδοχές συναρτημένων με εδραία κοσμοθεωρητικά θεμέλια και όταν δεν συνοδεύονται από ισχυρούς κοινωνικούς ελέγχους και εξισορροπήσεις, εύκολα μπορούν να γίνουν «θρύψαλα».

Έτσι, καλά θα κάνουμε να γνωρίζουμε πως το ευρώ δεν συνιστά ηθικοκανονιστική κοσμογονία, αλλά μόνο χρηστική αναγκαιότητα και ωφελιμιστικό επιστέγασμα μιας μακρόχρονης εμπορικοοικονομικής συνεργασίας που οικοδομήθηκε προσεκτικά και που επιβιώνει λόγω ισορροπίας μεταξύ υπερεθνικών ρυθμίσεων και εθνικών συμφερόντων. Υπό αυτό το πρίσμα, πέραν της ωφελιμιστικής – λειτουργικής σημασίας του, το ευρώ δεν προκρίνει την Πολιτική Ένωση ή ακόμη μια Οικονομική Ένωση που θα συνοδεύεται από πανευρωπαϊκή αλληλεγγύη, πανευρωπαϊκή λαϊκή κυριαρχία και πανευρωπαϊκούς κοινωνικούς ελέγχους και εξισορροπήσεις. Κοντολογίς, το ευρώ δεν μετατρέπει αυτόματα τα «εθνικά πολιτικά ζώα» σε «ευρωπαϊκά πολιτικά ζώα»: Τα έθνη – κράτη, η κυριαρχία τους, τα σύμβολά τους,οι εθνικές ταυτότητες και οι εθνικές ηθικοκανονιστικές δομές συνεχίζουν να είναι όσο ποτέ άλλοτε τα βασικά χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος. Σε όσους λόγω ευρώ βιάστηκαν να προκρίνουν κοσμογονικούς ιδεολογικούς μετασχηματισμούς, αντιτάσσεται η ρήση: «Μακαρίζουμε την αθωότητά σας, αλλά δεν ζηλεύουμε την άγνοια και την επιπολαιότητά σας».

Το ευρώ δεν είναι μαγικό ραβδί επαναστατικών μετασχηματισμών των ταυτοτήτων,των συνειδήσεων και των εν γένει κοσμοθεωρητικών κεκτημένων των κοινωνιών των μελών της Ε.Ε. Τέτοιοι εξομοιωτικοί συλλογισμοί είναι απόρροια παρωχημένων φιλελεύθερων οικονομιστικών δοξασιών, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα. Θα μπορούσε να προστεθεί ότι, σε σύγκριση με την επαναστατική κοσμοθεωρητική δύναμη της «κομμουνιστικής ιδέας», η οποία συνάρπασε δισεκατομμύρια ανθρώπους, ενοποίησε οικονομικά και πολιτειακά δεκάδες έθνη, οικοδόμησε την πανίσχυρη σοβιετική αυτοκρατορία και εξώθησε εκατομμύρια ανθρώπους να επιδείξουν αυτοθυσία στο όνομα της παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας, η ωφελιμιστικού χαρακτήρα «ευρωπαϊκή ιδέα» περί «ελευθέρας κυκλοφορίας προσώπων, αγαθών, κεφαλαίου και υπηρεσιών» αποτελεί «ιδεολογική παιδική χαρά».

Συνήθως, «θρύψαλα» έχουμε όταν σε μικρά μυαλά μπουν μεγάλες ιδέες για επαναστατική ανατροπή των κοινωνικών και πολιτισμικών κεκτημένων των λαών. Η διασφάλιση των επιτευγμάτων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από τρεις παράγοντες: Πρώτο, δεν θα λάβουν χώρα απρόβλεπτες στρατηγικές ανατροπές. Δεύτερο, οι εθνικές στρατηγικές των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων δεν θα δημιουργήσουν απρόοπτα. Τρίτο, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα συνεχίσει να εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, θα αναπτύσσεται υπό συνθήκες ισοτιμίας μεταξύ των κρατών – μελών και θα στηρίζει τους εθνικούς πολιτισμούς.

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Έδρας Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Παρατίθενται μερικές αναρτήσεις (εάν για μερικές οι σύνδεσμοι δεν λειτουργούν μπορεί να γίνεται αναζήτηση στο διαδίκτυο με όνομα και τίτλο)

  • Μοντερνισμός-Μεταμοντερνισμός: Διαδρομές του ιδεολογικού φαινομένου και η κατάληξή τους στην κυριαρχία των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων https://piotita.gr/?p=6485
  • Προσανατολιστική πολιτική σκέψη Ομηρικών προδιαγραφών. Όμηρος, Θουκυδίδης, Αριστοτέλης, Καβάφης, Ιθάκη, Πατρίδα https://wp.me/p3OqMa-1qL
  • ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΈΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΎ ΚΑΙ Η ΚΑΤΆΛΗΞΉ ΤΟΥ: ΚΑΤΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ,ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ http://wp.me/p3OqMa-138
  • ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΡΟΚΑΝΙΖΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΛΗΓΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΚΔΟΧΗ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΜΟΡΡΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1kS
  • ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν. http://wp.me/p3OqMa-1n1
  • ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ, ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΔΕΣΠΟΤΕΙΑ VERSUS ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ / ΙΣΧΥΡΕΣ… http://wp.me/p3OlPy-10O 
  • Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ http://wp.me/p3OlPy-ZB 
  • Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. http://wp.me/p3OlPy-Zv 
  • ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΎ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-Vv 
  • Γερούν Ντάισελμπλουμ, πρόεδρος «euro»group: Τα δάνεια έσωσαν τις τράπεζες. https://youtu.be/oRpDUV0uXnA
  • Διεθνικοί τοκογλύφοι και οικονομικοί βρικόλακες ή κοινωνικοπολιτικά νομιμοποιημένες πολιτικοοικονομικές δομές και ιεραρχίες, κ Πρωθυπουργέ; https://wp.me/p3OqMa-1AQ

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

www.ifestos.edu.gr  www.ifestosedu.gr  ifestosedu@gmail.com

Twitter https://twitter.com/ifestosedu

Linkedin https://www.linkedin.com/in/panayiotis-ifestos-0b9382131/

Instagram https://www.instagram.com/p.ifestos/

Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/

Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/

«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos

«ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός, μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» https://piotita.gr/?p=41774

Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Ελευθερία https://www.facebook.com/groups/philopatria/

Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos

Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB

Διεθνής πολιτική 21ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/

ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/

Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/

Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/

Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/

Παναγιώτης Κονδύλης – https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/

Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/

Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/

Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/

Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/

Τίτλοι-σύνδεσμοι αναρτημένων δοκιμίων, άρθρων https://wp.me/p3OqMa-26x

Πίνακες διαλέξεων και σημειώσεις διαλέξεων – πίνακες συντομογραφικής απεικόνισης πτυχών του διεθνούς συστήματος  https://wp.me/p3OqMa-1GG

‹
›

Κατηγορίες:Brexit, Γερμανία, Γερμανικό ζήτημα, Διεθνείς σπουδές, Εθνική Στρατηγική, ΟΝΕ, ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

Ετικέτες: , , , , , , ,