Αρχική › Διεθνείς σπουδές › Π. Ήφαιστος, ΤΟ ΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ ΠΟΥ ΑΝΑΤΙΝΑΖΕΙ ΟΠΟΙΟΝ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΟΣΠΑΡΤΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ: Τα πολιτικοοικονομικά ελλείμματα της μεταψυχροπολεμικής εποχής (σε αναφορά με γεγονότα που αφορούν την σχέση κρατικής οικονομίας, διεθνούς πολιτικής οικονομίας και αστάθειας-πολέμου)

Π. Ήφαιστος, ΤΟ ΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ ΠΟΥ ΑΝΑΤΙΝΑΖΕΙ ΟΠΟΙΟΝ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΟΣΠΑΡΤΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ: Τα πολιτικοοικονομικά ελλείμματα της μεταψυχροπολεμικής εποχής (σε αναφορά με γεγονότα που αφορούν την σχέση κρατικής οικονομίας, διεθνούς πολιτικής οικονομίας και αστάθειας-πολέμου)

By ifestosedu on 21 Μαΐου, 2016

Στα ερωτήματα που αφορούν τους προσανατολισμούς της μεταψυχροπολεμικής διεθνούς πολιτικής δεν υπάρχουν γραμμικές απαντήσεις. Το ταξίδι-Οδύσσεια των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου ήταν πάντα γεμάτο καμπυλότητες, κινδύνους, φουρτούνες, απειλές και σε κάθε περίπτωση δύσκολο. Το μεταψυχροπολεμικό διεθνές σύστημα ακόμη περισσότερο. Αυτό γιατί μετά το Κογκρέσο της Βιέννης, τον Α παγκόσμιο πόλεμο, την Κοινωνία των Εθνών, τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και την καθιέρωση της κυριαρχίας-αναρχίας ως διεθνούς καθεστώτος το 1945 με τον ΟΗΕ, η μεταψυχροπολεμική εποχή αποτέλεσε μια νέα και μεγάλη αφετηρία.

Βασικά, επί δύο δεκαετίες δοκιμάστηκε η συμβίωση ηγεμονισμού (μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας που μονίμως συγκρούονται) και δύο εκατοντάδων κρατών τα οποία και αυτά έχουν πολλά προβλήματα μεταξύ τους. Αντικειμενικά προβλήματα που παράγει το ιστορικό γίγνεσθαι, τεχνητά προβλήματα του τύπου διαίρει και βασίλευε της εποχής της από-αποικιοποίησης και ρευστά προβλήματα όταν ένα ή περισσότερα κράτη βρίσκονται στις Συμπληγάδες των ηγεμονικών ανταγωνισμών. Ενόσω το διεθνές σύστημα, μετά την πρόσκαιρη κυριαρχία των ΗΠΑ,καθίσταται πολυπολικό, τόσες περισσότερες Συμπληγάδες θα δημιουργούνται.

Τώρα, υπάρχουν πολλά ερωτήματα για τις πιθανότητες αστάθειας και πολέμου λόγω οικονομικών προβλημάτων ενδοκρατικά και διακρατικά. Η οικονομία ήταν πάντα στον πυρήνα κάθε πολιτικής σχέσης και κάθε πολιτικής οργάνωσης. Είναι ο πυρήνας της διανεμητικής δικαιοσύνης μιας πολιτειακά οργανωμένης κοινωνίας, είναι η βάση της κρατικής ισχύος και είναι το κύριο μέσο ανταγωνιστικότητας, ευημερίας και ασφάλειας. Αυτά για το κράτος.

Στο διεθνές σύστημα, απουσιάζει μια παγκόσμια κοινωνία, μια παγκόσμια εξουσία, μια παγκόσμια κυβέρνηση ή κάποια παγκόσμια ηγεμονία που θα διασφαλίζει παγκόσμια διακυβέρνηση. Ως εκ τούτου, απουσιάζει η δυνατότητα προσδιορισμού μιας παγκόσμιας ή περιφερειακής πολιτικής ηθικής. [ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων – http://wp.me/p3OlPy-1bH – http://wp.me/p3OqMa-13c]

Η πολιτική ηθική προσδιορίζεται σε κρατικό επίπεδο όπου και νομιμοποιεί τις κανονιστικές δομές. Η διεθνής ηθική είναι μηδενική. Το διεθνές σύστημα ως εκ τούτου είναι αυστηρά κρατοκεντρικό και οι λειτουργίες του προσδιορίζονται από τις ανελέητες λογικές των Θουκυδίδειων αξιωμάτων ενός άναρχου διεθνούς συστήματος «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει και ο αδύναμος προσαρμόζεται». Ακόμη, «όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους» και «μην ελπίζεις για κάτι άλλο γιατί η ελπίδα είναι σπάταλη».

Δύο επίπεδα ελλειμμάτων είναι αφενός η ατελέστατη διεθνής διακυβέρνηση (διακυβέρνηση μεταξύ των κρατών με διεθνείς θεσμούς σε αναφορά με την διεθνή τάξη και την τήρηση των συμφωνιών) και αφετέρου οι διεθνικοί δρώντες οι οποίοι πλέον έχουν αποκτήσει τόση ισχύ ούτως ώστε να αποτελούν ένα αυτονομημένο και ακραία επικίνδυνο αίτιο πολέμου. Αυτό γιατί η βάση του πολιτικοοικονομικού ορθολογισμού είναι οι ενδοκρατικοί κοινωνικοπολιτικοί έλεγχοι και η ύπαρξη ενός συστήματος διανεμητικής δικαιοσύνης. Αντίστοιχα, στην διεθνή πολιτική και όσον αφορά τις συμφωνίες, όπως αναφέρθηκε μόλις, η διεθνής διακυβέρνηση μεριμνά ή υποτίθεται ότι μεριμνά για την διεθνή τάξη.

Λόγω μεγάλης πλέον ισχύος των διεθνικών δρώντων πολλά πράγματα στις ενδοκρατικές και διακρατικές σχέσεις είναι παντελώς στερημένα κοινωνικοπολιτικών ελέγχων και ως εκ τούτου πολιτικοοικονομικά παντελώς ανορθολογικά. Υπό αυτό το πρίσμα οι συντρέχουσες οικονομικές κρίσεις είναι φλερτ με την φωτιά που θα μπορούσε να κάψει πολλά επιτεύγματα των ανθρώπων, να οδηγήσει σε διακρατικούς πολέμους και να προκαλέσει την κατάρρευση πολλών κρατών.

Αναμφίβολα, το μεγαλύτερο πρόβλημα του σύγχρονου κόσμου είναι το γεγονός ότι πολλές πολιτικοοικονομικές λειτουργίες αναιρέθηκαν σε κρατικό επίπεδο, δεν αντιμετωπίζονται σε διακρατικό ή αντιμετωπίζονται ελλειμματικά και η ισχύς των αποφάσεων περιέπεσε σε ανεξέλεγκτους διεθνικούς πρωταθλητές της ιδιωτείας. Στο σημείο αυτό, υπογραμμίζεται παρενθετικά ο ρόλος της ΟΝΕ στην αποδυνάμωση της συνεργασίας στην Ευρώπη και ο κίνδυνος να καταρρεύσουν όλα. Όπως από καιρό και έγκαιρα γράφτηκε [ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS ], η ΟΝΕ είναι τερατώδες νομισματικό σύστημα καθότι στερείται κοινωνικοπολιτικής αναφοράς, επιβλήθηκε πάνω σε ένα εθνοκρατοκεντρικό πεδίο και ως εκ τούτου θρέφει το κυριότερο αίτιο πολέμου, την άνιση ανάπτυξη [βλ. επίσης Π. Ήφαιστος, EE: ΤΟ «ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΟ» ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ http://wp.me/p3OlPy-1gC – http://wp.me/p3OqMa-19E].

Το πρόβλημα της πολιτικοοικονομικής διακυβέρνησης ενδοκρατικά και διακρατικά καθίσταται ακόμη πιο δύσκολο εάν λάβουμε υπόψη ότι το διεθνές σύστημα εξελίσσεται σε πολυπολικό και ως εκ τούτου αναπόδραστα οι ανταγωνισμοί και οι διενέξεις μεταξύ παλαιών και νέων δυνάμεων σε πλανητικό επίπεδο εντείνονται ολοένα και περισσότερο. Κανείς θα πρέπει επιπλέον να συνεκτιμήσει ότι τα διλήμματα ασφαλείας μεταξύ παλαιών και νέων δυνάμεων εντείνονται λόγω οικονομικής αλληλεξάρτησης.

Οι χαρούμενες αλλά επικίνδυνες θεωρήσεις περί «παγκοσμιοποίησης» απλά ήταν είτε εργαλειακή προπαγάνδα είτε επικίνδυνα αφελείς γνώμες συχνά επιστημονικά μεταμφιεσμένες. Η αλληλεξάρτηση όταν απουσιάζει ένα σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης καθίσταται συγκρουσιακή και ή διευκολύνει την κυριαρχία του ισχυρού. Κατά συνέπεια, αντίθετα με τις
«χαζοχαρούμενες» πλην πολύ επικίνδυνες μεταψυχροπολεμικές απόψεις περί αλληλεξάρτησης και «πολιτών του κόσμου» (και ενός επερχόμενου ανθόσπαρτου παγκόσμιου περιβάλλοντος), έχουμε όπως μερικοί εξηγούσαμε ήδη από τις αρχές του 1990 ένα διεθνές κρατοκεντρικό ναρκοπέδιο που ανατινάζει όποιον δεν το γνωρίζει.

Η Ελλάδα βρέθηκε αφέθηκε να κατηφορίζει, οι πολίτες παραμυθιάστηκαν εθνομηδενιστικά (οι πολιτικές παραδόσεις κάθε κοινωνίας είναι η υπόστασή της, η ισχύ της και ο κύριος παράγων κοινωνικής συνοχής), ο μόχθος και ο κόπος των πολιτών εξανεμίστηκε με φούσκες που έχουν ήδη εκραγεί καταχρεώνοντας τους νεοέλληνες ενώ οι χαρούμενες απόψεις για την διεθνή πολιτική έφεραν είχαν ως αποτέλεσμα να παραμελήσουμε τα επερχόμενα διεθνή προβλήματα. Ασφαλώς, η ύστερη φάση της μεταπολίτευσης, κατέδειξε και το μείζον πρόβλημα των νεοελλήνων: Επιβεβαιώνοντας τις ασθένειες δύο αιώνων, καταμαρτυρήθηκε ότι εκτός από κράτος και δημοκρατία οι νεοέλληνες στερούνται και μιας εθνικής ολιγαρχικής τάξης. Αντίθετα με τους αστούς και ολιγάρχες των αστικών κρατών, οι εγχώριοι ολιγάρχες είναι ευθύγραμμα ή καταληκτικά υπηρέτες ξένων συμφερόντων στους οποίους με ευκολία παραχώρησαν την κρατική κυριαρχία του νεοελληνικού κράτους. Εξάλλου, καταιγισμός στρατηγικών εξελίξεων απαιτούν η Ελλάδα να είναι όρθια, ορθολογιστική, δυνατή και αμυνόμενη. Αντί αυτού η Ελλάδα είναι κατάκοιτη. Δεν διαθέτει κράτος καθότι βρίσκεται υπό εποπτεία ξένων κρατών ή κερδοσκόπων και τοκογλύφων, ενώ μέσα σε ένα ολοένα και πιο ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα αδυνατεί να συμμετέχει κυρίαρχα και αδυνατεί να διαπραγματευτεί στην βάση των εθνικών συμφερόντων. Η δυνατότητα των νεοελλήνων να διεκδικούν και να αμύνονται αποδυναμώθηκε ή εκμηδενίστηκε.

Τέλος, για το που οδηγεί αυτή η κατάσταση στο πλανητικό επίπεδο δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Σίγουρα όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, ο συνδυασμός ενός πολυπολικού διεθνούς συστήματος και μιας προχωρημένης ασθένειας διεθνικής ιδιωτείας κερδοσκόπων και τοκογλύφων είναι κατάσταση που αναπόδραστα εντείνει τις ανισορροπίες, προκαλεί αστάθεια και οδηγεί σε διενέξεις. Τι έκτασης και τι είδους διενέξεις είναι κάτι που βιώνουμε καθημερινά. Το βιώνουμε εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο πλην στην Ελλάδα κάποιοι φορούσαν στρεβλωτικούς φακούς και έβλεπαν το ακριβώς αντίθετο. Έτσι όπως αναφέρθηκε, οι νεοέλληνες πορεύονταν αμέριμνοι μέσα στο μεταψυχροπολεμικό ναρκοπέδιο νομίζοντας ότι είναι ένα πεδίο ανθόσπαρτο που οδηγεί στον έσχατο τόπο των φαντασιώσεων ουτοπιστών, προπαγανδιστών και ανόητων.

Υστερόγραφο. Συναφείς αναλύσεις

Για την διαδρομή του μοντερνισμού, των ιδεολογιών και του μεταμοντερνισμού τους Νέους Χρόνους

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΈΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΎ ΚΑΙ Η ΚΑΤΆΛΗΞΉ ΤΟΥ: ΚΑΤΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ,ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ http://wp.me/p3OqMa-138

Π. Ήφαιστος, ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν. http://wp.me/p3OlPy-1bQ – http://wp.me/p3OqMa-15l

ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ, ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΔΕΣΠΟΤΕΙΑ VERSUS ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ / ΙΣΧΥΡΕΣ… http://wp.me/p3OlPy-10O

«ΔΕΝΔΡΟ-ΦΟΒΙΑ», «ΦΥΛΛΟ-ΦΟΒΙΑ», «ΦΥΣΗ-ΦΟΒΙΑ» ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-ZS

Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ http://wp.me/p3OlPy-ZB

Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. http://wp.me/p3OlPy-Zv

Η ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΤΕΧΝΟΣΦΑΙΡΑΣ http://wp.me/p3OlPy-134

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΎ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-Vv

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ. ΤΟ ΑΒΑΣΤΑΚΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΟΣ http://wp.me/p3OlPy-OE

Tο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα και η διαδρομή της ανθρωποκεντρικής πολιτικής θεμελίωσης http://wp.me/p3OlPy-No

ΖΙΑΚΑΣ: «ΤΖΟΓΑΔΟΡΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ… http://wp.me/p3OlPy-I4

Οι Έλληνες “μπουμπουνοκέφαλοι προοδευτικοί” http://wp.me/p3OlPy-BD

«Πελατειακές σχέσεις» (patron-clientrelations) μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών στο σύγχρονο… http://wp.me/p3OlPy-wB

Για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

Ευρωπαϊκή ένωση: Πρότυπο ενός εθνοκρατοκεντρικού κόσμου ή μιας υπερκρατικής δεσποτείας;* http://wp.me/p3OlPy-Nl

Περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη; Απάντηση: Όση πρέπει σύμφωνα με την εθνοκρατοκεντρική της φύση http://wp.me/p3OlPy-PI

ΤΟ ΘΟΛΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-CO

ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS
Η Ευρώπη σε Σταυροδρόμι: Οι προϋποθέσεις μιας Εθνοκρατοκεντρικής ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-uy
Θα επιβιώσει ή δεν θα επιβιώσει η ΕΕ; http://wp.me/p3OlPy-sz
ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2009-12 ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-sn

Η ΕΕ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ http://wp.me/p3OlPy-6w

Π. Ήφαιστος, Ευρωπαϊκή πολιτική – ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Βιβλιογραφικές αναφορές http://wp.me/p3OqMa-19l

Θουκυδίδεια Παράδοση

Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ Διαλογος Αθηναιων-Μηλιων http://wp.me/p3OlPy-6f

Στρατηγικά

Π. Ήφαιστος, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΤΡΕΠΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ: ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ – Το μεθοδολογικό και φιλοσοφικό σταυροδρόμι και ο θανατηφόρος χαρακτήρας κάθε κατευναστικής στάσης και συμπεριφοράς. http://wp.me/p3OqMa-18d – http://wp.me/p3OlPy-1eZ